Alen Boske

[Diabolis]

Përkthyer nga Ismail Kadare dhe Besnik Mustafaj.

Fillimisht nga Kadare:

Një pelë që tund krifën

Një pelë që tund krifën: një ujvarë.
Një kopsht që përskuqet: muzikë.
Një katart varke i humbur: peshkaqen.
Një mermer i vakët: amësi.
Bari që flet: mirënjohje.
Bluja në fund të liqenit: enigmë.
Nata që përton të jetë natë: aurorë.
Fjala e re: pothuajse një fëmijë,
falju asaj poet!

[Diabolis]

Dy nga dy

Kam pasur përherë dy kafka:
një të madhe për trishtimin,
një krejt të vogël për harenë.
Po ashtu dy kujtesa kam pasur:
sa e bukur është njëra prej tyre,
kurse tjetra s'ka veç
harrimi të vjetër.
Kam pasur përherë dy zemra:
një për të dashur,
tjetrën për mospërfilljen.
Sa për jetët e mia
ato s'i numëroj dot:
ndanjëherë më duket se kam pasur me qindra
të populluara me lule e zogj,
me statuja e më t'ëmbla se buzët e grave,
e nganjëherë më ngjan se s'kam pasur asnjë.
Kam pasur përherë dy hije:
njërën për të më duartrokitur,
tjetrën për qortim.
Në logjikë me të gjitha këto
do të kem padyshim dy vdekje:
njërën për të qeshur
dhe tjetrën nuk di sesi.

[Diabolis]

Jam i civilizuar

Unë jam i civilizuar.
Fëmijës që ka uri;
"Skeletin tënd ti haje!"
i them me qetësi.

Unë jam i civilizuar
të verbërit i them:
"Më mirë vraje veten,
zgjidhje më t'ëmbël s'gjen."

Unë jam i civilizuar
me vete bomba mbaj
rreth qafës, nëpër dhëmbë,
dhe nën testikulën e majtë.

[Diabolis]

Era

Vrapo, të ngrish një hundë.
Të ngrish një shpatull, vrapo
një sy ta bësh të nxjerrë lot,
fytyrat të rrudhësh kudo.
Vrapo, erë e së dielës,
delet t'i mbledhësh në livadhe
që larg, shiko si ngjajnë
si fletë të bardha.

Krahët m'i more erë,
dhe këmbët m'i more në lug
m'i humbe ato, së paku
ngërdheshjen mos ma humb.

[Diabolis]

Një përkim

Kur vdiq im atë,
nëna më shkroi:
një letër tejet të pikëllueshme.
Unë s'iu përgjigja: ka ditë kur gjithë fjalët janë fajtore.
Më duket se s'ndieja pikëllim.
Ka ditë kur gjithë ndjenjat janë kallpe.
Veç zbrita në bodrum,
një pipë gjeta dhe një violinë,
dhe duke u fshirë pluhurin
iu luta që për mua të përloteshin.

Kështu iu luta pipës së vjetër
me shënja dhëmbësh sipër saj,
dhe violinës tomantike,
ndoshta tuberkuloze
nga një dimër me borë të zezë.

Të dy ata qanë e më shërbyen si shembull,
dhe unë i shkrova nënës:
"Sendet tona të afërta
me siguruan se në këtë dhimbje janë me ne."

[Diabolis]

Nga Mustafaj

Fëmijët

Dihet, fëmijët janë të gjithë anije
Që, rrokje pas rrokje, një proverb si puhizë,
Drejt kontinentit ku pinguinët e artë
Përshpërisin poema, i shtyn.

Dihet, fëmijët janë të gjithë mështekna,
Mështekna që, natën, duke lypur të falur,
Zhveshin degë e lëvore dhe, në sheshin e madh,
Me mëzat vallëzojnë sa u merren mëndtë.

Dihet, fëmijët janë tëgjithë kometa
Që na sjellin nderimet e një qielli tjetër,
Një të vërtetë tjetër, një përrallë tjetër; po ne,

Të rriturit gabimisht, a do të mund t’i bindim,
Para se të ikin drejt yjesh pa mend,
Të na zgjasin edhe pak lumturinë që na dhanë?

[Diabolis]

Parisi

E, po t’ju tregoj se Parisi është një port
Ndërtuar mbi korale, ku vijnë pinë ujë
Gjirafa prej bore dhe breshka gjigande?
E, po t’ju tregoja se Parisi çdo ditë

Zgjohet si një ishull nga ishujt japonezë
Dhe Meksikës, butë, i rrëshqet mbi lëkurë,
Midis baobabesh dhe mimozash blu?
E, po t’ju tregoja: lart, tek yllësitë

Që ngjajnë si lypsarë të uritur, ndër kometa
Të pasura që hapsirën mbushin me zogj sqepgjatë,
Sapo fryn pak erë, nis Parisi bredh?

E, po t’ju tregoja, siç tregon një shok
Duke çarë mjegullën bashkë, një histori gjahu,
Se në vargjet e mia Parisi ndihet mirë?

[Diabolis]

Të jesh ...

Të jesh kalë krejt i ri.
Të jesh diell që klith në erë
Të vërtetën e vet.
Të jesh misër që mbarsesh
Më shumë herë se një vajzë
E shtrirë në rrugë.
Të jesh pemë e mërguar
Që shpik një mbretëri.
Të kesh oqean,
Të kesh një gadishull
Që farfurin si zjarr.
Ta kesh kryeqytetin
Në çdo skaj të pyllit.
Të kesh një agim gjithnjë gati
Për t’iu hedhur përsipër natës.
Ta kesh lëkurën të artë.
- E megjithatë, ju e dini mirë
Se ari është somnambul.

[Diabolis]

Po t'i shkruash lulediellit

Po ti shkruash lulediellit,
thuaji se ne hijen e qafes sate
jeta eshte kenaqsi e madhe.
Premtoji se syte e tu do te fshihen
perpara syve te saj
te dendur si mizeri shturash.
Tregohu zemergjere:
a s'ishte teper e re
per te kuptuar qe bukuria jote
bukurise se saj i ngjallte zili?
Pergatitja kthimin dhe festoja:
ajo do te sjelle
shume e shume pranvera.
Do ta kesh lulediellin
me te miren mikeshe.