Aleksandri i Madh, shqiptar?

[Zoti Basha]

GJithe ato luftera dhe masakra neper qytete, genocid quhen. Beosn se perset e pranuan me gezim si perandor, apo deshen ca 'zbutje' para? fatkeqesisht eshte zakon i poshte ri historianeve ti ngjisin nofken 'i madh' psikopateve vrastare dhe jo atyre pak burrave te mire qe kane drejtuar.

[fegi]

Resmi Osmani

Eshtë e tepërt ta themi,që Aleksandri i madh i Maqedonisë,është një nga figurat
më të shquara të lashtësisë, i cili me bëmat dhe veprimtarinë e tij gjeniale, solli ndryshime epokale. Lavdinë dhe bëmat e tij i lakmonin Jul Çezari, Pirrua i Epirit, Hanibali i Kartagjenës dhe më Pas Napoleon Bonaparti .Një figurë e të tilla përmasave, është e përligjur që të jetë pjesë e krenarisë kombëtare e vendit dhe popullit të cilit i përket. Në ditët tona, Në Shkup të Maqedonisë, po ngrihet një shtatore madhështore e Aleksandërit me vlerë disa milion euro. Si të mos mjaftonte sherrnaja e pazgjidhur greko-maqedonase për emrin e Maqedonisë, ky veprim nga Greqia konsiderohet si sfidë e hapur dhe nuk vonuan të bëhen protesta zyrtare.Një grindje për një problem që në aspektin kohor u takon njëzet e tre shekujve të shkuar! Me këtë rast, është me interes, që lexuesi të njihet më mirë me disa të dhëna për atë se çfarë ishin Maqedonia ,maqedonasit dhe vetë Aleksandri i madh : grekë, maqedonas apo ilirë? Të dhëna të shumta e të hollësishme, për përgjigjen e kësaj pyetjeje, lexuesi mund të gjejë në esenë historike “Aleksandri i Madh i Maqedonisë”,me nëntitullin “Miti dhe njeriu”.Në këtë ese, duke u mbështetur në dokumentacionin dhe të dhënat e shumta historike, me një këndvështrim të ri, bëhen përpjekje për një analizë karakteriale të personalitetit, psikologjisë dhe botës shpirtërore, natyrës së tij heroike, trimërisë, diturisë, dashurisë, bujarisë, por edhe egërsisë dhe mizorisë. Paraqitet gjenialiteti i tij si gjeneral, strateg dhe takticien nga më të mëdhenjtë që njeh historia, që doli gjithmonë fitimtar në fushbetejë. Libri është botuar nga “Luma Grafik” në Tetovë, në vitin 2010. Midis të tjerash, për pyetjen që bëhet në titullin e këtij shkrimi, në libër vihet në dukje se: Në shekullin IV-III-të p.e.r.,Maqedonia ishte një shtet i vogël, që niste në veri aty ku mbaronin tokat greke, në tre anë kufizohej me Ilirët, Epirotët,Lynkestët dhe Peonet dhe vetëm në lindje me tesalët grekë. E ndodhur nën trysninë e fqinjëve të vet, ajo luftonte për ekzistencën e saj. Për grekët, Maqedonia dhe populli i saj ishin një vend dhe popull barbar, pra jo grek. Maqedonasit ishin më të afërt me Ilirët. Historiani grek i lashtësisë Straboni, dëshmon se: ”Maqedonasit dhe Ilirët, flisnin gjuhë të ngjashme, kuptoheshin me njeri-tjetrin, kishin sjellje dhe zakone të përbashkëta”. Kur mbreti maqedonas Aleksandri i I, (485-440 e.v.),kërkoi të merrte pjesë në Lojërat Olimpike, kërkesa ju refuzua, pasi maqedonasit ishin një popull barbar e jo grek. Mendohet se maqedonasit, ishin filiza të dalë nga trungu me rrënjë Iliro-Dorike. Mbretërit maqedonas, për nevoja të administratës dhe kancelarive, futën në oborrin mbretëror greqishten dhe stimuluan kulturën greke, kurse populli fliste gjuhën e vet e cila i përkiste një të folme ilire me disa elemente të greqishtes dhe trakishtes. Mbreti Filip i II, ati i Aleksandërit të Madh, ishte bir i një nëne ilire, nga Lynkestët. Edhe vetë ai u martua me disa gra ilire, ndër to Olimpia, nëna e Aleksandërit të Madh, princeshë epirote, bijë e mbretit Neoptolem. Mbreti Filipi i II-të, nuk e ndjente veten grek. Ai bëri luftëra të pandërprera kundër grekëve, deri sa arriti të pushtonte thuajse tërë Greqinë dhe i detyroi, që ata ta pranonin si hegjemon. Por si e quanin vetë grekët Filipin dhe maqedonasit? Sipas Plutarkut, Demosteni, orator dhe burrështetas grek, u drejtohet kështu athinjotëve:” Filipi, jo vetëm që nuk është grek, dhe kurrfarë lidhje farefisnore nuk ka me grekët, por është një murtajë e ndyrë e Maqedonisë!”I tillë ishte Filipi për grekët , deri aty nga viti 1840, sa u promovua”Megali Idea”, pas kësaj, qëndrimi për të ndryshoi , ai u vlerësua dhe u quajt nismëtari i bashkimit të qytet-shteteve greke në një shtet të vetëm! Le të vijmë te Aleksandri. Mbretëresha Olimpia,u kujdes që i biri,të ndjehej shpirtërisht ilir. Deri trembëdhjetë vjeç ,kishte mësues ilirë (epirotë ) nga Dodona dhe nuk dinte greqisht, por maqedonisht. Greqishten ia mësoi më pas, mësuesi i tij filozofi Aristotel. Ilirishten, e përvetësoi më mirë kur pas zënkave me të atin, bashkë me Olimpian shkuan në Epir dhe Iliri ku qëndroi afro një vit. Plutarku, shkruan se në çaste zemërimi apo nervozizmi, ai u fliste shokëve të afërt maqedonisht. Edhe komandat ushtarake, kalorësisë që komandonte, ia jepte në gjuhën amtare, pra maqedonisht. Në një gjyq ushtarak, Aleksandri i kërkoi gjeneralit Flota që trupit gjykues ti fliste maqedonisht, pasi anëtarët maqedonas nuk e kuptonin greqishten. Pa përmendur faktet e shumta, maqedonasit e lashtë nuk ishin popullsi greke. Të qe ndryshe, Aleksandri nuk do të quhej i “Maqedonisë”, por i “Greqisë”. Ndërsa admironte kulturën, filozofinë dhe artin grek, Aleksandri nuk u besonte grekëve. Në fushatën e tij për pushtimin e lindjes, në ushtri nuk kishte më shumë se tremijë trupa greke, ndërsa nga ilirët arrinin në shtatë mijë. Këto trupa komandoheshin nga gjeneralë ilirë. Ai pati rast të zhgënjehej nga grekët. Ruajtësi i thesarit Arpali nga Athina, u arratis nga Babilonia duke marrë me vete thesarin dhe qindra ushtarë grekë. Për grekët, Aleksandri ishte një armik, pushtues i vendit të tyre dhe shtypi pa mëshirë me zjarr e hekur kryengritjet e tyre. Por pavarësisht nga këto, Aleksandri i Madh i bëri një shërbim të vyer përhapjes së qytetërimit helenik, atë që u quajt revolucioni aleksandrin, çeljen e një ere të re në historinë e njerëzimit. Është kjo arsyeja, që historianët dhe historiografia greke e kanë bërë Aleksandërin e Madh të Maqedonisë të vetin edhe pse ai ishte Maqedonas. Territori i Maqedonisë së lashtë, asnjë herë nuk ka qenë i pushtuar apo sunduar nga grekët, përkundrazi, Greqia ka qenë e pushtuar nga maqedonasit. Pas pushtimit romak, ajo u shpall provincë më vete dhe nisi romanizimi i një pjese të popullatës. Pas krijimit të Perandorisë Bizantine, perandorët grekë të Bizantit, u kujdesën për vazhdimin e procesit të helenizmit të maqedonasve. Në shekullin VI-VII-të, pas dyndjeve sllave në Ballkan, në një pjesë të Maqedonisë Veriore, territore që historikisht u përkisnin fiseve ilire të Peonëve, u vendosën ngulimet sllave, pasardhës të-të cilëve janë të quajturit maqedonas të sotëm, të cilët asnjë lidhje nuk kanë me maqedonasit e lashtë. Pas luftërave ballkanike , përmbysjes së Perandorisë Turke, pjesa më e madhe e territoreve të Maqedonisë historike, u përfshi në shtetin grek. Pas kësaj, ata pretendojnë se kanë të drejtë të përvetësojnë edhe trashëgiminë e saj historike, kur s’ka zotdalës të tjerë.

I.M.Qafëzezi, më 1929, në parathënien e librit “Historia e Lekës së Madh” Sjell shumë argumente për qenien liro-shqiptare të Lekës. Në nderim të Lekës, qeveria shqiptare quajti monedhën kombëtare “Lek”. Mbreti Zog, në nderim të Aleksandërit e quajti trashëgimtarin e vet,në variantin shqiptar tw këtij emëri Leka, kështu quhet edhe biri i Tij princi Leka. Mendime dhe hamendësime të tilla, shpesh të mbështetura me interpretime gjuhësore, duke filluar nga vetë emri: Aleksandër(A-le-si-në-andërr) apo me variantet e shumta të këtij emri në shqip sieka,Leko,Sandri,Leksandër,apo të trajtës femrore si Leksandra,Leksa,Sandra etj qarkullojnë edhe në ditët tona. Por për hir të objektivitetit, duhet pranuar, që maqedonasit dhe Ilirët ishin të një trungu etnik, por përbënin etnitete më vete. Për hir të objektivitetit historik, duhet pranuar se Aleksandri i Madh, nuk ishte as grek, as ilir, por maqedonas, bir i një kombi që në rrjedhat e shekujve, si shumë kombe të lashtë u asimilua apo tjetërsua. Zotëruesit e sotëm të territoreve të Maqedonisë antike, nuk kanë të drejtën e përvetësimit të zulmit dhe lavdisë të këtij personaliteti gjenial.

[landi45]

dhe po te jete shqipetare seshte qudi,,,

se me popullin tone qe ska histori e shitet per nje euro te greket serbet,,,

dhe te vdekurit po na i vjedhin

[fegi]

Nga e ka shiqimin Leka i madh në monumentin e Shkupit ?
Agim Shehu, Gjenevë
Vështirë që shtetarët sllavo-maqedonë të kenë bërë gjë më të mirë për shqiptarët në nderim të paraardhësve të mëdhenj iliro-maqedonë të tyre, se ngritja e kësaj Përmendoreje!
Në Shkup u ngrit Monumenti i Aleksandrit të Madh. Vështirë që shtetarët sllavo-maqedonë të kenë bërë gjë më të mirë për shqiptarët në nderim të paraardhësve të mëdhenj iliro-maqedonë të tyre, se ngritja e kësaj Përmendoreje!
Këtu ndodh dhe një nga habitë më të çudiçme në botë: dy shtete fqinjë kacafyten për pronësimin e një prej kryefigurave të fqinjit tjetër, kurse i zoti (kryesisht shteti-amë vulëhumbur) u bën karshi asnjanëse, gjer duke u buzëqeshur tek i vjedhin hapur historinë. Për më keq, me përulje puthadori ka dhënë mendimin që të bëhet dhe gjykatës dhe amvise mes hajdutësh të tillë. Kusari në veri thotë se Aleksandri i Madh është maqedon i sllavëve (!). Tjetra në jug - është grek i grekëve (!). Të zotët në mes s’guxojnë as të mendojnë, jo më të flasin se është thesar i tyre.
Shqiptari dikur ka qënë djep dhe fushë veprimi i Pirros
Mirëpo dijetarët më me emër tanët, aq më tepër dhe ndër më të shquarit e botës e të kohrave, aq më shumë vetë historianët grekë dëshmojnë pa mëdyshje se Aleksandri i Madh është me gjak e histori iliro-maqedon. Të kundërshtosh dëshmitë zinxhir të tyre mbetesh ose injorant kulture ose batakçi historie. Përmëndim sadopak nga ata.
De Rada i madh, pikë referimi në art e kulturë, te «Skënderbeu i pafat» jep fjalët e Heroit kur me sy nga hapsira hyri mes Princave të Arbërit: «Këto male plot fërshëllima/ i dëgjon Aqilehti(Akili)/ e që këndej ngriti sytë drejt yjeve Lisëndri (Aleksandri)/, dy Prijësa njerëzimi të të gjitha kohëve». Në «Studime Pelazgjike» shton: «Kombi ynë rrënjët i ka në parahistori që nga Aleksandri i Maqedonisë e Pirroja i Epirit». Te «Testamenti Politik» u lë amanet shqiptarëve: «Të njësuar e të bashkërenditur këta do ripërtërijnë vëndin me të cilin Leka i Madh nisi zotërimin e Azisë». E më tej: «Shqiptari dikur ka qënë djep dhe fushë veprimi i Pirros, Filipit të Madh e Lekës së Madh si dhe Skënderbeu që mundën perandoritë e fuqishme bashkëkohëse». Dijetari arbëresh Viçens Dorsa shkruan: «Në kohën e Filipit, Aleksandrit, Pirros, Skënderbeut shqiptarët janë shquar për trimëri; po kështu vepruan ata dhe në Kalabri». Dijetari tjetër Petrota duke cituar Pausanian shton: «Leka i Madh qe epirot e pasardhës i Eakidëve nga nëna. Ai hapi helenizmin në lindje po kurrë nuk helenizoi vëndlindjen e tij, as harroi gjuhën e vet si në biseda me maqedonët dhe në udhëtimet». Dora D’Istria shkruan: «Populli shqiptar ka nxjerrë ushtarë e luftëtarë që kanë habitur botën me mrekullitë e tyre si Pirro, Aleksandri i Madh, Diokleciani, Skënderbeu». E më tej: «Nëna dhe shqiptarja Olimbi deshi t’i jepte të birit prejardhje mbinjerëzore e për këtë pohonte se në shtrat e kish vizituar gjarpëri hyjnor»! Nga kjo, në dokumente të tjerë në Itali Aleksandri quhet dhe «Kaleksandri i Mathi» (Ka-le-kso-andre). Ismail Bej Qemali thotë për shqiptarët: «Sa herë u janë prekur liritë ata janë treguar aq guximtarë sa në kohët e herëta kur shkonin me Aleksandrin e Madh e me Pirron. Të tillë edhe sot, ata dëshmojnë se e kanë ruajtur atdhetarizmin e tyre të kulluar e të paprekur gjatë shekujve».
Pjetër Bogdani pohonte: «Shqiptarët janë bij të Lekës së Madh». Te poema në greqisht «Dëshira e vërtetë e shqiptarëve» Naimi shkruan: «Ju stërnipër të të Madhit Aleksandër e të Pirros/ o ju, bij të Skënderbeut…». Gjetkë shton: «Prindët tanë kanë pasur emër të madh në gjithë botën si Aleksandri, Pirroja i madh, Teuta, Genci…». Thimi Mitko gjithashtu: «Jemi me pelazgun farë/që ka lerë para hënës/, jemi djemtë e Makedonës/që shkeli gjer te len dielli». Petro Nini Luarasi hymnizon: «Komb i ndjerë i Aleksandrit/ e i Pirros që ish burrë».
Lëmë të flasë i Madhi për të Madhin (Skënderbeu për Lekën). Në Letrën e njohur polemikë drejtuar Princit të Tarantos shkruan: «…Ju thoni se Shqipëria është pjesë e Maqedonisë. Pa dashur pohon vetë se të parët tanë së bashku me Lekën u futën deri në Hindi». Barleti spjegon: «Emri ‘Skënderbe’ iu dha Gjergjit nga osmanët e me këtë emër ata kishin parasysh Aleksandrin e Madh». Duke krahasuar dy Heronjtë e mëdhenj bashkëkombas, më tej shton: «Mos keni dëgjuar vallë, se dhe mbreti i persëve, Dari, i dërmuar nga Aleksandri ynë mori arratinë»? Në misionin për të shkruar bëmat e Skënderbeut Barleti bisedon me princin e shquar Donferand ku me dhimbje i qan hallin se si ka rënë poshtë lavdia e herëshme e Arbërit: «Sikur të ngjallej ai, Aleksandri i ndjerë, që i pari bëri të mbahej në gojë emri i fisit…sikur të kthehej në jetë ai mjeshtër i luftrave, Pirroja, me siguri që nuk do ta njihnin Maqedoninë e tyre, nënën e kryetrimave»! Te varri në Valencia i djalit të Skënderbeut epitafi thotë mes të tjerash: «Këtu prehet Alfonso, bir i të famëshmit Georgo Castrioto…quajtur Eskandarbeh nga turqit…krahasohej me mbretin Aleksandro të Maqedonisë».
Kur shqiptarët e mbajnë të vetin Aleksandrin, Akilin…
Dëshmive u shtohet dhe dyzimi i emërtimit Gjergj Kastrioti me «Skënderbe» që lidhet në trashëgiminë e përbashkët iliro-maqedone të Aleksandrit të Madh (studjuesi prift Zh. K. Faveiral Skënderbeun e quan «Aleksandër Beu’»). Ka një qartësim të çudiçëm zbuluar kohët e fundit: në Veri të Pakistanit (Karakumi) Aleksandri i Madh sulmoi mbi mure qytezën e Ostreas, Nikomedi. Banorët mbroheshin rreptësisht me shigjeta por Heroi, edhe pse mori shigjetë në trup çau stuhishëm përpara. Të rrethuarit u hutuan si para një shënjtori qiellor e i ranë në gjunjë…I tillë u mbeti legjendë në kujtesë…
Ngjarjen e përsëriti pas 1600 vjetësh Gjergj Kastrioti 19 vjeçar, kryetrim e i bukur, ahere prijës tabori të Sulltanit. Banorët po në qytezën e lashtë Ostrea e mbuluan me shigjeta. Ai çante përpara, kaptoi mure e u lëshua mes tyre. Vëndasit përsëri u habitën e i ranë në gjunjë. Legjenda qe ringjallur e u kish ardhur histori para tyre «Ai…Iskandari i largët» të cilin nuk e harronin. Ngjarja i vajti Sulltanit, e ai i shtoi dhe emrin «Skander-Bej». Jo rastësisht Bajroni sa me talent dhe me kulturë tha: «O Shqipëri ku lindi Iskanderi (Aleksandri), këngë e rinisë, fanar i të urtëve/, dhe Iskanderi tjetër (Skënderbeu) që i dërmoi armiqtë me shpatën kreshnike».
Edhe më bindës, le të citojmë autorë të huaj. Janë dijetarë të shumtë dinjitozë që veç të vërtetës shkencore nuk kanë pasur asnjë arsye fitimi për t’i bërë qejfin një populli të pushtuar e pa shtet kur mashtruesit fqinjë mund t’u afronin miliona për të gënjyer.
Historiani Viktor Berard shkruan nga themeli të vërtetën: «Kur shqiptarët e mbajnë të vetin Aleksandrin, Akilin…tepërimi është në formë ndërsa ‘e pabesueshmja’ përmban një të vërtetë». Felix Zhylien shton: «Në të gjitha kohët Shqipëria ka qënë vëndi klasik i heronjve: atje Homeri gjeti Akilin, Greqia Aleksandrin e Madh e Papa Eugjen IV Skënderbeun». Dijetari e diplomati amerikan Uiljams shkruan: «Shqipja qe gjuha amtare e Aleksandrit të Madh që kaptoi botën si dhe e Pirros së Epirit, një nga gjeneralët më të mëdhenj që përmënd historia». Historiani Flori i sh. 2 thotë se para Pirros, përkrenarja me brirë qe profil i kokës së Aleksandrit të Madh. Dijetari P. Franke përforcon se «Skënderbeu mban një helmetë me dy brirë cjapi të mëdhenj që nuk ndeshen gjëkund në tablotë bashkëkohore. Stolia e helmetës lidhet me një model të herët, simbol i derës së lashtë maqedone». Plutarku përmënd një betejë ku «maqedonët përballë e njohën Pirron nga penda e ndritëshme e brirët prej dhie si te Leka i Madh dhe shkuan pas tij duke e njohur si Prijës».

[Xhemajl Gashi]

http://www.zeriyt.com/ PART I

THE DECEITFUL GREEK PROPAGANDA FOR ALEXANDER THE GREAT, MACEDONIA AND EPIR!

It is very clear that the Greek propagandists have started to become intimidated from the coming to light of true historical facts that affect directly their mythology made from their political propaganda that they learn since in primary schools to become a “worthy Greek”. That is why Greeks look so frighten, although their illusions are being broken one by one. They want to live inside their illusion world. For this we can not blame them: let them live in their illusion world, but they have to know where the illusion ends and the reality starts.

Across their nationalistic web-sites on the internet, the Greek propagandists spread their demagogy by concealing his Albanian heritage of Alexander the Great of Macedonia. It is very odd how they name their “answer”. In the name of the war of the ‘Albanian Propaganda’ they are not doing anything else other than reconfirm themselves what they are doing: blinded propagandist from Megali Idea. Greeks have to know that what they are presenting in their propagandistic environments is only propaganda:

“Propaganda often presents facts selectively (thus lying by omission) to encourage a particular synthesis, or gives loaded messages in order to produce an emotional rather than rational response to the information presented. The desired result is a change of the attitude toward the subject in the target audience to further a political agenda.“ Propaganda is the deliberate, systematic attempt to shape perceptions, manipulate cognitions, and direct behavior to achieve a response that furthers the desired intent of the propagandist”.

We can not add more, for the reason that Greeks have manifested all the characteristics that one manipulated propagandists has. First they demonstrate their ‘facts’ categorical and selectively and so they deform them according to their pleasures. That’s why is not surprising that the Greek ‘argument’ is always in the emotional sphere and never rational. We can not leave aside this important ascertainment:

The Greeks learned about Macedonia and Alexander the Great in 1988 when they named the northern territories invaded with war as ‘Macedonia’ in a way to arrogate the history of Macedonia. While the SlavoMacedonians have learned and heard for the first time about Alexander the Great and the real Macedonia after 1991 when the state was establish and pretend that is a progeny of that of the ancient. Both sides rely on the emotional sphere, and consequently ‘macedonism’ of both sides is very artificial and fake. Let’s take one example how much the modern Pseudo-Greeks know about the ancient Greek ‘heroes’.

“The eighteenth-century Greek scholar Koumas tells of a visit he made to one of the most influential klephts, Nikotsaras. In order to show respect Koumas addressed the klephtic leader as Achilles. Nikotsaras retorted angrily: ‘What rubbish are you talking about? Who is this Achilles? Handy with a musket, was he?”
(~The Balkans: Nationalism, War & the Great Powers, 1804-1999′~ Misha Glenny, 2000, page 31″.)

It seems that Pseudo-Greeks and their propagandists in the internet have done a big progress evolving, because now not only that they don’t mix ancient heroes with ordinary individuals of the market, but also claim them as their own!

In her great book anthropologist with Greek origin, Anastasia N. Karakasidou “Fields of Wheat Hills of Blood” confesses that the inhabitants of Aegean Macedonia don’t have any memory about Alexander the Great and his inheritance. For more, Alexander the Great to them has been imposed more as a propagandistic obligation that the Greek state teaches from the primary schools whereas indoctrinated with a fake history. Let’s go further!

Differently from the Greeks and Slavs that have learned about Alexander the Great in 1988 and 1991 respectively, Albanians have considered Alexander as theirs since in Middle Ages. The memory for Alexander the Great in Albania is more present than anywhere else. Different German ethnographers indicate in their recollections that in Shkodra of 19th century there were still being sang songs from rhapsody’s for Alexander the Great. Beside this the Albanian National hero Gjergj Kastriot-Scanderbeg has considered himself as ‘Prince of Epir and Macedonia‘ and Alexander the Great and Pyrros of Epiri as the Albanians ancestors. Even the short name for Alexander in Albania is ‘Lek’ is the synonym of courages (Robert Elsie: 2000).

The notable Byzantine historian Laonicus Chalcocondylas (1423 – 1490) makes known that: “”I can say that Albanians are nearer to Macedonians than to any other people in the world”.

Also the College Rector of Palermo, Nikolle Keta, writes “The origin of Albanians derives from Macedonians and are the same as them (here he talks about ancient Macedonians), that Albanian language is one of the most oldest in the world and that Albania in ancient times has been that part of Macedonia that extended over the White Drin, Epirit and a part of Peloponnese and was called ‘Alvanitia’ from the byzantine writers”.

Is known that Greece is one of three Balkan countries that has been expanded more territorially in disadvantage of other nations. As result, the occupation of Epir and Macedonia-two Albanian regions-made possible that Greece to justify this occupation to fabricate the history for the past Hellenistic.

We are informing these Pseudo-Greeks of our times that they can not sell their old tales for their continuity from ancient until now. There is no need to for us to commemorate this midst Jakob Philipp Fallmerayer, but for their information we have to let them know where they were a century ago:

“Being Greek at the beginning of the nineteenth century was no simple matter. Greek-speakers were spread across the Ottoman Empire. They lived in the Empire’s Near Eastern territories in today’s Syria, Lebanon and Israel; they were settled in large areas of Anatolia, especially close to the Black Sea littoral. (…) Greek merchants benefited substantially from the Diaspora that stretched deep into the Caucasus, along the Black Sea coast of southern Russia”
(~The Balkans: Nationalism, War & the Great Powers, 1804-1999′~ Misha Glenny, 2000; page 22-23)

Paradoxical, progeny of these Greek-speakers of Lebanon, Syria, Israel and regions of Black Sea today consider themselves as ‘Macedonians’!
THE DECEITFUL GREEK PROPAGANDA FOR ALEXANDER THE GREAT, MACEDONIA AND EPIR! (PART II)

Let’s start to expose some fallacies and liars signed by Greek Propaganda

***Greek Claim 1 #: “Barbarian term does not mean denied of being Greek”

Is that right? The Greek nationalists speak with so much accuracy as if to have lived in that time to know what meaning had the term ‘barbar’. The term ‘barbar’ precisely means non-Greek, since implies another language that doesn’t get understood by the Greeks. Taking in consideration the hinge that recognized that ‘the language determined the ethnicity’ therefore comes to light that Macedonians as well as the Epirotes were non-Greeks.

-For Macedonians as barbarians talk: Herodotus,Demosthenesnes, Trasimachus, Strabo etc.

-For Epirotes as barbarians talks: Thucididies, PseudoSylax, Strabo, etc.

The word ‘Barbarian’ is onomatopoeic, the bar-bar representing the impression of random hubbub produced by hearing a spoken language that one cannot understand, similar to blah blah, babble or rhubarb in modern English. Related imitative forms are found in other Indo-European languages, such as Sanskrit barbara-, “stammering” or “curly-haired.

Clearly is shown the term barbar has been given to the people that were not Greeks and didn’t spoke Greek. Greeks want to be more smart than Herodotus, Thucididies and Strabo, saying that ‘barbar’ intends ‘uncivilized Greek’ as should be or ‘Greek dialects’.

According to this idiotic logic, Egyptians and Persians have been ‘uncivilized Greeks’. That is why the truth that were told by Herodotus, Thucididies, Strabo etc stand even to this day.

***Greek claim 2#: ‘Macedonians were non-Illyrian because they spoken distinct languages’

Greeks can hold all they want this attitude- no one has stopped them-in their propaganda, but the science of history is not a Greek propaganda. All the historians, linguistics and modern archaeologists, are in the same mind that Illyria, Macedonia and Epir have been represented from one uniformed ethnicity, as in aspect of language as of that of traditions and customs, archeology, etc. Let’s serve a short message from the father of Geography Strabo:

“The Amphibiansre the peoples who are situated above them and border on the Illyrian mountains, inhabiting a rugged country — I mean the Molossi, the Athamanes, the Aethices, the Tymphaei, the Orestae, and also the Paroraei and the Atintanes, some of them being nearer to the Macedonians and others to the Ionian Gulf. It is said that Orestes once took possession of Orestias — when in exile on account of the murder of his mother — and left the country bearing his name; and that he also founded a city and called it Argos Oresticum. But the Illyrian tribes which are near the southern part of the mountainous country and those which are above the Ionian Gulf are intermingled with these peoples; for above Epidamnus and Apollonia as far as the Ceraunian Mountains dwell the Bylliones, the Taulantii, the Parthini, and the Brygi. (…) Then, because one tribe or another was always getting the mastery over others, they all ended in the Macedonian empire, except a few who dwelt above the Ionian Gulf. And in fact the regions about Lyncus, Pelagonia, Orestias, and elimeia, used to be called Upper Macedonia, though later on they were by some also called Free Macedonia. But some go so far as to call the whole of the country Macedonia, as far as Corcyra, at the same time stating as their reason that in tonsure, language, short cloak, and other things of the kind, the usages of the inhabitants are similar, although, they add, some speak both languages.”

(~Strabo, Geography, Book VII, Chapter 7)

Strabo here talks without a doubt for a unity between the tribes of Illyrians, Epir, and Macedonia in the aspect of language, traditions and customs.

“But there remain to be described the southerly parts of the aforesaid mountainous country and next thereafter the districts that are situated below them, among which are both Greece and the adjacent barbarian country as far as the mountains. Now Hecataeus of Miletus says of the Peloponnesus that before the time of the Greeks it was inhabited by barbarians. Yet one might say that in the ancient times the whole of Greece was a settlement of barbarians…

And even to the present day the Thracians, Illyrians, and Epeirotes live on the flanks of the Greeks (though this was still more the case formerly than now); indeed most of the country that at the present time is indisputably Greece is held by the barbarians — Macedonia and certain parts of Thessaly by the Thracians, and the parts above Acarnania and Aetolia by the Thesproti, the Cassopaei, the Amphilochi, the Molossi, and the Athamanes — Epeirotic tribes“

(~Strabo, Geography, BOOK VII, Chapter 7, 1).

Some have to really ache from ignorance to show the contrary of what Strabo said. He clearly says that barbarians live in the biggest part of Macedonia and Epir considering allusive Thracian’s and Illyrians. Strabo, even makes it known which was the original Macedonia and her ancient name.

“What is now called Macedonia was in earlier times called Emathia. And it took its present name from Macedon, one of its early chieftains. And there was also a city emathia close to the sea. Now a part of this country was taken and held by certain of the Epeirotes and the Illyrians, but most of it by the Bottiaei and the Thracians“

(~Strabo, Geography, Book VII, 11)

“MACEDONIA was formerly called Emathia, from the name of king Emathion, of whose prowess the earliest proofs are extant in those parts”.

(~Marcus Junianus Justinus~Epitome of the Philippic History of Pompeius Trogus, Book VII, 1).

Strabo and Justin in one voice confirm that the ancient name for Macedonia was Emathia. Justin seems to have given us the answer inside the lines. He says that the king of Emathia existed as the first model of bravery. Albanian comes as a help in this case for the reason that toponym-eponim Emathion may correlate with the Albanian word ‘I Madh’, ‘E Madh’ that is synonym for the mighty, strongest, and largest.

***Greek Claim #3: ‘Polybius denied that Macedonians were Illyrian. Macedonians need translator to communicated with Illyrians”

If the original text of Polibit truncates, then we come in the same conclusion as the greeks. But, for the sake of the truth the ‘problematic’ paragraph we are giving that all for the sake of clarity:

Perseus, on arriving at Syberra, sold the booty, and rested his army waiting for the return of the envoys. 9 Upon their arrival, after hearing the answer of Genthius, he once more dispatched Adaeus, accompanied by Glaucias, one of his bodyguard, and again by Pleuratus owing to his knowledge of the Illyrian dialect, with the same instructions as before, just as if Genthius had not expressly indicated what he was in need of, and what must be done before he would consent to the request.

Polybius, XXVIII, 8,9

With this it can’t come to the wrong conclusion that Illyrians spoke a different language from Macedonians. This would have been in contradiction with the truths of Starbon. In the cited text Polibi nowhere tells for a translator in the Illlyrian language. He spoke for ‘dialect’ not for language. He firmly said: ” Pleuratus owing to his knowledge of the Illyrian dialect”. Meanwhile, when we are at translators and misunderstanding of languages, have to recall the Greeks that Eumenes, the Greek commander in the Macedonian Falange need translator to address the orders toward the Macedonian falanges that didn’t speak one word Greek.

We advise for the reading of the book: ‘Eumenes of Cardia: A Greek among Macedonians’ of Edward Anson.

However, Greeks given they go by from wrong premises come out with wrong conclusions. They look that don’t have it easy to separate from their emotions, prejudgments and selectiveness. More important is to come out from this paragraph another message. Why Macedonian kings collaborated with Illyrians against the Romans? Why did the Macedonians did not collaborate with greeks, if they were of the same origin, but with Illyrians? We ask the greeks: Do you know anything about the Alliance Illyro-Macedonian? PART III

THE DECEITFUL GREEK PROPAGANDA FOR ALEXANDER THE GREAT, MACEDONIA AND EPIRI!

This is response to: http://history-of-macedonia.com/word...anian-part-ii/

___________________ ___________________ _____________

Greeks seem to disappoint everyone that has thought of them as benignant of knowledge, civilizations and science. Naturally the ancient Greeks hold it these virtues with a lot of dignity, until the Pseudo-Greeks of today who are totally different from the ancients. In lack of proves, Greeks don’t have the spunk to get engaged directly with citations of the above mentioned authors, but come with prejudgments and low classification of kind: ‘ This is not a historian, this does not have any connection with history‘ and same like this.

Let’s remind to the Greeks that: History to give a full and better look of the ancient past needs collaboration with other sciences. Only with interdisciplinary collaboration can enable to arrive in more certain conclusions. Therefore, History needs constantly the help of other sciences like Linguistic, Anthropology, Archeology, Ethnology, Geography, etc.

Is clear what prevents Greeks Linguistics, Anthropology, Archeology, Ethnology and Geography: for the reasons that this hurts them, in other words these contribute in excretion of the truth, different from the Greeks that hide these true facts. Greek ignorance has no boundaries. Is worse that this. That is not an ignorance but…The Greatest enemy of Acknowledge is not ignorance but the illusion of knowing‘ says S. Hopkings. Greeks seem to have the second: they have the illusion of knowledge! Here is a sample how far the Greek ignorance can go:

“Mary Edith Durham isn’t related with History but she is a traveler. Her books are good only for coffee table discussions but not history. Still no credible historical source that points out an ‘Albanian’ origin of Alexander“

Greeks not having any arguments to counter reply Edith Durham, start with insults that her books are conversations for coffee shops! These show clearly that the brilliance of the English scientist Edith Durham as anthropologists don’t recognize it. Let’s remind the Greeks that Edith Durham as evidential anthropologist and ethnologist spent over 20 years among the people of the Balkans where she wrote unrepeatable books, because she is known very close with the psychology, character and the history of Balkans. Unfortunately, in Greece she is known as an enemy!

Or another case:

“Lou Giaffo, an Albanian himself isn’t considered anything related to “unbiased neutral source” as also his desperate attempts show, therefore his input is totally worthless.”

It is clear that Greeks start everything from prejudgments. They none of the above mentioned authors that defend the idea that Alexander was Albanian don’t acknowledge. Always they start from prejudgments that this does not have connection with history, or this is not a historian. If we come from this kind of logic, then Greeks themselves need to reappraise their prophet Nicolas Hammond. Do you know what Hammond was in his youth? Well, he was…

“… an operative for the British Special Operations Executive (SOE) in occupied Greece during World War II”.

More detailed: Hammond was a British spy that has worked in SOE. If we start from your logic, then you have to rest citing your prophet for the reason that he has no connection with history. He once was a spy, can you deny it?!

The Greek ignorance and cynicism has many chapters, here’s one of them:

“On the contrary Tarn isn’t regarded as “having written the definitive work on Alexander the Great”. W.W Tarn wrote his book in 1948. Until then, Alexander’s biographies were only a few. Since then lots more better documented biographies about Alexander have been written, we have huge archaeological discoveries (Vergina tombs, Pella Katadesmos, molossian decrees etc) which certainly change perspectives about Alexander and ancient Macedonian history in general. Hence, Tarn’s claims are considered from modern historians ‘outdated’ and non-valid“

Tarn’s work in writings is one of the best and written in his time. Tarn is known as one of the best Britannic academics for antiquity studies. In any case today we know many new things that historians many years ago didn’t know. However, the essence of the ascertainment of Tarn continues to stay, even to be enforced from discovery and progress of science. Tarn is cited often in other modern biographer authors for Alexander the Great, and this shows that Tarn is not considered ‘outdated’ or ‘non-valid’, but is considered as a quality source of knowledge of Alexander the Great. By the way:

For which archaeological discovery are you talking that have changed the perspectives for Alexander the Great? For archaeological findings in Vergina? This is where you are asking? Discoveries of Vergina only have enforced even furthermore the ascertainment of Tarn for the reason that the discovered civilization in Vergina indicated vigorously for a irrefutable presence of Illyrians, something that all archaeologists comply with.

The discovered graveyard in Vergina is considered as ‘tuma’. Do you know what ‘tumas’ are? Tumulus were the Illyrian burial ground and of the other peoples close ethnicity with them. Thus, precisely ‘Tumuli’ of Vergina is another plus that reconfirms that Macedonia was Illyrian. Pella, Aigiai, Eddesa were cities founded and established by Illyrians. Can you find a scholar or scientist that can challenge them?

With regard to the ‘Greek’ inscriptions in Pella these don’t say anything that Macedonia was Greek. If we start from this kind of logic, then Macedonia is Roman for the reason that exists a big number of inscriptions exclusively Roman. Even according to one study of University of Minnesota, Latin inscriptions in Macedonia come up to 650 as such. But American scholars and researchers of Minnesota are not idiots as you to say: Macedonia is Latin, because there are Latin inscription!!!

In regard of Molossians, freshly these are not talking for the Helen element in Epir for the reason that if we believe the modern archeology, Epir makes part in the archaeological complex that is the same with that of Illyirans. In the end all of onomastic materials are in our favor, since Epir has been Illyrian.

Thus, all the possible facts in Epir but also in Macedonia talk for a Pelasgian-Illyrian character. Therefore, Alexander the Great may be Greek only in the dreams of delirium of Greeks. In the end we thank cordially the Greeks for continuing to deny that Alexander the Great is not Albanian. The French dramaturgy Prosper Merime was going to say: ‘Two disavowal are equal with one confession‘. Retraction of the Greek nationalists that Alexander the Great is not Albanian are giving a counter effect; are doing the confession that Alexander the Great was Albanian.
http://www.youtube.com/watch?v=5H4lIxLDaaU

[Marmara]

Që kufijtë me grekët qenë të përcaktuar e të dukëshme e pohon vetë Aleksandri i Madh sa me trimëri dhe me humor (cituar nga vetë Plutarku grek): «Kur vajta mbi tribalët Demosteni më mori për çilimi; kur vajta mbi Thesali më quajti çunak; tani që do t’i vete në Athinë do t’i tregoj se jam burrë».

Të vërtetën e mëtejme e thotë vetë burrështeti dhe filozofi idhull i grekëve, Demosteni. Një prej shokëve të vet i lëvdoi Filipin për tri gjëra: zotësinë e gojës, pamjen sovrane dhe pijen e këndëshme me shokë. Gojtari grek ia ktheu me përbuzje se ‘vetia e parë i shkon një gojtari si ai; e dyta - një femre dhe e treta një sfungjeri, e asnjera s’i ka hije një princi’! Plutarku shton se Athina e dërgon Demostenin te Filipi për një marrëveshje. Befas udhës e zunë drithmat e u kthye, u fsheh diku! Te Filipiket (esse greke kundër Filipit maqedon), kreu 146 ai shkruan: «A nuk ngjall zemërim Filipi me veprimet e tij? Pa le, nuk është as grek, as aleati ynë veç një pinjoll i një bote barbare që s’meriton as të thirret me emër; një maqedon i ndyrë nga vëndi i të cilit ne grekët nuk denjonim të blinim as skllevër». Më tej: «Flini e po flemë, o athinas! Armiku po përparon e ju po rrini në teatro. Prishni kot parà e dukeni sikur diç bëni! Sikur t’ju pyesë njeri, o athinas: a jeni në paqe? -Jo!- të pëgjigjemi, jo! Jemi në luftë me Filipin…Kur o athinas do ta bëni detyrën tuaj, ç’prisni»?!..

Plutarku vazhdon dëshminë: «7 ditë më parë Demostenit i kish vdekur i biri e kur dëgjoi i pari se vdiq Filipi, hoqi petkat e zeza, u vesh në të bardha, vuri një kurorë me bar e lule në kokë, vete në Këshillin Kombëtar e u tha se ka parë ëndër që vdiq Filipi, dhe premtoi se vrasësit do t’i japë kurorë lulesh»! Vajgal shton: «Në Greqi vdekja e Filipit u prit me qetësim të shpirtrave…Maqedonia hëpërhë nuk do ndihej. Greqia ose do t’i damkoste marrëveshjet me fqinjin verior luftëdashës, ose do t’i linte pasdore».

Po ashtu, shton Plutarku, kur vdiq Aleksandri i Madh në Greqi lindi një ndjesi kundërmaqedone sa qëndrimi i Aristotelit maqedon në Athinë u bë shumë i pasigurt. Ai e la liceun e iku drejt vëndlindjes, në Kalkis ku dhe vdiq pas një viti.

Dijetari arvanit Aristidh Kolja në Greqi përforcon: «Leka i Madh ka folë Shqip dhe duhet të kuptohet si shqiptar edhe pse ahere nuk kish etni shqiptare por ilire, makedone, dardane, mollose, epirote etj. Pra kish etni pelazge që është paraardhësja e etnisë së sotme Shqiptare».

E më tej: «Një pirateri, vjedhje, përvetësim e shtrembërim të përkatësisë etnike të Lekës së Madh e bënë grekët e sotëm dhe tani së fundi këtë gjë përpiqen ta bëjnë dhe sllavo-bullgarët që vetëquhen sllavo-maqedonë.

Për ironinë e shekullit 20 e 21 të shkencës e dritës nuk ngurojnë të vetëquhen dhe ‘sllavë’ dhe ‘maqedonë’, pasardhës të Aleksandrit të Madh vetëm ngaqë banojnë në një pjesë të trojeve të Maqedonisë së dikurëshme antike pelazgo-ilire».

Nga Perandorët aq të shumtë, historia e lashtë ka vetëm dy të Mëdhenj: Aleksandri i Madh dhe Kostandini i Madh. Të dy, si dy sy të një balli janë iliro-shqiptarë, një nga Jugu një nga Veriu i kombit të tyre. E për të dy shteti shqiptar hesht. Aq më tepër për Aleksandrin e Madh që po e lë të shitet nga kush të dojë! Po e lë në tërësi dhe Akademia me akademikët shumë prej të cilëve atdhetarizmi u ka humbur brënda dhjamit të qafës.

Tejpërtej mediave qarkullon lirshëm e pa u kundërshtuar nga askush mendimi se ‘Aleksandri i Madh është grek’. Hipur diku majë Selanikut ku vetja mund të të ngjajë si «Aleksandër i Madh», gazetari Aleksandër Mark i shpall gjithë botës me zë grek: «Aleksandri i Madh është nderi dhe krenaria e Greqisë»(!). (bravo, gazetar i Shqipërisë, lum Atdheu që ju ka)!

Ilir Ikonomi i Zërit të Amerikës njofton ngritjen në Shkup të statujës së Aleksandrit të Madh, pa guxuar që, nga lartësia botërore e asaj Radioje të nderuar e ku në filma Hollivudi nënkuptohet si grek, të thoshte se sidoqoftë Heroi është iliro-maqedon. Nëse vetë s’kish zemër, guximin mund ta merrte nga CIA e plotfuqishme pranë tij e cila më 1996 jep një raport sekret (e publikoi me siklet dhe TV grek «Antena»): «Leka i Madh dhe Maqedonia e asaj kohe ishin ilirë, ata ishin armiq të Greqisë kurse vetë Maqedonia nuk ka qënë greke».

E më tej: «Grekët frikësohen se maqedonët do t’i kërkojnë vlerat e tyre e kjo mund të shndërrohet në një çështje serioze në atë pjesë të Europës…». Me CIA-n në krah, njerëzve mund t’u ikë frika nga Athina.

Nexhmedin Spahiu në veri shumëzon brezat që pas Aleksandrit të Madh janë trazuar me njeri tjetrin, kryeheroi ka humbur fytyrën e parë gjenetike, dhe publicisti shqiptar shpall fantazinë: «Aleksandri i Madh është i të gjithëve, stërgjysh i përbashkët»(!)

[land]

1)Ne radhe te pare nuk po perdori fjale banale por argumentet e nje historiani te huaj qe ka shkruar librin "Aleksandri i Madh", ato argumente ishin gjysma e te gjithave argumenteve.
2) Nqs ti quan fjale banale ato argumente nga nje historian i huaj (mendimi i te cilit ka me shume vlere edhe se sa mendimi im dhe i te tjereve qe nuk e kane kete profesion) atehere e ke gabim sepse a mos deshiron qe njerezit te jetojne ne nje genjeshter? Ata kane te drejten te dine te verteten.
3)A mendon ti se nuk eshte banale per maqedonasit ose greket ta degjojne kete diskutim? A do t'i vinte mire shqiptareve po te thuhej se Skenderbeu eshte serb? JO, NUK DO T;I VINTE MIRE.Po atehere, qofsha edhe propagandues eshte e drejta ime te them te verteten me argumenta te bazuara ne fakte reale, dhe qe vijne nga persona te cileve iu kushtohet me shume vemendje sesa mua dhe ty.

1 © ARBERIAONLINE - All rights reserved MACEDONIA - ITS ALBANIAN AFFILIATION MACEDONIA - 4000 YEARS OF ALBANIAN CONTINUANCE Written by: ALBPelasgian Translated by: qiellikalter © ARBERIAONLINE - All rights reserved

The writings of ancient Greek and Roman authors confirm implicitly the Illyrian identity of Ancient
Macedonians: Pliny the Elder [IV, X, 33], Strabo [7, 7, 1; 7.7.8; 7, 11], Ptolemy [3, 12]. Based on this clear
information, a large number of historians and linguists of the XIX-th and XX-th century uphold a
hypothesis on Illyrian identity of Macedonians. We can mention here: Karl Otfrid Muller, William Smith,
Charl Anthony, G. Finlay etc. Later on, other well known linguists that do support the thesis of an Illyrian
essence in the Ancient Macedonians language are: G. Kazaroff, M. Rostovtzeff, M. Budimir, H. Baric
(Miltiades Hatzopoulos: 1999)
Even the greatest supporters of the hypothesis that the Macedonians were Greeks, do accept a strong influence of the Illyrian language into the Ancient Macedonian language. Paliga states: "It is therefore difficult to say whether the ancient Macedonians spoke an idiom closer to Thracian, Illyrian, Greek or a specific idiom." ( Paglia cited in Fol 2002 : 219) Hammond (1989) accepts that when: “the Macedonians expanded, they overlaid and lived with peoples
who spoke Illyrian, Paeonian, Thracian and Phrygian, and they certainly borrowed words from them
which excited the authors of lexica and glossaries”. (Hammond 1989:13)
To be fair, the debate on the characteristics of the Macedonian language is still unfinished, because there are: 'theories varying from a basically Illyrian “creole” to a Greek-thracian-illyrian ‘pidgin’. (Anastasios Phoivos Christidēs 2007)

Archaeological data show an undisputable Illyrian presence in the Ancient Macedonia. Archaeological
findings in Vergina (Aigai – an Illyrian foundation, i.e capital of Ancient Macedonia) show similarity as
well as uniformity to the Glasinac Culture, which is a typical Illyrian culture. This is what Hammond (1976)
says regarding this point:
“The period of Illyrian control in the plain of Macedonia lasted from c. 800 to c. 650 B.C. The evidence has
survived almost entirely in warrior-graves and women's graves which were much less numerous. There
were cremations sometimes in urns, as well as inhumations, large pithoi were used as coffins, e.g. at
Vergina; and burials were grouped together, sometimes under a tumulus and sometimes not. New articles
were bronze pendants of various kinds, bronze belt-plates, large bronze spectacle-fibulae, armlets of thin
bronze wire and armlets of heavy bronze metal with incised decoration, and many bronze beads of various
shapes. At Vergina, where the same cemetery was used for Illyrian chieftains, two new forms of bowl were
evidently copied from wooden prototypes, such as are made by the Vlachs in modern times. New tumuli
constructed for Illyrian chieftains contained many spearheads and spear-butts, sickle-shaped knives and
heavy bracelets. The homeland of these new elements was in central Yugoslavia, and the typical site there
was Glasinac, where the tumuli were numbered in thousands. In the cemetery at Vergina the period of
greatest prosperity, c. 900-800 B.C., was followed by radical changes and a growing impoverishment. In
some tumuli the partly cremated remains were placed in urns, and sickle shaped knives with whetstones
and spears over two metres in length with iron head and iron butt accompanied some of the warriors. In
Upper Macedonia the presence of lllyrian rulers was shown by burials with similar weapons and
ornaments at Visoi and Petilep in Pelagoma; at Pateli in Eordaea, and at Vucedol near Skopje and by Titov
Veles. Objects typical of them have been found in small numbers at Kozani and at sites in the middle
Haliacmon valley. To the east of the Vardar they seem to have driven the Paeonians back towards the
Strymon valley, and there are concentrations of Illyrian objects at Kumanovo and at Radanja near Stip.
Large numbers of tumuli are reported in this area; some at least were made probably for Illyrian warriors.
Other groups of Illyrians established themselves in the middle Strymon valley, where their name in
Classical times was the Maedi; in the Kumli valley between Doiran and Serres; and in the vicinity of
Amphipolis. There were penetrations also into northwest Bulgaria and even beyond the Danube in
Rumania. The expansion of the Illyrian tribes had some effects also on northern and central Greece. At
Vitsa in Zagori burials were made in shallow trenches, or in cist-graves roofed with branches on which
stones were placed, or under a cairn of stones. The burials were close-packed; set in three layers, and very
close to the settlement, and the cemetery was in use from just before 900 B.C. into the fifth century B.C. To
judge from the objects buried with the dead this community had contacts with Barc, vergina, Vodhine, the
Illyrians, and also southern Greece”.(Hammond 1976: 154/155)


Also, the ancient traditions show that prior to the Macedonian hegemony, the territories north of mount Olymp were called “Illyria”. This is what Herodotus (8.137) confirms: Quote: 137. Now of this Alexander the seventh ancestor was that Perdiccas who first became despot of the
Macedonians, and that in the manner which here follows:--From Argos there fled to the Illyrians three
brothers of the descendents of Temenos, Gauanes, Aëropos, and Perdiccas; and passing over from the
Illyrians into the upper parts of Macedonia they came to the city of Lebaia.

Quote: 137. τοῦ δ ὲ Ἀλεξάνδρου τούτου ἕβδοµος γενέτωρ Περδίκκης ἐστὶ ὁ κτησάµενος τῶν Μακεδόνων τὴν τυραννίδα τρό̟ῳ τοιῷδε.ἐξἌργεοςἔφυγονἐςἸλλυριοὺς τῶν Τηµένουἀ̟ογόνων τρεῖςἀδελφεοί, Γαυάνης τε καὶἈέρο̟ος καὶ Περδίκκης,ἐκ δ ὲ Ἰλλυριῶν ὑ̟ερβαλόντες ἐςτὴν ἄνω Μακεδονίην ἀ̟ίκοντο ἐς Λεβαίην ̟όλιν

The latest archaeological findings do support this statement. Here, we can mention the table with
inscriptions found a decade ago near the Greek-Macedonian border. This 2800 years old, white marble
chronicle, chiselled in late Phoenician characters, unveils in archaic Greek language some important details
concerning 8th c. BC Macedonian invasion in the Balkans.


Prof.Doc. Ahmet Leitani at Beirut University in Lebanon has worked on the transcript, transliteration and translation of this inscription. According to his work the inscription reads: Quote: Περδίκας Αργαίο[υ] καρανίων ιδίοις Μακέσταις (Μακεδόνες) καθύ̟ερθεν Ιλλυραίας αγχίµολος ε̟'
άκρα Βεδ[ύ]σσας Σαβάζω οφσιµέδοντι έρεχσεν. Μίδου ε̟' αν αίαν κάσχεθε οθνείους Γρεκέστας ε̟ί
σκευωρήµασι λεληδορηµένους αυθ' ανήρε σκυδµαίνων Βρύγας δε ̟αλαίχθονας αλάσθαι τηλόθ' είε αµφ'
αλλοθρόας. Εκτου το ̟άλλιστον άστυ Αιγάς ̟ροσγορεύσας εκάρ̟ο. Κράντωρ δη Βρυγαίας γεραίτερος
̟αλιντρα̟έλους άλαλκε ̟λην ζωγρηµένων. Το δ' ούν µαρµάρεον µνάµατος χάριν ∆ρέδας Γορδίου
Γρεκιστί έχσεσεν ες γραµάτεα λυγρά
Quote:Ελληνικά:Ο Περδίκας γυιός του Αργαίου ε̟ικεφαλής των Μακεστών (Μακεδόνων) µόλις έφθασε
στην Ακρό̟ολη της Εδεσσας ̟ροερχόµενος α̟ό την άνω Ιλλυρία έκανε θυσία στον ύψιστο (Θεό)
Σαβάζ(ι)ον. Στην συνέχεια αφού κυρίευσε την χώραν του Μίδα, τους ξένους Γκρεκούς εξόντωσε αµέσως
οργισµένος ε̟ειδή βαρύνοντο µε ραδιουργίες, ενώ τους γηγενείς Φρύγες άφησε να ̟ερι̟λανώνται µακρυά,
ε̟ειδή αυτοί οι δύο λαοί ήσαν ξενόγλωσσοι Α̟ό τότε ως γηραιός βασιλέας της Φρυγίας εκµεταλλευόταν
την ̟ανάρχαιη αυτή ̟όλη (Εδεσσα) αφού ̟ρώτα την µετονόµασε σε Αιγαί εµ̟όδιζοντας τους φυγάδες να
ε̟ιστρέψουν εκτός α̟ό αυτούς ̟ου συλλαµβάνοντο αιχµάλωτοι Την µαρµάρινη αυτή ε̟ιγραφή χάραξε σε
Γκρεκική γλώσσα ο ∆ρέδας γυιός του Γορδίου σαν χρονικό θλιβερής ανάµνησης.
Quote: English: Perdikas son of Argeos leading his Makestes when approached to Vedissa (Edessa) citadel,
headed down from upper Illyria, offered sacrifice to uppermost (god) Savazos. Afterwards when
conquered entire Midas country, being outraged with foreign Greeks who were charged for intrigues,
extincted them immediatelly while released indigenous Briges to wander away, because both these people
spoke different languages. Since then being elder sovereign of Brigea enjoyed the profits of very ancient
city renaming it to Aigai while kept reppeling fugitives to return with excemption of captives. This marble
chronicle was chiseled in Greek language by Dredas son of Gordios, in memory of a sorrowful
remembrance. (Bugarmak n.d.)

Also, Strabon (7.5.1) states that: “What is now called Macedonia was in earlier times called Emathia. And it took its present name from Macedon, one of its early chieftains. And there was also a city Emathia close to the sea. Now a part of this country was taken and held by certain of the Epeirotes and the Illyrians, but most by the Bottiaei and the Thracians. The most reasonable and logical explanation regarding the etymology of the name of the Ancient
Macedonia is found in the language of Illyrians and Epirotes, who were the ethnic inhabitants of Ancient
Macedonia. The very name of Macedonia, formerly known as 'Emathia,' derives in all probability from the
Albanian word “E Madhia”, meaning “The Greatest”. (Larned et al 1922)
The ties of kinship among the kindred peoples of Illyria, Molossia, and Macedonia were still more
strengthened by the intermarriages between their dynasties, Olympias, the mother of Alexander the Great,
was a daughter of Molossia. Through the right of succession derived from the intermarriages, the same
king sometimes happened to rule two or all three kingdoms. (Chekrezi 1919)
The ancient myths as well, tell us that the Macedonians have had a close relationship with the Illyrians. In
the Ethnika of Stephanus of Byzantium Atintan is the son of the Macedon (Μακεδών). At the same time,
the ancient chronicles mention Atintians as an Illyrian tribe, located between Illyria, Epirus and Macedonia.
Even during the Medieval times, the Byzantine writers refer to Albanians as Macedonians. Macedonian at
that time marked someone who spoke Albanian. Until about the fifteenth century Albanians were not
called Albanians but Illyrians, or even Macedonians. This means that the terms Macedonian, Illyrian and
Albanian were interchangeable and were used to note the Medieval Albanian.

At that time, even the educated Albanians were signing and declaring themselves as Macedonians. For
instance, P. Bodganus (1685) described himself as 'Macedo' and the Italo-Albanian Nicola Chetta (1742-
1802) described his people as 'Macedoni' (7.24).This is the reason why the propagandistic battles between
the Slavs and the Greeks for the Macedonian identity are simply failed efforts to steal Macedonia
territorially and historically.
In a letter sent to the Prince of Taranto, George Kastriota Scanderbeg, the Albanian National Hero, reaffirms himself as a descendant of Alexander the Great and of Pirro of Epirus: “I do not have to speak for the Epiroti. They are very much stronger men than your Tarantini, a species of
wet men who are born only to fish. If you want to say that Albania is part of Macedonia I would concede
that a lot more of our ancestors were nobles who went as far as India under Alexander the Great and
defeated all those peoples with incredible difficulty. From those men come these who you called sheep. But
the nature of things is not changed. Why do your men run away in the faces of sheep? (illyrians n.d)

As shown above, the ancient written material, the archaeological findings, as well as mythological,
ethnographical and linguistic material, they all testify to the fact that Macedonia was and is Albanian
during 4000 years of her history.
Last but not least, let's cite the words of Edith Durham (1917): 'The Albanians are among the very oldest inhabitants of the Balkan peninsula. Classical authors give the
names of very many tribes which dwelt in those lands when history dawns. The Greeks classed them as
'barbarians' and they spoke a non-Greek tongue. They were united in groups under native kings, and of
these groups some of the most important were the Macedonians, the Illyrians, and the Epirotes. According
to Strabo, all three spoke the same language. And it is from the Illyrians and the Epirotes that the Albanians
of to-day descend. Modern Albanian, in all probability, derives from the language of Alexander the Great
and King Pyrrhus'. (Edith Durham 1917: 83)

[fegi]

Rrënjët shqiptare të Aleksandërit të Madh
Transmetuar më 16.09.2011

Nga Shefki Ollomani
Në vitin 356, në një mbrëmje korriku, në qytetin Pella të Maqedonisë, u lind një foshnjë, që njëzet e dy vjet më vonë, do të pushtojë Azinë dhe do të shkatërronte shtetin e pafund, të pasur dhe të plotfuqishëm të Persianëve. Kjo foshnjë ishte Aleksandri i Madh.
Kjo datë ka mbetur e fiksuar sepse atë natë u dogj tempulli i njohur i perëndeshës Diana të Efesianëve. Plutarku shkruante se, të gjitha falltaret e Efesit, pasi vështruan rrënojat e tempullit, rendën nëpër rrugë duke thirrur: �"ky ishte sinjali i lindjes së atij që do të shkatërronte të gjithë Azinë".
I njohur ndër Shqiptarët si Leka i Madh, Aleksandri ka qenë biri i mbretit Filip II i Maqedonisë dhe i gruas së tij të katërt, princeshës epirote – Olimpisë., e cila konsiderohet si njëra ndër gratë më të shquara të Antikitetit. Në vitet 331-317, në kohën kur erdhi në fron një kushëri i saj, Aikidi, Olimpia u bë bashkësunduese me të në fronin e Epirit.
Leka nxënës
Aleksandri trashëgoi virtytet e të dy prindërve. Ishte mesatar në shtat, me flokë kaçurrel, me sy të bukur dhe një fytyrë të qetë e serioze njëherësh. Por ajo që e karakterizonte më tepër ishte zgjuarësia dhe trimëria. Këto dy virtyte i rrëfeu që nga mosha shumë e vogël. Ashtu si Napoleoni, Aleksandri ishte disi i shkurtër, biond, me një çehre të kuqërremtë në fytyrë dhe, sipas historianëve, njërin sy e kishte të zi si nata dhe tjetrin të kaltër si qielli.
Djalë i mbretit Filip II i Maqedonisë dhe priceshës Myrtale (Mietale), që pas martesës u quajt Olimpia, e bija e Neoptolemit të Epirit. Nga e ëma, ishte shumë i bukur, ai kishte fituar karakter të fortë sundimtari, kurse nga Aristoteli, mësuesi i tij maqedonas, dijen dhe kulturën mbi qytetërimet e vjetra. Ai e kaloi edhe një pjesë të fëmijërisë së tij, te daja në Epir.
Aleksandri i Madh i Maqedonisë
Aleksandri ishte fryt i menjëhershëm i pasionit të zjarrtë të dashurisë së Filipit me Olimpinë, dhe ndoshta i vetmi. Lufta dhe politika e larguan shpejt Filipin nga Olimpia. Aleksandri mbeti nën kujdesin e nënës gjatë viteve të fëmijërisë dhe të adoleshencës së hershme. Ai u mësua të këndonte dhe t'i binte lirës, çka do të ishin kënaqësi gjatë gjithë jetës së tij; mësoi të gjuante dhe saherë që do të ishte i lirë ai do të gjuante arinj, luaj, zogj e dhelpra; u mësua dhe u praktikua me ritualet e mikpritjes dhe që kur ishte djalë dhjetëvjeçar e më tej ai do të shquhej për sjelljen e mirë, me të cilën priste vizitorët në oborr; ai natyrisht u mësua të kalëronte, kali i tij i famshëm Bukefali, i cili do ta çonte nëpër beteja për njëzet vjet me radhë, është një nga elementet më të çuditshme të legjendës së Aleksandrit. Dhe, më në fund, pas gjithë këtyre ai filloi edukimin zyrtar në debatin filozofik dhe në poezinë epike.
Aleksandri adhuronte jashtë mase Iliadën dhe heroin legjendar, Akilin. Gjatë tërë jetës e ëma e drejtonte në rrugën e lavdisë së përjetshme. Olimpia i thoshte shpesh: "Ti je si Akili, i dënuar nga madhështia jote". Jeta e tij u ndërlikua kur Filipi, i sapo ndarë nga Olimpia, bëri një djalë tjetër me gruan e re, Euridikën. Atëherë, kur froni për të nuk ishte më aq i sigurtë, u largua bashkë me të ëmën në pallatin mbretëror të Epirit ku festoi edhe martesën e dajës së tij, mbretit të Epirit, të atin e Pirros së Epirit. Më pas shkoi në Iliri për të organizuar një paraqitje të armatosur kundër të atit, që kishte ndër mend t'ia linte pushtetin djalit të tij të dytë. Pak kohë pas largimit Filipi II vritet dhe Aleksandri u shpall mbret, sepse djali i dytë ishte ende foshnje.
Leka i Madh
Aleksandri ishte dymbëdhjetë vjeç, kur një mik i Filipit, Dimarati nga Korinthi, i fali një kalë të fuqishëm, krenar dhe të pashtruar - Bukefalin. Në oborrin e pallatit u grumbulluan shumë miq të mbretit dhe e admironin kalin e mrekullueshëm. Dikush prej tyre donte t'a shalonte. Por Bukefali u egërsua, tundi këmbët e pasme dhe miku i mbretit vrapoi të largohej për të shpëtuar.
-Për Zojsin (Zeusin)! - i thirri atëherë Filipi Dimaratit, - kali që më fale është vërtetë i shkëlqyer, por është kaq i egër sa kam frikë se askush nuk do të mund t'a zbusë.
Një nga oficerët e mbretit shkoi këmbëngulës drejt Bukefalit, rrëmbeu frerët dhe u përpoq t'i kërcente në shpinë. Por kali hingëlliu egër, u shkund, u ngrit përpjetë mbi këmbët e pasme dhe oficeri ua mbathi këmbëve që të shpëtonte.
Njëri pas tjetrit provuan pothuaj të tërë ta zbutnin Bukefalin. Një mund i kotë. Nuk do të gjendej askush që të nënshtronte kalin krenar dhe idhnak. Dhe atëherë panë të gjithë Aleksandrin e vogël të ngrihej nga vendi dhe të shkonte me guxim drejt kalit krenar.
-Aleksandër!, - i thirri Filipi, - Mos o bir! Kij mendjen!
Por Aleksandri bëri përpara pa ngurrimin më të vogël dhe kapi me kurajë frerët e Bukefalit. Kishte vënë re diçka që askush nuk e kishte parë. Kali trembej duke vështruar hijen e vet, prandaj egërsohej dhe nuk linte askënd t'i afrohej. Aleksandri ktheu kryet e kalit nga dielli, që të mos i binte hija përpara dhe me guxim e shkathtësi i kërceu në shpinë. Të gjithë panë me habi Bukefalin të rrinte urtë e palëvizur si qengj!
-Të lumtë! Të lumtë Aleksandër!, - shpërthyen britmat e vetvetishme triumfuese.
Filipi mbushur me krenari për të bëmën e birit, vrapoi pranë tij, e përqafoi i mallëngjyer, e puthi dhe i tha:
- Biri im, përpiqu të gjesh një mbretëri të madhe që të të shkojë për shtat. Maqedonia është shumë e vogël për ty! Fjalë profetike, që e ardhmja do t'i vërtetonte.
2. Edkimi i Aleksandrit
Filipi pajtoi mësuesit më të mirë për Lekën. Ky mësoi të fliste, të shkruante e te lexonte në greqisht, ashtu siç bënë edhe shumë shqiptarë të kulturuar njëzet e dy shekuj më vonë. Mirëpo, për shkak të antipatisë së ndërsjelltë midis Filipit dhe grekëve, përgjegjësit e drejtperdrejtë për edukimin e Aleksandrit nuk ishin grekë. Dy prej tyre ishin Leonidha, një farefis i nënës së tij molose, Olimpias, dhe Lisimaku, arkanani nga krahina e Dodonës pellazge. Më vonë, Aleksandri deklaroi se Leonidha i rreptë e kishte bërë të fortë e të qëndrueshëm, duke e pajisur me dy "kuzhinierë" të shkëlqyer: një marshim gjatë natës, për të shijuar mëngjesin dhe një mëngjes të pakët, për të shijuar drekën.
Leka, rinor
Më në fund Filipi vendosi që Aleksandri të edukohet nga Aristoteli, një filozof maqedon nga qyteti Stagira, nxënës i Platonit. Filipi e solli atë në oborrin mbretëror dhe nën drejtimin e tij hapi një shkollë në Mieza, një vend i bukur pranë kryeqytetit Pella. Në atë shkollë Aleksandri dhe një grup fisnikësh të rinj maqedonë studiuan për tre vjet.
Aristotelit, filozofit dhe logjicistit më të shquar të kohës së tij, Filipi i dërgoi fjalë që të vinte e t'i jepte të birit mësime në Moral, Politikë, Mjekësi dhe Filozofi ose Metafizikë. Është me interes të vihet në dukje se, vetë Aristoteli (384-322 p.e.s.) kishte lindur në Stagira të Maqedonisë, në lindje te Selanikut. I ati i tij kishte qenë mjek i oborrit të të atit të Filipit, mbretit Aminta II. Pra, maqedonasi Aristotel ishte si në shtëpinë e vet në oborrin maqedonas, deri në moshën 17-vjeçare, kur shkoi në Athinë dhe u bë student i Platonit.
Në vitin 342 p.e.s., Aristoteli u kthye në Maqedoni si tutor i Aleksandrit 13-vjeçar dhe ndejti aty 7 vjet. Ndikimi i Aristotelit gjatë këtyre viteve të formimit dëshmohet nga një letër, të cilën Aleksandri ia dërgon më vonë ish-tutorit të tij. "Do të doja më shumë të shquhesha në dituri, sesa në pushtet e në sundim". Megjithatë, Leka i Madh e identifikonte veten me heronjtë e lashtë të Homerit, i bindur se ishte një pasardhës i Herakliut (Herkulit), nga ana e babait, dhe i Akilit nga ana e nënës.
Poezia epike nënkuptonte Homerin. Përshkrimi i tij për të kaluarën heroike të Greqisë në dy poemat e famshme, Iliadën dhe Odisenë, do të ndikonte shumë tek Aleksandri dhe do të përcaktonte drejtimin e jetës së tij. Mospërfillja e rrezikut, rendja pas aventurës, sfidat dramatike për dyluftim, guximi i çartuar edhe përpara vdekjes - këto ishin mesazhet e kanunit homerik, që e pushtuan imagjinatën e Aleksandrit qysh në fëmijëri. Veprimi i tij i parë, kur do të hynte në Azi, do të ishin flijimet që do të bënte në Trojë, nga tempulli i së cilës do të merrte parzmoren e shenjtë, që do ta mbante gjatë gjithë fushatës së tij në Lindje. Ndikimi i epikës homerike u ndërthur me ndikimin e besimeve ekstreme, fetare dhe ekscentrike të nënës së tij.
Aleksandri (majtas) dhe Aristoteli (djathtas)
Aleksandri i Madh kishte mësues filozofin e dijetarin e madh me origjinë ilire të lashtësisë – Aristotelin, në shqip: aristokrat Telin, i cili Lekës së Madh ia mësoi retorikën, letërsinë, mjekësinë dhe filozofinë. Filipi II-, mbreti i Makedhonisë illire - babai i Lekës së Madh, e autorizoi dijetarin më të madh të botës antike, filozofin e madh – Aristo Telin, që të ia mësoië, arsimojë dhe edukojë – Lekën e ri. Leka i Madh, ishte nxënësi i AristoTelit – po në cilën gjuhë mësoi Leka i Madh (Aleksandri i Madh), përveçse në hqkipen skolastike illire. Aristo Teli = Zoti Teli (zotëri Teli), aristo ishte titulli aristokrat, kurse Teli, ishte emri i tij, si symbolizim linguistiko-filozofik – Tel – mendje tel – mendjehollë –i mençuri
Aleksandri, student
Aristoteli është një filozof i madh për botën moderne, themelues i shkollës së empirizmit. Ai shkroi libra mbi organizimin dhe rendet kushtetuese të njëqind e pesdhjetë shteteve e qytet-shteteve të ndryshme, botoi jetëshkrimet e fituesve të lojërave Pitike, u angazhua në studimin e muzikës e të mjekësisë, të astronomisë, të magnetizmit dhe të optikës, shkroi traktate për Homerin, analizoi retorikën, dha mendime për anën irracionale të natyrës së njeriut, vendosi studimine biologjisë në baza të shëndosha eksperimentale, u fut me aftësi në botën e çudtishme të bletëve dhe studioi embrionologjinë. Dihet se ai nxiti dhe plotësoi më tej interesat e mëparshme të Aleksandrit në njohjen e epikës homerike, duke shkruar një libër të veçantë për "Iliadën", të cilën Aleksandri do ta mbante përherë nën jastëk. Homeri, me siguri, do të ketë zënë një vend të veçantë në programin e shkollës së Miezës. Aristoteli, gjithashtu shkroi për nxënësit e vet mjaft pamflete për qeverisjen e shtetit dhe të kolonive dhe u dha atyre mësime në disiplinat e gjeometrisë, të retorikës, të estetikës, si dhe në artin e argumentimit.
Aleksandri mbyllur për katër vjet të tëra në një pallat preriferik, tok me mjaft moshatarë, bij gjeneralësh dhe fisnikësh të Maqedonisë, mori nga mësuesi i madh njohuri të pafundme, që më pas i vlenë shumë. Se sa respekt dhe dashuri ndjente Aleksandri për Arsitotelin, na e shfaqin fjalët e mëposhtme, të cilat mbetën në histori:
"Jetën ia kam borxh tim eti, dhe se si të jetojë mësuesit tim"
Në këto vite kur edukohej Aleksandri, u zgjuan dhe ambiciet e tij, ëndrra e madhe për të zmadhuar Maqedoninë. Dhe një ditë, kur mori vesh se i ati kishte fituar dhe një betejë tjetër, tha me ankim: "Im atë do të mund gjithë armiqtë tanë dhe nuk do të mbetet asnjë që ta mund unë".
Burrërimi i Aleksandrit
Aleksandri i Madh në moshën 20 vjeç bëhet Mbret i Maqedonisë. Ngutej të luftonte dhe të fitonte! Dhe ja ku iu shfaq rasti në të gjashtëmbëdhjetë vjetët e tij. Kishte mbaruar studimet pranë Aristotelit, kur Filipi iku për një fushatë të madhe në Propontidë dhe e la pas si mëkëmbës, mbret të shtetit maqedon. Krerët e Medëve, një fisi të Thrakës, kur morën vesh se Filipi gjendej larg nga Maqedonia, gjetën rastin të ngrinin krye. Aleksandri, në krye të ushtrisë që kishte mbetur në Pellë, marshoi drejt tyre për të qetësuar gjendjen, dhe fitoi betejën.
Leka, i burrëruar
Një rast i dytë i madh iu paraqit Aleksandrit dy vjet më pas. Athinasit dhe aleatët e tyre, tebanët, vendosën t'u rezistonin planeve të Filipit për të pushtuar Helladën dhe në vitin 338 ushtria e tyre priste ushtrinë maqedone në Keronë. Atje u bë ndeshja e madhe dhe historike e dy ushtrive. Filipi i besoi djalit të tij tetëmbëdhjetë vjeçar t'u printe 2000 kalorësve. Aleksandri luftoi trimërisht, duke përballuar batalionin e tebanëve. Tebanët qëndruan me ngulm sulmeve të tërbuara të kalorësisë maqedone të drejtuar nga Aleksandri, gjersa ranë të gjithë të vdekur. Në atë betejë kishte marrë pjesë edhe athinasi Demosten, oratori më i madh i Helladës, i cili urrente me fanatizëm maqedonët. U detyrua të flakte mburojën dhe heshtën dhe t'ua mbathte këmbëve që të shpëtonte.
Fitorja e maqedonëve ishte e madhe dhe historike. Tani asnjë forcë nuk do të mund t'u kundërvihej që të pushtonin helenët. Pas betejës, Filipi dha urdhër të grumbullonin athinasit e vdekur dhe t'i digjnin. Kaluan edhe dy vjet prej se Maqedonia vendosi pushtetin mbi Helenët (Grekët). Ishte njëzet vjeç Aleksandri, kur një pasdite mbreti Filip kremtonte dasmën e së bijës Kleopatër në një stadium, kur një maqedon i quajtur Pausania, i paguar nga helenët, ia afrua Filipit dhe i nguli një thikë në zemër.
Leka, luftëtar
Maqedonia humbi një mbret të madh. Se Filipi ishte vërtetë një mbret i madh, politikan i zgjuar, gjeneral i shkëlqyer, kishte arritur të pushtonte dhe të shpartallonte armiqtë helenë dhe përgatitej për fushatën kundër Persisë.
Mbret në, moshën njëzet vjeçe, u bë Aleksandri. Pothuaj ende djalë, mori në duar fatin e Maqedonisë Ilire. Ishte vera e vitit 336 p.e.r. .
Maqedonia fillestare e Lekës së Madh
Ishte vetëm 20 vjeç dhe në zemër kishte një lakmi të pamatë për pushtet dhe famë. Aleksandri, i edukuar nga filozofi Aristotel, u ushtrua në armë dhe politikë të përgjithshme nga i ati, me një inteligjencë dhe energji të paparë, krijoi një Perandori Botërore. Sapo hip në fron ai rikonfirmon të drejtat që gëzonte më parë i ati, Komandant Suprem i ushtrisë. Kështu që ai kërkon tu demonstrojë menjëherë popujve të nënshtruar se vdekja e babait të tij, Filip II, nuk e kishte dobësuar forcën e Maqedonisë.
Shtypi pa mëshirë një rebelim në Tebë, banorët e së cilës i shiti si skllevër. Pastaj iu desh të shtypte kryengritjet kalimtare në Iliri, që nga Piluri, afër Korçës, deri në veri në Danub. Bashkëpunimi me Molosët ishte i siguruar në saje të lidhjeve amësore. Mirëpo, me hypjen e tij në fron, armiku i betuar i të atit, Demosteni, formoi sërish një lidhje rivale dhe, madje, i nxiti PersËt që të hidheshin në luftë kundër Aleksandrit, duke e quajtur atë çilimi dhe torollak.
Prandaj Aleksandri marshoi për në Greqi. Athina e dëshpëruar dërgoi ambasadorë që të hynin në bisedime me Aleksandrin. Demosteni ishte njëri prej tyre, mirëpo, nga frika e zemërimit të mbretit, ai i braktisi të tjerët dhe u kthye në Athinë. Sidoqoftë, Aleksandri u paqësua, kurse nderi i Demostenit zuri të lëkundej. Pavarësisht nga përdorimi i kufizuar i forcës prej Aleksandrit dhe kushtet bujare të paqes, shumë nga grekët dhe veçanërisht athinasit, mbetën kundërshtarë të betuar të tij. Mirëpo, Aleksandri kërkoi dhe siguroi mbështetjen besnike të farefisit të tij në përgatitjen e fushatës kundër Persisë.
Aleksandri i Madh – Komandant Suprem
Ai u nis për në Delfi për tu këshilluar me orakullin e Apollos për fatin e fushatës aziatike, por arriti atje në një ditë të ndaluar, e cila konsiderohej e papërshtatshme për orakullin që të jepte parashikimin e saj. Mirëpo, kur ajo nuk pranoi që t'i vinte veshin lajmëtarit të tij, Aleksandri u fut vetë brenda dhe e tërhoqi atë zvarrë në tempull. Rezistenca e saj qe e kotë, më në fund ajo thirri: "Biri im, ti je i papërballueshëm!" Me të dëgjuar këto fjalë, ai e lëshoi, duket se kjo ishte përgjigja e dëshiruar dhe se nuk kishte më nevojë për këshilla të mëtejshme nga perënditë.
4. Kuptimi i emrit
Emri i Aleksandrit të Madh ka padyshim disa veçori që duhen vu re. Ky emër nuk është përdorë nga helenët para kohës së Aleksandrit që do të thotë se ata e morën këtë emër nga ilirët. Tre personat e parë që kanë përdorë këtë emër janë, Paridi - princ i Trojës, Aleksandri i Epirit, dhe i treti Aleksandri i Madh. Asnjëri nga këta nuk ishte helen, kështuqë së paku emri e ka zanafillën tek dardanët. Dhe së treti, Paridi dhe Aleksandri i Madh, sipas të dhënave para se të lindnin, nënat e tyre kishin parë ëndërra që profetizonin ardhmërinë e këtyre dy heronjve, dhe pjesa e dytë e emrit ngjan më së shumti me "andërr". Ky është një emër që ia "dhuruam" gjithë botës, se edhe sot përdoret si nga bota e krishtene edhe ajo islame me modifikime të ndryshme.
Për zbërthimin e kuptimit të emrit - Aleksandër, ka disa varianta, të cilat të përbashkët kanë emrin – Andërr.

Fare e lehtë, po e shqyrtojmë emrin e tij, i cili vjen nga pellazgjishtja e Homerit. Tek Iliada, Homeri thotë se mbreti Priam (Prij + jam, Jam ai që prij) kishte një vajzë me emrin Kasandra, e cila parashikonte të ardhmen dhe kur do të lindte djali, e ëma pa një ëndërr, në të cilën vajza parashikoi që ai do të shkatërronte gjithë botën n luftërat. Dhe meqë kjo ishte një ëndërr e keqe, djalit ia vunë emrin Aleksandër. Pra, Aleksandër - a lig andër, është ëndërr e ligë, e keqe. Pra, emri i tij jep më qartë që ai vinte jo vetëm nga familje me prejardhje pellazge (paraardhësit e Ilirëve), por edhe që emri i tij shqipërohet vetëm me Shqipen e sotme dhe me asnjë gjuhë tjetër në botë, pavarësisht varianteve të ndryshme dhe pavarësisht se s'dihet se cila prej tyre është e saktë.
Etimologjikisht emri Aleksandër rrjedh nga gjuha shqipe që do të thotë: Leka a në andër, ose më ndryshe: Leka është në ëndërr, për shkak se ai kishte ëndërr pushtimin e botës. Lekë është baza e emrit Aleksandër, ndërsa Aleksandër është mbiemër i formuar nga një tog fjalësh shqipe. Më vonë, emri Aleksandër është greqizuar. Por, kurrsesi nuk i është humbur kuptimi që ka në gjuhën shqipe. Vlen të përmendet se në disa fshatra arbëreshe akoma ekziston toponimi Leksandër që i përgjigjet mjaft mirë etimologjisë që përshkruam më sipër. Një tjetër supozim për etimologjinë e emrit Aleksandër është:
A le si në andërr për shkak se nëna e tij, Myrtali (Olimbia)) shpeshherë kishte parë në ëndërr se do të sillte në këtë botë një djalë që do ta ndryshonte epokën.
****
Sipas disa studiuesve të huaj Aleksandri i Madh quhej Meriamun Aleksandri, këtë mendim studiuesit e mbështesin në një mbishkrim që është gjetur në Egjypt, ku thuhej në një citim "Meryamun setepenra Aleksandros" (Meriamuni i mbiquajtur Aleksandër). Kjo është një dëshmi që tregon se emri Aleksandër është i mëvonshëm. Ose më mirë të themi që është llagap. Shpesh herë duhet të na punojë logjika e thjeshtë për të mësuar shumë të fshehta të njerëzve në kohën antike.
Mirjamun – Aleksandër - Lekë
Emri i pagëzimit të Aleksandrit ishte Meriamun, një emër që zbërthehet në gjuhën shqipe të dialektit gegë: MER-JAM-UN. Sot, e gjithë popullsia shqiptare e Maqedonisë Veri-Perëndimore thonë: MER JAM UN, që në gjuhës standarde është: MIRË JAM UNË. 1. Po ta ndajmë emrin ALEKSANDËR në tre pjesë do të lexojmë tre fjalë, A-LEKS-ANDËR, që do të thotë: A është fjala e sotme shqipe ËSHTË, LEKS është emri LEK dhe ANDRA është një fjalë e vjetër pellazgje që e përdorin grekët sot, dhe do të thotë BURRË. Pra, emrin ALEKSANDËR do të thotë: LEKA ËSHTË BURRË. Dhe me të vërtetë Leka ishte burrë i madh që mbeti në historinë e botës. Sot shqiptarët emrin Aleksandër e kanë në disa variante si: ALEKS, SANDËR, LEKSANDËR, LEKË = ALEKSANDËR.
Shqiptarët që njihen ne Itali me emrin Arbëreshë dhe në Greqi me emrin Arvanitas në vend të emrit Aleksandër ata përdorin Leksandër. Duhet të dimë që në kohët e lashta njerëzit shpeshherë e humbnin emrin e pagëzimit dhe thirreshin me llagapet e tyre. Më vonë llagapet u bënë mbiemrat e familjeve.
2. Një variant tjetër mund të jetë për zbërthimin e emrit Aleksandër dhe A-LEKS-ANDËR. Mundet që fjala ANDËR të ketë kuptimin e fjalës ËNDËRR. Pra, LEKA ËSHTË NË ËNDËRR.

Ka mundësi që ketë Llagap ta ketë marrë nga gjeneralët e tij kur Aleksandri deklaronte që do të pushtonte të tërë botën. Dhe ata ndoshta mërmëritni se LEKA ËSHTË NË ËNDËRR. Sot në Greqi ndodhet një ishull me emrin ANDRA. Gjatë një studimi të bërë në vitin 2001 për këtë ishull është zbuluar se ky ishull banohej që në shekullin e XII nga Shqiptarët. Edhe sot ishulli Andra (ËNDRRA) banohet nga 90% e popullsisë që flet në familje gjuhën shqipe, pra nga shqiptarë që njihen me emrin ARVANITË. Ishulli ANDRA ka 27 fshatra shqipfolës, toponime, dhe mbiemrat e familjeve janë të kuptimit të gjuhës shqipe. Ndoshta Llagapi ALEKSANDËR mundet të rrjedhi nga fjalët A + LEKA + ANDËR (A=Asht, pra: ASHT LEKA (NË) ANDËR(R).
3. Varianti i tretë i emrit Aleksandër ndoshta mund të zbërthehet në këtë formë:
A = Asht, LE = Lind, KS = Si, ANDER = Andër, që ka kuptimin: Asht Le Si Andër(gëgërisht) dhe Është Lindur Si Ëndërr (toskërisht), do thotë se, Meriamuni është i bukur si ëndërr, a le si andër e bukur, është lindur si një ëndërr e bukur.
Kështu tri variantet e kuptimit të emrit ALEKSANDËR na japin tre emra kuptimplotë: 1. A LEKA BURRË (ANDRO)=LEKA ËSHTË BURRË,
2. A LEKA NË ANDER=LEKA ËSHTË NË ËNDËRR dhe
3. A LE (K)SI ANDER=ËSHTË LINDUR SI ËNDËRR.
Cili nga këto tri variante është i vërteti? Apo ekzistojnë dhe variante tjera?
Askush nuk mundet të thotë me siguri të plotë, por që emri Aleksandër është me përmbajtje pellazgo-ilire dhe si rrjedhim i kësaj është emër shqiptar, këtë askush nuk mundet ta mohojë, as të huajtë, dhe as shqiptarët e luhatshëm e mendjelehtë.
Rrënjët gjenetike të Lekës së Madh
5. Origjina ilire e Aleksandrit të Madh
Më lartë kemi sjellë origjinat familjare të Filipit II dhe Olimpisë që vijnë nga fiset ilire. Filipi ishte djali i Euridikës, e cila vinte nga fisi ilir i Lynkestëve. Filipi ishte lindur nga një nënë ilire dhe Olimpia nënën dhe babain e kishte ilir. Pra, shkencërisht, Aleksandri i Madh është Ilir (Shqiptar), duke patur parasysh se logjika na shpie se nëna është ajo që përcakton babain e fëmijës. Aleksandri ishte djali i ilirit Filip, nipit të Lynkestëve dhe ilires Olimpia, bijë e fisit ilir të Epirotëve.
Emri i pagëzimit të Aleksandrit ishte Meriamun, një emër që zbërthehet me anë të dialektit gegë të gjuhës shqipe:
Mer+iam+un=MER-JAM-UN. Sot shumica e popullit shqiptar në Maqedoni ende thonë: MEJR JAM UN, që në gjuhës standarde është: MIRË JAM UNË.
Aleksandri ishte mbajtës i Përkrenares Dybrirëshe të Cjapit, që e kishte traditë dhe trashëgim nga Kryeperëndia e Olimpit të Pellazgëve - Zeusi. Më vonë këtë Përkrenare do ta mbante Pirro i Epirit dhe Gjergj Kastrioti - Skënderbeu.
Gjuha që u fliste Aleksandri miqve të tij ishte ilirishtja e dialektit gegë të Maqedonisë. Aleksandri greqishten e mësoi në rini nga Aristoteli.
Leka i Madh në Monedhën e Mbretërisë Shqiptare (1929-1939)
Dijetari i lashtësisë, Straboni (63 p.e.s. – 19 p.e.s.), në serinë prej 17 vëllimesh, të quajtur Geographia, në vëllimin VII shkruan:
"Shqiptarët dhe Maqedonët flasin të njëjtën gjuhë, kanë të njëjtat sjellje në zakonet e tyre, i presin flokët njësoj dhe kanë aq gjëra të tjera të përbashkëta sa janë të shumtë ata që e kuptojnë Maqedoninë deri në Korfuz".
Sir William Woodthorpe Tarn i Akademisë Britanike njihet botërisht se ka shkruar veprën madhore mbi Aleksandrin (Lekën e Madh), të titulluar: W. W. Tarn, Alexander the Great, Beacon Press, Boston, 1966. Në hyrjen e këtij libri shkruhet:
"Aleksandri kishte nga babai (Filipi II) dhe e ëma e tij (Olimpia) gjak Ilir, domethënë Shqiptar. Filipi II thirri shqiptarin e famshëm Aristotel (384-322 p.e.s.), që kishte mësuar mënyrat e grekërve, për t'i dhënë dituri birit të tij, Lekës".
Lou Giaffo, shkruan:
"Për të qenë të sigurt, ka pasur një numër të madh shqiptarësh që kanë hijeshuar faqet e historisë, antike e moderne, por ata u kanë shërbyer kryesisht vendeve të tjera – dhe këto vende i kanë përvetësuar si të tyret. Aleksandri i Madh, për shembull, ishte shqiptar puro nga ana e nënës (Olimpia ishte një princeshë epirote) dhe iu desh ta pushtonte Greqinë disa herë derisa grekët e pranuan si të vetin."
Mary Edith Durham, shkruan: "Që nga fillimi që dimë, gadishulli ishte i banuar nga thrakët, maqedonët dhe ilirët – popuj të egër, jo-grekë: një masë e fisesh të egra të drejtuara nga prijës. Ata duket të kenë qenë ngushtësisht të afërt në racë. Forma e të folursë së tyre është e panjohur. "Nëse trakët" thoshte Herodotus "do të ishin nën qeverisjen e një individi të vetëm ose të bashkuar mes tyre, fuqia e tyre, sipas mendimit tim, do t'i bënte ata të pathyeshëm, por kjo është diçka e pamundur."
Henry Fanshawe Tozer, shkruan: "Heronjtë historikë të Shqipërisë janë Aleksandri i Madh, Pirroja dhe Skënderbeu dhe në kohërat moderne, nëse është e lejueshme të përmendim një që në njëfarë mënyre ka lidhje me këta emra të mëdhenj-Ali Pashë Tepelena. E gjitha kjo është në mënyrë intersante në historinë e vendeve rreth tyre; pjesa tjetër është një seri pushtimesh të përkohshme dhe sulmesh barbare, efektet e të cilëve ishin kalimtarë dhe nuk kanë influencuar në mënyrë të qëndrueshme as njerëzit vetë e as racat fqinje. Aleksandri ishte i lidhur me Shqipërinë nëpërmjet nënës së tij Olimpia, e cila ishte një princeshë epirote..."
George Gordon N. Byron, pohon se: Aleksandri i Madh lindi në Pella të Maqedonisë, por afërsia e saj me Shqipërinë moderne dhe fakti që nëna e tij Olimpia i përkiste derës mbretërore të Epirit, janë një përligjje e mjaftueshme për pikshikimin poetik ndaj tij si të kishte lindur në Shqipëri.
Wadham Peacock, shkruan: "Pak më vonë Aleksandri, mbreti i mollosëve, në jug të Shqipërisë, kreu një ekspeditë në Itali dhe në këtë mënyrë e vuri Romën në kontakt me brigjet e përtejme të Adriatikut. Të gjitha këto mbretëri të vogla ishin qartësisht ndarje të thjeshta të së njëjtës racë dhe ishin të lidhura ngushtë me njëra-tjetrën. Motra e Aleksandrit, mbretit të mollosëve, ishte nëna e Aleksandrit të madh; burrat që marshuan në Babiloni, Persi dhe Indi ishin stërgjyshërit e shqiptarëve dhe Epiri e Iliria ndanë mes tyre konfuzionin që pasoi nga vdekja e pushtuesit të madh, i cili e kishte deklaruar veten si shqiptar, madje me një drejtësi të lartë.
Pirro, mbreti luftëtar i Epirit, ishte padyshim një shqiptar dhe rreth 60 vjet pas vdekjes së tij, Agroni u shfaq nga pështjellimi si mbret i mbretërisë së Bardhylit dhe gjithashtu të Epirit. Ashtu si kushëriri i tij, Aleksandri i Madh, ai ishte një luftëtar i klasit të parë dhe po ashtu si ai, ai vdiq pas një dehje të rëndë, duke lënë një vejushë, Teutën, e cila ishte një grua me forcë të madhe karakteri."
George Fred Williams, shkruan: "Nuk është çudi në se njerëzit që kanë studiuar gjuhën Shqipe të thonë se kjo është gjuha origjnale e Homerit dhe që grekërit e morën nga poetët Pellazgjike të shumtën e këngëve të trimërive dhe ato heroike. Sa dituri e madhe e pret arkeologun kur toka Shqiptare do të hapi thesarin e historisë Pellzagjike! Këta dhe shumë rrjedhime të tjera provojnë që Shqiptarët sot janë mbi tokën e të parëve dhe flasin gjuhën e stërgjyshëve të tyre. Edhe përpara se dega helene të njihej në malet e Thesalisë, Shkodra, qyteti kryesor i Shqipërisë, qe pa dyshim kryeqyteti i mbretërisë madhështore të Ilirisë. Shqipja qe gjuha amtare e Aleksandrit të Madh që pushtoi botën dhe e Pirros së Epirit, një nga gjeneralët më të mëdhenj që përmend historia dhe përballues i fundit i ushtrive pushtuese Romake."
Fletcher Pratt, shkruan: "...grekët shpesh i mohuan atij emrërtimin si grek dhe ai ishte gjithmonë i ndërgjegjshëm për gjakun ilir; tashmë në interes të kulturës greke ai kishte përmbysur armiqtë e Greqisë dhe fitoi perandorinë e gjithë botës që njihej. Zeus-Amon ishte zoti i diellit; gjithçka i ishte kushtuar shkëlqimit të tij dhe Aleksandri e konceptoi si detyrë që t'ua shpinte të gjithëve."
Rebeca West, shkruan: "Aleksandri i Madh kishte princeshë ilire për gjyshe e për nënë dhe ai e babi i tij luftuan në beteja të mëdha kundër vendit të tyre. ...Iliria e mbajti kokën lart ndërmjet fuqive lindore me të cilat Roma nuk u barazua kurrë në finesë dhe shkëlqim; Aleksandri i Madh, krah të cilit çdo roman duket një mediokër, ishte në tre të katërtat e tij një ilir; dhe pasi ilirët u pushtuan, ata prodhuan shumë burra, të cilët duke ndërhyrë në punët e Romës, bënë që të duken të vegjël të gjithë bashkëmoshatarët me vendlindje Italinë."
Lewis Vance Cummings, shkruan: "Legjitimiteti i Aleksandrit u vu në dyshim nga Filipi dhe atje kishte edhe shumë shovinistë në atë tokë që e qesëndisnin si biri i Olimpias, një gjysëm barabar, duke shpërfillur se u vinte për mbarë, të thonin se edhe Filipi vetë dhe dy mbretër para tij ishin gjithashtu bij grashë ilire."
Konrad Bercovici, shkruan: "Është më shumë se e mundur se Aleksandri i Maqedonisë ishte me origjinë shqiptare."
George H Blakeslee dhe G. Stanley Hall, shkruajnë: "Shqiptarët kanë një histori heroike, por të pakumtuar (të pa zbuluar, të pashpallur). Ata i kanë dhënë botës Aleksandrin e Madh dhe Krispin, kryeministrin e parë të Italisë. Të dy këta burra janë me origjinë shqiptare. Heroi kombëtar i madh, megjithatë, është Skënderbeu, i cili në shekullin e XV shkatërroi ushtritë turke të cilat pushtuan Shqipërinë. Përgjatë kohës që ai jetoi, Shqipëria ishte e pavarur. Por pas vdekjes së tij, Turqia ristabilizoi sundimin e saj shtypës dhe me përjashtim të një Ilirie të pjesëshme në Shqipërinë jugore, siguruar në shek.XVIII nga Ali Pashë Tepelena, shqiptarët vazhduan të ekzistojnë nën sundimin e sulltanit".
Edhe pse të dhënat për Aleksandrin e Maqedonisë janë filtruar prej bizantinëve, megjithatë, nëse Leka i Madh do të ishte grek, atëhere atij do t'i kishte ngelur emri "Aleksandri i Greqisë", e jo Aleksandri i Maqedonisë.
*Shkrimi është dërguar nga autori dhe është pjesë e librit "Leka i Madh"

[land]

Tani shikoni cik gallat qe ka te beje me emrin e EMATHISE-Maqedonise.

Dy shqiptare, zvendeskryeministrja maqedonase Teuta Arifi merret vesh, ose kerkon te merret vesh me homologun, shqiptarin tjeter( arvanitas) Theodoros Pangallos,zevendeskryeminister i greqise per emrin e Maqedonise.... per interese ditore, kohore, te politikes, secili do kembengule, qe maqedonia(emri) ka qene greke ose sllave.
I know i shouldn't laugh, but thats just too funny!!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Çfarë theksojnë partitë për evrointegrimet
E MËRKURË, 07 SHTATOR 2011 14:38 WRITTEN BY TRIBUNA SHQIPTARE 0 COMMENTS


Zëvendëskryeministrja për evrointegrime e Maqedonisë, Teuta Arifi deklaroi se zgjidhja e problemeve në Maqedoni nuk është tek e kaluara që është përplot paragjykime. Ajo këtë e theksoi sot në mbledhjen e parë të Këshillit Nacional për Evrointegrime, një trup parlamentar që drejtohet nga opozita. “Përgjigja për problemet është tek e ardhmja e Ballkanit, tek integrimet evroatlantike dhe procesin e evropianizimit të shpejt, dhe këtu bëhet fjalë jo vetëm për çështjet e pazgjidhura etnike, por edhe kapacitetet retrograde”, deklaroi Teuta Arifi. Sipas saj, në interes të rajonit është dialogu i rregullt mes autoriteteve të vendeve të Ballkanit Perëndimor në bashkëpunim me përfaqësuesit e BE-së.
Ajo në fjalimin e saj ka shprehur qëndrimet e saj lidhur me sfidat që i paraprijnë vendit në planin e integrimeve evroatlantike. Teuta Arifi theksoi se në aspektin e aktiviteteve rajonale, Maqedonia duhet të imponohet jo vetëm si lidere, por edhe promovuese e modelit të marrëdhënieve ndëretnike të krijuar me 10 vjetorin e Marrëveshjes së Ohrit. Ajo duke u ndërlidhur me aktivitetet gjatë muajve të ardhshëm, informoi se nga drejtori i Drejtorisë së Bashkimit Evropian ka pranuar një listë me disa prioritete orientuese që Maqedonia duhet të ecën drejt BE-së, ku janë paraparë reformat në administratën publike, gjyqësor, luftën kundër korrupsionit, gjendjen e mediave si dhe përfaqësimin adekuat në kombinim me kuadro cilësore.
Zëvendëskryeministrja Arifi shtoi se marrja e datës për fillimin e negociatave për anëtarësim me BE-në nuk varet vetëm nga plotësimi i standarteve të BE-së, por edhe nga zgjidhja e kontestit të emrit. Ajo theksoi se i ka dërguar një letër homologut të saj grek, Teodoros Pangallos lidhur me procesin për gjetjen e një kompromisi për kontestin e emrit. Nga ana tjetër, kryetari i komisionit për politikë të jashtme i Parlamentit të Maqedonisë, Antonio Milloshoski ka dhënë vlerësimin e tij lidhur me bllokimin e procesit të evrointegrimeve, ndërsa qasja e tij ka qenë një kundërthënie me ate të zëvendëskryeministres Arifi. “Qasja joracionale dhe joevropiane e njërës nga fqinjet tona është pengesa kryesore për rrugën tonë në BE. Greqia edhe para 20 viteve, por edhe tani me intensitet të vogël ka zgjedhur qasje të gabuar jopragmatike, në vend që të angazhohet për anëtarësimin tonë në BE”, theksoi Milloshoski. Kryetarja e Komitetit Nacional për Evrointegrime, Radmilla Sheqerinska konstatoi se 20 vjetori i pavarësisë së vendit dhe 10 vjetori i Marrëveshjes së Ohrit janë dy ngjarje, që duhet të na japin leksione kur duhet të vendosim për vendime të mençura për vendin. Deputeti i BDI-së, Hajrulla Misini deklaroi se Maqedonia nuk ka alternativë tjetër dhe duhet të ecën me hapa të shpejt dhe vendimtar në rrugën e evrointegrimeve si prioritete kryesore. Deputeti turk Qenan Hasipi theksoi se duhet të arrihet një zgjidhje adekuate në raport me mbajtjen e regjistrimit të popullsisë në Maqedoni.

http://tribunashqiptare.info/index.p...jon&Itemid=123



PS> ARMIKU ME I MADH I SHQIPTAREVE JANE VETE SHQIPTARET.

[fegi]

Aleksandri i Madh është shqiptar


Autori i Lajmit: Ornela Manjani
Aleksandri i Madh është shqiptar. Në këtë përfundim ka dalë profesor doktor Rezhep Doçi, pas një studimi rreth prejardhjes së antroponimeve Filip e Aleksandër që nga paraantika pellazge dhe deri më sot. Sipas një studimi të detajuar të Doçit, rezulton se Aleksandri i Madh i Maqedonisë, nuk është as grek dhe as maqedonas, por shqiptar. Dokumentet janë bërë publike dje në Konferencës e Parë Botërore mbi Qytetërimin Pellazg të organizuar nga Qendra e Studimeve Pellazgjike. Doçi pohon se puna e tij në fushën e onomastikës i ka kushtuar plot 36 vjet. Sipas tij, për sa i përket anës historike, sipas studimit të Brotoljub Kaljiqit, Filipi i Maqedonisë ka sunduar prej vitit 359-339 para erës sonë dhe se ka themeluar qytetin me emrin e tij Filip në Trakinë maqedonase. Mësojmë gjithashtu se historikisht, si pasardhës ishte i biri i tij, Aleksandri i Maqedonisë. Ndërsa në lidhje me anën gjuhësore studiuesit kroatë Petar Shimunoviçi dhe Mate Shimundiçi, na japin disa të dhëna gjuhësore dhe kuptimore për antroponimin e Filipit, të cilat mendohet se janë me peshë edhe për gjuhën tonë shqipe. Në një analizë të plotë në lidhje me rrënjët e emrave Filip dhe Aleksandër, del që ata e kanë prejardhjen nga gjuha shqipe.
Studimet
Në vitin 356, në një mbrëmje korriku, në qytetin Pella të Maqedonisë, u lind një foshnjë, që njëzet e dy vjet më vonë, do të pushtojë Azinë dhe do të shkatërronte shtetin e pafund, të pasur dhe të plotfuqishëm të persianëve. Kjo foshnjë ishte Aleksandri i Madh.
Kjo datë ka mbetur e fiksuar, sepse atë natë u dogj tempulli i njohur i perëndeshës Diana të Efesianëve. Plutarku shkruante se të gjitha falltaret e Efesit, pasi vështruan rrënojat e tempullit, rendën nëpër rrugë duke thirrur: "Ky ishte sinjali i lindjes së atij që do të shkatërronte të gjithë Azinë". I njohur ndër shqiptarët si Leka i Madh, Aleksandri ka qenë biri i mbretit Filip II të Maqedonisë dhe i gruas së tij të katërt, princeshës epirote – Olimpisë, e cila konsiderohet si njëra ndër gratë më të shquara të Antikitetit. Në vitet 331-317, në kohën kur erdhi në fron një kushëri i saj, Aikidi, Olimpia u bë bashkësunduese me të në fronin e Epirit.
Leka nxënës
Aleksandri trashëgoi virtytet e të dy prindërve. Ishte mesatar në shtat, me flokë kaçurrel, me sy të bukur dhe një fytyrë të qetë e serioze njëherësh. Por ajo që e karakterizonte më tepër ishte zgjuarsia dhe trimëria. Këto dy virtyte i rrëfeu që në moshë shumë të vogël. Ashtu si Napoleoni, Aleksandri ishte disi i shkurtër, biond, me një çehre të kuqërremtë në fytyrë dhe, sipas historianëve, njërin sy e kishte të zi si nata dhe tjetrin të kaltër si qielli.
Djalë i mbretit Filip II i Maqedonisë dhe princeshës Myrtale (Mietale), që pas martesës u quajt Olimpia, e bija e Neoptolemit të Epirit. Nga e ëma, ishte shumë i bukur, ai kishte fituar karakter të fortë sundimtari, kurse nga Aristoteli, mësuesi i tij maqedonas, dijen dhe kulturën mbi qytetërimet e vjetra. Ai e kaloi edhe një pjesë të fëmijërisë së tij, te daja në Epir.
Ky lajm është publikuar: 22/10/2011
Table './ballkan/stats' is marked as crashed and should be repaired