Komplet libri im ne doreshkrim - kerkoj mendimin tuaj...

[bajko]

Kam te botuar nje poezi, dhe kjo ketu, este libri qe kam gati ne doreshkrim... deshiroj te kem mendimin tuaj...

Me respekt,
Ibraim Bakiji



“Shpirti është një mbretëri, poeti është endacak që shkon prej mbretërie në mbretëri sa për të kërkuar një copë buzëqeshje”.

Ibraim Bakiji

përjetësi

një dorë plakë
rrëfen heshtjen
një xixë nga sytë
botën ndritë
një buzëqeshje
rrezet hijeshon

një fjalë
si orfiusi në stiks shkon
kthen kokën kohën shikon
gjërat pa emër
natën
jetën e mallkon

një serenatë si këmbanë vjen
çast i fundit a fillimit dora nuk e din
nuk din ajo se ç‘pret e vret
por e din për kë shkruan
shumë mirë e din

në gjunjë i lodhur para Çaronit qëndron
në prag të vdekjes
orfiusi përjetësinë këndon
është çast që të dashuruarit e dijnë
është fjala që ata e kuptojnë


si unë

një ti e coptuar
nga ofshama bartet
era shpirtërat tej i çon
dita e egër egërsirat zbutë
një botë e mbrapsht
mbrapshtinë mbrapsht e kthen
një zemër e vetme
zemrën në arrati lypë
një unë një ti një …

pse thua s’je si unë

nëse them

qajë dhe hesht
në heshtje emrin ma ruaj

qajë e shih buzëqeshjen time
frymëmarjen në dënesje më mbaj

qajë ti qajë
më jep shpresë nga dashuria
ajrin më jep
më jep emrin që kam

po
qaj
se sonte unë qaj me ty


si i thonë

na është një lule
si dashuria rritet
aromë e fllad parajse
vesë çdoherë ka

bukurinë e saj
i çmenduri e kupton

e dobët është rima
poetët të vegjël janë
madrigalet të nemitura dalin
serenatave fundi s’u dihet
se
lulen
i çmenduri e kupton


unë nuk them

unë nuk them dua
as shpirtë
as jetë
as lulevere

këto më janë pak
shikoj dhe lot nxjerri nga sytë

a është i gjërë universi
apo grimcë
nga ajo që unë dua

andaj unë nuk them eja
vetëm shikoj
dhe lot nxjerri nga sytë



s’mërzitemi

me mijëra heshtje shkelëm
me çarshaf atdheu u mbuluam
pushkën për shok kishim
dhe s’mërzitemi nëse vdesim

sa lahuta na thyen
sa gjarpërinj në shtrat kishim
e na thonin fleni
thuaj e tillë është jeta

nëse nesër nuk jemi
thuani të tillë kanë qenë
janë një unë një ti
janë çdo fjalë
çdo shtëpi

dhanë titull
e thanë
të rrosh e të vdesësh njëherë
të vdesësh që vdekjen ta harrosh

heu të pavdekshëm
një unë një ti
në vehte i ke…


ikja

dua të ikë
si i marrë
të ndjej lirinë
të ndjej ajrin
dua të ikë
si ujk
të vrapoj në shkretëtirë
të jem mbret e rob
të jem vetëm
të ndjej heshtjen
por ndokush
ecë mbi varrin tim
dua të ikë

dëshirë

madrigale baladë…
këngë shpirti do të këndoj
diell do t’isha bërë
o natë me trup të mbuluar
gjum do të bëhem
të t’kaploj për një çast

në ëndërr në një botë
bashk të jemi aty të rrojmë
dëshirë e ytja të bëhem
të më plotësosh ti si din e si don


malli shekullor

ti djep i madh i shurdhët
erdha bekimin e artë të marr
braktisa vehten të gjitha që i doja

në ty zhurmën e madhe e risjell
mallin shekullor ta marr
tek ti djep i madh
i urtë


zjarr

stuhi
breshër
zë i hidhëruar ndoshta
mall atdheu e dorë madhështore
psherëtimë ofshamë

o njerëz
rrugës si për në kalvarë
do të vij
do të vij se kam zjarr


lypësi modest

asgjë s’kërkoi
gëzimin askujt s’ia vodhi
asgjë nuk ka
shpirtë as lot

mbi bardhësi
pafajsia me qetësi i kthehet
në dheun e vet trupi dhe i bëhet


larg është dita

një fletë e rrudhur e zbehtë
dora e freskët plot vesë
era çon penën në qytet të zbrazët
rrëfimet e zeza për shkronja vuajn
ethe malli e heshtjeje
djepin lumin
shërim kërkojnë

larg është qiriri ku libri hapur rrin
larg është dielli larg është dita
në vend të huaj
krejt është natë krejt është larg
si në vend të huaj


pritje

një zë pritjen e thëret
tej maleve si abe shfaqet
duvakun e natës dritë syri e shkoqë
dora e qetë shpirtin po e zbutë

nga larg ca lule të njoma vijnë
nëse je i heshtur i shtrirë
ofshamë e shtrat ato le të jenë

thuaj

në të pyesin kush je
thuaj nuk e di
dhe ec mbi dhera

në të pyesin nga je
hesht
vetëm ec mbi kohëra

në të pyesin ku shkon
i shiko në sy dhe u thuaj
eshtrat e të parëve kërkoj
vehten ta gjej
andaj ec dhe ti me mua


kush më pritë

kush më pritë
si gjum për ëndërr
kush më gjen
si ëndërr në gjumë

sot e nesër dje e sot
shpirt a argjil atje në rudinë
kush më pritë

i ri a i thinjur
si eros i çmendur
sot a nesër dje a sot
kush më pritë




kitarë oh kitarë

mbi kitarë lotët si vesa mbi gjelbërim
dhe jeta e një kënge të pakënduar
mbi kitarë

valltarë të mërzitur në çdo hap
natë kudo e habi njashtu
ditë moti kohë e fjetur

kitarë oh kitarë e nemitur
kërko jetë për tingujt
shpirtit zërin i rino
e mua më gjej shtegun kitarë


më kot

sa e sa shkroi Shekspiri më kot
më kot Platoni urrente mësuesin
Sokrati thente dhëmbë më kot
Khajami më kot kërkonte çupa e raki
më kot Allan Po qante për Anabel Li-në
sa pesimist ishte Shopenhaueri më kot
më kot të gjithë vuajn e shkruajn

më kot pse o zemra ime pyet
ndokush qanë ndokush shanë më kot

mos e lexoni botën më kot


stili

të lë lapsin pak
të flej
në ëndërr lypsarë endacak
në oborr të një mbreti
këngëtar a palaço të bëhem

ta lë lapsin
zemrën shpatë ta bëj
mërzinë si mëkatar ta coptoj

sa shumë dua të qaj
të bërtas të çmendem
ta lë lapsin përgjithmonë
se dashurinë kështu s’mund ta mbaj
heu braktisje heu


asgjë

rrezet e diellit
notonin në valët e imta të detit
era freskonte trupat e tulatur
në gjithë atë freski e qetësi
vargjet e fundit hudhen në ujë
ato edhe asgjë nga unë në mos
rrëmbejnë diç

në Jallovë s’i mori kush
në Stamboll s’i priste njeri
endeshin në pafajsinë e detit
nga larg dukeshin si treten
ato edhe asgjë tjetër…
miliona njerëz ishin të panjohur
e panjohur gjuha që flisnin
ç‘humbje e madhe shfaqet
ato të rrëmbejnë…

në njërën dorë hidhërimin
në tjetrën gëzimin
në shpirtë shtangim i pamasë

natë e braktisur e vargjeve
ah
në Jallovë a Stamboll s’u din kush varrin
ato edhe asgjë tjetër në mos
rrëmbejnë diç


ku je

ku jam kur të duhem
kur trishtimi zgërdhihet ku jemi

brenda mureve të rrënuara
drita e qiririt si nuse rrin
tymi sillet si në valle
në natyrë çdo gjë e shtrirë e shkrirë

nën çatinë tashmë të djegur
strehimi nuk ka vend
rrugës plot plagë u nisa
e kur të duhem ku jam

çdo udhë e shtrembër duket
bërtitje e sharje gjithkah
vloj e shaj me të tjerët
shpresat si lavire ikin

hije jam nëse dita larg është
në tokë i shtrirë i shkrirë s’dua të jem
në udhë në frymë në plagë
kur të duhem ku jam
ku je e ku të kam

modesti

një mirupafshim
psherëtimthi tingëllon
ekoja tiktaket e orës shtyen

një mirupafshim
në trup pa fjalë
pa zbukurimin kur
pa utopi

në nebulozë kohe të ndaluar
akrepat kohën po e shkyejnë



zë

ulurimat e zogjëve
në dënesje e ulin
nëpër kohë e shpiejnë
s’ka të ndalur ky zë
as të dalur jo

zë i ditës plot vrerë
në shkak e pasojë
këtu është
atje njashtu

ulurimë
dënesje
heshtje
shpirtë që s’braktiset
që ditën si jetën mbanë


erë e lot e heshtje

një erë sjell një lutje
dhe një ikje si çdoherë
lot rrjedhin si këngë miti
e një ofshamë mbulon botën

në fjalë të lëshova
oh
me lutjen era fjalët i bartë

gjallërimi lind heshtjen e madhe
e heshtja ofshamën mbulon


rradhë gjaku

hije e egër ec mbi nemitje
fishkëllimë vallëzo me mallin
fortunë jetësohu

tani
foshnja po dëgjon rrjedhën e lumit gjak
shpirti qanë nën hije të zbehtë
djepi i vjetër i papërkundur
në kokë të lodhur
në rradhë gjaku jeton


rrudha pritjeje

flakë në gjoks
nga zemër e kallur ndritë

sy i pagjumë i skuqur
për ditën jetë po bëhet

qiri i dhezur nga shpresa
hijen s’len të zhduket

orë e thyer për toke
mplakjen s’len të vijë

shpirti i ri plot rrudha
nga pritja qesh e qanë


leximi për jetë e ëndërr

ëndërra jetën ndanë
nga jasht errësira fle
këtu drita zgjohet

lutjet ku ecin

yjet vallëzojnë me ëndrrën
jeta lufton me dherat
befas eklipsa gjallërohet
e rrëfimin si aromë lëshon


lumi

cigare pi e shkruaj
prehje asgjë mos thuaj
gëzim mall e vrerë
a e din çka therrë

jeta dhe vdekja janë pa titull
në kokë luan djall a engjull
e mira mëkati qetë s’të lënë
maleve trishtimthi vjen një gjëmë

bukuria të shfaqet si një zanë
qeshjen qarjen lëri mënjanë
të thërret zana në ishull t’pashkelur
shpirti nuk shkon është i trembur

shkruaj cigare pi vuaj si unë
trëndafili dhe muzgu janë si lumë


mos

nëse thua
egërsira më përcjell
hudhe lapsin e ditëve dhe netëve
e mos shkruaj butësi as egërsi

nëse thua
sfida s’njoh s’njoh askend
theje pasqyrën e botës
mos shiko veten as të tjerët

nëse thua
s’më duhet kush
s’i duhem kujt
dil lakuriq rrugëve
dhe thuaj
jetoj kot së koti


mundim me inatë

të kujtoj se dua ta mundoj veten
dua që sytë të më skuqen
e gjumi të më frikësohet

të kujtoj se më dhimbsen ditët netët
udha kah kaluam më dhimbset
dhe fjalët që për ty vrava më dhimbsen

të kujtoj meqë s’dua të t’kujtoj më
se të jam i largët i huaj të jam
e largët të është gjithçka e imja


labirinth

vrapim pa qëllim
rrotullim rreth vetes
jargë në gojë
therra në shpindë
dhëmbë të mprehtë
britje çirrje e ikje
copë toke për pakë pushim
kohën çdoherë mbrapa


tercinë

po të shkruaj
ty të vuaj
unë të dua ti mos druaj


sa deshte

ca fjalë mashtrimi të panjohura thua

errësirë sa për të mos parë ditën
mërzi sa për të më bërë pesimist
dashuri sa për të vuajtur
braktisje sa për të qenë endacak
vetmi sa për të folur me vetveten
pastaj ikje egërsi

takim me vdekjen

udhëheqje engjujsh për ferr a parajsë
jetë pas vdekjes të këqijat t’i jetësosh
kaq nga universi
ti thua kaq


përshëndetje

nga ofshama e të çmendurit zgjohesh
mëshirë kërkon nga ky grusht mëkatari
rreth teje epitafe dyfjalëshe
fërfëllimë që zëra harrese bartë
britma foshnjeje nga larg dëgjon
me mendafsh lavireje lotët largon
në qytet të zbrazët vija jete të çojnë
në rreth të ngusht si në valle të hedhin
muzikë kosmosi për simfoni ke
me refrenin shkop plaku
mirëmbrëma lindje e pistë thua


shpërblim muzgu

në prehër të muzgut
jeta thinjet
unë mbylli sytë

yjet varur rrijnë në grahmat e vdekjes
një shtrirje mbi një rrasë guri

përcjellje e gjith kësaj madhështie
me fjalë që s’thuhen dot

me ledhatim mashtrues
muzgu me zgjim shpërblen agoninë


ëmbëlsi e hidhët

në rudinë në parajsë
lakuriq vrapon
nën pemën e Ademit dhe Havës
dita të vijë pret

nga mollë e ndaluar
një grimcë morët
sa për të gjallëruar dashurinë
sa për të përjetësuar dhembjet


shiqo psenë

shiko një yll si këputet nga madhëria
sa mallshëm ylberi tretet nga retë
sa ëmbël valët flejnë pa fllad
si venitet jasemini në çeltërinë gëzimi
tretet cigarja në tabakenë e harresës

shiko veten në një varr të freskët
një epitaf një fjalë vetëm një lot
pse

pse përqafon gurin që zemra të të ftohet
pse pyet veten e psenë shikon


tungjatjeta Niçe

mbi jetë ndodh gjithçka
qentë ecin ulurojnë lehin
epitafet shkruhen lehtë shkurtë
vdekje mbi jetë ndoshta njerëz
flasin qetë apo luten heshtin
hëna disi më e ndritshme duket
vend i frikshëm shpresështerrpë
agimi çdoherë është i errët
ora akrepat i braktis
mbi jetë e në pritje
ndodh gjithçka dhe asgjë


çdoherë s’duhen fjalë

sa shumë biseduam sa gjatë
sa ftohtë ishte sa nxehtë na vinte
sa errësirë kishte sa mirë u shihnim
sa qetësi brenda neve sa gjëmime sundonin
sa shumë biseduam dhe kurr s’mbaruam

ikëm edhe pse asnjëri nuk deshtëm
sërish u pamë pak biseduam
u pamë edhe njëherë fare nuk folëm
sa nxehtë na vinte sa mirë u shihnim


ngushëllim

muzgu vdiq
errësira qoftë mbi të
ç‘ti bësh
e tillë është jeta

muzgu vdiq
kush mbet gjallë


sy vepre

sa sy të bukur
sa të shkruar janë
më lejo t’i lexoj
ani pse s’më shikojnë

le të lotojnë le të lahen
edhe më mirë do t’i lexoj
lejo që kryevepër
sytë e tu të bëhen


karrikë dhembjesh

në atë kamerie
në karriken ninulë
në dhembje ulesh
në rrugën lëmsh shikon
muzgun e pret

zemra si cigare dhezur rrin
shpresat tym të ikin
dashuria hi të mbetet
dhe me lot të dehin

ti po ti
në dhembjet karrikë
shtrihesh
e dehur mbyll sytë
dhe kujtimet ëndërr i sjell


bisedë me hijen

fjalët fund nuk gjejnë
ata e shiqojnë njëra tjetrën

vetmia pa mëshirë më vret
në grahmat e vdekjes
qaj e humbi vezullim për ditën


ringjallje kohe

kujtoj kohën
mitin e djeshëm
të gjallë s’e kam parë dot

shpirti endet hutohet
nëpër rrugën lëmsh fshihet e mbetet
heshtjen në sy shikon
dhe gjallërinë pret
pret gjithçkanë


nektari

në sytë e tu t’pafajshëm
dashuria ime u lëshua
e humbi deri në vezullim

në kraharorin tënd t’mirësisë
zemra ime pushoi

o kalkutë
dashuria si po thithet


Mateçi

në këtë fshat rrënojë
shpirtërat vijnë e shkojnë
vijnë e shkojnë edhe erërat
por dy varreza mu në mes
presin e përcjellin gjithë të tjerët

na ishte njëherë…

netët e gjata
të nesërmen s’e donin dot

çuditë mrekullitë
në një natë të huazuar
dashurinë shfrenojnë mallin rrëfejnë

ata shikohen
pse jo të puthen si të marrë
në botën e tyre s’ka turp as kufi jo

erdhi dita ata bënin natë

i huaj ishte ajri
jeta
emrat
gjithçka e harruar u bë

rrëfim në pluhur dashuria mbeti
dhe çdokush e fillon…
na ishte njëherë
një natë
që të nesërmen s’e donte dot

për ty

sa e sa luleve aromën u mora
sa e sa netë pamëshirshëm thinja
sa e sa udhë mizorisht shkela
sa e sa refrene për një këngë thash
sa e sa larg je sa afër të mbaj



Escape
I want to escape
as a madman
to feel the freedom
to feel the air
I want to escape
as a wolf
running in a desert
being king and a slave
being by my own
to feel the silence
but someone
is walking upon my grave
I want to escape

Copyright ©2004 Ibraim Nijazi Bakiji

www.poetry.com – është faqja ku mund të gjeni Antologjinë ndërkombëtare të poezisë A Passionate Sky, (antologji në të cilën është e botuar edhe kjo poezi).

ec

të nesërmen mos e godit me të djeshmën
me lule dëshmorësh mos bënë park për vete
mos pyet ç‘bënë të parët për ne
mos shkel mbi eshtra

ec drejt
me veten tënde të sotmen godit
mos ul kokën
ec drejt



besoj se ju pelqyen...

[Brari]

C'eshte "stiksi" e "caroni".. qe i permen aty lart ?

--
të nesërmen mos e godit me të djeshmën
me lule dëshmorësh mos bënë park për vete

---

shume e bukur kjo..

Nga je ti Ibrahim bakiji?

poezite i ke shum te bukura..

Suksese!

[bajko]

Stiks eshte lum ne mitologjin greke, ndersa çaroni eshte ai qe ka bart njerezit prej kesaj bote ne tjetren permes lumit stiks.

falemnderit shume brari...

jam nga kumanova

[Ard]

Bajko urime per poezite,te uroj suksese te metejshme.
Krijimet e tua jane te mrekullueshme,vazhdo dhe me tutje.

Respekte!

[shpirti_i_bukur]

Bajko me pelqyen poezit e tua te vellimit te pare . Kane nje permbatje, imazh te gershetuar , dashuris, njeriut e jetes.Te tri keto luajne rol te rendesishem ne eksitencen e njeriut si qenie natyrore. Poashtu keto poezi kane origjinalitetin e vet, te zakonshem me ngjarjet e ndodhura. Suksese. Presim edhe librine dyte ...............

[bajko]

melankolia dhe shpirti i bukur - falemnderit per mendimin qe dhate.
me falni per vonesen, por nuk kam pasur mundesi per qasje ne forum...

respekt te gjitheve.