Historia e Lindjes së Krishtit - 25 dhjetor

[Albo]

Emanueli

“Ja virgjëresha tek do të mbarset, dhe do të lindë djalë, dhe do t’ia vënë emrin EMANUEL” (Matth. 1. 23)

Festa e bukur e Krishtlindjeve, të cilën e festojmë çdo vit ne të krishterët orthodhoksë, është e bazuar në ngjarjen më të madhe të historisë njerëzore, në Lindjen e Shpëtimtarit Krisht. Përmbledh një nga dogmat më kryesore të besimit të krishterë, Mishërimin e Fjalës së Perëndisë, “Fjala u bë mish dhe qëndroi ndër ne…” (Jn. 1. 14).

Pritja e kombeve arriti përmbushjen e saj. Profecitë u përqendruan në qëllimin e tyre. Profeti i madh, Isaia, paralajmëroi ardhjen e Mesias, të cilit i jep emrin “Emanuel”. Shkruan se tek Ai do të prehet “fryma e Perëndisë dhe fryma e urtësisë, fryma e vullnetit dhe e fuqisë, fryma e diturisë dhe e shpresëtarisë… fryma e frikës së Perëndisë” (Is. 11:2).

Dhe kur erdhi “përmbushja e kohës”, Perëndia i padukshëm u bë njeri i dukshëm. Mori trup dhe iu predikoi njerëzve. Është i njëjti trup, i cili do të ofrohej sakrificë për larjen e mëkateve dhe për shpëtimin e njerëzve. Tani shtrihet në grazhd. Më vonë do të ndehet në Kryq dhe më pas do të hyjë brenda Potirit të Shenjtë që qëndron sipër Tryezës së Shenjtë. Do jetë “EMANUELI” i të krishterëve të të gjithë shekujve.

Në Shkrimin e Shenjtë gjejmë emra të ndryshëm të Birit të Perëndisë. Secili prej tyre korrespondon me një realitet që përmendet në mrekullitë ose në veprën e Tij. Kështu dhe emri i Tij profetik “EMANUEL”, i cili përkthehet, ashtu si na thotë teksti i shenjtë, “Perëndia [është] bashkë me ne”, i referohet veprës shpëtimtare të “hyjnisë” së njeriut. Me këtë emër shpallet bashkimi personal i natyrës hyjnore dhe njerëzore “më Krishtin”. “Nuk është Perëndi i ndarë nga natyra njerëzore, as njeri i zhveshur nga hyjnia”, shkruan Kirilli i Aleksandrisë. Nga shumë etër dhe sidomos nga epoka e diskutimeve kristologjike mendohet se emri “Emanuel” përmbledh mësimdhënien mbi dy natyrat e Krishtit, të natyrës njerëzore, “bashkë me ne” dhe të [natyrës] hyjnore, “Perëndia”.

Mishërimi i Krishtit - Emanuel, përmbledh realizimin e shpresës së Dhiatës së Vjetër mbi Mbretërinë e Perëndisë. Me Lindjen e Zotit Jisu mbaroi koha e parapërgatitjes dhe pritjes. Me “Emanuelin” midis nesh, përfundoi koha dhe filloi përjetësia për ne të krishterët. Ne nuk jetojmë më brenda kohës së prishjes, por jetojnë që tani brenda përjetësisë.

Përbëjmë ngjarjen mbinatyrore të Mishërimit hyjnor, thjeshtësinë e saj madhështore dhe ndiejmë gëzimin e thellë mistik në thellësitë e shpirtit tonë. Perëndia zbret dhe vjen tek njeriu, që ta lartësojë në vendin e gjërave mbinatyrore. Mishërimi i Perëndisë u bë për “hyjnizimin” e njeriut. “Perëndia ka bërë kaq shumë për njeriun, sa u bë dhe njeri”, shkruan shën Maksim Konfesori.

Por paraqitja e “Emanuelit” mbi tokë ka kuptimin e asaj “ndiqmë”, që iu drejtoi nxënësve të Tij të parë dhe apostujve dhe të cilën e drejton gjithmonë ndaj të gjithëve ne. Ai, Misterin e të Lindjes së të cilit festojmë, dëshiron të kryejë dhe tek ne misterin e hyjnizimit, duke i bërë bindje ftesës së Tij hyjnore. Dëshira e Tij hyjnore është të bëhemi “Bij Perëndie”. Prandaj u bë i dobët që të na fuqizojë, dhe u mbështoll me shpërgënj që të na çlirojë nga prangat e mëkatit. Shpirti ynë kërkon gëzimin, paqen, shpëtimin. Kërkon “Emanuelin”. Nuk e ngopin përparimi, jeta moderne, komoditetet dhe dëfrimet, të cilat mbizotërojnë për sa i përket anës sipërfaqësore të jetës së përditshme. Gjatë kohës së Lindjes së Zotit Jisu, njerëzit që udhëtonin më këmbë ose me kuaj, kishin pasion tepër të thellë të shpëtimit dhe të paqes së brendshme. Por dhe njeriu i epokës sonë, i cili udhëton me makina moderne dhe përshkon pafundësinë me avionë, ka të njëjtën nevojë të thellë për çlirim dhe shpëtim.

Të dashur besimtarë. Shpirti ynë do ta shuajë gjithmonë etjen e tij, vetëm pranë EMANUELIT, i cili është burim i “ujit të gjallë”. Vetëm pranë Tij mund të rimëkëmbim përçarjet e personalitetit tonë dhe të risjellim ikonën e Perëndisë në “bukurinë fillestare”.

Le ta ftojmë në këto Ditë të Shenjta që të hyjë brenda nesh nëpërmjet Kungatës Hyjnore, mbasi të pastrojmë grazhdin e shpirtit tonë me Rrëfimin e Shenjtë.

Le ta ftojmë të zbusë instinktet e egra që nxiten çdo ditë me interesin dhe egoizmin tonë. Në këtë mënyrë do të lindë brenda nesh njeriu i ri, njeriu i pasioneve të mëdha dhe i dëshirave të shenjta dhe para grazhdit të shenjtë do të psalë me mallëngjim dhe gëzim: “I falem Lindjes Sate, o Krisht…”. Amin.

Protopresviter Emanuil Gavrilaqi
Marrë nga “Kiriktiki Dhiakonia”
Përktheu: Rozeta Baba