Faleni te Bukuren

[Dita]

Faleni të Bukurën


E ulur në breg, mban sytë e bukur fiksuar mbi horizontin që po gjëmohet nga dielli. Do t’i vijë horizontit shijimi në buzë, kur dielli ta takojë, po ai nuk lodhet nga përsëritja, i pëlqen loja e përndjekjes, diellit i duhet ta përndjekë. E horizonti, bluqielli lart e bludeti poshtë shijon lozonjar, prej larg ndjen dhe shikimin e përhumbur të vajzës, nga përhumbja shikimi është kthyer në blu, e ka vjedhur ngjyrën nga horizonti. E vijosur, rrjedha e mendimeve të saj si një fill aspak i pärdredhur i mëkon kujtime, e ajo ndërkohë do të harrojë. Me bukurinë që ka ajo në fakt nuk duhet të mendojë, ashtu gjithkush do të dinte t’ia falte mëkatin e madh, por ajo dhe të gjithë e mbajnë mend për të tillë, është një mendimtare e përhumbur në ngjyra të pakuptueshme, veshur me bukuri. Me mendtë e veta, ajo ndjen se mëkati më i madh i përkiste prindërve të saj, që e bënë të bukur. E ajo me 16 vjeçe njohu rrëmbimin e parë.
I ka derdhur flokët mbi supe e mbulon trupin që i ngrohet me diell të vakët. I paturpshëm, trupi i saj është mësuar të lëvizë rrugëve vetëm, me një çantë në sup, ku ajo grumbullon paratë e natës; derdhet ajo me flokët e rëndë mbi trupat pa emër e sytë ndaj i ka të përhumbur. Veshjen me ngjyrë të tyre e humbi në moshën 16 vjeçe. Tani ata i kthehen në të kaltër, të zinj, jeshilë madje dhe të kuq, kafen e dikurshme e kanë flakur si dënim për rrëmbimin e parë.
Ka zbritur të pushojë në një breg jugor e të çlodhet nga takat e kuqe nën këmbët e gjata. Mban veshur pantofla të sheshta e pantallona te gjera lini, që i takojnë mbi vithe vetëm kur qëndron ulur sikundër edhe në netët kur, rutinizuar, ajo lëviz përgjatë rrugëve me fundet e ngushta. Tani ajo është ulur para horizontit e ndjen takimin mbi vithe e megjithë ngjethjen në trup nuk lëviz. Po shijon përzierjen brenda trupit e dëshirën për të derdhur vrerin e stomakut mbi dikënd. Do të dëshironte të kishte pranë rrëmbyesin e parë, atë fytyrë engjëllore me veshjet shik, me flokët e llakuar, të ndryshmin e të tjerëve të atij qyteti që bridhnin poshtë e lart derës së shkollës me vetura me targat e reja. T’ia pështynte ato buzët e ndyra që e mbytën me mashtrime, t’ia pështynte ato sediljet e buta prej nga ajo shijonte lëvizjen e qytetit e ngopte flokët me pluhur. E t’i mbulonte sytë me heshtjen që atëherë i kish munguar e që lozonjarë lëviznin përreth e që e bënin t’i lëvizte hajthshëm gjymtyrët e të “gjuhej”.
Por meqë mallkimi i saj i madh ishte ai që, megjithë bukurinë, ajo mendonte, e kuptonte se ajo ishte kthyer në një bukuroshe me forma tërheqëse e tani, 16 vjeçe e me mendtë e fryra, ajo duhej të dinte t’i shfrytëzonte.

Heshtja është bërë që njerëzit të arrijnë të qetësohen e të prehen pas një lodhjeje, apo kur nuk kanë ç’të thonë më. Ajo tani hesht, 19 vjeçe pa fjalë, me buzët që sot para horizontit i ka lënë pa lyer. Para horizontit që është viktimë e të njëjtës lojë gjëmuese, si vithet e saj, ajo është ende e virgjër. Rrënqethet nga takimi i pantallonave të linit dhe shijon tkurrjen e harresës. Gjithçka ka mbetur fiksuar në kujtime, është ky më i madhi mallkim i saj, ajo dha prova për mençurinë, kur si fëmijë mësoi të numërojë që para fillimit të shkollës e të këndonte këngët e festivaleve edhe pa pasur më të voglën ide se ç’donin të thonin ato fjalë.
Ajo ende nuk kishte mbushur 20 vjeç, por e njihte më mirë jetën se ç’mund ta kishin njohur të gjithë të njohurit e saj, tashmë larg. Tre vjet ishin dashur që ajo ta humbte ngjyrën e syve e të tkurrej në rrobat e ngushta e këmbët të mos i dridheshin kur përkulej para dritareve të makinave. As lëng lotësh nuk ka më në sy, i fërkon herë pas here që t’i duket vetja ende njeri e nga fërkimi sytë i erren e nga gërvishtja i lotojnë. Po e bën edhe tani. Dëshiron t’i veshë pak me ngjyrë që edhe dielli perëndues të ketë mundësi ta verejë se edhe ajo është po aq e bukur sa horizonti që ai e gjëmon e po aq e virgjër sa edhe ai. E ka ndoshta një shpresë me të, dielli është i vetmi të cilit nuk do të donte t’i pështynte e do ta ndjente akoma gërvishjten e ëmbël të stomakut kur ai t’ia mbërthente vështrimin e ta mbulonte me ngrohtësi. Do të ishte përsëri 16 vjeçe e jo 2019. Dielli nuk e njeh që ajo është e mençur, nuk e di se ajo është oratore, se ajo di të recitojë, madje se në repertor mban edhe vargje biblike. Dielli e njeh për bukuroshen me flokët e rëndë e pantallonat e linit që prej disa ditësh vjen e viziton teksa ai gjëmon horizontin. Ai e njeh të heshtur e ndoshta bie në atë mashtrim, I mefshtë. E ka menduar dhe vajza këtë mefshtësi; me një heshtje, flokët e rëndë, dhe me një ngjyrë të veshur mbi sytë sot pa ngjyrë ajo do të dinte ta tërhiqte një të mefshtë pas vetes, por mallkimi i saj është se, megjithëse virgjërinë e la nën dhunën e kamxhikut të njeriut veshur shik, ajo ka mbetur ende e virgjër në shpirt, e virgjër si atëherë kur këndonte tekstet e festivaleve pa ia njohur kuptimin e përkulej para duartrokitjes së fisit e farës që krenohej me mençurinë e saj.
Ajo nuk mundet të mashtrojë, ndaj mban heshtjen vetëm për vete, është shëmtuar sot që asnjeri që mund të jetë duke shkelur përgjatë bregut, të mos e njohë. Për ata më mirë të ngjajë një grumbull flokësh që e rrethojnë trupin e mbuluar ngeshëm me lin.
Eshtë kthyer në vrer brenda trupit të vet, jashtë shpirtit që e mban të virgjër. E ulur para bregut mendon për bregun tjetër, për atë të cilit i ka kthyer kurrizin, atë breg me rërën e bollshme, ku këmbët e saj kanë tre vjet që nuk janë zhytur. Ajo i falet kujtimeve, puthjeve prindërore në faqet e imta, kur mbushte me lopatën plastike kovën e vogël dhe bënte kallupa. I përgjërohet vargjeve që njeh që t’ia kthejnë pak nga ajo fëmini në sy, që të paktën një ditë ajo të bëjë një gjumë me ëndrra, një gjumë ku ajo nuk është 2019 vjeçe, ku ajo ecën në rrugët e pastra të një qyteti me dy fëmijë per dore, ku kthehet në një shtëpi e gatuan për një njeri të dashur që mban flokë të shpupurisur, veshje të thjeshtë, joshik. I falet buzëqeshjeve e puthjeve të fshehta në sytë e fëmijve, kompresave mbi ballë kur është e sëmurë, lotëve në sytë e të dashurve kur e shohin plakë, mbërthyer mbi një shtrat me gjymtyrët e gjata që vetëm të hajthshme më nuk janë. Sa e lumtur ëndrra e këtyre ditëve pushimi.
Zgjimi është me sy pa ngjyrë. Jeta brenda saj vetëm me ngjyra që ajo i ka falur emra të panjohur, ku ajo qesh me buzët e lyera lehtazi. Me flokët mbulues e pantallonat e linit ajo është ulur me një emër në mendjen e vet, mbiemrin e thjeshtë të një familje të mirë që në bregun pas kurrizit të saj do të mbetet pa u krijuar.
Në përkuljen para xhamave dhe fytyrave të etura, ajo do të kthehet në atë copë mishi me format e kërcyera që e bëri të rrëmbehet për të parën herë. Me urrejtjen për bukurinë e vet ajo numëron orët deri në tërheqjen zvarrë në rrugët e qytetit 5-milionësh, pa guxuar të mendojë për arratisjen. E ka dënuar veten me zhdukjen e ngjyrës nga sytë, është falur para atij Zoti që me vargjet biblike e ka futur në shpirt nga koha kur ende mësonte. Por përtej Atij, të madhit, askush nuk mundet ta falë, ajo është e paemër, mbi takat e kuqe, me kamxhikun që e pret nga ai që e rrëmbeu dhe e fejoi për të parën dhe fundit herë. Ngjyer me fytyra engjëllore do të ndalojnë makinat para saj, xhamat do të ulen, buzët e ndyra të atyre që hiqen si urrejtësit më të mëdhenj të përdaljes së kësaj të bukure rrugësh, do të shqiptojnë fjalët e njohura për veshët e saj; do të vazhdojë ajo të pështyjë vrerin e stomakut, do të vazhdojë t’i numërojë paratë që do t’i kërkojë, do të vazhdojë t’i palosë me kujdes, t’i fshehë brenda çantës me lëkurën e shtrenjtë, do të vazhdojë të mos qajë, do të tretet me vrer, derisa pa emër të vdesë e pafalur, me në kurrizin e mendjes bregun ku ajo vazhdon të zhysë këmbët në rërë.

Dielli e puthi sot e ajo me gërvishtjen e syve lotoi. Edhe për pak ditë ajo do të vazhdojë të mbyllë sytë me ëndërr.

[dikeafajtore]

Ka shume dhimbje kjo proze. Urime per gjuhen shume te perzgjedhur. Personazhi yt me kujtoi Editin (ne mos gaboj) tek romani "Dombi dhe i biri"

Pershendetje

[shigjeta]

Dita urime! Ke krijuar nje rrefim te ndjeshem qe shume natyrshem te merre me vete e te con brenda ne dhimbjen e personazhit tend

[Dita]

Ju falenderoj te dyve Dikea dhe Shigjeta!

Po Dikea, Edith Granger eshte personazh i Dombit.

[Salambo]

shume e bukur...me rrenqethe...akoma me e trishte behet kur mendon se nje numer i madh vajzash jane genjyer e kane perfunduar keshtu... nejse, e kishe shkruar shume bukur, urime.

[zarathustra]

Drita...gjuha jote eshte e mahnitshme por sikur...me duket mua s`kemi pse e martirizojme kaq shume kete "bukuroshe"....

[Dita]

Ju falenderoj Salambo dhe Zarathustra.

Per verejtjen tende Zarathustra po mundohem te mbaj pak qendrim. Nuk ka pse ta shikosh si nje martirizim, une nuk kam dashur ta sjell te tille. Mendova per sa a sa vajza qe enden rrugeve te Evropes dhe qe mbajne emra shqiptare, per shumicen prej tyre qe jane te rrembyera apo te mashtruara, e nje prej tyre qofte edhe me imagjinate e mendova se mund te ishte e tille, qe te arrinte te dilte jashte llumit e te mendonte me shpirtin e nje njeriu jeta e te cilit rrjedh e qete......Por falemnderit per verejtjen!

Dita!