Svetllana

[Ard]

Kurre se kishte menduar qe ne shtetin perendimor ku do studionte do gjente dashurine e vertete.Pas kishte lene dike qe e priste.Planet e thurura pafund pas shkollimit nuk I interesonin me,as telefonatat me lote dhe ngasherime qe degjonte pertej telefonit nuk e preknin me si me pare.Ai kishte gjetur dashurine tek Svetllana,nje qenie e mrekullueshme,e holle ,e gjate,me nje lekure alabaster.ishte aq e bardhe sa shpesh e perkedhelte duke qeshur,”kristali im”.Kur zhytej ne puthjet e saj dhe rrembehej nga epshi,kujtonte se do I thyhej ne krahe.ishte kaq e brishte.O Zot ishte I mrekulluar I teri me te.Diten shiheshin shpesh ne shkolle.Ishin ne te njejtin universitet por ne dege te ndryshme.Ajo studionte per violincel.ne provat e saj rrinte si I hutuar.duart e saj te vogla ,me thonje te bukur dhe gjithmone me manikyr francez,perkedhelnin harkun ne ate menyre sa ai eksitohej aq shume nga erotizmi .I vinte t’a rrembente nga salla e ta puthte,ta puthte kudo,por njerezit,ah njerezit qe ishin aty e permbanin.Mbasdite rrinin bashke.kudo bashke,kudo ne krahet e njeri-tjetrit si dy zogj te lire dhe te dashuruar .
Pa dy vjetesh moren vendimin qe duhet te bashkejetonin.Nuk mund te rrinin dot larg njeri-tjetrit,qofte dhe ato ore nate qe I ndanin.Mendoi se ishte zgjedhja me e bukur qe kishte bere ndonjehere.Nje vit para se te mbaronte shkollen,erdhi ne jete dhe vajza e tyre,femija I pare.femija e dashurise.pergjerohej ne shikimin e foshnjes.ishte fara e dashurise se tyre.Lumturia u be e pandashme per te tre.Vajza kishte tiparet e Svetllanes,delikatesen dhe bardhesine e saj.Nje engjell I vertet qe po rritej dita dites,dhe bashke me te dhe nevoja per njeri-tjetrin per te qene sa me shume bashke.

Marrja e diplomes ishte ajo qe duhej te jepej vendimi perfundimtar per kthimin prapa ne atdhe me Svetllanen dhe vajzen.Nuk kishte vend per te diskutuar nese Svetllana mund te adoptohej apo jo ne jeten shqiptare,ne mentalitetin shqiptar.Ishin kaq te dashuruar sa kjo mund te ishte pengesa e fundit per kthimin ne atdhe.Dhe ja,erdhi dita qe biletat e avionit ishin gati.Nje darke me miqte e tyre,ishte e mjaftueshme per t’u pershendetur perfundimisht me ta.Valixhet prisnin ne korridor ketu e nje jave me pare.Lumturia e tyre shfaqej ne fytyrat e tyre te ngazelluara.Do fillonin nje jete te re.Svetllana nuk kishte diskutuar kurre se do ishte vetem ne nje vend te huaj,asnjehere.Ajo nuk do ishte e huaj,mjafton te kishte prane Ilrin,ata ishin kaq te dashuruar si diten e pare te njohjes,sa nuk linte vend per te kaluar nje mendim I tille tek ajo.
Ne aeroportin e Rinasit I priten familja dhe shoket e Ilrit.Mikpritja dhe dashuria e njerezve te tij,e cliruan Svetllanen nga emocionet .
Ditet e pare qendruan ne shtepine e Ilirit.Vajza e tyre kercente dhe kendonte me njerezit qe sapo njohu.Me gjyshen dhe gjyshin e saj,qe zemra ju rrihte nga lumturia dhe gazi qe ju solli I biri ne shtepi.Nje shoku I ilrit u interesua per t’ju gjetur nje shtepi me qera.U shperngulen atje,me urata nga prinderit dhe dy motrat e tij.
Nuk kaloi shume dhe Ilirin e emeruan profesor ne universitet,Svetllana po ashtu mesuese violonceli ne liceun artistik.
Ditet rridhnin bukur,me shetitjet pafund,me darka miqesore dhe vajza e tyre qe po rritej si nje fidan i njome,dita-dites.
Kaluan pese vjet.Svetllana ishte adoptuar aq shume me ambjentin sa i vinte per te qeshur ndonjehere kur dikush i thoshte « ti sikur ke lindur ketu moj vajze,nuk dallohesh nga ne ».

Por ja,nje dite rete e zeza te rutines do shfaqeshin dhe ne shtepine e saj.Iliri ishte paksa i mbyllur kohet e fundit,shpesh rrinte naten zgjuar duke pare televizor dhe pse ajo i lutej qe pagjumesine ta kalonin bashke ne dhomen e tyre.Naten ngrihej dhe i hidhte nje batanije kraheve,kur e shihte se e kishte zene gjumi ne kanapen e sallonit.Dicka nuk shkonte mire,dicka qe as ajo vete s’po e kuptonte.Papritur filloi te ndjenjte mall per shtepine ku ishte rritur,per vendin e saj,per miqte qe e prisnin dhe shpesh i ankoheshin qe nuk i telefononte me si me pare.Kaluan muaj dhe situata nuk po ndryshonte.Iliri ishte po ai,nuk i thoshte me « kristali im »,nuk e puthte me me pasion,buzeqeshte rralle.Ne shtepi kur vinte pllakosej ne kanape,as me vajzen nuk lozte me si me pare.Gjendja u be e padurueshme per Svetllanen,vendosi t’i fliste shtruar dhe gjakftohte,si asnjehere ne jeten e saj.Megjithese ajo ishte kaq e qete dhe paqesore si natyre .Pas nje bisede kembengulese se cfare ishte ajo qe e mundonte Ilirin dhe qe ishte shkaktarja e ndryshimit te tij,Ilri pranoi me koken ulur dhe lote ne sy ,se kishte rene ne dashuri me nje grua tjeter.Nuk i besonte vesheve ne ate rrefim te te shoqit,ai kishte rene ne dashuri ?Po si kishte guxuar kur ai i kishte falur zemren asaj dhe ajo atij disa vite me pare ?Per disa dite nuk folen,cdo gje ishte e qarte,Iliri dashuronte dike tjeter,po po,zemren dhe shpirtin e kishte diku tjeter,vetem fizikishte ndodhej ne shtepi.
Vendosi te ndahej pas nje lufte me vetveten.Te mblidhte valixhet dhe te kthehej ne atdheun e saj.Nuk kishte me kuptim,nuk mund te merrej prapa nje zemer e dhuruar diku tjeter,dhe ajo e dinte kete,e kuptonte.Nuk mund te shpallte lufte me nje njeri te dashuruar,ah dashuria.Hapte kanatet e dollapit dhe pa menduar se cfare,i rrembente dhe i hidhte shuk ne valixhe.kete se kishte menduar kurre,nuk i kishte kaluar ndonjehere nder mend qe dashuria e Ilirit do shuhej per te.Ai i ndante ndjenjat me dike tjeter,i shihte yjet naten me ate tjetren,i perkiste asaj,dhe shperthente ne te qara duke u plasur ne krevat.rrembente jastekun dhe i merrte ere aq forte sa e kishte veshtire te mbushej me fryme me pas.
Dokumentat e divorcit nuk vonuan.
Pas nje pershendetje te ftohte ,te dy me lote ne sy, u ndane ne aeroport per te mos u pare kurre me.Aty ku kishin zbritur para disa vjetesh per te ndertuar folene e perhershme te dashurise. « Por ja qe asgje nuk qenka e perhershme,mendoi ajo,as dashuria nuk qenka e perhershme,dhe une besova ne dashuri,une e marra ».Ngriti doren dhe pershendeti.Ishte hera e fundit qe po shikonte Ilirin dhe kete vend.Shikimin e hodhi larg,po qante.I shtrengoi doren vajzes dhe hyri ne deren e aeroplanit.
Aeroplani u ngrit,dhe u zhduk mbi re.

* * *

Dy muaj pas ikjes se Svetllanes,Iliri u martua dhe lindi dy femije.
Svetllana s’u martua kurre.Vajza u rrit dhe se njohu kurre babain e saj,as zerin nuk ja degjoi kurre.
Ne kete moment qe shkruaj,Svetllana ka vdekur.
Per nje gje ishte e sigurt,e deshi Ilirin,nuk pushoi kurre se dashuruari ate,e deshi dhe shqiperine dhe gjuhen qe se harroi kurre.Mori me vete nje brenge.Por te pakten ishte e qete per dicka,ishin ndare per dashurine,ai dashuroi,a ishte valle krim dashuria ?Nuk mundi kurre t’a akuzonte pse kishte dashuruar dike tjeter,zemra ndjek monopatin e saj,e bashke me te dhe ne.

[Dito]

Nuk e kisha lexuar me pare kete histori sa te bukur dhe te hidhur. Shpresoj te vazhdoni kete teme me histori te tjera, do ju ndjek me vemendje.

Me respekt Odeoni

[Ard]

Odeon,flm per fjalet e ngrohta si dhe per vemendjen tende.
Qofshi mire kudo qe jeni,gjithashtu me respekt dhe une.

[shpirti_i_bukur]

Me pelqeu mjaft kjo proze aq e bukur aq tragjike. Te duash dikend eshte normale, pastaj te dashurosh edhe njehere, paksa e lidhur me fatin qe shkatron dy zemra, njera e dashuruar vazhdimisht, dhe tjetra vetem njehere. Sa dhemb kjo , por dashuria dhe te dashurosh, jane dy fjale te njejta, dhe te papershkruashme per veten e dashuruar. Vertet me pelqeu kjo proze , qe ka kohe nuk kam lexuar, dhe me beri te knaqem. Te lumt. Me respekt nga shpirti i bukur.

[Ard]

-Puthme….afrohu tek une,pse nuk me puth!dhe ai u afrua me shume prane saj duke i kapur mjekren me dore per ta kthyer nga vetja.
-Nuk mundem,nuk e bej dot!Me nje levizje te shpejte ajo i hoqi doren duke e kthyer fytyren nga ana tjeter.
-Nuk e kuptoj kete,c’eshte kjo “nuk mundem”!Je ne vete?Po ketu jemi vetem une dhe ti,si mund ta lejosh te shkoj keshtu nje moment i tille kaq intim!?
-Degjo…bera gabim,mendova se do ndihesha mire me ty,por ja qe….nuk di cfare te them,nuk di!Cdo gje po ndodh kaq shpejt si pa kuptuar!
-Cfare,he fol,tani po me nervozon,ja ktheu ai me nje ton vertet te nervozuar.
-Nuk e di,por u zhgenjeva pak me veten ne fakt.Ardhja ketu ishte fatale.Ne nuk kemi me shume se dy ore qe njihemi,apo jo!?
-Jam dakort me ty,por une mendova se kur shikimet tona u shkembyen,u krijua nje atmosfere e elektrizuar,te pakten une kete ndjeva.
-M’u duk sikur njiheshim kohe me pare,dhe kjo eshte vertet nje mrekulli qe me ndodhi sepse nuk te ndodhin shpesh ne jete keto,hemmmm,nuk gaboj jo.Te njejten gje ndjeve dhe ti.Po,po,une te kuptova,ndjeva shikimin tend dritherues.Me deshiroje, apo jo!
Ai vazhdonte te fliste,tani ishte disi me i qete toni i tij.Ne sy kishte nje shkelqim ,gati si perlotje.Per nje moment pushoi se foluri dhe e terhoqi ate pas vetes.Ajo ndjeu nje dridhje ti pershkonte trupin.Ndoshta nuk ishte gabim qe ishte me te,por jo,nuk dinte se c’ndjente.Ishte dicka qe e kishte shtyre tek ai njeri dhe ajo akoma s’po e kuptonte se cfare ishte kjo.Oh sa e nderlikuar qe jam,mendoi.
Ishte nga ato momente qe njeriu nuk mund ti shmanget dot ,ku lufton deshira me logjiken.Dhe ajo e percaktoi ne kete moment.
Nuk kishte pak ore qe ishte njohur me te dhe ja tani ndodhej,ne makinen e tij,kaq prane tij.Aroma e tij po i merrte mendte.
-Fol te lutem,pse nuk flet,i peshperiti lehte ne vesh duke i ngritur floket prapa qafes.Nje puthje e lehte ne sup e solli ne vete nga mendimet.Sa e ndjeu kete puthje.Nje rryme elektrike ja pershkoi te gjithe trupin,u rrengjeth e tera.Ktheu fytyren dhe e pa ne sy,Mbeten ashtu per pak sekonda,pa folur.Shikimi I tij ishte kaq zhbirues dhe syte e tij blu e benin me te thelle , sa ajo ishte gati te dorezohej e tera ne krahet e tij.Vetullat I harkoheshin kaq bukur,aq sa I bini deri ne bishtin e syrit.
-E kuptoj qe ti me ndjen ne kete moment,I tha ai dhe e shtrengoi pas vetes .Sa krahe te fuqishem qe kishte,nuk mundi te refuzonte.U mbeshtet ne kraharorin e tij.Kete rradhe donte si e cmendur te ishte ne krahet e tij,por se c’e mbante…
Ne moment I erdhi nje mendim I embel,dhe buzeqeshi.
-C’ke shpirt,pse qesh !e pyeti ai sikur e dinte sepse qeshi.
-Po ja….m’u duke si nje vogelush,mos qesh,he! Dhe i tundi qepallat si me perkedheli.
-Eja ketu shpirt,me puth te lutem.E kupton qe nje shikim i yni vlen me shume se nje dialog i tere ?Nuk eshte nevoja te flasesh as une e as ti,syte tane tregojne se sa e deshirojme njeri –tjetrin,dhe keto ndodhin shume rralle ne jete,me kupton ?Jo me te gjithe krijon nje intimitet te menjehereshem,apo jo !
Kete rradhe ajo sikur po bindej nga fjalet e tij.Po, po,ai e kishte terhequr qe ne momentin e pare.Shoqet shpesh talleshin me te,kur i tregonin ndonje djale,sepse ajo do gjente dicka qe nuk do ti pelqente . »E po mire pra »,i thoshte shoqja e ngushte qe jetonin ne nje shtepi bashke qe atehere kur kishte nisur universitetin ne kete qytet te ri, »nuk e dime se kush do jete ai fatlum qe ti do dashurohesh me te ! ».
Ne fakt ajo nuk donte asgje me teper sesa nje shikim magjik,qe ta terhiqte drejt dikuj.Kishte kaluar te njezetat e dy vjetet dhe ajo akoma nuk dinte se cfare eshte dashuria.Shpesh pyeste shoqet e saj se si ndiheshin qe ishin te dashuruara,por kurre nuk mundi t’i kuptonte.Ato vetem qanin,ankoheshin dhe ne fund heshtnin se foluri.Dhe ja,tani ndodhej ketu me kete te panjohur ku e kishte pare dy ore me pare ne ekspoziten e qytetit ,tek piktori qe ajo adhuronte aq shume.Vetem nje dialog dhe nje shikim ,ishin mjaft e ajo te gjendej ne makinen e ketij te panjohuri qe akoma s’i dinte as emrin .Tani po cuditej me veten,se si e kishte bere kete veprim,ku shpesh i vinte neper koke zeri me keshillat e te jemes : »Kurre mos u shoqero me nje te panjohur ,se s’dihet se c’te pret».
Cdo ti thoshte e jema tani ?Fundja c’rendesi kishte per te tani.Cdo gje kishte ndodhur sa hap e mbyll syte,as vete se kishte kuptuar.
Frymemarrja e tij e thelle ,i solli nje deshire per ta puthur.Nuk mendoi shume dhe i hodhi doren pas qafe.I shkoi duart neper floket e tij si nje lozonjare,dhe ja rrembeu buzet ,dhe ja….e puthi lehte,por ai e rrembeu dhe buzet e tyre u bene nje.E donte,e kishte nevoje ate puthje,ato buze qe ajo po puthte tani, sikur donin ta perpinin ate te teren.Ndjeu nje dehje te lehte.Floket e saj derdheshin mbi duart e tij.
Nje kercitje ne xham i permendi te dy .Ashtu sic ishin te shtrenguar qeshen duke pare nga xhami jashte zogun qe kishte cukitur ne dritare .
-Me ndjen e dashur ?Une po !Kisha kohe pa u ndjere kaq mire me nje vajze.Dhe ja,une tani jam me ty,sa mire !Je shume e embel shpirt !Embelsine rralle e ndesh tek nje femer sot. Aq te egra jane ,sa nje mashkull ka frike t’ju afrohet ,megjithmend e kam!
-Edhe une ndihem mire ne fakt,u pergjigje ajo qetesisht,me nje ze te holle e te lehte.
-Ah,deshiron te shohim henen e plote neser bashke?ja ktheu ajo cilter.
-Thone qe kur e shikon duhet te lutesh per tre deshira qe te te realizohen,pra nese do,lutu kur te jemi bashke,por do lutemi ne heshtje,he si thua?Neser eshte hena me e madhe e vitit,i tha dhe e puthi perseri ne cep te buzes si nje femije nazeli.
-Po shpirt,pse jo!
-Do ishte nje fat qe ta shohim henen te dy,dhe ti po deshe pyete Henen nese beson ne dashurine me sy te pare,i tha ai duke buzeqeshur.
-Jo une te pyes ty,i tha ajo si me turp me koken pak menjane,dhe nje roze e lehte i perfshiu fytyren.
-Beson? I hodhi nje shikim vjedhurazi te shpejte ne sy,si per te pare reagimin e tij.
-Kisha degjuar,por me dukeshin marrezira ne fakt,por kot nuk thone,“Kurre mos thuaj kurre“.Dhe ja ku jam me ty, qe u mahnita kur te pashe ne momentin e pare.E them me plot bindje qe ky pasion qe me shtyu tek ty,eshte dashuri!Ndoshta…nuk e di….por them se po!
Ajo u mbeshtet perseri ne kraharorin e tij.I ndjeu rrahjet e zemres.Sa shpejt qe i rrihte.S’kish degjuar ndonjehere rrahje zemre.Mendonte shoqen e saj se sa do qeshte kur t’ja thoshte te gjitha c’i kishin ndodhur sot,dhe ajo nuk do ti besonte.Fundja kush shqetesohej per kete.Ishte nje ndjenje e cuditshme kjo e tanishmja,nje ndjenje e re qe se kishte provuar kurre.Mos ishte kjo dashuria?
Tani makina po ecte drejt shtepise se saj.Heshtja thyhej me tingujt e nje kenge me ze te ulet ne radio.
-Te lutem me thuaj qe neser do jemi bashke,foli ai papritur .
Ajo u zgjat tek ai dhe e puthi ne faqe.I preku floket e bute .
Ajo e deshironte kaq shume te ishin bashke,neser nen henen e plote dhe te numeronin yjet.E kishte enderruar kete moment si asnjehere.
-Po i dashur,neser do jemi bashke,i tha me nje ton te vendosur.
Nje mjegull e lehte kishte perfshire rrugen.Makina po ecte ngadale.Me njeren dore mbante timonin dhe me tjetren shtrengonte doren e saj.
Ndjeu zemren ti rrihte shpejt.Ajo u zhyt ne sediljen e makines dhe e hapi zerin e radios me shume.Asnjehere nuk i kishte pelqyer mjegulla si kete here.Ashtu e qete, mbeshteti koken ne supin e tij.Kishte akoma rruge deri ne shtepi.

[Ard]

Shpirt i bukur,te faleminderit.
Nje shpirt i bukur,vetem miresi mund te depertoje.....edhe nese duhet te hesht!
Te pershendes Mel.

[Brari]

cfar sben vaki..

bukur e ke pershkruar..

cu be me kte ciftin e sapo njohur?

rastesia eshte mbreti i botes thone..

[Acid_Burn]

Shume e dashur Mel.

Ka kohe qe te lexoj... kesaj rradhe po shkruaj dy fjale per punimet e tua. Nese do shprehesha shkurt do te thoja falemnderit per emocionet qe ndjej kur te lexoj, per deshperimin, dhimbjen, por edhe gezimin, shpresen dhe sidomos melankonine origjinale. Nese do shprehesha gjate do thoja: shume faleminderit po per te njejtat arsye

Edhe nje here faleminderit. MIQESISHT

[mbreta]

Mel, te te them te drejten me pelqejne prozat shume, dhe keto keto qe ti ke shkruajtur jane te mrekullueshme.
Vazhdo te lutem keshtu.



respekte per Ty.

[mad]

Mel, nje pyetje...ke botuar ndo1here?
nqs jo, atehere te sygjeroj ta besh, ose te pakten hap nje temen tende ketu ne forum, dhe shkruaj c'te te ndieje zemra dhe dora, por ama duhet te jene si keto te parat.
shume i respektuar!

{^_^}