Nëse...

[kosovar]

Nëse…
--
Nëse në rrugë më sheh të shtrirë
E bloza e oxhaqeve më ka mbuluar
Mos thuaj që më ke parë lakuriq
Nëse barku i uritur të duket si def i shqyer
E lëmashku i kërmijve mu ka bërë ushqim
S'kam nevojë për lëmoshë
Veç për një soditje
Buzë liqenit shpirtit tim
--
Nëse më prek me duarë të zjarrta
E shtati i shtangur nuk lëviz
Mos thuaj se nuk të kam vajtuar me lotë
Si dje si sot !
Nëse një herë të kam lënduar,
Njëqind herë më ke vrarë
Vjellje, vner, gjak,
Mbi trupin monstrum
Si më parë.
---------
unë-dora vetë

[kosovar]

Sonte s’po qaj, sonte po rënkoj - Zoti po çuditet
Sonte s’po lotoj, por nga sytë gjak po derdhë
Sonte s’po shkruaj poezi, por epitafin e jetes time
Sonte s’po hap varre, por po çel një greminë

Sonte s’di të lutem në asnjë gjuhë që bota flet
Sonte s’di të qeshem , kjo qeshja e fundit le të jetë
Sonte pelegrinazh do bëjë për shpirtat që vënë kurorë
Sonte, vetëm sonte, mos më lësho, më mbajë në dorë

Sonte pshtyma jote mu ka bërë mehlem
Sonte shkuma rreth buzëve tua - gurrë e bardhë
Sonte po s’erdhe ti, do vi unë me trenin e parë
Sonte, unë yll gjithësie me ty do nis një baladë

-----------------
unë - dora ime

[kosovar]

Zjarr zemre
***
Loja e zjarrit është - lojë dashurie,
Herë-here të duket si top femijërie.
Dhe të ndalin shpresat n'pupla t'Perendisë,
Sa magjik qe është harku i dashurisë,
Te shpon me shigjeta - dhembje pa kuptim,
S'të sherohen plagët deri në amshim...
*****
Atë natë m'endej flaka - me ngjyra magjepse,
Vallë, a ndizet shpirti me nje fije shkrepse?
Shoh fytyren tende në atë dritë pushtuese,
Një korb ma gërrith xhamin - do ta marrish nuse,
Hap dritaret nata - sa yj' qiellit janë!...
Mbyll dritaret zemra - te shoh se ku jam.

[kosovar]

Sa herë…

Sa herë mbi fshatin tim
shpejt fluturonin aeroplanët
pleqtë flisnin mes veti
në Drenicë, paska plasur lufta

Sa herë pushonin pushkët
e i vinte erë baroti Qyqavicës
pleqtë flisnin mes veti
në Drenicë, mbaroi beteja

Sa herë në qiell lartë
fluturonin korbat në rreth
pleqtë flisnin mes veti
në Drenicë, po çelin varre

Sa herë ndihej oshtima
e zinxhirëve të trashë
pleqtë flsnin mes veti
në Drenicë, krajlit po kthehen

Sot u dëgjuan këngë marshi
parakalime para flamurit
pleqtë heshtën-her' e parë
në Drenicë, liria qoft' e bardhë

[kosovar]

Si...

Si mu kujtua tash Mirko Gashi
Boem i verbit n’rrugën kryesore
Ke « Tre Sheshirat », a ke « Aktashi »
Gjithmonë për gotën thoshte fajtore !

Kur niste vargun e rimën e skuqte
Edhe kur gotën se mbante n'dorë dot
Poezinë zanat-fjalën se huqte
Edhe kur ndjenjat i lante me lotë


DEHUNI ME TË BUKURËN

Gjithmonë duhet me qenë i dehur. Kjo është kryesorja : madje kjo është çeshtja kryesore. Për të mos e ndie barrën e tmerrshme të KOHËS, që thyen krahët dhe të krrusë kah toka, duhet vazhdimisht të jesh i (e) dehur. Por me çka ? Me verë, me poezi, me krenari apo me dashuri; zgjidhni sipas dëshirës ! Por kryesorja dehuni!
E nëse ndonjëherë, mbi shkallët e ndonjë pallati, mbi barin e gjelbërt të ndonjë buzë gremine, në vetminë mbytëse të dhomës tuaj, zgjoheni dhe dehja ka rënë në intenzitet, apo është zhdukur fare, pyetni erën, valen, yllin, zogun, orën-diçka që ik, diçka që gjëmon, që lëvizë. Diçka që këndon, apo flet. Pyeteni sa është ora ; era, vala, ylli, zogu, ora do iu propozojnë : " Është koha të deheni ! Për të mos qenë robër të martirizuar të KOHËS, dehuni, dehuni pandërpre : me verë, me poezi, me krenari, me dashuri, dehuni sipas dëshirës tuaj " E për të harruar KOHËN dhe kortezhin diabolik të saj siç janë :
Kujtimet, Pendimet, Spasmet, Frikësimet, Ankthet, Ëndërrat shimere, Hidhërimet dhe Nervozat… dehuni, sepse çdo kush është i lindur dhe i gatuar që të kuptojë, të prekë e përjetojë Bukurinë-Dashurinë e pavdekshme që i përngjanë kohës!
Po nëse iu mbytë vetmia ikni, ikni ! Ikni larg me poetin për të prekur Bukurinë e Përjetshme, për të prekur retë, diellin, qiellin, atje lartë, atje ku lahet e Bukura, ose zhytuni në vaskën e humnerave të errta. Por, kur shpirti digjet duhet gjithësesi ikur për t'i shpëtuar, s'paku një moment orës së ligë.
Ngase të vetmuarit i njoh nga larg, sepse në sytë e tyre shprehin nënçmimin dhe të gjitha qortimet që jeta, apo KOHA u ka rezervuar. Pra koha është e shëmtuar por edhe delicioze.
Edhe të braktisurit i njoh, sepse ata edhe Bukuria i ka mallkuar. I njoh të gjithë ata që janë të vuajtur nga vetmia, sepse hecin njëri pas tjetrit, sikur në kortezh morti, nën peshen e ëndërrave, të denuar por gjithnjë shpresojnë … për një KOHË më të mirë, për një gotë verë, një poezi, për krenarinë apo dashurinë (thjesht për një virtyt).
Dhe te të gjithë këta shoh një që më përngjan, shoh një mik (mikeshë)që më shpon zemren me thikë kur nuk mund t'i ndihmoj. Nëse me asgjë, të paktën një poezi që kall epshet, që djeg çdo gjë që prek. Çdo kush ka të drejtë të shijojë të Bukurën. Por të Bukurën duhet ditur dashur për ta shijuar. Koha nuk ia ka dalur ta mund Dashurinë. Po duhet kuptuar realitetin se edhe Koha edhe Dashuria janë eternele.
Gjithë ata që e mundin Kohën me Dashuri, kanë gjenin tim. Këta janë raca ime, këta të gjithë janë FISI im.
______________________
PRAP DEHJA DHE KOHA

…sa e sa herë dehja ka filliuar te stacioni i trenit rrëzmalit për të vazhduar, e vazhdonte duke fryrë damarët sikur dozë adrenaline. Buzëqeshjen e të Bukurës dhe siluetën e flokëve kaqurrela duke përcjellur, derisa treni shkyente gurin në mes dhe fshihej pas bjeshkës. Ja tash ushtima e tij bëhet pjesë e dehjes. E ushtima ndihej edhe kur nuk kishte fare ushtimë, derisa ndalej në stacionin e fundit të qytetit ku mbaronin binarët.

Por, me kaq nuk merrte fund. Sa fillonte të binte intenziteti i dehjes, paraftyrimet ngjallin kujtimet, përqafimet që ekzaltonin shpirtin deri në dorëzim. Çfarë ankthi ! ? Kështu rifillon deshira që dermon për takim të serishëm. E netët bëhen të gjata. Ditët s’kalojnë fare dhe vetëm duke u endur nëpër dhomë kërkon të gjesh prehjen, sikur i sëmuri në spital kur kërkon vendin më të përshtatshëm për sherim, që kur e vendosin afër dritarës shpirti i thot se afër stufës do të sherohej më letë. E kur e vendosin afër stufës, shpirti i pëshpërit se afër dritarës sherohet më shpejtë. Nëse sherim nuk ka, çeshtja kryesore është për të mos vdekur. Edhe nëse vdes kryesorja është të jvdesësh i dehur, por me çka ? Lumi është larg. Në sirtar nuk ka një pikë venë, fjalët për poezi mungojnë. Letra mebetet e bardhë. Ora në murë ka dhënë shpirt. Dehja ka rënë fare. Shpirti tepër i trazuar. Para syve pallatet rrëzohen. Vetëm gërmina ! Kush nuk e ka provuar këtë gjendje, ka jetuar kot për Dashurinë dhe të Bukurën. Qe ora e ligë ! A ka shpetim? Shpëtimi është të marrësh rrugën e kthimit kah stacioni rrëzmalit, me shpresë se treni vërdall është nisur të kthehet rrugës gjarpërore. E nëse treni nuk është nisur ende nga stacioni i fundit ? S’prish punë. Kryesorja binarët janë aty. Nuk kanë lëvizur dhe janë të gatshëm për tua vënë veshin se vallë treni është nisur me te Bukurën. Por jo. Fillon dyluftimi me krenarinë dhe vetëveten. Prap lufta me KOHËN e cila aq shumë shpirta ka sfiduar dhe kallur në pikë të dimrit. …. në pikë të rrebeshit me shi...midis borës!
_____________________
Buzëqeshja e të Bukurës!

Nëse binarët nuk komunikojnë zhurmën e trenit, ngrituni dhe bëhuni sikur hyni në stacion për të blerë një biletë. Bileta nuk ka. As sportel nuk ka. As njeri. Është stacion fantom. Kështu ka qenë gjithnjë. Atëherë shikoni në mur figura femrash shkujdesshëm të vijëzuara. Mos u habitni nëse shihni vetëm figura gjysëm lakuriqe apo krejt lakuriqe. Çdo kalimtar ka lënë aty peng të Bukurën e vet, çdonjëri ka lënë imagjinatën për të Bukurën, çdonjëri ka rrëfyer trishtueshëm ankthin e pritjes. Çdonjëri ka dashur të tregojë se rroba më e bukur dhe më e modës që i shkon të Bukurës është vetë lëkura e saj, e butë, e lëmuar, që lëshon aromën më të mirë se çdo parfim. Ndonjë koment nën figurë nuk ka rëndësi. Ato i kanë shkruar të tjerët, ata që të BUKURËN e shprehin me fjalë. Secili artin e vetë, secili dashurinë e vete, secili fantazmën e dehjes. Vetëm kur të vëreni se rreth stacionit kanë filluar të tubohen njerëz, e kuptoni se treni nuk është vonuar, por ju keni dalur shumë para kohe, pa shikuar orën, pa shikuar orarin, sepse ju e deshironi të Bukurën kur iu duhet, e jo kur t’i teket trenit. Mos u merzitni me shikimet e kalimtarëve që me kurreshtje u shikojnë. Ju jeni sovran, asgjë s’ju bënë përshtypje, veç një jevgu që nga xhepi i brënshëm njerrë një shishe të vogël me konjak dhe gjithë duke e ngritur lartë ia thotë kënges. Tekstin se kuptoni, por dijeni se është këngë dashurie për të Bukurën. Këtu të gjithë janë të barabartë. As princi, as kalorsi më i shkathtë, as aktori më i mirë, as poeti më i famshëm nuk di të dashuroj më mirë se ti. Të gjithë kanë të Bukurën e vet, por e jotja është më e bukura. Mos mendo se Romeo ka ditur të dashuroj më mirë, apo ka pasur vuajtje më të mëdha. As Xhulieta nuk i afrohet të Bukurës tënde. Ata i përjetësoi Shekspiri, i cili nuk bëri asgjë më tepër veç se tragjedinë Antike për Dashurinë dhe të Bukurën i çvendosi nga Buthrinti i Albanisë, në pallatet e Evropës, për t’i bërë kult, për t'i shndërruar në mythe. Po Fedra që aq shumë lotë u derdhën për te!? Kjo i mungonte Evropës,sepse Evropa kishte nevojë për lotë të vërtetë, e jo lotë për zakonet e shoqërisë. E antikët ishin lodhur nga gjaqet dhe luftërat e tëmershme që i shaktonte Dashuria, e Bukura. I kishin me bollëk edhe poezitë, edhe valët e Detit Jon ku lahej e Bukura. Ah, Deti Jon! Ah Saranda, me ****** e drunjtë midis syrprinës së ujit, aty ku plazhi fillon menjëherë nën rrugën e rrethuar me palma. E nëse gjatë ditës kërkon hijen për t’i shpëtuar përcëllimit të diellit, mos harro që pas orës 10 të mbrëmjes t’i drejtohesh trapit midis ujit me të Bukurën. Dhe ashtu të përqafuar mbi **** e të dehur tapë, shkriheni në njeri tjetrin sikur plumbi në lugë, nën tingujt muzikor të ndonjë kënge polifonike shqipe, që vjen nga ndonjë dritare e hapur pallateve mbi rrugë.

Në këtë kakofoni fantazmash nëse dëgjoni ndonjë ushtimë, mos u shqetësoni. Nuk janë halucinacione. Është zgjimi i subkoshiencës. Ushtima neveritëse që gërryen trutë shndërrohet në simfoni tmerrësisht melodioze nëse në dritaren e kompartimetit të fundit të trenit e Bukura nga larg u dhuron buzëqeshjen sheruese. Ajo buzëqeshje magjepse të deh prap… Tash ngadalë kupton se ç’domethënje ka buzëqeshja. Nëse kurrë nuk e ke analizuar është momenti t'i paraftyrosh gjithë skenat e ndryshme të jetës, duke filluar me Buzëqeshjen e nënës ndaj fëmijës i mbytur në vaj, i cili sapo sigurohet nga buzëqeshja e nënës, vajin e kthen në qeshje. Paramendoni se çfarë efektesh shkakton një buzëqeshje e rëndomtë. Po buzëqeshja e të Dashurës. O Zot! Buzëqeshja sheron edhe gurin!!!...Prandaj, Smile please!!!

Dikur

Dikur në vendin Amë
Tinëz Kosova ëndërrohej
Sa kënaqësi, të përtej kufirit
Të gjithë këndej kanë dalë
Kanë ardhur të çmallen
Për ato pesdhjetë vjetë me radhë
Që nuk u pamë!

Sot në vendin Amë
Asnjë këngë nuk thuret
Pa Kosovën në buzë
Dikush i tha Muzë
Dikush vuajtje ndër shekuj
Djep i shqiptarisë
Gjaku i mirë që nuk rrenë

________________

Deliri i dashurisë
**********
Më gërmojnë mitet, më gërmojnë,
Si femra lakuriqe me parakalojnë..
E ty Muza shqipe te pagëzoj - Zanë,
Gabimisht dikush te thirri: Satane!
S'je Satanë, jo,por krijesë mitike!
Kokën lartë, n'ty s’ka gjë biblike.
************
Në dashurinë tonë vdiq zogu i vjetër,
Ky delir është një dhunti tjetër.
Nuk na e shtang mendjen më asnjë profet,
Në njerin skaj - Krisht, n'tjetren - Mohamed,
Fosile të ngjallura nga besim i lashtë,
Kur edhe Zeusi vetë sundonte n'Artë.
**************
Ah, vargu im, po c'faj bëra sot?
Ruaje madhështinë e mos loto kot!
Gërmoj tutje veten, gërmoj në ty rëndë,
Ah, sikur te flija njëherë n'preherinë tënd,
Deri sa të gjej - do të hap çdo portë
Dhe nuk do te vdes pa t'gjetur n'këtë botë.
_________________________

DALLGË JETE

O dallgë që me vete bartë gjamtë e kohës
Ti stuhi që rrëzon lisat shekullor
E shpirt i ekzaltuar i bie rretull botes
Por sërish ndalet në truallin arbëror
****
Sa herë liqenit valët ia ke trazuar
E brigjet ke dashur t’i bashkosh
Soditjet e thella kot i ke numruar
Si mendon meridianet t’i kurorëzosh
****
E si ta zaptosh detin e pa skajë
Prap tokë arbërore shfaqet përnjëherë
Si bukë e gatuar –bukuri e saj
Si lule me ngjyra që delë në pranverë
_________________________

Në dhé të huaj

Shpesh, kur ju qani
Askush nuk vëren lotin tënd

Shpesh kur jeni i trishtë
Askush nuk ndien mundin tënd

Shpesh kur je i gëzuar
Askush nuk vëren buzëqeshjen tënde

Shpesh kur thua se je i huaj
Gjithë të thonë kur do këthesh
Në dheun tënd na thuaj...
_________________________

ANIJE E BRAKTISUR
*******
Ndihem rëndë si anije e braktisur
Me përplasin dallgët, mi këpusin spirancat,
Rrokulliset lanterna me flakë të fikur,
Ankthi m'dritherinë-nuk dalloj nuancat.
***********
Dhe terr i natës pa yje e pa hënë
Valët prap po ngritën deri në parmak,
Kapiten, thirra! Nyjesh jemi zënë,
Kusarët me vjedhin kohëve pak nga pak.

************
Ma kërkojnë thesarin që m'u dha n'besim.
E unë s'e jap dot - luftoj fyt per fyt!
Dhuna s'me përkul, betimi - betim,
Pa busollë do t'vij te limani yt.
**********
Dhe ëndërroja vetën, luftëtar me famë.
Këngëtar i rryer që s'mund t'rroj pa këngë,
Plagët qenë të freskëta - ende n'trup i kam,
Me to u thurr legjendë dëshmorëve të rënë.
***********
Jooo, nuk dorëzohem,me gjuhë plagët i lëpij.
N'shtatore të gurtë - guxim i pertrirë,
Therras Muzën në ndihmë, djersët të m'i fshijë.
Konfidente e vjeter, s'të lus per mëshirë.
___________________________


MBAJ NJË ZEMËR NË DUARË

Mbaj një zemër të çmuar në duarë:
druaj mos shpejtoj hapin e troshitet,
mos më zë ferra shtegun e gërvishet,
mos më shkel këmba në akull dhe më vritet!

Druaj mos nga sjelljet e mia trishtohet,
mos nga ndjenjat e mia pikëllohet,
mos bie kund tërmeti dhe lëndohet !

Mbaj një zemër fisnike në duarë,
kurrë s`kam mbajtur thesar më të çmuar !

(e huazuar)

_________________________

PORTRETE HISTORIKE

Zura ta punoj një portret në vaj
Sado që nuk jam Gjelosh as Muslim,
Sytë-si të Migjenit me shikim t’paskaj,
E ballin ia bëra si t’madhit –Naim

Flokët njësoj si-t’Kristoforidhit,
Mjekrrën si të Nolit kur ishte i ri,
Vetullat e Fishtes si dy gjethe t’prillit,
Nga Vlora i vodha qerpiktë e zi.

Pastaj ca rudha t’Lasgushit të urtë
Nga Elena Gjika-mora krenarinë,
E Bajram Currit nga shpella e gurtë,
Ia barta mustaqet bashkë me Dragobinë…

Nga aktor Moisiu brusha nxirrte – hijen,
Herë-herë majtas, djathtas pikturën e këthej,
Nga gojë e portretit sikur ndiej- Nexhmijen,
Nga bebzat e shkencës sikur m’del - Çabej.

E një përkrenare marrë nga Skenderbeu,
E lash aty anash – pranë në këtë portret,
Që po të ketë nevojë një ditë – Mëmdheu,
Në luftë përkrenarja përseri na thërret !

Me brushë të poetit e jo – të piktorit
Nuk jam as Gjelosh, nuk jam as Muslim,
U largova pak ta sodis – portretin,
E n’të gjeta shpirtin – e popullit tim.

(e huazuar)
____________________


Zëra që heshtin
*****
Përpara më zgjaten rrugë
që shkojnë e s`vinë mbrapa meje
mbesin zëra që s`më arrijnë
përpara shoh kokë ulur imazhin tim .
Lotët thaj, e mos më trishto ëngjëll,
drita ime më dëgjo - buzëqesh
se nuk do të harroj ëndërrat
nga larg do t`i dërgoj.
Pse nuk më thirre sot...?
në të njëjtën kohë neser
Prapa grilave të vetmisë do të pres.
________________________

[kosovar]

Welcome back

Kur ike heshta - ta çmova vendimin,
Artistit rruga s'i mësohet- as kur gabon,
Çdo ditë të prisja ta ndërrosh mendimin,
E dija që do të kthehesh-herët a vonë.

Lutje as mesazhe; s'të dërgova kurrë,
Ta respektova heshtjen-ta dija mllefin,
Çdo ditë mendoja ku u tretë ai nur?
Që aq mirë dinte ta ndriqojë sheshin.

Vetën time dërgova të ta vjedh mendjen,
Gjatë rrugës kish' harruar porosinë,
Si taralloqe, t'hargjuar ma solli penën,
Në fund të tunelit-akulli tha po shkrinë!

Lajm i mirë! prisja dritën e mëngjesit,
Që grykës tunelit t'ia shtojë hjeshinë,
Bë zemrën guri, bjeri grusht vesit,
Eja në mes t'zhurmës, heshtja të grinë!

Unë s'jam Lasgush, po buzë t'liqenit jam,
Për fajlën tënde, malli m'paska marrë,
Qysh kur ike ti, një varg zier se kam,
Sepse mendja n'dysh mu paska pas ndarë.

[kosovar]

Deshmorëve

Përmendore t’gjalla-roje t’Atdheut,
Frymzim gjeneratash-bijë të Skënderbeut,
Për ju do të punoja nga një përkrenare,
Dëshmi djalë pas djali për luftën atdhetare.

Për Ju do të ngjallja nga varri çdo poet,
S’pari At Gjergj Fishtën me lahutë të vet,
Do të rilindja më t’famshmit skulptorë,
Tu nderojnë me pendë-me bastun në dorë,

Ashtu bashkë t’ua bëjnë-një Tempull të Artë,
Me fytyrë të buzëqeshur kah dielli i zjarrtë,
Që kurrë mot i lig t’mos ua prek fytyrën,
Ju kombit shqiptar, ia larguat mënxyrën.

Dy mij vjet u pritëm-lindja e juaj çlirim,
Edhe kohë të shkreta i shndërruan n’agim,
Edhe gjakut t’arbrit krenarinë ia kthyet,
Zingjirtë e robërisë s’ia latë më në fyt.

[kosovar]

Kosovës

Kosovë, unë ta njoh gjëmen
Ta njoh buzëqeshjen dhe këngën
Bijtë tu që të rënë në luftë,
Çdo krismë e tyre, mbeti fjalë e urtë.

T'i di varret Kosovë cep me cep,
Dhe dëshmorët tu që i rrite n'djep,
T'i shoh vashat me pushkë në dorë,
N’ vend të zemrës m'rrahin n'krahror.

Ti më mësove se si ruhet nderi,
Si nxirret Atheu nga terri e tmerri,
Se sa vlerë kanë nëna me fëmijë,
E si rritet pushka me rrënjë në Shqipëri.

Edhe ty falemnderit or babaplak,
Qe në frengji t’kulles ngule këtë bajrak
Prej teje mësova si të marrë nishan,
Se si shkaut për ballë duhet dalë n’mejdan

[kosovar]

Me thuani si hyhet në liri
Tregoni si duket çlirimi
Une brez i linur n’robëri
Besë e madhe betimi.

Si merrë frymë atdheu
Ankthi më zinte çdo natë
Si luftoi trimi Skënderbeu
Shpatën sa e pati të gjatë ?

Tregoni si puthet flamuri
Me shqiponjen dykranare
U rritëm si bima nën guri
Në kohë të egra barbare.