Rrefim: Rruga ime drejt Islamit

[StterollA]

Jam lindur në një familje ortodokse. Jam edukuar në frymën ateiste, sepse ashtu kërkonte babai im i cili ishte komunist, por edhe koha në të cilën jetonim atëhetë. Nëna frikohej të më dërgojë në kishë dhe të më kryqëzojë,me qëllim që mos të shkaktojë ndonjë pasojë për punën e babait. E di se gjyshja nga babai, fshehurazi prej tij, me dëshirë më dërgonte në kishë dhe m’i ka sqaruar gjërat e para mbi Zotin, aq sa vetë ajo dinte, ashtu me pak dije.

Më kujtohet se për herë të parë kam pyetur për qëllimin e jetës sime, për çka jam lindur pikërisht unë dhe çfarë do të jetë jeta ime, atëherë kur i kisha vetëm pesë vjet` e gjysmë. Qëndroja përpara pasqyrës dhe pyesja veten su ku është shpirti im, a mund të shihet ai me sy dhe ç’do të bëhet më të kur do të vdes…A do të shkojë në në Parajsë, apo në Ferr?Gjithmonë më kanë interesuargjërat abstrake, bota e padukshme dhe pyetjet në temën “fuqia më e math”.

Në moshën tetëvjeçare përjetova vdekje klinike pas operacionit të zorrës qorre, sepse ishte e punktuar mbi njëqind orë dhe gati sa kishte ardhur deri te sepsa. Faleminderi i takon All-llahut të dashur i Cili më ndihmoi ta përballoj atë krizë. Më kujtohet rruga nëpër tunel dhe tërë jeta ime e vogel e cila në ato momente kaloi para syve të mi, sikurse fytyra e udhëtarit në kupenë e trenit i cili kalon mu para jush… Më kujtohet, sikurse nëpër ndonjë mjegull të çuditahme, se, derisa isha në gjendje të pavetëdijshme, kisha parë engjujt përreth krevatit tim, një fushë të madhe dhe të ndriçuar përplot me luule të llojllojshme…

Dëgjova zëra të qet dhe të rehatshëm të cilët flisnin diçka pakuptueshme, më thirrnin me emër dhe ndjehesha sikur të jem në Parajsë. Përreth meje gjithka kishte dritë, dritë e madhe, e bukur, e kënaqësisë, e qetë. E di se pas zgjimit nga koma i kam pyetur mjekët me mantilët të bardhë se a jam unë në Parajsë, për këta ata qeshën dhe më thanë se nuk jam në Parajsë, por se gjendem në spital. Isha shumë i pikëlluar për këtë, nuk doja të jem aty…doja të kthehesha mbrapa, në atë fush të ndriçuar përplot lule të llojllojshme në të cilën lozin engjujt dhe thirrin emrin tim. Vizionin tim ua rrëfeva vetëm nënës time dhe më të afermëve. Mëndoj se askush nuk e kuptoj seriozisht, bile jo ashtu sikur e kisha kuptuar unë.

Bibla ime parë dhe pyetjet e mia të mëdha

Ashtu si ritesha, shtohej edhe interesimi im për mësimin fetar. Kërkoja të vërtetën në atë që njerëzit përreth më afronin, në krishtërizim. Meqë babai im hetoi se gjithnjë e mëshumë po interesohem për mësimin fetar, për ditëlindjën e pesëmbëdhjetë më bleu bliblën e parë. Unë atëherë shkoja shpesh në mësimin fetar dhe në kishë ku degjoja këndimin e korit kishtar. Bisedoja me njerëzit që ishin në fe dhge të cilët studionin teologjinë. Megjithatë, nuk kamgjetur përgjigjje të kënaqshme për të gjitha pyetjet e mia. Gjithmonë më habisnin teoritë mbi Një Zot i cili, në të vërtetë, ishte i trefishtë, dhe mbi ata se Ai ishte trupëzuar në trupin e Jezu Krishtit. Asesi nuk mundesha të kuptojë se përse serbët ortoksë kremtojnë festat, u lutën ikonave, ndezin qirinjtë dhe lënë të holla te ikonat… Kjo ishte në kundershtim me të gjitha parimet e fesë dhe së paku me dy prej dhjetë urdhërave të Zotit… Urdhëri i parë i Zotit është kështu: Unë jam Zoti ytë, mos merr për zota të tjerë përveç meje… I dyti: Mos i bëj vetes idhull, e as kurrfarë figure; mos ju përul, e as mos ju shërbe… Po pse pra atëherë, e pyeta veten, njerëzit kanë ikona në mur?... Këto a nuk janë idhuj? Si atëherë mund të sqarohetnocioni i Atit, Birit dhe Shpirtit të Shenjtë në Një Zot… Asgjë nuk e kisha të qartë. Më dukej se më tepër kam ditur për Zotin derisa nuk më çmendën plotësisht me këto teori… Nuk desha që t’u besoj. Nuk desha t’u robërohem idevetë rrëjshme dhe besimit të rrejshëm. Dëshiroja esencën, kurse atë nuk e gejta në krishtërizëm. Vendosa që më mos të shkoj në kishë dhe mos të puth ikionat. Nëse Zoti është Një, kam konsideruar se nuk mund të jetë Tre… njëshi është një, asnjëherë tre. Kisha bindjen time mbi Zotin dhe kjo sa për fillim më mjaftonte.

Takimi i parë me “civilizimin më të lartë”

Kur bëra tetëmbëdhjet vjet duhet të nisesha për në Amerikë në rrugë drejt shkencës. Shkova në bazë të këmbimit shkencor, në këmbimin e shkollave të mesme për një vit. Duhej të jetoja në familje amerikane. Nuk desha të shkojë në vendin e largët pa mbrojtjen e Zotit… Mendoja se rruga për tekn Zoti është vetëm përmes kryqëzimit. Nuk kam ditur për zgjidhje tjetër… Më kryqëzuan dy ditë para nisjes në Amerikë. Kjo ishte në verën e vitit 1992. Në Bosnje lufta shkonte flakë…

Në Amerikë jam shoqëruar me njerëz nga tërë bota. Më e afërt më ishte një vajzë nga Pakistani, muslimane… më kujtohet se kurr nuk më ka shkuar nëpër mend se si ajo, në emër të Zotit, mund të durojë tërë ditën pa ushqim në kohën e agjërimit të Ramazanit. Nuk e kam ditur… Nuk kam pasur se prej ku të kuptojë. Islami atëherë më tingëllonte si kërcënim, si diçka e tmerrshme, diçka që është plotësishtë dekadente dhe ekstreme. Lus All-llahun e dashur që të më falë për paditurinë dhe paragjykimet. Dëgjoja lajmet nga vendi të cilat ishin tmerruese… Serbët dhunonin, vrisnin, plaçkitnin nëpër Bosnje… Më dhimbsej ajo që njerëzit vriteshin mundimshëm dhe pa arsye… Pyetja vetën, përse… Zoti është Një për të gjithë ne… Më vinte turp të them se jam serbe. U ktheva në vendin tim më 1995, pas tre viteve të kaluara në Amerikë… Nuk mund të them se ishte shkelqyeshëm, sepse Amerika ofronte shumë, e unë atëherë nuk kam tëntuar për kënaqësitë e kësaj bote. Dëshiroja që ta qetësoj shpirtin tim, kurse këtë nuk e arrita atje ku standardi material kishte arritur kulmin e vet, kurse ai shpirtëror kishte rënë në zero. Atje shumica ishte e kthyer nga vlerat materiale, kurse rrëfimet e mia për pastërtinë e shpirtit, për dashurinë e të gjitha qënjeve dhe për Një Zot duhet të ketë tingëlluar çuditshëm. Fatkeqësisht, edhe unë arrita që në një kohë të bie në humnerë dhe fillova të marrë drogë dhe të shoqërohëm me narkomanë, gjë që emori haraçin e vet. Edhe pas kthimit tim në Serbi vazhdova të konsumoj marihuanë dhe të shoqërohem me persona negativ. Me gjithatë, në atë kohë disi filloi zgjimi im… Dalngadalë por e sigurtë, ndrëpreva takimet me njerëzit, të cilët shisnin dhe vetë konsumonin drogë. Ndërrova numrin tim të telefonit. Nuk delja në vendet e njëjta. U qetësova. Por, edhe më tej isha larg pendimit, atij të sinqërtë dhe të thellë. Edhe më tej ndjehesha e humbur dhe e zbrazët… por…

Zoti im është i mëshirshëm

Para dy viteve u njoha me dikë i cili ndoshta rrënjësishtë ndyshoi botëkuptimet e mia mbi Islamin. Ishte ky shoku i një të njohuri tim, postdiplomisti i Fakultetit Elektronik në Beograd. Edhe unë isha në studime, në Fakultetin Filozofik. Ai dukshëm kontribuoji që unë t’i përballoj të gjitha paragjykimet që kisha ndaj Islamit. Më pëlqente se ishte i matur, i butë, i sinqertë, asgjë që i përngjante vizionit të muslimanit që deria atëherë e kisha. Me flakë në sy fliste mbi Zotin dhe ishte i lumtur sikur fëmija i vogël derisa më sqaronte përse diçka është kështu, e diçka është ashtu në Islam. Më njohu me shumë miq të tij. Njëri prej tyre në një rastë më solli përkthimin e Kur’anit për ta lexuar. Me orë të tëra i kaloja para këtij libri të çmuar, shpesh duke qarë për shkakë të vërtetës e cila ishte në të, e lumtur që e kisha gjetur… E lexova prap për herë të dytë, prap, duke u dridhur para fuqisë së fjalëve që dilnin prej tij… Gjatë një rasti një prej miqëve të mij, musliman, deshti që unë t’i sqaroj përse ne ortodoksët mëndojmë se Zoti është njëri prej treve. Unë mbeta si e shtangur. Thashë se unë nuk besoj në atë dhe se besoj se Zoti është një, dhe se rrëfimet për trinitet janë të pabaza… Ai vetëm buzëqeshi… tani e dij se çdo të thoshte buzëqeshja e tij. Megjithatë, atëherë, para një viti e gjysmë nuk munda as ta supozoj se ç’do të ndodhë. Ai e dinte se unë jam afër së vërtetës, por lejoi që vetë ta zbuloja atë. Megjithatë, deri tek ajo unë nuk do të vija poqëse Zoti im nuk do të kishte lëshuar mëshirën e Vet mbi mua.

Në atë kohë intenzivishtë fillova të lexoj libra mbi Islamin… Gëlltitja literaturën…

Masgjepsesha nga tërë ajo njohuri mbi Islamin. E lajmërova motrën time se në zemër jam muslimane… se besoj All-llahun, Një dhe të Vetëm… se besoj se Muhamedi (a.s.) është i dërguari i Zotit. Agjërova dy javë të Ramazanit, edhe pse nuk isha ende “zyrtarisht” muslimane… Më pëlqeu. Nuk mund të përshkruaj tërë atë ndjenjë që kisha derisa agjëroja, gzimin tim të iftarit. Por, në tërë atë që kam bërë kamunguar diçka mjaft e rëndësishme dhe esenciale… mungonte namazi.

Më leni të falem

Por, e tërë ajo kthesë në mëndimet dhe veprat e mia nuk u pëlqeu shumë atyre të cilët më nihnin si ortodokse. Kërkova përkrahje te miqt e mi musliman të cilët i nihja. Megjithatë, ata frikësoheshin se vallëmos e bëjë atë për shkaqe të gabuara, dyshonin se nijeti im nuk ishte i sinqertë… Unë e dija se besoj në Kur’an dhe se ai i vetmi është i besueshëm. E dija se zemra ime ka gjetur rrugën drejtë se cilës ka synuar që nga fillimi i krijimit të vet. E dija se Islami është rruga e vërtetë… insistoja që sa më parë të shqiptoj shehadetin, kurse ata shtynin atë vendin tim. Përfunidimisht, në janar të ëktij viti kalova nëpër periullë të zymtë depresioni… Kisha nevojë të perulëm Zotit tim dhe tek Ai të gjejë mbështetje… Deshta të falem e nuk dija se si.

Me netë të tëra qëja dhe shikoja në qiell… lexoja Kur’anin. Pendohesha për shkak të atyre mekateve të cilat i kisha bërë në të kaluarën dhe për shkak të pakujdesisë time ndaj Zotit tim. Përfundimisht, për ta përshpejtuar atë, i luta miqt e mi, çiftin bashkëshortor, që të jenë dëshmitarë të mij… Që mos të më ngadalsojnë përsëri në vëndimin tim, u thashë se do të bëjnë mekat nëse unë vdes gjatë natës, nëse vdes si krishtete dhe varrosem si e krishtere. Ata ngadalësonin shehadetin tim duke dëshiruar që me këtë të më japin më shumë kohë ta njohë sa më mirë Islamin… Ato fjalë të mia ishin vëndimtare. Kuptuan seriozitetin e asaj që u flisja dhe se më të vërtetë, askush prej nesh as hnuk mund të supozojë se edhe sa pak apo sa shumë kohë ika mbetur të jetojë. Shkova tek ata, e ata më lutën që të vë shaminë mbi kokë. U ulën dhe më shikonin… Dridhesha dhe me zë thuajse në vaj thashë: Esh’hedu En La ilahe il-lAll-llah Ve Esh’hedu Enne Muhammeden Abduhu Ve Resuluhu…

Qënijen time e mbushi nje gëzim i çuditshëm… gjithçka që unë isha deri atëher, ishte e vjeter dalëngadalë vdiste dhe la vendin për nje ‘’unë’’ të ri dhe më të mirë, për dikë që do të jetojë dhe punojë gjithça ne jetë për shkak të kënaqësisë së All-llahut. Unë sërish u linda dhe sërish fillova të jetoj… Mëshira e Zotit u lëshua mbi mua. Ndjeva se si kam hequr një barrë të madhe nga shpirti im. Falenderimi i takon All-llahut, Zotit te botëve, i Cili më lejoj që t’i afrohem të Vërtetës, i Cili më zgjodhi të jem një nga robëreshat e Tij.

Miqtë e mi filluan të më urojnë dhe ishin vërtetë të lumtur per mua… Edhe vajza e tyre qe kishte tre vjet e gjysmë deshi që ta vëjë shaminë në mënyrë që të fotografohemi dhe ta madhërojmë atë moment… Isha shumë e lumtur kur falëm namazin e akshamit, të tre bashkërisht… Elhamdulil-lah, ishte ky namazi im i parë!!!

Më mësuan se si të fali farzet. Shum shpejt kuptova dhe mbajta mënd se si bëhet kjo. Së shpejti pas kësaj me dhuruan literaturen e dy sure, teshehhudin dhe salevatet i mësova me shpejt se dy javë. Të vërtetën e ka thënë All-llahu i Lartësuar në Kur’an: ‘’Atë që All-llahu dëshiron ta udhëzoj, ia zgjeron zemrën për (të prënuar) Islamin…’’.(El-En’am: 125)

Para disa ditëve fillova të fali edhe synetet e namazeve. Lus All-llahun e Lartësuar që të më japë fuqi të përqëndroj në atë.

Tani …

Tani jam Aishja… Dhe gjithmonëdo të jem Aishja… Në letërnjoftimin tim ende qendron Milena…por në zemrën time jeton Islami, dhe, nëse don All-llahu, do të angazhohem që çdo pjesë e qënies time dhe çdo pjesë e jetës sime të jetë thurur dhe inspiruar me Sheriat, Kur’an dhe praktikë të të Dërguarit të Zotit, Muhammedit (sal-lall-ahu alejhi ve sel-lem). Dëshira ime është që një ditë, nëse All-llahu lejon, të edukoj fëmijë të mij muslimanë, të cilët dotë jenëtë fortë në fe dhe të përqëndrueshëm në rrugën e vertetë, krenarë për atë se janë muslimanë, ashtu sikurse nëna e tyre. Dëshiroj që ata, nëse don zoti, me krenarita ta mbajnë te vertetën në zemër… Kurse e vërteta është Islami.

Pasha All-llahun nuk ekziston gëzim më i madh se gëzimi i besimtarit në namaz, besimtarit i cili përgatitet për takimin me Zotin e vet,i cili shpreson në Mëshirën e Tij dhe i cili gjithça që bën, e bën në emër të Krijuesit të vet për kënaqësinë e Tij.

All-llahu qoftë i kënëqur me të gjithë. Aminë!

Falenderimi i takon All-llahut, Zotit të botrave.

Marrë nga revista "Novi Horizonti" nr.35, korrik 2002
Përktheu: Shaqir Ismaili, Podgoricë

[Albioni]

Sterolla, te falenderoj per kete shkrim qe prure ketu. Le te shpresojme se shkrime si keto qe tregojne kaq bukur perjetime te tilla, do te ndikojne sadopak tek njerezit per te gjetur rrugen e drejte.

All-llahu te bekofte ty, dhe gjithe besimtaret e ndershem kudo qe jane.

[Seminarist]

Albionline!

Nje teme e tille do te ishte e respektueshme ne Forumin e Kuranit, e jo te trajtohet konvertimi i Milenes jo shqiptare ne forumin e kombit e fese.

Gjithsesi, edhe une do te mund ti jepja pa ekzagjerim, me nje minimum te pakten prej dhjetra deshmish Milenes, per nje realitet tjeter:

Zoti le te me gjykoje nqs une genjej

Nje here, nje person, ortodoks e pa veten ne krye te nje grupi muslimanesh (shqiptare), qe po shkonin se bashku per ne nje vend, ku muslimanet thonin se u shfaqej i pari i tyre. Se kush ishte i pari, une nuk e di, se nuk u permend ndonje emer, por di se ishte i pari i fese se tyre, me i madhi. Atehere, me te mberritur ne vend, ata i thane te krishterit ortodoks, se ja ky eshte vendi ku na shfaqet, edhe largohen.

Pas disa momentesh, ne ate vend fryn nje ere e madhe edhe e stuhishme, edhe nga hici shfaqet nje "arab" i erret ne pamje, i veshur me te bardha, pak a shume si shume arabe sot, edhe qendron para djalit te krishtere. Ky i fundit e pyet "arabin": Dmth ti je i pari i muslimaneve hee? Edhe me kete i ben shenjen e kryqit, me fjalet: ne emer te Atit, Birit edhe Shpirtit te Shenjte...

Atehere, arabi me te degjuar keto fjale, ka bere nje te uleritur aq te madhe, sa djali qe e ka pare kete vizion, nuk e kishte pare kurre, edhe disi sikur u tremb nga dhimbja qe i shkaktoi arabit, ndersa arabi i thote:Mos ba bej ate shenje se nuk e duroj dot!

Atehere, djali ortodoks, duke e kuptuar se me ke kish te bente saktesisht, ia ben serish, edhe aq here derisa arabi ngriu edhe nuk mundi te levize me....

pas kesaj beteje, ai nuk mundi te qendronte me ne gjendje gjumi, keshtu u zgjua menjehere me frymarrje te crregullt.

Po ky ka edhe deshmi te tjera....

ia kalofshi mire!

[StterollA]

klod pa dashur te ofendoj, por ne nuk besojme ne arabe, ne besojjme ne Zot (All-llah). Ti thuash qe muslymani "Ne emer te atit, te birit te shenjte" dhe te trembet... me duket e veshtire per ta besuar..

Sinqersiht,
BS

[Seminarist]

Pershendetje Sterolla!

Une nuk e tregova deshmine per te pare se sa e lehte ju duket ne te besuar, por per te treguar se cfare eshte pare, pamvaresisht se si ju duket juve.

Nuk ka asnje ofendim fare Sterolla, karshi meje per shkak te Milenes. Une njoh personalisht "Milena" qe jane kthyer ne Aishe (megjithese nje e dy, jo shume), sikurse njoh shume "Aishe" qe jane kthyer ne "Milena" (e keto jane me dhjetra, pse jo qindra e mijera ne Shqiperi).

Une respektoj vetevednosjen e lire.....

por ama edhe mua me duket e veshtire qe nje ortodoks (i vertete) te behet musliman..., apo ndonje gje tjeter...

shendet!

[StterollA]

Une s'njoh asnje "Ajshe" qe ka lexuar Kur'an e eshte kthyer ne "Milena"

[Seminarist]

Ja, para se te te lexoja ty, une isha duke lexuar deshmine e nje Siriani (arab, musliman) qe u kthye ne ortodoks edhe sot eshte prift.

Ka shume, Sterolla, sidomos ne Shqiperi. Tashti vertet qe nuk mund te flitet se ne c'shkalle ka qene islamiteti i tyre, por relativisht ata kane qene musliman.

Po ashtu Milena nuk ma ha mendja se ka qene ortodokse, thjesht nga shprehja......."me kryqezuan", qe perdoret me padituri nga te moshuarat. Nje besimtar thote "me pagezuan", ose me mire "u pagezova"!

[StterollA]

Prof. Dr. Murad Hofman është një diplomat gjerman me influencë, i cili në vitet tetëdhjetë është konvertuar nga feja katolike në fenë islame. Ka një karrierë mjaft të bujshme diplomatike. Për qeverinë e jashtme gjermane ka punuar si ambasador në Marok dhe Algjeri, si dhe si drejtor i informimit pranë selisë së NATOS në Bruksel. Është autor i disa librave mbi Islamin, që janë përkthyer edhe në gjuhët angleze dhe arabe. Është njohës shumë i mirë i Islamit dhe feve të tjera. Kërkesës sonë përmes internetit për të zhvilluar një intervistë të shkurtër me të, Prof. Dr. Hofman iu përgjigj me kënaqësi.


E.I.: A do të mund të na thoni shkurtimisht rreh biografisë suaj?

M.H.: Unë jam një gjerman, i lindur para 70 vjetësh, i martuar me një zonjë nga Turqia; autor i disa librave mbi Islamin, si “Ditari i një gjermani musliman”, “Rruga për në Meke”, “Islami si Alternativë“, “Islami në ngritje”, “Islami në mileniumin e tretë“, “Islami 2000”, shumica e tyre të përkthyera edhe në aglisht e arabisht. I konvertuar në Islam nga feja katolike në vitin 1980. E kam kryer detyrimin e haxhit në vitin 1992, kurse në umre[1] kam qenë mbi 6 herë. Kam studiuar drejtësinë në Gjermani (Munih) dhe në SHBA në (Union Colege Schenectady) në Nju Jork si dhe në Shkollën Juridike të Haruardit. Shkallën e magjistraturës (LL.M.) në Universitetin e Haruardit, kurse shkallën e doktoratës në Universitetin e Munihut në fushën e jurisprudencës.
Për 33 vjet me radhë kam punuar për Shërbimin e Jashtëm Gjerman, kurse karrierën time e kam përfunduar si drejtor i informimit i NATOS në Bruksel dhe si ambasador i shtetit gjerman në Algjeri nga viti 1987-1990 dhe në Marok nga viti 1990-1994. Që kur jam pensionuar, jetoj në Stamboll gjatë verës dhe në Aschafenburg (Bavari) gjatë dimrit.

E.I.: Ju jeni një person që i njeh dy fetë më të mëdha të botës; Islamin dhe Krishterimin, a mund të na sqaroni shkurtimisht çfarë bashkon dhe çfarë i dallon këto dy fe më me influencë në botë?

M.H.: Në termin e doktrinës, Islami ka më shumë gjëra të përbashkëta me hebrenjtë se sa me të krishterët, sepse muslimanët nuk i pranojnë dot nocionet krishtere si:
trashëgueshmëria e birit
inkarnacioni hyjnor i Isait a.s.
shpëtimi i Isait a.s.
Vdekja e Isait a.s. në kryq
Triniteti
Hierarkia kishtare
Monosticizmi
Sakramentet dhe hierarkia e misionit të priftit (si baptizmi) etj.
Kjo në fakt është shumë. Është për t`u theksuar se Islami në përgjithësi është më tepër racional dhe ka shumë më pak misterie si religjion në krahasim me Krishterimin. Si do që të jetë, megjithatë edhe elemente të përbashkëta të cilat i afrojnë këto dy fe, si besimi në një Zot, vëllazërimi, besimi në jetën pas vdekjes, normat morale po ashtu janë të ngjashme. Muslimanët dhe të krishterët janë aleatë të natyrshëm në një botë të dominuar nga ateizmi, agnosticizmi, materializmi, seksoizmi etj.

E.I.: Islami si fe është gjithnjë në rritje, dhe sot kemi shumë evropianë që janë konvertuar në Islam. Cili është sipas mendimit tuaj qëndrimi i qeverive evropiane rreth këtij fenomeni?

M.H.: Nuk është lehtë për shoqëritë evropiane të akceptojnë Islamin si rrjedhim i intolerancës së saj strukturale. Deri vonë Evropa ka qenë monoreligjioze. Po ashtu si rezultat i Kryqëzatave dhe okupimit osman në Evropën Qendrore, shumë prejudikime antiislame janë grumbulluar në ndërdijen kolektive evropiane.
Mirëpo tani shumica e evropianëve kanë filluar ta kuptojnë se Islami dhe muslimanët janë një e ardhme në Evropë dhe jo diçka që do të humbë dhe do të zhduket. Qeveritë evropiane, edhe pse pak me vështirësi, kanë filluar të pranojnë pluralizmin religjioz.
Problemi i tanishëm qëndron në faktin se si disa qeveri, sidomos pas 11 shtatorit nuk janë edhe më tutje të gatshme për integrimin e minoriteteve muslimane.

E.I.: Ju jeni qytetar i një shteti me influencë në Evropë, një shtet i cili i ka hapur dyert për të gjithë emigrantët, jo muslimanë dhe muslimanë. A i ka ndryshuar pikëpamjet e saj ndaj Islamit dhe muslimanëve Qeveria Gjermane pas sulmit të 11 shtatorit.

M. H. Pas 11 shtatorit jo vetëm Qeveria Gjermane, por edhe Qeveria Amerikane, Britaneze dhe Franceze kanë qenë mjaft të frikësuara për sulmet fizike kundër muslimanëve dhe institucioneve të tyre, prandaj u detyruan ta siguronin publikun se Islami është religjion i paqes, ndërsa terrorizmi nuk ka fe. Orgianizatat islame në Perëndim janë rritur në mënyrë enorme pas pranimit të tyre publik dhe pranimit të statutit të tyre.Për herë të parë Kancelari gjerman, Gerhard Shrëder e priti Dr. Nedim Iljasin, kryetar i Këshillit Qendror të Muslimanëve të Gjermanisë. Po ashtu pas 11 shtatorit të gjithë librat islamë u bënë librat më të kërkuar në tregun gjerman. Kërkesat për përkthimin e Kur`anit u rritën në masë të madhe. Tash një pjesë e landeve (krahinave) jugore të Gjermanisë, siç është Bavaria, me insistim kërkojnë futjen e lëndës së mësimeve islame në shkollat publike.

E.I.: A mendoni se sulmi ndaj Shteteve të Bashkuara të Amerikës ka ndryshuar marrëdhëniet në mes grupeve religjioze në botë?

M.H.: Sulmet mbi ndërtesën tregtare botërore në Nju-Jork dhe Pentagon, për sa i përket numrit të viktimave, nuk kanë qenë krimet më të këqija në histori. Mund të merret me mend vetëm rasti i shfarosjes së indianëve amerikanë, skllavërimi i të dobtëve në Amerikë, sulmet nukleare kundër Hiroshimës dhe Nagasakos, djegia e Dresdenit..., e të mos flasim për Aushvicin apo Serbrenicën. Mirëpo, fiziologjikisht ngjarjet e shtatorit kanë pasur një ndikim të jashtëzakonshëm, sepse amerikanët nga ky moment kuptuan dy gjëra me të cilat nuk janë ballafaquar më parë:
a. kuptuan se ata nuk janë të pacenuar;
b. kuptuan se shumë njerëz e urrejnë Amerikën fort.
Problemi gjithashtu është se amerikanët, ndryshe nga evropianët, refuzojnë analizimin e arsyeve që qëndrojnë prapa sulmeve të 11 shtatorit dhe në këtë mënyrë vazhdojnë të mbeten të pandërgjegjshëm për faktin se terrorizmi është rezultat i skamjes dhe varfërisë si dhe shkallëzimit të madh të padrejtësisë kundër muslimanëve në vendet siç janë; Palestina, Kashmiri, Çeçenia, Algjeria, Bosnja, Kosova dhe Maqedonia. Për të kuptuar këtë hallkë, nuk do të thotë të falim terrorizmin. Ajo që ndodhi më 11 shtator, absolutisht nuk është e justifkueshme, kur të merret parasysh se libri i shenjtë i muslimanëve, Kur`ani, ndalon rreptësisht vrasjen, vetëvrasjen dhe ekstremizmin. Ende ka probleme të pazgjidhura, veçse jo me anë të luftës, por me metoda politike dhe ekonomike, në mënyrë të veçant zgjidhja e çështjes së Palestinës.

E.I.: Cili ishte mendimi juaj kur dëgjuat për sulmin në Nju-Jork?

M.H.: Kur dëgjova lajmin e parë për sulmin në Nju-Jork, supozova se kjo mund të ishte një revanshizëm i kamikazëve japonezë për 274.000 civilët japonezë të vrarë në Hiroshimë dhe Nagasaki, ndërsa, kur kuptova se kamikazët e Qendrës Tregtare të Nju-Jorkut ishin nga radhët e muslimanëve, atëherë iu luta Zotit me fjalët “O Allah, Të lutem ruaji muslimanët – besimtarët e Tu“! Qe kjo lutja ime, sepse parashikova se nga ky moment të gjithë muslimanët kudo do të jenë të dyshuar si terroristë potencialë.
(Ngjashëm si në ngjarjet në Irlandën Veriore dhe në Spanjë, për të cilat të gjithë të krishterët janë të dyshuar.)

E.I.: Si e shihni të ardhmen e muslimanëve në Evropë?

M.H.: Pas ngjarjeve të 11 shtatorit, numri i muslimanëve në Evropë është duke u rritur, gjithashtu edhe nëpërmjet konvertimit. Deri tani, gjenerata e parë dhe e dytë e emigrantëve muslimanë kanë nisur të fokusohen në vendlidjet e tyre (Turqi, Indi, Pakistan etj). Rrjedhimisht, ata kanë bërë shumë më pak sesa kishin mundësi ta shtrinin Islamin në vendet e tyre të adoptuara. Përveç kësaj, emigrantët muslimanë deri tani kanë qëndruar të ndarë, jo vetëm në radhët etnike (p.sh. turq, kurdë, algjerianë, marokenë, shqiptarë, arabë), por edhe ne radhët sektare (sunii, shia, sufi etj). Turqit në Gjermani janë të ndarë në anëtarë të lëvizjeve si: DITP,ATIB, VIKS, MILLI GORUS, NURXHI, por më e keqja është se secili prej këtyre grupeve, si njësi fetare, bëjnë nderime të mëdha për udhëheqësit e tyre të veçantë (p.sh. Seid Nursi, Sylejman Tuhaha, Xhelaludin Rumi) si ndërmjetësues të besimit islam. E njëjta situatë është edhe në Francë dhe në Britaninë e Madhe.
E ardhmja e Islamit në Evropë do të varet nga fakti nëse emigrantët muslimanë do të lidhen apo jo me vendet e tyre të adoptuara dhe t`i përqendrojnë përpjekjet e tyre të daves (thirrjes), në ato vende, dhe vetëm në këtë mënyrë ata gjithashtu do të bëhen të aftë psikologjikisht për t`u bashkuar përtej kufijve etnikë dhe gjuhësorë. Nëse gjenerata e tretë e emigrantëve nuk do të realizonte këtë, Islami në Evropë do të mbetej një fenomen “hamendës” dhe do të përfundonte tek geto. Ky nuk është një apel për diçka të quajtur “Euro-Islam“. Ka vetëm një Islam. Por Islami shfaqet në të njëjtën kohë si një religjion (bashkues), por edhe në përballje me civilizime të ndryshme (jobashkues). Në këtë mënyrë muslimanët në Amerikë duan të tregojnë sa më mirë jo vetëm tiparet e muslimanëve, por edhe vetë të amerikanëve (si p.sh. dinamizmin, optimizmin, aftësitë organizative dhe metodën e mbledhjes së fondeve). Në të njëjtën mënyrë, muslimanët në Evropë janë po aq të bashkuar për të plotësuar anët themelore të tyre me veçori kulturore (jothemelore) evropiane (si përpikërinë, përsosmërinë teknike, drejtësinë dhe rregullat ligjore) në këtë proces, falë ndihmave të muslimanëve amerikanë dhe evropianë, gjithë Bota Islame do të triumfojë. Kjo mund të pritet në veçanti nga dhënia e të drejtave kuranore gruas muslimane, nga realizimi i parimit të institucionit të “shuras” në jetën politike islame, dhe nga pranimi i mekanizmit vetëkontrollues prej demokracive perëndimore.

E.I.: Cila do të ishte porosia juaj ?

M.H.: Porosia ime është e thjeshtë: Pas 11 shtatorit është posaçërisht e rëndësishme për muslimanët kudo që janë, të jenë të durueshëm. Gjërat do të ndryshojnë patjetër për të mirë. Ata nuk duhet të veprojnë në mënyrë shfajësuese, por me vetësiguri. Ne nuk po kërkojmë diçka të pandershme, ne po ofrojmë diçka esenciale për mbijetesën e civilizimit perëndimor, transhcendentalizmin. Muslimanët nuk duhet ta pranojnë se Islami duhet “të modernizohet” në frymën e “iluminizmit” të shekullit XVIII. Islami është religjion racional par excellence. “Iluminizmi“ ishte një formë proteste kundër abuzimeve të kishës reaksionare, një situate e cila kurrë nuk ka ekzistuar në historinë islame. Nuk mund të kërkohet prej nesh që t`i bëjmë gabimet e njëjta, të cilat çuan në rënien dhe margjinalizimin e kishave. Në kohën kur abortimet, martesat homoseksuale dhe prostitucioni janë legalizuar gati çdokund në Perëndim dhe njeriu është hyjnizuar, muslimanët janë krenarë që janë të fundit që u përmbahen ende në mënyrë integrale vlerave mbi të cilat më përpara bazoheshin civilizimet përendimore.

[sakip shehu]

o klod, leni llafet se kto pun i di shum mir. ja ta marrim qytetin tim ku jam rritur para se t'vi ktu. ne peshkopi, erdhen shum amerikane misionare, qe ti ndronin besimin njerzve. disa vajza nga gjimnazi, shkonin atje ne kishe, u vinte lezecem a ku di un pse, dhe te nesermen i shihje me kryq ne qafe. o vlla, ai s'esht besim i sinqerte, po thjesht menjelehtsi prej teenageri. pastaj per cunat e vetmja arsye tu bashkoheshin misionareve ishte se kishin gocat atje. ja kshtu. munet ka pas njerez qi u ka ardh frymzimi, ama shumica e ka nrru fen thjesht per tu be "modernista"

[Seminarist]

Shume bukur.........

por ju se pari nuk i njihni te gjithe.

Se dyti, ajo qe shume prej jush nuk kuptoni, eshte se konvertimi i perendimoreve, qofte edhe i atyre klerikeve katolike, qe permenden shpesh prej muslimaneve, si Adel Smith, eshte se u kthyen ne islam, pikerisht per arsye te pamjaftueshme.

Tek ata njerez, qe te gjithe, sheh vetem nje konvertim me bindje ne nje plan te paraqitur ne baze te "logjikes" mendore, e nuk sheh asnje deshmi te gjalle, se si qysh e perse......

[b]ndersa ne shume konvertime qe behen nder "muslimane", deshmohet per perjetime hyjnore. Raste te tilla ka shume ne boten islamike, e nuk po behet fjale per Shqiperine, ku njerezit rrezikohen me jeten e tyre ne rast konvertimi, ne baze te ligjit islamik te atyre vendeve.

Qe nga Mesjeta, ka patur disa intelektuale apo dijetare qe kane lavderuar Muhamedin. Por ajo qe ju nuk kuptoni eshte se Bernard Show ps ka qene njeri Anti-Zot, po ashtu edhe Nietzsche.....

Tashti, a jeni ne gjendje ta kuptoni ju se perse te tille njerez e lavderuan Muhamedin, e jo Krishtin? Ku ishte dallimi midis tyre?

Pergjigja ime vjen nga Ungjilli.......

Krishti pas pagezimit nga joan Pagezori, vajti ne Shkretetire, ku u vu ne prove nga djalli.

Nje nga provat e djallit ishte pikerisht ajo per te cilat "perendimi anti-krisht mesjetar e lavderoi Muahmedin, edhe pse nuk besonin ne Zot.

Dmth pika kur djalli i thote Krishtit se "mu fal edhe te gjitha MBRETERITE E BOTES do te ti jap ty"

Pikerisht ketu ka qendruar edhe kontroversiteti me i madh i Personit Krisht me boten Anti-zot, tek pika e kenaqjes se asaj qe njeriut i duket e mire, "mbreterore"......

Edhe pse te paturit e mbreterise se gjithe botes nuk ka ndonje gje te keqe ne vetvete, serish Krishti e refuzoi ate, sepse ato pa Zotin nuk jane me mbreteri.

Nietzsche me shoke, ngaqe nuk e konceptonin dot nje Krisht qe fiton ne perulesi, donin dike si Muhamedi qe aspiron te marre mbreterite e Botes nen sundim, edhe kete tip (qe Krishti e kundershtoi) e lavderojne, sepse keshtu e mendojne ata te miren e kesaj jete.......

Ndersa Krishti beri fjale per nje mbreteri tjeter....

***********

Adel Smithi, kur u konvertua nuk i ka ditur mire ceshtjet e autencitetit islam, por ka ditur ato qe i jane treguar. Ne Islam nuk ka patur ndonje here Opozite te lire liberalistash apo kritikesh, edhe koha po vjen qe keta te dalin, megjithe veshtiresite e menduara. Reformacioni i Islamit do te tregoje shume gjera qe sot jane propagande e verber.