Pse dalim nga natyra jone ..

[oiseau en vol]

Pyetja është mjaft pretencioze. Sepse pyetja lë të nënkuptojmë që ne e njohim tashmë natyrën tonë. Por në fakt, po e njëjtja pyetje lë të nënkuptojmë që ne nuk e njohim aspak këtë natyrë. Sepse, vetë fakti që ne dalim jashtë natyrës sonë, kjo bën pjesë në natyrën tonë, dmth është në natyrën tonë që ne të dalim nganjëherë jashtë natyrës sonë. E kështu ne jemi të futur në një vorbullë e cila nuk lë shteg për rrugëdalje. Atëherë, n'a mbetet veçse të themi që natyra e njeriut është mos-paturit natyrë... Katalogimet janë të rrezikshme sepse ato krijojnë keqkuptime dhe zhgënjime të dhimbshme. Ne e mendojmë dikë të qeshur dhe të qetë, dhe në një moment fatal ai shkatërron gjithçka... E kujt i duhet një njohje e tillë e natyrës së këtij personi... ?

[helene]

Hi

Une mendoj qe ne te gjitha ato qe bejme i kemi ne natyren tone,sepse natyra jone jane pasionet,instiktet,te gjitha sjelljet qe ne shikojme edhe nga te tjeret dhe na duken sikur s'kane te bejne me ne,ne i ndrydhim,por jane pjese e pandare e asaj qe eshte natyra jone.
Cili nga ne nuk do arrinte per nje arsye apo nje tjeter te vriste? Racionalisht te gjithe thone : Une kurre!. Po fakti qendron qe te gjithe ka nje arsye qe na ben te vrasim,per disa eshte me e dobet,per disa me e forte,por ekziston te secili prej nesh.Nuk eshte dalje nga natyra,po nga karakteri,edukata,menyra me te cilen je mesuar te sillesh.Prej natyres ne jemi kafshe,me trurin ne evolucionin siperor,per aq sa dime.
Pjesa me e vjeter e trurit tone,eshte akoma shume e zhvilluar,dhe eshte pjesa ku jane qendrat emotive,instiktet,pasionet.Gjithe ajo pjese e trurit qe eshte e re,qe na ndan nga kafshet(ne kuptimin e perdorshem te fjales),qe i perket evolucionit,eshte akoma shume e pafuqishme qe te mbyse pjesen emotive te tij.prandaj ka momente qe ne behemi pre e asaj pjese me te cilen jemi mesuar ,prej rregullave te shoqerise, te mos degjojme,por te ndrydhim.Ajo pjese qe duket sikur s'njohim,eshte gjithnje e fjetur brenda nesh,thjesht jane rrethanat qe s'jane paraqitur njesoj me pare.

[helene]

Pjesa me e vjeter e trurit tone,eshte akoma shume e zhvilluar,dhe eshte pjesa ku jane qendrat emotive,instiktet,pasionet.Gjithe ajo pjese e trurit qe eshte e re,qe na ndan nga kafshet(ne kuptimin e perdorshem te fjales),qe i perket evolucionit,eshte akoma shume e pafuqishme qe te mbyse pjesen emotive te tij.prandaj ka momente qe ne behemi pre e asaj pjese me te cilen jemi mesuar ,prej rregullave te shoqerise, te mos degjojme,por te ndrydhim.

Meqe s'kam qejf te bej sikur kushedi ça zbulova:P kete s'e kam thene une po Rita Levi Montalcini

[Mina]

Ne asnjehere nuk dalim nga natyra jone. Edhe ajo qe quhet dalje nga natyra eshte brenda ne natyren tone por ne kufi! Vrasesi e ka ne natyre krimin dhe e ezauron kur motivi e shtyn deri ne kufirin e vet. Maksimumi qe mund te bej une kur "dal nga natyra" eshte te bertas, gje qe nuk ndodh rendom.

[helene]

Mina ti i ve kufij natyres njerezore?

Mendon me te vertete qe asgje s'do bente nje njeri mese normal te vriste?
Vrasesit vrasin pa lidhje,edhe kot,ky eshte normaliteti i tyre s'kane rendesi shume situatat qe krijohen,vrasin edhe per hobi.
I ke menduar te gjitha situatat dhe ke dale ne perfundim qe s'do vrisje asnjehere?
Une e di qe do vrisja,ne rrethana ekstreme po ama pranoj qe do e beja.Jo sepse mendoj vrasjet shpesh,po kur shof te tjere dhe arsyet per te cilat jane shtyre psh te vrasin,mendoj :edhe une ne vendin e tij do e beja!
Nuk ishte per polemike kjo gje absolutisht,vetem me habiti qe mund ti vesh kufij natyres njerezore,qe per mendimin tim eshte shume shume me e gjere sesa ç'njohim ne.

[Klevis2000]

-Njeriu është një qenie e pajisur me ndjenja të larta, e aftë për virtyt, e shtënë pas përjetësisë. Edhe në shpirtin e një njeriu në dukje si më i mjeri, madje, është e pranishme një klimë si ylber e formësuar prej idesë së pavdekësisë, pasionit për të bukurën dhe ndjenjës së virtytit, prandaj edhe lartësimi i tij gjer në arritjen e pavdekësisë varet prej zhvillimit dhe daljes në shesh të këtyre dhuntive në natyrën e tij.
-Fatmirët të cilët, me sjelljet e tyre, ndodhen nën urdhrin e shpirtit, marrin udhë gjithmonë drejt virtytit dhe njerëzores; busullat e tyre shënojnë gjithmonë të njëjtën pikë orientuese, po ashtu edhe kahjet e lëvizjeve të tyre. Edhe nëse rrallë u ndodh ndonjë shmangie, me një pendesë të sinqertë e me një rënkim të theIlë i tretin në shpirt mëkatet që rrethojnë zemrën dhe vazhdojnë në rrugën e vet...
-Njëra prej rrugëve më të rëndësishme që çojnë në ngadhnjimin e zemrës së njerëzve, është vazhdimisht ruajtja e rastit për t'u bërë mirë atyre dhe, sapo të jepet një rast i tillë, bërja e së mirës pa humhur kohë. Eh, sikur t'i akordonim zemrat sipas mendimmit për të bërë gjithmonë mirë!..