KAMELEONET - proze- esse

[whisper]

Kjo grua që kam përpara më kish dashuruar në mënyrën e saj të papërsëritshme si kurrë ndonjë tjetër më parë. Ndoshta pikërisht se kish qenë aq e vecantë , aq e paparashikueshme , ndoshta për këtë arësye nuk kish ditur ta përballonte atë dashuri të cuditshme , ta menazhonte sic i takonte . Ish përpjekur ta menazhonte me metoda të vjetra , të njohura , përvoja personale nga meshkuj të tjerë që kishin kaluar në jetën e saj , për t’u shndërruar në kujtime me të njohur atë që më vonë u bë shoku i saj i jetës . Një gabim që e bëjnë të gjithë . Cdo gjë që s’dimë se si ta përballojmë e shohim më të udhës ta injorojmë e ta hedhim te plehërat . Në këtë këndvështrim unë dilja i tepërt .
Lena ish ndodhur në kontakt të përditshëm me mua , të vecantin , dhe e kish ndjerë se do të ishte e vështirë të më përballonte pa u ndjerë mëkatare kundrejt të shoqit. Shumë herë nuk kish mundur të më kuptonte mua dhe sjelljen time . Nganjeherë më kish kuptuar më shumë se cilado krijesë tjetër dhe pikërisht këto kishin qenë castet që më kishin afruar aq bujarisht praën lumturisë . E keqja kish qenë se edhe në castet e atij mirëkuptimi përrallor ajo ish gjendur në mes të udhëkryqit ku aq shpesh qëndrojnë të martuarit . Midis dy rrugëve . të shoqin bashkë me sigurinë që i kish falur apo mua , autsaiderin e panjohur , një i huaj pa asnjë dysh në xhep , i mbushur me krenari të lindur , me artin e tij shpesh paranoik , një emigrant pa shtëpi , një i pasur pa para ,sic më quante në castet e rralla të paqes midis nesh . Për herë të parë në jetën e saj ajo e kish flakur tej egoizmin e vet tradicional për të duruar ndonjëherë edhe fyerjet që i bënte ky varfanjak krenar .

Sjell ndërmënd takimin tonë të parë . ishim ndodhur në kohën e lirë i gjithë personeli i restorantit . Për mua kish qenë dita e parë e punës . Nuk njihja asnjërin . Të gjithë flisnin e qeshnin me zë të lartë . Lena në qendër të vëmëndjes , fliste pa pushim duke rrezatuar bukuri dhe imponim te të tjerët . S ‘kish dyshim që ishte femër egoiste dhe hundëpërpjetë . Ishte e vetëdijshme për rëndësinë e saj . Unë mesa duket kisha patur mendim tjetër .
Në një cast biseda kish ndaluar dhe ajo kish gjetur rastin të më pyeste me ton disi urdhërues mua të sapopunësuarin e heshtur . “ Po ti Toni pse nuk flet fare ,por hesht i menduar ? “ .
Meqenëse biseda e tyre ishtë vërtitur rreth temës së mirënjohur të zotërimit të femrës , pra se si mund të fusësh në dorë një femër ( shumica e bashkëbiseduesve ishin meshkuj ) , unë pasi isha menduar pak duke e parë në sytë që akoma ishin ngulur mbi mua , kisha thënë : “ Ka dy mënyra për të tërhequr një femër sipas Mopasanit . Nëse është zonjë trajtoje si kurvë dhe nëse është kurvë trajtoje si zonjë . Ty zonja Elena si do të të pëlqente të të trajtonin ? “.

( vijon pas pak… )

[whisper]

Fjalët e mia kishin rënë si bombë në mes të tryezës po të llogarisësh edhe faktin që Lena ishte edhe përgjegjëse e restorantit . Ajo ish zbardhur në fytyrë , kish hequr sytë nga unë , kish shikuar orën dhe kishte urdhëruar ; “ Djema , në punë tani ! Ndërsa ti i riu eja pak në zyrën time ! “ .
E kasha ndjekur i qetë duke parë që kishte trup tërheqës dhe vithe të mrekullueshme .
Me të hyrë në zyrë kish mbyllur derën , ish kthyer nga unë dhe me një buzëqeshje pa emër kish folur : “ Përgëzime për pyetjen . Po të përgjigjem . Nuk e di se si i ndan ti femrat , në kurva apo zonja ,por unë mendoj se cdo kurvë fsheh një zonjë brenda saj dhe se te cdo zonjë fle kurva . Në rregull ? Nëse ke ndonjë pyetje tjetër bëje tani , ndryshe nisu në punë !” dhe duke mbyllur derën shtoi “ Harrova…. më thërrit Lena ! “. Pa bërë edhe një hap e kisha pyetur përsëri :” Gjumi i kurvës që fle brenda jush është letargjik ? “ .

Tashmë kjo Lenë është para meje , kaq shumë muaj pas asaj njohjeje të parë , duke dëgjuar fjalët e mia . prej mëse dhjetë minutash flas vetëm unë . Natyrisht nuk i tregoj asgjë për urinë torturuese që po i afrohet pikës kritike . Ajo reagon ndaj rrëfimit tim ,qesh , buzëqesh , nënqesh , më prek dorën me dhembshuri , më ndez një cigare , me fjalë të tjera , përjetoj dicka të harruar prej shumë kohësh . Ndodhem i tëri nën vëmëndjen e saj , jo për të më sulmuar , por si për të më mbrojtur . Kurrë më parë ajo s’ka treguar dhëmbshuri të tillë , ndaj më duket e cuditshme e sigurisht kalimtare kjo lloj zbutje e Lenës .
Ndjej një dëshirë të fortë për ta përqafuar . Për mirënjohje .prej kohësh s’ka treguar njeri dhëmbshuri për mua . Rasti i fundit kish qenë ime më një dekadë më parë kur kisha marrë udhën e mërgimit .Mungesa e vëmëndjes dhe e dhëmbshurisë na bën të hidhur e të ashpër , mospërfillës deri në hakmarrje ndaj kësaj bote indiferente dhe mosmirënjohëse . Një njeri që kurrë s’njohu dashurinë dhe respektin e botës për të , për c’arësye duhet ta duajë dhe respektojë botën ?
“ Përse të qaj unë për të tjerë , kur për mua s’qan njeri?”, pyeste lordi poet .
Por të jeni të sigurtë se nëse ky njeri zemërgur do të gjente qoftë edhe një njeri të vetëm që të qante për të , do të derdhte në shkëmbim të gjithë lotët që s’i derdhi kurrë në gjithë jetën e tij . Do të ishte një Frankenshtain që më në fund gjeti dikë që do t’i falte dashuri dhe besim . Kush nga ne i ka vënë në provë Frankenshtainët duke u treguar dashuri dhe vëmëndje ? Kush e provoi dhe u zhgënjye ?

( vazhdon nesër…)

[whisper]

Sonte ndjehem më shumë se kurrë Frankenshtain , ndaj edhe më prek kaq shumë dhëmbshuria e Lenës që nuk e di se c’provë të vështirë të jetës po kaloj . Shikon orën dhe mua më vjen keq që tani ajo do të largohet . Kemi kaluar dy orë të mira në kuvendim të këndëshëm e aspak të rrezikshëm për dy “as miq as dashnorë “. Kemi bërë shaka të kujdesshme ,pa e fyer njëri tjetrin , si dy të porsanjohur në takimin e tyre të parë . Mesa duket i kemi pëlqyer njëri tjetrit , gjë që lexohet në mërzitjen që shprehin sytë tanë tani që duhet të ndahemi duke uruar fat të mbarë . Kemi kaluar aq mirë sonte saqë për pak bie në kurthin e vjetër të pyetjes “ kur do shihemi përsëri ? nesër ? pasnesër?”

Por ne e dimë fort mirë që ne jemi gatuar nga natyra e marrëdhënjes sonë vec për një takim . Cdo takim i dytë do të na zhyste përsëri në atë delir të amoktë , por pa magjinë e dikurshme .
Një kategori e madhe , tepër e madhe njerëzish është e gatuar për shumë takime , për qindra , mijëra , orë kuvendimesh mbi të njëjtën temë , pa u nevrikosur asnjëherë . Një lloj konformizmi që përbën modën e re të mirëkuptimit dhe të superfisnikërimit të sjelljes së njeriut . Njerëzit tashmë janë mësuar ta dashurojnë njëri tjetrin ashtu sic janë në të vërtetë e jo ashtu sic duhet të ishin në modelet e tyre . Kjo dëgjohet këndshëm dhe tingëllon bukur po të mos ishte e vetmja zgjidhje ,një zgjidhje e detyruar ,e dhunshme , fyese . Një lloj gëlltitjeje e asaj që nuk të pëlqen te tjetri . Një gëlltitje kapitulluese vetëm e vetëm për të qenë me tjetrin .
Pak njerëz devijojnë nga kjo turmë gjigande hipokritësh vetmashtruese . Këta nuk njohin fasada dhe vitrina . Dinë të dashurojnë dhe të urrejnë të njëjtën fytyrë me të njëjtën forcë , me të njëjtin passion . Mekanizmi i tyre lëviz vetëm me një logjikë . Njihe deri në fund e nëse gjen dicka për ta dashuruar dashuroje dhe mbaje fortë tërë jetën , nëse gjen dicka për të urryer urreje deri në fund dhe mos e dëno kurrë me MOSVËMËNDJE apo me GËLLTITJE , sepse kurrë nuk do të arrish të bësh inekzistente dicka që dashurove apo urreve në një cast të jetës tënde .

Kemi dalë jashtë në ajrin e pastër . Pas pak ajo do të hyjë në taksinë që do e cojë në shtëpinë e saj . Atje do mbarojë edhe ajo “ fshehurazi “ . Përqafohemi dhe puthemi . Asnjë s’e di nëse do takohemi përsëri . Vallë ka ndonjë arësye ? E c’mund t’i bëjë dy “ as miq as dashnorë “ të ritakohen ? Ndoshta stërlodhja nga miqtë e shumtë dhe nga lumturia bashkëshortore . Ndoshta nevoja që ndjejmë diku në mesin e jetës sonë për kuotën zero . Nevoja për një dashuri të re , për një urrejtje të re , nevoja për një kërkim paranoik të së vërtetës që flë brenda nesh…

Lena është larguar tani . Kam mbetur në rrugë si i dashuruar . Në kohëra të tjera do të merrja një taksi , do ta ndiqja nga pas dhe do ta ndaloja për t’i thënë edhe një herë “ natën e mirë “ , por sonte gjërat janë aq ndryshe . Aq ndryshe .

fund

[Eagle]

sa keq qe e ke lene pergjysme..

[whisper]

PJESE NGA I NJEJTI ROMAN....


Prej mëse dhjetë vjetësh jetoj në një vend të huaj mesa duket si emigrant. Natyrisht i paligjshëm dhe jo për fajin tim. Profesioni im është mjek patholog.Gjithashtu mendoj që shkruaj edhe jo keq letërsi. Emigrimi e ka zhvleftësuar këtë profesion duke më dhënë mundësi të tjera për të harxhuar energjitë e mia kuruese dhe krijuese. Ndihmës murator, pjatalarës, rrobaqepës diletant, druvar, hamall, guzhinjer. Vitet e fundit e përmirësova disi imazhin tim prej refugjati : arrita të gradohem barman në një bar- restorant të vogël të një lagjeje të pasur me klientë të cuditshëm. Një ditë një klient u ankua që supës së peshkut i vinte era peshk. Iu përgjigja që kish qenë me fat që nuk i vinte era cjap.
Jetoj në periferi të kryeqytetit të huaj. Kam me qira një dhomë dhe një nevojtore. Nevojtorja është aq e vogël saqë kurrë s’kam bërë seks në të. Kjo s’do të thotë që të gjitha (ish)të dashurat e mija ishin trashaluqe. Meqë ra fjala, unë përdor fjalën “e dashur” në vend të “dashnore”, një e metë tjetër e imja besoj.
Më pëlqen të vishem bukur. Prej mëse një muaji jam i papunë, pa para, pa të dashur dhe për fat të mirë, akoma pa borxhe. Nuk ka gjë më torturuese se borxhi. Habitem se si nuk e përdornin stalinistët si mjet torture me efikasitet të lartë. Është e vetmja gjë që më bën të lumtur në këtë botë mosmirënjohëse. Fakti që nuk kam borxhe. Po kaq më trishton edhe e kundërta. Shpirtërisht më kanë borxhe disa mosmirënjohës arrogantë e të pacipë.
Jam i papunë dhe më duhet të paguaj qiranë e muajit. E zonja e dhomë-nevojtores sime është një plakë llafazane pothuajse e sjellshme. Ajo kurrë nuk troket në portën time për të kërkuar qiranë gjithmonë të vonuar. Ka një mënyrë më të sofistikuar për vjeljen e saj : ulet te pragu i derës sime me orë të tëra duke kuvenduar me zë të lartë me të gjithë kalimtarët. E ka zërin aq të fortë, saqë edhe kur ia kam paguar qiranë, më krijohet përshtypja që s’e kam paguar akoma. Këtë farë dhome e paguaj shumë shtrenjtë. Është e pajisur lehtë. Paraardhësi im e përdorte si zyrë varrimesh. Sapo hyn Brenda vështrimi të bie mbi një dyshek që unë s’e përdor e që për mungesë vëndi e kam mbështetur në mur. Shpesh ai ka efekte psikologjike positive tek vizitoret e mia. Në përkthim të lirë dyshek do të thotë seksbërje. Në disa raste mund të përkthehet edhe gjumë, përkthim që po e bëj shpesh këto kohët e fundit.

(vazhdon pas pak…)

[whisper]

Një dollap gjigand antik zë njërin mur. Është aq i madh saqë zbrazëtira e tij më trembte, kështu që e mbusha me dhjetra këmisha, bluza, kostume, xhupa, pulovra,corape dhe ndërresa. Në muret e dhomës janë varur dy piktura dhe dy fotografi. Piktura e madhe paraqet një plak me një llullë të ndezur, me një kapele peshkatarësh, por jo e frymëzuar nga “ Plaku dhe deti”. Sa herë që e shoh bindem edhe më shumë për faktin që një ditë edhe unë do thinjem e plakem si ai. Piktura tjetër është një vepër e imja : një pikëpyetje e zezë mbi një pikëcuditëse të gjelbërt.
Mbi kokën e kanapesë-krevat hijeshojnë dy fotografi. Një nudo e një aktoreje vendase që më pëlqen ta seksoj dhe tjetra një foto tepër shprehëse e Sharon Stone : duket sikur në castin e pozimit ka qenë nën daltën e ndonjë zezaku. Me pak fantazi zezaku mund të shndërrohet në gomar : aq dhimbje shpreh fytyra e saj.
Në krah të krevatit ndodhet një bibliotekë e ngushtë dhe e lartë.Mbushur me libra dhe revista në gjuhë të ndryshme. Aty ndodhen edhe nja 5 a gjashtë libra të mijtë.Rafti i poshtëm plot me cd dhe kaseta muzikore. Muzika vazhdon të më japë një arësye më shumë për të mos u ndjerë totalisht i rëndomtë. Në rininë time të hershme kam qenë dramër.

Sot kam ngrënë vëtëm mjalt dhe gjalp. Pa bukë. Të hollat që kam në xhep s’mjaftojnë për të blerë një franxhollë. Prej dy ditësh jam në terapinë e mjaltit. Me paratë e fundit duhet të blija ose bukë ose cigare. Sigurisht që zgjodha këto të fundit. Tymos rreth tre paketa në ditë. Më saktë, nuk tymos vec kur fle dhe kur bëj sekse. (Një herë që provova të bëj sekse duke pirë cigare për pak sa nuk na mori flakë krevati…).
Duhet të bëj ca telefonata tek miqtë. Fillimisht më duhen para për të jeruar deri sa të gjej punë.
Marr Silvën. Nuk përgjigjet. Rreth tre javë që s’kapet. As në cellular. Sa herë që më nevojitet ajo mungon. Kemi njëzet vjet që njihemi. Miq të ngushtë. Dhashë gjak për të kur u operua para dy vjetësh. Takohemi sa herë më kërkon ajo. Gjithmonë paguaj unë sigurisht.
I telefonoj ish gruas sime. Bashkëjeton prej disa vjetësh me një farmacist vendas. Nuk e gjej as atë. Sa herë që merr vesh që unë ndodhem në vështirësi ekonomike ajo zhduket pa lënë gjurmë. Një javë para se të humbja punën më kish kërkuar ca para për të blerë ca rroba të brendëshme. Ia kisha dhënë pa u menduar fare. Kish qenë ditëlindja e saj atë ditë. Mund të ketë pa frikë mbi njëqind palë mbathje në sirtarët e saj. Të paktën kaq kishte kur u ndamë. Nuk e di nëse farmacisti i saj ka ndonjë mani të tepruar të grisjes së mbathjeve të saj.

Provoj t’i telefonoj Vivianit, të dashurës sime të fundit. Mungon. Nga sekretaria telefonike dëgjoj zërin e saj të mirësjellshëm që kumton mungesën e saj. Nuk i lë mesazh. Ajo e di katandisjen time të tanishme. S’më ka telefonuar fare gjatë këtyre javëve të mundimshme. Ajo ka shtëpinë e saj. Jeton vetëm. Sekretare menazhimi e një banke të madhe. Fiton në një muaj sa fitoj unë në gjysëm viti. Trashëgimtare fatlume e një hoteli të kushtueshëm në një ishull turistik.Ishim ndarë fare papritur. Një faks i së ëmës e detyronte për këtë gjë, përndryshe trashëgimia e saj pasurore do të vihej në dyshim.
“ Të dhjefsha pasurinë e sat’ ëme!”, kisha rrëmbyer plackat e mia dhe isha rikthyer në dhomën time të varfër.


(vazhdon pas pak...)