Bastard

[Fiori]

vëzhgim

Kush është bastard, fëmija i lindur ilegalisht, apo prindërit që i dhanë jetë një fëmije dhe e harruan?! Bota është mbushur me bastardë dhe me sinqeritet njerzit po e ndjejnë bastardimin e gjithçkasë. Tani me shkronja të mëdha shkruajnë "Zoti është një Zot i madhërrishëm". Thua të kenë parë zotër të tjerë që nuk janë të madhërishëm?! Çfarë mendon Zoti për të tremburit?! Përmes gjullurdisë disa tremben e të tjerët ç'egzistojnë. Idera mbizotësie, bukuri supreme, mbiegzistencë që të mbyll në një kuti druri nq se një grerëz të kafshon ne gjuhë. Ka dhe nga ata që shpërbëhen* në sytë e botës, të vjedhur nga "Mbi" e tyre. Por nq se vlera e mbisë do te shkaterrohej komplet që para fillimit të shperbërjes*, atëherë për çfarë tjetër mund të trembeshim?! Ndoshta për një të porsa-lindur në koshin e plehrave të shkollës fillore!
-Arsye?!
Retë kanë rënë mbi supe dhe sot të gjithë duken gjysmakë nën të fshehurën dritë të jetës, ne jemi të vdekur. Është egoja ajo çfarë zotërojmë, apo është ajo i vetmi Zot që kemi?! Sot të gjithë janë gjysmakë, ata që mbajnë në dorë thikën, floririn, një lule dhe më në fund pema për karshi mban armën njerzore, superiore mbi gjysmëzimin. Eshtra druri që jetojnë dhe "mbi...", mbi gjithcka ahhh. Ne jemi veshur të gjithë me rozë dhe flokët i kemi blu kur sytë rrokullisen tek neonët e djegur të një farmacie qyteti - "Harmacy"! Cila shpatull atëherë është e fortë, për të përballuar një mbështetje bastarduese?! Në këngë, dikush u vra.
-Botë e degjon! Dikush u vra!
Lotët derdhen nga xhamat e makinës e marrin rrugët drejt vendit të mëkatit. Ndërsa zërat sot dalin shëtitje vetëm me leje, britmat, vërshojnë mëkatare nën hijen e shumë kungujve.

[pagan]

jo dikompozim, por DEKOMPOZIM. megjithate kjo mbetet fjale e huaj. fjala shqipe eshte SHPERBERJE.

tjeter duke qene se ndodhemi tek letersia, keto "vezhgimet", sidomos kur perbejne hapjen e nje teme te re, do te ishte mire te formuloheshin artistikisht, nepermjet ndonje vjershe, poezie, tregimi, sesa keshtu BRUT.

jo per gje por ne kete forme ato i heqin te drejten autorit te tyre, te vleresoje te tjeret ose boten. fjalet e shumta (bile dhe te pakta) jane fukarallek, thote populli.
bile une do te doja ta regulloja duke e plotesuar kete shprehje popullore, ne kete:

(vetem) fjalet e KOTA jane fukarrallek.

[Fiori]

Një hap më shumë

Per here te pare i vura re rrudhat ne fytyre. Kishte nje vargezim cipash e tulesh ne te dy anet e syve te cilat rreshqisnin mbi faqe te pakontrolluara. Me fliste ate dite per nenen e saj, ndersa une beja llogari se sa vite i duhej njeriut te harronte prinderit. Sic duket 40 vjet nuk jane mjaft. E gjithe historia rrotullohej rreth lengut te pjeshkes, frut i rralle ky ne qytetin ku kishim jetuar.
"Para se te vdiste" - tregonte - "kerkoi leng pjeshke".
Te tjera cipa e tule me erdhen ndermend, e keto shtriheshin ne te tjera drejtime. Ndoshta rreth ndricimit te syve, qe sot mbajne varur cipat e tulet e tyre.
"E di qe do i kisha blere nje bluze me ngjyra."
Une nga ana tjeter do ju kisha blere makina, me cmimin per te qendruar larg dhemshurise sime. Shpesh here truri mendon gjera qe nuk i kemi planifikuar, e pastaj me paturpesine me te madhe te mban peng te ketyre mendimeve, ngjarjeve, njerzve. Asgje nuk do te kishte egzistuar po te mos ishte per trurin.
Kanali i pemeve po zgjatej drejt jugut, dhe une, gjithmone pasagjer ne kolltukun e pasem, zhytesha ne thatesine e gjetheve. Maria, ecte me fundin e saj te gjate dhe corapet e bardha deri ne gju. Ajo bleu nje cante te shtrenjte kur i vdiq i biri. Cfare mbante ne cante vrisja mendjen?!
Duke vrare mendje, shpirtra, mishra...kujtova lajmin e postierit qe kishte vrare shitesin e llotarive.
"Me i varferi i lagjes, u vra nga postieri" - ky lajm me erdhi me poste, ne nje nga ato fletushkat qe mbajne titullin "Thashethemet e Muajit".
Ne nje mengjes te tille, asgje nuk eshte me ndryshe se dje, e nesermja nuk pret te rringjallet, pret vetem te linde. Ndoshta, nostalgjike e rrudhave, edhe ajo sot ndjen rrudhat e saj.
Jemi tani duke kaluar permes rruges ndarese, te atyre qe iken e u bene heronj te ndjenjave dhe ne qe mbetem, krimbat e vuajtjeve qe trasheguam. Gjethet kecejne polken ne te dyja anet e makines, eshte vjeshte...

[Fiori]

Femijë

Krahet mi hidh
kur femija nga goja del
dhe dhembet gjak kullojne
jete
ne enderr kur zemra lodhet
e ujerat pezull mban
tek eci neper korridoret
ku pak nga ne jane pare
e ulem e qetuar
se sot, si asnjehere
më rrahje nuk ka
veç nje asgje qe turfullon
edhe degjohet nga larg
asgjeja qe na beri njerez
dhe hakun do te marre,
ne duart tek mbaj femijen
po ze me nuk leshoj...

Krahet mi hidh

Se vetja
me braktisi edhe sot...
Kur kullojne kujtimet
dhe cdo klithme e tejzgjuar
cdo molle e pa ngrene
cdo e drejte e huaj
nje emer qe marroset
pa dashur me ulet prane
ne gurgullimat e loteve
kam falur njeqind plage
vec titujt qe mu falen
me ndane nga te gjallet
dhe floke te bardha jete
mu bene rituale
te nje te rrahure zemre
sa larg, sa larg, sa larg
kur gjaku rrjedh nga dhembet
dhe femija fillon qan...

[Fiori]

Monument

Gjithçkaja na jep asgjë
veç rrethohet me garniturë frike
për të larë egoizmat
trupat që presin të ngjallin
historinë, në emër të librit dhe murit
të pavdekshëm.
Jemi ne,
në një orar pune kur minutat ikin
e ne shitemi, për të qënë ne
ndoshta nesër
ndoshta në shkronjat e vjedhura
të një bote pa qeliza.
Amebë e dhimbjes
zjarrit të shuar dhe hënës gjysmake
fundi i Uni-Versit
fillimi i fjalës, gojore sa vetë dhëmbi
përtyp kockat
e vdekur.
Hije e natës
që zhduket me diellin.
Po aq sa ne
mosegzistuese...

[Lit]

Me fjale te tjera, gjalle qenke.

Kujt i detyrohet kjo zhdukje e fundit? Pas pergjigjes ka hapesire per te folur dhe per zhdukjet e mia.

[Fiori]

Njerëz

Një fund poshtë gjurit
dhe vathë të gjatë
një grusht marrosje
e qeshura plazmë
ca sy që ndrisin
kur lot leshojnë
dhe komedia flet për heronjtë
kur dora shpaloset
dhe kërkon gjurmët
pafajshmeri,
virgjëri e murmë
jetë, jetë, jetë
një perde hapet,
lumenj që shteronjë
njerëz pa fate.



p.s. gjithçkasë time ; )

[Fiori]

Ajër

Qetësia ka vrarë të dyzeta ditët
ndërsa trashëgimnia e fajit tundet
në lisharëse
dyzuar nga erërat që fryjnë
tingujt e njohur.
Buzët tendosen e përdridhen
majtas-djathtas,
figurat shkrijnë,
çdo formë e njohur nxjerr sytë
në rrëshkitje,
barku boshatiset
zemra...ne...
këmbët nuk janë më këmbë
Toka u zhduk
Albano këndon prapa skenës
ndërsa vajza e bukur, tani plakë
vazhdon të tregojë historinë.
Unë nuk qesh
unë nuk qaj
unë nuk zhgënjehem.
Koha kaloi
Ne jemi ajri!
Gjithçka tjetër, zero
dhe zeroja, numër pa vlerë.

[Fiori]

Njohje

Çmenduria e të qënit, unë
i dha formë ndjenjës për botën
Për bindje që kulluan të skuqura
si vajza të reja tek qoshja e portës.
Ndoshta, me pretendimet për të dashuruar,
për tu harruar nga gota e qumeshtit,
të pirë nga jeta me dhallë të huaj
shëmbur kujtimesh, frikësuar nga gjumi.

Sparkad' këmbë e duar, në cipat e vetes.
Kuptuar në tresh, largimet e njerzve
Çuditur nga faktet, dyzuar nga provat
Në rrjedhën e gjësë, tulatur nga lodhja.
Me pllakat që lëvizëm dhe zgjuam tërmetet
Shkatërruar një botë, nga ndjella memece
Në dhjetorët me shi, që rripërsëriten
Qeliza që vdesin…
Në ikje, në ikje…

[Fiori]

Ftohtë

Eshtrat na jane tharre,
lengu jone mungon
dhe gjithcka e mbetur eshte e tjetrit
ti largohesh ne enderrat e tua,
ne enderrat e tua, une
tashme as kurioze
hedh syte here pas here
mbi te mbeturat tona.
Dimri na ka rrjepur mendimet
tek keputemi ne meshiren
e arritjes se diçkasë
mendja me fluturon
ne duart e lyera me boje vaji.
Me puth ne balle dhe fle
kujtohem ku ishim
ku jemi, ku je
dhe te afrohem
çdo gje e ngrohte me frikson
une, akull, nuk njihem
Te prek ngadale qepallat
ti kercen te me kafshosh veshin
pre luani, kur xhamat thyhen
dhe une jam ajo qe bie
çuditerisht Toka nuk duket qe ketu
Enderr, enderr, e gjitha
si dimri.