Kush Jemi Ne ?

[whisper]

KUSH JEMI NE ?

Lindim , jetojmë dhe vdesim . Shpesh pa arritur të njohim vetveten . Nga syri ynë del një vështrim dhe ne i dimë vetëm fillimin – syrin tonë . Po pastaj ku kalon ai vështrim deri sa të ndalojë mbi dy sy të tjerë ? A mundet vjeshta të zverdhë vetëm një gjethe ? Dhe vështrimi do të zverdhë sa e sa sy derisa i vyshkur si gjethet do të rrëzohet mbi dy sytë e fundit .( A ekzistojnë vallë dy sytë e fundit ? )
Nga goja jonë del një fjalë dhe ne i dimë vec burimin – goja jonë . Më pas tingulli – fjalë thërmohet në mikrotinguj , në mijëra copëza rrokjesh që era , flladi dhe ndonjëherë edhe stuhia i bashkon , i ribashkon , i keqbashkon …Tashmë ajo s’është më fjalë . Mund të jetë lule ashtu sic mund të jetë edhe thikë …
Nga shpirti ynë del një rrëke ndjenje dhe më pas ne s’dimë asgjë për të . Jo vetëm që s’dimë asgjë , por kurrë s’do ta dimë rrugën e saj . Ku shkon kjo rrëke ?
I jep ujë një filizi , një gonxheje të rritet e të lulëzojë apo e shndrruar në një rrjedhë të tmerrshme përmbyt një lëndinë luleshumë ?
I shuan etjen një udhëtari buzëtharë apo një i dehur shurron mbi të ?
Ku shkon kjo rrëke – ndjenjë ? Lumturon apo shkatëron ? A është e pastër dhe e kulluar apo gjatë rrjedhës kaloi nëpër baltën e zezë ? Ku derdhet kjo rrëke ? Në det ? Po në det derdhen edhe rrëke – ndjenja të tjera e kështu që ndjenja jonë s’është më e jona…Në një shkretëtirë ? Po në shkretëtirë ajo humbet në cast midis rërës që përvëlon dhe askush s’do ta dijë ku humbi…As ne vetë s’do ta dimë kurrë…
Lindim ,jetojmë dhe vdesim pa e njohur vetveten . Dimë vetëm emrin …

[marsela]

eshte shume e thjeshte e ndoshta fare larg meditimeve por mu kujtua tani tek lexova kto rreshta domethenes.."Jetojme te themi se kush jemi,e kush jemi dot se themi"..

sa here e kam perseritur ne mendje pyetjen "kush jemi"duke u perpjekur te shoh dicka me shume se ajo fytyre e lodhur perballe pasqyres,duke kerkuar mes shkrimesh,vargjesh e fletash me zhgarravina te hedhura pertej,duke djersire per te arritur e para ne finish,duke denesur per "trenin" qe s'erdhi asnjehere,duke buzeqeshur perballe dhurates se pritur,duke rrudhur vetullat perballa atyre "ngerdheshjeve" e se fundi duke te lexuar ty..
shoh qarte perreth..sme pengon as drita e dobet qe po tretet ngadale,as zhurma e te panjohurve,as mendimet qe vazhdojn ecejaket fare larg korridoreve te mendijes time..shoh qarte perreth dhe ne cdo hap qe hedh kuptoj se perballem me ate qe sdua te njoh.."te qenurit kalimtare per diku.."..akoma thjesht nje emer..