Dhajta jone e madhe eshte Berdica, ai varr i tyre i pashenje
Berdica dhe legjenda per Rozafen, besimi yne ne cdo gje tonen
Te gjitha Berdicat dhe Deciqat, Prekazat e te gjitha Drenicat
Aty ku gjithmone leshohen kushtrimet, aty ku jehojne krismat
Aty ku linden titanet, shitojne zanat, aty ku flijohen trimat.
Njeriu ka kthetra egerire qe pa meshire ti ngul ne shpirt
Bushter tinzake ēartur skutave, pjelle pusishe e pa besishe
Perballe qendresa, perbrenda besa, kurdohere shprese e ndezur
Nese tunden majat, nuk rrezohen bjeshket, as nuk bijne malet.
Ne zemer toke zjarri mes guresh, ashti yne dhe thelle rrenjet
Une e Ti, buzeqeshjet i kemi te rralla, te thara e zemerplasura
Dhembet i perbijme, brejme helmin e bastardeve qe na e servojne
Bota jone vone do ta mesoje autobiografine, pasqyre e turbullt
Pastaj do te pasoje rrefimi para Altarit te Atdheut te fyer
Perjashtuar kohe do ta perserisim psallt 133 Dhjate e vjeter
Shumekush peshes se rende do te kerruset nga gabimi i hapit
Une e Ti ngrihemi fisnike nga pluhuri gjak Jezusi te paster.
Ate dite qe e peshtyme biblen vdiq Zoti yne, mbi ne ra mallkimi
Shterrimi i rrashtes, pastaj tkurrja e tokes, thyerja e qiellit
Nga ē'ishim kaluam ne zvarranike te shkathet rere percelluese
Dhe na pelqen mrizimi nen hije kohesh te shtangura vet'harrimi
Loje tragjike te jemi, palaēo oborresh barbar qe na rrethojne
Mua e Ty s'na mbetet tjeter pas besimit ne pushtetin e kenges
Ne shpirtin e shtate te reneve mbi Deēiq, ata zogj shqiponjash
Une, i dashur jam ndyre ne boten e vetshkaterimit
Rreth meje llomotitje, lehje, ulerime fantazma pa vesh, pa sy
Fati, Jeta dhe Zoti nuk ma dhuruan se paku nje stine te mire
Inatosur me te gjithe, iki nga te gjithe, ndaj vetes i pameshire
Duke gjurmuar lindjen time te dyshimte e pata shume veshtire
Ta kuptoj grushtin qe bie mbi kokat kryeneēe qe nuk perkulen
Kjo mund te me ngjante vetem mua, hijes se keqe, ndoshta Kainit
Apo atij fatkeqesi mund t'i ngjaj qe zvarrit vargje pikellimi
Une, ndjej gjemen e detit, bekimet dhe mallkimet e tokes -meme
I dua pulebardhat, fluturimet e kenges tende mbi re te bardha
Do t'i therras mbledhesit e mbeturinave, t'i largojne te paberat
Frymemarrjen tua leshojne vargjeve, t'i mbushin arome njeriu
Gjahtaret do t'i therras, hijenat t'i vrasin lepiresit e gjakut
Keto krijesa te pamend te zotit, shemtim i truallit dhe i fisit.
Dhe pres, ngrohtesi ererash Shenjgjini, stuhi kengesh Fishtjane
Jo,kundermim myku aziat,sentiment ndryshku rrashtash tpergazta
Si Doc Deda perbuz xhibalin shartimin e Muhametit n'tru tonin
Kercunjte tone te zhveshur, perbuze keta zvarranike te felliqur
Keta krimba te verber qe kenaqen trupin e Atdheut , duke brejtur
Vdekjen na sjellin edhe pse vdekja na vjen gratis porositur
Nje dite do te behemi kalores te bardhe, ere me krah engjejsh
Vertikal do te ngrihemi e ne rrafshin vertikal do te bijme n'tonen
Dhe kurre si ata nga njeriu ne hijena nuk do te shnderrohemi
Edhe pse te gurezuar na presin e te permbysur ne leg te cmendur
Udhes sone kryelarte do te ecim, ashtu sic nuk mund te na shohin
Te keqes perballe t'i rrime, per ne eshte art shume i persosur
Sidoqofte, kryesore eshte se tash mes nesh kohon kohe tjeter
Ka rene muret e ndalimit te dashurise dhe muret e vdekjes
Jane ulur shkrepat, jane zhdukur tmerret, arinjte kane tretur
Toka e pergjakur plaget ia lepine vetit, kjo ulkonje e vjeter
Malli kur te na ndrydhe, shohim njeri tjetrin kur te na teket
Dhe une kur te dua mund t'i ngjitem shkembit lart mbi RUBIK
Mund ta puth kembanen e Kishes se Shenjte, si ne vitin 2001
E te hidhem ne valle ilire me perendite e lashta te Atdheut.
Dhe, mos harro, engjell se vdekja s'eshte fundi yne nen diell
Do te frymoje kenga porsi shpirti ne dite te keqe e te mire
Pra, ne fund te cdo fundi, krye ngriti fillimi i madh i serishem
Asnje mendje e urte s'i perkulet erresires, nuk ia dhuron syte
Orfeu magjeps,nuk mashtrohet nga genjeshtrat pseudoengjejve
As nuk ua puth kembet minifaraoneve ngritur nga dera e huaj,
sepse duhet ruajtur imuniteti njerezor ne ketelemsh te panjerezi
Nga brumi i kenges ilac duhet shpikur, kunder kancerit te lakmise
Ndonje kokerr dashurie t'i shpetohet terbimit te shkelesve
Nje permendore kengesh shtatlarte do ta ngrejme deri ne kaltri
E do te perqafohemi vellazerisht ne nje ritakim te permallshem
Maje kalase se Lisusit, ne kohen tone te madhe pas vitit 3000.
Ymer Berbati
Prishtine, me 9 Qershor 2002
(kjo poezi u botua per se pari ne revisten "Kuvendi" nr 7.)
Pėrgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt