Renis Nushaj

[i_pakapshem]

Vera e fundit, zoteri!
Dhe mjaf me...
Ketu perpara jush
keni silueten e mbetur
te atij qe s'do te kthehet me!
Siluete shpirterash...
Por ju jeni me siguri nga ata
qe s'reagojne ndaj dhimjes.
Era rrotullohet neper Univers
si per te gjetur dicka jo monotone
duke krijuar keshtu vetveten,
ate me te riperseritshmen.


Ka shume menyra,
shume menyra,
per te arritur ate qe dua,
ka shume menyra:
S'mund t'i jepem vetem njeres.

"S'me intereson"

Pajtoni i fundit zoteri,
dhe s'ka me.
Do te me kujtojne hera heres,
dhe do te me harrojne.
I permendur vetem ne biseda
sa per te shtyre kohen.
Me flihet, me flihet.
Edhe dores time, gjithckaje,
turbullt i flihet.
Si arinjte ne dimer,
autostradat ne vere,
por duhet edhe nje poezi,
nje tjeter poezi
per te mbajtur veten pas dickaje
qe mund te me mbaje,
qe mund te me shtyje,
per te shkruar edhe nje tjeter
per te ecur sadopak,
pastaj per te fjetur.
Nese do te me flihet ende;
ne kete, kjo, ketu,
qe ndodhet perpara jush, kjo...
Kjo vera e fundit, zoteri.

[i_pakapshem]

Ndjenjat jane si nje rrjedhoje erotike.
Magnetofoni mbi komodine;
nje shuk letre
mbi disqet qe deshiroj.
Jashte,
nje shi i imet
lag bisedat e harruara.
Nder to,
sharje te zbehta
me veshtrojne miqesine,
dashurite e zvetnuara.
Jam nje mesymje e vetvetes
qe rrjedh
si akrepi i sekondave te ndaluara.
Aty ku noton vetedija
e ti kerkon vec dike ku te besosh,
duke m'u drejtuar:
A me deshiron?
Deshire?!
Po une s'njoh asnje deshire!...
Alo?
Jam Sena ku mbyten ikjet.
Kush jeni?
Jeni krahet e oqeaneve
somnambul tek ecin rrugeve
te letersise qe adhuroj
si Ajnshtajni violinen.

[i_pakapshem]

Kam endrren time personale
mbi pavdeksine;
qe ne vere me djersitet
e ne dimer
me futet ne shpirtin e ftohte.
Te dy se bashku
s'kemi fare se c'te bejme
derisa te vije momenti
qe te dy me ankth presim
per te kryer secili detyren e tij.
Megjithate, ne vere,
e shoh te harboje rrugeve,
te rrezohet e te ngrihet
e te motivohet nga dhimbja
ne jeten e nxire te nates.
Ne dimer,
nga nje vetekultivim
i mosdinjitetit
me shtrihet
ne te tere qenien time
duke me mbyllur syte
e i ndjeshem
mund te perplasem kudo.
Ne te dy stinet e tjera
s'para e ve re.
Jam zakonisht
i depresionuar
e mbeshtetem teresisht
tek alkooli.
Sidoqofte,
cdo udhehapje te re
e ndajme te dy.

[i_pakapshem]

Ky trendafil i vyshkur
qe zevendeson zemren tende
dhe keto mendime qe s'te hyjne me ne pune
permes te cilave
shikoj frazat
dhe format e cuditshme
qe nuk me perkasin,
por qe kur ulemi ne tavoline,
naten,
te tera me veshtrojne, pa drojtje
me sy te larget
e fytyra prej kukullash
ndjenjash te balsamosura...
Rrudhat e bezdisura te carcafit
naten,
pak pagjumesi
dhe disa ide te trishta
qe me ndjellin deshiren
per te lozur me organet e tua
me teorine time
te veres dhe dhunes.
Naten,
perkatesisht, kemi pjeset e ndara
te nje luleje qe duhet
unifikuar:
Ti,
trendafilin e vyshkur;
une,
kercellin e thate, pa gjemba.
Kemi planet reciproke
per te dale hapur
ne ekstaza violente
tekstualisht te dhunshme
sipas deshirave tona personale.
E kjo dashuri e verber
qe zevendeson zemren time...
....eshte gati ne te thyer.

[Niagara]

Bravo i pakapshem! Me pelqyen shume poezite e tua.
Ndoshta je i pakapshem, por je i prekshem ama!
urime!!!

[i_pakapshem]

Granada...
Per ty dhe Granaden
kete poezi te perzishme dedikuar!
Me qelbin e lekures
neteve,
dhe diteve te nxehta
oborreve ku kalojne
cupezat e tua
te vdekura
nen driten e zbehte te Henes.
Ju te dy,
dhe dashuria e psheretimave
per udhekryqet.
Tamam tek ty
ku ne zemer
hyn si nje thike e ndryshkur
helmi i dashurise,
Folme!
Folme;
ne trion
me zhurmen e dy lumenjve
te Granades.
Folme;
aty ku dashurojme te tere,
e te tere jemi dashuruar,
edhe ciganet!
Ciganet e tu kryelarte
qe vallezojne
me deshirat e tyre te mishit
si gjilpera nen kembe...
Ne syte e vogelusheve te befasuar,
te zeshket, klithin.
Ata klithin;
dhe une kam deshire...
Granadan...


Per ty dhe Granaden
rrugeve te shelgjeve
ku mbreterojne puhite:
Kjo poezi qelish...

[i_pakapshem]

Kam nevoje,


per mungesen tende..!


Dhe per veshtrimin tend qe me dashuron.

[i_pakapshem]

Thith nje fraze banale,
sikur thith nje cigare,
naten,
perpara nje dritareje
duke te reflektuar
vec nje rreth drite
ne fytyre,
permes helmit
qe shperndahet ne ajer, kudo,
diku ku s'mund ta shoh,
ta kontrolloj,
e terheq pas vetes
me te tere aromat qe permban,
Dhe ky absurd i kesaj pikture
qe kam perballe
teksa mundohet te me trese deliret
me ekstazat ne kujtese
me terheq dhunshem
drejt agonish qe s'i njoh
per te me perfshire brenda tyre
ne trillet e femrave plot epsh.
Nje here, -tha, -
mbaj mend
qe iu afrova cvirgjerimit
permes seksit me nje brune
fare prane.
Mbaj mend vetem zerin
qe me tretej
e zemren qe ralle here
me rrihte shpejt,
si i ngurosur
pa emocione mendore,
e me trupin te ngrire,
Por me terheq,
kjo mosnjohja, gjithashtu,
me nderlidhjen e pasigurive,
ne mocalet e jetes.
Dhe ato pak hapa mistike;
qe trokasin si therje diku larg
ne koridoret e ftohte dhe te pajete
te morgut qe aq mire njoh
permes asaj vdekjeje personale
qe me nje muzike ngjethese-mortore
me aq ankth pres:
mbase dhe se afermi;
nuk e refuzoj.