E papërballueshmja - tregim

[whisper]

E R O T I C A


Ti je në atë moshë që ëndërrojnë djemtë e rinj dhe që adhurojnë pleqtë,në atë moshë kur s’të shqetëson më rruga e bërë,por ajo pjesë e vogël rruge që të ka mbetur për të përshkuar deri atje ku mbarojnë të gjitha udhët,rrugët,rrugicat,monopatet dhe autostradat e jetës.
Deri atje ku s’ka më as rrugë,as udhëtarë,as zhurma hapash e as semaforë.Deri atje ku s’ka lule të bukura shumëngjyrëshe nga ato që të dhuronin vite më parë mes puthjeve dhe lotëve të dashurisë ata që t’u përgjëruan aq shumë,ata që “nuk mund të jetonin pa ty”.
Deri atje ku ka vec rrënjë të forta shkurresh,bimësh apo edhe lule erëshumë të hedhura mbi muret e drunjtë të banesës tënde të fundit,e vetmja pronë ekskluzivisht e jotja-dhuratë parikthim e mëmës Natyrë.
Je dyzetëvjecare.
Ti tmerrohesh kur con ndërmënd këto gjëra kaq fiziologjike.Ngrihesh rrëmbimthi nga shtrati i ngrohtë,vrapon drejt dritares,hap perdet e mëndafshta dhe hedh vështrimin mbi rrugën që shtrihet nën dritaret e tua,e qetë dhe e bindur ndaj hapave indiferentë të kalimtarëve dhe rrotave mizore të makinave që me uturrimën e tyre e prishin këtë mëngjez të paqtë e të kthjellët.
Me një dashuri që as vetë nuk e di se nga të vjen,vështrimi yt përkëdhel pemët,kalimtarët,ca pellgje të ndyra uji që pasqyrojnë aq gjallërisht rrezet e diellit,shtëpitë përballë me tjegullat e sapolyera nga ndonjë merakli,tymin që del nga oxhaku i vjetër i furrës,ndoshta gjëja më e lashtë e qytetit tënd të vogël të harruar në cepin e grisur të hartës.Pastaj ti pasi largohesh nga dritarja duke lënë mbi xhamin e ftohtë avujt e frymës tënde dhe shenjën e hundës,rend drejt pasqyrës.
Ke shumë kohë që s’e ke parë veten ashtu sic je tani,lakuriq,me flokë të shperndarë mbi supet e tulta,me gjinjtë e fryrë të varur mbi barkun e dhjamosur e plot rrudha që të rëndon aq shëmtuar mbi seksin që pothuajse është fshehur plotësisht mes tulit të kofshëve të trasha ku ca varice kanë nisur të shfaqen si ca xhunga të errëta e të forta,të vetmet gjëra të forta në atë trup.
Pamja që pasqyra të dhuron natyrisht është e shëmtuar dhe aspak inkurajuese.Sepse ti thjeshtë harrove që mënyra më e keqe për të filluar një ditë të re të jetës në moshën tënde është të parët e vetvetes lakuriq në pasqyrë.
Largohesh me të shpejtë nga pasqyra fatale dhe hyn në banjë enkas për një dush të ngrohtë.Mes avujve të këndshëm format e trupit sikur zënë të përmirësohen disi nga pamja e tyre e mjerë.Ndjehesh pak më e lehtësuar e nis e këndon nën zë një këngë së cilës i mban mend vetëm refrenin.Natyrisht ky lloj lehtësimi të zhduket me t’u zhdukur edhe avujt e ngrohtë.Me peshqirin krahëve futesh përsëri në dhomën e gjumit dhe ,pasi hap njërin nga sirtarët e komosë luksoze,nis e nxjerr ndërresat e pastra kundërmuese.
Tmerrohesh nga forma idiote e mbathjeve,të denja për një shtatëdhjetëvjecare invalide dhe nga sutienat tepër të mëdha që kur i vesh të mbulojnë ushtarakisht tërë gjoksin dhe gjysmën e kurrizit,pasi sigurisht,barkun e fryrë dhe pjesën tjetër të vitheve, deri lart afër sutienave,ta mbulojnë mbathjet gjigande.
“O Zot,c’janë këto që vesh?”,mendon e përfshirë nga një ngërc i pazakontë.Zhvishesh përsëri dhe nis e kërkon më kot,në fillim ngadalë e më pas me rrëmbim mes ndërresave që i hedh tërë nerva sa majtas djathtas mbi krevatin e pafajshëm e akoma të përgjumur.
Kërkon dicka të bukur,dicka më tërheqëse,më seksi.Fatkeqe ulesh në buzë të krevatit dhe nis e mendohesh ashtu sic mendohen dyzetvjecaret me tërë forcën e logjikës e të mëkatit të shkrira në një të vetme në atë që jemi mësuar ta quajmë përvoja e të dyzetave.
Përpiqesh të sjellësh ndër mend herën e fundi të seksbërjes.Ajo kish ndodhur vite më parë,pak kohë para se yt shoq t’i linte lamtumirën kësaj bote me dëshirën e tij, aq normale për një piktor të talentuar e të censuruar sic kish qenë ai.Kishe qarë hidhurazi për ikjen e tij pa kthim.Më vonë lotët t’i kish zëvëndësuar një lloj trishtimi që niste poshtë,diku në qendër të qënjes tënde,vazhdonte më lart drejt gjinjve dhe zemrës në formë të një shtërngimi që qetësohej disi vec nga të përqafuarit e jastëkut netëve të pafundme mes vetmisë,për t’u vendosur përfundimisht lart,në fytyrën tënde,më saktë,në këndet e syve,në trajtë të një mallëngjimi të ngurosur që iu kish dhënë syve pamje më fisnike e më të qetë.
Në vitet që pasuan ti jetove një lloj virgjërie,një lloj agjërimi,e mbyllur në vetvete si një molusk i harruar diku rrëzë një shkëmbi ku prej kohësh nuk përplasen më valët e detit,ku prej kohësh nuk ulet ndonjë cift dashnorësh që mes casteve erotike gjen kohë edhe për të mbledhur guacka që më pas do të zbukurojnë hijshëm qafën dhe gjinjtë e vajzës…
Mendueshëm ecën mbi tapetin e qëndisur ironikisht me figurën e dy trupave joshës të mbërthyer në agoninë e epshit.Hedh ca konjak mbi gotën e kristaltë dhe pasi ndez një cigare afrohesh përsëri pranë dritares.E hap atë por e mbyll menjëherë e besdisur nga rryma e ftohtë e ajrit të mëngjezit dhe nga ulurimat e shitësit të zarzavateve përballë që njofton kalimtarët se sot,pikërisht sot, kastravecat shiten më lirë se bananet.
“Idioti!”,thua me vete dhe lëshohesh mbi njërin nga kolltukët e ultë që prej kohësh nuk janë fundosur nën peshën e ndonjë vizitori.
Prej kohësh s’të dhurojnë më lule,prej shumë kohësh s’ke marrë letra dashurie.Prej vitesh telefoni yt hesht si një gërmuq i zi që ashtu i pa zë e shton edhe më shumë shëmtimin e tij.
Hedh përsëri konjak në gotën e boshatisur e përhumbur e tëra në shkretaninë e kujtimeve në përpjekje për të gjetur ndonjë oaz ku shpirti yt të shijojë pak,vec pak,jetë.Thith tërë afsh cigaren tymi i së cilës krijon aq magjishëm rreth teje rrathë të mrekullueshëm që herë ngjajnë me oaze të kristaltë e herë me pellgje të ndotur ku megjithatë rrezet e diellit pasqyrohen me të njëjtën bukuri dhe forcë pa u ndotur nga pisllëku i kristaltë që buron prej tyre.
Bën ca hapa nëpër dhomë dhe ndalon para një etazheri të vogël-varrezë e shumë albumeve, fotografish,letrash,suveniresh,poezish e pikturash që pluhuri i kohës i ka mbuluar si të donte të sigurohej,si të donte të vërtetonte që vendi më i përshtatshëm për të hedhur velin e tij të trishtuar janë ato gjëra të vogla që na lidhin me të kaluarën,me këtë gjethe të verdhë , shpesh edhe të vyshkur,ku cizmja e pamëshirëshme e të nesërmes përpiqet të mos shkelë me hapin e saj të verbër.
Merr njërin nga albumet,por nuk e hap,thjeshtë i heq pluhurin dhe e vë përsëri në vendin e tij.Pastaj dora jote drejtohet për nga dosja e vjetër e lëkurtë brenda së cilës ti ke konservuar letrat e dashurisë dhe të urrejtjes që atëhere kur ishe një adoleshente e shpenguar dhe tekanjoze.E hedh edhe atë mbi shtrat dhe pasi mbush përsëri me konjak gotën e boshatisur lëshohesh shkujdesur mbi krevatin dopjo,relike e gjymtuar në “dopjollëkun” e saj,dëshmitar memec i sa e sa psherëtimave të zhdukura thellë netëve pa emër,netëve me emër që aq mizorisht trokasin në skutat më të errëta të kujtesës si të duan të të zgjojnë nga letargjia e tejzgjatur.
Nis e shfleton letrat e vjetra,disi të zverdhura nga kalimi i viteve dhe nga leximi i shpeshtë,argëtim prej kohësh i lënë pasdore dhe pothuajse në harresë.Kënaqesh,qesh,buzëqesh,nevrikosesh e mbledh buzët me përcmim.Megjithatë buzëqesh përsëri e kënaqur,jeton ca caste lumturinë e dikurshme,vetja te duket papritmas ashtu sic shkruhet në ato letra,”ëngjëll naiv që rrezaton bukuri dhe ciltërsi”,”femra më sexy që kam njohur” me një trup që “edhe më impotentin do ta bënte baba të lumtur binjakësh”.Dikush,ndoshta yt shoq,shkruan se “gjoksi yt është krijuar për të qenë përjetë i zbukuar nën dritën e zbehtë të hënës”…
Por për fat të keq,në fund të cdo letre,praën fjalëve të zakonshme “të dua shumë” ose “i yti përjetë”,ndodhej tragjikisht edhe data e të shkruarit të saj,ca numra ditësh,muajsh e vitesh të largët,të largët,të largët,të thinjur në plakjen e tyre të pakuptuar,të braktisur keqazi në verbërinë dhe në invaliditetin e tyre të pariparueshëm.
Ndjehesh përsëri e mjerë dhe fatkeqe.I flak tutje letrat vrastare dhe aspak ngushëlluese që ashtu të hedhura në zemrim e sipër e shtojnë edhe më shumë pikëllimin në shoqërinë e tyre me ndërresat e tmerrshme që akoma vrasin me praninë e tyre elokuente.Do të bëje mirë të ngriheshe nga shtrati e të vije ndonjë cd që do të mbushte dhomën me tinguj të këndshëm.Sepse ti ke nevojë për pak muzikë në vetminë tënde prozaike,mes qetësisë së gurtë të mureve të apartamentit tënd që bëhet më e thellë nga prania e ftohtë e oxhakut të mermertë ku prej kohësh nuk ndizet më zjarr,ku prej kohësh askush nuk luan urët e zjarrit netëve të gjata të dimrit.
Tinguj ala Shostakovic do të përplasen pas kësaj hapësire ajri,letrash,mbathjesh dhe orendish të destinuara për vetmi dhe papritur ti ndjen një nevojë të papërballueshme për të qenë heroina sentimentale e dikujt që të dërgon mijra lule të freskëta,e dikujt që të shkruan letra të pafundme dashurie e në rastin më të keq e dikujt që prêt cdo natë nën dritaren tënde mes pikëllimit që i fal shiu i ftohtë dhe mungesa e krijesës tënde pas xhamit të avullt…
Rrotullohesh me krahët hapur,si një flutur rreth llambës që shpejt do të fiket dhe zëri yt i shëmtuar e aspak melodioz përpiqet të bëjë pak vend midis notave të harmonishme.këndon dhe vallëzon si dikur ,e kënaqur dhe e qeshur.Pas pak melodia mbaron,por ti nxiton dhe e kthen përsëri diskun në këtë vals marramendës.Përjeton përsëri caste të harruara.E lodhur nga kënaqësia përplasesh mbi kanape dhe qesh e qesh me zë të lartë,ashtu sic është e natyrshme të qeshin vetëm virgjëreshat tek ndjejnë t’u afrohet cvirgjërimi i aqpritur.
Përsëri nevoja e papërballueshme të shfaqet në trajtë të një dëshire për të dashuruar dikë( njësoj do të të kënaqte edhe dëshira për të tradhëtuar dikë).Ngrihesh,vishesh dhe del jashtë në rrugën zhurmëplotë ku askush nuk di gjë për atë,të papërballueshmen tënde.
Pasi përshëndet idiotin e zarzavateve,drejtohesh për nga qendra e qytetthit,atje ku kryqëzohen të gjitha rrugët,bulevardet dhe kanalet e ujrave të zeza,atje ku kalojnë cdo ditë njerëzit,idiotët dhe të cmëndurit,në një ritual të përbashkët hapash që nxitojnë vetëm drejt qëndrës.”Të arrijmë në qendër,pastaj le të bëhet c’të bëhet!”,duket sikur thonë hapat e tyre.Sepse ti ke kuptuar dicka mbi hapat kur ishe e vockël sa ngatërroheshe mes këmbëve të kalimtarëve: hapat që drejtohen për nga qendra janë të shpejtë e të sigurtë; ata që kthehen-të ngathët e të lodhur,disi të zhgënjyer nga shpejtësia e tyre e pakuptimtë.
Një pasiguri të shoqëron në të ecurën tënde,edhe pse natyrisht po shkon drejt qendrës.përplasesh me një djalosh që dikë përshëndet me gishtin e mesit,ngatërrohesh mes një grupi nxënësish që godasin njëri tjetrin me cantat e zbukuruara me vizatime origjinale që s’mund t’i gjesh as në nevojtoret e burgut,dikush tyë godet me bërryl e pasi të vështron në gjinjtë e mëdhenj të thotë “më fal”.Ti natyrisht dëshiron që përplasja të kish zgjatur ca më shumë,po ashtu edhe pardoni i tij e aq më tepër vështrimi i tij ngulmues mbi gjinjtë që askush vec teje nuk e di se sa të varrur janë.
Kthen kokën pas me shpresë se mos vallë dicka e re mund të lindë nga ai bërryl,por bërryli tashmë është i sigurtë nën krahun e ngrohtë të një kacurrelseje që hargaliset nga lumturia dhe idiotësia që i fal bërryli në fjalë.Ndalon hapat para një dyqani lulesh,afron kokën pas xhamit e përhumbur në larminë e tyre.Nga brenda një bukuroshe të fton me një lëvizje të sprovuar të dorës.Hyn dhe shëtit në pavionin e gjërë ku disa cifte dhe disa të rinj përpiqen të zgjedhin dicka të vecantë në atë lëndinë shumëngjyrëshe lulesh të transferuar mes komoditetit të xhamtë të pavionit.Ty s’të shqetëson fakti që je vetëm,sepse zakonisht lulet blihen vetëm.Ja ,edhe kjo vajzë praën teje është vetëm,por me siguri ajo e di fare mirë se ku do t’i adresojë ato lule.Ndoshta tek ndonjë djalë i bukur si ajo,ndoshta tek ndonjë burrë i martuar,ndoshta tek i dashuri i saj sakat,ndoshta…me mijëra ndoshta….Apo ky djaloshi tjetër që duke u menduar nuk harron të hajë edhe thonjtë,një mënyrë efikase të menduari mes dilemës së zgjedhjes.ndoshta për një vajzë,për një grua apo për një varr.Një gjë është e sigurtë.Askush në tërë botën nuk po blen një lule për ty në këtë cast.ky mendim të tmerron dhe instiktivisht rrëmben një buqetë të bukur,paguan dhe largohesh pa vënë re buzëqeshjen e shtirrë të ish pronares së buqetës.
Sapo del në rrugë e ndjen që nevoja e papërballueshme ka nisur të të japë një kënaqësi të vecantë që ti e shpreh duke u ndalur herë pas here për të shijuar bukurinë e luleve dhe aromën e tyre të vecantë .Nga turbullimi jetëdhënës i castit nuk sheh rrugën dhe përplasesh mbi një karrocë invalidi ku qëndron një i verbër,i parruajtur e i palarë që buzëqesh i lumturuar nën joshjen e ngrohtë që i fal prania e trupit tënd mbi të tijin.
I kërkon të falur dhe pasi ai të përgjigjet:”S’ka gjë bukuroshe!”,ti mendon që i verbëri nuk kish qenë edhe aq pa gusto.
Dita është e bukur dhe tashmë dielli jo vetëm shndërit,por edhe ngroh qytetin e mbërdhirë nga dimri dhe të qënurit në cepin verilindor të hartës.Hapat drejtohen për nga parku i vogël plot shelgje lotonjës,aq të gjelbër dhe romantikë në “lotimin” e tyre që mbulonte këndshëm rrugicëzat e parkut të zbukuruara me ca mozaikë abstraktë e të pakuptimtë,ide e ndonjë arkitekti pijanec pak caste pasi kish pështyrë në fytyrën e dikujt në zënkë e sipër.Këtë ide ta përforcon edhe prania e ca pllakave “Mos pështyni në tokë!” që arkitekti e kish parë të arësyeshme t’i vendoste pikërisht nën hapat dhe pështymat e kalimtarëve.
Ulesh mbi njërin nga stolat.Ndez një cigare dhe pas pak e kupton që në atë mori stolash vetëm ai ku je ulur ti nuk është dëshmitar casti i një puthjeje,përqafimi,të paktën i një zëri të ngrohtë apo i një pëshpërime drithëronjëse.
Në stolin përballë një cift ka ngrirë në një përqafim nga ata të përjetshmit e të pavdekshmit që ti nga përvoja e di që nuk zgjasin edhe aq shumë sa thuhet nëpër romanet e Mopasanit.Deri sot në mëngjez ti pothuajse kishe harruar që në botë vec rrugëve,plehrave dhe gazetave ekzistonin edhe përqafimet që herë me magjinë e kontaktit e herë me ftohtësinë e neveritshme të gjarpërit të përfshinin gjithë jetës mes një marramendjeje që, edhe nëse nuk të lumturonte,të dhuronte ndjenjën e të qënurit ndryshe nga c’kishe qenë një cast më parë,ndjenjë që njerëzit gabimisht janë mësuar ta kërkojnë pikërisht atje ku s’është,Brenda kornizave të gënjeshtërta të moralit e nderit kolektiv.
Më në fund përqafimi përballë ka mbaruar.Madje me sukses të plotë.Këtë ti e kupton në shkëlqimin lapanjoz e të përulur të vështrimit të djaloshit mbi buzët e fryra të fatlumes që me duart e dridhura përpiqet të rregullojë flokët e cmëndur.
Do të dëshiroje shumë që edhe ti të kishe nevojë të rregulloje flokët që si për inat të dëshirës së papërballueshme qëndrojnë mbi kokën tënde aq të sistemuar e të qetë,pasojë kjo e shoqërisë së tejzgjatur me krëhërin e fildishtë nën vështrimin mizor të pasqyrës.Ndërmënd të vjen shprehja e një poeti sipas të cilit krehëri më i mirë për flokët e një vashe janë gishtërinjtë e të dashurit të saj.
Sa e sa gjëra të këndëshme mund të dhurojnë gishtërinjtë! Mund të të përkëdhelin lehtë gushën dhe gjinjtë e ndjeshëm,mund të të ushqejnë aq bukur mëngjezin mbi shtratin e ngrohtë,mund të të lumturojnë ndërsa ti lëpin prej tyre mjaltin e ëmbël që derdhet ngadalë buzëve të tua.
Fundja gishtërinjtë mund të shkruanin një letër drithëronjëse e përvëluese si puthja.
Përsëri letra.Letra aq të pranishme me mungesën e tyre.S’do të bëje keq të nxirrje nga canta e vogël një laps dhe një copë letër të bardhë që patjetër duhet të cvirgjërohet nga rreshtat e pamëshirshëm në bardhësinë e saj.
Po kujt do t’ia dërgosh? Ti je e vetme. Oh,më fal! Është edhe ajo tjetra!Harrova që sot ti je në krahët e të papërballueshmes.Atëhere drejtoja asaj ankthin fisnik,për hir të luleve që të zbukurojnë prehërin,për hir të flokëve jetimë aq të bindur ndaj krehërit,këtij njerku dinak e egoist.
Dora nis të shkruajë,në fillim ngadalë,me një shkrim të keq e të pasigurtë,e më pas,me shpejtësi,si për dicka që ti e dije shumë mirë ,por që e kishe harruar diku në një skaj,ndoshta verilindor të trurit,ku dëborat e harresës janë më të shpeshta e më të ftohta duke dënuar me ngrirje cdo kujtim të veshur hollë me këmishën rozë të ëndërrimit.
Ndjen brenda teje vetëkënaqësinë e nevojës së papërballueshme që shtriq krahët e saj diku mes gjoksit tënd,nën sutienat që më kot përpiqen ta pengojnë këtë shtriqje,të parën pas gjithë atij gjumi të rëndë.
E ndjen lehtë që në të vërtetë nuk je ti ajo që shkruan,por ajo tjetra,e papërballueshmja.Më saktë,ajo shkruan dhe ti lexon rreshtat e saj pasionantë.je fatlume që po përjeton caste të tilla dyzimi,aq të rralla në jetën e krijesave të gjora.Një dyzim fisnik,i paqtë,harmonik e melodioz që askush përvec teje nuk e di,që askush përvec teje nuk e ndjen.Letra mbaroi.Një letër dashurie,malli dhe lotësh,epshi dhe mishi,të gjitha të tuat.
Shkruan edhe fjalinë e fundit.” Të dua përjetë!”. Duhet edhe një emër. Kë të vësh? Sepse ti nuk ke të dashur.Asnjë. Dhe ke aq nevojë për të gjithë.Për djaloshin përballë,për bahcevanin plak që po krasit një trëndafil,për të verbërin me gusto.ndoshta edhe për arkitektin pijanec që sigurisht pas njohjes me ty do të ndronte mendim në lidhje me pllakën “Mos pështyni në tokë!”.
Më mirë pa emër.Edhe ajo,e papërballueshmja nuk ka emër.E fut në një zarf të zhubrosur,relike e viteve të shkuara harruar në cantën e vogël praën një stilolapsi dhe një vathi të këputur.
Nuk mendohesh shumë për adresën.Ideja që ti di vec një adresë,tënden,kalon nëpër trurin tënd dhe ndalon diku në fund të tij,ndoshta praën asaj idesë tjetër që në botë askush nuk po shkruan dicka për ty në këto caste.
Ngrihesh nga stoli, rrëmben lulet dhe cantën për të humbur përsëri në rrugën e gjërë.këmbët të shpien para ndërtesës së vjetër të postës.pasi mbaron formalitetin rutinë,del me një lloj lehtësimi të këndshëm që e ndjejnë vec ata që sapo kanë paguar një borxh të vonuar.
Si pa kuptuar gjëndesh mes një dyqani të madh për veshje intime.Në fillim heziton për pamjen provokuese të kombinezioneve të zeza,për format alarmante të ca rrypave transparentë që ti me intuitë e kupton që janë mbathje dhe jo fjongo.Të tërheqin vëmëndjen një palë sutiena të holla e të vogla të cilat nuk do të mbanin dot as dy kokrra limoni e jo më gjinjtë e tu të rëndë.
Heq dorë shpejt prej tyre dhe vazhdon kërkimin tënd antimilitar mes rafteve të xhamtë.Pas një gjysëm ore të mirë e mëson se nëse ka dicka të tepërt në këtë dyqan provokues ajo dicka je ti.Fatmirësisht,këtë zbulim tëndin nuk e miraton ajo tjetra që sa vjen e bëhet edhe më e papërballueshme zgjedh më të cthurrurën mes asaj orgjie të mëndafshtë dhe pasi paguan, largohet bashkë me ty.
Nxiton a thua se po shkon drejt qëndrës.Prej kohësh nuk ke nxituar kështu nën peshën e një ndjenje tepër të vjetër,të rilindur beftazi kësaj dite dimri ku sic duket ,dielli ngroh jo vetëm trupat ,por edhe shpirtërat-fakt ky i papranueshëm nga policët,matematicienët dhe llogaritarët e qytetthit.”Në djall vafshin ata!”,dëgjon zërin e asaj tjetrës.”Sot duhet ta kesh mirë vec me poetët dhe postierët!”.
Futesh në shtëpi me një frymë.Lëshohesh mbi kanape për një cast,por ngrihesh përsëri.Hyn në dhomën e gjumit,ku asgjë s’të bën më përshtypjen e keqe të mëngjezit.As letrat vrastare,as ndërresat militare e as pasqyra zemërgur.U hedh një vështrim të tipit “ua tregoj unë qejfin tani” dhe pasi zhvishesh,hyn drejt e në banjë ku pas pak do të dëgjohet një motiv I lehtë që ti nuk e këndon,por thjeshtë e mërmërit,si edhe zhurma e ujit mbi format e lodhura të trupit tënd.Tashmë ti nuk je aty.Të ka rrëmbyer prej flokësh ajo tjetra,e papërballueshmja,e ashtu lakuriq të ka vënë para pasqyrës,të ka dhënë në duar të cthurrurat e mëndafshta e me zërin e ngjirur të urdhëron:”Vishi!”.
Pas disa sekondash në fytyrën e ftohtë të pasqyrës shfaqet një grua e këndëshme,një krijesë provokuese e mbuluar lakuriqësisht nga paturpsitë e mëndafshta të tendosura deri në limit nga format e mëdha të gjinjve e nga ajo masë e zezë e Pyllit Të Vetmisë Së Madhe,nga ajo Mekë e harruar ku askush nuk falej deri më sot,por që sonte do të dëgjojë zërin e ndrojtur të besimtarit anonim.Aq e sigurtë je ti për këtë gjë sa që nis e përkëdhel Mekën tënde lehtë-lehtë,si të duash ta zgjosh nga letargjia që i ka sjellë mungesa e besimtarëve në dyert e saj.
Hedh krahëve një robdëshambër dhe përsëri me shpejtësi rregullon ambjentin e dhomës së ndënjes,ashtu sic bëjmë kur presim një mik të dashur e të harruar mugëtirës së viteve.
Vë ca dru në oxhakun plak dhe ndërsa gjuhët e flakës do të ndricojnë dhomën e errët,do të ndjesh një ëndërrim të ëmbël të të robërojë mes kërcitjes së këndëshme të urëve të zjarrit,shijes shpresëdhënëse të konjakut dhe tik-tak-ut dashuronjës të orës së murrit që herë rreh atje lart mbi mur e herë fare praën teje,diku mes gjoksit tënd.
Shtrihesh mbi një lëkurë ariu praën oxhakut,por nuk fle,vec dremit ca në një gjumëzgjim nga ata që u fal krijesave të gjora profesioni i rojes së natës apo të qënurit pre e vonesës së një telefonate të shumëpritur…Një ëndërrim ku përzihen aq bukur shqetësimi i Kësulkuqes,trishtimi i Hirushes,vetmia e një Teddy Bear që ta kishin dhuruar dikur në trevjetorin tënd.Pastaj dalëngadalë rritesh dhe merr format e një Ofelije të sinqertë,të shtrirë aq femërisht shkujdesur mbi lëkurën e ngrohtë e të butë të bishës.Hija jote në muret e dhomës lodron mbi ca piktura të tët shoqi,ca nudo tuat të dikurshme me një refleks blu të errët.
Ti nga instikti e di mirë që në orë të tilla cdo Ofeli s’është gjë tjetër vecse një shpirt kurvërues i maskuar fisnikërisht me një buzëqeshje ose nënqeshje xhokondiane,produkt i mrekullueshëm i një nate vetmitare dimri diku në cepin e harruar të jetës monotone.
Të shkëput nga deliri zilja e derës së jashtme.Erdhi ai! Ngrihesh shpejt dhe nxiton drejt derës.Është postieri plak që mirësjellshëm të jep një zarf dhe një buqetë me lule.
Kthehesh përsëri në mbretërinë tënde duke shtërnguar në gji lulet e bukura dhe pasi rrëkëllen pak konjak shtrihesh pranë oxhakut,ndez një cigare me një nga urët e shkrumbuara dhe nis leximin e letrës së shumëpritur që të ka dërguar ajo tjetra.
Lexon,lexon,lexon.
Akush nuk mund të dijë atë që shkruhet aty.Askush nuk mund të ndjejë atë që ndjen ti tani.As unë vetë që të njoh kaq mirë.Askush vec asaj të papërballueshmes që tani del nga rreshtat dhe ashtu lakuriq shtrihet praën teje,midis trupit tënd dhe zjarrit të mermertë e në fillim lehtë-lehtë e më pas egërsisht,do të ndjesh duart e saj të të përkëdhelin flokët e lëmuar,frymën e saj në gushën dhe qafën tënde dhe puthja e ëmbël si një “të dua” do të të thërmojë të tërën si një kujtim të këndshëm mes luleve dhe letrës.Më pas krahë të fuqishëm do të të përfshijnë mesin tënd dhe do të ndjesh gishtërinj të dirsur të të ledhatojnë sytë,buzët,gjinjtë,barkun e tkurrur nga spazmat,kofshët e trasha,për të ndaluar në atë qendër të ndjeshme e të pyllëzuar të qënjes tënde.Pastaj do të dëgjosh zërin tundues të së papërballueshmes të mërmërisë,të qajë,të këndojë,të ulërijë e të rënkojë njëkohësisht me zërin tënd dhe me zhurmën e urëve të ndezura.
Unë nga larg do të arrij të mësoj vec një gjë.Meka s’është më e harruar.Gishtërinj-besimtarë po fallen tani në të,në më të madhërishmen e të gjitha faljeve,një falje rënkuese,vrasëse dhe viktimë njëkohësisht.
Vonë-vonë përmendesh,ngre kokën me flokët e shkatërruar dhe me sytë e vakur kërkon përreth.Lulet janë prishur,petalet shumëngjyrëshe janë ngjitur pas trupit të djersitur dhe ndërkohë letra prej disa castesh kontribuon në ngrohjen e dhomës,mes drurëve të përflakur të oxhakut…
Ngrihesh dhe ashtu sic je,gjysëmlakuriq,me sutienat e zbërthyera dhe me mbathjet nëpër kofshë e ndjen që s’mund të ecësh dot.Ulesh pranë oxhakut në përpjekje për të shpëtuar të paktën një copëz të letrës,qoftë edhe fjalën e fundit të saj,por më kot.Ajo është atje,mes hirit dhe prushit.Bashkë me të edhe ajo tjetra,e papërballueshmja që edhe në ikjen e saj pa kthim drejt zjarrit si një heretike mospërfillëse e kësaj nate të ftohtë dimri,të fali pak shpresë,shpresën se nëse ndonjë ditë tjetër do të duash ta takosh,mjafton të kërkosh mes urëve të djegura një mbrëmje dimri në oxhakun ku dikush hodhi padashur një letër dashurie për vetveten.
Natën e mirë,krijesë e gjorë! E di që do të të shoh përsëri në një mëngjez tjetër.Edhe po s’të pashë,s’ka gjë.Do të më mjaftojë avulli dhe shënja e hundës tënde mbi xhamat e dhomës tënde që unë të kuptoj që ti po dremit pranë oxhakut të mermertë ku digjen në heshtje rënkimtare drurët,letra dhe pse jo,edhe këto rreshta që unë t’i dhuroj shkujdesur si një lule.

[Ard]

Ke shumë kohë që s’e ke parë veten ashtu sic je tani,lakuriq,me flokë të shperndarë mbi supet e tulta,me gjinjtë e fryrë të varur mbi barkun e dhjamosur e plot rrudha që të rëndon aq shëmtuar mbi seksin që pothuajse është fshehur plotësisht mes tulit të kofshëve të trasha ku ca varice kanë nisur të shfaqen si ca xhunga të errëta e të forta,të vetmet gjëra të forta në atë trup.

O Zot,nuk dua te arrij te dyzetat ,qenka e frikshme c.o.b. :-)) !!

[whisper]

Eshte mrekullisht e frikshme! Apo frikesisht e mrekullueshme!?

[Ard]

Frikesisht e frikshme(ndoshta atehere mund te ndihem mire me veten dhe te them frikesisht e mrekullueshme).

[My_Soul]

Une te sugjeroj qe personazhit tend t'ja ndryshosh ca stilin e jetes.
Fillimish coje ne nje palester 3 here ne jave. Ne fakt kjo duhej ta kishte filluar palestren pa vajtur tek te 30, por me mire vone se kurre. Pastaj coje ne ndonje beauty salon ku ka edhe masazh edhe sauna. Coje per ndonje udhetim neper Evrope. P.sh deri ne Turqi se nuk ke nevoje as per vize. Ndryshoja pak menyren e te ushqyerit.
Gjeji ndonje boyfriend, qofte edhe xhaje, sa per variacion. Psh postierin,lol.

Po ne fund te fundit kur s'ke rrugedalje tjeter bleji nje computer dhe fute online. Padyshim do gjeje ndonje te dashur virtual, lol.

Dhe ne fund Thank God qe jam shume larg nga ajo moshe.

[Taulant _NYC]

Une te sugjeroj qe personazhit tend t'ja ndryshosh ca stilin e jetes.
Fillimish coje ne nje palester 3 here ne jave. Ne fakt kjo duhej ta kishte filluar palestren pa vajtur tek te 30, por me mire vone se kurre. Pastaj coje ne ndonje beauty salon ku ka edhe masazh edhe sauna. Coje per ndonje udhetim neper Evrope. P.sh deri ne Turqi se nuk ke nevoje as per vize. Ndryshoja pak menyren e te ushqyerit.
Gjeji ndonje boyfriend, qofte edhe xhaje, sa per variacion. Psh postierin,lol.

Po ne fund te fundit kur s'ke rrugedalje tjeter bleji nje computer dhe fute online. Padyshim do gjeje ndonje te dashur virtual, lol.

Dhe ne fund Thank God qe jam shume larg nga ajo moshe.

Ose me lehte se keto me lart , gjeji nje te dashur 20 vjec .......................

[My_Soul]

Ose me lehte se keto me lart , gjeji nje te dashur 20 vjec .......................

Po femer ma ke ate mendje! Tamam. Po une them dy 20 vjecarë, qe te jene even me 40.

[PINK]

Hey njerez ... kjo eshte jeta

Crazy old Baby .. ke nje menyre te shkruari te vecante ... me pelqejne shume shkrimet e tua

ps: kot po te pyes cfare je m/f?

[My_Soul]

Hey njerez ... kjo eshte jeta

Crazy old Baby .. ke nje menyre te shkruari te vecante ... me pelqejne shume shkrimet e tua

ps: kot po te pyes cfare je m/f?

Pink, ai eshte "crazy old babe" por gabimisht e ka bere baby, lol

Dhe ne fakt shkruan bukur. Ndonjehere vishet edhe pak trashe, por ne shumicen e rasteve eshte "elegantmo".

[Taulant _NYC]

Po femer ma ke ate mendje! Tamam. Po une them dy 20 vjecarë, qe te jene even me 40.

Ti paske qejf ti besh "compatible " por kaq te djegur sa e ka pershkruar autori une dyshoj se ajo mund ti bej balle nje 40 vjecari , pa le 2 x 20 vjecareve . Megjithate i kerkoj falje autorit per daljen disi nga tema dhe pergezimi per shkrimet.