Popull mos harro !!!

[BlueBaron]

Me fal makuti, por per ke Tiron e ke fjalen. Tirona nuk eshte me vetem e Tironcve qe prej 1920, kur u shpall K/Qytet nga Kongresi i Lushnjes. Ne Tirone gjithmone ka pas te ardhur e Tironcit gjithnji i kan mirpritur te ardhurit. Ki parasysh mehallen e dibranve. Jane te ardhurit e pare ne Tirane ne menyre masive, nga raprezaljet serbe ne veri te Shqiprise. Nqs mendon se malsoret jane "armiku" e ke shume gabim. Boll vujten njerzit ne kohen e Dulles per te ardhe ne Tirane, kur ardhja ne Tirane ishte privilegj i atyre qe kishin lidhje miqsore apo farefisnore me byroistet e sigurimsat. Boll me ndarjen krahinore se na ka ardhe ne maje te hundes. Kete ndarje mos e kerkoni tek Sala, por kerkojeni tek Enver Dulla, Mehmet Kasapi e Hysni Plehra, pasi ishin ato qe e nisen kete ndarje si gjueti shtrigash ne vitet e para te pasluftes, ku i tere veriu i Shqiprise konsiderohej anti-kombtar ku kryheshin masakra nga kasapet me ferman te kuq enverist.

[manoklla]

Bij dakord me ate parrullen per Partizonin. Por mos me thuj mu qe tirona eshte me mire tani qe ka cdo 2 meter i ashtuja

[liridashes]

Shpjegime mbi rolin e liderit
Adri Nurellari marre nga gazeta panorama



Pak ditë me parë Z. Andrea Stefani shkruajti një artikull te titulluar “Partia jam unë”, ku kishte ndërmarrë një sulm të rreptë ndaj rolit të liderit në politikë dhe në shoqëri në përgjithësi. Z. Stefani në fillimin e artikullit të vetë, përpiqet të thojë se përderisa ka pasur lidera autoritarianë si Lenini, Stalini apo Enveri, atëhere I bie që një lider është apriori negativ. Sakaq përçmon rolin e vyer që kanë luajtur në momente të caktuara lidera të tjerë të suksesshëm dhe jetëgjatë siç mund të quhen personalitete me famë botërore si De Gol, Adenauer apo Çurçill.
Argumenti I tij në të vërtetë nis nga këndvështrimi komunist, sipas të cilit roli I individit në shoqëri përçmohet, dhe e vetmja gjë që vlen është roli I masave. Z. Stefani duhet ta mbledhi mendjen e të heqi dorë nga këto bindje démodé e të zhvleftësuara prej kohësh që mbahen për të verteta vetëm nga pak nostalgjikë kokëfortë të regjimit të kaluar marksist. Në momente e rrethana të veçanta, individë të veçantë falë aftësive, talentit, guximit apo fatit shfaqin haptazi meritat e një lideri karizmatik dhe arrijnë të bëjnë për vete shumë njerëz duke marrë përsipër një rol vendimtar në skalitjen e historisë së një shoqërie. Roli i këtyre liderave është I pashmangshëm pasi ata i japin zë shumë ideve që të tjerët I mendojnë dhe nuk kanë guxim ti thonë si dhe japin drejtimin dhe frymëzimin e munguar për shumë njerëz që kanë nevojë për një orientim në veprimtarinë e tyre.
Padyshim që këta lidera kanë goxha meritë dhe jo kushdo mund të bëhet I tillë. Interesante është se rolin e liderit e sulmojnë kryesisht njerëz të dështuar dhe ziliqarë në çështjen e lidershipit. Në aradhën e këtyre njerëzve bën pjesë edhe zoti Stefani artikulli I të cilit nuk duhej quajtur “Partia jam une” por “lideri që s’ jam unë”, Këta njerëz ngordhin nga zilia dhe në të vertëtë duan të thonë “pse nuk jam unë” drejtuesi I opozitës si Berisha, “pse nuk jam unë”shef kabineti për të disatën herë, si Nano apo pse nuk kam hyrë unë në histori si liderat e lëvizjes që rrëzoi diktaturën në Shqipëri si Hajdari, Imami, Pashko e të tjerë . Njërëz të tillë i shikojnë liderat me lakmi nga poshtë duke u brejtur nga mllefi a marrazi që ata kanë për të ngelur në përjetësi anonimë e pa vepra.
Përveçse produkt i lakmisë dhe komplekseve individuale, ky sulm ndaj rolit të lidershipit dhe në më të shumtën e rasteve që hasen në media sot, kundër Z. Berisha, është edhe pjesë e një retorike për demokratizimin e partive që mbeti duke u mbllaçitur në publikun shqiptar. Sipas kësaj retorike problemi më i madh I Shqipërisë sot qëndrokërka tek mungesa e demokracisë tek partitë. Po të na bëhen partitë më demokratike, Shqipëria do bëhet lule.
Pikësëpari duhet ditur që demokratizimi i partive nuk është një kusht sine qua non për një sistem demokratik. Problemi kryesor në Shqipëri është mungesa e demokracisë së përgjithshme tek votimet e jo tek partitë. Ne duhet të kemi lirinë për të zgjedhur mes disa partive, dhe të heqim ato parti që nuk gëzojnë më besimin tonë. Thënë me fjalë të tjera, mua nuk më intereson se si trajtohen apo organizohen punonjësit e një kompanie por produktet e kësaj kompanie dhe ajo që ka më shumë rëndësi për mua është cilësia e këtyre produkteve dhe patja e lirisë për të zgjedhur mes produkteve të shume kompanive. Prandaj edhe në Itali nuk shqetësohet kush që Berluskoni është lider absolut i Forza Italia, por vetëm për rezultatet e politikave të ndërmarra prej tij.
Në të vërtetë të merresh me demokracinë e partive e të mos flasësh për nevojnën e zgjedhjeve të lira do të thotë që të flasësh pallavra pa kurrfarë dobie për mbarëvajtjen vendit tonë. Këta njerëz që përdorin këtë retorikë nuk kanë dëshirën, interesin apo guximin që ti thonë gjërat troç e të tregojnë se thelbi i demokracisë është vota e përgjithshme dhe se realizimi i zgjedhjeve te lira ka qënë dhe mbetet përgjegjësi e qeverisë.
Por sikur të mos mjaftonte kjo, Z. Stefani me shokët e tij, kërkojnë që liderat të qëndrojnë sa më pak në pushtet edhe nëse ata ri-zgjidhen unison nga partitë e tyre. Patja e një lideri për një kohë të gjatë nuk është aspak anormale në një shtet sadopak të lirë dhë në të vërtetë kurrkush nuk guxonte të kërkonte dorëheqjen e Thaçer, Kol apo Shirak në një periudhë kur këta zotëronin mbështetjen absolute të anëtarëve të partive të tyre. Kjo është pothuaj e pamundur kur për këta njerëz nuk kishte ndonjë rival real të denjë për të sfiduar popullaritetin e tyre brenda partive që ata drejtonin, sicc është edhe rasti I Partisë Demokratike tek ne.
Madje në kushtet e Shqipërisë demokratizimi i partive do ishte negativ pasi partitë votohen nga qindra mijëra njerëz dhe ndërkohë kanë si anëtarë vetëm disa dhjetra mijëra. Prandaj këto parti duhet të marrin në konsideratë edhe vullnetin e elektoratit perveçse anëtarësisë. Duke patur parasysh që anëtarët e partive janë më të zellshmit e radikalët, po qe se do kishim një demokraci të pastër përfaqësuese të partive, ne do të kishim në krye të partive përfaqësues agresivë e radikalë. Atmosfera politike në Shqipëri është boll e polarizuar dhe acaruar, dhe një radikalizim i mëtejshëm i partive ka për të çuar në një gjendje aspak të pëlqyeshme.
Të vetmit që kanë një të drejtë morale për tu ankuar për mungesen e demokracisë në një parti janë anëtarët e kësaj partie, ndërsa jo-anëtarët vendosin qëndrimin e tyre në lidhje me një parti të tillë duke mos votuar për to. Kuptohet që Z. Stefani dhe të tjerë që janë tronditur nga rikonfirmimi i natyrshëm i lidershipit të liderit të opozitës, kanë lirinë që të mos votojnë për partinë demokratike në zgjedhjet e përgjithshme dhe të dorëzojnë librezën e anëtarësisë të PD-së, nëse e kanë pasur ndonjëhere. Dhe në mos Partia Demokratike kinse jo-demokratike përbrenda, nuk i jep zgjidhje kërkesave të tyre, atëhere mbeten tetëdhjetë e kusur parti të tjera që janë të regjistruara në Shqipëri për t’u mbështetur. Dhe nëse ata ende nuk ndihen të përfaqësuar nga gjithë partitë e tjera, le të ndërtojnë një parti të tyre të re dhe të pushojnë së kërkuari llogari tek “menaxherët e një kompanie ku ata nuk janë aksionerë”.
Përveç përshkrimeve mitologjike dhe citateve të marra nga leximet shkarazi të Robert Mikels, Z. Stefani paraqet një këndvështrim krejt të gabuar të sistemit demokratik duke nënkuptuar që presioni nga poshte që vjen nga zgjedhjet e përgjithshme nuk ka rëndësi. Sipas tij ne duhet të presim që liderat të kenë moralin e lartë të Xhorxh Uashington dhe të heqin vetë dorë nga pushteti pa I detyruar kush. Në fakt ai paradoksalisht në një anë thotë që lideri shkon natyrshëm drejt degjenerimit dhe shtyhet “nga epshet dhe ambicjet e tij” drejt abuzimit, dhe nga ana tjetër pretendon se një sistem demorkatik funksionon duke pritur që liderat të jenë të vetëndërgjegjësuar që roli I tyre ka marrë fund e të “zbresin vetë nga kali” me vullnet të lirë. Por në fakt në një sistem demokratik nuk mund të presim sa liderit ti dalin hemorroidet apo prostata e të vendosi të zbresi vetë nga kali, por e rrëzojmë me vota (e jo vetëm me to nëse e lyp nevoja) sadoherë që ata qeversin keq e nuk lënë shteg për një më të mirë.
Të presësh që një ‘mesi”, “mahdi’, “guru” apo “shaman” ideal si “Uashington” të vijë në Shqipëri që të qeverisë në mënyrë të përkryer pa patur nevojën e presionit nga poshte dhe procesit të llogari-dhënies para zgjedhjeve, do të thotë që ti varësh shpresat tek një ëndërr dhe ti heqësh demokracisë së brishtë shqiptare armën më të rëndësishme të sistemit. Ky qëndrim i Z. Stefanit në realpolitikë mund të përkthehet si mbështetje për “status quo”-në politike shqiptare ose më saktë si një qëndrim pro qeverisjes së sotshme dhe kundër ardhjes së mundshme të opozitës në pushtet.