Italia,ne vendin e pare per shkeljen e te drejtave.

[leci]

Me hapjen e vitit te ri per organet e drejtesise,behet publik raporti i vitit te kaluar.
Ne keshillin evropian midis 46 vendeve,Italia eshte ajo qe mban vendin e pare,per shkeljen e principeve te konvencionit per te drejtat e njeriut.
Mbi 506 verbale te Keshillit te Strasburgut,103 denime i perkasin shtetit italian.
Problemet e teperat vijne nga zgjatja jasht mase e gjygjeve.
Mbi 81% e krimeve ngelin pa nje autor,2.320,541 numri i sakte.
Mbi 95% e vjedhjeve ngelin pa autore.
50 % e vrasjeve nuk njohin kurre fajtore.
2.886.281 eshte numri impresionant i denoncimeve per vjedhje dhe krime informatike qe ne dy vjet eshte rritur 130%.
Per mbylljen e nje gjygji edhe nga me te thjeshtet nevojiten mbi 938 dite.
Kjo ben Italine vendi me i prapambetur ne skenen europiane persa i perket drejtesise.

corriere della sera- 11 janar

[ATMAN]

Drite, hije

"Për ditë shoh qartë e më qartë E vuaj thethë e më thellë."
Janë dy vargje të thjeshta të një poeti të madh shqiptar, Migjeni. I përkasin viteve '30 po janë mjaft të fuqishme e aktuale ende dhe sot, në këtë realitet të mjegullt e të zymtë. Më mjaftuan disa gjëra të vogla në pamje e disa ndjenja të brendshme për ti rikujtuar dhe një herë ato.

1. Gjuetia e shtrigave

Pak kohë më parë diku aty nga mesdita, taman atëherë kur në piacën "Duomo" ka dhe më shumë njerëz që lëvizin, 4-5 policë rendnin pas dy zezakëve. Këta të fundit ishin nga ata që janë dyqane vetëlëvizëse e shesin çanta e gjëra të ndryshme aty ku munden.Në këtë ndjekje njëri arriti të shpëtojë, ndërsa tjetrin e arritën e goditën tek këmbët dhe ai u rrëzua. U dëgjuan 2-3 klithma grash të frikësuara nga ajo që panë. Njerëzit ndaluan e vështronin si të hutuar.
Zezaku ishte vrarë gjatë rënies. I dhimbte dora e i kërkonte ndihmë policit që e ruante. Të tjerët po mblidhnin trofeun e ndjekjes, çantat e shpërndara nëpër shesh. Zezaku rënkonte e polici roje i thoshte: "Pusho! Rri poshtë." Ndoshta në ato momente atij i dukej vetja si triumfator. Me duar pak të hapura ai e shihte zezakun e shtrirë në tokë me një vështrim të egër, si për ti thënë: "Jam unë fitimtari." I mjeri ti o njeri me uniformë. Aq sa mund të quhej fitimtar Spartaku në Koloseun e Romës, kur mundte luanët a gladiatorët e tjerë aq mund të quhesh fitimtar dhe ti. Sa keq që nuk arrin të kuptosh këtë.Ky njeri në piacën "Duomo" nuk po vriste, nuk po vidhte, nuk po kërcënonte për terror po thjesht po shiste. E jashtëligjshme, do të thuash ti, ndalohet. Ndoshta. Po mos vallë është e jashtëligjshme edhe të jetohet ? Të gjithë ata njerëz që shesin në "Duomo" a aty këtu e bëjnë këtë se duan të jetojnë. Në pamundësi për të gjetur një punë bëjnë këtë gjë të "jashtëligjshme". Nuk është faji i tyre se stonojnë para luksit të vitrinave në "Duomo", por janë horizontet e mbyllura të kësaj bote. I jashtëligjshëm ky që shet për të jetuar, i jashtëligjshëm ai që vret a që vjedh! E pra a mund të kenë të dyja këto versione një emër?
Njerëz të uniformës, nuk janë këta persona faji i kësaj bote, përkundrazi janë viktimat e saj.Mos ndiqni ata po vraponi atje ku vrasin, atje ku vjedhin. Ndoshta do të jetë një vrapim i kotë se në fund të fundit ata që e bëjnë më shumë se kushdo këtë janë lart, shumë lart. Janë xhentëlmen të veshur me imunitet diplomatik a senatori, ministri a gjyqtari. Janë ata që bëjnë ligjet. Janë ata që për të rritur fitimet mendojnë sa keq që nuk e shesim dot dhe ajrin, duhet racionuar.
Pikërisht lart duhet kërkuar faji se në të kundërt në "Duomo" do të ketë përherë njerëz që shesin. Dëshira për të jetuar është përherë më e fortë se frika nga uniforma.

2. Katedralja e "Duomos"

Të përmendësh Milanon është e pamundur që të mos të shkojë mendja vetëvetiu tek katedralja e jashtëzakonshme në piacën "Duomo". Askush më mirë se kjo nuk është simbol i këtij qyteti. Një mrekulli e lindur shekuj më parë nga duart e njeriut, po që mund ti humbi vlerat vetëm në fundin e botës.
-E mahnitshme, e rrallë!-Më tha dikush tek ecte me kokën lart duke vështruar e admiruar atë.
-A mund të bëhet një tjetër si kjo tani?- Pyeti një tjetër.
-Kurrë, askush nuk ka interes të shpenzojë e të krijojë diçka pa fituar.- U përgjigj një i tretë
Ç'përgjigje kuptimplotë.Kjo botë ka arritur në nivelet më të larta të egoizmit e interesave. Nuk është një ecje përpara, ndonëse shkëlqimi është i madh, po një regres. Jemi drejt një humbje të pashmangshme të vlerave njerëzore para interesit të parasë. Quo vadis?

3. Mure të reja?

Bashkë në Evropë. Ky është një modul i ri që shihet tani nëpër vende të dukshme. Është një hartë blu e Evropës e rrethuar me yje të verdhë. E bukur, por për një jashtëtokësor që zbret në këtë planet e nuk di asgjë për të. Vetëm atij do ti dukej e bukur kjo hartë e kjo parrullë. Evropa nuk është kjo, të dashur. Evropa fillon tek Islanda e largët e mbaron tek vargmalet e Uraleve në Rusi. Kjo është një Evropë e përgjysmuar, një ndarje e re, një kontinent i ri, një cinizëm modern. Ç'pritje e bukur për mijëvjeçarin e tretë! Gjenerata njerëzore po arrin majat, lumturia është e jona. Ç'propagandë e ndyrë. Realiteti i përditshëm flet ndryshe. Duhet të jesh dritëshkurtër të mos e shohësh e ta pranosh atë. Lumturia është e cekët, kur pjesa më e madhe vuan.
Pas rënies të murit të Berlinit "lindorët" vërshuan drejt perëndimit në kërkim të parajsës së ëndërruar. Më në fund kishte humbur komunizmi. Nisi një erë e re, po për fat të keq jo për mirë. Dogmat e rrëzuara u zëvendësuan nga të tjera. Jo gjithçka ishte siç mendohej. Një betejë tjetër për përshtatje, për integrim pa humbur dinjitetin, origjinalitetin, por…
Muri i Berlinit ishte i dukshëm, i fortë, i paprekshëm. E megjithatë ai ra. Po të tjerë mure u ngritën e po ngrihen. Veçse këta janë të padukshëm, po më të fortë.
Qoftë rastësi e qofsha i gabuar po se si më duket kjo Evropë me ngjyrë blu. Blu, ngjyra e gjakut të serës e shkallave të larta, i aristokracisë. Nuk ka shpjegim tjetër kjo hartë. Jemi para një ndarje të re, në të pasur e në të varfër. Nga kapitalistë e komunistë kalojmë në shkallë të reja të hierarkisë. Ç'do të thotë kjo? Ç'bashkim është ky? Ky është një turp. Po kujdes, tashmë gjeneratat nuk i pranojnë më "përrallat" e servirura nga lartë. Gjëra të tilla janë të destinuara të dështojnë. Mjaft më me ndarje në lloj-lloj emrash. Shekulli i 21-të nuk do ti njohi ato. Erëra të reja po fryjnë. Mbahuni fort që të mos përfundoni larg, ju ideatorë të ndarjeve të reja. Ruhuni nga stuhia e mos e harroni Shilerin e famshëm. Kujtoni veç dy vargje të tij :

" Kohët ndryshojnë, e vjetra shëmbet Një jetë e re lulëzon gërmallash ".

nga: Andi Beqari