Postuar më parë nga arun
Më fal, arun, se jam gabuar me ty. Ti as që e ke idenë për çka kam folur më lart. Je mbyllur në një përsëritje mekanike formulash, dhe për më tepër kërcënon mbarë e mbrapsht me drejtësinë tënde të kulluar. Arun, deliri i madhështisë paska kapur tek ty fazën përfundimtare. Të qoftë rruga e mbarë, arun !
Gezuar festat edhe ti, arun !
nuk me ka perfshire fare deliri i madheshtise dhe te kuptoj drejt arun kur flet
ka shume arsye qe ndodhem ne tirane kete fund viti , dhe nje nga shume arsyet qe ndodhem ketu eshte administratori nje forumi tjeter i cili me ka perjashtuar para nje viti ne nje forum tjeter ku une beja pjese , behet fjale per vitin e kaluar , ai jo vetem qe abuzoi ne menyre virtuale duke me perjashtuar nga ai forumi tjeter , pa asnje shkak te dukshem , ose qe te jem i sakte me ty , une nuk di ti kem rene ne qafe askujt ne ate forum , dhe i kam pyetur te gjithe moderatoret e atij forumi per te mare vesh se a ka ndonje motiv qe une nuk e dij , dhe te gjithe ata moderatoret heshtin se nuk ja mban nga frika ta kundershtojne ate administrator plehre i cili quhet igli , keshtu eshte emri i tij
varja tani une ndodhem ne tirane per ta takuar dhe per ta pyetur se perse me ka perjashtuar dhe ai si njeri i vogel dhe gjysmak nuk pranon te me takoje , ndersa une po kerkoj te di motivin e tij sipas tij se perse me perjashtoi pa asnje paralajmerim , dhe perse po vazhdon te abuzoje ne menyre virtuale te me mbaje te bllokuara profilet e mija te ai forum
pra une po i kerkoj te vendos drejtesine edhe nese kjo drejtesi bie kunder meje , ndersa ai dredharak nuk pranon ti nenshtrohet drejtesise kur eshte fjala per ta ushtruar ne vehten e tij , pra nuk pranon te takohet me mua , thesht per tu qartesuar gjerat ,
mik i dashur ai person qe abuzon ne menyre virtuale , eshte shume here me i rrezikshem se ai qe abuzon ne menyre reale
ne nje rast te tille napoleon bonapardi e denoi me vdekje berberine tij personal , sepse nje dite duke e qethur i vuri me shaka briskun ne fyt duke i thene se ate qe nuk e benin ushtri te tera , ai berberi e bente me nje te rene te briskut , dhe napoloni qeshi dhe kur mbaroi pune berberi i dha urdher rojeve qe ta denonin me vdekje sepse ai nese e kishte kete mendim ne koke , mund ta bente edhe realitet
njerzit reale nuk i kam frike sepse di ti shikoj ne sy dhe ti ruhem por njerzit virtuale jane shume here me te rezikshem , sepse jane si puna e atij berberit qe napoloni bonapardi e denoi me vdekje
ciao dhe me duhet te shkoj tani se jam vone per pune te tjera me te rendesishme
e vazhdojme diskutimin ndonje dite tjeter sepse po me presin ciao dhe gezuar per shume vjet festat
Ndryshuar për herë të fundit nga ATMAN : 24-12-2004 më 10:00
O Aruno, une kisha menduar mos me postu me tek kjo teme se nuk desha me u marre me Lecka por, ti nuk te le rehat.
Edhe filloj pyes veten se si ka mundesi qe dikush qe ben fjale per Ahimse njekohesisht deklaron se u ruhet te tjereve e bile qe te tjeret qenkan dhe te rrezikshem. Mos valle Ahimses ia ka marre "A-ne" Aruni?
Ndryshuar për herë të fundit nga Sokoli : 24-12-2004 më 15:39
- Mëndjen në mëndje e zemrën në zemër.
- Të mirën bëje e hidhe në det,
po s'e diti peshku e di Zoti vetë.
Mos fol per Zotin qe nuk e njeh, por degjo e lexo nese ke deshire ta njohesh. Zoti nuk njihet me mendje, njihet me zemer. Eva dhe Adami nuk ishin te zgjuar ne krijim (sipas botekuptimit te sotem te njerezve) por ishin te lumtur si ai femija i vogel ne pranine e prindit. Vdekja Eves dhe Adamit i erdhi pikerisht atehere kur zgjodhen te hanin frutin e Pemes se Diturise, qe Zoti ua kish ndaluar. Mendimet me te medha njerezore nuk te shpetojne nga gropa e varrit, ashtu sic kane vdekur edhe kokat me te medha te shkences.Dhurata me e cmuar qe Zoti apo Krijuesi i fali njeriut, ishte MENDJA e perfaqesuar nga "motoret" e arsyetimit dhe gjykimit. Enigma e cdo te panjohure ndodhet e fshehur pikerisht në perdorimin e MENDJES ne kapacitetin e duhur, por e theksoj, per qellime te cilat i vijne ne dobi "te mbijetuarit", sesa per qellime te cilat e kufizojne, apo e demtojne ate.
Interesant ne zhvillimin e kesaj teme eshte edhe hyrja e arunit ne te dhe reagimi juaj ndaj tij. Nese aruni mendon se ai eshte nje qenie e pastert pasi njeh metrin e se drejtes ne ato qe ai quan "ideale", kjo nuk pertypet mire nga shumica prej jush. Pse ndodh kjo? Aruni manifeston simptomat e moshes se tij, por ju qe e mbani veten me te ditur, me te rrahur nga jeta cfare manifestoni ne reagimin tuaj ne korr ndaj tij?
Eshte ajo qe une zura ne goje me siper: une jam i lumtur qe nje meter i tille nuk ekziston, pasi nese do te ekzistonte, ekzistenca e vete njerezimit do te vihej ne rrezik nga njerez qe nuk i tremben mungeses se nje metri te tille, por i tremben mendimit apo sugjerimit qe dikush tjeter e ka ne dore kete meter.
Jezu Krishti ka bere ate qe nuk e ka bere asnje njeri qe ka ecur mbi toke, ka ndalur kohen. Por mos harroni qe edhe Ai nuk i shpetoi kryqezimit nga njerezit. Si nje besimtar mund te thosha qe Ai e zgjodhi vete kryqezimin per te permbushur premtimin e Perendise, kurse si nje njeri i thjeshte kryqezimi i tij erdhi pikerisht se kreret e judaizmit nuk mund te pranonin idene se i Biri i Perendise, Mesiah, Shpetimtari, po ecte mbi toke. Duke e kryqezuar ate farisejte mendonin se gjithcka do te shkonte ne normalitet si me pare.
A do te kishte vend per hamendje, hipoteza, debat apo filozofi nese nje meter i tille do te ekzistonte ne bote per te ndare te drejten nga e gabuara?!
Eshte me e lehte te filozofosh se sa te rendesh pas se Drejtes.
Albo
Tema, paska marre "ngjyren" time te preferuar...ka pesuar ndryshime rrenjesore ne aspektin dekorativo-shprehimor! (lol)
Nje gje nuk mund "ta kuptoj", (se ato "ceshtjet" e tjera po t'i pergatis mënge e me lezet, ne pjate me vete, me meze, raki, aty pak me poshte...durim...) ç'te paska gjetur qe je pegjigjur si - Kufini mbas te vjelit - ?!
Mos ka te beje gje me ate rregullin qe manifeston parrullen --> moskushtimin e rendesise se tepert ndaj anetarit "me pushtet sa ai i nje skllavi te kohes se skllavopronareve" si "fati" yne ne kete forum, se tani nuk po me beka më pershtypje si "nocion i pavarur" kategori prej se ciles ka rrjedhur ne menyre "te nevojshme" per te plotesuar "te drejten e Shefit" i cili "kercenon" se ka te drejte edhe atehere kur "llogjikisht" nuk ka?!
Jashte teme (je nxituar sikur te ka ndjekur lepuri çalaman, ne interpretimin e komenteve te mia)!Mos fol per Zotin qe nuk e njeh, por degjo e lexo nese ke deshire ta njohesh.
Se pari, nuk e di se nga te erdhi gjithe ky frymezim i paperfytyrueshem "letraro-pershkrues" ne lidhje me komentet e cituara dhe te etiketuara me fjale "keshilluese" por pa pike lidhje me qellimin primar te komenteve e mgjth e analizojme, si i thone pleqte, 'kadale-'kadale.
Se dyti, pavaresisht, mqs ke bere ftese te diskutojme per nje "ceshtje" tek e cila mendon se "ke lexuar" dhe "njohur" me shume se "une" anetari "i (nenkuptuar i) pa ditur" ne po ate ceshtje, po ja kreh edhe une qimet trurit dhe e mirepres ftesen per debat ne ate fushe!
Se treti, me vjen keq o njeri qe flet ashtu (ja keput muhabetit si kau - peles), por fatkeqesia dhe mekati me i madh i "disa" njerezve" eshte se abuzuan ne emer te Zotit, ndonese "e lexuan" dhe rrjedhimisht "e njohen" Zotin dhe e perdoren ate per te krijuar disa dhjetra fe, te cilat ishin mbjellja e urrejtjes, luftes, shkaterrimit per njerezimin ashtu sic ka ndodhur disa (shume) qindra vjet me pare dhe vazhdon ende edhe sot. Une e njoha Zotin permes "keshillave" dhe "dashurise" se prindit tim per Zotin dhe te njohesh Zotin permes "prindit" eshte menyra e vetme e cila te meson se kush eshte Zoti dhe cfare kerkon prej meje apo teje. Ti e di fort mire se une nuk marr pjese tek temat fetare, por kjo nuk do te thote se une nuk kam njohuri, njohuri e cila me jep mundesine te dalloj Zotin nga feja. Njohurine qe zoteron ti per nje fe te caktuar eshte e paperfillshme per mua, perkrah menyres se si une e konceptoj Zotin si NJE dhe I VETEM, perderisa feja eshte ajo cka "perçau, dhunoi, masakroi" njerezimin.
Zoti eshte nje dhe i tille do mbetet. Kjo eshte mëse e mjaftueshme per mua per te justifikuar besimin tim tek Zoti. Nuk eshte e thene ti perkasesh nje grupimi fetar ne menyre qe t'i japesh te drejte vetes dhe te justifikoj tek te tjeret besimin tim tek Zoti.
Kjo fjalia ktu doli (edhe njehere, si aty pak me pare) si me porosi.Zoti nuk njihet me mendje, njihet me zemer.
Ne te njejten kohe vlen te permend se fjaline me lart e kam thene "vete" tek ajo tema "A besoni ne Zot?", keshtu qe "jo vetem nuk te pi uje, por as te nxjerr no1 pike uje" Dmth ti, aty pak me lart thua se duhet "te lexojme" dhe ta njohim Zotin por tani pasi ta kemi lexuar ta njohim me mendje e jo me zemer?! (E dija kete muhabet, ndoshta perpara teje, keshtu qe mos "u mbaj te peri i keputur."
Edhe pse (ndoshta) mund te kem lexuar me pak se ju per Zotin, ndoshta egziston probabiliteti te besoj akoma më shume se ju. Ketu lind edhe ajo ceshtja e temes ne te cilen po parakalojme "e matjes se te drejtes" e cila ne kete rast matet jo me hipoteza por me "fakte" te cilat i mat vecse "ndergjegja e paster."
Pse e fut veten me vetdije ne udhe pa krye, kete nuk mund ta kuptoj?!Eva dhe Adami nuk ishin te zgjuar ne krijim (sipas botekuptimit te sotem te njerezve) por ishin te lumtur si ai femija i vogel ne pranine e prindit. Vdekja Eves dhe Adamit i erdhi pikerisht atehere kur zgjodhen te hanin frutin e Pemes se Diturise, qe Zoti ua kish ndaluar.
O njeri, po lere Even dhe Adamin, pse ja ndrron "marshin" muhabetit dhe tani po e leshon ne "afolio," ne te tatepjeten e thepisur te argumentave pa lidhje. Mgjth mqs jemi ne kete "rrugice" debati, dy fjale me te shpejte...nese do e analizosh vdekjen me faktet do arrish ne perfundimin se vdekja e Eves dhe Adamit erdhi, pikerisht si rezultat "i papergjegjesise per veprimet" nga cka karakterizohen njerezit e sotem.
Ja ku po sjell edhe njehere peshqeshin dhe lexoje edhe njehere ate cka ke cituar "kalimthi" nga komentet e mia me "THELBIN" e po te njejtave komenteve nga une...
Pse ma perdredh muhabetin sikur une te kisha shkruar te kunderten e asaj cka kam shkruar?! Per poziten qe ke ne forum nuk te takon "te besh furça" te tilla qofshin keto tipit "te pavetdijshme"
Komenti te cilin kam shkruar dhe e ke cituar "afirmon" me se miri "idene time personale" se njeriu duhet te shfrytezoje MENDJEN e tij por ne te njejten kohe ai duhet te jete pergjegjes per veprimet me karakter demprures qe vine si rezultat i abuzimit me burimet qe i jane falur prej Zotit.
Nese ti flet per kohen e Eves dhe Adamit dhe kerkon te "perfaqesosh" mendimet e tua me nje "fakt" i cili evidenton (apo nxjerr ne pah ne "prozhektor" "njeriun e papergjegjeshem" apo "jo moralin" duke e "manovruar" muhabetin ne interes te komenteve te tua (ashtu sic po ndodh...me fakte kjo, nuk po i shpik une) atehere une e kam te kote qe po humbas kohen me ty.
Lexoje edhe njehere ca ke shkruar mbi catine e ketij shkrimi dhe do vertetosh se ti o mjeshter, bie ne grope me kembet e tua!Mendimet me te medha njerezore nuk te shpetojne nga gropa e varrit, ashtu sic kane vdekur edhe kokat me te medha te shkences.
Po ate muhabet e di edhe klloçka e Bufit, por ti nuk di dicka tjeter qe eshte akoma me e rendesishme!!! MENDIMET e medha njerezore ishin ato (po te jap nje shembull nga miliona te mundshem) te cilat po te japin mundesine ty sot, te te ndihet zeri ne kete Forum dhe te te lexohet prej te tjereve dhe fatkeqesisht (per ty) te marre 'kritiken e duhur fshikulluese" prej arsyes se kthjellet.
A e ke degjuar ndonjehere termin "EVOLUCION?!" Ndoshta mund ta kesh degjuar, por nuk ja di kuptimin e vertete. Eshte ne menyre te pakundershtueshme" kjo, arsyeja e komenteve "te papjekura" me te cilat me je drejtuar.
Kokat e medha te shkences, vdiqen, pasi ky eshte "ligji i natyres" apo Zotit (nese nuk e dije kete) por VEPRAT E MEDHA do te mbeten "TE PAVDEKSHME" dhe te DOBISHME per njerezimin, duke na sherbyer NE si dhe femijeve tane dhe femijve te femijve te tyre ne te ardhmen, per t'ju pershtatur "jetes" me se miri, akoma me teper, per te MBIJETUAR ne EVOLUCIONIN e VAZHDUESHEM.
Qyfyret s'paskan te sosur, nejse....fati im, qe me ka rene ne veshin e majte te krahut te djathte ai muhabeti i dhelpres me kokrrat e "shtrembta" te rrushit.Eshte me e lehte te filozofosh se sa te rendesh pas se Drejtes.
Te filozofosh nuk eshte loje e as argetim qe te mund te quhet ne menyre naive "e lehte" por eshte analiza "themelore" mbi hipotezat e hedhura per te vertetuar apo debatuar mbi ceshtje themelore te cilat kerkojne domosdoshmerisht "nderhyrje" me themel apo ndryshe, nderhyrje filozofike.
Ndersa te rendesh pas se drejtes eshte ceshtje karakteri, morali apo virtyti dhe keto ne te shumten e rasteve jane te lindura tek disa njerez dhe eshte shume e veshtire (por jo e pamundur) te adoptohen gjate jetes edhe tek te tjeret!
P.S I falem Zotit qe më dhuroi MENDJEN...dhe mendja më ofroi DITURINE...ndersa dituria më nxjerr ne DRITE, cdo dite!!!
Ndryshuar për herë të fundit nga EXODUS : 27-12-2004 më 02:50
MBI GJITHÇKA VIGJËLON E VËRTETA ABSOLUTE
Natë. Disku i hënës drapëronte yjet. Ata xixëllonin në qiellin e errët. Gjithçka e qetë. Dëgjohej vetëm fërfërima e erës së lehtë. Në shpirtin tim ndihej një kurreshtje e madhe për të shkruar. Për këtë shkak, vendosa që të mos shkruaj kot. Mora stilolapsin dhe disa letra.
Më vajti mendja te profesori i sociologjisë. Përse të mos e thërras në Islam, mos më mungojnë faktet-thashë me vete. Jo. Fillova t’i shkruaj: “Mirë se të gjejnë këto letra, i nderuari profesor! Siç më keni parë një ditë duke dalur prej xhamisë, do të më shihni edhe ditëve të tjera. Dua të të rrëfej se si dhe përse iu drejtova kësaj vatre. Në fillim dëshiroj të ta përkujtoj Zhorzh Sandën, i cili me një rast iu drejtua me shkrim Balzakut: “Ju e paraqitni njeriun ashtu siç duket ai para syve tuaj, kurse unë në vetvete ndiej nevojë ta pikturoj ashtu siç do të kisha dashur ta shoh.”
Kemi ardhur në një kohë kur njeriu nuk mund ta arsyetojë ekzistencën e tij. Bredhjet paradoksale dhe ato të çmendurisë donkishotiane, s’kanë të ndalur. Kurrkushët gjenden gjithkund. Ata janë dhënë pas veprimeve të lidhura me epshe që ofrojnë vetëm kënaqësi, por pa kurrfarë dobie. Në tokë kanë gjetur gjithçka për t’i kënaqur nevojat personale.
Roli vendimtar i është lënë dëshirës patologjike. Njeriu i dehur nga avujt e injorancës, instiktivisht nuk mund të shkëputet nga këto labirinte artificiale. Përpjekjet e njeriut sot, i ngjajnë të verbërit i cili kërkon gjilpërë nëpër kashtë. E i verbëri në të njëjtën gropë bie shumë herë. Tash, ajo që ngjall ndjenjë neverie, në jetën reale ofron kënaqësi. Arroganca, dinakëria, dhuna dhe korrupcioni, janë bërë fetish për njeriun. Ideal kryesor është bërë interesi, ndërsa dashuria ndërnjerëzore është zëvendësuar me urrjtje të pakuptimtë. Njeriu është shndërruar në vjedhacak, ndonëse rri syçel, nuk e sheh dot ardhmërinë e tij të dyshimtë. Ky marshim i keq-udhëzuar, e shtyn krijesën më të përsosur të mbetet më në fund fanatik i zymtë i idesë së tij.
Me fjalë tjera, nuk mund ta marrim dot me mend se në ç’kohë të keqe jetojmë. Duam ose jo, fakti dëshmon se kjo është fatkeqësi e krijuar në vetëdijen e njeriut injorant, i cili duke e ndier veten si “qenie më e lartë” bën çka t’i teket. (“Kritika e fesë përfundon me parimin se njeriu është qenie më e lartë për njeriun“ – K. Marxi dhe F. Engelsi në librin “Mbi fenë”). Kjo vërteton se njeriu nga ateizmi merr vetëm pasaportë për veprime të shthurrura. Për këtë gjë dëshmon edhe realiteti konkret, përndryshe dëshmon i tërë skenari që po luhet para syve tanë. Kjo rrugë shpie vetëm në shkatërrim dhe askund tjetër. Të gjithë ne jemi të mbërthyer në një rrjedhë të përgjithshme. Bëjmë pjesë në një botë, në të cilën ndëlikueshmëria e krijimeve nuk ka fund. Duke u kombinuar ligjet në përpjestim me kohën, natyra vetëm ndryshon.
Në sipërfaqen e tokës lulëzojnë jetët e krijesave. Në çdo milimetër të gjithësisë mbretëron rregulli. Ligjet precize janë bazë e ekzistencës së gjithanshme. Ky mekanizëm sillet vazhdimisht para syve tanë dhe nxit procesin e të menduarit për ta zgjidhur fshehtësinë e kësaj enigme. I pllakosur në vlimet shkencore, vërejta se vështirë është të zihen hapat e saj. Për këtë shkak sa më tepër që lexoja, po aq fort nervikosesha me paditurinë time. “Duket se njeriun nuk e shkatërrojnë vështirësitë; ajo që e shkatërron njeriun është padituria” – M. Gorki. Mirëpo është një parim me të cilin do të duhej të pajtoheshin të gjithë. Padituria është më mirë të fshihet sesa të tregohet haptazi, sepse “njeriu është i lirë në atë që ka dituri, e nuk është i lirë në atë që nuk ka dituri” – Ebu Hamid El Gazaliu.
Këtë të vëretë e tregon qartazi Krijuesi i gjithësisë, të Cilin dikur bashkë me ty, e mohonim kategorikisht pa kurrfarë arsye. “Dhe mos ndiq (O njeri! Mos fol, mos bëj) atë gjë për të cilën s’ke dijeni…” (El Isra: 36). Unë p.sh., nuk mund të flas për Jupiterin (planetën), kur nuk e kam parë atë. Megjithkëtë, për shkak të injorancës sime rreth gjërave astronomike, nuk do të thotë se do t’i lejoj vetes edhe t’i mohojë ato. Secili është injorant për diçka, por kryesorja, çdokush duhet të ketë kujdes që të mos e humb vetveten duke u bërë armik i asaj që nuk e di. Mendoj se disa dukuri duhet t’i vrojtojmë më me vëmendje, ngase nëse i shikojmë siç i vëren foshnja, atëherë medet për ne. Shkencën nuk guxojmë ta kuptojmë vetëm si sistem dijesh ose njohurish, por në rend të parë duhet ta kuptojmë si kurreshtje dhe frymëzim për ta kuptuar thellësinë e realitetit të saj.
Rënia e mollës nga druri ishte inspirim për Njutnin, që më vonë ky gjeni ta formësojë teorinë e gravitetit. Bazuar në ligjin e gravitetit, është zbuluar Neptuni (planeti i tretë i sistemit diellor), madje me laps e letër (mbi tavolinë). Aty ku e kanë parashikuar teorikët, aty edhe është vërejtur më vonë me anë të teleskopit. Edhe pse laikët këto (inkubacionin dhe inspirimin) i shpjegojnë si të menduarit e të pavetëdijshëm, prapëseprapë mendoj se kjo mrekulli (molla = planeta) nuk është dhuratë rastësie. Telepatia e cila nuk bazohet në valët elektromagnetike, por në një lloj të energjisë së panjohur, është një dukuri mjaft enigmatike dhe meriton diskutim më vete.
E të mos flasim për fotosintezën, katabolizmin... e shumë dukuri tjera me të cilat nuk dëshiroj të mbaj ligjërim, por dua të afrohem sa më afër realitetit. Besoj se e vërteta nuk meriton të shikohet nga njëra anë. Si do të shihej realiteti në këto dy raste? a). 1+1=2 apo 1+1=1.0? (nëse nuk themi se rezultati i parë është matematikor, kurse i dyti kompjuterik).
b). Te zhvendosja paralelike; kur e shikojmë gishtin tonë të vendosur vertikalisht me njërin sy, gishtit i ndryshon pozicioni nëse herën e dytë e shikojmë me syrin tjetër. Pra, d.m.th., për ta shikuar pozicionin real të gishtit, duhet ta shikojmë atë me të dy sytë. Kjo nuk qëndron kështu vetëm me gishtin tonë, por edhe me gjërat tjera e veçanërisht me jetën tonë. Pra, duhet t’i shikojmë gjërat me të dy sytë dhe nga të gjitha anët për t’i kuptuar si duhet. Allahu – Zoti ynë, me të drejtë pyet: “A nuk i bëmë Ne për të dy sy?” (El Beled: 8); Gete me arsye të qartë sugjeron: “Mos mendo se sheh, vetëm pse i ke sytë çelur!”
Ashtu sikur në shkencë, edhe në logjikë, me njohjen e disa ligjeve ia arrijmë të zgjidhim jo vetëm x-in por edhe y-in e fshehtësisë. Me mendje mund të përfshihet gjithçka. Astronomët më parë e zbuluan heliumin në Diell sesa në Tokë. Po të mos kishte menduar njeriu me kokë se si të shkojë në Hënë, nuk do t’ia arrinte me ndjenja po edhe sikur të çmendej. Gjithkush pohon si papagall se “herdo-kurdo e vërteta (ose e drejta) do të ngadhënjejë“. Megjithatë askush nuk jep përgjigjet se “si vie ajo? Kush e bën që të vijë ajo?, apo nga po vie e ku paska qenë më parë ajo?“. Një gjë e kam të qartë. Diç me ateizmin nuk është në rregull. Shekspiri e porosiste njeriun “…Bëhu i sinqertë ndaj vetvetes!”. Kjo këshillë është e artë. Sipas kësaj duhet të veprojë çdo njeri që ia do të mirën vetvetes.
Më vonë kam ndier nevojë që t’i përgjigjem vetes në këto pyetje: “Sa jam unë i sinqertë ndaj vetvetes gjersa them se jam i rastësishëm?”; “Pse ta mohoj Zotin?”; “A ka jeta kuptim pa Krijues?”; “Çka më duhet mohimi?” dhe “Çfarë të mire më sjell ai?”. Seriozisht kam menduar rreth këtyre pyetjeve. E mendja, kur dëshiron ta kuptojë thelbin e ndonjë gjëje, e thjeshton atë gjë sa të mundet. I kam shikuar edhe pikëvështrimet e tjera rreth jetës dhe krijimit të saj.
Dijetari Er Razi ishte më shumë i magjepsur me kapacitetin e diturisë që e posedojnë gjallesat. Bergsoni mahnitej gjatë të shetiturit nëpër natyrë dhe të gjithë i porositë t’i shikojnë lidhshmëritë, lëvizjet dhe qëllimet e krijimeve. Ibnu Miskevejh mendoi se “Zoti krijoi gjithçka prej asgjësë, sepse përndryshe krijimi nuk do të kishte kurrfarë kuptimi nëse do të ishte prej askujt“. Farabi besoi se “të ekzistuarit e Zotit bazohet në domosdoshmërinë; kur mendojmë se nuk ekziston, nga kjo domosdoshmëri del diçka e pamundshme“. Ibnu Halduni pohoi se “të gjitha dukuritë në botë pa dallim a është fjala për thërrimet ose ndarjet, patjetër duhet të kenë shkakun e vet, i cili u paraprin në ekzistencë. Secili prej atyre shkaqeve bëhet gjithashtu i atillë, çfarë edhe ai duhet të ketë shkaqe tjera. Kështu që shkaqet pandërprerë rriten, derisa të vijnë te SHKAKU i të gjitha shkaqeve – Krijuesi i tyre – Zoti i përhershëm“. Mendime të këtilla japin edhe mendimtarët tjerë idealistë (si Ibnu Sina, Ibnu Ruzhdi, Ibnu Tufejli, El Gazali…). Një poet (Ebu I-ea-la El-Me Arri) shkruante: “Çka të tregon pasqyra e syrit – kjo është e vërteta; kurse ti sillja vetes edhe një pasqyrë – të të kuptuarit”. Gjithnjë e më tepër bindesha se mekanizmi i verbër, nuk ka qenë në gjendje të krijojë tërë mrekullitë që sillen rreth nesh. Një përkufizim i tillë më dukej edhe si lloj idhujtarie, sepse trajtohej zot - natyra, ajo që nuk është e vetëdijshme për asgjë dhe nga e cila nuk mund të marrim asnjë përgjigje. Kisha nevojë për pasqyrën e dytë të poetit, e ajo është mendja, arsyeja... Këto gjenden në kokë. Për këtë shkak nuk kisha dëshirë që kokën ta mbaj vetëm për së rëndi.
Duke dashur ta konkretizoj besimin në Zot, jam kthyer te Islami, sepse fetë tjera nuk më shpjeguan asgjë. Ato e vampirizonin njeriun, e largonin atë nga çdo gjë normale dhe e shkëputnin nga realiteti i ekzistencës së tij. Madje fetë animistike shkuan aq larg sa që pas vdekjes, njeriut i premtuan ringjallje në formë të shtazëve. Krishterimi më dukej diçka diçka, por më vonë e kuptova se Hegeli jo vetëm mua, por edhe veten e kishte abuzuar. Bibla të cilën dikur e konsideroja si diçka, doli asgjë. Ajo ndahej në dy testamente (e vjetër – e re). 66 “librezat“ e biblës janë të përshkruara nga 40 shkrimtarë. Kryesisht janë të përmbledhura “librezat“ e Mateut, Markut, Llukës dhe Joanit. Thënë thjesht, unë vendosa të shthurrem nga filozofitë e njerëzve dhe të gjej rrugën e vërtetë.
Kthimi në Islam duket befasi për ty, por për mua është risi e mirëpritur. Pse me kohë nuk e kam respektuar këtë të vërtetë, fajtor pikësëpari jam unë. Megjithëkëtë, për mosdisponimin e mirfilltë ndaj Islamit kanë ndikuar edhe shpjeguesit e tij. Secili komentonte sipas dëshirës së vet dhe kështu keqinterpretohej thelbi i kësaj rruge. Fati më i mjerë ka qenë se të gjithë jemi arsimuar tërësisht në frymën antiislame. Këto komponente kanë qenë të mjaftueshme që sot e kësaj dite shumica të kemi mendim të trubullt rreth Islamit. Aktiviteti i predikuesve islamik ka qenë tepër i ngathët në krahasim me atë të krishterëve, kështu që ndryshe thënë, kemi jetuar pa e ditur çka është ajo përkatësia islame. Nga ana tjetër, sot kur njerëzit e ditur e braktisin çdo orientim ose fe të pabazë dhe e përqafojnë Islamin, për ne janë ndezur pishtarët e vërtetë.
Pasi e kam lexuar Kur’anin, jam në gjendje me të gjitha argumentet të dëshmojë për vërtetësinë e tij. Ky libër nuk ka autor – njeri; është i përmbushur me një mori mrekullish dhe është libër më i lexueshëm në rruzullin tokësor. Për çdo intelektual është turp nëse nuk lexohet ky libër. Tekefundit secili mund të thotë nuk e pëlqej, nuk më përket mua ose nuk e dëgjoj, por nuk mund të thotë qenka pa lidhje, nuk ka kuptim ose nuk ka vlerë, sepse duhet të ketë argument për atë që e thotë. Çdokush duhet ta dijë se 90% e dijetarëve, së paku vdiqën me besim në Zot, çka përputhet edhe me fjalën e Vetë Zotit: “...Vërtet ata që i frikësohen më shumë Allahut nga robët e Tij, janë dijetarët.“ (El Fatir: 28). Kjo nuk do të thotë se dijetarët qenë muslimanë, por domethënë se: “…janë ata të cilët janë të brumosur me mendje të shëndoshë që mendojnë.“ (Er Rad: 19).
Mosnjoftimi i dijetarëve (besimtarë) me rrugën e vërtetë të Zotit ua ka bërë të pamundshme atyre ta dinë se: “Padyshim se feja (e vërtetë dhe e pranuar) tek Allahu është Islami...“ (Al Imran: 19); Madje dijetarët nuk kanë arsye ta kundërshtojnë Kur’anin, sepse fjala el’ilmu (dituri-shkencë) përsëritet 850 herë në të dhe urdhëri ose fjala e parë obligon kërkimin e diturisë: “Lexo! Me emrin e Zotit tënd...“ (Al ’Alak: 1); Për këtë shkak, ai “dijetar“ që e lufton Kur’anin, më shumë meriton të jetë (ose të quhet) huligan, sepse flet për diçka pa u njohtuar me të. Allahu ua tërheq vërejtjen njerëzve, posaçërisht dijetarëve, bile të profileve përkatëse. Mjekut: “Ai është i Cili ju formëson në mitra...“ (Al Imran: 6), por sqarime më të hollësishme kemi në (kaptinat) Haxh: 5; El Mu’minun: 12-16; Gafir: 67; El Insan: 28; El Vakia: 58-59;...“Është Ai i Cili ka krijuar për ju të dëgjuarit, të shikuarit dhe zemrën (ndjenjat dhe të kuptuarit). Fare i pakët është falënderimi juaj.” (El Mu’minun: 78); El Mulk: 23; Es Sexhde: 9; En Nahl: 78; Biologut: “…Udhëtoni në tokë dhe shihni si (Allahu) filloi krijimin dhe pastaj Allahu do të sjellë krijimin e Jetës së Fundit (Ringjalljen pas vdekjes).” Vërtetë që Allahu është i Zoti për të bërë çdo gjë.” (El Ankebut: 20; Haxh: 46). (Vlen të përmendet fakti se në thellësirat e tokës vetëm në një gram dhe, ekzistojnë përmbi 400 milionë mikroorganizma). Gjeologut: “Allahu krijoi edhe qiejt edhe tokën me një drejtësi precize…” (El Xhathijah: 22); Astronomit: “Ne, në qiell kemi krijuar galaksione yjesh dhe atë (qiellin) e kemi zbukuruar për ata që e shikojnë me vëmendje.” (El Hixhr: 16).
Kush shton pas Kur’anit termin dogmë, demagogji ose vepër e Muhammedit a.s., ai ka hyrë në luftë me argumentet e Zotit. Pseudo-intelektualët gjithnjë janë dalldisur pas diturisë së pakët dhe duke e injoruar Kur’anin, thonin: “…Ky (Kur’an) s’është asgjë veçse gënjeshtër që ai (Muhammedi a.s.) e ka trilluar dhe të tjerë e kanë ndihmuar për të…” (El Furkan: 4); Megjithatë “njeriu mëson derisa të kërkojë diturinë, e nëse mendon se e ka tubuar tërë diturinë (e nuk mëson më), atëherë bëhet injorant” – Muhammedi a.s.
Mohimi është vetëm “arsyetim” i dobësisë mendore dhe paraqitet si anomali psikike e llojit të vet. Vuajnë tri kategori njerëzish: a) ata që nuk e kuptojnë vetveten; b) ata që nuk i kuptojnë të tjerët ose gjërat që i rrethojnë; c) nuk kuptojnë asgjë – as veten, as të tjerët dhe as gjërat rreth tyre. I. Njutni, mikut të tij ateist i ka thënë për një sistem të imituar të gjithësisë me rrota e dorëz të dhëmbëzuara, se është krijuar vetvetiu. Ateisti është revoltuar duke menduar se kolegu i tij qesëndisej me të, por ka harruar se pikërisht vetë ai pohon një gjë akoma më absurde. Nuk ka vend për hamendje. Allahu e pyet njerëzimin mjaft qartë: “...sikur t’jua merrte Allahu dëgjimin, shikimin dhe t’jua vuloste zemrat, kush është tjetër zot veç Allahut që mund t’jua rikthejë ato?” (En Aam: 46); “...Më thoni, nëse uji juaj do të zhdukej (të humbte në thellësi), kush atëherë mund t’ju vijë juve me ujë të rrjedhshëm (burimi)?” (El Mulk: 30); “(Shihni pra!) Më tregoni pra ujin që ju e pini! A jeni ju që e bëni të bjerë nga retë e shiut, apo jemi Ne Zbritës?“ (El Vakia: 68, 69); “(Shihni pra!) Më tregoni pra farën që ju e mbillni në tokë! A jeni ju që e bëni të rritet, apo jemi Ne Rritës?” (El Vakia: 63, 64); “…Më thoni, në qoftë se ndëshkimi i Allahut ju vjen papritur ose haptas, a do të shkatërrohej tjetërkush përveç Dhalimunëve (mosbesimtarëve e keqbërësve)?” (En Aam: 47).
Shurdhimi, verbimi, infrakti i zemrës, pastaj thatësia e tokës, mungesa e begative të tokës dhe tërmetet, vullkanet, vërshimet e shumë sëmundje të panumërta, a nuk janë fakte se Zoti në disa vende veç ka filluar t’i realizojë premtimet e Veta (…El Isra: 59…). Për këtë shkak me plot të drejtë Allahu i pyet njerëzit: “…A është i verbëri i njëjtë me atë që sheh? Ose a është errësira e njëjtë me dritën?...” (Er Rad: 16; En Aam: 50). “...por a mund t’i udhëzosh ti të verbërit edhe nëse janë që nuk shohin?“ (Junus: 43); “...por a mund ti bësh të shurdhët të dëgjojnë edhe nëse janë që nuk kuptojnë?“ (Junus: 42); “...A janë ata që dinë, njësoj me ata që nuk dinë?...” (Ez Zumer: 9).
Përgjigja e këtyre pyetjeve është – jo (Gafir: 58; Fatir: 19...). Nga kjo shohim se “Ngjashmëria e dy palëve është si i verbri dhe i shurdhëti me atë që sheh dhe dëgjon...“ (Hud: 24). Mjerisht shumëkush lind me filozofinë e tij dhe e ruan atë me dëshirë platonike deri në vdekje. Ky është preteks që pengon disa njerëz në gjetjen e rrugës së vërtetë. Nga ana tjetër e vërteta është si uji, kurrë nuk shterret. E vërteta më e madhe është Allahu dhe thirrja e Tij: “...dhe jini falënderues ndaj Meje (për Mirësitë e Mia të panumërta mbi ju) dhe kurrë mos u bëni mosmirënjohës ndaj Meje e mohues.“ (El Bekareh: 152); Nga të gjitha krimet, ai më i tmerrshmi është të luftosh kundër rrugës së vërtetë, e cila rrugë është shtegdalje e vetme për ardhmëri të sigurt.
Njeriu do ta bënte atë krim, po edhe sikur t’ia fshehte vetvetes të vërtetën, pasi ta kuptojë realitetin e saj. Mënyra më e mirë e jetesës është të jetuarit sipas të vërtetës. Vetëm kështu shpëtohet anija nga përmbysja. Forca e arsyes dhe e gjykimit real, patjetër do ta udhëzojë intelektualin e vërtetë që ta pranojë Islamin. Ai që e do veten, nuk duhet t’ia lejojë vetes që jeta t’i sillet si e imagjinuar. Pasi asnjë pullë e këmishës nuk qepet (ngjitet) vetvetiu, atëherë as kjo gjithësi nuk është qëndisur rastësisht, pa Krijues. Krijuesin kemi të drejtë ta kuptojmë vetëm aq sa na e prezenton Ai Veten, përmes Shpalljes së zbritur nga engjëlli i caktuar dhe të përçuar nga njeriu i zgjedhur.
Njeriu i fundit i zgjedhur nga Vetë Zoti, është Muhammedi a.s., i Cili përkitazi me detyrën që ka qenë i ngarkuar, ka thënë: “Me të vërtetë shembulli im është sikur i një personi, i cili ulur pranë një zjarri, ndonëse mundohet t’i largojë insektet nga flaka, ato megjithatë hudhen në të. Gjithashtu edhe unë mundohem t’ju mbrojë juve nga zjarri, ndërsa ju hudheni në të“.
Dijetarë të ndryshëm (jomuslimanë) e pranojnë profetësinë e Muhammedit a.s. Ata në fjalët e tyre shprehin karakterin e fortë, moralin e lartë dhe personalitetin e pakrahasueshëm të Profetit a.s. Secili udhëheqës që ka lënë emër në histori, famën e tij e ka ngritur në saje të dinastisë, arrogancës, armëve, diktaturës dhe ligjeve represive. Emri i Profetit tonë është ngritur me sjelljen e tij të shkëlqyer. Duke mos pranuar as pasuri, as pushtet dhe as kënaqësi nga idhujtarët, Muhammedi a.s. i tregoi mbarë njerëzimit se rrugën islame nuk e zgjodhi vet, por ia besoi i Madhi Zot. Me të nuk u hiperbolizua fama e tij (siç zmadhohet Izusi në krishterim – djal i Zotit), por ajo mbeti vetëm në vendin e duhur (si rob dhe i Dërguar i Zotit). Profeti ynë jetoi thjesht si populli i tij, madje i bëri edhe sakrificat bashkë me të, vetëm e vetëm për ta çuar deri në fund Misionin e tij Hyjnor. Për këtë shkak sot e kësaj dite, emri i tij nderohet si i askujt tjetër. Gjatë kohës së kryqëzatave trilluan çmos për Muhammedin a.s., me qëllim që të fshehet paralajmërimi i Isës (Izusit) për ardhjen e tij.
Megjithatë, Allahu nuk e shmang këtë fshehje perfide, por e cek në Es Saff: 6. Megjithëkëtë, asgjë nuk e pengoi Muhammedin a.s. që të heq dorë nga vështirësitë e shumta. Atyre u përballoi me qëndresë të lartë heroike. O.V. Bizmarku, Lamartini, E.D. Menghem, A. Besant, B. Smith, E. Gibbon... dhe shumë dijetarë tjerë, lavdërojnë veprën e Muhammedit a.s., ndonëse nuk janë muslimanë. L.N. Tolstoj për Profetin tonë, thotë: “Nuk ka kurrfarë dyshimi se Profeti Muhammed, është një ndër reformatorët më të mëdhenj të njerëzisë. I takon lavdi më i madh, sepse njerëzinë e ka udhëzuar në dritën më të madhe. E ka udhëzuar drejt drejtësisë dhe paqes, e ka penguar derdhjen e pafajshme të gjakut njerëzor, duke i hapur kështu rrugën përparimit dhe civilizimit. Këtë vepër të madhe nuk do të mund ta zbatonte askush tjetër, pos njeriu që ka pasur fuqi mbinatyrore, njeriu që ka qenë i denjë secilës nderë… mrekullisë dhe kujdesit”. Për ne muslimanët faza e parë e turpit është mohimi i Profetit, Islamit dhe më në fund, mohimi i Zotit xh.sh. Mohimi e tërheq mohimin, sa që një ditë mohuesi i këtillë do ta mohojë edhe vetveten. Ai që do ta mohojë vetveten do të jetojë si lugat. Meqenëse ateizmi e rrënoi veten, tash është vështirë të gjendet orientimi i qëlluar. Dështimi i ateizmit ka qenë i ditur, sepse fara e keqe i bën dëm më së pari vetvetes. Është imperativ kohe që njeriu ta përdorë busullën e tij, kurse ajo është koka. Gjilpëra magnetike që e tregon kahjen më precize të saj është arsyeja. Realitetin e besimit të drejtë, besimtari e merr brenda vetëdijes së tij, jo nga pikëvështrimi abstrakt, por pikërisht nga pikëvështrimi konkret. Dekarti ishte i bindur se shkenca duhet të shërbejë për thellimin e besimit në Zot. Albert Lange mendoi se “në lëmin e shkencave natyrore, nuk janë zbulues dhe shkencëtarë të thellë ata që i kanë takuar qëndrimeve kundërfetare”. Lord Kelvini pohoi se “shkencat natyrore do t’i detyrojnë njerëzit të besojnë në Zot”. Nga ana tjetër, asnjë shkencë nuk ka zbuluar diçka që vie në kundërshtim me Kur’anin, përkundrazi çdo zbulim shkencor është vulë që e vërteton realitetin e drejtë të tij. Kjo është nxitje e madhe për ata që duan ta pranojnë këtë të vërtetë të jashtëzakonshme.
Për ta pranuar Islamin, njeriu duhet të jetë i shkarkuar nga mendjemadhësia dhe lakmia. Mendjemadhi nuk përkulet, kurse lakmuesi nuk mund të çlirohet nga ngarkesat qorre-epsharake. E Islami, është sulmues i ashpër i këtyre. Namazi është lutje – pendesë dhe lidhje e vetme me Zotin. Ai që falet i kupton fajet dhe gabimet e tij dhe e frenon mendjen e madhe. Kjo është metodë përmes së cilës rritet ideali shpirtëror. Zekati i ofron shpresë fukarasë, ndërsa pasanikut siguri. Ndryshe thënë, pastrohet pasuria e tepërt dhe mbushet boshllëku. Ramazani është sinjal, i cili ia bën me dije pasanikut gjendjen e varfanjakut, i ulë epshet enorme dhe e pastron organizmin nga metabolizmat e tepërta. Mungesa e ngrënies ose e pijes, zgjon nevojën e luftës për ekzistëncë, shton përpjekjet për gatishmëri dhe ngrit idenë e kthjellët. Haxhi është kongres i përgjithshëm i të gjithë muslimanëve. Të drejtën e pjesëmarrjes nuk e kanë vetëm njerëzit autoritativ, por edhe më të thjeshtit. Kjo hap shtigjet e barabarësisë, vëllazërisë dhe ardhmërisë më të sigurt.
Pra, islami njerëzimin e bashkon, e lidh fort për jetë dhe moralisht e ndërton. Islami(zmi) keqkuptohet nëse përkthehet ose reduktohet në termat si teologji, konfesion, religjion, bestytni, fe ose në lokucione tjera, sepse në thelb ai është sistem për tërë njerëzimin. Me fjalë tjera, nuk është vetëm “izëm” sikur izmat tjera, por është antitezë kundruall të gjitha tezave që devijojnë kuptimësinë e jetës dhe botëkuptimin real të saj. Duhet t’i besojmë vetëm kësaj rruge, sepse çdo gjë tjetër është propagandë e ideve njerëzore ose opium për njerëzit e çorientuar.
Filozofi i shquar Roxher Bekoni ka thënë: “E tërë filozofia del prej Islamit“. E tash koha po e dëshmon edhe vulën shkencore të këtij sistemi. I është dashur njeriut t’i gëlltisë disa aspirina e gati të çmendet me fillozofinë antike për ndonjë çështje, të cilën Kur’ani edhe shkencëtarisht me vetëm një fjali e zgjidh qartë e mirë. Sadopak, njeriu i arsimuar nuk duhet t’i varë buzët dhe t’i rrudhë supet përpara këtyre argumenteve. Secili duhet të mos jetë kokëfortë, sepse indiferentizmi është shfaqje e turpshme nën hijen e korës së trurit.
Letërsia greke kokëfortësinë e Kreonit e shpreh në këtë mënyrë: “Sepse ata njerëz që besojnë se vetëm ata flasin e mendojnë drejtë ose vetëm ata kanë shpirt dhe gjuhë, kur këta do t’i zhveshësh dhe t’i zbulosh, do të shohësh atëherë ç’janë krejtë të zbrazur; s’është turp njeriu; qoftë ky të mësojë shumë dhe të heq dorë nga kokëfortësia!?...“ T’i krahasosh mentalitetet e njerëzve, është një çudi e madhe. Ka ende njerëz që besojnë Bajronin, respektivisht mendimin e tij se satani Lucifer është mik i njeriut dhe se “pa“ arsye urrehet nga Perëndia. Pra, në këtë shekull ruhet një lektisje e veçantë edhe për djajtë. Nuk është fare çudi pohimi, se disa njerëz janë bërë djall e gjysmë. Në tokë po bëhen trazira të mëdha. Janë çrregulluar tërësisht marrëdhëniet ndërnjerëzore.
Njeriun e ka kapluar synimi për lavd, famë, luks dhe për lumturi. Për t’i realizuar këto aspirata, kjo krijesë më e përsosur i kalon të gjithë kufinjtë dhe bëhet krijesë e çoroditur dhe mjaft inferiore. Me një fjalë, jeta po rrezikohet dukshëm. Nga ana tjetër njerëzit po shtohen si mikrobet, sa që po të ishte gjallë kleriku dhe ekonomisti anglez R.T. Maltusi, ose do të çmendej ose do të kishte bërë vetëvrasje. Brengos fakti se, që të mund të ushqehet njerëzimi, gjatë 25 viteve të ardhshme duhet të prodhohet aq sa është prodhuar gjatë tërë historisë deri më tash. Të vetëdijshëm për këtë, disa ia mësyjnë brenda ditës të arrijnë deri tek pasuria e jashtëzakonshme. Papunësia ka lindur vjedhësa, rrugaçë dhe ekstravagantë të ndryshëm.
Megjithatë, nuk jetohet me shthurrje të marra dhe me dehje të shumta. Duhet të jemi të pastruar prej shtresimeve fantastike. Herët a vonë, të gjithë do të kthehemi në brendinë e realitetit, sikurse dr. Fausti. Ky mjek avanturier ia shet shpirtin djallit (Mefistit), për të fituar prej tij “dituri” dhe dëfrime. I vetëdijshëm se e vetmja lumturi e vërtetë për njeriun është veprimi për mirëçenien personale dhe gjithënjerëzore, ky alkimist, astrolog e magjistër, pendohet. Kjo nuk është vetëm fantazmë e Johan Volgang Getes, por është edhe një metaforë për një sërë njerëzish që herëdokurdo do t’i lënë bredhjet paradoksale.
Sot kur e vërteta mund të kuptohet nga njerëzit e arsyeshëm, respektivisht kur tash më “...Rruga e Drejtë është bërë e qartë nga rruga e gabuar.” (El Bekareh: 256), si asnjëherë më parë “…ka mësim për ata që janë të pajisur me mprehtësi.” (En Nur: 44), “…ka shenja e prova për njerëzit e brumosur me arsye.“ (Ta Ha: 54) dhe “... ka shenja të qarta për njerëzit e brumosur me arsye.“ (Ta Ha: 128). E “Zoti nuk ka krijuar gjë tjetër më të mirë, më të përsosur dhe më të bukur se arsyeja“ – Muhammedi a.s., por mjerisht “njerëzit e egër nuk mund ta shfrytëzojnë atë“ – Hobsi. Allahu – Krijuesi ynë, ka zbritur vetëm Islamin si rrugë të Tij dhe vetëm atë e çmon. Vetëm muslimanët e falënderojnë Zotin si duhet. Fetë e formuara nga njerëzit vetëm e fyejnë Zotin. Ato e shndërruan Zotin sipas tekave të tyre. Zoti për ta është individ më i lartë. Madje fetë tjera (përpos ajo Islame) e besojnë Zotin me familje, për çka Allahu i pyet: “…A thoni për Allahun çfarë ju nuk dini?” (Junus: 68). Islami mëson se Zoti është Akt i Përhershëm, gjithnjë i angazhuar me çështje të reja, i Pakrahasueshëm, i Pafillim dhe i Pambarim. Ta besosh Zotin jashtë pikëpamjes islame, do të thotë ta mohosh Atë në njëfarë mënyre primitive. As kjo formë e besimit (jashtë islame) dhe as mohimi total, nuk janë të vlefshëm për askënd.
Të gjithë duhet ta kenë të qartë se “…(Allahu është) i Cili krijoi çdo gjë duke e matur saktësisht sipas përmasave të përpikta të duhura.” (El Furkan: 2); se Allahun xh.sh. “Asnjë ide, asnjë parashikim nuk mund ta kapë Atë (se si është etj) por Kapja e Tij është mbi çdo shikim. Ai është përmbi çdo parashikim.” (En Aam: 103), por për ta besuar Atë “…ka tregues të qartë për popullin që e vret mendjen.” (Er Rum: 21; Kaf: 37; Ez Zumer: 21). Islami i ngërthen në vete të gjitha raportet e jetës së arsyeshme. Ai është i kristaltë në synimet e tij reale. Nga njeriu kërkon nder, moral, sinqeritet, obligime dhe veprime parimore. Ky sistem i përpiluar nga Zoti xh.sh., mundëson përparim të madh dhe është në shërbim të ngritjes së mirëqenies së përgjithshme. Kjo është rruga më e drejtë dhe më fatlume që mund të ndiqet. Kur’ani mbjell dritë të kulluar në shpirtrat e njerëzimit, duke i liruar ata nga urrejtja, xhelozia, egoizmi dhe nga të gjitha veset e këqia. Allahu përmes këtij Libri i porosit njerëzit e shthurrur, të cilët i ka pushtuar dufi i një jete të dehur nga mirësitë formale, që ta kërkojnë të vërtetën që u nevojitet nga Krijuesi i tyre, sepse ajo… u nevojitet më shumë se gjithçka “por shumica e tyre nuk e dinë.” (Et Tur: 47; Sebe’ë: 28, 36; Ez Zumer: 29, 49; Jusuf: 21, 40, 68; En Nahl: 38, 75, 101; Er Rum: 6, 30; En Aam: 37, 111; Gafir: 57; En Neml: 61; Lukman: 25; Al A’raf: 131...).
Jemi dëshmitar të përparimit intelektual. Kjo patjetër duhet të shkojë në rrjedhën e mëtejme të kohës, sepse ndryshe nuk bën (Lukman: 27; El Kehf: 109). Dhuntia e Allahut xh.sh. vie në shprehje gjithkund (El Kehf: 39). “...Ne ngrisim lartë në grada kë Ne dëshirojmë, por përmbi të gjithë ata që janë të pajisur me dije, është Një i Gjithëdituri (Allahu).“ (Jusuf: 76); Për këtë shkak ndjeva obligim moral të të njoftoj me këtë dituri. “Islami mund të bëjë thirrje për të gjitha kohët” – thoshte dijetari anglez Bernard Shou. Njeriu nuk mund të jetë i gjithëdijshëm, por edhe nuk duhet të mendojë se është i tillë, sepse “kush thotë se di, nuk di” – Muhammedi a.s. “…Pyetni pra dijetarët nëse ju nuk dini” (En Nahl: 43; El Enbija’: 7). Pavarësisht nga errësira që e rrethon, Islami dita-ditës zgjon brenda njerëzve të arsyeshëm nevojën për pranimin e tij.
Gete ka thënë: “Herët ose vonë, do të duhej ta pranojmë Islamin, sepse ai është shembëlltyrë e mendjes tonë”. Prandaj ta keni të qartë se: “…Allahu ka zgjedhur për ju fenë e vërtetë, kështu që mos vdisni ndryshe përveç se në Besimin Islam, si muslimanë.“ (El Bekareh: 132). Kurrsesi mos mendo se ta jetosh Islamin do të thotë të jesh injorant, sepse “devotshmëria është kryet e diturisë” – Muhammedi a.s. Nëse edhe pas tërë kësaj që e thash, mbeteni të paorientuar, atëherë keni hequr dorë nga qëndrimi parimor e fisnik. Tekefundit, askujt nuk i bëni dëm përveç vetvetes. Unë shpresoj se e kreva një obligim timin.
Thirrjen time po e përfundoj i bindur plotësisht se tek njeriu që nuk ngopet kurrë me dituri dhe njohuri të ndryshme, Islami pranohet krahëhapur.
-esselamu alejkum!-
I lodhur nga shkrimi, u shtriva në shtrat. Akrepi i orës e kishte kaluar 12.
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt