"Revolucioni vonuar" dhe Ahmet Krasniqi

[Redi]

Eshte dicka kjo qe thua ti Shen Alban dhe dicka tjeter qe Ahmet Krasniqi te vritej si tradhtar apo se rrinte ne Tirane.

Doja ti dija se ku rrinin ata qe e vrane apo ata qe dyshohen per vrasjen e tij.

[Shën Albani]

Redi

nuk e di kush e ka vrare, nuk me ka interesuar shume, por e dij se te derguarit e Bukoshit dere me dere kerkoni nga 1500 DM per lufte e ne fund ato para nuk i kane dhe per ate. Nuk e perkrah vrasjen e tij, mirepo as nuk dua ta beje hero! Ne vrame edhe Azem Hajdarin e edhe kete nuk e dijme kush e ka bere. Kur ndohin gjera te tilla mendoj se prapa qendron UDB-a, sepse ata kane njerzit e vete kudo dhe ata e dijne se nese vrasin nje njeri te nje partie ua prishin raportet partive dhe tundin shtete...Nuk besoj se shqiptaret vrane nje shqiptar qe po pergaditej te futet ne lufte, jo, se UCK nuk ishte aq e forte sa te mos pranonte ndihme....

Une e di se te ne ka njerez qe per disa mijera Euro ta vrasin edhe kryetarin e shtetit. Udba ka njerez te tille si ne Kosove, si ne Shqiperi. Vrasjet e pa sqaruara sipas mendimit tim, jane vrasje udb, te kryera prej shqiptareve....

[Dita]

Nga tema u hoqen debati personal StarCraft - lum lumi dhe nderhyrjet e mia.

[Iceberg]

Mjer shqiptaret..sa shume Shen Albane kane ne gjirin e tyre..!!!Falas i ben keto shkrime qe vjellin vrer apo te paguan njeri???

[dini2]

pershendetje te gjithve ,dua edhe une te ceki dic si mendoni ju te gjithe ketu ,mendoni se ne mundemi te shkojme te para drejte fitores me keso kritika une mendoje se jo,ahmet krasniqi nese eshte vrare e paste lehte ne ate bote,por ne ketu me ket realitet ce kemi duhet ti bashkojme idet e jo te krijojme percarje sic ben gazeta bota sot eshte shum interesante se po kjo gazete gjate ter kohes vetem percarje ne te kam vererjtur ,vetem kritika per te tjeret ,dhe nese ne gjate luftes nuk kemi berre gje per UCK bile tashe mos te hedhim vrere ne te, por perkundrazi te shkruajme cdo gje ce shkon ne te mire te saje,vrasja e ahmet krasniqit nuk eshte gje e mire por edhe nje gje duhet ta dime nese ka punuare si duhet do vije koha dhe dalin gjerat ne sheshe por tashe te mirremi me keso gjera kur jemi diku ne fillim te ngjarjes mua me duket absurd se vetem do e pengonte ceshtjen tone se edhe ashtu jemi shume large saje se nuk ka mbaruare asgje vetem ka filluare mundem te them.

[Brari]

trepca.net


--------

Nesër me një akademi përkujtimore shënohet 5-vjetori i vrasjes së kolonel Ahmet Krasniqit


------------------------------------

Prishtinë, 20 shtator 2003 - Në Prishtinë më 18 shtator është mbajtur mbledhja e Këshillit Organizativ për shënimin e 5-vjetorit të vrasjes së kolonel Ahmet Krasniqi, Ministër i Mbrojtjes i Republikës së Kosovës.

Në Këshillin Organizativ bëjnë pjesë: Akademik Mark Krasniqi, Akademik Nexhat Daci, Dr. Bajram Rexhepi, Akademik Rexhep Ismajli, Prof.Zekeria Cana (kryetar), z. Halit Muharremi, z. Sali Cacaj (sekretar), z.Muharrem Shabani dhe z. Agim Mehmeti.

Presidenti i Kosovës, Ibrahim Rugova, e ka mirëpritur propozimin e Këshillit që ky përvjetor të shënohet me patronatin e Tij.

Nesër, më 21 shtator, në orën 12.00, në Teatrin Kombëtar, në Prishtinë, do të mbahet një Akademi përkujtimore, me ç'rast Presidenti i Kosovës, Dr. Ibrahim Rugova, do të flasë për jetën dhe veprën e kolonel Ahmet Krasniqit.
Ahmet Krasniqi .

Po më 21 shtator një delegacion tre vetash i Këshillit Organizativ do të udhëtojë në Tiranë për të bërë homazhe në varrin e kolonel Ahmet Krasniqit, thuhet në një njoftim të Këshillit Organizativ.

[Llapi]

Kush ishte Kolonel Ahmet Krasniqi ndoshta duhet t'i lëmë edhe kroatët të flasin dhe të tregojn.

Hrvoje Dominiq, AP & Reuter, gazeta ‘Globus’’



Dr. Drazhen Jerkovic, epror i luftës në Qeverinë e Kroacisë për Gospiç dhe shef i Shtabit të krizës nga viti 1991 deri 1993, në inervistën për ‘’Globus’’, zbulon të vërtetat e fshehtat.

Kush ishte në të vërtet Ahmet Krasniqi, ish-nënkolonel i APJ dhe komandantin e kazermës ‘’Kanjizha’’ në Gospiç,


Ahmet Krasniqi nga Zhilivoda e Vushtrisë, përkundër etiketës së çuditshme familjare, ishe shkolluar për epror karriere në APJ dhe kishte arritur deri te grada nënkolonel.



Në verë të viti 1981, ishte transferuar nga kazerma ‘’Marshall Tita’’ e Zagrebit në Gospiç.

Këtu edhe e zë lufta e vitit 1991, në cilësin e komandantit të kazermës ‘’Kanjizha’’ ku ishte edhe stokimi i armatimit më të madh në këtë regjion të Kroacisë.

Dr. Drazhen Jerkovic :

„Ahmet Kraniqi nuk ka shërbyer kurrë në Armatën Kroate.“



Sikur Ahmeti të kishte përfunduar si rojtar i tregut të Rovinjit, do të ishte një tregim i dhembshëm dhe i padrejtë për luftërat që u zhvilluan në Ballkan. Por Krasniqi ka shkuar duke lënë pas veti edhe shumë të fshehta. Cili ishte roli i vërtet i Krasniqit në Gospiç me rastin e luftës së përgjakshme kroato-serbe.

Dr. Drazhen Jerkovic :
„Kështu ka ndodhur deri në shtator të vitit 1991. Është e vërtetë se deri atëherë e ka ruajtur armatimin në kazermë të APJ.“

Të nesërmen, sa kthehet nga Gospiç në Rijekë, e zë dhe e burgosë policia ushtareke e APJ-ës. Për burgosjen e tij, disa ditë pas këtyre ngjarjeve, na lajmëroi Tihomir Oreshkoviq.


Mladiqi mu përgjegj me përbuzje : ‘’Çfarë shteti ore’’. Pastaj, ndërroi pamjen e tha : ‘’krejt mund t’i marrësh, por Ahmet Krasniqin dhe këtë tjetrin kurrë. Ata janë oficerë tanë dhe nëse insistoni ndërpriten bisedimet’’.

Në mbarim të vitit 1991 Ahmet Krasniqi ishte në uniformë të APJ-ës në frontin kroat...


-Në janar të vitit 1992. Disa njerëz që për detyrë kishin përcjelljen e mediave të jashtme e kishin parë Krasniqin në televizionin e Beogradit. Mbante veshur uniformën e APJ dhe udhëhiqte trupat që sulmonin Osjekun.

Dr. Drazhen Jerkovic:

Në shtator të vitit 1992, cingërroi telefoni. Ishte Ahmet Krasniqi. Më telefononte nga Vjena. M’u lut që t’i rregulloja tre pasaporta, për gruan dhe dy fëmijët (Teutën dhe Florentin v.j.).

Pas disa dite, duke u munduar që të organizojë pasaportat në fjalë, më telefonuan nga gjygji ushtarak i Karllovcit.

Më lajmëruan se kishin burgosur një oficer të ish-APJ, i cili thirrej në mua dhe quhej Ahmet Krasniqi. Më pyetën se a do të dëshmoja për te. Vendosa pa u hamendur, edhe pse pakëz hezitova, ngse nuk dija si ta spjegoja paraqitjen e tij në TV Beograd, me uniformë të APJ, në frontin kroat.

Para se të shkojë në gjygjin Ushtarak të Karllovcit, bisedova me disa njerëz tonë që punonin në SZUP, se ç’mendonin për këte punë.

Njeni më tha, ‘’ndoshta ëshë i dyfishtë’’. Pyeta se çfarë d.m.th. kjo. Njeri u mundua të më spjegojnte diçka sipas logjikës së sherbimeve informative etj.

Gjykimi

-Kemi dëshmuar : Anton Vlajniqi, ish-komandanti MT për Gospiç, Ante Kariqi, përfaqësues lufte i Qeverisë së R. Kroacisë për Likë dhe unë. Mendoj se ka dëshmuar edhe anëtari i shtabit të krizës për Likë, Tihomir Oreshkoviqi dhe vëllau i tij Ivica.

Vlajniqi dhe unë e vizituam në burg para gjykimit me atë rast e pyeta, se ç’kishte ndodhur në ndërkohë me te.
Nuk kam mundur ta kuptojë se si ka guxuar të dezertojë me uniformë të APJ dhe si e ka kaluar me familje kufirin serbo-maqedon, si ka shkuar në Austri për t’u kthyer në Kroaci, pastaj në Gospiç te disa miq, ku edhe e kishin burgosur.

Ahmet Krasniqi në intervistën e tij për ‘’Feralin’’ ka pohuar se gjykimi kishte zgjatur 12 minuta, nuk i kanë lejuar as t’a lexojë aktakuzën e lere më të mbrohej, pastaj kosultimi i gjygjtarve ka zgjatur tre minuta. Është dënuar me dy vjetë burg.

Ahmet Krasniqi më tregoi se gjygji ushtarak nuk e kishte liruar, por ishte liruar me rastin e një abolimi të presidentit Tugjman. Më tregoi se pas daljes nga burgu kishte jetuar vështirë, se ka vuajtur nga uria dhe në Zagreb, pas daljes nga burgu, nga uria i kishte rënë të fiktë në rrugë, se kishte punuar në gurëthyes, por duke iu falënderuar miqve shqiptarë ishte gjindur dhe po shiste perime në treg.

A e keni parë pas vitit 1994 për vërtetim ?
Dr. Drazhen Jerkovic :
-I kemi pasur edhe dy takime me Ahmet Krasniqin. Në vitin 1995, me gruan dhe fëmijët, duke u kthyer nga Zagrebi te Zhuta Lova kemi vërejtur se patrolla e policisë e kishte ndalur një automobil të mbushur plot me plaçka të vjetra. Afër automobilit qëndronin dy njerëz të veshur dobët, njëri mu duk i njofshëm. Ishte Ahmet Krasniqi. Policët donin të kontrollonin ngarkesën dhe filluan të hudhin plaçkat jasht. U ndala dhe i luta të mos vepronin ashtu, ngase e njihja njërin prej tyre.



Fati i oficerit shqiptar , i cili për një moment e zgjodhi për atdhe Kraocinë, vitet e fundit të jetës, (prej 1994 deri 1997) i ka kaluar në mjerim të thellë-si rojtar i trgut të specave dhe bananeve në Rovinj.

[Brari]

Llap ti ke harruar se ka dy tre muaj qe ka ndrruar taktika e Shtabit vrases.
Ata nuk thone ma se ..Ata vrasin per atdhe tradhtarat.. por thone se.. ne kurre nuk kemi vra porse po i vret Shkau dhe Rugova njerzit ne Kosov.
Shtabi kriminel i PDK AAK nuk ban ma biografi tradhtaresh si perpara e mbasandej me i vra se kshu i doli era autoreve te krimeve prandaj tash ata vrasin pa ja ba ma pare ne Kosov-presh a ne Epok jetshkrimin "tradhtarve" qe i kan vnue ne liste te vdekjes. Psh Sabaeten e vrane pa e nxjerr ma pare ne gazet. Edhe Ilir Selimajn nuk e publikuan ma pare..
Bahu ma i vemendshem pra Llap karakter-krimineli ne direktivat qe merr nga Hashim-qose-Mavro-Demacet.

Pra sipas teje.. Hashimi me Klosin e Milaim Zeken etj etj kan ba tan at operacion Kriminal te organizuar mire ne Tirane me vra nji roje pazari e tregtar specash..

Do vij dita o llap e ju shok te Llapit qe ne Tiran do vendoset Demokracia dhe do te behet nje gjyq i vertete qe do te denoje rende gjithe kriminelet qe nga ata qe vrane MUSTAFA GJINISHIN e ANASTAS LULEN e deri tek ata qe vrane Azem Hajdarin e Ahmet Krasniqin e ata qe masakruan policet e Shtetit e u pin gjakun ne Vlore...
Vjen dita dhe Kosova behet Shtet i pamvarur dhe ne litar do shkojne ata qe vrane Drinin, Tahirin, Sabaeten e Xhemajlin..etj etj..
Ska Gjermani e Zvicer e Zeland e Siberi ku mund te fshiheni qe mund tju shpetoje nga denimi..
Dhe do te denohen dhe atentatoret por dhe solidarizuesit me krimin..

[Llapi]

Brari me te vertet je i smur po a pe shef ore qorr se ni oficir i kroacis ka fol per biografin e ahmetit se jo as PDK-ja as AAK-ja .
Hajt brari hajt vajto edhje ma tutje si grat e kqija.

[drenica martire]

Lapi a këtu je ende a?

Qe një shkrim i botuar në "Zërin e ditës" sa me t'i shprish pakëz rrentë.

Edhe intervisten e Dr. Drazhen Jekoviqit nuk e ke dhënë të plotë. Ke marrë vetëm disa gjëra që ta shtojnë marren. Intervista është në Forumin e vjeter Shqiptar. Merre të tëren sjelle këtu. Nëse nuk e sjellë ti e bëj unë, sepse, ti e di që unë jam regjistruar vetëm për t'i qizur rrentë tua në fushë.

Lexoje këtë shkrim. Është pak i gjatë, por ti e ke kohën e dynjasë.
------- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ------------

KUSH TRADHTOI !?

I

Rrugët e Tiranës i kishte kapluar një qetësi e rëndë. Kishte kaluar ora 23.oo dhe kalimtarët nuk mundë të vreheshin askund në qytet. Trazirat e dy javëve të fundit shkaktuan një pasiguri të plotë te të gjithëqyetetarët, e per këtë arsye ata reduktuan daljet e panevojshme në vende publike. Nëpër disa udhëkryqe ishin të vendosur patrullat e policisë. Shumica e policëve ishin në tesha civile, bile kishte edhe të maskuar. Edhe pse vetura kaloj afër disa prej patrullave, nuk u ndalua asnjëherë, qysh nga ajo që ishte e vendosur tek fakulleti, në rrugën e Elbasanit. Të tre udhëtarët që ndodheshin në veturë, ministri i Mbrojtjes të Republikës së Kosovës, shoferi dhe një shoqërues rasti, nuk komunikonon fare në mes veti. Që të tre ishin thelluar me problemet e tyre, në atë çka u diskutua gjatë darkës në restoranin "Nena Mbretëreshë" lidhur me luftën në Kosovës, për të cilin gjë edhe ndodheshin në Tiranë. Në sytë e tyre vërehej njëfarë shprese se problemet dhe ndasitë në mes të gjitha rrymave të UCK-së do të tejkalohen së shpejti, gjë që do të mundësoj futjen e tyre në Kosovë, brenda një afati shumë të shkurtër. Ata as që mund të ëndërronin për kurthin që u ishte përgaditur dhe për njerzit e armatosur që po i prisnin. Vetëm disa metra pa arritur tek Medreseja, vetura la rrugën e Dibrës dhe me një shpëjtësi të vogël, duke ju ikur kështu gropave të shumta vazhdoj nëpër një rrugicë të ngushtë e cila kishte në të dy anët mure të larta. Po të ndodhet njeriu për herë të parë në këtë rrugë, ai krijon përshypjen se është në ndonjë fshat të vjetër të Kosovës, e jo vetëm afër një kilometër nga qendra e qytetit të Tiranës. Vetem 50 metra në hyrje të rrugicës ajo ngushtohej nga mbeturinat dhe materialet ende të paevakuara të një ndërtese pesëkatëshe e cila kishte përfunduar ndërtimin, por ende ishe e pabanuar. Menjëherë pas përfundimit të kësaj ndërtese rrugica ndahej në dy drejtime. Njëra çonte djathtas dhe pas disa dhjetra metrash bashkohej me rugica të tjera. Vetëm njeriu që i njihte mirë këto rrugica mund të binte dy herë po të njëjtës rrugicë në lagjen Toska të Tiranës, sepse ato ishin aq të shumta dhe aq të komplikuara. Tjetra rrugicë vazhdote drejt dhe pikërisht andej duhej të kalonte vetura me të tre pasagjerët. Vetura u ndalua para shtëpisë së Shyqyri Toskës, i cili punonte në Drejtorinë SHIK, kurse që nga muaj qërshor 1998 e kishte dhënë shtëpinë me qira Drejtorisë Informative të Ministrisë së Mbrojtjes të Republikës së Kosovës. Pasi që shtëpia ishte mjaftë e madhe, aty shpeshë herë edhe flenin ushtarakët e Shtabit të Përgjithshëm të FARK-ut. Vetëm disa ditë më parë aty u vendos edhe zyra e ministrit të Mbrojtjes. Edhe pse ministri Krasniqi kishte banesën në një pjesë tjetër të Tiranës, aty ai fjeti edhe dy netë më parë. Ishte nata e tretë dhe mjerisht e fundit për të, që ai po vinte në këtë shtëpi për të fjetur. Pasi që kishte çelësat e portës, nga makina i pari doli shoqëruesi, i cili ishte ulur prapa në veturë. Po dalë edhe unë këtu - tha Ministri Krasniqi. Jo bacë , se ne dalim kur të futemi në oborr - i tha shoferi. Por në atë kohë baca pothaj se kishte dalë nga vetura, i cili me njërën dorë mbante xhaketën të cilën nuk e kishte veshur por vetëm e kishte hedhur mbi supe. Kur shoqëruesi futi çelësin në derë dhe bëri që ta hapte atë, nga errësira u degjua urdhëri : Ndalohu, ndalohu!! Që të tre udhëtarët mbetën të shtangur nga kjo befasi kaq e pakëndëshme. Por menduan ata, duhet të jenë policët e njëjtë që kontrolluan po të njëjtën shtëpi afërsishtë në të njëjtën kohë, vetëm katër ditë më parë. Llampioni i cili ishte i vendosur në udhëkryqin e dy rrugicave mundësonte që të shifej se ishte fjala për tre përsona të maskuar e të armatosur, dy prej tyre me armë automatike kurse njëri me revolver. Njëri nga ta , që kishte pushkën automatike, mbeti tek udhëkryqi për të siguruar dy të tjerët që me një kujdes mjaftë madh vinin në drejtim të të ndaluarve. Njëri i cili ishte me shtat më i gjatë kishte një automatik të shkurëtër, u nis në drejtim të ministrit të Mbrojtjes, të cilin e kapi menjërën dorë dhe e mbante afër vetes. Me dorën tjetër, të majtën, mbante auomatikun, tytën e të cilit e kishte vendosur mu në fytin e ministrit. Tjetri i cili siç dukej nga lëvizjet ishte vrasës profesionalist, shkoj në anën tjetër të veturës, në drejtim tëshoqëruesit dhe shoferit. Vrasësësi tërë kohën i mbante në shënjëstër mu në kokë, i gatshëm për të qëlluar në çdo moment. Shtrihuni, shtrihuni ! - i urdhëroj ata vrasësi. Pasi që kishte shumë pakë vend i pari u shtri shoqëruesi i cili nuk arriti as të heqë çelësat nga dera. Pothuaj se mbi të u shtri shoferi. Pozita në të cilën ndodhej shoqëruesi, tani ia mundësotë të shifte ministrin në anën tjetër të veturës, i cili tash ishte mbështetur pothuaj për muri, e të cilin e mbante vrasësi i maskuar. Kush jeni ju bre bacë, çka po doni prej nesh ?- pyeti ministri atë. Por vrasësi nuk përgjigjej farë. I maskuari që ishte i armatusur me revolver pasi që shkeli dy duart shoqëruesin, i cili tani ishte i shtrirë, e kontrolluar atëpër armë me njërën dorë, duke mos e lëshuar asnjëherë nga shënjestra. Tytën e revolverit e mbante gjithnë mu në ballin e tijë. Po kush kosovar guxonte të delte ato ditë në rrugët e Tiranës i armatosur. Pasi që e kontolloj shoqëruesin me njërë këmbë shkeli mbi shpinën e tijë, gjë kjo që ia mundësonte të kontolloj edhe shoferin i shtrirë mbi këmbët e shoqëruesit. Por tytën e revoles gjithnjë e mbante tek shoqëruesi, i cili tani kishte njërën dorë të lirë dhe së koti tentote të gjente ndonjë guri dhe t`i kundërvihet vrasësëit të maskuar. Pasi që vrasësësi u bind që asnjëri nuk ishte i armatosur, u nis në drejtim të ministrit. A është ky ?!- pyeti vrasësi duke nxjerr nga brezi revolverin tjetër, sepse me të parin mbante në shënjëstër shoqëruesit dhe shoferin. Po, po ky është - u përgjegj tjetri, duke e mbështetur edhe më fortë ministrin për muri. A është ky ?! pyeti vrasësi për të dytën herë, duke afruar kështu revolverin vetëm disa centimetra nga koka e ministrit. Nga zëri i tijë vërehej shqetësimi. Duhet të jetë vështirë të vritet ndonjë i panjohur, pa e ditur bile ndoshta as arsyen.
Kush jeni ju bre bacë? Çka... Krisma e revolverit nuk lejoj ministrin Krasniqi ta përfundoj fjalinë. Jehona e krismës së parë ishte mjaftë e madhe. Ajo duhet të jetë ndëgjuar në tërë Tiranën, e cila bashkë me Shqipërinë dhe viset e tjera shqiptarë u mbulua edhe një herë me petk të zi, petk tradhëtie. Petk me të cilin kushedi se të cilën herë shqiptarët i veshin vetëvetës, duke vrarë më të mirët e kombit të vet, duke ja bërë qefin armikut tonë shekullorë, shkaut, me apo pa vetëdije. Nga goditja e marrë mu në mes të vetullave, ministri u shtri për toke dhe vdiq menjëherë. Edhe një herë u godit për së vdekuri në njërën mollëz të fytyrës. Për të qenë i sigurt në vdekjen e tijë, u godit edhe për të tretën herë por kësaj radhe në mollëzën tjetër. Shoqëruesi dhe shoferi, të cilët deri pakë më parë mendonin se të maskuarit ishin policë dhe me të përfunduar kontrolli për armë do të lirohen, tani humbën të gjitha shpresat se më do të shofin bacën e gjallë. Ata mbetën ashtu të shtrirë dhe të stepur duke përcjellur largimin e vrasësve nga vendi i ngjarjes, me një kujdes shumë të madh dhe duke i mbajtur gjithnjë shoqëruesin dhe shoferin në shënjestër. Pasi që u bashkuan që të tre humbën diku në errësirë, duke mos ditur se çfarë erresire dhe çfarë dëmi i shkaktuan ata Kosovës dhe Shqipërisë. Po çfajë bëri ministri i ndjerë, pse atij ju mohua e drejta të jetoj ? Athua jemi popull kaq i mallkuar që nuk dimë tjetër veç të luftojmë në mes veti, duke dëshiruar që secili prej nesh të ketë pushtetin dhe fatin e të tjerëve në dorë. Si të tillë që jemi a e meritojmë lirinë.? ! Edhe nëse një ditë do të lirohemi nga shkau, eshtë pyetje e madhe se a do të mundë të lirohemi nga mendja jonë e ligë dhe nga të këqijat që i kemi.

-I I -

E tërë kjo filloj në muajn mars, menjëherë pas ngjarjeve në Likoshan, Qirez dhe Prekaz. Policia dhe ushtria serbe masakroj në mënyre me të egër familje të tëra shqiptare. Kosovës i viente era luftë. Në mes të poupllsisë ndihej një pasiguri e madhe dhe ata kishin filluar të organizoheshin për vetëmbrojtje. Ishte mungesë e madhe e armatimit dhe përë këtë arsye të rinjët në mënyrë gjysmë të organizuar dhe të paorganizuar u nisën drejt Sqipërisë. Reziku u kanosej atyre gjatë rrugës sepse grupet kur afroheshin afër kufirit udhëhiqeshin nga njerëz të dyshimtë. Nuk ishin të rralla raste kur të tërë shpiheshin në kurthë. Edhe në Shipëri mikëpritja mungonte, njerëzit pritnin me ditë të tëra të pa ngrënë dhe në fund merrnin ndonjë armë e cila nuk funsiononte fare. Rreziku rritej edhe më shumë pasiqë ushtria jugosllave vendosi që të ruaj kufirin me njësitë më elite që kishte. Ajo vendosi gjatë kufirit Kosovë-Shqipëri brigadën e 63 parashutiste dhe atë të 72 të policisë ushtarake. Lufta nga Drenica zgjerohej në drejtim të Rrafshit të Dukagjinit dhe ushtarakën tani e ndienin veten të nevojshëm për këtë luftë. Disa tentonin që nëpërmes letrave apo telefonit ti drejtoheshin kryeministri dhe të insistonin që punët ë lëvizin më shpejt. Ata mendonin se është rasti i fundit që të deshmohen dhe tregohen se adhe ata janë të denjë që ti dalin zot trolloit te tyre që me shekuj të tërë u la kushedi sa herë me gjak. Mirëpo duhej të gjindej mënyra më e mirë dhe më e shpejt që ata të mbërrin të gjallë në Kosovë. Kësaj radhe i ka ardhë koha edhe Shoqatat e Ushtarakëve kosovarë në Diasporë të dëshmohen. Viteve të fundit kudo që kishte ushtarakë kosovar në Përëndim ishin formuar Shoqata të ushtarakëve kosovar. Qëllimi i tyre ishte që të mbahen në kontakt pjesa më e madhe e oficerëve kosovar dhe në rast nevoje të mobilizoheshin urgjentisht dhe të niseshin për në Kosovë. Rasti erdhi! Në të vërtëtë pjesa dërmuese e ushtarakëve kosovar kishhin braktisur ushtrinë jugosllave menjëherë pas fillimit të luftës në Kroaci, e disa pakë më vonë, gjatë luftës në Bosnjë. Ata nuk ndiheshin të sigurtë në Kosovë, bile atëhere as nevoja nuk e kërkonte, morrën botën në sy. Shumica e tyre u vendosën nëpër shtetet Përëndimore duke filluar nga Finlanda e shtetet Skandinve e deri në Austri. Pjesa më e madhe e tyre ishin vendosur në Gjermani dhe Zvicër dhe mu aty shoqatat ishin për ka numri më të mëdhatë.
Në Zvicerr ndodheshin më shumë se 60 ushtarakë. Pjesa më e madhe e tyre kishin Akademitë e kryera. Ishin të shpërndarë pothuaj se në të Zvicrrën, që nga Gjeneva ku ndodhej Bajram Stojkaj, Mersin Hajrizi dhe Lufi e në St. Galen ku ndodheshin Tomorr Buza e Islam Sadiki; që nga Baseli ku ndodhej Rexhep Pepshi e deri në Lugano ku jetonte Shyqyri Spahiu. Të tjertët ishin të vendosur në Lausanne, Bern, Zurich apo në qytete të tjera. Bile kjo largësi edhe pengonte organizimin e takimeve të shpeshta, shkaku që udhëtimi ishte shumë i shtrenjtë. Në fillim, gjatë vitit 1992 Qeveria a Kosovës paguante shpenzimet e rruges, por kjo ndodhi vetëm për dy takimet e para. Më vonë Qeveria u lodh dhe shpenzimet paguante secili nga xhepi i tij, por as Ministria Mbrojtjes nuk funsiononte si tërëi pas largimit të Nikë Gjeloshit. Secila shoqatë kishta kryetarin-kordinatorin e saj dhe punonin pothuaj së në mënyrë të pavarur. Lajmin për takim erdhi vonë gjatë natës, pas konsultimeve që kishte bërë kryesia e shoqatës. Kjo nuk e pengoj që shumica e ushatarkeve të mblidhen para klubit Përparimi në Zurich në ora 10.00, ashtu siç ishte urdhëruar.

Disa kishin ardhur me vetuar e disa me tren. U mbodhën pothuaj se të gjithë në të njëjëtë kohë para klubit. Të gjithë dukehin të lodhur e të mërzitur. Ata sikurse ndienin një përgjegjësi edhe para njëri tjëtrit për atë që po ndodhte në Kosovë. Edhe përshëndetjet në mës tyre ishin me pakë fjalë dhe zakonisht: A po e sheh që mbaruam fare? Po, po thoshte dikush tjetër , i lamë duart. Agim Mehmeti ishte kryetari i shoqatës dhe ai kishte dalë tek dera për të udhëzuar shokët që të zbresin në bodrum. Kishte rreth 45 vjet, ishte nga Botusha e Gakovës dhe ishte njëri nga ata që ishin më të shkolluar dhe që më së miri e njifnin artin ushtarak. Ai para së të burgosej nga policia ushtarake jougosllave, në vitin 1986 punonte si mësimdhënës i Taktikës
në Akademinë Ushtarake të Sarajevës. Ishte shtatëlartë, pakëz i plotë, i urtë, matej mirë para se të fliste, por kur e thoshte fjala i zinte vend. Në bodrum kishte shumë ulëse dhe ato mjaftonin për afër 70 ushtarakët që ishin mbledhur. Kishte më shumë se zakonisht se kësaj radhe kishin ardhur edhe ata që më parë kishin ndonjë inat në mes veti. Kësj radhe kishin ardhur edhe disa nga Gjermania, kryesisht nga Singeni dhe Munheni. Të gjithë u ulën dhe me padurim prisnin fillimin e mbledhjes. Mendonin se ky do të jete takimi i tyre i fundit në Zvicërr. Zakonisht uleshin afër njëri tjetrit ata që ishin takuar edhe më hëtët gjatë shkollimit. Në rreshtin e pare ishin ulur Rexhep Pepshi, Lufi, Bajram Stojakj, Nehru Vllasi, Mersin Hajrizi dhe Vehbi shkodra. Të gjithë këta njiheshin që nga bankat shkollore. Rexhepi ishte nga Juniku dhe kishte të kryer Akademinë e ndërlidhjeve si edhe Nehru dhe Vehbiu që vinin nga Kamenica. Bajrami ishte inxhenjer dhe vinte nga Lloqani i Deçanit. Lufi ishte oficer i këmbsorisë dhe vinte nga Lubova e Istogut , kurse Mersini ishte teknik i aviacionit. Hajde vullnetar, na trego diçka më shumë? - iu drejtua Rexhepi Lufit. Ti di më shumë për situtën
në Kosovë?! E quanin vullnetar sepse Lufi gati dy vite punonte vullnetarisht në Ministrine e Informatave. Pa çka të them more Rexhep - i tha ai. Po e shef edhe vet vështirë do ta kemi se shkijet e kanë vendosur me një mendje, por ti e di se çka na kanë mësuar! Në do të fitojmë se jemi në tokën tonë. Më e vështira do të jëtë deri sa të formohen njësitë tona. Do ta shofish ne jemi me trima por edhe morali ështe në anën tonë. Po e humbëm Kosovën, neve nuk nas mbetët gjë tjetër. Shif - tha Vehbiu, na paska ardhur edhe Fatmir Nikqi! Cili është i tha Mersini? Ja ai atje me mustaqe -tha Rexhepi. E din, ai ishte në komandën e ushtrisë boshnjake. Thonë se e ka bërë namin në Bosnjë -vazhdoi Rexhepi. Bile e kishte edhe gradën e Kolonelit. Nuk po e njof atë burrin atje -iu drejtua Lufi Rexhepit? Ai është Tomorr Buza dhe vije nga Gjakova. Është i kundër-ajrores, por në fillim të luftës në Kroaci komandonte një brigadë shqiptare. Ah, kam ndëgjuar për të tha Bajrami, i cili kishte marrë pjesë në luftën kroate gjithashtu. Thonë se kah shkonte njësia e tij dridhej toka. Fjalët u ndërprën sepse në atë kohë kryesia kishte zënë vëndin. Mbledhja po fillonte. Masës i pari iu drejtua Agimi. Me pakë fjalë ai tregoj për serioziteti e situatës dhe për punën që është bërë. Për takimet që ishin bërë me kryeministri Bukoshi. Ai me radhe i njoftoj të pranishmit për takimin që kishte pasur kryesia e shoqatës së Ushtarakëve në Zvicër, me 03 mars 1998 dhe se aty ishin të pranishëm: Ai si kordinatior, Hilmi Nebihi, Ismet Ibrahimi, Jahir Hyseni, Jahir Zeneli, Zymer Tahiri, Arsim Sadriu, Selver Nuhiu e Shaban Shkreli. Në atë mbledhej ishte marrë vendimi që të ftohen të gjithë kryetarët e Shoqatave të ushtarakëve kosovarë dhe të konsultohen dhe merren vendime për hapat e mëtujeshëm. Ai tregoi edhe për mbledhjen e dytë, tri ditë më vonë, në të cilën nuk morën pjesë të gjithë të ftuarit sepse mungonin Xhafer Jashari e Sali Veseli nga Gjermania dhe Naim Maloku nga Slovenia. Të pranishmit kishin marrë vendim dhe zgjedhë kolonel Ahmet Krasniqin si kordinator i të gjitha Shoqatave të Ushtarakëve kosovarë në Diasporë. Me këtë vendim, vazhdoi ai, është njoftuar edhe kryeministri Bukoshi në takimin që kishim me të me 07 mars 1998, ku edhe ai u pajtua me vendimin tonë dhe e gojarisht e emroj Ahmet Krasniqin në detyre të ministrit të Mbrojtjes. Në takimin me Bukoshin përpos Agim Mehmetit ishin të pranishëm edhe vetë Ahmet Krasniqi, Bajram Syla e Shaban Shkreli. Përsonat në sallë shiqoheshin në mes veti, sepse nga kjo delte se Bukoshi në një tubim para masës në Gjermani nuk paska treguar të vertetën kur deklaronte se kishte Ministri të Mbrojtjes. Ajo në të vërtetë ishte formuar disa ditë më vonë. Në mesin e kryesisë ishte ulur edhe një përson që shumica nuk e njifshin. Ishte i gjatë, zeshkan dhe me mustaqe. Po, ky kush është pëshperitnin njerëzi në sallë duke dashur të dinë më shumë për këtë përson. Më vonë fjalën e mori Hilmi Nebihi. Ishte zeshkan me mustaqe dhe gjithashtu i qetë.Vinte nga Vojniku i Drenicës kurse në Zvicër jetonte në Lausanne. Ai ishte ndër më punëtorët dhe shpesh herë barra më e madhe e punës i binte atij. Ai njoftoj masën edhe për një seri takimesh që ishin ndermarrë me ushtarake e përsona të tjerë me ndikim, me qëllim të afrimit dhe të kordinimit sa më të mirë të punës. Po cili ishte ai? Njerëzit ktheheshin dhe shiqonin anash se mos po bën dikush me shenjë dhe tregon se cili është. Përsoni i panjohur për shumicën në salle kërkoj fjalën. Unë jam, tha ai, Ahmet Krasniqi dhe mua më kan emruar që tani e tutje të udhëheq me punën e Ministrisë së Mbrojtjes. E kam nderin, tha ai të gjindem në mesin tuaj, sepse ku është takimi i fundit që do t'a kemi jashtë vendit. Më është dhënë sinjali nga Qeveria e Kosovës që të formoj bërthamat e para të njësive dhe të futemi në Kosovë ta udhëheqim pupullin tonë deri në çlirimin definitiv. Ushtira Clirimta e kosovës ka nevoj të madhe për ne. Do ta ndihmojmë atë që të rritet dhe profesionalizohet. Kyqja jonë në ato njësi dhe marrja e komandës, do të vërehet shumë shpejt në terren. Ju jeni të shkolluar të komandoni me njësi të rangut që nga kompania e më lartë. Në fillim do t'I formojmë berthamat e brigadave e ato gradualisht do të rriten dhe do të forcohen. Problem të madh do ta kemi në fillim furnizimin me armatim dhe paisje teknike, por, në momentin kur do ta kemi një pjesë të territorit nën kontrollë kjo gje do të lehtësohet. Atëhërë do të kyçim edhe aviacionin tone luftarak sepse ne kemi pilotë të shkëlqyer. Në atë moment pa dashje por shiqimi i masës u drejtua drejt pilotëve Muhamet Mulaj e Besnik Sadria. Do ta kemi problem, vazhdoj Ahmeti, që edhei ti bashkojmë të gjithë drejt fitores. Njërëzit në Kosovë janë organizuar në baza lokale dhe nuk ka një komandë siç duhet ta ketë një ushtri moderne. Shpresoj se ne me punën dhe rezultatet tona do të krijojmë bindje dhe besim tek populli dhe tek të gjithë ata që ndodhen atje dhe kanë rrëmbyer armet për ti dalë zot atëdheut. Për detajet e tjera do të ju njoftoj secilin nga ju veç e veç kur edhe do të ju jap detyra konkrete. Tani e tutje nuk do të këtë më marveshje e bisedime por dihet, do të veprojmësi një ushtri e vërëtë, me urdhëra dhe zbatime.
Kush nuk e zbaton urdhërin, dihet se çka e gjen në bazë ligjeve të luftës. Pra t'ua rikujtoj se unë marr urdhëra nga kryeministri Bukoshi dhe kryetari Rugova dhe në bazë të tyre do të bije vendime të cilat insistoj të realiziohen në tërësi. Kështu do të veprohet deri sa unë të jem këtu.
Ndoshta dikush nga ju, një ditë do ta zëjë vendin tim dhe unë që tani zotohem publikisht se do ti kryej të gjitha urdhërat e ministrit të ardhëshëm të mbrojtjes, qoftë se ai është edhe nëntoger dhe pa asnjë diskutim. Pra detyrë dhe qëllim kryesor e kemi çlirimin definitiv dhe të krejtësishëm të Kosovës. Brenda disa ditësh do të niset grupi i parë i ushtarakëve për në Bosnjë. Atje,. Siç jemi marrë vesh me organet e atjeshme shtetërore do të vijojnë një kurs të shkurtër për komandantë brigade. Më vonë do i ftojë përsonat të cilët do të udhëtojnë dhe njoftojmë për detale (disa ditë më vonë u kuptua se për në Sarajevë duhej të udhëtonin kryesisht ata që do të komandonin me brigadat dhe njësitë e para. Ndër ta ishin: Jahir Zeneli, Jahir Hyseni, Rrustem Berisha, Ahmet Kukala, Kemal Shaqir, Bajram Stojkaj, Nehat Basha dhe Skënder Idrizi). Të tjerët do të udhëtojnë më vonë ndoshta në ndonjë shtet tjetër mik e ndoshta me ndonjë detyrë tjetër. Grupi i fundit do të udhëtoj drejt në Shqipëri ku do të përgaditin bërhamat e njësive dhe brenda disa javësh të futën në Kosovë. Pra, kohë nuk kemi për të humbur, sepse Kosova po digjet flakë. Shpresoj se një ditë pas çlirimit do të ulemi prapë të gjithë kështu së bashku dhe të tregojmë për punën dhe trimëritë e njësive tona. Mos harroni edhe një gjë, ushtaraku trim shkon në luftë për të jetuar dhe shpëtuar jetëra të bashkombasve e asesi për të vdekur. Në kemi pak poupull dhe oficer, mua më duheni të gjithë të gjallë. Unë dëshiroj që ta gëzojmë lirinë me popull dhe me juve të gjallë, por pa asnjë shka në Kosovë, kuptoni asnjë shka. Lufta do të jetë e gjatë dhe e mundimshme. Pra, ju me diturinë tuaj duhet të asgjësoni ushtrinë armike por me sa më pakë humbje në mesin tonë. Zotio qoftë me ju dhe liria është e jona.
Të pranishmit për disa çaste mbetën të shtangur nga befasia e kendëshme për fjalët dhe vendosëshmerin që ndëgjuan nga ministri i tyre i Mbrojtjes. Më pas pasoj një duartrokitje e gjatë. Në sytë e disave vreheshin lotë. Nuk dihej sa a ishin lotë gëzimi nga ato fjalë që ndëgjuan, apo lotë malli për Kosovën. Më pas u hap diskutimi. Ushtarakët me padurim donin urdhëra dhe gjëra më konkrete. Ndër ata që dikutuan ishte edhe Ramadan Gashi, nënoficer që
Vinte nga komuna e Klinës dhe në Zvicërr jetonte në Lugano. Ai shprehi shqetësimin e tij por edhe dyshimin se Qeveria e Kosovës nuk do të eci me hapa të mjaftueshëm, por ndoshta e ka për qëllim që të na organizoj vetëm sa për të na bllokuar- shtoi ai. Në sallë filloj një zhurmë në shënjë paknaqësie me diskutimin e ti. Ani, de ani, dhashtë zoti e mos daltë ashtu siç po
frikësohem unë tha Ramadani dhe u ul. Fjalën e morën edhe Tomor Buza e më pas edhe Fatmir Nikqi. Të dy diskutuan rreth përvojave nga lufta në Bosnjë dhe Kroaci dhe ndërlidhëshmëria më sitauatën në Kosovë. Ata ishin të mendimit se duhet të jemi edhe më të
vendosur dhe të guximshëm. Këshilluan që ushtarët kurrë të mos lihen në fatin e mëshirës, por ushtarakët duhet të jenë gjithmonë në vijën e parë të frontit. Diskutuan dhe pyetën edhe të tjerë. Ndër ta ishte edhe Agim Ramadani. I miri ndër të mirët siç e quanin. Kishte rreth 35 vjet dhe vinte nga Zhegra e Vitisë. Ishte inxhenjer i komunikacionit ushtarak por ishte edhe pikor
dhe shkrimtar me nam. Ai edhe nga takimet e mëparshme njihej me konstruktivitetin e tij. Propozimi i tij ishte që sa më shpejt të gjithë kolegët e tij të shkojnë në stacionin më të afër shëndetsor dhe të marrin vaksinat e nevojshme siç janë ato kundër gangrenës dhe tetanusit por
edhe sëmundjeve të tjera që janë më të shpeshta gjatë luftës. Ai edhe tregoj një karton të kaltërt duke dëshmuar se këtë punë vetë e kishte kryer dhe ndihej i gatëshëm për tu nisur për Kosovë. Duke iu drejtuar ministrit ai i tha: zoti ministër, shpresoj se punët do të ecin shpejt dhe do të urdhëron që brenda disa ditësh të udhëtojmë për Shqipëri. Në të kundërtën unë do të
nisem, ndoshta edhe do të futëm në Kosovë, gjë që nuk do të thotë se nuk jam me ju. Në atë rast do të takohemi diku në Kosovë, të paktën me më të guximshmit! Po bëjë shaka vazhdoj ai, se të gjithë jemi të guximshëm. Ne njifemi një kohë të gjatë dhe jam i sigurtë se Kosova na rriti për këtë ditë. Mledhja përfundoj dhe ushtarakët filluan ta zbrazin sallën. Me ministrin mbetën vetë ata që udhëtonin të parët për në Bosnjë, për ti marrë instrukcionet e duhura.Të tjerët të shpërndarë në grupe të vogla filluan të largohen. E pimë nga një pije shpejt e shpejt - Rexhepi iu drejtua atyre që i kishte për rrethi. Të gjthë ata që ishin në rendin e parë, shokët e shkollës u pajtuan me të. U nisën drejtë klubit dhe u ulën rreth një tavolinë, porositën pijet dhe filluan bisedën.Edhe në disa tavolina të tjera ishin ulur nga 4-5 shokë për të pirë edhe nga një gotë së bashku, të fundit në Zvicër mendonin ata. Hë, vullnetar - iu drejtua Rexhepi Lufit!? Na trego diçka më shume se ti ke informata? Rexhepi ishta shakagji por edhe më i moshuari nga grupi, andaj edhe nëse ndonjë hërë bëntë ndonjë shaka të tepruar askush nuk i hidhërohej. Fol de se nuk i tregojmë askujt, vazhdoj ai duke e ngucur Lufin. Lufi duke e parë nuk kishte kah t'i mbante nxori çantën dhe tregoj një letër Rexhepit. Uf, po mirë ia paske bërë i tha ai, pasi që e lexoj letrën! A bënë ta dimë edhe ne për çka është fjala - tha Nehru. Hajt de se shokë
jemi dhe nuk duhet të kemi fshehtësi! Jo fshehtësi por i kam derguar një letër kryeministrit me faks me 05 mars, dhe pasi që Xhaferi (mendonte në Xhafer Shatrin) udhëtonte për një takim në Bon ia dhashë edhe këtë si lloj shpjegimi më detal. Në atë parën isha pakë arrogant më duket. Po lexojeni dhe më trgoni se çka po ua merr mendja, se mos ia kam tepruar pak?

Gjenevë, 06.03.1998

I nderuar Kryeministër,

Duke e marrë para sysh situatën e posakrijuar në Kosovë dhe duke parë lidhëshmërinë e kësaj situate me atë në Bosnjë në fillim të vitit 1992 mendoj se në një afat shumë të shkurtër duhet ndërmarrë hapa konkret për të shpëtuar atë çka mund të shpëtohet. Prandaj ju propozoj :

1.Të mbledhni të gjithë oficerët që mundeni dhe të shpallni përgjegjësin (ministri dhe këshilletarët e tijë) për të filluar përgaditjet për luftë, Në këtë drejtim ka një lehëtsim sepse shumica e ish oficerëve gjenden në përëndim dhe mund të kontaktoni oficer të lamive të ndryshmesi të këmbsorisë, artilerisë, kundërajror etj. Pjesa e ish oficerëve që gjenden ende në Kosovë duhet të përdoren si bazë e formimit të udhëheqësisë ushtarake nëpër regjione

2.Të shpallet mobilizimi në të gjithë territorin e Kosovës, dhe të caktohen pëgjegjës (komandanta) të komunave dh të u jepen urdhëra të qarta, Mobilizimi duhet të shkoj në të njëjtë kohë në Kosovë dhe në shtetet e përëndimit. Fillimisht njerzit në Kosovë duhet të përgaditen për të bërë vetëm akcione të shpejta dhe tërheqje të menjëherëshme sepse në këtë fazë nuk do të jemi në gjendje të bëjmë luftë frontale. Urdhërat që u jepen komandantëve duhet të jenë të qarta dhe reale dhe të kanë afatin e kryerjes së tyre.

3.Të filoni përgaditjet për fillimi e transportit fillimisht të vullnetarëve e më vonë të të gjithë përsonavë që janë të aftë për luftë Transporti të organizohet deri në Tiranë ku secili ushtarë do të kalonte një fazë të shpëjtë të aftësimit në përdorimin e armëve(disa ditë) dhe të pajisur me arme do të niseshin për në drejtim të Kosovës. Rruga për në Kosovë do të duhej të ishte nëpër shumë drejtime dhe më grupe të vogla.

4.Të vëni kontakte me shitësa të armëve në shtete të ndryshme dhe në Shqipëri, Në fillim duhet blerë armët me prioritet siçjanë raketat kunërajrore Stinger ose Stela 2M, armët kundëblinduese 60 dhe 90 mm dhe patjetër secili grup duhet të jet i pajisur me mjetet e lidhjes në mënyrë që të komunikojnë dhe t 'i kordinojnë aksionet

5.Të sigurohet vija e transportit të armëve fillimisht në pjesët më të rrezikuara, Armët e posablera duhet që menjëherë të transportohen në pjesët më të rrezikuara dhe duhet të tentohet që të blehen armët e prodhimit Rus dhe Jugosllav sepse për një kohë të shkurtër ne do t'i vëjmë në kontroll magacinat dhe depot ushtarake serbe dhe në atë mënyre municionin e grabitur do ta përdornim me sukses në armët tona

6.Të bëhet përgaditja e terrenit për një luftë të gjatë dhe të mundimshme. Duhet të minohen të gjitha rruget qe vijnë nga Serbia dhe Maqedonia për në Kosovë.Eventualisht mund të lehet një rrugë që vije nga Serbija e cila do të ishte e kontrolluar nga forcat tona dhe nëpëre të cilën do të delnin banorët serb.Gjithashtu të lehet një kalim mirë i kontrolluar kah maqedonia i cili do të përdorej për furnizim të njësive tona. Hekurudha duhet të minohet në disa venda dhe me sasi të mëdhe eksplozivi në mënyrë që të mos rindërthet shpejt. Popullsia vendase u shërben njësive tona si logjistikë dhe furnizonato më ushqim dhe veshmbathje.

7.Secili aksion të jetë i përgaditur mirë, të jetë i shpejt dhe efikas. Është më vlerë strategjike që të tentoeh që sulmet të janë të shpejta dhe të mbulojnë çdo vendbanim tonin, se në atë mënyrë armata serbe nuk do të mund të ndante njësi të madhe për të ndjekur ata që sulmuan të fundit. Fillimisht duhet të tentohet që aeroporti të vëhet nën kontroll të forcave tona e nëse jo atëherë ai duhet të shkatrrohet. Duhet të bëjmë çmos që të i marrim nën kontoll të gjitha spitalet dhe postat si dhe radiot lokale. Duhet cekur edhe atë që sulmet duhet të fillojnë në të njëjtën kohë në kufirin më Serbinë dhe në atë me Shqipërinë sepse në atë mënyrë armata
serbe do të ndodhej në mes të dy flakave gjë që do të shkaktonte panikë në radhët e tyre.

Duhet të ju them edhe një gjë, unë nuk e dija që eshtë formuar ministria, përndryshe këtë ketër do ti drejtoja Ahmet Krasniqit - u arsyetua Lufi. Pasi që e lexuan letrën të gjithë ishin të mendimit që ishte dashur t'i thoshte edhe më shume, por një herë tjetër. Po, do t’i themi edhe më shumë kryeministrit kur të vije për të na vizituar në front - tha Mersini. Pas kësj fjale plasi gazi dhe sikur të ishim marrë vesh më parë u ngritën duke u përshëndetur dhe uruar njëri tjetrit shëndet dhe të shihen në front.

-III-

Pas dy orësh fluturimi aeroplani ateroj në Butmir, në aeroportin e Sarajevës. Aeroplani ishte i mbushur përplot udhëtarë. Shumica prej tyre venin nga Përëndimi që ti kalonin pushimet në vendlindje. Kishte edhe ndonjë i huaj që kishte ardhur për të viziotuar të afërmin e tij që ishte në kuadër të forcave Paqeruajtëse në Bosnjë, SFOR-it. Ishte 18 gushti dhe në Sarajevë bënte vapë e madhe. I pari nga aeroplani doli Milazim Maraj e pas tij edhe Sadri Ramqaj dhe Lufi. Ata u drejtuan kah dogana. Milazimi dhe Lufi kaluan pa propblem sepse kishin pasaporta refugjatësh, kurse Sadriun e ndaluan.

Asnjërit nga të tre nuk i kishte shkuar mendja se për Sadriun i cili kishte pasaportë Shqiptar duhej viza për Bosnjë. Kot mundoheshin Milazim e Lufi ta bindin doganierin se kanë ardhur vëtëm për vizitë 2-3 ditore dhe që nuk u ka shkuar mendja për vizë. Doganjeri rrudhte me krah dhe trgonte në drejtim të një të huaji i veshur gjithashtu me uniformë. Nuk guxoj nga ai -thoshte. Ne këtu nuk pyetemi fare, ata vendosin - vazhdoi ai. Sadriun e futën në një zyre dhe ndërkohë bënin marveshjet me ekipazhin e Suissair-it për kthimin e tij nga kishte ardhur. Dhe atëherë kur ishin humbur të gjitha shpresat, nga zyra doli Sadriu duke u buzëqeshur. Hë, çka ndodhi? - e pyeti Milazimi. Zviceranët kerkonin 3000 franga për të më kthyer, e që për Boshnjakët ishte shumë shtrenjtë. Atëherë më detyruan të paguaj një vizë turistike prej 92 DM. Sido që të jëtë, u bë mirë se do të mund të veprojmë siç e kemi planifikuar dhe të kthehemi në Shqipëri me lajme të mira. Aeroporti dukej mjaft i shkatërruar nga lufta. Ishin rindërtuar vetëm ato pjesë më të nevojshme të tij. Ndoshta mund të krahasohej me Rinasin e Tiranës, por në Tiranë nuk kishte luftë viteve të fundit, bile të paktë ashtu thuhej zyrtarisht. Në aeroport morën një taksi për ti dërguar deri në stacionin kryesor të autobusëve në Sarajevë. Ishte vështirë të shifej qyteti i shkatërruar në atë gjendje. Ilixha gati ishte e rrënuar në tërësi. Këtu ishin hoteket më të mira të Sarajevës - u trgonte Lufi me dore në drejtim të gërmadhave. Ai kishte kaluar vitin '91 dhe fillimin e '92 në Sarajevë si student i vitit të fundit të Akademisë ushtarake dhe për këtë e njifte mirë Sarajevën. Sarajeva e Re dhe Ali Pashino Polje kishin pasur të njëjtin fat, të rrënuara deri në themel. Kishte shpëtuar vetëm një pjesë e ndërtesës së Radiotelevizionit. Edhe tramvajët kishin shpetuar nga lufta por ishin në gjendje mjaf të keqë, të paktën ashtu dukej prej së largu. Me të mbrrirë në stacion së pari pyetën për se kur është autobusi i parë për Bihaq. I pari që nisej ishte ai në orën 20.00 të mbrëmjes. Ata duhej të udhëtonin tërë natën për të mbërrirë në Bihaq. Ishte ora tre e pasditës dhe nuk dinin se çfarë të bënin edhe pesë orë. A shkojmë deri në Shoqatën "Bajram Curri" - tha Milazimi. Mirë – u përgjegjën që të dy pothuaj se në të njëjtën kohë. Ata kishin një respekt të veçantë ndaj Milazimit, sepse ai dallohej në komunën e Istogut për punën që kishte bërë në organizimin dhe udhëheqjen e popullatës në kohërat më të vështira. Bile disa herë radhazi edhe ishte maltretuar fizikisht nga policia serbe, vetëm pse së bashku me Shaban Manin ishin me të palodhurit dhe shtyllat në udhëheqësinë komunale të LDK-së. Udhëtuan me tramvaj dhe bileta kushtonte një markë. Kur erdhën tek dera panë se ishte e mbullur. Ndoshta është shumë herët se këtu të gjithë punojnë - tha Sadriu. Por më së mirë është të shkojmë në Bash Qarshi dhe hamë diçka se jam shumë i uritur. Pasi që u ushqyen morën rrugën, kësaj radhe në këmbë drejt stacionit të autobusëve. Bash Qarshia ishte rindërtuar dhe ishte edhe më bukur se më parë. Ndoshta mungonin edhe rrugët që të asfaltohen. Në stacion kishte mjaftë shqiptarë, bile edhe familje të tëra. Kishin ikur nga Kosova drejt Malit të Zi kishin ardhe në Bosnjë dhe tani vazhdonin për Bihaq e më vonë në Kroaci, drejt ndonjë vendi në Përëndim. Pasi që morën biletat së pari Milazim telefonoj në Bihaq e më pas që të tre u futën në autobus. I telefonova një përsoni që duhet të na pres në Bihaq – u tregoj Milazimi. Është në pyetje vetë miku i kolonelit Smailoviq që duhet ta takojmë. Smailoviq??!! - pyeti me një befasi Lufi. Po ai më ka dhënë lëndën e taktikës në Akademi. Mendoj se çdo gjë do të jëtë në rregull, pasi që atë e njoh farë mirë. Autobusi duhej të kalonte edhe nëpër Herceg-bosnjë të Kroatëve por edhe nëpër Repulikën srpska të shkive. Ishte natë dhe asgjë nuk dukej. Udhëtarët ishin shumë të interesuar ta shifnin Bosnjën e pasluftës. Autobusi ishte i mbushur përplot udhetarë. Kishte shumë pakë nga Bosnja. Shumica ishin familjar nga Kosova që nga frika e luftës në Kosovë kishin marrë botën në sy. Kishte edhe gra hstsëzana por edhe me fëmijë shumë të vegjë. Në fillim të autobusit ishin ulur Sadriu, Lufi dhe milazime e mënjëherë pas tyre një çit kosovarë me dy fëmijë. Vinin nga Rahoveci. Një fëmijë ishte rreth dy vjeçar kurse tjetri diku rreth 5 vjeçar. Kur Sadriu e pyeti atë më të madhin për emër, ai së pari shiqoi babain a vet e me pas vetë rrudhi me kahë. Babai i kishte dhëne shenjë me kokë që nuk duhet të flas. Më pas ai iu afrua edhe më shumë të birit dhe i th: të kam thënë të mos flasish me njerëz të panjohur!?
Po babi, unë asgjë nuk thashë- arsyetohej fëmiu. Rruga ishte e mërzitëshme dhe shumë rrallë hasnin në ndonjë vendbanim. Me siguri se ishin ndër fshatrat e rralla, në bazë të dritave të zbehura. Flitej se pas luftës popullsia boshnjake u përqëndrau kryesisht nëpër fshatra. Gjumin ua nxori vaji i femiut i cili kërkonte për të ngrënë. Ishte diku rreth mesnate dhe shoferi kishte ndaluar autobusin për një pauzë të vogël, afër një restoranti. Të pakët ishin ata që delnin të frskoheshin mendonjë pije apo të hanë ndonjë gje. Kemi për të bërë edhe rrugë të gjatë deri në
Danimarë tha njëri nga udhëtarët në gjuhën shqipe, dhe sikur donte të arsyetohej para dikujt që nuk doli nga autobusi. Prapë fëmiu i vogël kërkonte ushqim duke qarë. Babai i tij duke mos pasur durim ta ndëgjoj doli nga autobusi dhe ndezi një cigare. Sadriu shiqoi majtas dhe djathtas duke menduar se dikush do ti dalë në ndihmë dhe u ngrit e doli jashtë. U kthye pas disa minutash me ushqim dhe një shishe uji. Merri dhe pajtoje fëmiun, iu drejtua ai gruas së panjoftur.
Jo, - ia ktheu ajo shkurt, nuk guxoj - nuk e njef ti burrin tim i tha ajo!
Merri zonjë, se me sa po shof nuk po të qan burri por fëmiu – insistonte Sadriu.
Në atë moment në autobus hyri burri i saj duke iu drejtuar Sadriut :
Janë me para apo pa pare ato që po na i ofron?
Si more me pare, nuk jam shitës unë ia ktheu Sadriu, udhetar jam si ju!
Ai ia beri me kokë gruas si shenjë që mund të marr ushqimin, e cila menjëherë zgjati dorën dhe i mori, pa i thënë as faleminderit. Disa minuta më pas fëmiu që u ushqye dhe piu uji, pushoj së qajturi por edhe autobusi kishte kohën për tu nisur.

- IV -

Në stacionin e Bihaqit i priti Boshnjaku sipas marveshjes. Quhej Ramiz dhe së pari i dërgoj në banesën e tij që të pushojnë e pinë nga një kafe. Milazimi insistonte që sa më parë të takoheshin me kolonelin e ushtrisë Boshnjake, tashmë në penzion. Në realitet ata kishin dëshirë më të madhe të takohen më gjeneralin Dudakoviq, por një gjë e tillë ishte e pamundur.
Gjenerali kontrollohej ditë dhë natë nga forcat e SFOR-it, dhe për këtë arsye shumë punë në emër të tij tani kryente koloneli Smailoviq. Pasi që u çlodhën pakëz u nisën për të takuar kolonelin. Ata ecën në këmbë dha kaluan afër stacionit të autobusëve duke marrë drejtimin e lumit Una. Gjatë rrugës
Lufi i drejtua bosnjakut : A mos keni ndëgjuar për njëfar Shabotiq Shefketin?
Po, - ia ktheu ai, kam ndëgjuar. Gjatë luftës ishte këtu dhe është treguar si komandant i pashoq. Tani punon në polici.
A ka ndonjë mundësi për t'a takuar? - Vazhdoj Lufi. Ai dëshironte ta shifte sepse nuk ishin parë qush nga Gjimnazi Ushtarak në Beograd. Kishte më shumë se 10 vite, bile që të dy vinin nga i njëjti fshat, Lubova e Istogut.
Jo, jo të lutem u përgjegj boshnjaku. Dëshiron që ta kemi policinë në qafë.
Këtu tani secili nga secili ruhet, prandaj.
Mirë pra, mirë tha Milazimi as që kemi nevojë të takohemi me dikë tjetër.
Na tako ti me Smajloviqin!
Arritën në breg të lumit Una. Ishte një lum shumë i pastër. Të tre mbetën pa fjale të mahnitur me ujin e pastër si loti. Këtu njeriu e paska mall të sheh bërllog me sy - tha Lufi.
Po do bërllog, pyeti Sadriu? Shko në Pejë dhe shiqo Bistricën, më shumë ke bërllog sesa ujë, vazhdoj ai duke u buzëqeshur.
Moteli ADA&S ishte në rrugën I.G. Kovaçiç, i vogël por mjaft i rregulluar, kurse pronar i tij ishte vetë koloneli Smailoviq. Me të afruar recepcionit ata pyetën për mundësinë e takimit me Smaloviqin. Ndëgjoni, ju tha recepcionistja - ai momentalisht nuk gjendet në qytet por nëse më të vërtet ju duhet atëhërë ejani nesër. Ajo me siguri e dinte për vizitën dhe ishte e përgaditur të përgjegjet ashtu.
Po nuk kemi ku të qëndrojmë deri nesër, ne vimë nga larg - u përgjegj Milazimi.
Mirë atëherë vendosuni në ndonjë hotel dhe ejani nesër. Por ju lutem ju tha ajo, nëse e keni për biznes, mos u vendosni në ndonjë hotel sheti se çdo gjë eshtë në kontrollë të Sfor-it. Pra mund të vendoseni edhe tek ne, insistonte ajo.Vetëm 80 DM për person e keni.
Mirë të shofim -tha Milazimi.
Pasi që vizituan edhe dy tre hotele të tjera dhe panë se çmimet ishin të njëjte për të huj siç i quianin tani në Bosnjë , vendosen të kthehen në motelin ADA&S dhe kështu t'ia bënin qefin kolonelit.
Që të tre morën një dhomë së bashku dhe u vendosën atje. Ishin të lodhur dhe dëshironin që sa më parë të pushojnë. Në kohën kur Milazimi ishte në banjo Sadriu u drejtua Lufit. E di ti që Milazimi e do shumë Rugovën (mendonte në kryetarin Ibrahim Rugova)? Ma merr mendja the Lufi, po ne të gjithë e duam.
Po, por ai e do për së tepërmi!- vazhdoi Sadriu. Bile po që se dikush flet ndonjë fjalë të keqe për të eshtë në gjendje të përlahet menjëherë. Nuk ma merr mendja se dikush të ketë arsye për ta sharë Rugovën – vazhdoj Lufi. Në të vërtëtë njeriu për të sharë duhet të këtë argumente!
Po de, po të kuptoj por është shumë monotoni dhe çdoherë po flasim për luftë, andaj nësë e ngucim pak Milazimin koha do të kaloj më shpejt - insistonte Sadriu.
Po, nëse e ke për ata po kam frikë se merr vesh baca (mendonte në Ahmet Krasniqin), e do të na hidhërohet. Ti e di se ai përpos që e ka obligim, ka një respekt të madh për kryetarin. Bile një hërë më pati thënë po të ishte edhe Bukoshi si Rugova nuk na e kish hangër maca përsheshin! – shtoi Lufi
Në ato çaste huri në dhomë Milazimi dhe fjalët u ndërpren. Mbeti si një marveshje që tash e tutje të provokojnë Milazimin duke e fajsuar atë për punën e kryetarit që ai aq shumë e donte. Menjëherë në mëgjes kuptuan se Smailoviqi ishte kthyer dhe ata kërkuan që të takohen më të. Pasi që Lufi kishte kaluar gati 10 vite në Beograd dhe Sarajevë dhe që e fliste gjuhen boshnjake më së miri, Milaizimi ia la që ai të fliste dhe shtronte kërkesat në emër të Ministrisë së Mbrojtjes së Repulikës së Kosovës. Ishin ulur në një tavolinë që të katër dhe pasi që u përshëndetën Lufi iu drejtua Smailoviqit : Zoti kolonel, kam nderin që të Ju përshëndes në emër të ministrit të Mbrojtjes të Republikës së Kosovës, kolonelit Ahmet Krasniqi. Tani e disa muaj Kosova po ballafaqohet me sulmet të egra e barbare të ushtrisë serbe. Ne kemi Ministri të Mbrojtjes dhe kemi formuar disa brigada që tashme veprojnë në terren. Disa të tjera janë formim e sipër dhe brenda këtyre ditësh pritet të futen në Kosovë. Kemi probleme të mëdha rreth furnizimit me armatim të njësive tona . Përë këtë arsye jemi nuisur tek Ju dhe gjenerali Dudakoviq për të kërkuar ndihme në armatim. E dimë se edhe ju në Krahinën e Cazinit gjatë luftës ishit në pozitë të ngjashme, ishit të rrethuar në të gjitha anët. Pra, edhe ne në Kosovë edhe pse kemi një kufi më Shqipërinë kemi probleme dhe vështirësi në furnizim. Kemi ndëgjuar se gjatë luftës ju keni jeni furnizuar nga Kroacia me anë të helikopterëve dhe që pilotët ishin mjeshtër të vërtëtë. Thuhet se ata një pjesë të rrugës, për tu mos zbuluar e kalonin pa motor. Më vije mirë, tha Smailoviqi që edhe ju pasket filluar të organizoheni dhe të keni njësi të rregullta. Më vije mirë edhe për përshendetjet e ministrit tuaj të Mbrojtjes, zotit Krasniqi, të cilit por edhe juve ju dëshiroj sukse në luftë. Lufta në Kosovë me siguri do të jetë e gjatë dhe e mundimshme. Nëse organizoheni mirë dhe bashkoheni, fitorja është e juaja. T'ua rikujtoj se në fillim të luftës në Bosnjë kishte 19 ushtri të ndryshme të cilat gradualisht u bashkuan. Edhe tek ju, shprsoj që shumë së shpejti do të bashkohen të gjitha frakcionet! Në atë kohë Milazimi dhe Sadriu u shiquan të befasuar që koloneli po e ditka edhe realitetin kosovar. Ju lutem të më tregoni për nevojat tuaja konkreta - vazhdoj Smailoviqi. Më fal tha ai edhe një herë. Jemi takuar ne diku më parë, më dukesh si fytyrë e njofshme. Si e pate mbiemrin?
Po, ia ktheu Lufi, duke i treguar mbiemrin. Më keni dhënë taktikë në Akademi Ushtarake në Sarajevë gjatë 1991 e '92. Ah, po me kujtohesh -tha Smailoviq. Te ke qenë te kapiteni Dikoviq. Ishte shumë i poshtër dhe më kujtohet fare mirë problemi që kishe më të për dalje në qytet.Fjalën e kishte për problemin që kishte Lufi në Aklademi me muaj të tërë nuk e lejuan të dalë në qytet sepse gjithmonë gjatë vikendit e caktonin në kujdestari dhe ditëve të punës edhe pse si kadet i shkëlqyeshëm që ishte, kishte të drejt në bazë të rregulloses për shkollim të lartë
ushtarak të delte çdo ditë pas dite, kjo gjë i mohohej. Zoti kolonel - vazhdoi Lufi, për fillim kemi nevojë për armë municion dhe paisje teknike për një njësi të niveli të brigadës. Nëse punët ecin si duhet atëherë kjo mund të rritet dhe në këtë mënyre të bëhet furnizimi edhe për tërë Ushtrinë Clirimtare të Kosovës. (Ai nuk deshi të tregoj atij për detale, sepse fjala ishte që të armatoset komuna e Istogut, dhe nëse punët ecin si duhet edhe të gjitha komunat tjera. Sipas marveshjes municioni duhej të dorëzohej në pikën e quajtur Qafa e Vorrit Të Nuses dhe ishte në vazhdimësi të Lugut të Mehaj dhe atij të Gashit, tek stanet e Vrelles dhe të Studenicës, gati nër kufi më Mali e Zi. Ishin të përgaditur kordinatat më parë : X,Y dhe Z. Në kohën kur do të dorëzohej municioni i cili do të arrinte me helikopter nga Kroacia, në të njëjtin moment duhej të dorzoeshin dollarët në një vend të caktuar në Përëndim). Pra ne fillimisht kemi nevojë për :
- 1000 pushkë automatike AK/AB ose B1 7.62mm
- 1000.000 cope municion 7.62 për AK, 30% të munocionit të jetë sinjalues
- 6 cope minahedhës 82mm
- 1000 granata momentale për minahedhës 82m
- 2 minahedhës 120mm
- 200 granata për minahedhës 120mm
- 10 copë RPG-/ 90mm
- 100 granata kumulative për RPG-7
- 2 sisteme Fagot-S9, secila ka nga 4 raketa
- 2 raketa kundërajrore IGLA
- 10 pushke snajperike 12.7mm dhe 10.000 copë minicion.
Për to paske bërë zgjedhje të mirë, të lumtë i tha Lufit, Smailoviq. Dihet se kush të ka mësuar u lavëdërua koloneli duke bërë me gisht nga vetvetja. Po e shof se nuk më ka shkuar mundi kot.
Keni mjaft ushtarak atje? - pyeti ai dhe menjëherë i kërkoj falje për pyetje. Ishte gjë që nuk tregohej në luftë, qoftë edhe mikut.
Në atë kohë në tavolinën afër u ulën disa përsona dhe Smailoviq e ndryshoj bisedën. Mos u befasoni - ju tha ai me të zë ulët. Duke vazhduar me një ton më të lartë ai ju tha: Paisjet për fabrikën e akulloreve do ti keni brenda njavës. Për çmim në bazë të kërkesës do tu tregoj me anë të faksit. Keni kujdes se i përdorni se është vështirë të sigurohen paisjet rezevë. Shpresoj se do të fitoni shumë, shumë.para ju tha ai duke u bëzëqeshur. U ngrit dhe u largua pa u përshëndetur duke ju dëshirua fat.
Na qenka goxha burrë ky Smailoviqi - tha Milazimi. Ejani të ikim nga këtu sa më parë se na pret punë e madhe të përgaditim terrenin.Më këto armë do ta çlirojmë brenda javës jo vëtëm Istogu por edhe Pejën e Klinën –tha Sadriu.
Me të arriur në stacion të autobusëve mësuan se brenda gjysmë ore niset autobusi për Sarajevë. U gëzuan që të tre se po ikin sa më parë nga ky vend. Ata ishin ndarë të knaqur me premtimet e kolonelit Smailoviq, dhe kishin frikë se nëse rrinë do ta takojnë prapë atë dhe ai do të ndryshoj fjalët. Ishin gjithashtu të gëzuar se tani po ushëtonin ditën dhe kishin mundësi që më mirë të shofin Bosnjën. Kalonin nëpër bjeshkë të mrekullueshme, dha aty këtu vreheshin ndonjë gjurmë e shtepive të djeguar apo të shkatërruara. Duke kaluar nëpër qytetin Jajce, ata vetëm në bazë të uniformave të policisë mundën të mësojnë se qenkan në entitein kroat . Në çdo udhëkryq kishte tankse dhe autoblinda të SFOR-it por asnjëherë nuk e ndaluan autobusin. Kaluan edhe nëpër Mrkonjiq Grad që ishte i serbëve dhe e vetmja gjë që vrejtën ishin uniformat e kaltërta të policisë. Gjë e njëjtë ndodhte edhe nëpër qytete nën kontrollin boshnjak, por policët e tyre nuk kishin unifoma të njëjte. Pothua se secili qytet dallohe. Kuptohet unifomat më tëmira i kishin policia në Sarajevë, ato ishin shumë të ngjashme më ato të policisë amerikanë që i shofim në filma.
Në Sarajevë arritën rreth mbrëmjes. Tani këtu duhej të prisni dy ditë. Lidhje direkte për Tiranë nuk kishte dhe ata duhej të shkonin për Vjenë të Austrisë.
Po vendosem në Konak - tha Milazimi, duke menduar në një motel të vogël. Kur mbërrinë atje panë një papastëri të madhe por u pajtuan se dy ditë do të shkonin shpejt. Për një përson 40 marka gjermane, por nuk kishte vend. Një i moshuar që punonte në recepcion i drejtoi te një motel i vogël, përtej lumit Miljacka, në Vrace. Gjatë luftës kjo pjesë ishte në duart serbe dhe ishte mjaft e ruajtur. Jur erdhën atje mësuan se kishte vetëm dy vende të lira por edhe çmimi ishte dyfish. Pronari i motelit propozoj që njëri të vendoset në shtëpinë e tij, duke shiquar Milazimin. Ndoshta atij ia kishte më se shumti besën se ishte më i moshuari. Ashtu dhe u be Lufi dhe Sadriu u vendosën në banëse¨kurse Milazimi në shtëpi të pronarit. Para se të nisen të pushojnë e lanë të takohen të nesërmen në drekë në një pizeri aty afër motelit. Të nesërmen në mesditë u takuan dhe shkuan për të ngrënë drekë së bashku. Kam pushuar mjaft dhe kam pasur kohë të mendoj. Më për këtë jam i mendimit se kemi ba një punë të madhe- tha Milazimi.
Mos u ngut he burrë, ka edhe shumë për tu bërë, vërejti Sadriu. Ndoshta është koha që të mendojmë se kush do t'i parnojë armët dhe si do të vejnë punët në teren. Duhet të jemi shumë trë përpikët se po eshifni se çka po ndodhe. Shkijet po na i varsin vullnetarët pa shkelë mirë tokën e Kosovës, pa e shkrepë esnjë plumb. E kjo mendoj se nuk guxon të na ndodh -përefundoj Lufi.
Bisedën e ndërpreu cingërima e telefonit .
Alo, po mirë jam tha Milazimi. Po, po vazhdoj ai, nuk ka problem! Më jap vetëm adresën. Adresën e shkroj në shpinë të letrës që ishte llogaria e ushqimit, dhe i tha ditën e mirë. Ishta Halil Bicaj - tha Milazimi dhe më dha një porosi për familjen e tij. Më duhet të shkoj pas dreke. Mirë edhe unë , do të dal ta kërkoj një shok timin nga Akademia që jeton këtu.
Sadriu dhe Lufi u futën në postë dhe u drejtuan një të punësuari. Para disa vitësh kam pasur një shok nga këtu, jetonte në Ali Pashino Polje dhe quhej Amir Çorbo. Vetëm një moment tha ai. Pasi që shiqoj në kompjuter iu drejtua.
- Tani është major i ushtrisë boshnjake dhe jeton këtu në qytet. Ata kërkuan numrin e telefonit dhe menjëhërë nga një kabinë telefonike e thirrën. Në telefon u përgjegj vetë Amire dhe dukej i befasuar kur mësoj se Lufi kishte ardhur në Sarajevë pas plotë pesë vitësh.
Takohemi në embëltoren e qytetit, brenda një ore , propopzoj Amiri! Po, si të duash ia ktheu Lufi. Me rëndësi është që të takohemi, nuk jemi parë një kohë të gjithë, e sa për vend, ku të duash. Pikërish një orë më vonë u takuan në vendin e caktuar. Sadriu nuk u ul një tavolinë më ta shkaku që nuk njifte Amiri. Amiri nuk kishte ndryshuar shumë, pakëz ishte plotësuar dhe dhe dukej disi si në mendime. Më se tri vite ishim të rrethuar th ai, duke treguar për për luftën dhe tërë atë që ndodhi në Sarajevë gjatë atyre viteve të mundimshme. Po, ti e pyeti ai Lufi, ç'e mirë të solli në Sarajevë.
Viteve të fundit kam qëndruar në përëndim - tha Lufi, duke treguar për peripetitë gjatë largimit nga ushtria jugosllave. Dhe tani, pasi që edhe tek ne filloj jam nisur për në Kosovë. Lufi edhe pse e njifte shumë mirë sepse kishin bërë tetë vitë shkollë se bashku, nuk deshi t'i tregoj për arsyen e vërtetë të ardhjes së tij në Bosnjë.
E njef Bicaj Halilin, e pyeti Amiri?
Po, kam ndëgjuar për të po nuk e kam takuar kurrë i tha ai, duke mos treguar të vërtetën. Halili ishte njëri ndër ata që organizoj udhëtimin dhe në atë kohë ishte kryeshef i Shabit të toksërisë në Ministrinë e Mbrojtjes.
Po, ti Amir e njef,e pyeti ai?
Po, e njof mirë se ishim së bashku gjatë luftës. Ishte shumë i ngritur ushtarkisht dhe nga ai kam mësuar shumë -vazhdoj Amiri. Po t'a shofish nëse e takon atje. I bënë shumë të fala. Këtu thonë se ka shkuar ta vizitoj familjen në Kosovë dhe që nuk është kthyer më. Shpresoj se është mire vazhdoj Amiri.
Më pas Amiri rrëfente skena nga lufta duke i treguar për fatin e disa nga shokët e shkollës. Ai tregoj për amputimin e kembes që kishte Muharemoviq, për vrasjen e Gaxhiqit, për zhdukjen e Bektiqit dhe për shumë e shumë të tjerë.
Nëse është nevoja do të vish të na mësosh diçka atje tek ne e pyeti Lufi Amirin. Jo vetëm të ju mësoj por edhe të rri me juve, ia ktheu ai. Kam edhe shumë borgje pa ua larë serbëve, tha ai. Në kohën kur ne u forcuam lufta u ndërpre, vazhdoi ai me keqardhje.
Vetëm më trego se kur, vetëm më trego. U përshëndetën si shokë të vjetër duke i dëshiruar njëri tjetrit fat dhe duke shpresuar që së shpejti do të shihen.
Dy ditë më vonë Sadriu, Milazimi dhe Lufi u nisën për në aerport për tu kthyer në Tiarnë. Sa herë që atyre u epej mundësia, herë njëri e hërë tjetri, siç ishin marrë vesh në Bihaq e ngacmonin Milazimin duke e kritikuar punën e kryetarit Rugova. Herë, herë ata kritikonin ndonjë bashëpunëtor të kryetarit. Secila kritikë e vogël në atë drejtim i mjafonte Milazimit që të skuqej nga nervoza dhe me gjithë forcën dhe argumentet që kishte t'a mbronte Rugovën.

Rifat Haxhijaj