Amnesia

[Rebele]

Buza e poshtme më dridhet nga shqiptimi i fundit. Dua t’a kafshoj ose te pakten te kumboj ndonje “spell”, jo vetem per te ndaluar luhatjet, por më teper per te shnderruar urdher-dhenesin ne nje bretkose qafetrashe me sy te zhytur ne qeskeza dhjami. Kot nuk thone qe kafsha zgjedh njeriun- mund te plasi nga inati ky bark-rrumbullakti para meje, po s’behet dot pantere trupholle. Vete pantera nuk shembellehet dot ne gjeresine e tij, dhe rrjedhimisht, ai s’merr formen e kesaj kafshe -eshte jashte çdo ligji te metamorfozes. Bretkosa, ne krahun tjeter, anatomikisht e lejon kete barkderrin te shnderrohet ne te. Dhe duke e lejuar ATE anatomikisht, e lejon VETEN vullnetarisht te jape formen e saj si “blue print”. Qetesi hutuese. He, ndodhi transfigurimi? Ahhh….

Stalaktit frymor varet nga goje-shpella ime. I hapa syte?? Ashtu besoj, perderisa po kerkoj per librin e fjaleve magjike midis jastekeve. Te jete shuar valle? Sa inat! Po fundja sendet e humbura jane me funksionalet. Befas, shoh dy kepuce kokezeza qe ngrejne kryet siper kuvertes. Kaq shpejt u rrebeluan, se paskam fjetur me çizme? Pune e madhe- pertoja t’i hiqja mbreme. Pertoja apo s’me lane? Prit njehere, ç’eshte ky pickim? Edhe mushkonjat mergojne keto kohe. Eh, sa veshtire eshte te percaktosh vendodhjen e dhimbjes, aq me teper me syte hapur. Me duket se kam nje mine ne prag te kafazit te kraharorit. Mine? Ah, jo, qenka . . . çibuk duhani!!! Po pse? Une duhanxhije jam, po s’fle me çibuk. Kaq e dehur te kem qene nga party i djeshem? Pse isha ne party une dje? S’mbaj mend. Cudi! Sa eshte data sot? Instiktivisht, syte me shigjetojne drejt kalendarit te paflete. Kaq jete-shkurtra jane ditet? Ndoshta. Sa eshte ora tani? Rrotulloj koken t’a shoh, por ora e murit eshte kthyer permbys. Dikush ka qene ne shtepi patjeter. Dikush, nuk e di kush, por ai dikushi me ka bere diçka mua. Mua??? Kush jam une? Si quhem? Mbase kam lindur e paemert. O Zot! Me vjen per te vjell. Kafshoj prap buzen- te sipermen kesaj here. Ah, t’a gjeja ate te shkrete liber te qetesoja kalerimet e kraharorit çibuk-djegur. Sa me dhemb! Dua te vrapoj, te rend pas diçkaje, jo, jo, larg diçkaje. E njejta gje. Ne kerkim te keqbereseve ose ne harrim te tyre. E di çfare?? S’besoj se ata ishin… “human”. Kur çohesh nga amnesia sikur te kujtohen gjerat fillestare- sy te shndritshem, teper te shndritshem, fosforeshente. Vershimet e adrenalines me thone te braktis shtepine. Papritur, teksa kthej kemben, ndjej nje kersheritje ne thember. Menjehere zberthej zinxhirin e çizmes. Gjej nje leter te kruspullosur ne topth. E hekuros me duar derisa lexoj ne shkronja kacavjerrse: Vanesa Opinum.

Une jam ajo???

[whisper]

Eh, sa veshtire eshte te percaktosh vendodhjen e dhimbjes, aq me teper me syte hapur.


Dua te vrapoj, te rend pas diçkaje, jo, jo, larg diçkaje. E njejta gje.


Me pelqejne te mesipermet , Rebele !