kaÇi kulaÇi

[Diabolis]

kaÇi kulaÇi Copyright © 2005 Kulaçe&Co. SHPK, All rights reserved.

Emri i tij i vërtetë është Kastriot. Kush di pak nga historia e kupton se çfarë i shtyu Kulaçet, burrat, këtu e 26 vjet të shkuara ti paraprinin mbiemrit të shkrifët duke forcuar emërin e pinjollit të tyre ende ndër pelena me mbiemrin më të lavdishëm. Por ngaqë heq fisi e jo emri, qoftë ky edhe mbiemër mbretëror, atij emrin e plotë ja shqiptuan vetëm nëpunëset e Zyrës së Gjendjes Civile dhe mësuesit e pedagogët orët e para të lëndëve; për të shtëpisë ai ishte Oti ose më me përkëdheli Otka, në shoqëri ishte thjesht Kaçi, e për gjithë të tjerët, “këta mendjengushtë që s’dijnë asgjë” siç shprehej ai, ishte vetëm Kulaçi.
E ndërsa vitet iknin ngatërresat me emrin qëndronin. Prej fillores e për mbi një dekadë Kaçit i ishte dashur të duronte ato dy vargjet e mallkuara që e bënë të urrente rimën, këngët ritmike dhe hip-hopin përjetë:
“Kaçi Kulaçi
Kaçi Qullaci...”,
që e portretizonin sipas standartit të rrugës a më saktë e zhgaravisin me zhargonin e rrugës, por ai ju dorëzua fatit për të përfituar nga kjo, se ndonjëherë më mirë i shkonte
“Kaçi Kulaçi
Kaçi Rrugaçi...”,
që nënkuptonte fundin e plot e plot përfitimeve dhe largimin e shumë e shumë dyshimeve.
E kur çilimillëqet mbaruan, Liburni, një shok seminaresh, leksionesh e konvikti, që kujtonte se shqipja kishte ç/q të butë e q/ç të fortë e kruajti apo “krojti” siç kujtonte Kaçi se e kishte shqipja plagën e mbyllur e hapi në fundore një të re.
“O Zot i madh! Ç’të kam bërë?”
ju drejtua përmes degëve të mimozave qiellit të natës Kaçi kur për së pari në sy të botës e në gojën e shokëve ai u shndërrua në Kaqi Kulaqi. Por efekti ishte mbetës, ndonse me Liburnin është mik shtëpie. Megjithatë Kaçi tha një “shyqyr” të zgjatur tek rrokja e parë kur ju dha fund studimeve katërvjeçare e jo pesëvjeçare tek shkencat e natyrës, edhe pse humbi mundësinë të jepte mësim në shkollat e mesme; njerzit mund të prisnin nga ai ç’tju shkrepej, ai gjithë jetën kishte pritur që ata ta quanin me emrin e tij. “S’paskan shkuar të gjitha në djall. Si në të mesme si në tetëvjeçare i njëjti autobus të çon në fshat...” kjo ishte avokatia që bëri ai para vetes dhe të tjerëve, pastaj ai me kohë do të merrej me biznesin e firmës Kulaçe&Co. Shpk, një punishte ëmbëlsirash e trashëguar, që e manaxhonte babai i vet.
Dhe vërtet ai shkoi të jepte mësim në shkollën e bashkuar të fshatit Qepas, trembëdhjetë kilometra larg qytetit Krepan, një orë pa trembëdhjetë minuta me autobuset e Drejtorisë Arsimore të rrethit nëpër një rrugë që mbas kilometrit të pestë, tek kthesa në lapidari, niste të përpjetën nëpër një malore gjithë kthesa e gropa. Kjo nuk duhet marrë si profeci e Kaçit, të gjithë rishtarët e dinin kalvarin që i priste. Por fillimi ishte i mrekullueshëm, nxënësit e klasave të teta që ai mësonte, e quanin profesor Kastrioti, ose presor Kastrioti duke ngrënë sipas të folmes të krahinës së Manathanës atë of-in që Kaçit nuk i prishte punë. Ai diti të ruajë një distancë me kolegët, të ngryste pak vetullat e asnjë prej tyre nuk arriti në afrimitet ta quante as Kaçi e as Oti.

Kishte dalë dimri i tretë i mësimdhënies, asaj dite kur Kaçi shkoi tek berberi e i kërkoi ta qethte si për pranverë. Berberi e qethi shkurt, shkurt, shkurt, me një nga ato makinat zukatëse, duke nxjerrë në shesh atë që Kaçi nuk mund ta besonte por e fshinte dhe mbulonte me se mundej: një ushtri e pa dukshme po i shfaroste që nga rrënjët flokët e tij të butë e të gështenjtë, ai po bëhej tullac, një mbret pa kurorë.
Kjo dihej dhe më parë, mamaja e tij me dorën si heshtë në drejtim të kokës e shponte për martesë, i ati e pyeste për vendime të rëndësishme rreth shtëpisë dhe biznesit që deri atëhere i merrte vetë, të njohurit shikonin kokën e zbuluar me një sy sa aty këtu si një morr që kërcen nga një fije floku tek tjetra. Dhe si në një ndeshje të gjatë dhe të lodhëshme boksi me shumë raunde mjaftoi kjo qethje shkurt, e qullët sa një goditje lepuri në mbasqafë, të cilën ai e kërkoi me gojën e vet që të nesërmen të merrte goditjen përfundimtare - një rimë e shkruar me shkumës në dërrasën e zezë të klasës së tij:
“kaÇi kulaÇi
kaÇi tullaCi...”
anash një koke të stërmadhe me tre fije në majë të çaçkës.
Kaçit ju bë sikur një dorë e poshtër, që ai ju hakërrua “...do ta thaj deri në rrëzë...ja tregoj unë...”, kishte varur në çengelat e ganxhave të Ç-ve jetën e tij, ashtu siç bëjnë kur ngrejnë e ulin flamurin në shtizë, kur tërheqin e lëshojnë peshkun me fildispanjën e shkuar në kallam, kur vënë dhe heqin teshat në varset e banjës, kur rrjepin e presin kufomën këmbëpërpjetë në tra, kur ja rrotullojnë dhe tredhin derrit në trekëmbësh.
Atij i hipën xhindet aty ku mungonin flokët, e duke fshirë me këmbën e murme të një lepuri të egër dërrasën e zezë e duke bërtitur në drejtim të nxënësve “Kush e ka bërë këtë? Kush? Kush e ka bërë? Kushsh?” aq me të madhe sa gjithë shkolla u mbërthye prej panikut. Ç’të kishte bërë, dhe kush ishte ky që kishte bërë atë që ishte bërë? Askush në klasë nuk pipëtinte. Shkolla heshti si korridoret të hënave pesë minuta mbasi nis ora e parë e mësimit. Vetëm Kaçi, i pezmatuar, i nxehur e gjithë duf, kësaj here kishte vendosur të mos bënte viktimën por persekutorin dhe xhelatin. Lumi i kërcënimeve që ai lëshoi ishte dhe më i madh e s’dihet kur do mbaronte nëse në klasë nuk do shfaqej koka me flokë të karfosur mbrapa e nëndrejtoreshë Flaunës, e cila mbas një bisede me drejtorin, zotin Zotan, duhet të shikonte ç’bëhej, “...për ta rezervuar privilegjin e ndërhyrjes së tij...”siç u shpreh ai gjithë duke tundur gishtin tregues “...për një zgjidhje deçizive”.
Po si mund ti shpjegonte Kaçi të mirësjellës nëndrejtoreshë, flokët e zinj të të cilës shkëlqenin akoma më tepër nga dielli pranveror që hynte nga dritaret, kacabujtë që prej kaq vitesh i gëlonin e tani kishin gjetur rastin për të pushtuar atë kokë të përkorë me veshë e hundë të vogël? Shpjegimi shfajsues i tij ishte pa fund e pa fillim, e kuptohet nga rrethanat ai do fshihte nëpër belbëzima dhe mesin, “...ndryshe vate, më morrën erzin këta kokëkashtat syzinj, këta hibridë të bastarduar” i tha ai vetes. Ishte kjo dhe jo rrjedhshmëria e fjalëve dhe mendimit të mësueses së letërsisë, nëndrejtoreshë e shkollës që e sollën Kaçin në binarë, aq sa mund të sillet një tren kur ja kanë vjedhur shinat. Ora e mësimit vazhdoi e nderë nën praninë dhe vështrimet e ëmbla të zysh Flaunës nga banka e fundit përmes syzave katrore që ishin o plus o minus 0.25 me po të njëjtën numër që ajo përpiqej të mbante buzëqeshjen.
“Nëndrejtoresha
poetlesha...”,
shfryu duhmën e hidhur të asaj dite Kaçi sa ktheu kurrizin nga ajo, “me dy vjersha quhesh poet me dy flokë tullac, ec e mos plas ... pastaj”.
Jeta është e hidhur, po ja që hidhërimin e saj dy vetë nuk e marrin njëlloj. Njërit i mjafton vetëm një thumb blete ndonjë mesditë të bukur për të patur natën e përhershme, tjetrit i festojnë martesën e artë dhe ditën e përhershme, kur ai..., insomnik ... prej vitesh, vazhdon të dëgjojë..., pandërprerë..., për 50 vjet rresht..., natë për natë..., të gërhiturat grykore të gruas dhe mendimi brerës e tronditës “pse janë të njëjta me të gërhiturat e gjyshes” i është mpleksur si gërshet e lidhur për fundi me gjalmin e mëkatit.
Askush nuk të beson ti thuash se gjithë fatkeqsitë në jetë vijnë për faj të emrit, e për më tepër shqiptarët për të cilët emri është kapistall, (paçka se asnjëri nuk e heq veten për njëthundrak, të paktën sa pa dalë moda në metropolet e Evropës,) po ama të gjithë e dinë se po mos të tingëlloi mirë, po mos ta mbushi gojën emri dhe mbiemri, në Shqipëri nuk bën as karierë e as gjë prej gjëje, kurrën e kurrës, përkundrazi, të fundosin – shkelin – përdhosin - poshtërojnë si baltën e rrugëve, muaji i mjaltit i të cilës ka ikur që me rilindasit.
Këto pandehma e të tjera që silleshin turbullt në kokën e Kaçit të zymtuar, nuk mund ti shuanin as buzëqeshjet e çiltëra që mësuesja e historisë dhe gjeografisë, tre vjet më e vogël se ai e në vitin e parë të mësimdhënies, po ja dhuronte mbas ndodhisë.
Atij i kishte ardhur e mira në derë, se mbase vërtet e mira me të keqen janë motër e vëlla, (motra, motra është e mira,) por e mira s’mund të ketë të drejta të plota nëse përfituesi nuk ja njeh. Para ndodhisë vetëm një e buzëqeshje e zysh Orlehtës do ta kishte bërë Kaçin krahlehtë, por tani ai mendonte “...dhe kjo spurdhjakja, një metër e gjysëm femër megjithë taka, do të tallet. Ja tregoj unë”.
Mendja e tij gatoi papushim rengje për të gjetur atë “dorën e poshtër” që nuk u morr vesh as mbas gjithë marifeteve që përdorin të rriturit për të nxjerrë të fshehtat e të vegjëlve, e ai i ra ballit me dorë të nesërmen në mengjës kur pa burrat e Qepasit që sikur ti kishte vënë njeri njëshkolonë zbrisnin tatëpjetë majë biçikletave që mbartnin në skarat mbrapa nga një arkë plot me bidona plastikë të përdorur e ngisnin për të shitur qumësht të freskët lopësh racëpërziera ushqyer me bar, jonxhë e kashtë të thatë nga fundet e mullarëve të vjetshëm në qytet.
As atë ditë nuk mësoi gjë prandaj mbasdite nxitoi të hipte në autobus sa dëgjoi shoferin që uturonte motorin, e shkoi u plas në një nga sediljet e fundit. “Prite kur ta marrë vesh tërë Krepani!” ju qa vetes që shihte në xhamin e bombarduar nga jashtë me pluhur të zi rruge, “e po e morri vesh Krepani e morri vesh gjithë bota! Bo-bo ç’më gjeti!”
- Mund të ulem?
I hutuar e i stepur, duke parë në xham se ajo që e pyeti ishte zysh Orlehta, ai u ngrit e bëri gjithë ato lëvizjet që duhen për t’i liruar vendin tjetrit, duke i shtuar me mendje asaj që e kishte gjetur dhe këtë që po e gjente.
- Ulu Orleta, - dhe kapi dorën në një nga varëset mbikokë.
- Orlehta, - ju përgjigj ajo duke theksuar gërmën h të emrit të saj që Kaçi e kishte ngrënë shkujdesur, - dhe të faleminderit, po ti pse nuk ulesh, autobusi është pothuaj bosh.
Kaçi në shkrepje kapi mirësinë që buronte nga sytë e saj larushë, ato gonxhe të sapoçelura të pranverës, e buzëmiprë e gojë hapur nga freskia e atij vështrimi, me preteksin që po shihte përreth, u ul nga ku ishte ngritur duke i thënë pa e parë e me një përskuqje që po i shpërthente ngado:
- Më fal, Orlehta, isha i shpërqëndruar.
- S’ka gjë. Gjëra që ndodhin, Kastri, ... mund të të quaj kështu? – dhe vështrimet e saj i lëshuan bisqet deri thellë në zemrën e Kastrit.
- Po, po, ... dhe e di, askush nuk më ka quajtur kështu, Kastri, deri më sot.
- Atëhere jam unë e para, - Orlehta qeshi me zemër, pastaj me zë më të ulët, mbase ngaqë autobusi gati ishte mbushur, i tha pranë veshit: ta gëzosh!



Copyright © 2005 Kulaçe&Co. SHPK, All rights reserved.

[Brari]

Tregim i Bukur e plot humor..

Vazhdo me tregime o DaDan..

lol

[Diabolis]

Copyright © 2005 Kulaçe&Co. SHPK, All rights reserved.

***

Mbaskohën që banorët e Manathanës e kanë me tepri e kalojnë me lojrat e tavolinës, e midis tyre sa më larg të ikësh nga qyteti aq më të përhapura bëhen yçi, trekëndëshi dhe dami. Të duket sikur fushbetejat e pirografuara që kanë kompesatoja ose kutia e tavllës apo shahut mbarten në rrugë supernatyrale në brodurat anë vitrinave të tregtoreve, tryezat e vogla të trenit, muret rrethuese dhe bankat e shkollave, tavolinat e konvikteve, avllitë kangjëllaprishur të shtëpive të lindjes, komodinat e dhomave të spitaleve, pllakat gjithfarë lloji të sofateve e kudo tjetër ku dy burra luajnë ballë për ballë deri sa dhe shikuesi i fundit të largohet e fitues të dalë errësira e plotë.
Dami, jo ai që luhet me tetë a më pak gurë por ai që luhet me gjashtëmbëdhjetë gurë-ushtarë (në mungesë të gurëve të shahut me aq guralecë sa dhe copa tulle ose tjegulle) të cilët lëvizin vetëm vertikalisht dhe horizontalisht, por jo sipas diagonaleve, për të dalë Dam(ë) e për të ngrënë deri në Gurin e Fundit-Dam të kundërshtarit, është loja e ditës në mendjen e Kastrit. Kjo lojë ka rregullin e detyrimit që zbatohet kur e çon ushtarin të sakrifikohet në kutinë ngjitur me ushtarin kundërshtar e në urdhërore thua “Hidhu!” “Ha këtu!” ndërsa kundërshtari është i detyruar ta zbatojë këtë komandë, ta hajë, me gjithë kuptimin e fjalës dhe nënkuptimet e saj në je i zoti.
Kështu strategjistët përpunojnë me imtësi të famshimit Plani i Madh e Plani i Vogël për fitore të shpejta, të cilët më duhet të them, nuk vlejnë nëse kundërshtari yt nuk bën lëvizje të gabuara se loja ka dhe barazim.
Për lëvizje të tilla i morri Kastri ato të Orlehtës. Ai duhet ta fitonte “ta gëzonte” atë vajzë që i kishte marrë zemrën, ti puthte ato buzë që qeshnin bukur, ti shijonte hiret e saj qoftë dhe njëherë të vetme, e për këtë i duhej të dilte Dam, i duhej ai Plani i Vogël; por, në labirinthet e fshehta që lidhnin mendjen me zemrën e tij qarkullonte mendimi se ai duhet ta fitonte atë vajzë të zgjuar për gjithë jetën, ta kishte shoqe, mike, të dashur, grua e nënë të fëmijëve të tij, të ndante jetën e tij me të, të fitohej prej saj me po të njëjtin vrull, e për këtë ashtu siç duhet të dilte vetë Dam, duhej ta nxirrte edhe atë Dam, e ti jepte fund kësaj loje me kthesa të papritura.
Kjo lojë që Orlehta e kishte nisur e para ishte në pikën kur Plani i Madh ndahej nga i vogli. Kastri nuk ishte mjaftuar me afrimin në punë, autobus e sallën e mësuesve; ai shkoi mbas lëvizjeve të saj, këmbyen telefonata, ndërsa ditët e pushimit e takonte gjoja rastësisht mes shoqërisë tek kafeneja e saj e pëlqyer. Po ti theshte një fjalë, jo. S’mundej, ndonse nuk ishte “gagaç”. Por ndërkohë ata folën e pyetën, ndanë histori të këndshme të së shkuarës, merakun për të tashmen e ëndrrat për të ardhmen, thjesht e lehtë, pa e cytur, pa e vënë me shpatulla mbas murit tjetrit, ata dëgjuan vetvetet të flisnin kthjellët pa dredha dhe pa u mërzitur.
Pa ndalur, njëzetakatër orë në njëzetekatër orë mendja e Kastrit parafytyronte takime të mundëshme, fjalët që do theshte, veprimet që do kryente, si skeleti i një bllokskemë gjigande me “Nëse kështu” “Kështu”, “Nëse jo” “Kthehu mbrapa”, si një përpunues kibernetik të dhënash, risillte e hollësonte pambarim gjithë sa kishin ndodhur, me numra e data, të besueshme/rastësore/të dyshimta, cilat duheshin ruajtur e cilat duheshin shuar, nga ato që do ruheshin mbi cilat do ngriheshin sjelljet e pritshme.
Vërtet Orlehta po vonohej, por Kastri e kishte të qartë se vetë nuk duhej të merrte nismën e të bënte lëvizje se humbiste gjithçka, por ai u qartësua dhe se Plani i Vogël nuk qëndronte më, ai nuk mund ta mendonte veten pa dëgjuar zërin e Orlehtës e pa e pasur atë pranë. Ai do priste, do duronte, do heshtte, do fermarte si një zagar ferme në gjueti me një këmbë ngritur e plotësisht i ngrirë, një statujë e pafrymë para gëmushës prej nga ku lepurushja do të brofë një çast. Ky krahasim duhet parë me shenjtërinë që i jep syri i një gjahtari këtij çasti dhe jo me veshtrimin abuziv të atyre që e duan në pjatë, sikur Kastri të ishte një kodosh më shumë.
Dhe çasti i shumëpritur erdhi, por siç ndodh rëndom me ata që nuk çiftohen e pllenohen që me prekjen e parë, ai erdhi në gjumë, bile në netë të ndryshme në disa variante. Në të gjitha Kastri ndodhej tek depoja e katit të tretë, kështu quhej fundi i korridorit të katit të tretë i mbyllur me një vetratë druri e xhamash deri në tavan e i errësuar nga brenda me perde blu që i kishte ngrënë mola, që dikur shërbenin për errësimin e dritareve të shkollës në rast alarmi ajror. Dy arka me shkumsa, shumë harta gjeografie dhe historie të bëra rrotull, një glob bote mes skeletësh e kafshësh të ballamosura ne raftet lart, modele e pajisje fizike, kompasë, raportorë e vizore matematike, dy makina shkrimi, njëra e viteve dyzet e tjetra e viteve shtatëdhjet, një karrige e prishur që e përdornin si shkallë, dy dyshekë fizikulture përthyer secili më dysh e njëri mbi tjetrin e mbi të cilët shtrihej një barelë mjekësore me kryqe në fillim e në fund, e aty mbas derës - e fundit gjë e re e shtuar - një makinë fotokopimi e madhe pjesë e ndihmave të fundvitit 1997 që pasi punoi vetëm një javë në zyrën e drejtorit u bllokua, e s’pati pedagog që ta ndreqte ndonse plot dhanë e morrën, këto ishin gjithë mjetet mësimore që ndanin klasat e një kati.
Dhe këtu ku pluhuri i bardhë i shkumsave përzihej me pluhurin e zi të shiritave të makinave dhe fotokopjes duke vënë njëra mbi tjetrën shtresa shtresa pluhurin gri të viteve, kur mbaronte ora e fundit e mësimit, ai priste Orlehtën dhe rastin për të zgjidhur gjuhën.
Në ëndërrën e një nate ai priti e priti, pa globin atje lart, dhe sa numëroi hartat që i dolën njëzet e një, në çast ajo hyri duke mbajtur një hartë; atij i mbeti fjala në grykë kur harta e madhe e Botës vazhdonte të hynte e tok me të dhe Tiku. Numur pa fat, të djeg dhe të nxjerr gjumin.
Në tjetrën ata u gjendën vetëm, ai e ndihmoi të vinte globin në raft, e kur duke imituar një rënie e tërhoqi Orlehtën me vete mbi dyshekë, u dëgjua fërshëllima e fundit të drunjtë të derës së shkarë nga mendeshetë në pllakat e çimentos dhe u fut kurrizi i profesor Edi Sekut që jepte edukatën seksuale në shkollat e Manathanës me barrelën shtrënguar në duar. Kastri hoqi alarmin e orës elektronike e prej asaj dite përdori për zgjim orën e vjetër me zile që përdorte gjyshi në të gjallë.
Por ëndërra mbas tjetrës ishte fare fare e shkurtër. Ai sa po i theshte Orlehtës “Të dua”, kur u dha një grup nga ata të katit lart me zilen e bronztë të shkollës, dingër-dongër, dingër-dongër, dingër-dongër..., dhe kur ai e flaku orën-kujtim prej gjyshit, Orlehta kishte ikur.
Ëndërrat janë një shkrepje, dhe kur vetëm njëra prej tyre mund të bëhet një roman, po kapërcejmë ndonjë e po hidhemi tek ajo kur Kastri dhe Orlehta u puthën për herë të parë.
Duke mos ditur më ç’të bënte në një vend që ja kishte fshirë pluhurin qoshe më qoshe Kastri tha të provonte fotokopjen, futi tranformatorin në prizën e klasës së tij dhe e zgjati me kabllo deri tek depoja. Kastri pa akrepat e tensionit në hyrje dhe në dalje, bëri një “hyu” pafërshëllyer dhe i ra ballit me dorë. U dëgjua zilja, Kastri futi një fletë testi mbi xham dhe disa formate A4 tek ushqyesi, mbylli kapakun, priti sa një indikator i gjelbër shkëlqeu e shtypi ku lexonte “Start”. Makina morri e ndali po befas duke ndritur me të verdhë një simbol, një si kosh ku diçka binte pika pika. “Dreq” tha Kastri me vete, hapi kapakun e përparmë, pa majtas djathtas; shikimin në mes ja pengonte një si kuti si bidon plastik, e zuri me të djathtën - fundi i lëvizi, me të majtën i liroi një shtrëngues, kutia e shkarkimit të pluhurit të fotokopjes doli e mbushur plot e për plot dhe e ndoti gjithandej.
“Eeee bëra!” tha ai gjithë qejf.
“Çfarë?” e pyeti ajo po me atë hartën e madhe mbas të cilës vinte Tiku.
“Fotokopjen, punon, ja shiko.” Ai ve kutinë në vend, mbyll shpejt e shpejt kapakun, shtyp start-in, dhe fotokopja nxjerr kopjen e parë të testit.
“I fizikës?” pyet Tiku me sytë që skanonin mbi fletë.
“Nuk ka ç’të duhet ty, ik tani” Kastri ja zgjat Orlehtës, e ndërsa Tiku largohet pa fjalë, Orlehta pyet:
“Kam dhe unë një test, ... për ta fotokpojuar, ... e bëjmë dot?
“Me kënaqsi! Sille, unë po marr letër tjetër, sa duhen?”
“Tridhjet, jo tridhjetenjë.” Ju përgjigj ajo në korridor, e pa hyrë në klasë i tha Tikut që largohej me çantë në dorë “Ditën e mirë, Tiku!”
“Ditën e mirë, zysh Orlehta” u përgjigj Tiku.
Ëndërrat gjithnjë janë të çuditëshme, por ato nuk ndjekin vërtitjen e planetit rreth vetes apo rrotullimin e tij rreth diellit, as uljengritjet rrethore të valëve, baticat dhe zbaticat, kahun orar a kundërorar, ato ndjekin krahun ku fle. Nuk kam të dhëna të besueshme të them në cilin krah flinte Kastri duke parë ëndrrat të ndërprera por një gjë e them me siguri, ai u kthye në krahun tjetër, dhe ëndrra vazhdoi.
Ata të dy pranë fotokopjes, ai shtoi letrat tek ushqyesi, ajo i zgjati testin, ai me dorën e majtë i mori testin me dorën e djathtë dorën e saj të majtë duke folur:
“...vere vete, ja këtu...”
ajo s’bëzani, ai e rrethoi duke i marrë dorën e djathtë
“numri i kopjeve 3, 1, tani shtyp këtu,”
fotokopja nisi fap, fap, fap, ajo u kthye nga ai duke qeshur,
- “po kjo punon”,
- “vërtet punon”,
ai u përkul pakëz sa arriti buzët e saj, buzët e saj puthën buzët e tij, ata u shtrënguan fort, ajo ju var e gjitha tek ai, dora e saj e majtë si një gjysëm paruke zuri gjithë pjesën pa flokë të kokës së tij – gishtat si baluke mbi ballë, ai bëri një gjysëm hapi mbrapa, ndjeu dyshekët e fizikulturës, e u ul me atë në prehër, fotokopja bëri fapin e fundit dhe u kthye në pozicionin fillestar, ai e përkuli atë...
Fi fi fi, fi fi fi fiuuu ... fërshëllima e xha Roshkos, rojes së shkollës i bëri ata të brofin në çast. E para del ajo me fletë në duar.
“Akoma, çupë, do ti vija kyçet.”
“Ja, ja ika xhaxhi Roshko .”
Ai bën zhurma atje brenda të duket se po renditet mjetet. Xha Roshkoja shtyn derën.
“Po hë mo presor Kastrioti se të la autobusi.”
“Ja se rregullova fotokopjen.”
“E shikoj, e shikoj”, xha Roshkos i shkon buza në gaz.
“ Ku e shikon?” pyet Kastri jo pak i habitur.
“E ke të shkruar në ballë, ja ku e shikoj.” – dhe xha Roshkoja i drejton atë listelën me dy vrima të vogla që dikur ka mbajtur ndonjë xham dritareje që se ndan nga dora në ballin e Kastrit.
Kastri mbledh buzët pa kuptuar gjë e ikën me nxitim të kapë autobusin. Sa hedh këmbën tek shkallarja e autobusit, shofer Shoboja ja plas si Plaku i Vitit të Ri:
“Ho, ho, ho, kur do ta pimë rakinë?”
“Ç’raki o Shobo, shiko timonin.” I flet Kastri me një dorë mbi sup, mos dëgjohet.
“Rakinë e fejesës o, s’më shpëton dot mua.”
“More po kush të tha ty se do fejohem?”
“Po ti e ke të shkruar në ballë o, se kush do ma thotë.”
“Nisu, nisu” e mbyll Kastri nxitur dhe nga kërkesat e mësuesve që presin të shkojnë në shtëpi, dhe ecën për të shkuar në fund ku e pret Orlehta.
Njëri i shkel syrin, tjetri ngre gishtin e madh përpjetë, zysh Flauna bën me duar dy o të vogla tek gjoksi i saj, të gjithë i buzëqeshin, ndërsa drejtori, zoti Zotan thotë sa e dëgjojnë të gjithë:
“Komplimente, Kastriot, Orlehta është fabulose!”
“Ç’komplimente, përse?” Kastri hap duart për të marrë në to përgjigjen.
“E kam ditur me kohë, po ti sot e ke të shkruar në ballë!”
Kastri ulet gjithë duf tek vendi i tij. Orlehta ka ulur kokën, mbulon me flokët si presje sytë dhe qesh, qesh. Kolegët kthejnë kokën dhe qeshin. Ai nxin nga brenda.
“Ka mundësi të më sqarosh ç’është gjithë kjo?” pyet ai, “Kush ju tha këtyre që e paskam të shkruar në ballë?”
Ajo qesh, e po duke qeshur i thotë: “Po ti vërtet e ke të shkruar në ballë.” Pastaj fut gishtërinjtë e saj midis atyre të Kastrit dhe ky i fundit ndjen ti lirohen supet nga gjithë kjo barrë e pakuptimtë.
Autobusi ngadalë merr një kthesë të gjërë, dhe drita e fuqishme e diellit e godet Kastrin në sy. Një dritë e verdhë që zbardhet duke ju larguar qendrës. Kastri nuk sheh më asgjë por dëgjon një zë të njohur. Pa një perceptim të qartë dhe ngurues ai mezi nxjerr një “Ëëë?”
- Ke fjetur keq, djalë.
- Ë? Kastri dallon figurën e mamasë që ka ngritur grilat e sheh drejt e nga ai.
- Ec e çohu tani, lëri ëndrrat.
- Jooo, nuk kam parë ëndrra, o ma.
- Ti e ke të shkruar në ballë, e mos mi shit mua ato. Po çohu të shkosh në punë, atë bëj.
Kastri, që tani e zgjon mamaja, nuk e zgjat, por njëkohësisht bën rrufeshëm mbrapakthim të ëndërrës të sapoparë dhe një kqyrje të fytyrës në pasqyrë. Mbi ballë i duken qartë dhe flakëruese katër shënjat e gishtërinjve të tij, horizontalisht jo vertikalisht, dhe ai turpërohet nga vetja.
Ëndërrat janë ëndërra dhe jeta është jetë, dhe mjerë kujt i njehësohen në mendjen e shkretë ... dhe gjetiu, për këtë të fundit sikur të kishit kohë të dëgjonit çfarë i ndodhi Kastrit njëherë, që lëre lëre, por Kastri nxiton për të kapur autobusin, e na duhet ti shkojmë nga mbrapa, në realitet kësaj here dhe jo në ëndërritet.

[Diabolis]

Copyright © 2005 Kulaçe&Co. SHPK, All rights reserved.

Kastri në vrap e sipër arrin të shohë Orlehtën mbas xhamave të autobusit. Ajo e sheh si cilindo kalimtar tjetër, sikur ai të ishte i tejdukshëm. Kastri e pret këtë, e ndonëse freskia e mëngjesit dhe vrapi i kanë hapur mushkëritë, sa hedh këmbën tek shkalla e parë e autobusit, nxjerr një duhmë mërzie që i mbrëthen gjoksin, ul vetullat dhe nxihet si të ishte një duhanxhi i vjetër. Atij i duhet të rrijë më këmbë; ato “mirëmengjeset” që lëshon për kolegët nuk i kthehen ose i kthehen shumë të ftohta. Ai është objektivi i mërisë së të gjithëve, e ai nuk ka inat me asnjë prej tyre, përkundrazi, është i dashuruar me njërën aty në fund.
Kur manathansi i hakërrohet manathanses më zë apo nënzë “ta tregoj unë!”, përmbledhtasi dhe pa marrë parasysh veprime kirurgjikalo-ushtarake me mjete të ftohta nga mendjekrisurit, kjo nënkupton vetëm dy gjëra: e para, ta shtjerë atë në dorë, gjë që mund të jetë ose katastrofike ose e madhërishme; katastrofike kur ajo nuk e dëshiron këtë, por e madhërishme kur mendja e saj rreh po aty, ajo dëshiron të mbartë shpërthimet e dashurisë; dhe e dyta, përmbyllet me fjalëfoljen e tmerrshme “tradhëtojë”. Ndërsa kur manathanitja i hakërrohet manathanitit, si më lart shkruar, skajimet janë prej ta tradhëtojë deri tek të mos i flasë me gojë.
“Ta tregoj unë!” tha Ajeda gruaja e Ed Sekut, po atë mëngjez në të gdhirë kur ky u përmend gjysëm i veshur në urgjencën spitalit të Krepanit mbas dalldisë të tymosjes së një “me të dredhur”, e serumi më në fund kishte vepruar.
- Po dëgjo moj e uruar... – ja nis Edi syperënduar e me gjuhën jashtë tek buza e poshtme.
- Nuk kam ç’të dëgjoj. Shiko ç’turp që na bëre. S’mjafton nami që të ka dalë se ju mëson fëmijëve zuzarllëqe, por shkon dhe drogohesh.
- Ishte për faj të atij Kaçit moj, Kaçit të Kuleçëve.
- Drogaxhinjtë,- shfryn Ajeda- po dhe ajo Maka, duket si grua e mirë?
- Po jo moj jo...
- E po jo apo po, nxirre se më plase.
- Po ja moj ... Po shkruaja në dërrasë temën e ditës “Ka të bëjë madhësia?”
- Uuuu, pika burrit, roiti, hajt pa ta tregoj unë ty sa të dalësh këtej. Po kalamajve o ditëshkurtër? – e Ajeda përdredh mishin e krahut ku Edi s’po merrte serum, po ky s’ndien gjë e vazhdon:
- E ka miratuar ministria. E po më ndërpreve s’ta tregoj fare.
Ajeda e mbyll, e fundja ç’të thotë tjetër. Ajo kishte dashur vetë.
- Sapo i vura pikëpyetjen lexova me zë të lartë, por pa u kthyer nga klasa, “Ka të bëjë madhësia?” kur një zë ja dha “Madhësia e topave!” e ja plasën të qeshurat.
U ktheva dhe pyeta “Kush foli?” – askush nuk m’u përgjigj. Janë ata nxënësit e klasës së Kaçit, që janë bërë bllok e s’tregojnë kush i shkroi atij të varfrit në dërrasë Kaçi tullaci. Mua – ju thashë - do ma tregoni, - kur u ngrit në këmbë e foli një që quhet Tiku:
- “Ë mo unë e thashë ç’do më bësh?”
- Meriton një dhjetë - i thashë - se e gjete. – Çu, çu, çu, klasa, e ndërsa ju shpjegova ku qëndron rëndësia e, hëm – Edi kruan zërin- atyre, më shkoi mendja se mos ky Tiku tregonte dhe kush i shkroi Kaçit ato fjalët.
- Eja me mua në korridor – i thashë, - e i zgjata tre, hëm, nga ato, e vazhdova, - po ma the kush i shkroi profesor Kastriotit ato fjalët, e more klasën që sot, se ky Tiku s’mëson fare. Mirëpo Tiku pa njëherë andej, njëherë këtej, mi rrëmbeu ato e i futi në çorape, e prej andej nxorri një me të dredhur që ma la në pëllëmbë e më tha:
- Dëgjo, se më dukesh burrë i mirë. Thuaji atij presorit se nga ne nuk del gjysëm fjale dhe sikur të na mbetë të gjithëve. Këtë, mos vdesësh injorant, pije me plakën...
- Kopuku i poshtër, unë plakë? – nuk mund të duronte Ajeda e kërceu më shumë se gjoksi i lirshëm përpjetë. Po s’ja fute një shpullë?
- Jo, se iku, dhe aty mbas perdes së depos, është një depo ngjitur me atë klasën, u shfaq koka e Kaçit që më tha:
- S’ke turp!
- Po unë për ty e bëra. Ti s’ke turp që përgjon?
- Po rregulloja fotokopjen, s’po përgjoja, - m’u përgjigj e që të dy e mbyllëm se dëgjuam në klasë se si Mirjana, nxënësja më e mirë e shkollës së Qepasit, ju hakërrua Tikut, “Ta tregoj unë ty!” kur ky ju tha nxënësve se i tregoi presor Edit kush i shkroi në dërrasë ato fjalët, e qeshte me të madhe.
- Psikologjia e shpërblimit është e gabuar – më tha Kaçi.
- Psikologjia e ndëshkimit është e gabuar – i thashë unë, se ai ka bërë kërdinë, ka shkuar problemi deri në ministri. I di ngjyrat e ylberit ti? Të spektrit të dritës? Shqip!
- Mua më pyet? – çuditet Ajeda.
- Janë shtatë, - shkurton kohë Edi.
- Po ja e kuqja e ..., - e ndërsa asaj që ka thithur një gjysëm here pa e futur brenda i fluturojnë në kokë ylberë njëri mbas tjetrit, shtatë ngjyra nuk i dalin që nuk i dalin dot, - ç’është kjo pyetje?
- Pyetje që s’ka përgjigje. Ja bëri Kaçi për hakmarrje më të mirës së shkollës, ishte me të gjitha dhjeta vajza, ky i vuri shtatë me hatër, që t’ja nxjerrë nëntë. Ju përgjigj ajo si e kishte libri, ngjyrat kryesore janë, ëëëë, se si mbaj mend, dhe ngjyrat e ekraneve janë, ëëëë, se prapë si mbaj mend, po ndryshojnë me një. Dha e morri një shkollë e tërë, por nuk i gjetën dot, hapën libra e fjalorë e prapë asgjë, zoti Zotan s’la gur pa lëvizur në Drejtori, telefonoi në Ministri, por të gjithë mbledhin supet. Gjysmën e klasës ka për të mbetur siç e ka zënë.
Ajeda e prekur mbështillet me bluzën e bardhë të spitalit, ajo s’arriti të vishte më shumë se një triko e një fund të hollë kur Edi perëndoi, dhe e pyet këtë sikur ky ta kishte në dorë: Po s’gjendet askush t’ja kthejë mendjen këtij Kaçit?
- Po më pyete mua, jo! E dëgjova me veshët e mia Orlehtën kur ju lut e u lut deri sa më në fund i tha “ta tregoj unë ty!” E kur nuk dëgjoi lutjet e dashnores, s’ja kthen njeri në botë mendjen atij.
- Dashnores? Pse ka Kaçi i Makës të dashur?
- Një kolege, jep gjeografi, është e bija e inxhinier Baorit, atij që ndërton pallatet tek tregu.
- U pika, po pse e dërgojnë në Qepas, ata s’dinë ç’tju bëjnë milionave.
E kështu mëria e çiftit Seku mbaron, se sa më i vjetër çifti, aq më e shkurtër mëria, dhe biseda nga çmimet e pakapshme të pallateve kalon tek çmimet e prekshme të preshve, patllixhanave dhe trangujve tek tregu. Ndërkohë autobusat e mësuesave janë nisur drejt shkollave të largëta të Manathanës.