GI DE MOPASAN
E vdekura
E kisha dashur si i marre!Po ne, perse dashurojme? A nuk eshte cuditshme te duash te shohesh ne bote vetem nje qenie, te kesh ne mendje vetem nje mendim, nje emer qe ngjitet papushim, qe ngjitet si uji i nje burimi, nga thellesite e shpirtit, qe ngjitet te buzet dhe, qe e themi e sterthemi, e peshperisim papushim, kudo si ne lujtje.
Une nuk do te tregoj aspak historine tone. Dashuria ka vetem nje histori, gjithmone te njejte.Une e takova dhe e dashurova. Ja kjo eshte e gjitha.Dhe jetova nje vit ne dashurine e saj, ne krahet e saj, ne ledhatimet e saj, ne fustanet e saj, ne fjalen e saj, i mbeshtjelle, i lidhur, i burgosur ne gjithecka buronte prej saj, ne nje menyre aq te plote sa nuk e dija ne ishte dite apo nate, ne isha i vdekur apo i gjalle, ne token e vjeter apo diku gjetke. Dhe ja qe ajo vdiq. Si? Nuk e di, nuk di c'te them.Ajo u kthye e qullur nje mbremje shiu dhe te nesermen filloji te kollitet. U kollit gati nje jave rrjesht dhe zuri shtratin. C'kishte ndodhur? Nuk di c'te them.Mjeket vini shkruanin largoheshin. Na sillnin ilace, nje grua e detyronte ti pinte.Ajo i kishte duart te nxehta, ballin pervellues dhe te lagesht, veshtrimin te shndritshem e te merzitur. Une i flisja ajo me pergjigjej. Cfare i thoshim njeri tjetrit?
Nuk e di me.Kam harruar cdo gje, cdo gje, cdo gje! Ajo vdiq, e mbaj mend shume mire pshretimen e shkurter, psheretimen e saj t shkrurter dhe qe mezi u degjua, psheretimen e fundit. Gruaja qe po e degjonte tha-"Ah!" Dhe une e kuptova! NUk mora vesh gje prej gjeje. Gje prej gjeje. Pashe nje prift qe shqiptoji keto fjale;"Dashnorja juaj" Mu duk se po me qortonte. Perderisa ajo kishte vdekur askush nuk kishte me te drejte te mesonte kete. E debova priftin. Erdhi nje tjeter qe qe shume me i mire, shume me i dashur. Qava, kur ai me foli per te. Ai bisedoji me mua per mijera gjera, per varrimin. Tani i kam harruar te gjitha. Megjitheate me kujtohet shume mire arkivoli, zhurma e gdotjeve te cekanit kur e mberthyen brenda. Ah! O zot!
Ajo u varros! U varros! Ajo! Ne ate grope! Kishin ardhur disa veta, disa miq. Une ia mbatha nga syte kembet. Ia krisa vrapit.Eca gjate neper rruge. Pastaj u ktheva ne shtepi. Te nesermen u nisa per udhetim.
Dje u ktheva ne Paris.
Kur pashe perseri dhomen time, dhomen tone, shtratin tone, mobiljet tona, gjithe ate shtepi ku kishte mbetur gjithecka nga nje qenie pas vdekjes, me pushtoji nje deshperim kaq shume i fuqishem sa, hapa dritaren per tu hdhur ne rruge. Duke mos duaruar me te qendroja me mes atyre gjerave, atyre mureve qe e kishin mbajtur brenda, strehuar dhe qe duhej ta ruanin ne plasaritjet e tyre te padukshme, mijera atome te saj, te mishit dhe te frymes se saj. Mora kapelen per tu larguar sa me shpejt prej andej. Befas ne castin kur po arrija tek dera, kalova para pasqyres se madhe te korridorit, qe ajo e kishte vendosur atje per tu pare, nga koka tek kembet, cdo dite , duke dale , per te pare nese i shkonte per shtat tualeti, nese ishte e rregullt dhe e bukur, nga kepucet deri tek maja e flokeve. Dhe une u ndala ne vend perpara asaj pasqyre, qe e kishte pasqyruar aq shpesh. Aq shpesh! AQ shpesh sa duhej ti kishte ruajtur edhe shembelltyren e saj. Rrija atje ne kembe duke u dridhur, me syte te ngulur xhamit, xhamit te thelle , te sheshte te zbrazte por qe e kishte perfshire te gjithen, e kishte zoteruar po aq sa une, po aq sa veshtrimi im i flakte. Dhe mu duk sikur e doja ate pasqyre, e preka, ajo ishte e ftohte! Oh! Kujtimi! Kujtimi! Pasqyre e dhimbshme , pasqyre e llahtarshme, pasqyre qe ben te pesosh te gjitha torturat! Te lumtur jane ate njerez, zemra e te cileve, ashtu si nje pasqyre, ku rreshqasin dhe zhduken pasqyrimet, harron cdo gje qe ka patur perbrenda, cdo gje qe ka kaluar prej saj, cdo gje qe eshte soditur, pasqyruar ne dhimbsurine e saj, ne dashurine saj! Sa shume qe vuaj! Dola dhe pamvarsisht deshires sime, pa e ditur, pa dashur, ecja drejt varrezave. Gjeta varrin e saj fare te thjeshte, nje kryq prej mermerime disa fjale;
"Ajo dashuroji, u dashura dhe vdiq."
vijon....
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt