Letrat e pashkruara

[laguna blu]

Vjeshtës
poetët ikin
si dallëndyshet
drejtë zjarreve të reja
nga dielli kallur...

[laguna blu]

Ja e dashur, në pulsin tim filloi të rrahë sërish ora e zezë që më dhurove për ditëlindje. Kishte ngelë aty në dollap si një tabu jete pa mbushje baterie dhe me rripin që i çkopsitej sa herë bëja ndonjë lëvizje të papritur. Tash kur kanë kaluar vite dhe përvjetorë të rëndësishëm bateria e orës së zezë të dashurisë sime të fundit u mbush gati vetvetiu dhe rripi nuk çkopsitet më. Ndoshta sepse as unë nuk bëj lëvizje të papritura me duar apo ndoshta ishte dhe faji i orëtarit që e rregulloi për nja 15 minuta jo të plota. Ah, sikur të ishte jeta ashtu që dhe defektet e rënda të orëve të shpirtit të mund të rregulloheshin ashtu për pak minuta…dhe bateritë e dashurisë të mbusheshin apo ndërroheshin aq shpejtë, mbase do të ishim akoma së bashku duke gdhirë dhe një natë së bashku, duke i dhënë të purpurtës së agimeve evropiane rozën tonë të pasionit të dikurshëm. Pasion që tashmë po e zbraz, ashtu siç zbrazet një lum, rrjedha e të cilit e çon pavullnetshëm në liqene luksoze por të ftohta në brendësi…Ftohtësi që dhe shpirtin ngadalë po ma bren si një reumë e padukshme….deri në momentin kur të ritakohemi sërish apo kur lumi im të ndërrojë rrjedhë e të zbrazet në liqene a detra mesdhetare....Amen!

[bili99]

Ja e dashur, në pulsin tim filloi të rrahë sërish ora e zezë që më dhurove për ditëlindje. Kishte ngelë aty në dollap si një tabu jete pa mbushje baterie dhe me rripin që i çkopsitej sa herë bëja ndonjë lëvizje të papritur. Tash kur kanë kaluar vite dhe përvjetorë të rëndësishëm bateria e orës së zezë të dashurisë sime të fundit u mbush gati vetvetiu dhe rripi nuk çkopsitet më. Ndoshta sepse as unë nuk bëj lëvizje të papritura me duar apo ndoshta ishte dhe faji i orëtarit që e rregulloi për nja 15 minuta jo të plota. Ah, sikur të ishte jeta ashtu që dhe defektet e rënda të orëve të shpirtit të mund të rregulloheshin ashtu për pak minuta…dhe bateritë e dashurisë të mbusheshin apo ndërroheshin aq shpejtë, mbase do të ishim akoma së bashku duke gdhirë dhe një natë së bashku, duke i dhënë të purpurtës së agimeve evropiane rozën tonë të pasionit të dikurshëm. Pasion që tashmë po e zbraz, ashtu siç zbrazet një lum, rrjedha e të cilit e çon pavullnetshëm në liqene luksoze por të ftohta në brendësi…Ftohtësi që dhe shpirtin ngadalë po ma bren si një reumë e padukshme….deri në momentin kur të ritakohemi sërish apo kur lumi im të ndërrojë rrjedhë e të zbrazet në liqene a detra mesdhetare....Amen!

Posa te zbulova laguna blu..............,
Me pelqejne shkrimet...tua..dhe perfundimi i pafund i shkrimit te mesiperm: "deri ne momentin kur te ritakohemi serish apo kur lumi im te nderroje rrjedhe e te zbrazet ne liqene a detra mesdhetare....Amen......."...shume bukur...

me nderime per laguna blu,
bili99

[laguna blu]

I dashur Xhabir,
ti më ke zbuluar më heret, shumë më heret si njeri e tash edhe së voni si forumist. Po them forumist se fjalën poet se shqiptoj dot më sepse ka filluar të marrë konotacione pezhorative...

Përqafime ( si ato kur ktheheshim nga vendlindjet tona në Bregun e Diellit apo kur bënim ndonjë demonstratë).
l.b

[bili99]

I dashur Xhabir,
ti më ke zbuluar më heret, shumë më heret si njeri e tash edhe së voni si forumist. Po them forumist se fjalën poet se shqiptoj dot më sepse ka filluar të marrë konotacione pezhorative...

Përqafime ( si ato kur ktheheshim nga vendlindjet tona në Bregun e Diellit apo kur bënim ndonjë demonstratë).
l.b

I dashur Laguna Blu,
Tash qe ti do te me besh te vdes nga kurioziteti...dhe ani se si duket kam harruar ..kapituj te tere te jetes ,ose nuk i kujtoj shpesh..duke u ballafaquar me te tashmen shume dinamike.sec me ngrohi zemren kjo pershendetje me aq mall per nje kohe, nje rini te shkuar ...Asgje me nuk eshte si ka qene..as Prishtina s'eshte me ajo...si duket mosha i ka fajet.....

Idenditet
Ne humbem, ku jemi tret?
I njohur ,i panjohur idenditet
Te te gjeje,me len pak te mendoj,
Te pakten,kete une e meritoj,



Do shkoj une ne shkrimet pas,
Shume kurioz jam dhe do te plas.
Nje fjale ,nje varg te lexoj,
Kohen dhe ty te te kerkoj,

Me rinove sot me dhe takat,
dhe ende s'do te coj mesazh privat..
E di qe jeta e shpejte ne "perendim"
Na largoi na dha tjetersim.


ky frymzim s'eshte tu me lodhur.
Keshtu me ka shume lezet,
Laguna blu i njohur,
I dashur,i panjohur Idenditet..




p.s.

Mbase ta kam nderpre rrugen ne shkrimet qe ishe duke shkruar ne kete teme,Ti vazhdo ashtu si qe kishe nisur..dhe une do ti lexoj ato...

Shume perqafime nga Amerika, i yti Xhabiri

Me nderime per Laguna Blu,
bili99

[laguna blu]

Ka kohë që në plazhin privat vijnë gati ç'do ditë mjellmat për tu ushqyer. Asgjë e jashtëzakonshme. Vetëm se nganjëherë vijnë dy e nganjëherë vijnë tre. E treta rrin gjithnjë më e ndrojtur më e shmangur, një të hapur të flatrave më larg. Më ka kuriozuar gjithmonë kjo dhe vetëm tash mësova se kur ato humbin partnerin nuk çiftëzohen më... sa keq më erdhi për koherencën e tyre dhe seç mu duk se përngjahemi së tepërmi. Bile bile ato janë më të sinqerta edhe se ne njerëzit që shpesh dijmë ta gënjejmë vetveten dhe shpesh edhe të tjerët se gjoja jemi të lumtur. Ndaj trishtimi im, trishtimi ynë, ashtu si edhe trishtimi i mjellmave të plazhit kanë të njëjtin shkak. Dhe duke menduar kështu më shkuan sytë tek orkidetë e bukura mbi xham që i kish vënë e dashura ime aktuale. Pashë në to pos bukurisë matematikore edhe rrënjët e ajrit siç quhen rrënjët e vërteta të orkideve. Ashtu të dalura mbi vazo që thithin ajrin dhe lagështinë që u jepet si një lëmoshë. Si lëmosha që neve shpesh din të na jepë jeta. Një pikë uji në formën e një iluzioni sentimental, sa për të mos vdekur, dhe një durim të pafund duke pritur një të nesërme më ndryshe...

[bili99]

I dashur Xhabir,
ti më ke zbuluar më heret, shumë më heret si njeri e tash edhe së voni si forumist. Po them forumist se fjalën poet se shqiptoj dot më sepse ka filluar të marrë konotacione pezhorative...

Përqafime ( si ato kur ktheheshim nga vendlindjet tona në Bregun e Diellit apo kur bënim ndonjë demonstratë).
l.b

...........................
I dashur laguna blu,
..Dhe mire e ke si forumist..te zbulova.tash..dhe jam duke percjelle cfar forumisti je...lol....Se vertete jo vetem si njeri por, edhe si poet te kam zbuluar moti...mbi 20 vite te shkuara...dhe je poet i shkelqyer..mos perto te shkruajsh ketu se ka njerez qe ju ben ditet te mrekullueshme me shkrimet tua te bukra ,dhe nje lexues-adhurues mes shume te tjerve jam une ,une forumisti,.......



Me nderime per laguna blu,
bili99

[laguna blu]

Si djalosh urban gjithmonë më kanë pëlqyer qytetet për të jetuar. Por ka kohë që rustikalja më tërheqë më tepër. Ndoshta sa për t’i ikur vullgaritetit dhe kotësisë së jetës. Sepse dheu, toka, ky planet i mrekullueshëm shpesh din të t’i japë edhe të vërtetat dhe përgjigjet jetësore.
Kështu derisa po kositnja barin në plazhin privat ngela i befasuar: diku diku kish filluar të thahej.
Kish filluar të thahej vetëm ai i vjetri kurse i riu, ai që kisha mbjellë sivjet, ngritej tërë krenari, tërë jeshillëk dhe me forcë mbi dheun e shkrifët e të ri që kisha hedhur si një çilim të ri në plazh.
Aty kuptova se dheu apo shtrati i shkrifët dhe i ri e ruan barin nga kallja e diellit. Edhe mosha e barit është e rëndësishme: sa më i ri, aq më i qëndrueshëm. Ndaj e detyrueshme ishte të vaditurit me ujë, të bërit qull, në mungesë të shirave stinorë…
Si duket kjo vlen dhe për njerëzit dhe në pritje të këtyre shirave më ra ndërmend Ti, Ti që më bënje qull sa herë që hynje në shtratin tonë të portokalltë…ashtu siç është bërë dhe bari im pas portokallisë diellore të një stine tashmë përvëluese… ashtu si edhe dashuria jonë dhe malli im për Ty...
uhhhhhhhhhhh...

[diamant abrashi]

Sa herë mbjellim diçka në kopësht duhet patur kujdes që të mos thahet...Rropatemi me mish e me shpirt që të mbjellat tona të jenë azgane, të çojnë krye dita ditës ashtu si edhe personaliteti ynë. Po pyjet, kush kujdeset për pyjet që rriten ashtu krenare pa as edhe më të voglin kujdes.

Ti më the se janë shpirtërat ata që e bëjnë këtë. I ruajnë e kujdesen për to sikur të ishin kujdestarët më besnikë. Ndaj kur shkojmë për pikniqe në vende të humbura shpesh na ndodhin pakënaqësi të vogla. Janë ata kujdestarë që na i shkaktojnë ato, sa herë ta kalojmë linjën e kuqe të mirësjelljes...

Pastaj fantazia ime kaloi te pylli imagjinar i ndjenjave, tek xhungla në të cilën shëtiten shpirtërat e vdekur tashmë sentimental që asnjëherë nuk na lënë të qetë. Edhe kur jemi mirë edhe kur jemi të relaksum tamam si në pikniqe, megjithëate ne ndjejmë mungesën e dikujt a diçkaje. Të jesh Ti, të jenë Ato apo të jetë ndonjë shpirt që ende se kam takuar...

Që të mos u japim të drejtë gojëdhënave popullore mbi zanat a shtojzavallet si diçka "arkaike" ne kemi shpikur termin modern: kujtime.
Kujtime përvëluese që më kallin shpeshherë akoma më keq se vapa e kësaj vere përcëlluese dhe të parakohshme. Pa ditur as vetë se me ç'emër ti pagëzoj ato...

[bili99]

........Shume bukur...sa mire shkruan...ku ta di sa vete i ben xheloz.../..?.......
je nje diamant i vertete i tregimit te shkurter..dhe vargjeve...je nje diamant...Diamant............

Me nderime per Diamantin dhe vargun e shpirtit,
bili99