Nezir Myrta / ETHYMOLOGJIA E EMRIT – ALBANIA

[Kreksi]

Une mendoje se kjo shkronja X i ndan fjalet keshtu qe kemi te bejme me nje lloje pike qe te mos ngatrrohen me fjaliet tjera.
Per mua aty ku perfundon X perfundon edhe fjalia...
FEMIA I YN PON AIPE... pra pa X fare....
Ndoshta ai femi e ka patur emrin PON AIP kurse kjo E vetem se jep kuptimin e nje perfundimit te epitafit, do thot se nuk ka kurrfare kuptimi se pse nuk ngjet fare me E tjeter qe hasim te YNE qe eshte E normale ku te dy vijat nalt e poshte jane te barabarta e ajo vija horizantale ne mes eshte me e shkurter ???
Kurse tek E ne fund shifet qarte se ka tri vija horizantale te barabarta, pra ka tjeter kuptim= perfundimi si ne sot qe vejm nje pikë ne perfundim te fjalisë.

[XH.GASHI]

Duke qene se ne berthemen e fjales XAIPE kemi "kualitetin" e hyut, diellit, rrezes, ose drites me pjesen "xa-i", qe nenkupton [I]transformim, kapercim, nderrim faze, rizhdukje dhe rishfaqje, asgjesim-transhendence-ri'formim'.
...

Pershendetje

FEMIA X I YNE RRO N XAIRE
X FEMIA I YNE RRO N XAIRE
VDIQ FEMIA I YNE RROFT NE AMSHIM

U PAFSHIM NE XAIRE NE JETEN E AMSHUESHME .

[XH.GASHI]

Pershendetje
Kete tekstin e baptistit me lart qellimisht e kam kopjuar eshte mendimi me komplet i ndonjenit nga ne vetem se i mungon fjala ringjallje .
Mbreme duke lexuar tek kjo teme per kete mbishkrim varri , e ne veqanti mendimet e tjerve
per kuptimin e fjales XAIRE erdha ne perfundim qe kjo fjali eshte fjali e formuar nga dy kuptime baze por ne esenc paraqet te vetmin kuptim te fjales amshim = parajs.
Mos te ishte mbishkrim varri do te kuptohej HARE- GEZIM .
Nese kuptimi i kesaj fjale eshte amshimi , ecila kuptohet si jete pa brenga, jete harmonie jete e shpirtrave te ndritur jete engjellore ne boten tjeter at'ther nuk mund te dyshohet per besimin PELLAZG-YLLIR ne ekzistimin e botes se amshueshme .
Kete e deshmojn gjurmimet arkeologjike.

PRA CILA DO TE ISHTE DESHIRA E FUNDIT E NJE PRINDI PER FEMIN E VDEKUR PER TA SHPREHUR NE NJE GURE VARRI PERPOS JETA E AMSHUESHME .

[dias10]

" Bashk " eshte fjale TURKE dhe ne shqipe mund te jete futur diku ne shek.XVI.

Nuk e di nga buron gjithe kjo ndjenje e madhe inferioriteti e races sone.
Ju Shen-Alban beni mire te mendoheni kur diskutoni ne nje forum popullor si ky i yni.
Si ka mundesi qe fjala bashkë na qenka me prejardhje burimore nga turqishtja????
Kush tha qe ajo si fjale hyri ne shqip prej andej ne shek e XVI???
Si hyri?? Pse hyri ??

Sigurisht qe ti nuk je ne gjendje ti pergjigjesh ketyre pyetjeve, por do beje mire te degjoje.
Fjala bashke buron prej foljes BASHKOJ qe nuk ka shqiptar qe ka studjuar semantiken, qe ta klasifikoje ate ne gjuhe tjeter vecse shqipes. Kjo eshte fjale aq e lashte shqipe sa shkon ne kohe shume pertej gjenezes se kombit dhe gjuhes turke, qe eshte nje gjuhe shume e re ne raport me shqipen dhe e paafte te ndikoje ne fjaleformimin e fjaleve themelore te shqipes dhe sidomos te foljeve te saj.
Fjala bashkoj gjendet qe ne mbishkrimet qe i perkisnin dinastise te Aleksandrit te Madh ne formen βάσκιοι .
Linguistet moderne e perkthejne kete si fjalen fytyre por ajo seshte vecse fjala shqipe bashkoj.
Une te garantoj me autoritetin e nje personi qe studjon gjuhesine me shume perkushtim qe shqipja nga turqishtja ka huazur vetem fjale te dores se trete.
Per cudine tende mund te jete turqishtja ajo qe mund te kete nje substratum te forte shqip.

[dias10]

Dua te te them dhe dicka tjeter. Ne gjuhen shqipe teoria e Ferdinand De Saussure eshte e pavlefshme. Kjo eshte ndoshta e vetmja gjuhe te pakten ne Evrope ku karakteristikat e objektit jane te lidhura ne nje menyre gjitheformeshe me fjalen, bile kjo eshte e vlefshme dhe per foljet.
Nje gjuhe e tille nuk ka se si te jete perzjerje mekanike e gjithfare lloj gjuhesh semi-natyrale sic jane turqishtja, greqishtja, slavishtja dhe latinishtja.
Sa per foljen bashkoj nuk ka dyshimn fare qe eshte thelbesisht nje fjale shqip pavaresisht se cfolje te tjera shqip me te thjeshta ka ne perberje ose nese morfologjia e saj mund te jete pak me e veshtire sec paraqitet.

[Baptist]

Nuk e di nga buron gjithe kjo ndjenje e madhe inferioriteti e races sone.
Ju Shen-Alban beni mire te mendoheni kur diskutoni ne nje forum popullor si ky i yni.
Si ka mundesi qe fjala bashkë na qenka me prejardhje burimore nga turqishtja????
Kush tha qe ajo si fjale hyri ne shqip prej andej ne shek e XVI???
Si hyri?? Pse hyri ??

Sigurisht qe ti nuk je ne gjendje ti pergjigjesh ketyre pyetjeve, por do beje mire te degjoje.
Fjala bashke buron prej foljes BASHKOJ qe nuk ka shqiptar qe ka studjuar semantiken, qe ta klasifikoje ate ne gjuhe tjeter vecse shqipes. Kjo eshte fjale aq e lashte shqipe sa shkon ne kohe shume pertej gjenezes se kombit dhe gjuhes turke, qe eshte nje gjuhe shume e re ne raport me shqipen dhe e paafte te ndikoje ne fjaleformimin e fjaleve themelore te shqipes dhe sidomos te foljeve te saj.
Fjala bashkoj gjendet qe ne mbishkrimet qe i perkisnin dinastise te Aleksandrit te Madh ne formen βάσκιοι .
Linguistet moderne e perkthejne kete si fjalen fytyre por ajo seshte vecse fjala shqipe bashkoj.
Une te garantoj me autoritetin e nje personi qe studjon gjuhesine me shume perkushtim qe shqipja nga turqishtja ka huazur vetem fjale te dores se trete.
Per cudine tende mund te jete turqishtja ajo qe mund te kete nje substratum te forte shqip.

Ne rregull o dias10, se nuk na e tehuajti leksikun me kete fjale.
Sa per qe eshte turke. Kete nuk e di. (Sepse nuk e flas turqishten). Por jam goxha i sigurt qe tuqisht nuk eshte as per se afermi.

Nocioni "bashk" s'mund te kete rrjedhur nga folja. E kunderta po. Ky nocion si dhe shume te tjera duhet te kete rrjedhur nga emri nje gjesendi per te cilin, me nuk dime as cka eshte.

Nuk mund te kete lidhje as me βάσκιοι, sepse kjo duhet te kete qene varinat lokal i shprehjes [βάσ~], bazil, vasil () qe do te thote: beres, potent; rrjedhimisht, udheheqes e prijes. Nuk ka asnje lidhje direkte as me fytyren. Ne fakt fytyra mund te kete nje lidhje te larget inverze vetem si asociative, ne kuptimin e asbstrakcionit te saj si autoritet personalitet, e cila del nga kuptimi bazik i gloses βάσ. Por kurresesi ne kuptimin fytyre.

"Bashk" duhet te kete qene emer i nje nje gjesendi me perdorim te perditshem e shume te njohur ne jetet tona atebote por tani i lene dhe i harruar plotesisht.

E shoh qe fjalori fjalen "bashk" e sqaron edhe si "nje-pas-nje" e jo vetem ne kuptimin "tok", megjithese kuptimi i pare i fjales duhet te kete qene "puthitur" "pelqyer" qe bien ndesh por qendrojne bashk, dy skaje te se njejtes gje, e te ngjashme.

Mua ne te vertete me ngjet me teper me shprehjen "bis" dhe ate canten speciale "Bisage" dy-aneshe te kalit, qe eshte njepjeseshe por qe perthehet ne mes. (duke perfituar dy "fytyra" ne fakt "ane").
Tutje: Dicka qe mund te ndahet hapet per mjedis per te perfituar nje pjese me te gjere/gjate.

Duhet te jete dicka tjeter nga bisaga sigurisht por e mora si shembull analogjie, prej te ciles fjale mund te kete rrjedhur edhe vet bisaga, si dhe shprehja pothuaj internacionale "bis".

Pra dicka qe mund te kthehet keshtu: ∩. Perseritje e te njejtes gje ne dy anet ekmr...

[XH.GASHI]

Postuar më parë nga Shën Albani
" Bashk " eshte fjale TURKE dhe ne shqipe mund te jete futur diku ne shek.XVI.

Po shkruaj disa fjale qe verrtetojn te kunderten e ketij mendimi.

Fjala bashk per mendimin tim eshte fjal e formuar ne gjuhen pellazge-yllire eshte me e lasht se gjuha turke .
Fjala bashk eshte fjale e formuar nga dy kuptime ba qe paraqet piken qendren unifikative levizjen ,dhe paraqet x elementet e ndara ,pjeset.
Emri bashk ka mundsi qe te jete formuar nga nje shqiptim me i lasht qe do te ishte ba -x
BA -SCA BASHK
BI-GA
BA-LLI
citimn ga baptist
shoh qe fjalori fjalen "bashk" e sqaron edhe si "nje-pas-nje" e jo vetem ne kuptimin "tok", megjithese kuptimi i pare i fjales duhet te kete qene "puthitur" "pelqyer" qe bien ndesh por qendrojne bashk, dy skaje te se njejtes gje, e te ngjashme.
mbaron citati
Do ti shtoja ketij mendimi fjalen pal-osje-paloj pallim ketu mund te identifikojm edhe emrin bishki ajo fjala ngacmuese-nxitse per terakun pra per ti bashkuar dy polet qe eshte permendur te tema berthama.
Rrenja e kesaj fjale do te ishte permendimin tim , UNIFIKIMI i elementeve te se njejtes perkatsi apo edhe tjeter per te krijue nje form unike stabile efektive me te perballueshme.
Shembull konkret eshte emri i boshtit mjetit per tjerrjen e leshit pra boshti eshte pika e bashkimit te leshrave te definuara ne nje form te pa nderprer per ta formuar nje pe apo mjet primar perte prodhuar tirqi apo kemish ose qorape.
BASHKA e leshrave
BUZËT
BASHKË e sanes (nje krah sane)
KABZA - VOZA e sanes-kashtes
BOS i bores
BOSHTI i vekut nga ku edhe fjala os mund te kete rrenjen etnomin .
B-OSHTI
BALLA e sanes
BALLI
BALLA
****
Ka shume fjale qe ekan kuptimin e njejt me fjalen bashk-ë fjale e formuar ne gjuhen tone te lashte dhe jo e huazuar nga gjuha turke .

[Baptist]

Nezir Myrta / ETHYMOLOGJIA E EMRIT – ALBANIA

Diftongu – AL difton një lartësi të bardhë, bardhësi e lartë, shprehje e madhërishme bardhësie, për të ardhë der tek kuptimi I dritës – bardh – kuptimi I të cilës bardhësie të lartë, vie nga ama, ëma krijuesja e bardhësisë – dritës – duke u kthyer në shprehjen e theksimit tingullor të dyfishtë - L+L = LL, ku nga diftongu – AL, u formua diftongu – ALL – ama – LL(AMA) llama illire – drita – atje N*- AL – T – deri tek kuptimi I shprehjes – DRITA ATJE NALT(Ë) – gege-shqipe dhe DRITA ATJE LART(Ë) – toske-shqipe.

Shoku Myrta,
"AL" nuk eshte diftong por rrokje.
Dhe nuk shenon asgje perpos qe shquan fjalen shoqeruese. Al eshte nyje e perparme e nocioneve infinite. Sic ehte ne kete rast "bardh"

Kjo nyje shquarse ne gjuhen shqipe ne te shumten e rasteve ka kaluar ne prapashtese e cila sot ne fund te emrave e mbiemrave tingellon si ~AJ.

Eshte bashktingllorja "B" (ose origjonorja e saj "M") ajo qe shenjon te bardhen dhe nuk ka kurrfare lidhje me lartesite.

Shprehjet NALT dhe LARTE vijne si perfitime te rrenjes ALT; e para me aglutinimin e pjesores NË me fjalen ALT [N'ALT]; kurse forma LART [L'ALT] erdhi permes nyjes se perparme La Alt, e cila me rotacizem dhuroi formen dialektore Lartë.

Vet rrenja e fjales alt poashtu perbehet nga nyja e perparme AL dhe simboli i vetmuar T i cili shenon, simbolizon apo pershkruan kufirin e eperm te dickaje universalisht qofte ajo rrafshire toke apo kulm i ndonje ngrehine te saj dmth mal shume i larte. Sopas mendimit tim: I takon dialktit perendimor te pellasgjishtes.

Diftongu – AL difton si ngritje lartë deri tek kuptimi I dritës, bardhësisë, e deri tek krijuesi nga drita – zjarri – në kuptimin e gjithësisë – me dyfishin e tingullit – L – LL - Gjithësia – All-ah (arabe), nga – al – nyje e parme e gjuhëve arabe, deri tek diftongu - ALL = gjithë, e gjitha, e tëra – në gjuhët gjermanike,(Alleman), ALL (o : ll)– gjithë, krejt – në gjuhët anglo-saksone (all sky). Pra, nga tingulli – L - si ngritje lartë e deri tek formësimi I bardhësisë – dritës – LL.

Error! Redundancy code detected.

Al eshte nyje shquarse e vjeter.

Diftongu - AL është kuptimi I fjalës N+ T (Ë) bardhësi e naltë – bardh në naltësi – bardhësi e lartë, bardhësi e ngritur - diçka e ngritur, e lartë, në kuptim bardhësie, e deri tek kuptimi i dritës – e kemi në disa fjalë shqipe - MAL – M*AL – mali, kodër e lartë, e madhe, kodër e ngritur mbi rrafshin tokësor, e cila fjalë është PIE (paraindo-europiane), fjalë aqë e lashtë shqipe – mal, mali, malet, malor, malok, Malcia (Malësia), malësori, malësorja, malësorët etj.

(Sharlatan i trashe...)

Diftongun AL e kemi poashtu në fjalën shqipe – PAL – p*< al (krhs), pale, paleo (zoiku), në shqipen e vjetër ka kuptimin e domethënies së lashtësisë, apo kur dikush pyet – Pale, na thuaj diçka... ? Apo kur çuditet njeriu për diçka – Pale pale! Si shprehje e pakënaqësisë apo edhe e kënaqësisë, kur ndëgjon dika të bukur, të mënçur...

Nuk thuhet "mënçur" po "mençur".

Diftongun AL e kemi poashtu në fjalën – dal = d*al – dalja, të dalurit, rrugëdalja, derëdalja, shtegdalja, që kuptohet si avansim përpara, e deri tek fjala – ndal – (nd)* al – ndalja, ndalimi (halt, ger.), që kulmi i fjalës është rrënja – al. Poashtu tek fjala shqipe – kal-i – k* al – kuptimi edhe si zoonom, emër kafshe, kalë, kali – poashtu edhe si fjalëformuese e disa kompozitave tjera – kalimi, kalorësi, vendkalimi, anashkalimi, kaluar, kaluese etj. Gjithashtu në fjalët tjera shqipe – val – val(ë), vala – v* al – si ngritje vale mbi nivelin e ujit, - fjalë – fj* al (ë), ku – fj – është të folurit, gjuha, tëvona tek fjala shqipe – b* al (ë) – Bal(ë) është si kuptim bardhësie, Bala.

nxuk.

Kurse me rrënjen e diftongut – al – si ngritje, përsosje e të shprehurit të gjuhës – fjala – gjithashtu kemi fjalën shqipe – gal – g* al – (geni - al ) si ndryshim i genit – al , deri tek fjala që shquan si sufiks – al – gjeneral, sufiksal – genial, gjenial, verbal, paradoksal, final etj.

Kuptohet, nje gabim esencial ne fill, te fut ne zixhir te pakeputur gabimesh rezultante.

Këto ishin vetëm disa fjalë shqipe, përmes të cilave deshtëm të kuptojmë se ku gjindet diftongu – AL – në parimin: prej të afërmes kah e largëta, duke hulumtuar deri tek burimi apo ethymologjia e diftongut në fjalë, pasiqë është aqë i lashtë PIE deri tek Gjuha e Parë e njeriut, në kuptimin gjeneral – për të dalë tek formimi i rrokjes – alb – si një nga shumë rrokje tjera – alb, alf, alk, alp, alv – / alb = alba, albania, / - alf=alfa, / - alk= alka, alkimia, / - alp= alpe, alpet, / - alv=alvan, alvin, alvanit etj.

Ëhë

Diftongu – AL formoi antroponome, toponome, etnonome, PIE – që mendoj se është më i lashtë sesa diftongu – AR – për të ardhë tek rokjet e përafërta – ALB – ARB – respektivisht tek etnonomi – alban – arban – (albën – arbën) – Albania – Arbania – Arbëria, deri tek etnonomet – arbanas, arbër, arbëresh, arvanit-as etj.

Përkundër të gjitha studimeve të derisotme të linguistëve: G. Majeri, A Majeri, N. Jokli, E. Giordano, P. Skoku, M. Pavloviqi, V. Dorsa, T. Trajanoski, P. Ilievski, J.B.Hofmani, A. Walde, H. Pederseni, A. Ducellieri, A. Vukiçeviqi, A.V. Desnickaja, M. Shufllaji, C. Truhelka, e deri tek linguistët shqiptarë – S. Frashëri, E. Çabeji, Sh. Demiraj, A. Xhuvani, I. Ajeti, A. Buda, Z. Shkodra, R. Ismaili, S. Anamali, Dh. Shuteriqi, E. Sejdaj etj. të cilët dhanë kontributet e tyre në ethymologjinë e emrave – alban – arbën – si përfundim i derisotëm shkencor linguistik – “mbetët çështje e hapur dhe se nuk ekziston një mendim i përbashkët” definitiv se këto dy fjalë – alban – arbër – janë me ethymologji illire-shqipe, por Çabeji e Pederseni, ngulin këmbë se këto fjalë janë të huaja (!) duke u nisur nga rrënjet – alb – arb. A duhet të mbetet kjo ende çështje e hapur e derikur?

Mua me duket qeshtje e mbyllur. Me shume pak zgjidhje alternative.

Mjafton ta marrësh vetëm studimin e njerit prej këtyre studjuesve dhe të gjithë i ke aty !

Përdorimi i këtyre dy emërtimeve alban - arban (arbën), qoftë si rrënje të fjalëve – alb – arb – edhepse përputhen hipothezat e linguistëve, se kemi të bejmë me të njejtin etnonom etnogjenetik të përcaktimit të emrit për të njejtin popull, i cili më vonë do të quhej shqip – shqiptar ( e që ndoshta, edhe para këtyreve – skip – skiptar), - duhet kuptuar si ndryshim kohor gjatë etapave historike dhe ky përdorim (përgojim) jovetëm që flet për të njejtin popull, por ngërthen në vetvete një dallim si metamorfozë kuptimore etnonomike, përmes dy tingujve të ndryshëm të të dy rrënjeve L tek rrënja ALB dhe R tek rrënja ARB. Tash, shtrohet pyetja: cili prej tingujve të të dy rënjeve L (ALB) – R (ARB) do të ketë ekzistuar më përpara në rrënjen e vet L në alb – apo R në arb, për ta dijtur se cila nga këto rrënjë është më e lashtë?

Ta kam dhene ne krye te shkrimit se cili esht me i vjeter. AL+B(M), pra!

Arabët jetuan nga ari (ari i bardhë e ari i zi – nafta), ndërsa
arbnorët jetuan kryesisht nga ara e bukës si formë ekzistence.

HAHAHA "ari i bardhe ari i zi" hahahahaha
Oh ty te rrofte dreqi bashk me arabet !

Nëse diftongu AR si fillesa e emërtimit të etnonomit arab – Arabia do të bazohej në pikëpamje ethymologjike – do të thoja, se vie nga kuptimi i metalit të çmueshëm ar, ari, sepse atje nuk kemi të bëjmë me – arë – ara – arat – tokë e gatshme për të mbjellë të lashtat, sikurse kemi të bëjmë tek etnonomi – arban, arbën Arbania – Arbënia / – arbër – Arbëria. – Mendoj se diatheza etnonomike dallon përnga procesi i punës, ku nënkuptohet puna si mjet ekzistence. Çka do të thotë se diftongu AR është më gjeneral i përgjithësuar tek disa popuj – ar – arab /, ar – armen /, ar – arban-arbën-arbër / - si e drejtë kuptimore etnogjenetike e popujve në fjalë – nga të tri rrënjet – ara / arm / arb / - si etnonome për tre popujt – arab, / armen, / arban-arbën-arbër. Nga diftongu ar u formuan rrënjet tjera, të cilat dallojnëe secila sipas kutimit të tyre, gjatë formimit të emërtimeve sikurse janë disa sosh: arb, arg, arm, ark, art, ars, arp etj.
Ndërsa, tek etnonomi nga rrënja – alb – kemi një kuptim fonetiko-morfologjik në vetvete, sepse është i vetmuar, si një etnonom në vete, me paraqitje synkronike të një singullariteti morfologjik, që formoi etnonomin – alban – Albanoi – Albanopoli – Albania.

S'te mjafton ty shprehja Bardth/i? Al + ba[ane] ose me e vjeter Al + ma[ane]

Mendoj se më e lashtë është rrënja – alb, si rrënja monomorfologjike e etnonomit sesa kjo – arb, të cilat i përkufizon në përcaktimin emroro-historik vet tingulli i përbashkët – B, i cili e fikson kuptimin e njejtë, respektvisht - i cili i shquan rrënjet në fjalë – alb – arb, sepse rrënja alb është e njëmvehtësishme, që nuk ka ndonjë shoqe tjetër, përsa i përket një etnonomi për emërtimin e popullit – alban, që vet albanët ishin një prej fiseve illire-pellgase.
Nga rrënja arb kuptojmë një rrafsh të pjerrtë, për qëllim sa më lehtësim pune fizike, bregore të një are të bukës – si arë buke, nga arë basi – arëbansi - arëberësi – / arban-arbanët Arbania / arbënët – Arbnia – Arbënia / arbëri – arbërët / arbëresh – arbëreshët – Arbëria. Edhe kjo ka të bëjë me një – naltësi – n* - al – t (ë), lartësi ku krijon një bardhësi të të lashtave – një – alb (albus) bukolik që dallohet në natyrë kah pjekja e të lashtave. Më shumë këtu nënkuptojmë profesionin bukolik të bujqësisë së illirëve, si bujq e blegëtorë të vyeshëm, por që ekzistenca mvarej kryesisht nga ara e bukës. Këtë përcaktim etnonomi arb – arbnor - arbëror e lidhë thjeshtë edhe S. Frashëri dhe ky është përcaktimi më i njohur në të gjitha përmasat etno-gjenetike të etnonomit, si përkufizim popullor e nacional i arbonëve të Arbnisë, arbnorëve të Arbënisë – arbërorëve të Arbërisë.

ME keto qe thua po na dalin Arberoret tjeter komb prej Albaneve. Dhe ne abere bujq e blegtor. Por Shqiptari nuk eshte marrur as me bujqesi as me blegtori, -per keto ka pasur sherbetoret!

Ndërsa, rrënja alb, kuptohet si al – hi hillir – që e përcakton vet rrënjen – tingulli - b – dhe nuk është vetëm si një shenim hartografik në Illirinë e Vonë, në shek. II-të e.r. nga gjeografi Ptholemeu, në hartën ballkanike me etnonomin – Albanoi, e që merret edhe nga greqishtja – Alvanoi – por, është kjo rrënjë – alb – edhe më e hershme, sepse, sigurisht Pthoemeu nuk e krijoi i Pari këtë etnonom, por e mori nga larg nga Hartografia hillire – atje nga ai – hi hillir –al – që tëvona u bë një – al arab – i formuar nga hieroglifet e Thotit Skipe – Tehuti .

Hahaha " shqiptaret dhe arabet - vellazen a?"
Sigurisht. E kemi lekuren njesoj edhe gjuhen e kemi te njejte!

Diftongu – AL – si fillesa e shumë fjalëve, antroponome, toponome, hidronome, e deri tek etnonomi – alb-a-n-i-a – doli a rodhi nga pjesa gjeo-morfologjike jugore e trekëndëshit illirian trekontinental azio-afriko-auropian. Ky diftong AL mori kuptimin e hinit (hini i zjarrit) në kutimin etnogjenetik të origjinës së jetës së njeriut e gjallësave tjera në natyrë – dhe në kuptim të gjërë të mendimit, u bë fillesë emërtimi të kuptimshmërisë linguistike e shkencore në shumë fusha diturie. Kështu, nga ky diftong - al - u formuan shumë kompozita linguistike gjenerale – emërtime me fillesën - al – hinore, nga hini, apo tretja e bimëve dhe e kafshëve pas jetës, rrodhi fjala arabe – AL K’AL – që do të thotë, - hii bimësh dhe shprehja – al kimi, alkimia, si shprehje alkimike – alk – alkalet, alkaloidet, alkimetri, alkaloza, alkimetria, alkitherapia, alkooli, - al ku’ul = pluhuriza etj.

Al-Kal ne fakt i eshte atribuar arabishtes me automatizem. Por nuk ka origjine me te. Alkali nuk rrjedh nga kurfare hiri bimesh arabe por nga "(al)kalk-u" kriperat alkaline te kalciumit qe sedimentojne ne fund te eneve qe vlojne uje shpesh. Precipitat i rregullt. Dhe kjo shprehje ka ekzistuar gjithmone prej qe shoqeria njerezore ka filuar ta vloje ujin ne amvisni, por u internacionalizua ajo e latineve (kalk); [qe puthitet, qe ngjitet]. Gelqere pra!

Diftongu AL – hini hillir përmes fjalës shqipe – bardh – ku edhe i merret tingulli fillesë – b – dhe gërshetohet fonetikisht me – al – në – alb – nga boja e bardhë, ngjyra e bardhë, nga ai hii hillir linguistik – nga kuptimi i origjinës së jetës nga hini, rrodhi fjala – alba – nga rrënja – alb. Tash këtu fjala alba – ka kuptimin – bojë njeriu, që në shqipen e vjetër është shprehja kuptimore – një bojë njeri – edhe si bojë e bardhë, por edhe si masë gjatësie e njeriut, gjatësia e figurës së njeriut, si gjatësi vertikale, por edhe si gjatësi horizontale – për të vdekurin. E shtini n’dhee një bojë njeri! Një bojë njeri thellë në tokë! Një bojë njeri naltë! E tjera shprehje shqipe, që lidhën me ketë dykuptimshmëri bilogjike, me dy kuptime të ndryshme dhe me një shprehje linguistike.

Hiri nuk eshte i bardhe shoq! (eshte i perhimte e?)

Nga ai – al – hii hillir që nënkuptohet boja e hinit, bojë hini - ngjyrë hiri, nga hini i zjarrit, e që kjo fjalë shqipe si diftong – HI (hii) hini, nga Shqipja e Vjetër, përmes një tingulli të lashtë, që sot merret si grup dytingullor – nd – ishte vetëm një tingull gege-shqipe – si bashkim fonetik n+d=nd, që nuk ekziston sot në alfabetin e shqipes, por që flitet në gjuhën e folur – u formua edhe spjegimi për etnonomin – hind – hindi – Hindia, India. – Ku vet toka e Indisë është bojë hini, njerëzit janë bojëhini, natyra e Indisë është si bojëhini, toka,dheu si bojëhini. Mirëpo, me shëmangien e tingullit fillesë – h – ashtu sikurse në shumë etnonome, toponome, hidronome i.e. në gjuhët indo-europiane (Histria, Hindia, Hadriatiku, Hindiana, Historia, Hilliria, hilli – hylli, etj.) edhe tek etnonomi – Hindia – Toka Hinore (Hindore), rodhi ky etnonomi i sotmi – India. Kështu e mendoj pra, edhe ethymologjinë e vet emrit – Hindia – India, si etnonom edhe si toponom a hidronom – Hindi – Indi, lumi që brigjet dhe lymi i të cilit janë bojë hini – ngjyrë e përhirtë, e përhimtë, e përhime, përhimur, hinore.

po, po...

Fjala alba – si rrënja e shumë kompozitave tjera i.e. në të vërtetë është PIE si formin i etnonomit – alban – i cili e ka kuptimin e dokës së njeriut, i dokshëm, i pashëm, i bukur, alban = i bardhë. Nuk ka fuqi ekzistuese përcaktimi i etnonomit – alban – nga rrënja – alp – që sipas disa linguistëve edhe sipas E. Çabejit, po vijka nga kjo rrënjë – alp me kuptimin ‘thik përpjetë’, pjerrtësi e rrëpinjtë malore, alpike dhe paska pësuar ndryshim fonetik, si alterfon ndryshimi i tingullit – p – në tingullin – b – dhe nga rrënja – alp, qenka formuar rrënja – alb -, që po u lidhka me kuptimin alpik, malor, alban = malcor, malësor, sepse qenka vet relievi gjeografik malor alpik i vet Shqipërisë!

Pajtohem qe keto orvatje nuk kane mbeshtejte ne asgje.

Vet kuptimi linguistik i rrënjes – alp – mendoj se nuk është tregues i pjertësisë së alpeve, por një kuptim i bardhësisë, që alpet gjithmonë duken të bardha nga bora (dimër e verë) dhe për atë logjikë edhe e morën emrin si toponom – alp – alpe – gjithmonë të bardha nga bora, si kuptim i lartësisë së bardhë, apo i bardhësisë së lartë. Këtu tek toponomi si emër gjeografik – alp – alpe – mendoj se rrodhi nga skipja illire – m* al – p = malp, malpe, nga fjala shqipe – mal, për tu refleksuar diftongu – al – si kuptim i bardhësisë – bjeshkë gjithmonë me borë, bjeshkë të bardha, bjeshkë bore etj. si kuptim gjenealogjik i bardhësisë – Alpet.

P eshte B me mprehte ne kete fjale -asgje me shume; Alpina == Albina.
Eshte e njejta fjale e shqiptuar me thekshem per t'i dhene semantike te re.

Ethymologjia e emrit - Albania – si kompozitë e formuar nga rrënja – alb – që do të thotë – bardh – edhe vet enonomi – alban – si dhe toponomi, emri i vendit të shqiptarëve – vijnë si fjalëformime nga domethënia kuptimplote – alb = bardh, alba = bardha, albani = bardhi, Albana = Bardha, albanët = bardhanët, Albania = Bardhania.

Po pra, vjen nga shprehja Bardh me inkludimin e nyjes se perparme AL.

Pra, emri – Albania – vie nga rrënja – alb = bardh, që mund të vërtetohet shkëncërisht dhe të përcaktohet më drejtësi logjike, linguistike, leksikografike, gjeo-morfologjike, pikërisht nga kuptimi i sotëm shkencor i të gjitha kompozitave të cilat vijnë, nga kjo rrënjë – alb – duke krahasuar vetitë psiko-fizike të zoonomeve, si bionome, apo si veti karakteristike materiale shkencore, qoftë si elemente, duke peshuar me vërtetësi përbërjen shpirtërore, fizike e materiale, të emërtimeve që vijojnë:

Albatrosi = zogu i bardhë i deteve australiane.

Albedo-ja = bardhësi-a në Astronomi: ajo pjesa e dritës rënëse – vrushkulli i bardhë i
Dritës që përhapet, shpërndahe nga një sipërfaqe.

Albin = albus = i bardhë, njeri apo kafshë me veti të bardha – albniste.

Albinizëm = bardhësi, në mjekësi: mungesë e plotë e lingut të pigmentit në lëkurë e në
Anekse të saj – shënja e bardhë e lindjes në lëkurë.

Albit = bardhor, në mineralogji – feldspat i bardhë.

Album = bardhësi – fletore e posaçme me fletë shumë të bardha, për fotografi...

Albumina = e bardha e vesë (voes).

Albuminometri = në kimi – lëngu organik në të bardhë të vesë (voes) – aparat, për
Matjen e të zbardhurit të urinës.

Albuminurina = bardhësia në serumin e gjakut e urinës, zbardhimi i urinës...

Por jo keshtu si e zberthen ti!

Të gjitha këto emërtime edhe shkencore vijnë nga rrënja e fjalës – alb – që domethënë – bardh – në kuptimin e përbërjes dhe të funksionit të tyre si elemente, të emërtuara sipas vetive të tyre.
Faktet shkencore dalin nga origjina e tingujve ashtu sikur edhe janë formuar.

Tash, se cili emërtim etnonomi është i imponuar për shqiptarët – etnonomi i sotëm alban – apo etnonomi – shqiptar – edhe si toponom – Albania – apo – Shqipëria, ku disa linguistë shqiptarë dhe të tjerë, e marrin imponim etnonomin – shqiptar!

Mendoj, se etnonomi – alban – gjeo-morfologjikisht është vetëm një emër i një fisi të lashtë të illirëve – kurse, etnonomi – shqiptar (skipetar) – është gjithëpërfshirës i shqiptarëve ballkanik, respektivisht, na del aqë sa edhe është me të vërtetë atdheu i shqiptarëve – e për pushtuesit më i madh në kuptimin gjeo-historik dhe hartografik – si etnonom bashkimi edhe jashtë kuptimit të një fisi illirian Albanoi.

Ket e ke gabim FATAL. Emri gjitheperfshires i shqiptarev eshte Arberia. Shko pyet ndonje arberesh "a je shqiptar?". Te shohesh a po te kupton cfare e pyete.

Për këtë shkak edhe u njoftë ndërkombëtarisht nga bota e sotme ky etnonomi, që mendoj së pikrisht, ky është i imponuar nga fuqitë – Albania, gjuha albane, historiografia albane, kultura albane, - e jo ashtu siç e thotë e vërteta historiografike shqiptare – Shqipëria, gjuha shqipe, kultura shqiptare, historiografia shqiptare... Ngase, imponimi u bë pikërisht nga fuqitë e kohës, që mos të njihet etnonomi kuptimplotë i shqiptarëve e tokave shqiptare te pushtuara nga popujt sllavo-grek, që me toka e popullësi shqiptare edhe u formuan si shtete përrreth dhe mbeti një pjesë gjeo-politike - toponomi – Albania!

"A u ke qite lopve hala?"

Me fjalën – Shqipëria – përfshihet gjithë ballkani shqiptar illirian – ashtu sikurse edhe ishte gjatë pushtimit turk i ndarë në katër Vilajete: Kosova, Shkodra, Manastiri e Janina – ashtu sikundër ishin edhe fiset illire si shtete antike – Illiria, Epiri, Makedhonia, Dardhania, Delmatia, Dakia, etj.

Jo shotan, jo. Eshte ILIRIKU ai emer qe i parfshine te gjitha tokat shqiptare (dhe ca te tjera dosido). Emrin shqiptar s'ta merrin vesh gjysma e shqiptareve origjinal. Esthe term i ri jo-etnik i cili me kohe u be emertim i perbashket intern dhe pa asnje vlere etnologjike. (Levizje qe na kushtoi me humbjen e me shume se gjysmes se pjestareve te kombit Alban apo Arbnor, eshte histori e trishte kombtare kjo...)

Të dyjat këto etnonome – Albania e Shqipëria paraqesin të njejtin kuptim historiko-linguistik, por që dallojnë në kuptimin gjeopolitik të shqiptarëve ballkanik. Mjafton, vetëm të krahasosh vëllimin hartografik dhe gjeopolitik të Shqipërisë gjatë pushtimeve turke e romake, ku Shqipëria ishte edhe për katër herë me e plotë (as e madhe as e vogël) por sa ishte dhe është sot populli shqiptar në Ballkan, e që duhet patjetër të bashkohet në Shqipëri të Vërtetë!

Etnonomi – shqiptar (skipetar) është unikati më i përshtatshëm – Shqipëria!

Une them ARBERIA. (Shqiperia eshte vetem nje krahine e ngushte e saj)
Ka rruge per te bere. Iluminist me xhama te mjegulluar, na kane sjellur ketu ku jemi.

[dias10]

Ne rregull o dias10, se nuk na e tehuajti leksikun me kete fjale.
Sa per qe eshte turke. Kete nuk e di. (Sepse nuk e flas turqishten). Por jam goxha i sigurt qe tuqisht nuk eshte as per se afermi.

Formimi i gjuhes shqipe, prej nje perzjerje mekanike gjuhesh me te forta, eshte teza me e pelqyer ne Beograd dhe Athine. Disa 'shqiptare' ketu e mbeshtesin falas kete teze.
Valle e bejne nga padituria apo...??

Nocioni "bashk" s'mund te kete rrjedhur nga folja. E kunderta po. Ky nocion si dhe shume te tjera duhet te kete rrjedhur nga emri nje gjesendi per te cilin, me nuk dime as cka eshte.

Ne gjuhesi nocionet nuk rrjedhin nga foljet. Jane emrat qe ne shumicen absolute te rasteve burojne nga foljet. Dhe ato qe nuk rrjedhin prej tyre jane onomatopeike. Kurse ndajfoljet te cilat shprehin karrakterin e foljes nuk kane asnje shanc tjeter vetem foljet si burim te tyre.
Njeriu primitiv ka perdorur foljet para cdo emri keshtu qe shprehja jote qe nje folje buroka nga nje ndajfolje eshte infinitivisht e gabuar.

Nuk mund te kete lidhje as me βάσκιοι, sepse kjo duhet te kete qene varinat lokal i shprehjes [βάσ~], bazil, vasil () qe do te thote: beres, potent; rrjedhimisht, udheheqes e prijes.

baskioi dhe basileus jane dy fjale qe nuk mund te kene kurrfare lidhje me njera tjetren.
Eshte e vertete qe porcioni bas eshte i njejte por pjesa tjeter eshte shume determinante ne percaktimin e kuptimit te ketyre fjaleve.
Diferenca e nje tingulli te vetem mund te na jape nje fjale me kuptim krejt tjeter:
Psh:
bjeshke=/ pjeshke=/ peshk=/eshke
Une nuk po merrem me fjalen baskioi sepse kam disa opsione ne mendjen time per origjinen e saj, keshtu qe sjam i sigurte.
Ajo qe jam me i sigurte eshte fjala BASILEUS qe per mendimin tim eshte nje fjale e perbere.
Basileus eshte mbreti eshte ai 'mashkull' qe ishte fillimi i fisit, themeluesi i tij, baza nga niste gjithshka per ate race.
Vete fjala basileus ne """"greqisht"""" e shpjegon shume bukur kuptimin e mesiperm:
BASILEUS= BASI + LE-us=themel +njeri= njeriu kryesor= njeriu themelor=njeriu baze=drejtuesi


+


Dikur e kam shpjeguar qe fjala "popull" ne "greqisht" seshte vecse fjala te leret ose te lindurit(pjellat) e shqipes.

Eshte impresionuese qe fjala themelioi ~themeli eshte e njejte si ne shqip dhe ne ""greqisht"".
Ne dhe sot e kesaj dite kemi fjalen bash ne shqip qe tregon kreun, drejtimin, fillimin e dickaje, koken, themelin e dickaje.

Pra kemi te bejme me kreun, liderin qe ska asgje te perbashket me baskioi.

Ne fakt fytyra mund te kete nje lidhje te larget inverze vetem si asociative, ne kuptimin e asbstrakcionit te saj si autoritet personalitet, e cila del nga kuptimi bazik i gloses βάσ. Por kurresesi ne kuptimin fytyre.

"Bashk" duhet te kete qene emer i nje nje gjesendi me perdorim te perditshem e shume te njohur ne jetet tona atebote por tani i lene dhe i harruar plotesisht.

E shoh qe fjalori fjalen "bashk" e sqaron edhe si "nje-pas-nje" e jo vetem ne kuptimin "tok", megjithese kuptimi i pare i fjales duhet te kete qene "puthitur" "pelqyer" qe bien ndesh por qendrojne bashk, dy skaje te se njejtes gje, e te ngjashme.

Mua ne te vertete me ngjet me teper me shprehjen "bis" dhe ate canten speciale "Bisage" dy-aneshe te kalit, qe eshte njepjeseshe por qe perthehet ne mes. (duke perfituar dy "fytyra" ne fakt "ane").
Tutje: Dicka qe mund te ndahet hapet per mjedis per te perfituar nje pjese me te gjere/gjate.

Duhet te jete dicka tjeter nga bisaga sigurisht por e mora si shembull analogjie, prej te ciles fjale mund te kete rrjedhur edhe vet bisaga, si dhe shprehja pothuaj internacionale "bis".

Pra dicka qe mund te kthehet keshtu: ∩. Perseritje e te njejtes gje ne dy anet ekmr...

Kjo pjese, si shumica e postimeve te tua, eshte vecse nje sintakse e 'tipit' kaktus.
Kam pershtypjen, per te mos thene bindjen, qe kemi te bejme me nje perpjekjen tende, per ti shpetuar konstatimit te ndonje gabimi te mundshem, qe sedra jote nuk mund ta pranoje. Dua te te kujtoje se tendenca jote narcistike mund te kete qene nje nga arsyet e largimit te Styx.
Ji me i thjeshte , perdor gjuhe me te thjeshte, me te kuptueshme. Une te pakten e di shume mire, qe dhe profesionalisht, eshte e pamundur qe me pak rreshta, te japesh leksione per etomologjine e semantiken e nje vargu fjalesh. Ti kete e ben ne cdo postim, duke me habitur mua te pakten, me verberine ndaj te qenurit narcist. Perdore inteligjencen tende jo per te dominuar forumin me arrogance, por per te qene i respektuar, si prej atyre qe dine me pak se ti dhe prej atyre qe dine me teper.
Le te mesojme nga njeri tjetri.

[land]

alba=i/e bardhe albanella...nje lloj skifteri i bardhe,pse jo shqiponje e bardhe.


albania-shqiperia