Ti bere faj!

[SkenderRusi]

TI BËRE FAJ

Jam unë ajo molla,ku ti,
Me vajzën tënde gdhije netët!
Që mos ju shihte asnjeri,
Unë gjer përdhe i shtrija degët!


Dhe që t’ju dukej më e bukur,
Çdo gjë që bënit ju të dy,
Unë gjer në maj i mbaja lulet
Dhe ftoja shumë zogj aty!



Dhe di çdo fjalë që u tha,
E di,sa herë ajo u skuq!
Me dhjetra netë fjalën ‘’mall’’,
Dëgjoja pranë fjalës’’puth’’!



Në dasmën tuaj s’erdha dot.
Ku shkuleshin gjithë ato rrënjë!?
Në vendin tim dërgova kokrrat,
Që të kënaqeshit të tërë!


Por mora vesh(era më tha!)
Se pas një viti ju u ndatë!
Si borë prilli më ra ky lajm,
Në syth i futa lulet,prapë!


Ti shkele rëndë përmbi të,
Që ish e pastër si kristal!
Për sytë-dete të një tjetre,
Ti bërë faj!Ti bëre faj!


Ti bëre faj,po të them unë,
Të thonë degët që të gjitha,
Ti bëre faj të thonë zogjtë,
Të thonë mijra cicërima!


Ti bëre faj, të thonë supet,
Të thonë flokët e asaj!
Të thonë buzët që ti puthje,
Ti bëre faj!Ti bëre faj!

NË SHAH

Po bie mbrëmja qetë-qetë,
Me shokun tim unë luaj shah.
Vërtet,këtu ka edhe mbretër,
Por ne i komandojmë ata!


E treta rradhë që fitorja,
Veç mua po më buzëqesh!
Ky shoku im pi veç cigare,
Një shuan dhe një tjetër ndez!


Kur ja,tek xhami,afër derës,
Kaq befasisht u shfaqe ti!
Dhe na vështrove duke qeshur,
Po kujt i qeshe,nuk e di(!)


Sa kohë ndenje pranë nesh,
Aq herë unë u zura mat!
Tani e kisha unë rradhën
T’i pi cigaret me inat!


Një mijë lojë të bëj tani,
Unë do t’i humb një e nga një!
Sa kohë që ende nuk e di,
Për mua erdhe a për të!?


Një mijë mbretër shoku im,
Le të m’i zerë mua mat!
Mjafton që ti të më kuptosh,
Se ardhja jote u bë shkak!


ADOLESHENCË



Qershia zu po dridhej!
(Ne,në dy degë të saj!)
Nuk donim që të zbrisnim,
Pa bërë,ah,një faj!


Afronte degët era,
Por s’di kush i largonte!
Një faj kërkoja unë,
Një faj ajo kërkonte.


Të dy s’i kishim mbushur,
Pesëmbëdhjetë, ende.
Atje,majë qershisë,
Një faj,sa na pëlqente!


Seç ish një trill ky yni,
A ndoshta marrëzi!
Por sa afronim buzët,
Ah,era,përsëri!



Shejtanka erë,tani,
Degët na i largonte!
Gjersa u lodh qershia,
(Nuk mundi të duronte!)



U thyen degët tona
Dhe ramë ne pastaj,
Pa mundur dot ta bënim,
Atë,të ëmblin faj!