Jete!

[SyntheticZero]

Kishte kaluar nje pranvere e tere qe kur femija i tyre ishte semurur. Ate mengjes qe shenonte dhe diten e pare pas atij acari dimeror te pazakonte te '86, burre e grua u nisen drejt spitalit qe ndodhej pertej rruges nga ai pallati i vjeter me tulla te kuqe...Ishin bere dy jave qe Enin e kishin leshuar nga spitali, dhe qe atehere dukej qe gjendja i qe renduar me shume. Pas asaj nate te ftohte te cilen te dy e kishin kaluar duke veshtruar femijen e tyre qe perpelitej sa ne nje ane ne tjetren, qante, dhe mundohej teksa gjoksi i vogel i ngrihej peshe per tu mbushur me fryme, zemra i vraponte duke te lene pershtypjen se do i dilte nga ajo imtesi e vogel qe perbente kraharorin e saje. Per cudi ate mengjes ajo kish pushuar se qari, ndoshte nuk kishte me ze per brenda te leshonte britma, vetem mundohej teksa babai e mbante ne krahe, mbeshtjelle me batanije, dockat i levizte ngadale, dhe faqkat i kishin marre nje ngjyre roze pranverore qe vetem muaji i prillit mund te te sjelle. Burre e grua i drejtohen asaj portes se mallkuar te spitalit, e cila i qe bere si dere e shpise per nje vit me ralle. Lihen ne pritje per arsye te rendomta, mjeket jane ne mbledhje, per me shume ju e keni nxjerre vete vajzen nga spitali me firme...
Perpelitej e mjera ne krahet e nenes, dhe prindrit veshtronin ate vuajtje engjellore duke qendruar si statuja, pa qene e mundur qe te benin dicka...Kaloi nje ore dy, dhe duhet te ishte rreyh 9;30 kur Enin e rrembyen nga krahet e nenes, per ta futur ne nje dhome nga ku sdo te dilte me duke thithur ajrin e kesaj bote. Dhe sikur ta dinte ai shpirt i vockel, docken mamin nuk ja leshonte, dhe kur mjeket e moren ulerinte neper koriderore spitali mbi te cilat qetesija e vdekjes qe pllakosur--Annnnnnnnaaaaaaaa, Annnnaaaaaaa, Annnaaaaaaaa, Annnaaaaaaaaaaaa, Annnaaaaaaaa-mesiguri do kete qene emri i nenes. E dinte valle se kjo do ishte hera e fundit qe do hidhte drejt nenes shikim e saj te shndritshem nga syckat e medha, e dinte qe kjo do ishte hera e fundit qe do ecte me kembkat e veta te cilat nuk kish shume kohe qe i kish vene ne perdorim, e dine qe kjo qe hera e fundit qe do ulerinte emrin e nenes se vet...? Burre e grua u perqafuan dhe u pane ne sy pa leshuar asnje gjysme llafi, valle kishte vend per fjale ne ate mes? Duart i shtrenguan fort pas njera tjetres, dhe qendruan te ngrire per nje ore me shume. Qepallat i qene lodhur nga pagjumesite e shume neteve me ralle, nenes lotet i qene shterrur e kishin frengjisur syte te cilet kishin formuar kore dhimbjesh qe do te qendronin aty per kohe me shume...
Me ne fund nje grykse e bardhe doli nga ajo dhome e mallkuar, dhe hija e trishtueshme qe i kish mbuluar fytyren trengonte me shume se sa vetem buzet qe mund te flisnin fjale...Nena u keput, dhe nuk e di se ku i gjeti lotet per te qare serisht...tani ishte ajo qe ulerinte emrin e femijes se vet-Ennnnnnnniiiiii, Ennnnniiiiiii, Ennnniiiiiiii ...Enushka e mamit...
Dikush tha qe erdhi ne spital teper vone, nderkohe qe kish nje vit te tere qe hynte e dilte ne duar mjekesh qe nuk kishin bere asnje permiresim ne trupin e saje, dikush tjeter tha qe i dhane nje doze te rende IV...
Babai rendi me hapa gjigande drejt asaj dhome te ftohte ku lulezonte bukurija e nje foshqeje hyjnore, rrembeu femijen e tij ne dore, duke mos e bere te mundur qe mjeket te benin nje autopsi burokracije mbi nje trup aq te njome...Dhe rendi i shkreti jashte asaj porte, qe teksa doli e mallkoi per jete, rendi me trupin ende te grohte te femijes se vet qe tashme numerohej mes te vdekurve...Carcafi i vjeter i spitalit i mbulonte kembkat te cilat i vareshin nga pajetesija, dhe nga buzkat e njoma e te kuqerremta i dilte shkumbe e bardhe...Babai rendte me foshnjen ne krahe dhe qante rrugeve te Tiranes, kush e shikonte e merrte per te cmendur, pa ditur se ne krah ai mbarte turpin e vdekur te femijes se tij...Kush mund te ishte ai shpirt njeriu qe me duart e tij do te mbante vdekjen ne dore, ne te njejten kohe do gjente forcen te ecte e te qante drejt asaj shtepie qe kishte kaq kohe qe qendronte perballe spitalit...
I ngjiti mundueshem ato shkalle te panumerta te cilat e sollen vetem ne kat te dyte, qendroi perpara portes se shtepise mendueshem, si mund ta nxirrte nga xhepi celsin i cili gjendej ne anen e majte te pantallonave...Qendroi aty per reth 5 min. dhe qante denueshem sa here qe mendonte se nuk mund te ndihmonte per asnje gje, e puthiste lehtazi foshnjen e vogel, e shtrengonte fort ne gjirin e tij duke ndjere se ngrohtesija e atij trupi te imet po shnderrohej ne akull...Me ne fund arriti ti bjere portes se komshiut duke i kerkuar ti hapte deren, hyri brenda dhe nga duart se leshonte Enushin e vogel, e mbajti ne krahe shtrengueshem derisa njerzit e tjere mberriten ne shtepi, atehere kur dikush u degjuar te thoshte: vdiq bukurija e lules se pare per kete pranvere...

[alvi]

Nuk ka nevoje per koment. Edi you have brought tears to my eyes with this one. Sadly beautiful.

[SyntheticZero]

thanx!

[SyntheticZero]

Bente ftohte ate mengjes nentori. Dielli ende nuk kishte lindur nderkohe qe ora 7 e mengjesit kish kaluar, e megjithate dukej te ishte 8 e mbremjes. Djali u struk nen pallto dhe qendroi te shihte shtellungen e avullit qe qe shkaktuar nga frymemarrja e tije. Faqet i ishin frengjisur nga te ftohtit, i prekte me duar dhe nga asnjera ane nuk ndjente gje, ishte sikur perkonte dy copa derrase me njera tjetren, te pakten kishin nje trajte jete, ngjyren temrresisht te kuqe, dhe kjo shkaktuar nga te ftohtit. Dy korba te zinj qendronin te ngrire diku ne nje cep, nderkohe qe me sqepat e tyre cukisnin e germonin nen pendet mbuluar nga pllakeza akujsh. Jeta dukej te ishte kaq e lehte per ta...ne cdo cast mund ti hapnin ato krahe te shmtuar nga erresira mbizotruese, e te iknin larg, e djali deshironte shume te ndante me to nje veti te tille, shume shpjet kuptoi q ishte nje qenie e rendomte, ishte njeri...U degjua nje britme e mbytur ne erresire, dhe nje dritare me shume u ndricua nga pallati qe i qendronte perballe. Nje familje tjeter qe kthehej ne jete, ne rutinen e perditshme qe niste nga nje e hene tipike ne mengjes.
"po une cfare bej ketu..." pyeti djali pa dashur te marrte nje pergjigje. Nderkohe qe veshet i kishin spikatur zerat tipik te gezuar te femijeve lozonjare qe shkonin ne shkolle ate mengjes, dhe mbi trupin e tij u ndje prekja e perparseve te zeza. Ne menje i erdhen shume kujtime te femijrise, si atehere kur gjkyshi e percidhte per ne shkolle, e gjithmone i falte ndonje monedhe te blente dic... Mendimet si zgjaten shume gjate, u nderprene njeheresh nga zilja e stacionit te trenit ku ai priste hutueshem shoqeruar nga korbet e zinj, dhe pikelat akullit qe sundonin hapsira te pafundme te atij qyteti ...tin, tin, tin, tin... "eshte ai qe shkon drejt maleve...ah sikur mund te hypnja e te iknja njeherazi larg qe ketu..."mendoi me vete. Keshtu dhe ai tren kaloi, ashtu sikurse erdhi, njerz hypen e zbriten, nje rutine e shpifur qe te vret syte ta shohesh. Djali ju afrua shinave te hekurta, duke qendruar nje hap larg tyre. E dinte dhe e ndjente fare mire qe per pak kohe aty do te kalonte nje tjeter tren. Ndoshta do te ishte treni i tij i fundit, udhetimi i fundit drejt nje udhekryqi te panjohur. Tin, tin, tin, tin... Degjohet zerisht zilja per te treguar se nje tren tjeter po vinte. Kesaj here degjohej te ishte nje zile me e fuqishme. Dhe dy hapa, dhe dy hapame tutje, e cdo gje do merrte fund, vetem dy hapa e ndanin nga fundi i erresires. Do kish ngelur vetem nje njolle kuqe nepermjet shinave qe per cudi ndrinin vetetimthi.
Djali mendohej ne do te ndjente dhimbje, ne do nuhaste aromen e mishit te tij shperndare copash mbi shinat e trenit te vdekjes, ne do e shihte gjakun e tij te ngjyroste zymtesine e trenit qe afrohej vrullshem... C'fare do te ishte gjeja e fundit qe do i shihnin syte? Ndoshta do ishin dritat e kuqe te trenit i cili do te merrte me vete dhimbjet qe e kishin munduar ate shpirt njeriu per kaq kohe pa reshtur. U kthye, ne mes te debores vuri re se po i afrohej nje siluete femerore. Syte e saj te jeshilte ndriconin erresiren ne te cilen djali kish humbur e ish shperfytyruar.
Ajo i foli -si jeni?-,
-e c'me pyet- ja ktheu djalime ashpersi. Nuk e la te fliste me gjate -perse nuk dalim sonte e pime nje birre me shoke-.
Birre...shoqeri...birre...shoqeri...keto dy fjale filluan te kumbonin ne veshet e djalit, nderkohe qe figura femerore qe kish perpara, humbiste trajten e vet dhe niste e fluturonte ne skajet e errta te mendjes se tije...Valle duhet te ishin pikerisht ato dy sy jeshile gjeja e fundit qe ai duhet te shihte? JO, ishin teper te mahnitshem per te qene gjeja e fundit qe duhet te shihte, gjeja e fundit duhet te ishte nje tmerr i vertet, nuk mund te bente dy hapa me tej...Birre, shoqeri...dhe vajza qe e shikonte...I duhej te pinte dhe nje gote me birre para se te nisej tateposhte ne ate gremin te pafunde, i duhej nje birre e fundit, nje mik i fundit, nje siluete femerore, dy sy jeshil qe vezullonin, dy buze te njoma qe digjeshin...
Portat u hapen, vajza buzeqeshi teksa hypte ne tren, nderkohe qe ai ende e ndiqte me sy. "ne djall vafte kjo mendja ime, jeta eshte kaq e bukur, dua te pi dhe nje birre tjeter, ndoshta 2-3...ndoshta me shume...., dua te shoh nje tjeter biondine, dua te shoh dy sy te gjelber...ndoshta te kalter, si te jene, sa me shume sy nga ku te thill gjithe c'fare mbartin per brenda! ...Edhe ate mengjes arriti te largonte nga mendja ato mendime kaq primitive, cmenduri njerzore, pesimizem lindur nga optimizmi, jete dhe vdekje, njeriu dhe treni...gjithcka ishte nje kotesire, nuk mund te sakrifikonte ate gote birre qe ja tundonte mendimet...nje gote birre, dy sy jeshil, dy buze te njoma ishin shume per tu lene pas... Po keshtu dhe ate mengjes treni u nis tamam ne kohe, me nje pasagjer me shume...

[Salambo]

te dy tregimet jane te mrekullueshme.shpresoj qe e para te jete thjesht fantazi, se eshte shume e dhimbshme dhe do ta kisha te veshtire te gelltisja nje realitet kaq te ashper...
ps:edhe poezite jane jashte mase te bukura...
my bestest wishes ...

[SyntheticZero]

flm, fatkeqesisht i pari eshte histori e jetuar, dhe e dyta fantazi...do te donja une dhe shume te ishin anasjelltas...

[Salambo]

sa keq...po edhe ti nuk rrije dot pa ma thene...edhe mund te kishe genjyer u know...fundja si thote Vani,po nuk genjyem nga do ta dinim qe ka te vertete e te genjeshter?!
ps: qepare m'u mblodhen lotet ne gryke,duke menduar se qe fantazi kurse tani po qaj me verte.

[SyntheticZero]

ok pra, genjeva genjeva, tani po genjej qe nuk kam genjyer...lol

[Salambo]

yeah ok there...don't overdo yourself...lol
po ku dhe kur ka ndodhur kjo ngjarje??
let me know more about it.

[SyntheticZero]

“I don’t love you!” The words stung more than the anything he’d ever felt in his life. Tears welled up within his deep green eyes as he looked upon her, his hand almost reaching out as if he hadn’t yet comprehended the words that had just left her beautiful lips.

“I never loved you Arenc! Never!” She screamed the harsh lie with a bitterness born of rage, of unfaithfulness and non-commitment. She never really knew what it was like to love, and yet here she was, nearly shedding tears over a guy she should care nothing for. He had only opened her heart, shown her what it was truly like to feel appreciated, cared for. Something no one else had ever given her, yet something that struck fear into her soul, a fear for something unknown to her.

Arenc flinched visibly from her words and looked as though he were a pup that had just been beaten by its master. His body shook slightly as tears spilt from agony-laden eyes, the corner of his lips arching slightly in a sad smile. “B-but…what about… that night…y-you…told me…you…loved…” His words faded off into nothingness as he reached out to touch her cheek as tender as a young child stroking the feathers of an ashen white dove.
His touch brought the aggression of her open palm to his cheek, her words loud enough for the entire restaurant to hear, “I lied! It was sex Arenc! That’s all it was and that’s all it ever will be! Stop dreaming and get with the real world!”

His tears flew like twin rivers down his face, his hand reaching up to touch the rose red, throbbing area of his cheek, his lips curved slightly in that stupid, unknowing little smile once more as he whispered, “Sometimes…dreams…are all we have Alisa…”
He turned and walked out the wooden door of the restaurant, his long, flowing black trench coat trailing behind in his wake.

Alisa fell to her knees, sobbing uncontrollably to herself, and leaned into the counter, attracting the stares of the many patrons to the local eatery. The only sounds within the building were echoing tears as they spilt upon the polished brick that Alyssa lay on. The sound of a gunshot split that somber silence.
“No…” She mouthed the words as if they would be her last and stumbled to her feet, barreling through the doorway.
Alisa burst out of the restaurant in a fearful frenzy; only to be stopped dead in her tracks at the sight of a trench coat covered body lying strewn across the parking lot.

“No!” She screamed at the top of her lungs and ran to the body of her once-lover, finding a stream of blood sliding across the rough pavement, oozing out from under his motionless body. She fell to her knees near his head and pulled him about her, weeping and sobbing uncontrollably as she rocked him back and forth. “The real world…may be…what you live for…but only dreams…live forever…” His blood-spattered lips uttered quietly as he took her hand weakly and placed it over the gunshot wound in the center of his chest, the blood seeping through her fingertips profusely.

“No…Arenc…I didn’t mean it…by god I didn’t mean it…” She whimpered and cried as she whispered the words to him. “I need you…please…lover…don’t leave me…” Her forehead pressed to his as she shook from fear and despair.

“Farewell…my love…” His lips spoke those last words just as the hand that held hers to his chest fell limp against his own body, his other dropped what was now a meaningless chunk of metal that merely clattered across the cement, just as his last breath slipped away. “No! Why!? Why God, why!?” She screamed again and again out into the sky, tears falling across her face and rolling down his, yet never did she ever receive an answer.

The crowd that had gathered around the two would-be lovers was fast forgotten within the despair of such an eternal love lost forever in the strands of time…