Kape çastin.

[INDRITI]

Shume i nderuar INDRITI , keto dite me ra ne dore libri yt poetik per te cilin u gezova shume . Eshte nje dhurate e vecante kur ke nje pasuri te tille ne shtepi e mbi te gjitha me autograf te shkrimtarit te dedikuar personalisht Te falenderoj nga zemra TY dhe te uroj qe kurr te mos shterren burimet e frymezimit .

Miqesisht : Foleja_

Faleminderit e nderuar!

Ju kerkoj ndjese per vonese ne kete reagim ashtu si dhe uroj qe te te kete pelqyer libri im.
Miqsisht.

[INDRITI]

Çudi me ty.

Çudi me ty kur flet një fjalë
Çudi dhe kur asgjë nuk flet
Kur mërzitesh si det me dallgë...
Çudi kur qan edhe kur qesh...

Je plot mister dhe kur vrapon
Aq shpejt sa s'mundem të të kap
Dhe kur e ngrirë në vënd qëndron
Aq pranë të kam e të ndjej larg.

Je oqean i thellë , i gjërë...
Dhe unë një lum pak i rrëmbyer
Derdhem në ty, i plotë, i tërë...
Me shpirtin tim - kristal të thyer.

[INDRITI]

Ç'tu them sonte…


Ç'tu them sonte miqtë e mi?
S’kam asgjë për tu treguar
Opozitë e qeveri,
si dy qenër të tërbuar...

S'kam asgjë, asgjë të bukur
veç Fashizëm, tirani...
Fluturon shpresa si flutur
Digjen ëndrrat, bëhen hi.

[INDRITI]

Sa netë të prita

Sa të kërkova
Sa shumë, sa gjatë...
Sa netë të prita
me sytë pafjetur...
Të vish në ëndrra, nuk të lashë
ndaj u mërzite,
më le të vetëm.

[INDRITI]

Mora rrugën nga Kosova, të shuaj një mall të vjetër
Dhe i rashë truallit të saj me këmbë,kryq e tërthor…
Mbeta aq i mrekulluar sa se shkruaj dot në letër
Aq sa humba dhe vetveten brënda truallit stërgjyshor.

Mirëseardhjen na uroi, Prizreni, ky plak i moçëm
Bashkë me të dhe Mitrovica e përlotur, ndarë në ur”
Mirë se erdhe, më tha Peja bashkë me grykën e Rugovës
Mirë se erdhe, më uruan edhe pishat përmbi gur.

Dhe flokët e mi të bardhë, mi shprishi puhizë e Drinit
Andej rrotull tek shëtisja rrugës në Anadrini
Mirë se erdhe mik i dashur thoshte kënga e bilbilit
Merr një copëz prej Kosove e na lër pak Shqipëri.

[INDRITI]

Humbur ndër valë

Mu ngushtua bota, më s'më lumturon
Asnjë fytyr' zane, as nimfat ndër ëndrra
një imazh i humbur, yjesh, më rrënon
Shpirtin tim të brishtë e lëkund nga rrënja.

E përplas si gjethe tej në rrokullimë
dhe eshtrat ja bluan pak nga pak, ngadalë...
Zoti im, të lutem, Ty të kerkoj ndihmë
Kthema timen zemër të humbur ndër valë.

[Çaushi]

Te te them te dua...!

Ngrihu, behu tingull, kenge dashurie
Ngrihu e kendo, ne dysh ndaje qiellin
Ngrihu shporre tutje kete brenge merzie
Me puthjet e tua ndizma zemren,shpirtin.

Ne doren e imte penen shtrengo fort
Nje flete te bardhe merr ne doren tjeter
Me kushto te pakten vec dy vargje sot
Te te perkushtoj nje det vargjesh neser.

Ngrihu e kendo nje kenge vec per mua
Me zerin e embel si kenge e bilbilit
Me thuaj ne vargje: te dua, te dua...
Te te them te dua me zjarrin e shpirtit.

Puls jete në peshën e kohës

Pëllumb Gorrica

Libri “Nesër ju them gjysmën e mbetur” i poetit të ri Artan Almeta nga Librazhdi

Ky udhëtim nis nga stacioni qendror “Jam shqiptar”, duke qenë i mbrujtur si individ dhe pjesë e shoqërisë me këtë krenari

Vëllimi me poezi “Nesër ju them gjysmën e mbetur” i poetit të ri Artan Almeta nga Librazhdi (Shqipëri), është një udhëtim i konceptuar me të gjitha ndjesitë, duke u ndalur në katër stacione që të ngacmojnë e të bëjnë ta duash jetën ashtu siç është, me të mirat dhe problematikat e saj.

Ky udhëtim nis nga stacioni qendror “Jam shqiptar”, duke qenë i mbrujtur si individ dhe pjesë e shoqërisë me këtë krenari, vazhdon drejt stacionit të dytë, duke shprehur gjithë respektin e mallin njerëzor për njeriun më fisnik në botë, siç është nëna dhe pasi nuk e shpreh kurrë me fjalë mallin e birit për nënën, duke mos u çmallur asnjëherë me të, mediton shpirtërisht :”Më prit nënë”.

Artani tregon se nuk lodhet kurrë së ngopuri me jetë. Komplekset jetësore tek ai nxisin vrullin për zhvillim dhe ndonëse i duket vetja i ri, nuk harron kurrë “se vjen një ditë”, që tek ai do të ndryshojë vetëm fuqia fizike dhe jo ambicia për të bukurën, por pa na thënë se është lodhur, poeti vetëm në fund sikur dorëzohet, e “nuk ka ç’t’i bëjë zemrës që do”.

Në fund të fundit, njeriu është gjithë mendje e arsye, por edhe zemër e ndjenjë. Ky është udhëtimi poetik i Artan Almetajt. Rend nëpër viset e etura për liri të Kosovës, në labirintet e një dashurie që nuk mbaron kurrë për nënën, kërkon fëmijërinë e lënë pas dhe shpejt vihet në kërkim të një shoqërie te sinqertë, dhe pastaj kur nuk i gjen të gjitha ato që do një zemër që pulson dashuri e ardhmëri njerëzore, sikur ndjen një farë ndrojtje e bën një farë autokritike, që nuk ua plotëson të gjithëve atyre që e rrethojnë, dashurinë e respektin njerëzor, që nuk është krejtësisht i kompletuar për të zënë vend në gjithë universin që e rrethon, ai pasi sheh hapësira të reja, por duke parë edhe pamundësinë e rrokjes së tyre, kërkon të largohet diku në një vend të papërcaktuar, e të tjerët të mos e kërkojnë më.

Jo se poeti është fajtor për çdo mangësi e boshllëk, por si një intelektual që ecën me peshën e kohës mbi shpinë, ai ndjehet borxhli ndaj njeriut dhe jetës, që nuk ia plotësoi deri në detaje misionin e e marrë përsipër.

Edhe pse e di, që e kërkojnë, i ndërgjegjshëm se ka për të thënë dhe shumë të vërteta, ai përsëri ndjehet i obliguar ndaj jetës dhe sikur e plotëson borxhin e detyrimin e tij ndaj saj duke qenë larg: ”Mos më kërkoni, mos më kërkoni,/ Si vesë mëngjesi jam tretur unë/ Më s’kthehem pas, nuk mundem dot,/ Kam ikur larg, pa nam pa gjurmë”. Lajtmotivi i pjesës së parë: “Jam shqiptar” është dëshira dhe thelbi i shqiptarit për të qenë i lirë, për të punuar, krijuar dhe ëndërruar nën këtë qiell që na fali natyra dhe perëndia.

Për këtë u shkrinë të parët tanë, për këtë sakrifikoi gjithçka Kosova, për këtë flasin lapidaret dhe historia, dhe se për shqiptarin liria ka qenë dhe do të mbetet përjetësisht sinonim i jetës. Ja si shton poeti: “Liria është të marrit frymë,/ dhe e dimë pa frymë nuk mund të rrosh”.

Kështu duke ruajtur traditën e poezisë popullore apo të poetëve tanë të Rilindjes, herë me vargun 8 e herë me vargun 10 rroksh, ai mbledh nektar si bleta kudo, në një lëndinë kosovare, nën hijen e një lisi plak, në një mall e merakosje nëne, në një xixë zjarri, në një zemër vashe, në një dëshirë të pathënë, në një dasmë të shokut, në një muhabet të rinjsh, dhe të gjitha këto i mbrun me duart e tij me kallo, i kalit me ndjenjën e një njeriu që është i etur për jetë,i ngjesh në magjen e vrullit rinor, dhe pastaj deklarohet i thjeshtë i sinqertë se ka edhe shumë e shumë për të thënë e për të bërë për shokët e miqtë.

Me vargjet e tij poeti i ri Artan Almeta deklamon se theksimi i sinqertë e me këmbëngulje “ Jam shqiptar” nuk do të kuptohej kurrë pa një mall të pashuar nëne apo pa të ardhmen që do të vijë ndryshe, nëpërmjet shtigjeve të njohura dhe të panjohura, e të gjitha këto poeti mundohet t’i mbajë në një linjë konceptuale se gjithçka lind nga një nënë, nga një burim, e ka një pikënisje, e pastaj rritet, ecën me kohën dhe konkludon natyrshëm se asgjë nuk përfundon në rrethin vicioz e në përfundime të pranueshmePavarësisht se poeti Artan Almeta kur thotë se “Nesër ju them gjysmën e mbetur” e le fjalën e lënë për gjysmë nga ndrojtja për vajzën që do: “Të kërkoj ndjesë sonte moj vajzë, /që gjuhë e zemër më janë mekur,/ gjysmën e fjalëve sonte ta thashë, / nesër të them gjysmën e mbetur”.

Nënkuptimi është i qartë për lexuesin: poeti ka dhe shumë të vërteta për të thënë. Se edhe dashurinë për vajzën, që ka kaq ndrojtje, nuk e shikon si harbim, ndjenjë të çastit, apo dashuri rrethanash, por si diçka që nuk fitohet lehtë, e koncepton si përtëritje jete e premisë të fillimit të diçkaje të mirë, të përsosur e plot ardhmëri. Një dashuri e konceptuar kështu, është pjesë jete dhe inkurajim shprese, ndaj dhe meriton t’i kushtosh diçka, jo vetëm ndjenjat e sinqerta, fjalët e mençura, bukurinë trupore, por edhe tërë përkushtimin dhe sakrificat që mban njeriu në vetvete.




http://www.botasot.info/def.php?gjuh...y=15&id=128885

[INDRITI]

Afrim, faleminderit,ju edhe mikut tim Z.Pellumb Gorica qe gjeni kohe te ndiqni shkrimet e mija.
Ju pershendes me dicka modeste me poshte.

[INDRITI]

Mall...

Herë dy shpirtëra në një trup
Herë dy trupa dhe një shpirt
Flakë e ndezur ti dhe unë
Të prushitur si thëngjinjtë

Her' dy zjarre në një pyll
Herë dy pyje ndezur zjarr
Ditën diell , natën yll
Dit' e natë mall, vec mall...

[MI CORAZON]

Mall...

Herë dy shpirtëra në një trup
Herë dy trupa dhe një shpirt
Flakë e ndezur ti dhe unë
Të prushitur si thëngjinjtë

Her' dy zjarre në një pyll
Herë dy pyje ndezur zjarr
Ditën diell , natën yll
Dit' e natë mall, vec mall...

Shume bukur Indrit, si gjithmone!