C'fare ndodh pas vdekjes !!!

[nimue]

Jam shume dakort me mendimin tend Huggos.

[Emigranti]

Te forte jeni per Zotin!

A thu i keni sqaru gjithe problemet para vdekjes dhe
tani ia futni p***** per pas vdekjes. Ikni e lexoni Cajupin,
ai sec ka shkru nji si pune komedie "Pas Vdekjes".

[huggos]

Emigrantit,

Nese kjo teme nuk te shqeteson, perse u fute, e "lexove me shume kujdes" te gjitha postimet ??!!

[Emigranti]

ok huggos,

Cdo gje e shkruar ne teme eshte thjesht improvizim, perfytyrime naive dhe spekullime me fjale, jo natyre materiale, jo natyre shpirterore etj.etj. Shume pak gjera ka qe "dihen" dhe shumica e ketij informacioni vjen nga njerez qe kane qene ne prag te vdekjes, ose e kane kaluar pak ate e jane kthyer mbrapsht. Te gjithe flasin per nje tunel ne fund te te cilit shfaqet nje drite shume e shkelqyer. Pjesa me e madhe e tyre (meqe per kete lloj eksperience flasin ne pergjithesi te krishteret) thone se kane pare Jezusin t'ju afrohet e ti marre per dore, disa te tjere thone se kane arritur te shohin ose te takohen shkurtazi me te aferm te tyre te vdekur me pare. Kunder egzistences reale te kesaj lloj eksperience flasin disa psikologe dhe neuro-kirurge qe pretendojne se e gjithe kjo histori mund te shpjegohet me iluzionet qe sajon truri kur fillon e i mungon oksigjeni, sic eshte rasti kur njeriu eshte ne prag te vdekjes. Per mendimin tim ka dy mundesi.
1. Shpirti eshte produkt i trurit (materialistet), ne kete rast po vdiq truri, shpirti pushon se egzistuari dhe s'ka "jete" pas vdekjes se individit.
2. Shpirti eshte nje entitet i veçante (Religjion, idealizem) dhe qe te shfaqet ne boten materiale ka nevoje per nje suport material.
Kur ky suport pushon se funksionuari, shpirti nuk mund te shfaqet me ne mjediset materiale dhe ketu mund te behen hipoteza nga me te ndryshmet, te cilat nuk mund te kontrollohen.
Sic dihet kur dicka nuk mund te vertetohet dot hyn ne mes "besimi". Ca besojne kete e ca besojne ate. Polemika pa fund e bla bla bla. Une ketu e kisha fjalen ne postimin e meparshem, me fjale te tjera keto diskutime jane si pune "petllash me uje", megjithate kane edhe keto lezetin e vet.

Miqesisht.

[Mina]

Postuar më parë nga Emigranti
Te forte jeni per Zotin!

A thu i keni sqaru gjithe problemet para vdekjes dhe
tani ia futni ...... per pas vdekjes. Ikni e lexoni Cajupin,
ai sec ka shkru nji si pune komedie "Pas Vdekjes".

[macia_blu]

tani po merrem me rendesine e paravdekjes.
nuk kam kohe te mendoj, aq me pak te pergjigjem.


Kur kam shume probleme qe nuk u jap zgjidhje the;
Dua te vdes, vdekja eshte parajse. Ketu eshte ferri.
A kam te drejte?
Nuk e di, por kur jam ashtu, vetem une kam te drejte ndersa problemet jo.
Vdekja ka me shume te drejta se te gjithe.
PO jo gjithmone vdekja eshte e njejta gje, "vdekje!"
Une i besoj pergjysem vdekjes. C'eshte atje pertej saj nuk me intereson shume. Dua te besoj se eshte dicka gjithesesi!

[huggos]

Eshte e vertete se per nje teme te tille eshte teper e veshtire te arrijme ne nje perfundim te vertet(uar)e 100%. Meqe ra fjala do te deshiroja t'ju kujtoja se ajo qe jemi duke bere eshte thjesht nje analize (ndoshta thjesht hipoteze). Per gjerat qe tashme i dime nuk kemi nevoje te pyesim perseri (Sokrati) atehere perse e krijuam forumin... Ajo qe mua personalisht me shqeteson eshte fakti se nuk po arrij te kuptoj dot kete qenien njeri. Nga njera ane me zbulimet e tij me te medha qe nga shpikja e rrotes deri ne klonimin. Nga ana tjeter po ky (i njejti) njeri nuk eshte ne gjendje tju pergjigjet pyetjeve me baze te jetes se tij sic jane "perse erdha" dhe "ku po shkoj". Kete gjendje e konsideroj nga pallogjikshme deri ne kercenuese. Njeriu po shpik (me hapa teper te shpejte) "sherbime" qe nuk do te jete ne gjendje as ti pervetsoje e aq me keq as ti kontrolloje dot. Nevojitet fare pak fantazi per te imagjinuar shkaterrimin total te kesaj qenieje brenda pak viteve te ardhme.

Ashtu sikurse e komentoi edhe Emigranti me pare (duke u mbeshtetur "fuqishem" nga Mina qe nuk e konsideroi te arsyeshme te shtoje vete as edhe nje fjale)… ne kete jete (ketu pra) kemi shume per te bere. Po a do te mbarojne ndonjehere valle problemet. A do te egzistoje ndonjehere ndonje dite ku do te ndihemi 100% te lumtur e pa asnje shqetesim??!! Kam friken se jo perpara frymemarjes se fundit… Dhe gjerat do te ishin thjesht "bukur" nese do te mbaronin ketu. A eshte keshtu vecse??!! Nese ne kete jete nuk ecim me nje objektiv, gjendja jone do te jete gjithnje e njejta. E njejta monotoni problemesh do trokase perdite zemren tone, e kjo deri kur ??!!

Per te qene me i hapur rreth frikes sime, dy gjera dua te konsiderojme:

1. NJE HIPOTEZE…
Nese pas vdekjes gjithcka mbaron, atehere le te hame e te pime se neser do te vdesim. Atehere nuk e konsideroj te nevojshme te lodh trute me studime dhe diploma (se nese nje dite te bukur me diell me vjen nje makine dhe "me viziton" apo lufta e '97 riperseritet ku 30% e te rinjve shqiptare as qe nuk e kishin programatizuar kurre kaq te shpejte "udhetimin e tyre"..??). Atehere skemi nevoje as per familje, e sidomos per femije (sepse neser nga vdekja jone e papritur mund t'i shtojme edhe disa jetime te pafajshem e te urritur rrugeve). Nuk e di nese do te isha i kenaqur nga nje jete me fillim por pa fund (me ndonje kuptim) por sigurisht nuk jua fsheh se do te isha me i qete. Kur isha i vogel shpesh mendoja se nese une vdes le te mbaroje e gjithe bota (nuk me intereson me asgje). Por kur jeta gjate rruges se saj te sjell perpara njerez te dashur, miq, familje.. nuk mundet me njeri te mbetet ne kete ide, e aq me keq te mbetet kaq indiferent.

2. DHE NJE REALITET
Mesa duket pra gjithcka na drejton drejt "idese" (mereni si te doni) se kjo jete nuk ka mundesi te mbaroje me kaq. Dicka tjeter ka me pas, dicka te panjohur. Tju them te drejten kur behet fjale per jeten time (sic e shihni egoizmi im kaloi ne anen tjeter) nuk do te doja te rreferohesha as tek religjionet e as tek Darwini (sic jua thashe me pare behet fjale per jeten time). Nuk mund tjua besoj une gjene me te shtrenjte timen, ideve te ndonje te cmenduri (ndoshta). Por dua te kerkoj e te vazhdoj te kerkoj per te verteten derisa jeta ime te marre nje kuptim dhe shpirti im te qetesohet.
Nese jeta me pas vazhdon (perseri do perdor imagjinaten) gjerat jane paksa ndryshe. Se pari shkoj ne nje vend te "huaj", me rregulla te tjera (patjeter duhet te kete rregulla atje). Kjo me thote se nuk jam une ai qe do vendos si do luhen guret (e shahut). Kjo me thote gjithashtu, se nese dicka do te kete atje (te pakten ashtu sic pershkruhet) mire eshte (madje e domosdoshme) te jem i pergatitur qe tani. Keshtu besoj se: a) duke pasur nje objektiv, b) duke ditur (ose mesuar) rregullat e "lojes" (se jetes) dhe 3) duke u kujdesur per plotesimin e duhur te tyre edhe jeta (ketu) do te marre nje kuptim, edhe atje (gjithmone nese) do te jem gati per te shkuar..

A nuk eshte nje zgjedhje me e mire ??!!

Besoj se me kuptoni. Nese askush s'ka asgje per te thene, thjesht le te mos te thote asgje. Une do te vazhdoj te kerkoj. Dhe do tju njoftoj…


P.S. Shume pershendetje miqesore per Emigrantin dhe Minen.

Me respekt
huggos

[macia_blu]

huggos!

i pershedes te gjithe.

ndersa ty te pershendes vecanerisht e te falendroj per koncentrimin e temes dhe te mendimit qe shpreh.

(nga ty ndjej se kam c'te lexoj) pra edhe te falenderoj)
krejt sinqerisht, macia.

[Ari-Intimidator]

Pyetja me e mire do te ishte, "Cili eshte qellimi im ne kete bote?" Pse te preokupohemi me ate se c'fare ndodh pas vdekjes. ME sa di une, ajo qe ndodh pas vdekjes eshte dicka sekrete, sepse njerezit qe vdesin nuk po na tregojne se 'cfare ndodh pas vdekjes. Sikur ata te na tregojshin, atehere c'do gje ne jete do te ishte lehte per tu perballuar. Sa cudi qe nuk poseduam mundesine qe ta shohim te ardhmen. Pasi qe nuk mund te dijme se c'fare do te ndodh ne te ardhmen, te jetojme jeten ne menyre te lumture. Njeriu eshte ne kerkim te vazhdueshem per lumturi ne jete. Po te mendojme se c'fare do te na ndodh pas vdekjes, atehere where is the fun in that, kur te jemi te obsesuar me nje ide te tille. Live your life 'cause you only have one chance.

Ky eshte mendimi im:

Si qenie me superiore ne kete bote, njerezite jane pagezuar me nje perparesi te cilen shumica e kafsheve tjera nuk e posedojne. Ketu e kam fjalen per racionalitetin. Ne gjithmone jemi ne kerkim te pergjigjeve. Nuk pajtohemi me medioker. Gjithmon mundohemi te racionalizojme cdo gje qe na mundon ne jete. PSe ka vuajtje ne kete bote? A thua Charles Darwin e ka pas te drejte kur ka shkruar per "Survival of teh Fittest." A eshte faji i ketyre personave qe rezulton ne vuajtjen e tyre? Apo eshte faji te tjeter kush apo tjeter cka?
Keta njerez jane sikur une dhe ti. Edhe keta jane te ballafaquar me problemet e njejta sikur ne. Edhe keta medojne per qellimin e tyre ne jete. Ndoshat jo ne ate mase sikur se ne, por megjithate mendojne. Ne qofte se e keni lexuar "Gilgamesh", nje nga mesazhet qe une kam nxerre eshte menyra se si Summerianet jane munduar ti shpjegojne vuajtjet e tyre. Mbreti dhe heori i tyre, Gilgamesh, nuk arrite ta mund vdekjen. PO ne qofte se ky njeri me fuqi super-natyrale nuk arrite qellimin qe ta mund vdekjen, atehere ne, si njerez te thejshte, nuk do te kemi as shanse te vogel te bejme te njejten.
Ne jemi ne levizje te vazhdueshme. Gjithmone jemi ne nje faze te mundimeve. Nje shembull qe kam marre nga nje liber i shkruar nag Autori Leonard Biallas, libri i cili titullohet, " Myths: Gods, Heroes and Saviors," eshte se njerezit, si e quan ai, "are in constant struggle: we go through a process that I(Biallas) call, the 'process of dying and rising'" Per shembull, a college student. Koha ne fakultet eshte koha qe a i e quan, "struggle." Ne kete faze, ne transformohemi per te mire. Behemi me te pjekur. E shikojme jeten nga tjera dritare. Pasi ta perfundojme collegin, jemi ne fazen te silen ai e quan, "the rising of oneself." Ne kete faze ne mburremi me ate qe kemi arritur, ,irepo para se te kenaqemi me shume, ne prape do te ballafaqohemi me nje struggle tjeter. Kjo struggle eshte kerkimi i punes. Nje shembull tjeter eshte ushtari. Para se te behet ushtar, personi duhet te shkoj ne boot camp. Pas perfundimit te boot-cmapit, ai behet ushtar. DMTH, ai eshte i transformuar. krepo, pas ketij transformimi, personi duhet te sherbej me tutje.

Pra menyra me e mire qe te kuptojme vete-veten eshte qe te mesojme nga experiencat tona.

Pasi qe ne jemi ne kerkim konstant per balance ne jete, nje menyre tjeter per arritjen e ketij qellimi, duke u bazuar nga Leonard Biallas, eshte mesimi i mitheve. Leonard Biallas thote se ne i perdorim keto mith si "archetypes," qe na ndihmojne dhe na japin fuqi te jetojme nje jete me te lumtur. Me fjalen archetypes, ai e ka kuptimin se duke mesuar se si heronjet e mitheve kane vepruar ne momente te veshtira, ne do te kemi mundesi ta bejme te njejten gje. Per heronjet mashkuj, Biallas thote se udhetimi i tyre ne jete eshte fizikal. Ata duhet ti perballojne shume mumdime fizikale. Ndersa, udhetimi i heroinave eshte spiritual. Mirepo te dy na japin shembuj se si te veprojme ne situata te veshtira.

Ne mendimin tim, pyetjen e pare qe ne e bejme kur fllojme te mendojme n e menyre abstarkte eshte, "Kush jam Une? " Kjo eshte kohe e krizes spirituale. Kjo eshte koha qe ne mundohemi te mesojme veten, ne menyre qe te shprehemi me meire ne rrethin e shokeve ose personave qe i njohim. A ka pergjigje konkrete lidhur me kete pyetje? Une them se jo. Ne ndryshojme me kohen. Cka eshte e drejte Sot, mund te jete e padrejte 10 vjet me vone. ME se miri eshte qe te mesojme nga gabimet dhe nga experienca.

Pra, kerkim konstant pr lumturi ne jete. A nuk eshte kjo qellimi i shumices ne kete bote? Une them se po.

P.S.

Pas vdekjes paska dicka te mire sepse ata qe po vdesin nuk po kthehen me. Dmth, po ju pelqen atmosfera ne Parajse apo ferr.

[Mina]

Per Huggos: Mina nuk e ka mbeshtetur fuqishem emigrantin por ka hequr nje fjale banale nga paragrafi tij.

[The Dardha]

Cdo dite mbi dhe eshte nje dite e mire..

[antitheos]

nuk e di se ku eshte shpirti i aitij njeriu qe vdes
por ne e qajme ate edhe pse mendojme qe gjendet ne nje vend me te mire .por ne kurre nuk kemi qejf qe te jemi po ne te njejtin vend.
edhe pse e dime se vdekja eshte vetem nje shkalle me e larte e qenies ne prape iu frigohemi.e kjo do te thote qe ne i frigohemi fundit total dhe jo nje gjykimi.
edhe fetaret me te medhenje frigohen prej vdekjes sepse edhe ta ta gjendet nje ateist i vogel.

[i krishteri]

1- gati, te gjitha para se te vdesin(ne çastet e fundit), pohojne Perendine!

2- njeriu kur vdese, nese nuk ka besuar ne Jezusin(nuk i ka hapur zemren) ndodhet ne vendin qe ne Bibel quhet Hades, per arsyen sepse jane ne pritje per diten e gjykimit te madhe. ndersa ata qe i kane hapur Zemren edhe e kane besuar me shpirt atehere vene direkt tek Zoti, edhe nuk do te jene te gjykuar diten e gjykimit!!!

[huggos]

Atehere le te kthehemi perseri... Mendoj se gjithkush qe hap nje teme e ka per detyre (te pakten morale) te kujdeset akoma me shume per ta mirembajtur. Nese nje teme kaq te rendesishme sa kjo e jetes pas vdekjes do ta leme pas dore, dy gjera jane te sigurta. 1. Nuk nxorrem asnje perfundim (vlere). 2. Ngaterruam me shume te tjeret, gje per te cilen behemi pergjegjes (fajtore). Meqenese pra nuk do te deshiroja asnje nga dy perfundimet dua tju them deri ku kam arritur me kerkimet e mia...

Thone se foshnja ne mitren e nenes shqetesohet shume kur do te linde. Mitra per te eshte e njohur, e ngrohte dhe e sigurte. Atje nuk ka zhurma te forta, pervec pulsit te pandryshueshem te zemres se nenes. Kush do ta nderonte me vetdije kete egzistence te rehatshme me boten tone? Ketu ndricojne drita te forta, ka zhurme, grindje urrejtje, dhimbje.. Ose e kunderta a do te donte njeri nga bota jone te rikthehej perseri ne barkun e nenes? Nepermjet lindjes foshnja hyn ne nje bote te re plot mundesi, interesante, ne nje bote te ndryshme. Por vetem duke lindur mund ta zbulosh kete. Foshnja e palindur nuk mund te marre mesazhe nga bota e jashtme...

Atehere nese kjo eshte e vertete per lindjen perse nuk mund te jete e njejta gje edhe per vdekjen. Ne kapemi fort pas se tashmes. Edhe nese jeta jone eshte e veshtire, per shkak te asaj qe do te vije me pas (ku ka mundesi te jete shume me e mire) ne nuk pranojme ndryshim. Madje kemi frike. Dikush nga ju e tha bukur, meqenese te vdekurit nuk kthehen me mbrapsht, ndoshtja kjo provon se atje ja kalojne mire... J

Jemi ne stadin me te rendesishem pra. Kemi vertetuar se vdekja egziston. Se te gjthe do ti nenshtrohemi asaj (panvarsisht nga deshira jone). Se egziston dicka pertej qe nuk mund ta provojme (e megjithate egziston). Pjestare te asaj bote jane shpirti dhe fryma jone (d.m.th. njeriu i vertete). Ndjejme se me ane te vdekjen nuk mbaron gjithcka, por perkundrazi sapo ka filluar dicka tjeter, e re, e panjohur. Nje jete e re, ne nje vend te ri por qe nuk do te ndahen me...

[kapedani2001]

un nuk besoj ne jeten pas vdekjes the ajo qe thot i krishteri nuk eshte gabim vecse un besoj ne zot por jo ne religion por prap sbesoj qe atje ka dicka mbas saj kush e di!!!!!!!!!!1 ah me falni pershendetje te gjitheve ndjes the nje here se jam i ri nga kto ane

[tim]

njerzit qe kane frike nga e verteta besojne ne jeten e perjetshme
POR DO TE DUHEJ ME SHUME KURAJO PER NJE NJERI QE E DIN QE DO TE VDES DHE JETA E TIJ NDALON ATY SE SA AI QE SHPRESON ME TEJ.

[gjithcka asgje]

njerzit qe kane frike nga e verteta besojne ne jeten e perjetshme
POR DO TE DUHEJ ME SHUME KURAJO PER NJE NJERI QE E DIN QE DO TE VDES DHE JETA E TIJ NDALON ATY SE SA AI QE SHPRESON ME TEJ.

te pershendes tim

[huggos]

Nje sqarim i nevojshem !!

Ajo qe po perpiqemi te provojme (megjithse shume fatkeqsisht nuk po e kuptojne) eshte se panvarsisht nga mendimi yne personal per jeten apo per vdekjen egzistenca dhe funksioni i tyre eshte krejtesisht i pavarur (ne lidhje me ne). Nese kuptojme kete pike, besoj se do te kalojme nje cak teper te rendesishem te mediokritetit tone.

Imagjoni nje “bashkbisedim” dy qensh ne lidhje me njeriun (te zotin e tyre). I pari thote se ajo krijese qe gjendet perpara tij nuk eshte njeri, por nje peme. Dhe eshte ne gjendje te sjelle te gjitha te dhenat e mundshme ne menyre qe te vertetoje pohimin e tij (kembet si rrenje, trupin si trung, floket si gjethe...) . Qeni i dyte thote jo, une besoj se ajo krijese nuk eshte as njeri as peme por eshte nje kompjuter (mendimet, logjika..). Si mendoni juve, panvarsisht nga teoremat e qenve a do te pushonte njeriu qofte edhe nje cast se qeni njeri? ... ??

Ate qe po perpiqemi te trajtojme ne kete pjese te forumit, nuk eshte se si mund nje njeri te vdese dhe dikush tjeter mund te mos vdese. Te gjithe (panvarsisht nga deshira apo mendimi yne) do ti nenshtrohemi vdekjes. Dhe jo vetem. Askush nuk do ti shpetoje as asaj qe vjen me pas... (perseri panvarsisht nga hipotezat tona, apo te shkrimtareve te tjere).

Ceshtja eshte. Nese ka dicka me pas, c’fare eshte ajo dhe si duhet une ta pres. Per me tutje me mire gjerat do ti trajtojme atje...


P.S. Ne menyre te vecante ju lutem atyre qe nuk kane dicka konkrete per te sjelle rreth temes, nese duan pjesmarrje le te perqendrohen me shume ne teme, duke pyetur sinqerisht vetveten (dhe jo librat), e duke ndare me ne ate qe vertet secili ndjen e beson. Dhe jam i bindur se pergjigjia do te jete me e frytshme si per ate dhe per te tjeret.

Me respekt
huggos

[djaloshi]

pershendetje huggo!
Me duhet te pranoj se tema ka interes.
Me vuri pak ne mendime. Nuk e di ne se e kam pergjigjen e pyetjes: Ku shkojne te vdekurit?

Vecse po mendoja.... shekuj te tere njeriu perballohet me vdekjen. Kurre vecse nuk u mesua me te. Kurre, vdekjen nuk e pranoi si pjese te realitetit. Gjithmone shmanget te flase per te.
Gjithe keto shekuj vdekja ngeli e huaj, e pa pranueshme, e ftohte.
Shkenca kalon jo pak kohe per te gjetur nje menyre qe njeriu ti shmanget vdekjes.
Te gjitha keto sikur te thone se njeriu erdhi ne egzistence per te jetuar perjete.
Shpesh pyes veten: vdekja eshte fundi i kesaj jete apo.... fillimi i nje realiteti qe nuk mund te ndryshoje me?
Po te kerkosh ne historikun boteror do te takosh, ne mitologjine Greke, vdekjen si vellane binjak te gjumit.Ne varret e lashte te shume popujve kufomat shoqeroheshin me ushqim dhe uje sepse besohej se pas varrimit besohej se njerezit ngriheshin perseri.
I shkruaj keto per te pare se gjate historise boterore gjithmone njeriu ka pasur mendimin apo dyshimin se ka jete pas vdekjes.

Mendimi im personal, huggos, eshte se nuk ka mundesi qe njeriu te kete ardhur ne egzistence per 70 apo 100 vjet. Nuk mund ta pranoj kete. Kjo jete kaq e shkurter te jep pershtypjen se ke ardhur per te marre disa vendime, dicka te zgjedhesh, qe ka te beje me ate bote apo me ate gjendje qe do te hasesh pas deres qe quhet vdekje.

Nuk e di nese te gjej ne nje mendje por sido qe te jete eshte nje dileme tronditese per cdo njeri. Po sikur... te kete vazhdim pas vdekjes??? Nuk do ta le me kaq. Do mbledh informacione.
me respekt
djaloshi

[The Hobbit]

Fakti qe nje njeri vjen ne jete nuk eshte pa qellim. Ka dicka atje pertej. Tani per tani e veshtire te thuash cfare..