Qesh

[kulla]

mos u largo prej meje,
ashtu rri, lakuriq,
mbeshtete kemben mbi karrike,
perpara pasqyres,
shtriqu narcis,
fillo te ecesh neper dhome,
me gjoksin e nxehte perpara,
si mjellme,
me barkun te sheshte,
me doren mbi pic'ken e rruar.
ti e di qe je e bukur
dhe me cmend kur dashuron veten,
te pashe sot.

qesh pastaj
dhe eja me perqafo,
me mbeshtill te terin me lekuren tende,
me lekuren tende te bute
e te tejdukshme,
ne cep te syve nje flake e qeshur,
mbi buze te qeshem une,
ku puthjet te kafshuara flene,
pastaj te derdhem mbi ty
si qen i terbuar,
e ti dridhesh,
e s'ka lot,
vetem e qeshura jote,
vjedhur simfonive te klasikeve,
dhe ti je une.

[Henri]

Hng hng hng.... sa doja te isha aty tani, mbi kërfizë, po të kujt, tënden apo të asaj apo timen? E ndjeva edhe unë narcisën, e ndieva nga zëri dhe e putha aq shumë për atë kumbim të hareshëm sa m'u mor dhe fryma. Apo ma more ti frymën kur më thithe kollën nga mushkëritë? Lëmsh më bëre slug me këtë, po më ngatërrohen shijet...

[kulla]

hap mendjen ngadale,
poezite qe zgjaten
s'jane te miat,
thyhen pambarimisht ne kenge,
te pelqeu kenga e dashurise e J. Alfred Prufrock?
e kam shkruar per nje femer,
te gjitha poezite i kam shkruar une,
te gjitha per nje femer,
per gruan time.

lule, yje, draper hene mbi mal,
rreze dielli, muzike,
trena nen toke
levrijne si gjarperinj ne kafke,
si krimba ne koke
e nuk eshte nostalgji ajo qe te mbush,
eshte mall,
i shprehur me fjale qe me mire,
do pershkruanin vdekjen,
apo do ngjyrosnin nje inuendo te harruar vetvrasje.

[kulla]

ty te thashe se s'besoj tek dashuria,
ti qesh mosperfillese ndonjehere,
i largon syte prej meje,
si te jesh bezdisur prej njerezve rrotull
dhe qesh me dicka qe s'mund t'a kem thene une.
Por kjo,
s'ka si te jete dashuri,
kuptohet,
kur ti qesh, une shkrihem,
kur ti lengezon,
une derdhem.
do jete dicka me shume,
si hilet e vjetra,
ato gjithmone punojne si kuaj magjik.

jam i mbushur tashme,
i lehte si flatra xixellonjash,
i shfrenuar ne fjale,
pa mase,
pa dreq,
vetem me ty,
tape, normalisht,
me deshiren per ty,
duke lepire gishtat
te ngjyer ne muziken tende,
ne mallin tend.

para se toka te therrmohet,
era te ngrihet
te vije tek une,
ti e lehte si puthja vjen,
me e bukura,
dhe toka dhe era je ti.

[kulla]

ne rradhen e veprimeve,
pas bashkimeve vijne pallimet
dhe e qeshura e sheqerte qe i shoqeron,
e pastaj vijne lotet e ndarjes
dhe shija e tyre e kripur
si lotet e penelopes
pas pallimit te fundit.

shqisat e mia jane shkretuar,
qorr, shurdh, hunde djegur,
pa ndjenja ne lekure,
vetem me shije tymi ne goje,
malli eshte e vetmja shqise qe me ka mbetur.

po!
une jam,
edhe homeri,
edhe uliksi,
edhe james joyce,
edhe une,
dhe ti je gjaku im,
penelopa,
elena,
eva.

premtimet e eres
dhe te aferdites
me mbushin shpirtin,
edhe pse mungesen e shqisave,
nuk e zevendesojne dot.

ndarjet mund te jene aq te kunderta nga njera tjetra,
sidomos kur perseriten midis te njejteve njerez,
me gjeste qe lexohen ne ngrohtesi te ndryshme,
por mungesa qe i ndjek eshte gjithmone njelloj,
i ngjan reres te ftohur ne nje ore prej rere te vjedhur
nga nje kokrrize prej cdo shkretetire te botes,
e fare thjeshte, cdo kokrrize mban brenda syte e mi.

[katana]

qesh pak,
dhe un qesh.
te qeshurat me jan ngrire ne fytyre
si trendafili qe dje ma kishin hedhur.
te puthurat me jan thare mbi gjoks,
mbi kofshe,
mbi buze.
djersa jote shpuese eshte bere nje me embelsine e djerses time;
jane thare bashke.
tymi i cigareve,
e fryma jote e ngrohte me kan zene poret.
derdhjet e tua akoma derdhen nga une.
brenda aty ku e derdhe eshte akoma e nxehte e gjalle
jashte meje eshte thare.
me ke veshur me nje lekure te re.
lekure e qeshur spermi, tymi, djerse qe me puth;
me shtrengon fort.
fort,, qe te mos plas e shperbehem.

[kulla]

gishtat me kane bere pis tastieren,
me fal,
me pelqen te shkruaj me llave,
love.
si lakuriqesia vjedhur nje princeshe teutonike.
ti.
shperbehu dhe lule ndizu ngjizur me rrenxe,
lekure ndricuese,
shkelqimi i purpurt
afshi i gjoksit inkandeshent,
qafa e ftohte mermer