Çfarë ndodhi në të vërtetë në Rambuje

[Brari]

thx harud per kto artikuj te vlefshem..


eshte e cuditshme se si spekullojn disa Demaca per rambujene..e qe ka disa qe u duken xhavahire deklaratat e ktyre trimave qe kinse dinin rrug tjera.. me "clirue" Kosoven..

Rambuje-ja eshte "kur ske pulen do hash sorren.." pik..

nuk e di a eshte i semure demaci a ban vet..ose si thon shkodranet..e je i marre a te vret corapja..

njeriu kur i thot vehtes atdhetar do te thote se merr frym me popullin e tije..
pra populli qan dhe ai duhet te qaj..e jo te lodroje..

kishim nje popull qe u perzu me perdhune nga 2-3 brigada te ushtrise serbe..
si ndodhi kjo..
ndodhi..
nje brigad ushtarake e mir komanduar e mir ushqyer e mir armatosur te vret te perze te shtyp te perdhunon..
prandaj cdo shtet perpiqet te jet i forte..qe te mos e perdhunoje komshiu..

cercilli pse eshte i madh..

sepse ishte nga te paktet burra ne eliten politike britanike qe nuhati se Hitleri po behej aq i forte sa do te fshinte b..then me letrat diplomatike.. prandaj dha alarmin..
Kjo i prishte pune byrokrateve qe nuk donin sakrifica.. por ata nje dit ju binden Cercillit dhe i thane.. ec o plakush e na celsat e qeverise.. dhe Cercilli i vonuar jo per faj te vet beri maksimumin e mundshem per te shpetuar Kombin e tije...dhe e shpetoj..

Po cberi drejtoria politike e uck-es.. formuar ne bodrumet e KQ PPSH -PS-se se Rogner Tiran Nano Klosave..?

Cercilli tankeve e raketave me celik te hitlerit ju pergjigj me aeroplana bomba e Radare.. kurse Drejtoria politike atyre 2-3 brigadave serbe prej se verteti ju pergjigj me 500 brigada prej letre..
dhe dihet kur ndeshen dy brigada ushtarake me 500 brigada letre e peson populli te cilit kinse i ka dal ne mbrojtje kjo drejtoria me 500 brigada letre..kurse vet drejtoria e ka te leht te iki atje ku u krijua,, pra ne p te semes.. pra ne rogner.. sepse armiku shekullor serb.. nuk synon shpartallimin e 500 brigadave prej cfurqesh letre e gazeto komunikatash.. as ate drejtori qesharake.. por vet ate me kryesoren... themelin e nje kombi..pra Fshatarin me shpi e katandi e ta detyroje te iki prapa bjeshkeve te Namuna sic thoshin dikur Drashkovic sheshelat..
Keshtu Serbia me nje ushtri te kufizuar..(jo gjith Ushtrine) arriti ne koh te shpejte te shpartalloje ca fshatare te mire qe kujtonin se jan pjestare te nje "ushtrie" kinse te lavdishme..dhe te mjeret e pan vehten.. bashk me grat e fmit e pleqte e tyre..ne mes malesh e nen qiellin me bor e shi e akull.. nen bajoneten serbo-maxhupe .. pa buk pa uje.. pa ilace.. por plot me komunikata qe nuk i hyjne ne pune asnje shqiptari perkundrazi ishin dhurat e cmuar per ministrine e jashtme serbe per te justifikuar genocidin..
Dhe 2 milion Shqiptar te fshatit e Qytetit moren malet..

Ne kto kushte u mblodh Rambuje-ja..

dhe rugova me shok nuk kishin rrug tjeter..vec ta nenshkruajn qe Nato te veproje e ta ktheje nje popull ne vatren Shekullore..

Ne keto kushte nuk kerkohet Cilesi..por shpejtesi..ne plotsimin e asaj qe kerkon e forta nato si e vetmja Perendesh e Luftes qe mund ta shpetonte ate Popull..

mirpo lujten cic mic.. ata mafiozet e drejtorise politike qe te vetmen brigad te vertete qe krijuan ishte.. e famshmja polici ushtarake e Lim Thaq Zyrap Jakupave .. njesitet guerile te se ciles nuk kishin objektiv ushtrine serbe por "armikun e brendeshem " sipas teorive Shabano envero ramizo Koco Bedri Islamo Sinano Nano Kloso Qose Demaco-iste pra qe te vrisnin e arrestonin..e perdhunonin LDK-ne.. sepse asaj LDK ja kishin nji inat te vjeter.. sepse kryetari i saje ..ai pisi..ai shalli ai tradhtari.. nuk kish cue b.ythqeta me Lula dikur ne monument te Enverit..

loja e tyre i kushtoj shtrenjte Kosoves..
Dhe populli disa her rrjesht ja tregoi me Vote ktyre krokodilave se cfar ata meritojne..
Me zbulimin e Bisedes ne rogner Nano-Abdi.. u ben te qarta me mire ato cka kemi thene ketu prej vitesh.. pra ju dha nje shuplake historike kesaj Mafieje kesaj kolere polpotiste..

Do vi nje dit qe Rambuje-ja do korigjohet..dhe kjo do behet realitet kur shumica e Kosoves.. do rreshtohet pa medyshje pas Rugoves..dhe do kemi nji rambuje te fitores e jo te prag-tragjedise.. Do kemi pra ate qe e meriton ai popull.. pra Bota do e njohe Republiken e Kosoves..

vazhdo Harud .. me fal se te nderpreva por sa her kujtoj ato dit te tmerrshme nuk rri dot pa shkrue..

[Harudi]

thx harud per kto artikuj te vlefshem..


eshte e cuditshme se si spekullojn disa Demaca per rambujene..e qe ka disa qe u duken xhavahire deklaratat e ktyre trimave qe kinse dinin rrug tjera.. me "clirue" Kosoven..

loja e tyre i kushtoj shtrenjte Kosoves..
Dhe populli disa her rrjesht ja tregoi me Vote ktyre krokodilave se cfar ata meritojne..
vazhdo Harud .. me fal se te nderpreva por sa her kujtoj ato dit te tmerrshme nuk rri dot pa shkrue..

loja e tyre i kushtoj shtrenjte Kosoves..

Përshëndetje Brari!
Se loja e tyre i kushtoi shtrejtë Kosovës dhe qytetarëve të saj,do të na tregoj edhe shkrimi i mëposhtëm,kur,nga papjekuria politike e Thaçit dhe Demaçit,humbëm edhe të drejtën për Referendum që parashihej të mbahej pas periudhës tre vjeçare e që garantohej nga State Departamenti Amerikan,përkatësisht nga zonja Albright!!!!!
Pra,kaluan tre vite dhe erë Referendumi nuk ka në Kosovë e që do të përkrahej nga Perëndimi,përkatësisht nga SHBA-të.

vazhdojmë...

[Harudi]

Takimi i delegacionit të UÇK-së me gjeneralin Clark.Në orët e pasditës,kur sërish u gjetëm me një këmbë në humnerë i duk që,megjithatë,gjërat mund të ktheheshin kah e mbara.
Bajrami (Kosumi),si letrar që është,i bëri më shumë përshtypje se gjith-çka ,letra e Ismail Kadaresë dhe tani kishte bindjen që edhe Hashimi do të zhbëjë refuzimin e tij.Pastaj,ndër mediat e ndryshme,më të rëndësishme botërore,zonja Albright tashmë kishte shfaqur publikisht mendimin e saj,i cili interpretonte formulimin final të Marrëveshjes së Rambujes si të drejtë për mbajtjen e referendumit.Më në fund,shpresa u mëkëmb posaçërisht pas paralajmërimit të takimit të delegacionit të UÇK-së me gjeneralin Wesley Clark,komandanti suprem i NATO-s,i cili gjendej në një bazë ushtarake,jo shumë larg Rambujes.Jakupi (Krasniqi) kishte thirrur një takim,aty në anën e sallës ku zakonisht ulej pjesa e UÇK-së e delegacionit,në të cilin,veç katërshës së UÇK-së (Hashimi mungonte,sepse gjendej në njërin nga takimet e shumta me zonjën albright),u gjetëm edhe ne disa të tjerë.Qëndrimi i Jakupit ishte i qartë:
Nëse pozicioni i Hashimit është i pndryshuar,atëherë nuk duhet të shkohet në takim me gjeneralin Clark,spse një gjë e tillë nuk u bënë nder shqiptarëve.Prandaj takimi me Clarkun për Jaklupin kishte kuptim vetëm nëse do të shprehej gatishmëria për të pranuar Marrëveshjen.Kur delegacioni i UÇK-së u nis për ta takuar Clarkun,kisha shtuar shpresën se logjika e Jakupit kishte ngadhënjyer dhe se me të kthyer,të gjithë neve do të na gëzonte lajmi i mirë për pranimin e Marrëveshjes..Megjithatë,një gjë e tillë nuk ndodhi.Mbledhja e re,e mbrama dhe më e rënda e asaj nate,nisi me të njëjtat qëndrime të hashimit.Kjo e shtyri jakupin të reagonte,duke thënë se pra qenka bërë gabim që kemi shkuar te Clarku.Atmosfera sa vinte e tensionohej.kishte fjalë të rënda dhe akuza nga Hashimi,i cili në një rast tha se ai propozon që tash e tutje gjuha angleze të mësohet detyrimisht nga të gjithë qytetarët e Kosovës.Të gjithë me habi ndoqëm këtë propozim të tij,i cili mbase në kontekstin e diskutimeve tona kishte domethënien e lëshimit pe nga ana jonë,të mos them të dorëzimit para amerikanëve.
Leximi i letrës së Kadaresë.Në tentim për t'ia thyer mendjen,profesor Qosja vendosi sërish të përdorte argumentin Kadare,gjegjësisht letrën e tij të shkëlqyeshme.Me propozimin e tij,unë e lexova letrën,përmbajtjen e së cilës e dinte pothuaj përmendësh i tërë delegacioni.E kotë:
Hashimit s'i bënte shumë përshtypje logjika e Kadaresë,ajo e zonjës Albright,logjika e anëtarëve të delegacionit,as logjika e ngjarjeve.
Sa kalonte koha,pozicioni i Hashimit vinte e dobësohej para delegacionit dhe,për këtë shkak,reagimet ndaj tij sa vinin e shtoheshin.Kështu me një rast Qosja,i cili gjat tërë kohëzgjatjes së Konferencës për Kosovën me çdo kusht dhe me çdo rast,vend e pa vend mbronte Hashim Thaçin dhe rolin e UÇK-së,i revoltuar me kokëfortësin e Hashimit dhe akuzat të cilat gjithnjë e më shumë preferonin tradhtin si cilësim për qëndrimet tona,ia ktheu:
”Ngadalë Hashim,se edhe ne të tjerët kemi bërë diçka për Kosvën.I kam shkruar mbi tre mijë faqe publicistikë në mbrojtje të çështjes së Kosovës...”I tërë diskutimi sillej në një rreth vicioz dhe në fakt të gjithë ne ishim bërë peng të Hashimit dhe të sjelljes së tij.Në diskutimet tona,secili prej nesh përsëriste argumentet të cilat i kishim përdorë dhjeta herë deri më tash dhe në këtë përsëritje faktesh e mendimesh,jo vetëm që nuk tejkaloheshin ndasitë me Hashimin por,më tepër,ato thelloheshin.
Në një çast kritik Vetoni (Surroi),i cili gjithmonë synonnte të ruante gjakftohtësinë,gufoi si kurrë më parë,duke thënë se nuk pranonte që fati i shqiptarëve të Kosovës të jetë i njëjtë me atë të kurdëve (ato ditë ishte aktual rasti i Oçalanit,lider kurd të cilin e zunë rob forcat speciale turke),se ky ishte shans historik për ne dhe se dilema është e qartë:
dëshirojmë të sigurojmë përkrahjen e Perëndimit,piksëpari të SHBA-ve,apo dëshirojmë të vazhdojmë kokë në vete,kundër gjith botës.”Unë personalisht nuk jam i gatshëm për një gjë të tillë”,tha Vetoni,dhe vazhdoi me ton të lartë:
”Unë nuk njoh asnjërin prej jush,sepse askush prej jush nuk ka legjitimitetin e popullit të dalë nga zgjedhjet e lira dhe demokratike...”Ky reagim i Vetonit shkaktoi rrëmujë në delegacionin dhe sërish u desh të qetësohej atmosfera.Shkova tek ana tjetër e sallës për të biseduar me Ramën (Buja) dhe Jakupin (Krasniqi),të cilëve iu drejtova me fjalët:
”UÇK-ja ia ka dhënë këtë shans historik Kosovës dhe tani UÇK-ja nuk duhet t'ia marrë këtë shans Kosovës...”.Rama s'dinte ç'të thoshte më,ndërsa Jakupi vetëm i rrudhte krahët...
Të gjithë ne tani u përngjanim,në fytyrë,në sjellje,në të folur-të sëmurëve të cilët nuk kanë shpëtim,gjegjësisht të cilëve u ka mbetur vetëm të pajtohem me fatin dhe të presim fundin tragjik.
Milo provon të vijë në Rambuje.Në ndërkohë morëm vesh që organizatori i Konferencës kishte refuzuar kërkesën e ministrit të jashtëm të Shqipërisë,Paskal Milo,dhe të Sabri Godos,politikan veteran i Partisë Republikane të Shqipërisë,për të na vizituar.Kjo edhe më e ndërlikonte situatën mes nesh.Ne,ose së paku shumica prej nesh,shpresonim që Milo do të kishte ndikim tek Thaçi.E dinim fare mirë që lufta e UÇK-së nuk ka mundur të bëhej pa ndihmëb e Tiranës zyrtare,ku rol të veçantë karshi krizës kosovare,kishin luajtur kryeministri Fatos Nano,presidenti Rexhep Mejdani dhe shefi i diplomacisë Paskal Milo.Prandaj s'ishte larg mendsh të konkludohej që Thaçi nuk do të mund të kundërshtonte sugjerimet e Tiranës,posaçërisht duke ditur që me ne,në delegacion,ishin edhe Xhavit Haliti-Zeka dhe Azem Syla-Daja,të cilët kishin organizuar rrjetin e furnizimit me armë të UÇK-së nëpër teritorin e Shqipërisë,falë përkrahjes së Qeverisë së Shqipërisë.Tani,kur u problematizua kjo vizitë,dukej që po na humbasin argumentet e mbrama të cilat mund ta kthenin mbarë situatën.
U shpërndamë pikë e pesë,me zero shpresë se do të kemi shansë për t'u pajtuar rreth Marrëveshjen së propozuar.Zeroja si pozicion yni u forcua kur Jim O'Brieni më informoi,kur më dha Marrëveshjen kalimtare të kompletuar,në gjuhën angleze,se në takimin e Grupit të Kontaktit nuk kishte kaluar opsioni i marrëveshur midis nesh,në agun e kësaj dite,i cili preferonte shtesën ”bazuar në vullnetin e shprehur të popullit”.”Më vjen keq,tha O'Brien.Sikur ju të kishit pranuar Marrëveshjen deri në mesditë ashtu siç i premtuat zonjës Albright,do të mund të bënim diçka për të bindur anëtarët e tjerë të Grupit të Kontaktit se duhej mbështetur ky propozim.Por,ju u vonuat dhe tani s'mund të bëjmë gjë...”
Po ashtu,gjë që edhe më shumë shtonte mërzinë,O'Brien më tha se edhe letra e zonjës Albright,me të cilën jepej shpjegimi garantues zyrtar amerikan në favor të së drejtës për mbajtjen e referendumit,tashmë nuk ishte në fuqi,sërish si pasojë e hamendjeve dhe vonesave tona.

[Harudi]

Hill:
”Akoma mund të shpëtojmë Konferencën".Me zhgënjimin ,që e bënte edhe më të padurueshëm lodhjen e asaj të hëne,shkova të takohesha me ambasadorin Hill,pa pasur farë ideje se ç'duhej bërë.U pamë disa minuta.para dhomës amerikane,e cila gjendej në fund të korridorit të gjatë të sallës me anekse për ushqim,dhe Hilli në fillim kërkoi falje që akoma nuk ishte realizuar takimi me zonjën Albright,i cili atë ditë tri herë ishte caktuar dhe tri herë ishte shtyer për më vonë.Atë ditë Hashimi (Thaçi) ishte i priveligjuari i zonjës Albright dhe i ambasadorit Hill,të cilët tutje mendonin që me forcën e argumenteve mund ta bindnin Thaçin se duhej të pranonte Marrëveshjen.Pastaj,Hilli më tha se akoma ka gjasa të bëhet diçka,edhe pse tani pozicioni amerikan ishte dëmtuar seriozisht para shteteve tjera anëtare të Grupit të Kontaktit.Në atë takim Hilli përmendi solucionin e pranimit të kushtëzuar të Marrëveshjes nga ana e delegacionit tonë,i cili në periudhën deri në vazhdimin e Konferencës së Rambujes duhej të siguronte përkrahjen e faktorëve politikë dhe ushtarakë të Kosovës.Pra,tani kuptoja që Konferenca nuk do të merrte fund në Rambuje dhe se pas pak kohe do të vazhdonte.Ky lajm,së paku,evodonte dështimin tonë total.
Qëndrimi i Hillit,m'u duk tepër optimist,sepse nuk vëreja një disponim tek Hashimi (Thaçi) as për një variant të tillë.Në njërën nga sallat e shumta të Kështjellës e gjeta Vetonin (Surroin) shumë të lodhur,me një gotë vere para vetes.”mos u brengos shumë” mu drejtua.”Hashimi do të pranojë me kusht Marrëveshjen nesër.””Nuk jam i sigurtë” ia ktheva.”Mezi po pres të kthehem në Prishtinë,t'ua blej djemve të ”Kohës ditore një shishe whiskey dhe të flas me ta në zyrat tona”,shprehu dëshirën e tij të sinqert Vetoni.Ishim aq të mërzitur me ngjarjet e ditëve të fundit në Rambuje,saqë dukej si një dëshirë e paarritshme shkuarja në Prishtinë dhe llafosja tejet e zakontë me kolegët.
Në dhomë shkova krejtësisht i rraskapitur,me ndjenja të përziera dhe me një rrëmujë në kokën time:
s'kishte fare logjikë në veprimet tona të sotme dhe ne,në fakt,silleshim plotësisht në pajtim me interesat e palës serbe,e cila ëndërronte që Konferenca e Rambujes të dështonte me fajin e delegacionit të Kosovës.Kjo përshtypje ma mbushi koshmare atë natë të gjatë.
Tirana zyrtare nuk ia kthen mendjen Thaçit.Të martën në mëngjes,më 23 shkurt,kuptuam që kryesia e delegacionit tonë,pa dr.IbrahimRugovën,së bashku me përfaqësuesit e UÇK-së në rambuje,kishin braktisur për herë të parë Këshjellën e rambujes,për t'u takuar me Paskal milon dhe Sabri Godon,dyshen polike nga Shqipëria,në ndërkohë,në delegacion pritej përkthimi i plotë i versionit final të Marrëveshjes së Rambujes dhe vazhdohej me diskutime të kota se ç'duhej bërë.Kur dërgata jonë u kthye në sallë,nuk u desh shumë kohë për të kuptuar se as Milo dhe as Godo nuk kishin arritur t'ia thyejnë mendjen Hashim Thaçit.Pra tutje pozicioni ynë përshkruhej si ngecje në vend,ngecje kjo që po zgjati edhe disa orë,hapte humnerën për ne dhe për të gjithë kosovarët.Për të na çelur udhë me çdo kusht,delegacioni amerikan kishte përgatitur një propozim të shkurtër i cili,po të pranohej prej nesh,na e shpëtonte kokën para ardhmërisë,por jo edhe fytyrën para zonjës Albright e cila,siç u tha edhe më parë,me një rast u detyrua të priste para derës së sallës sonë,ndërsa ne vazhdonim të diskutonim se cila duhej të ishte përgjigjja jonë definitive.Versioni amerikan sugjeronte pranimin në parim të tërë Marrëveshjes (ishte insistimi ynë që pjesa ushtarake dhe pjesa politike e kësaj Marrëveshje gjithmonë të shikohen si pjesë të një tërësie) dhe kasneconte nënshkrimin e saj pasi të kishin kryer konsultimet me qytetarët e Kosovës.Pra,nënshkrimi i Marrëveshjes duhej të bëhej në pjesën e dytë të Konferencës për Kosovën.Në një letër tjetër,poashtu të sugjeruar nga delegacioni amerikan në këtë konferencë,delegacionit tonë i rekomandohej të pranonte transformimin e UÇK-së dhe bashkëpunimin në këtë proces me ambasadorin Jamess Dobbins,i cili ishte caktuar i deleguar special amerikan për implementimin e Marrëveshjes së Rambujes.Draftet e këtyre deklaratave,të propozuara nga delegacioni amerikan,me disa përmirësime të vogla,u pranua nga i tërë delegacioni,përveç nga Kryesia e tij,e cila ishte ftuar sërish në një takim të ri me Milon dhe Godon.Derisa prisnim kthimin e delegacionit,në kërkim të një strehe për nervat tona,shumica nesh bredhnim shtigjeve buzë liqenit,që gjendej mbrenda territorit të Kështjellës.
Austin:
”Ç'po ndodh kështu me ju?”

[Harudi]

Austin:
”Ç'po ndodh kështu me ju?”.Në njërën prej shëtive isha me David Austinin,diplomat i lartë britanik,më parë në shërbim në Ambasadën e Britanisë së Madhe në Beograd dhe në Zyrën e Karl Bildtit në Sarajevë,kur ky ishte Përfaqësues i bashkësisë ndërkombëtare në Bosnjë e Hercegovinë,pas arritje së marrëveshjes së Deytonit.Austini njohës shumë i mirë i çështjes sonë dhe në parim përkrahës i zgjidhjes së drejtë të krizës kosovare,assesi nuk mund të kuptonte ”strategjinë”dhe veprimet tona.
Më kujtohet që qysh në takimin tonë të parë në rambuje,të dielën e parë të Konferencës,kur ende nuk i kishim marrë të gjitha materialet e propozuara,duke buzëqeshur më tha:
”Ky është një propozim i ndershëm për ju...Po të më dëgjoni,do të pranonit menjëherë...”
Tani,derisa silleshim në rrethin e oborrit,me hapat e të burgosurëve,austin shprehte shqetësimet e tij shumë të sinqerta për qëndrimet tona krejtësisht joracionale.:
”Ne kemi pritur gjithçka,por assesi nuk kemi llogaritur që ju vetë do t'ia lidhni duart vetes dhe neve...Nëse ju refuzoni Marrëveshjen,atëherë ne nuk kemi fare ide se ç'duhet bërë...”.Me t'u kthyer nga shëtitja me Austinin,në shkallët që lidhnin sallën tonë me katin e parë të Kështjellës,u zateta me ambasadorin Petrisch,ndërmjetës i i Unionit Evropian.Petrisch ishte poashtu izhgënjyer dhe s'dinte më ç'të thoshte.
”Sot kam biseduar me Ambasadën tonë në Beograd”,më tha Petrisch.”Atje po qarkullojnë thashetheme se delegacioni kosovar është duke mbrojtur më mirë interesat e serbisë sesa delegacioni i RFJ-së.Ju duhet të kuptoni që dështimi eventual i kësaj konference ka domethënien e dështimit të ndërmjetësimit ndërkombëtar për Kosovën.Pra,në atë rast,Serbia dhe Milosheviqi do të kenë plotësisht të drejtë të thonë që pasi ndërmjetësimi ndërkombëtar nuk pati sukses,atëherë kjo çështje duhet të zgjidhet brenda Serbisë,me metodat të cilat i preferon Beogradi,duke bërë ”negociata” me ata kosovarë të cilët i zgjedh ekipi i Ratko Markoviqit,zëvendëskryeministër i serbisë.Prandaj,ju lutem të mblidhni mend dhe të çelni shteg për vete dhe për ne”,m'u drejtua ambasadori Petrisch.
Ç'është më e keqja,jo vetëm Petrisch dhe Austin,por të gjithë diplomatët e Grupit të Kontaktit kishin marrë vesh,gjë që edhe nuk ishte punë e vështirë,se nga gjashtëmbëdhjetë anëtarët e delegacionit tonë,vetëm Hashim Thaçi ishte decidivisht kundër pranimit të Marrëveshjes.Edhe thirrjet telefonike të asaj dite,që vinin nga Kosova,pa asnjë dallim,na sugjeronin të pranonim Marrëveshjen.
Goditje e re-përmes faksit.Kur u bëmë bashkë në sallë,tani gjithnjë e më shumë duke humbur durimin për të kuptuar se ç'ndodhi në pjekjen e mbraë të Kryesisë sonë me ministrin Milo,i cili kishte mabndat të qartë të Tiranës zyrtare për të përkrahur,parezervë,Dokumentin e Rambujes,na erdhi,tashti përmes faksit të instaluar në sallë,goditje e re,e cila vërtet mund të ishte vdekjepruese për tërë procesin paqësor rreth Kosovës.Qendra Informative e Kosovës (QIK),në buletinin e vet ditor,informonte për ndërrimet që kishin ndodhur në stafin udhëheqës të UÇK-së.Kështu shefi i përgjithshëm i UÇK-së ishte vetë-caktuar Adem Demaçi,ndërsa komandant i përgjithshëm i UÇK-së ishte bërë Sulejman Selimi,njëri nga luftëtarët më të njohur e komandant i Zonës Operative të Drenicës.Deri tani,shef ushtarak i UÇK-së ishte Azem Syla-Daja,njeriu ndër më të merituarit në krijimin e UÇK-së.Nga perspektiva e Rambujes,ky veprim e Demaçit nuk mund të moscilësohej si grusht shtet,sepse duhej mirë që Azem Syla,Xhavit Haliti dhe Hashim Thaçi,treshja themeluese e UÇK-së,gjendej në Rambuje.Demaçi ishte prononcuar kundër shkuarjes së UÇK-së në Rambuje,tani me këtë veprim të vetin porosiste që delegacioni i UÇK-së nuk ka çka të kthehet në Kosovë,nëse pranon Marrëveshjen.Faksi i Prishtinës tani njëmend e ndërlikonte pothuaj pariparueshëm procesin e vendimmmarrjes së delegacionit tonë dhe,hëpërhë,pothuaj të gjithë ne kuptonim që delegacioni i UÇK-së ballafaqohej jo vetëm me çështjen delikate të pranimit apo refuzimit të Marrëveshjes,por edhe me problemin e rivendosjes së një hie-rarkie,edhe ashtu jo fort të qëndrueshme,mbrenda UÇK-së.
Më vonë do të merret vesh që veprimi i Demaçit shkatoi,veç të tjerash,edhe tronditje të madhe emocionale tek Thaçi,Syla dhe anëtarët e tjerë të delegacionit të UÇK-së në Rambuje.
Atë të martë pra,të gjithë ne u gjetëm para një sfide tejt të madhe:
si ta pranonim Marrëveshjen,si t'i mbanim afër vetes SHBA-të dhe fuqit kryesore perëndimore,dhe si të evitonim konfliktin mbrenda vetë UÇK-së,i cili mund të shpërthente po qe se Demaçi bindte Shtabin e Përgjithshëm të UÇK-së,që në Rambuje delegacioni ynë ka tradhtuar interesat nacionale,me pranimin e ofertës së Grupit të Kontaktit.Kthimi i Kryesisë së delegacionit tonë në sallë,me fytyrat e mërrolura të profesor Qosjes dhe Vetonit,shënonte një dështim të ri të qeverisë së Shqipërisë për të kthyer mbarë pozicionin tonë.Tani askush nuk dinte se si do të përfundonte Konferenca Paqësore për Kosovën.

Ora e fundit.

[Harudi]

Ora e fundit.Ne kishim para vetes edhe një orë,sepse përgjigjja definitive jona duhej të artikulohej më së voni deri në ora 15.00.Delegacioni amerikan,me në krye Nr.1 të State Departmentit,zonjën Madeleine Albright,i cili përfaqësonte shtetin më të fuqishëm të botës,tani ishte më i pafuqishëm se kurrë,sepse ne vetë akoma qëndronim në pozicionin e refuzimit të ofertës së Grupit të kontaktit e cila,me autorësinë ashiqare amerikane,siguronte dhe garantonte një mbështjetje bilaterale të Washingtonit për Prishtinën.”Kurrë nuk do t'ju lëmë vetëm,gjithmonë do të jemi me ju”,përsëritnin zonja Albright dhe Ambasadori Hill.
Dora e zgjatur e Amerikës tutje mbetej në ajër,pa kundërpërgjigjen tonë.Profesor Agani pothuaj çdo minutë i binte kokës me dorë dhe pyeste më zë:
A jemi normalë...Si është e mundur që nuk po dimë të dallojmë të zezën prej të bardhës...,i tëri aktiviteti i Konferencës tani ishte reduktuar në pritjen e vendimit të delegacionit të Kosovës.delegacioni serb zvarriste bisedimet me juristët amerikanë dhe të gjitha informatat që na vinin nga diplomatët perëndimor dëftonte se tek ata vërehej një relaksim,sepse ishin të bindur që ne assesi nuk do të pranonim marrëveshjen.Për më tepër,edhe për këtë shkak,ata në versionin e parë të deklaratës së tyre përfundimtare,i cili ishte material konfidensional,i dorëzuar organizatorëve të Konferencës,me një ton mjaft aggressiv shprehnin pozicionin e tyre,i cili dëshmonte mospajtueshmërinë me propozimet kyç të Marrëveshjes së Rambujes.Ata e dinin fare mirë se barra e fajit për dështim të Konferencës tani ishte e tëra mbi supet tona,prandaj edhe mund të shkruanin gjepura në deklaratën e tyre.
Mbledhja e mbramë e delegacionit tonë,kur duhej marrë vendimi final,filloi mbrapshtë,ashtu siç zatën nisnin dhe mbaronin të gjitha sesionet tona tre-katër ditët e fundit.Hashimi (ThaçI) në fillim nisi të lexonte një propozim-deklaratë të përgatitur nga ai vetë dhe Bajrami (Kosumi),e cila në realitet shprehte refuzimin tonë të Marrëveshjes së ofruar.Aty thuhej që ne,si delegacion jemi pajtuar me pjesën më të madhe të Marëveshjes,por që insistojmë për futjen në tekstin e saj të së drejtës eksplicite,për mbajtjen e referendumit në fund të periudhës kalimtare.Një ”pajtim” i tillë me Marrëveshjen,në kontekstin e asaj dite,ishte një flakaresh në faqen amerikane,sepse versioni amerikan ofronte një shtegdalje për ne dhe për Washingtonin,me pranimin e kushtëzuar të Marrëveshjes dhe me premtimin që kjo do të nënshkruhej në pjesën e dytë të Konferencës.Propozimi i Hashimit dhe Bajramit e mbyllte Konferencën me dështim dhe bënte të pamundur vazhdimin e saj pas dy-tri javësh.Në të vërtetë derisa Hashimi,tok me të tjerët ishin në takim me Milon dhe Godon,Bajrami,unë,Mehmeti (Hajrizi),Jakupi dhe Hydajeti (hyseni)kishim bashkëpunuar shumë mirë në përmirësimin e draftit të deklaratës sonë,të propozuar nga juristët amerikanë,prandaj tani sërish kishim ndërtuar një konsensus,minus Thaçin,për të ecur tutje sipas këtij varianti.Për të mbajtur me çdo kusht konsensusin,gjatë diskutimeve tona provohej të arrihej një kombinim midis deklaratës tonë dhe asaj të cilën e lexoi hashimi,por shihej qartë që kjo nuk ishte e mundur,sepse pikënisjet nuk ishin të njëjta:
në deklaratën tonë ne pranonim Marrëveshjen si tërësi,por ua dërgonim atë qytetarëve të Kosovës,për ta bërë një konsultë gjithpopullore,pas së cilës do të merrnim mandatin përfundimtar për të nënshkruar apo refuzuar Marrëveshjen.Në deklaratën e propozuar nga Hashimi ne pajtoheshim me pjesën më të madhe të Marrëveshjesmedhe pse tani oferta ishte ”Take it or leave it”(Merre ose lëre)dhe nuk mund të rishqyrtohej më.Në atë kacafytje mendimesh dhe propozimesh,ne u përngjanim udhëtarëve të një anije që po fundosej gjithnjë e më tepër,ndërsa ne, në vend të kërkimit të varkave për shpëtim,kapeshim njëri për tjetrin,për t'u fundosur së bashku.
Fundosje apo shpëtim.Argumentet tona tani ishin fare të reduktuara dhe ata të cilët ishin në favor të Mrrëveshjes përsëritnin pa ndërprerë se refuzimi ynë kishte domethënien e ndërprerjes së lidhjes së fatit dhe të ardhmërisë sonë me Perëndimin dhe SHBA-të dhe se nuk mund të ketë intervenim të Paktit NATO në favor të Kosovës pa pajtimin tonë me Dokumentin e Rambujes.
Në atë pluhunajë fjalësh,britmash,ofshamash,reagimesh dhe kundërreagimesh,e cila u krijua në orët e fundit të diskutimeve tona,ne nuk shihnim që ashtu të rraskapitur s'ishim më në gjendje të mirreshim vesh dhe se në sallën tonë gjithnjë e më pakë banonte logjika dhe pragmatizmi politik e gjithnjë e më tepër gufonin emocionet dhe nervat.Kështu,në këto rrethana,nuk duhej të të habiste fjala e njërit prej nesh se ”Perëndimi,nëse e ka ndërmend të intervenojë,këtë mund ta bëjë edhe pa nënshkrimin tonë” se ”Pakti NATO është vetëm duke na mashtruar,sepse këta nuk e kanë ndërmend të intervenojnë ushtarakisht në Kosovë”,se ”askush nuk na ka ndihmuar gjatë luftës në dy vitet e fundit (këtë e thoshte i njëjti njeri i cili dy ditë më parë ,gjatë një shetie pranë liqenit më pati thënë se ”Amerikanët kanë ditur fare mirë se në ç'mënyrë është duke u bërë armatimi i UÇK-së në Kosovë”)dhe erupcione të tilla iracionaliteti.
Në njërin prej rasteve,kur pata mundësi të flasë,thashë që nëse tani,në këtë ditë,nuk kemi kurajo për të pranuar Marrëveshjen e cila na sugjerohet prej SHBA-ve dhe e cila përkrahet ehde nga Qeveria e Shqipërisë,atëherë ne nuk kemi të drejtë që me refuzimin tonë të pamundësojmë që këtë marrëveshje ta kenë në duart e tyre qytetarët e Kosovës,të cilët janë të vetmit të thirrur,pasi mandatin e tyre ne nuk po e shfrytëzojmë në rambuje,të pranojnë apo refuzojnë pakon e Grupit të Kontaktit.Në diskutimet tona u përmend edhe referendumi si mekanizëm i vendosjes së qytetarëve në lidhje me Marrëveshjen kalimtare për Kosovën.
E nisëm dhe pothuaj e mbaruam Konferencën me luftën tonë politike që referendumi të përcaktonte statusin final të Kosovës,për të definuar kështu me votën e qytetarëve raportin e Kosovës me shtetet përreth,tani e nxirrnim referendumin si argument për të sqaruar hesapet midis nesh,gjegjësisht për të hequr dorë nga përgjegjësia të cilën e kishim marrë në çastin kur ishim nisur për në Rambuje dhe për t'ua kthyer përgjegjësinë qytetarëve të Kosovës.Mbase kjo nuk ishte fort e ndershme nga ana jonë por tani,pas zhvillimeve të mbrama në Drenicë dhe ndërrimeve në strukturën udhëheqëse të UÇK-së,kjo dukej si e vetmja zgjidhje e mundhsme.

Propozimi i dr.Rugovës.

[Harudi]

Propozimi i dr.Rugovës.Në kulminacionin e bisedave tona,lideri i LDK-së dr.Ibrahim Rugova,në atë tentativën e fundit për të mos dështuar,propozoi që pjesa politike e delegacionit të Kosovës,e cila përbëhej prej përfaqësuesëve të LDK-së,LBD dhe dy të pavarurëve apo të paparti,të pranonte marrëveshjen,ndërsa pjesa ushtarake e këtij delegacioni të prononcohet për të (për propozimin e Grupit të Kontaktit)pas konsultimeve në Shtabin e Përgjithshëm të UÇK-së.Ky propozim së pari ndante delegacionin tonë në dy krahë,në atë politik dhe ushtarak,gjë që ishte e gabueshme dhe,së dyti,i ndihmonte thellimit të përçarjeve midis nesh,sepse pranimi,figurativisht thënë,i Prishtinës dhe shtyrja për më vonë e marrjes së vendimit të Likocit (ku aso kohe më së shumti gravitonte SHP i UÇK-së),krijonte predispozita për konfliktuizimin publik të marëdhënieve midis nesh.Pastaj,dihej mirë që refuzimi eventual i Marrëveshjes nga ana e UÇK-së e zhvelërosonte pranimin nga ana e mbetur e delegacionit.Më në fund,ç'prej fillimit ishim dakorduar që konsensusi të mbetej formë e vendosjesh mes nesh.,prandaj tani nuk mund të nadaheshim sepse kështu,isha i bindur,jo vetëm që do të hynim në një fazë shumë,shumë të rrezikshme për sa i përket organizimit (më mirë thënë mosorganizimit)tonë politik por,për më tepër,një mënyrë e tillë gjysmake e pranimit të Marrëveshjes do të ishte e papranueshme për delegacionin amerikan,i cili ishte më i merituari për sjelljen në rambuje të një delegacioni të tillë të Kosovës.Megjithatë nervat,siç thuhet,na kishin lëshuar pothuaj të gjithëve,prandaj në një rast,kur dukej që i tërë mundi ynë po fundosej për shkak të një kokfortësie iracionale dhe moskuptimit të situatës,iu drejtova Vetonit (Surroit),të cilin e kisha afër,në të djathtë,me këto fjalë:
”Unë dhe ti duhet ta nënshkruajmë,të tjerët le të shkojnë në të samës...”Natyrisht,një reagim i tillë ishte krejtësisht i gabuar.
Hilli kërkon përgjigjen tonë.Kur ambasadori Hill hyri në sallë për të marrë përgjigjen tonë definitive,na gjeti në rrëmujë të plotë dhe po të na pyeste secilin prej nesh,ndaras,se çka kishim bërë apo cili ishte përfundimi ynë përballë ofertës së Grupit të Kontaktit ,do të merrte 16përgjigje të veçanta,aq sa anëtarë kishte delegacioni i Kosovës.
Pra,kur Hill u ul në krye të vendit,askush prej nesh nuk dinte se me çka të dilnim përballë tij.as ambasadoti Hill më nuk dinte se si duhej të sillej me ne dhe ç'duhej të na thoshte.Të dy palëve na ishin shterur fjalët dhe argumentet.
Ne ishim buzë humnerës dhe akoma hamendeshim a ta pranojmë dorën e shpëtimit të ofruar prej Amerikës!Marrëveshja e Rambujes,me gjithë të metat e shumta dheb kompromiset e dhimbëshme të cilat ne u desh t'i gëlltitnim,ishte një shans i mirë historik për ne.Ishte kjo një Marrëveshje kalimtare trevjeçare,e cila në vetë karakterin e tillë presupozonte që statusi i Kosovës ishte plotësisht i kontestuar,i diskutueshëm dhe i varur jo vetëm nga raportet shqiptaro-serbe,të cilat së paku në aspektin ushtarak vazhdonin të ishin në favor të serbëve,gjë që ishte e kuptueshme po t'u hidhej një vështrim sado-kudo objektiv zhvillimeve politike dhe ushtarake në rajon,në pesëdhjetë vjetët e fundit,por në radhë të parë nga roli i Perëndimit,pikësëpari i SHBA-së.Me këtë marrëveshje sigurohej largimi i policisë serbe nga Kosova dhe mbetja e 2.500 pjesëtarëve të Ushtrisë së Jugosllavisë në zonat kufitare ndërkombëtare të Kosovës.Kjo Marrëveshje sillte afër 30.000 trupa të Paktit NATO në Kosovë dhe mundësonte krijimin e policisë së Kosovës.
Më në fund me këtë marrëveshje mundësohej krijimi i një pushteti të mirëfilltë ligjvënës,ekzekutiv dhe gjyqësor në Kosovë,gjë që ishte parakusht për shtruarjen institucionale të kërkesës për pavarësi të Kosovës.Dhe,për sa u përket dy çështjeve më të rëndësishme dhe më delikate për delegacionin tonë dhe për popullin e Kosovës,referendumit dhe statusit të ardhshëm të UÇK-së,kishim arritur të bënim që referendumi të pranohej në mënurë implicite nga Grupi i Kontaktit dhe në mënyrë eksplicite nga SHBA-të (e dinim fare mirë që për ne dhe për popullin e Kosovës vlerë më të madhe kishte garancia e SHBA-së sesa të gjitha dokumentet e Grupit të Kontaktit)dhe,poashtu kishim tejkaluar rrezikun e shthurrjes a shpërndarjes së UÇK-së përmes zyrtarizimit të konceptit të transformimit të UÇK-së,i cili ishte një derë e madhe për epilogë të nduarnduart.
Megjithatë,ne ishim ngurosur në pozicionin i cili s'mund të përshjruhej dot ndryshe veçse si refuzim i vullnetshëm i ofertës për të ndërruar rrënjësisht fatin tonë.Tani,ne si delegacion gjendeshim midis Mrrëveshjes dhe popullit të Kosovës.Ne tashti nuk ishim më urë që lidh botën,Perëndimin,SHBA-të para së gjithash me Kosovën,por u bëmë mur që ndan Amerikën prej Kosovës.
Hilli dëshpërueshëm këerkonte shtegdalje nga kjo gjendje dhe në një çast e pyeti Vetonin (Surroi) se akishte diç për të thënë.Dhe Vetoni nisi të nxirrte aty për aty konkludimet e diskutimit tonë maratonik dhe të papërfunduar të dy ditëve të mbrama.Kështu,doli që shumica absolute e delegacionit përkrahnim Marrëveshjen,që të gjithë ne tumirnim propozimin që Marrëveshja duhet të dërgohet prapa në Kosovë,tek qytetarët dhe populli i saj,që ajo të mund të nënshkruhej në vazhdimin e Konferencës së Rambujes,që mbështetnim idenë e transformimit të UÇK-së...Hilli duket që në këtë raport të Vetonit gjeti shpëtimin dhe sugjeroi që të hartohet një deklaratë e Delegacionit tonë pikërisht në bazë të referimit të Vetonit.Kështu edhe u bë.Vetoni hartoi tekstin,i cili sërish u lexua dhe u rilexua nga anëtarët e delegacionit tonë,ashtu në këmbë,teksa ambasadori Hill priste ta merrte këtë deklaratë dhe t'ua çonte ministrave të jashtëm të shteteve anëtare të Grupit të Kontaktit,të cilët prisnin epilogun e këtij takimi.Në një çast edhe Hillin e lëshuan nervat,sepse Hashimi (Thaçi) sërish dëshironte të ndërronte diçka në Deklaratën përfundimtare,por u gjet aty Bajrami (Kosumi),i cili disi e ndali atë për të mos e braktisur sallën.
Megjithatë shpëtuam.Më në fund puna u krye dhe Grupi i Kontaktit mori letrën tonë,me të cilën ne pranonim Marrëveshjen në parim,por shtynim për dy javë nënshkrimin e saj,pas konsultimit me strukturat politike dhe ushtarake të Kosovës.Duket që disi,jo në formën e plotë,por në atë gjysmake,qëndrimi ynë kishte mbërritur tek delegacioni serb dhe ky,si duket krijoi përshtypje të gabuar që ne ishim të gatshëm që qysh tash të nënshkruanim Marrëveshjen,prandaj delegacioni serb,i tëri në ankth,kishte hartuar një deklaratë të re për Grupin e Kontaktit,në të cilin tani,me një ton shumë më të matur,pothuaj pranohej pjesa politike e Marrëveshjes dhe shprehej gatishmëria për të diskutuar rreth pranisë ndërkombëtare në procesin eventual të implementimit të Marrëveshjes.Më vonë do të kuptojmë që në këtë fazë të Konferencës së Rambujes,gjatë bisedimeve me ndërmjetësit ndërkombëtar,Beogradi kishte propozuar që verifikuesit e OSBE-së,të armatosur me një revole në brez,të përbënin mekanizmin ndërkombëtar të implementimit të Marrëveshjes.Më kujtohet që një ide e tillë ishte shfaqur në të vërtetë qysh në tetor të vitit 1998,kur u arrit marrëveshja Hoolbrooke-Milosheviq,nga ana e Bronislav Geremekut,shef i diplomacisë polake dhe kryesues i radhës i OSBE-së.Atëbotë ky propozim ishte refuzuar me të shpejtë mga Milosheviqi,e tani Beogradi do të ishte fort i kënaqur po qe se Perëndimi do t'i kthehej ofertës së atëhershme të Geremekut.
Kur morrëm vesh që deklarata jonë është mirëpritur nga Grupi i Kontaktit,nisën përqafimet midis nesh,të cilat shoqëroheshin me zbrazje të madhe emocionale,ku nuk ishin të rralë as lotët.Më ku kujtohet kur,pasiqë u përqafuam me profesor Qosjen,ai më tha:
”Blerim,unë,ti dhe Vetoni e shpëtuam Konferencën...”.Kjo nuk ishte e vërteta e plotë.Kontributi i Jakupit (Krasniqi),i Profesor Fehmiut (Agani),Mehmetit (Hajrizit),por edhe i shumicës dërrmuese të delegacionit ishte i madh.Më në fund,këtu shpëtonim dhe dështonim si delegacion.Pastaj ne ishim ata që e fundosnim apo shpëtonim Kosovën.Ne.



Këtu edhe po e përfundoj këtë rishkrim (faqe 291),rreth ngjarjeve në Rambuje,edhepse libri ka vazhdimësi deri në faqen 420,ku mëpastaj shtjellon edhe një udhëtimin për në Paris kësaj herë,ku,edhe nënshkruhet në mënyrë zyrtare Marrëveshja më 18 mars 1999,kthimi nga Parisi,fillimi i bombardimeve,dorëheqja e Demaçit më 2 mars nga posti i vetë emëruar si Përfaqësues Poltik i UÇK-së etj,etj si dhe libri përfundon me Kapitullin e dhjetë të titulluar:

LUFTA U FITUA

Përshëndetje!