PENELOPA SUI GENERIS ( erotica )

[whisper]

Penelopa i kuptonte natyrshëm këto gjëra dhe ndjente keqardhje kur përfytyronte se si do të skuqej deti nga gjaku i ri i pretendentëve. Më së fundi qilimi gjigand ishte pothuajse gati. Kish mbetur pa përfunduar vec një pjesë : rrugica e vjetër që të shpinte te limani i ishullit, pikërisht aty ku pas pak ditësh legjendarët do të shkelnin pas njëzetvjetësh dhe ato, gratë e tyre besnike, do t’i mbulonin me puthje, kurrora ullinjsh dhe me një re të purpurtë justifikimesh që ndoshta do t”u hynte në punë për të davaritur nga vështrimet e syve të tyre pyetjen që në këtë kthim të jashtëzakonshëm ata do t’ua bënin me të drejtë: “C’ishte ajo turmë djelmoshash të bukur e aspak trima që kish marrë guximin t’ua ndalonte kthimin praën brigjeve të shumëdëshiruara të atdheut të tyre?”.
Dita e kthimit kish ardhur më në fund. Legjendarët e thinjur e me trupat plot blana plagësh më së fundi ishin në shtëpitë e tyre.
Askujt nuk i ra në sy qilimi gjigand. Ndoshta e kishin harruar. Ndoshta edhe ngaqë fallxhori kish vdekur. Dinaku sykaltër,zot i vendit, e kish parë me indiferencë atë masë jeshilen që kish mbuluar tërë qytëzën. Aq i bënte për të. Tani para tij ndodhej Penelopa dhe një djalosh i bukur që aq shumë i ngjante atij.
Kishin shumë gjëra për të thënë. Shumë gjëra për të dëgjuar. Shumë gjëra për të heshtur.
Ai nuk kishte nevojë për shumë gjëra nga ajo tani. Thjeshtë pak heshtje dhe një shplodhje të verbër mbi gjinjtë e saj.
Më pas ,pasi kishin bërë dashuri si dy të porsanjohur tërë epsh e kërshëri për atë përzjerje të llahtarshme gjuhësh , buzësh, trupash e gjymtyrësh , nuk e kishin ndjerë të nevojshme të pyesnin për asgjë. As për t’u përgjigjur.
Mbretëresha kish dashur ta pyeste nëse i kish pëlqyer qilimi gjigand, por sa herë që e kish cuar pyetjen ndër mënd kish ndjerë heshtjen e tij ta pushtonte,ta dërmonte e ta thërmonte të tërën në copëza të vogla, në grimca infantile të paafta për të belbëzuar qoftë edhe një fjalë…
Pas tërë atyre viteve tani ndjehej i lumtur.Mungesa e lumturisë sikur e kish cmësuar me të pranuarit e faktit të thjeshtë që me të vërtetë ai duhet të ishte i lumtur. Ish kthyer në shtëpinë e tij, pranë gruas cuditërisht aq e freskët,pranë djalit që s’e kish njohur kurrë në atdheun e tij.
Kthehej nga legjenda e ndoshta prandaj nuk e ndjente nevojën e lumturisë që mesa dukej ishte krijuar për njerëzit e rëndomtë.
Penelopa si t’ia kish kuptuar mendimet dinakut ish ndjerë fillimisht e lumtur. Më pas lumturia i ish shfaqur si dicka e ngjashme me qilimin gjigand në ngjyrë jeshile që pas kaq vitesh punë të lodhëshme ( angari e shpirtit ) ish shpërblyer me mosvëmëndje. Lumturi e gjelbërt e mospërfillur.
Përsëri kish dashur të fliste dicka. Ta pyeste të zotin e ishullit, t’i tregonte dicka interesante që sytë e tij të hiqnin atë ngricë legjende. Donte që me cdo kusht ai ta pyeste, t’i kërkonte sqarime për atë turmë djaloshësh që kish tentuar t’i ndërpriste kthimin, në mënyrë që ajo të kish mundësi të përdorte justifikimet dhe gënjështrat njëzetvjecare, të njëjta në moshë me qilimin gjigand.
Kur e pa se prijësit asgjë nuk i bënte më përshtypje, madje as i biri, ndjeu një nevojë të tmerrshme për t’i treguar gjithshka. Atij që s’i bënte përshtypje asgjë në mbretërinë e tij le t’ia kthente shkëlqimin e syve, inatin dhe zemërimin e vërteta që do të dilte nga goja e saj…
Ndaj edhe i rrefeu gjithshka. Ish ndjerë e lehtësuar dhe prej tij donte vec një reagim, dicka që le t’i ngjante edhe ndëshkimit, torturës apo vdekjes. Mjaft që të ishte e njeriut dhe prej njeriu. Mjaft që ta bënte atë burrë legjendar edhe një herë njeri, të ndjeshëm e të mëncur, të ashpër dhe mizor. Si dikur, njeri dhe prijës njëkohësisht.
Ai e kish dëgjuar i palëvizur rrëfimin e saj. Pastaj kish ecur ca hapa nëpër rrugicën e gjelbërt ,për të ndaluar mbi një shkëmb buzë detit, me vështrimin e tretur larg, shumë larg,në një horizont që si edhe ai i përkiste legjendës.
Penelopa ish kthyer në dhomën e saj.
Ishte një mbretëreshë e kënaqur dhe një grua e palumtur. Për herë të parë ndjeu që asgjë s’kish rëndësi në këtë botë për sa kohë që ekzistonin heshtja, fjala dhe legjenda.
Kthimi dhe moskthimi, këto dy ide që e kishin torturuar netëve të pafundme iu dukën dy gjëra bajate, ndoshta të keqpërdorura.
Mendja i shkoi te fallxhori i vdekur.
“ C’gjë mund të bëjë gruaja ime pa u mërzitur?”.
“ Cdo gjë ,imzot, përvec pritjes! “.


( FUND )

[Brari]

Te lumte penda maestro..!

[shigjeta]

Me pelqeu ky versioni i ri i "odisese" ....shkruar bukur Crazy

[Sokoli]

Une do e kisha dashur gjoja disi me heroiko-komik fundin.
A ka varjant te dytë autori?

[Sokoli]

Akti i fundit- Kthimi në Itakë

Si do të jetë Itaka vallë tani? Do të ketë ndryshuar ndopak? Mbretin e tyre e mbajnë mend ende vallë? Po për të pritur e pret kush apo e kanë zënë për të vdekur? … Meditonte Odiseu prej bashit të anijes me vështrimin që i tretej diku larg në horizont.

Në port porsa u ankorua një anije që kishite njëzet vjet pa u parë në atë ishull. Prej saj zbritën dy duzina me lypësa që ishin maskuar si ushtarë të maskuar si lypësa. Pasi zbritën të gjithë kryelypësi i maskuar si mbret i maskuar si kryelypës i mblodhi të tjerët rreth vetes dhe u foli:
-Unë po hyj fshehurazi në pallat sepse dua të shoh atë që është dhe jo atë që duan të më tregojnë. Ndaj do të vete i maskuar kështu si jam që të mos më kuptojnë se kush jam. Të njëjtën gjë u rekomandoj të bëni dhe ju kur të shkoni në shtëpitë tuaja. Por më parë enduni ca nëpër agora që të keni idenë sa mund të kenë ndryshuar gjërat. Hajde shpërndahuni tani…

Në pallat hyri dikush duke bërtitur:
-Po vijnë, po vijnë… Vrapin e ndali tek këmbët e Pene Lopës. Zonja Pene, po vijnë! I pashë me sytë e mi kur zbritën nga anija… Pene Lopa brofi rrëmbimthi në këmbë prej fronit, përplasi fort dy herë shuplakat, dhe thirri me të madhe:
-Të dashur Itakarë dhe Itakare filloni përgatitjet sipas planit! Me sa duket ishte e vendosur t’i shpëtonte të gjithë e gjithçka.

Pasi u end një copë herë nëpër agora Odiseu mori për nga pallati i tij. Si dhelpër e madhe që ishte, për siguri, kishte varur në qafë dhe një tabelë ku kishte shkruar: “mos m’a vini re jam një lypës i zakonshëm”. Ndërsa ai ngjiste shkallët e pallatit që të shpinin për në sallën e madhe ku ndodhej froni atje sipër përgatitjet kishin përfunduar dhe të gjithë prisnin të hynte nga çasti në çast. Porsa në hyrje të sallës u shfaq figura e një lypësi dikush vuri dy copa dërrase mu përpara fytyrës së tij dhe thërriti me të madhe:
-Kthimi i Odisesë në pallat. Prova e parë. Xhirim! Dhe pastaj i përplasi fort me njëra-tjetrën. Odiseja shqeu sytë. Një burrë që qëndronte përpara Pene Lopës së ulur në fron i foli asaj me zë të lartë:
-E dashur Lopkë… Por ajo e ndërpreu në mes dhe i kërciti një dackë turinjve.
-Idiot! Mos përdor përkëdheli të tilla se do të na kuptojë. Përmbaju skriptit! Pastaj përplasi shuplakat dy herë lart në ajër dhe bëri me shenjë që të fillonin përsëri nga e para. Dy rojet që qëndronin tek kolonat e hyrjes e kapën për krahu lypësin e shtangur dhe e nxorën jashtë. Pas pak njëri prej tyre zgjati kokën dhe i bëri me shenjë të hynte përsëri. Odisea u dha edhe njëherë për nga hyrja një kur palë duar ia nxorën përsëri ato dy dërrasat m'u para fytyrës dhe thërritën me të madhe:
-Kthimi i Odisesë në pallat. Prova e dytë. Xhirim! Dërrasat u përplasën e kërcitën sërish thatë.
-Sa shumë ndryshokan zakonet e traditat për njëzet vjet, mendoi me vete. Ai burri që qëndronte përballë Pene Lopës së ulur në fron i hodhi një sy pëllëmbës së majtë sikur lexonte diçka në të dhe filloi të ligjërojë përsëri:
-Fort e nderçmja mbretëreshë
Të është bërë leshi lesh
Gjithë burrnia këtu është mbledhë
Njërit prej nesh sot t’ia rrëfesh.
Odiseu të ka vdekë
Hiqe drynin nga ato brekë
Ka ardh moti njat lesh me pre
Me gëzue dhe ti dhe ne.

Edhe Pene Lopa i përgjigjet:
-Njat lesh përditë unë e pres vetë
E thur qilim edhe tapet
Thur qilim për Odisenë
Qi asht udhës edhe po vjen.
Edhe bash po ua rrfen.

Në sallë u dëgjuan mërmëritje të cilat pushuan menjëherë porsa dikush tjetër që mbante një copë letër përpara filloi të flasë:
-Mos e prit ma Odisenë
Njaj as ka ardh e as po vjen
Pene Lopë moj, sot ka ardh moti
Kush prej nesh asht ma i zoti
E meriton me u ul tek njaj froni
Ene ty me t’marrë ke prehni
Me vu dorë tek njaj veni
Ku s’ka shkel kush tash njëzet vjeti
Bash atje flen tanë lezeti.

Kthen Pene Lopa:
-Dua kohë bre me u mejtue
Kët qilim un pa e mbarue
Gjegje kuj s’kam me i kthye.
Edhe rrëfeu me gisht në drejtim të një cepi të qilimit ku mungonte një thek.

Një burrë me mustaqet të shkuara tre herë rreth veshit bëri pak përpara e foli:
-Ky qilim asht i mbaruem
Tash po kqyr e veç njaj cep
Paska mangut veç nji thek
Bash po e hek unë prej mustakut
Po t’ia nxjerr fundin merakut.
E po pate ma ven bosh
Unë lesh e kam nji kosh
Qi’ prej kamve deri n’gjoks.

Si tha këto fjalë e preu cepin e majtë te mustaqes së djathtë dhe e vuri atje ku mungonte xhufka e fundit e qilimit. Njerëzia përqark zgjatën qafat gjoja për të parë se kush lesh nxinte më shumë, ai i qilimit apo ky i xhufkës. Thua nuk i kishin parë kurrë më parë ato leshra tok. Atëherë Pene Lopa u çua prej fronit dhe foli me një ton solemn:
-Mirë pra burra kam ra ngushtë
Ky majmuni ma ka futë
Edhe menia asht tue m’u mbush
Porse unë e kam nji kusht.
Nji kto palë shalë qi’ fort janë myll
Bash njizet vjet kan zanë boll myk
Kush prej jush mujtet me i hapë
Çfarë po m’lypni njaj ka me e pasë.

U rreshtuan të gjithë pretendentët pëpara Pene Lopës së ulur në fron dhe filluan të provonin me radhë takatin e tyre. Shtrëngohu njëri, gulço tjetri, me kapje e stile nga më të larmishmet. Bile dy prej pretendentëve thyen edhe rregullat e lojës duke bashkuar forcat e tërhequr secili nga një shalë. Por më kot. Nuk paskësh qënë e thënë të hapeshin ato shalë… Pas stërmundimit mund të qëllonte që ndonjë prej pretendentëve të lodhej aq shume sa të binte i këputur me fytyrën të ngjeshur fort pas prehrit të Pene Lopës dhe rrinte e qante nga pak si për t’i dhënë dhe lamtumirën e fundit. Shumë burra e provuan dhe dështuan… radha pothuaj kishte vajtur përgjysmë kur afrohet dhe Odiseu.
Dikush e shtyu lehtë.
-Po ti lypës çfarë kërkon?
-Ja t’ia lyp njëherë dhe unë lypesi. Sa u bë gati të hapte gojën përsëri kur dikush nga prapa i zgjat një pusullë papirusi dhe i pëshpërit në vesh:
-Lexo këtë!
-Hej bela sa paskan ndryshuar traditat, tha përsëri me vete. Qëroi zërin me një “hëng hëng” dhe nisi të lexojë me të lartë: Shtatëmbëdhjetë tonelata me pilula, nëntë karroca me prezervativa, një laptop të ri për Tele Makun, dyzeteshtatë rrota me filldispanjë për tanga se ato prej peri grisen kollaj, pesëqind kamxhikë, blerja e domaineve: OOO.hot-itaka.gov, si dhe OOO.lezet-yrysh-itaka.ohoho ... Penel Lopa thirri e tmerruar:
-Na ore gomenj se i keni dhënë listën e shpenzimeve mujore të pallatit. Një palë duar nga pas ia zhvatën Odiseut papirusin që mbante përpara dhe i dhanë një tjetër. Kruajti zërin përsëri dhe vazhdoi të lexojë me të njëjtin ton solemn:

Njikto shalë mor të shkretë
Na e kanë veç nji sekret
Duhen ngroh njaty në mes
E sekreti s’është tek fuqia
Por tek gjuh’ mavri lëvrija.

-Hapu që aty se do t’a provoj unë u ngut njëri nga radha. Vuri gjuhën atje edhe e lëvriu aq shumë sa nuk kish më fuqi t’a fuste brenda e i mbeti jashtë për një kohë të gjatë. Pene Lopa bëri si bëri, u shtrembërua paksa në fytyrë, por shtrëngoi dhëmbët fort e u përmbajt.
-Të vazhdoj unë? Tha Odiseu. Askush nuk foli kështu që ai vijoi më tej:
-Se rruga e hunit kalon prej trunit...
-Hapu Susam, bërtiti dikush andej nga fundi.
-Jo, jo. Passwordi është:
Moj e ëmbla zanë e pellgut
Shiqo ç’zjarr m’i hodhe jevgut
Qi’ varej si loti i shelgut.
Tash po m’ka shumë vapë prej zhegut
Për njat’ pjeshk e për kët rrush
Shpejt pra hiqe njat brekush!

Dhe mrekullia ndodhi, shalët që kishin njëzet vjetë pa u mbyllur bënë sikur u hapën me vështirësi njimend po i lëvizte një makara e padukshme.
-Ky është Odisea... ky është Odisea. O burra t’a vrasim. Briti turma e pretendentëve dhe iu sul. Por Odisea tashme e kishte ngrohur mirë bigën e hapur aq shumë sa që ishte kthyer në hark. Nxori shigjetën e tij të pagabueshme që e mbante të fshehur në poture, e vuri në mes të harkut, dhe ia mati valës së parë të pretendentëve që po i avitej. Qëlloi drejt e në shenjë dhe vala ra e gjitha përtokë duke rënkuar... Valë-valë vinin valët e radhë-radhë u lëshoheshin shigjetat. Të gjitha shtriheshin përtokë të goditura m’u në zemër (të paktën ashtu dukej). Për koinçidencë të madhe vala e fundit u godit nga shigjeta e fundit e Odisesë e gjithçka përfundoi ashtu siç e do dhe mitologjia.

Epilog
Atë natë një krijesë ëngjëllore iu shfaq atij lypësit të verbër Ilir që flet me dialekt Teheranas.
-Ho mër kush je ti? Foli plaku në gjuhën e tij të përditshme.
-Unë jam Muza.
-Ho mër ç’ka po m’jep?
-Muza është gjinia femërore dhe i duhet folur butë zotrote. Gjithsesi, po të ofroj shtatë qese me flori për të botuar një torbë me pergamene në emrin tënd. Pasi e instruktoi se tre qese ishin për shpenzimet e botimit dhe katër për mundimin e tij, ia dorëzoi torbën me shkrime dhe u largua. Plaku i verbër nga gëzimi e gdhiu gjithë natën pa vënë gjumë në sy. Qysh herët në agim shkoi e bleu për të ngrënë një mal me ushqime nga më delikatet. Iu sul si i babëzitur dhe nuk dihet sa do të kishte vazduar ai solo-banket sikur të mos e kishte shtrenguar nevoja. U turr për në ferrën më të afërt dhe pasi mbaroi punë u kujtua se nuk kishte me se të pastrohej. Zgjati dorën brenda në torbë dhe ndjeu se torba ishte plot e përplot me pergamena. Mori nja dy-tre prej tyre dhe u fshi me to. Pasi mbaroi punë i flaku tutje. Pastaj u pendua por nuk mund t’i gjente dot se ishte i verbër. I kërkoi si mundi dhe vetëm njëra prej tyre i ngjiti rastësisht në dorë. E futi atë në torbë tok me të tjerat dhe, si fshiu duart pas tunikës së tij të zbërdhylur, u nis menjëherë për në shtëpinë botonjëse më të afërt. Eci me nxitim dhe nuk ndaloi fare udhës. Meraku se mos e kapte nevoja përsëri dhe mund të fëlliqte a humbiste ndonjë pergamenë tjetër paskësh qënë i madh. Pasi mbërriti në një godinë ku i thanë se ishte shtëpi botonjëse hyri brenda dhe bëri përpikmërisht ashtu si ishte porositur. Atij që u prezantua si botonjësi i foli shkurt e me ngut, ndoshta nga meraku se mos ngatërronte diçka:
-Na këto tre qeset me florinj. Na dhe këto pergamenat e do i botosh në emrin tim. Ika une. Aj shnet! Dhe doli jashtë me nxitim si të kishte hequr barrën më të rëndë të jetës së tij. Botonjësi mbeti i shokuar për disa momente prej ndodhisë dhe kur mori veten tjetri ishte larguar mjaft. Doli nxitimthi tek shkallët dhe i thirri me të madhe nga pas:
-Po eeeeeemrin si e keeee? Tjetri mbajti këmbët dhe u kthye përgjysmë me njërën dorë pranë veshit:
-Ho mër?
-Homer e paska, tha me vete botonjësi dhe hyri brenda buzagas. Plaku qëndroi një copë here pa lëvizur se mos botonjësi dilte përsëri tek shkallët t'a sqaronte se çka po thoshte dhe pastaj vazhdoi udhën.

[whisper]

Sokoli ! Faleminderit per bashkepunimin ! Shume origjinal ne llojin e vet! lol.