Skica nga Henri Micheaux

[Robbery]

Punët e mia
Rrallë mund ta shoh dikënd pa e rrahur. Të tjerë parapëlqejnë monologun e brendshëm.
Kurse unë jo. Më pëlqen më mirë të rrah.
Ka njerëz që ulen përballë meje në restorant dhe nuk thonë asgjë, rrinë aty njëfarë kohe sepse kanë vendosur të hanë.
Ja njëri.
E ta kap, tak.
E ta mbërthej, tak.
E vari në varëse.
E heq.
E vari prapë.
E heq.
E vë mbi tavolinë, e shtyp dhe ia zë frymën.
E bëj pis, e mbys.
Ai përsëri jeton.
E shpëlaj, e zgjas (filloj të nxehem, duhet t’i jap fund), e ngjesh, e shtrëngoj, e mbledh shuk dhe e fus në gotën time, dhe gotën e zbraz përtokë, dhe i them shërbyesit : « Pa më sillni mua një gotë të pastër. »
Por ndjehem keq, ngrihem, paguaj faturën dhe dal.

[Robbery]

Thjeshtësi
Çka i ka munguar sidomos jetës sime deri tani, kjo është thjeshtësia. Kam filluar të ndryshoj nga pak.
Për shembull, tani, dal përjashtë gjithmonë me shtratin tim, dhe kur më pëlqen një femër, e marr menjëherë dhe fle me të.
Nëse veshët e saj janë të mëdhenj dhe të shëmtuar apo dhe hunda, ia heq ato bashkë me rrobat dhe i fus poshtë shtratit, ajo i merr pastaj kur të largohet ; mbaj gjithmonë vetëm atë që më pëlqen.
Nëse të mbathurat e saj do të ishte më mirë të ndërroheshin, i ndërroj menjëherë. Kjo do të jetë dhe dhurata ime. E nëse megjithatë shoh një femër tjetër më të bukur që kalon, atëherë shfajësohem pranë së parës dhe i them të ikë në vend.
Ca vetë që më njohin kujtojnë që nuk jam i aftë të bëj çka them këtu, që nuk kam aq temperament. Edhe unë kujtoja kështu, por kjo vinte thjesht ngaqë nuk bëja gjithçka siç më pëlqente.
Tani, kam gjithmonë pasdite të këndshme. (Në mëngjes, punoj.)

[Robbery]

Një njeri i humbur
Duke dalë, humba. Qe tepër vonë për t’u kthyer prapa. Gjendesha në mes të një fushe. Dhe rreth e përqark qarkullonin rrota të mëdha. Madhësia e tyre ishte njëqind herë sa e imja. Kishte dhe të tjera më të mëdha. E unë, pa ua hedhur madje sytë, tek më afroheshin pëshpërisja ngadalë me veten time : « Rrotë, mos më shtyp… Rrotë, të lutem, mos më shtyp… Rrotë, ki mëshirë, mos më shtyp… » Ato arrinin, duke sjellë nga prapa një erë të fuqishme, dhe iknin përsëri. Lëkundesha. Ka muaj kështu : « Rrotë, mos më shtyp… Rrotë, edhe kësaj here, mos më shtyp. » Dhe askush nuk ndërhyn ! Dhe asgjë nuk mund ta ndalë këtë ! Do të mbetem aty deri në vdekjen time.