Kreu i OKB: Pushtimi i Irakut i paligjshëm

[ATMAN]

LETËR E HAPUR PRESIDENTIT BUSH
--------------------------------------------------------------------------------
Z. President!

Po jua shkruaj këtë letër me shpresë që ajo do të merret në konsideratë pa marrë parasysh besimin fetar të shkruajtësit, ngjyrën e lëkurës së tij dhe ndarjen tuaj të re të bijve të Ademit në: të qytetëruar, që mbështesin pikëpamjet tuaja dhe barbarë, që nuk i mbështesin ato. Ndoshta kjo letër mund t'iu duket e çuditshme, sepse unë po ju shkruaj si një nga trashëgimtarët e profetëve dhe profetët, siç e dini edhe ju, u janë drejtuar tiranëve të tokës me shpresë që ata të mund të pendohen dhe t'i frikësohen Zotit të Botërave. Kështu veproi Musai (a.s.) kur ju drejtua Faraonit, Hamanit dhe Karunit; kështu veproi Isai (a.s.) kur ju drejtua romakëve dhe priftit të madh të çifutëve; kështu veproi edhe Muhammedi (s.a.v.s.) kur ju drejtua Ebu Xhehlit në Mekë, si dhe perandorit bizantin Heraklit dhe atij persian Kisra. Nuk është e domosdoshme që dëgjuesi t'ia verë veshin apo ta pranojë të dërguarin, por është detyra e këtij të fundit ta përcjellë mesazhin.

Ju shkruaj si anëtar i një bashkësie të shtypur dhe të përndjekur ashtu si Isai (a.s.) kur u përndoq nga çifutët, nga njëra anë dhe nga romakët, nga ana tjetër. Është për të të ardhur keq që Shtetet e Bashkuara të Amerikës, një komb i themeluar nga emigrantët që is shpëtuan përndjekjeve, ka marrë qëndrimin e Perandorisë Romane, që përndoqi pasuesit e Isait (a.s.) dhe u bashkua me armiqtë e besimit (jobesimtarët nga mesi i Bijve të Izraelit) për të vrarë profetët dhe pasuesit e tyre, në çdo vend dhe kohë. Asokohe Perandoria Romake pretendonte se ishte simboli i lirisë dhe vlerave të qytetërimit, tamam ashtu ju referuat ju Amerikës në deklarimin e tuaj të parë pas ngjarjeve të 11 shtatorit. Ajo ishte fuqia më e madhe e botës, trashëgimtare e qytetërimit grek, kishte senat dhe një fasadë demokracie. Qytetarët romakë gëzonin lirinë e fesë dhe të sjelljes personale. Të gjitha këto bënë që kjo perandori të ishte superiore ndaj të gjitha perandorive të tjera anekënd botës, por megjithatë istoria nuk flet mirë për të për shkak të krimit të urryer më të cilin ajo e njollosi reputacionin e saj: përndjekjen e të krishterëve. Për këtë arsye kjo fuqi e madhe i humbi vlerat e saj të shquara kur shtypi një grup besimtarësh në Zotin, i Cili vetëm Ai zotëron pushtet, fuqi dhe drejtësi absolute, i Cili është i Fuqishëm në ndëshkimin e Tij që ia vonon shtypësit për pak kohë, por që një ditë hakmerret mbi të.

Pikërisht kështu veproi Ai. Barbarët e veriut e mundën dhe e shkatërruan Romën, dogjën simbolet e saj kulturore dhe i dhanë fund arrogancës së saj në fillimin e shekullit të pestë të erës së krishterë. Dy shekuj më vonë, Zoti bëri që pasuesit e Profetit të fundit, Muhammedit (s.a.v.s.), të trashëgonin Tokën e Shenjtë, në të cilin pati jetuar Isai (a.s.). Kjo ishte një fitore e madhe për Isain (a.s.), sepse besimi islam, i cili kishte marrë dhe çliruar nga despotizmi dhe përndjekja pjesën më të madhe të botës së njohur, duke e mbushur atë me mëshirë dhe drejtësi, i shfaqi njerëzimit madhërinë e Isait (a.s.) dhe të vërtetën e mesazhit të tij si dhe meritën e nxënësve dhe pasuesve të tij, ashtu siç tregohet hollësisht në Kur'anin e Shenjtë. Bashkësia islame e konsideronte veten si hallkën e fundit në zinxhirin e gjatë të pasuesve të profetëve, që filloi me Ibrahimin dhe që përfshiu Isain dhe Musain (paqja qoftë mbi të gjithë ata) dhe i shpalli të gjithë botës se armiqtë e Isait (a.s.) ishin armiqtë e lirisë dhe vlerave të larta, veçanërisht çifutët, pa marrë parasysh se a e mohuan Isain (a.s.) dhe i nxitën romakët kundër tij apo u hoqën sikur e ndoqën atë, në mënyrë që të shtrembërojnë mesazhin e tij siç veproi Sauli i quajtur Pal. Gjëja më e habitshme është se njerëzit që provuan mundimet e shkaktuara nga tirania dhe arroganca romake u gëzuan për shkatërrimin e Romës dhe u habitën nga veprimet e barbarëve të veriut, ndonëse nuk i njihnin dhe nuk i donin ata, por sa shumë do të gëzoheshin ata nëse p.sh. Roma do të sulmohej nga të krishterët e shtypur? A do të kishte guxuar ndonjë t'i qortonte të krishterët se pse gëzoheshin apo shfaqnin simpati për sulmuesit?

Z.President!

Ne muslimanët jemi një komb i drejtë. Etika jonë nuk na lejon që të gëzohemi nga fatkëqësitë e të tjerëve dhe akoma shpresojmë se Shtetet e Bashkuara do ta rishikojnë qëndrimin e tyre dhe do të jenë më të drejtë, që të mund t'i konsiderojmë edhe një herë si të pafajshëm Shtetet e Bashkuara për shkak se ka precedentë që e inkurajojnë këtë shpresë dhe që tregojnë se si ne u jemi afruar dy hapa për çdo hap të tyrin dhe një milje për çdo lëvizje të tyre. Kur presidenti Uillson shpalli në fund të Luftës së parë Botërore 14 pikat e tij dhe veçanërisht e popujve për vetëvendosje, ai u përshëndet nga e gjithë bota islame si një qëndrim i drejtë kundrejt kolonializmit europian qe sundonte shumicën e popujve të saj. Muslimanët u gëzuan nga ky zë që dilte nga vetë kombet e krishterë, i cili thonte se kishte ardhur koha që t'i jepej fund diskriminimit racor dhe fushatave kryqtare si ajo e udhëhequr nga gjeneral Alenbi. Kështu popujt islamë nxituan për t'i besuar tërësisht këtij kombi asnjanës (SH.B.A.) dhe Shtetet e Bashkuara përfituan shumë nga kjo gjë. Veç vlerësimeve morale që fituan, ato arritën avantazhet më të mëdha ekonomike të historisë njerëzore. Besimi tek to nuk u trondit as nga qëndrimi i tyre i padrejtë në lidhje me formimin e shtetit çifut dhe mohimin që iu be popullit palestinez për të ushtruar të drejtën e tij të vetvendosjes. Popujt islamë u kapën pas shpresës që kjo politikë ishte thjesht një gabim që mund të ndreqej. Po ashtu edhe qëndrimi i presidentit Ajzenhauer kundrejt Agresionit Tripalësh kunder Egjiptit ishte një nga faktorët më të mëdhenj që inkurajoi vazhdimin e konsiderimit të pafajësisë së Amerikës dhe refuzimin për të dëgjuar deklarimet e komunistëve, që nuk ishin krejt të gënjeshtërta.

Megjithatë besimi tek Amerika dhe drejtësia e saj u trondit shpejt dhe ra përtokë për shkak të vetë sjelljeve të Amerikes, që erdhën në formën e provave të njëpasnjëshme, të cilat e hodhën poshtë pafajësinë e saj.

Ndoshtat të parat e këtyre provave absolute ishin veprimet e presidentit Nikson dhe sekretarit të tij të shtetit Kisinger gjatë dhe pas luftës se Ramazanit te tetorit të vitit 1973 dhe më pas ato të babait tuaj, presidentit Bush, standartet e dyfishta të të cilit njihen nga të gjithë. Iraku shkeli po aq, bile edhe më pak marrëveshje ndërkombëtare se sa ato që Izraeli i ka shkelur dhe vazhdon t'i shkelë. Justifikimet e Irakut ndaj veprimeve të tij ishin të ngjashme me ato të përdorur nga Amerika për t'ia bashkëngjitur Teksasin territoreve të saj. Ndërsa përsa i përket justifikimit të Izraelit për pushtimin e Palestinës, ai ishte më i keq se justifikimi i Anglisë për ta mbajtur Amerikën si koloni të saj dhe më i urryer se justifikimi i gjyshërve te tu për kryerjen e genocidit ndaj indianëve të Amerikës.

Ishte ky qëndrim kontradiktor që i detyroi popujt islamë të merrnin pjesë në demostratat shumëmilionëshe në mbështetje të një diktatori, të cilin askush nuk e donte më parë. Pastaj erdhi presidenti Klinton dhe administrata e tij çifute. Ai ishte më i preokupuar se ju dhe babai juaj për gjetjen e një zgjidhjeje për këtë problem, por ndoqi rrugën e gabuar duke përshkuar sulmin e tmerrshëm terrorist mbi Xhaminë e Ibrahimit (a.s.) në Hebron si jo më shumë se një "krim". Ju dhe ai e dini mirë se deri tani nuk ka pasur asnjë sulm palestinez mbi ndonjë vend adhurimi çifut. Kur ndodhi sulmi terrorist mbi Kana, ai nuk pati turp ta përshkruante ate "si një gabim pa dashje i bërë nga izraelitët në vetëmbrijtje".

Kur Izraeli u përball me një seri sulmesh me bomba, ai mblodhi të gjithë botën dhe udhëheqësit arabë në konferencën e Sherm Esh-Shejh-ut që të gjithë të dënonin "terrorizmin" duke injoruar masakrat e vazhdueshme barbare dhe zinxhirin e gjatë të tragjediveqë çifutët kryejnë kundër palestinezëve dhe arabëve, të cilat as që u zunë me gojë. Kjo bëri që popujt islamë të ndaheshin nga Amerika për shkak se ajo u diktoi të pranishëmve atë që deshi Izraeli dhe nga qeveritë e tyre për shkak se ato u dorëzuan përpara administratës amerikane. Ata, së bashku me vuajtjet dhe shpresat e tyre, iu kthyen grupeve të cilësuara si "terroriste" pa e çarë kokën për këtë cilësim, sepse konferenca u dha atyre një mësim të mirë në të kuptuarit e terminollogjisë së standarteve amerikane të dyfishta se kur Amerika vendos që dikush është terrorist apo ekstremist, kjo gjë i ngre ata në pozitën e heronjve legjendarë në sytë e të shtypurve dhe të dobtëve që kanë nevojë për pak ajër pas mundjes dhe nënshtrimit të tyre të gjatë. Ish-sekretari i përgjithshëm i NATO-s Vili Klaes deklaroi zyrtarisht se aleanca e kishte vënë Islamin në shenjestër si armikun e saj kryesor në vend të ish-Bashkimit Sovjetik. Nuk kamë nevojë për prova shtesë pas këtij etiketimi unik dhe provave që na vijnë përditë nga kudo: Filipinet, Timori, Kashmiri, Kaukazi, Ballkani, Sudani dhe shumë vende të tjrera, për të mos folur më për atë se ç'po ndodh në Palestinë pas përdhosjes së Xhamisë El-Aksa nga krimineli dhe terroristi më i madh i kohës sonë Sharoni që i kalon të gjithë të tjeret.

Ishte fati yt i keq pas fitores suaj të vështirë ne zgjedhje që të ishe bashkëkohës me atë kriminel dhe të vazhdoje aleancën tuaj te perjetshme srtategjike me të.

Ne muslimanët dëshironim t'iu shihmin te zgjedhur president dhe kemi prova se votat që ju dhanë fitoren ishin votat tona. Unë personalisht i kam këshilluar muslimanët që të votonin për ju. Disa prej tyre shpresonin se ju do të ishit më i drejtë se demokratët, ndërsa të tjerë deklaronin se çështja nuk ishte më shumë se zgjedhja e së keqes më të vogël nga dy të këqijat. Ne nuk vepruam kështu se i harruam krimet që partia dhe babai juaj kanë bërë në të gjithë botën Islame, por sepse ne jemi një komb i drejtësisë dhe i arësyes. I pëmbajtëm ndjenjat tona dhe bëmë zgjedhjen që menduam se ishte më e mira për ne dhe Amerikën. Menduam se ju do ta shpërblenit të mirën me të mirë, por ju bëtë krejt të kundërtën duke e rritur ndihmën materiale e paraardhësve tuaj dhe mbështetjen politike për terrorizmin sionist, siç ka ndodhur dhe vazhdon të ndodhë. Nga goja e çdonjërit në botën islame dilnin pyetjet: A ka ndërgjegje administrata amerikane? A ka ndonjë justifikim për këtë qëndrim të njëanshëm që ka tmerruar të tërë botën? Kur do të marrë fund? A është Amerika Izraeli i Madh apo Izraeli Amerika e Vogël?

Midis këtij konfuzioni dhe zgënjimi të vazhdueshëm ndodhën ngjarjet e 11 shtatorit. Nuk jua fsheh se një valë e madhe gëzimi pasoi goditjen që ndjenë muslimanët dhe cilido që ju thotë të kundërtën, i shmanget së vërtetës. Mendimi im është se Amerika që beson tek liria dhe demokracia, siç përsërisni gjithmonë në fjalimet tuaja, nuk duhet te tërbohej nga ky gëzim i vetëm dhe nuk duhej të kapej fort pas shpërthimit spontan të ndjenjave të muslimanëve. Ky komb, i cili e adhuron Zotin dhe beson tek drejtësia me shumë se çdo komb tjetër mbi dhe, nuk veproi kështu për shkak të armiqësisë racore apo dashakeqësisë. Së bashku me ta, kështu veproi dhe krejt bota, bota që ju përzuri nga Organizata për të Drejtat e Njeriut. 3000 organizata popullore u mobilizuan kundër jush në Konferencën mbi Racizmin në Durban. Më shumë se 40 kombe vuajnë nga bojkotet tuaja shtypëse dhe ndëshkimet ekonomike, pa zënë me gojë inkursionet ushtarake. Bile edhe mjedisi ju ka identifikuar përpara gjithë botës si armiku i tij më i madh.

Goditja që pësuan njerëzit nga fjalimi juaj i parë ishte më e madhe se sa goditja nga vetë ngjarja. Ai e barazoi krejtësisht Amerikën me lirinë, drejtësinë dhe vlrerat fisnike, ndërkohë që bartte një kërcënim të egër për hakmarrje në vend të një premtimi për bashkpunim të ndershëm. U munduan t'iu justifikojmë për shkak të goditjessë pësuar nga ngjarjet dhe nevojës për të absorbuar zemërimin popullor, por të gjitha, si deklarimet e juaja ashtu dhe veprimet qenë në të njëjtën mënyrë dhe zhdukën çdo mundësi tjetër.

Akuzat dhe hakmarrja e nxituar janë tragjedia e vërtetë për Amerikën dhe prova e vërtetë e vlerave dhe qytetërimit të saj. Aparati juaj i sigurimit, i cili mburrej se mund të kapte edhe mizën që fluturonte mbi Pentagon dhe se e merrte vesh sherrin që plaste tek eskimezët përpara se të ndodhte, u vërsul mbi hotelin dhe shkollën më të afërt të fluturimit, morën emrat e të gjithë studentëve apo banorëve muslimanë ose arabë dhe shpalli se ata janë terroristë.

Imagjinoni z.President sikur jeni midis familjes apo fisit tuaj mijëra milje larg dhe të dëgjoni apo shikoni lajmet që thonë se ju keni qenë pjesë e një aksioni vetëvrasës në një avion apo se ai u krye nga vëllai juaj që vdiq para një viti? A nuk do të kishit falenderuar Zotin që nuk jemi qytetar i atij vendi të qytetëruar apo besues në të ashtuquajturat vlerat dhe drejtësinë e tij? Veçanërisht kur populli juaj shumë i qytetëruar u përgjigjet thirrjeve tuaja, anëtarëve të kabinetit tuaj apo aparatit tuaj të sigurimit dhe fillon të sulmojë invaduesit barbarë në çdo pjesë të lirë dhe qytetëruar të vendit tuaj. Unë dhe populli i vendit tim (Arabisë Saudite) zbuluam se sa barbarë ishim kur një bandë perëndimorësh (nuk po i quaj terroristë, sepse kishin lëkurë të bardhë dhe sy blu) kryen një seri shpërthimesh në qytetet tona. Ne i shikonin në televizor duke pohuar krimet e tyre dhe megjithatë nuk bëmë as edhe lëvizjen më të vogël për të sulmuar ndonjë perëndimor në ndonjë qytet të vendit tonë, as i vramë ata, as i çveshëm në aeroportet tona për kontroll trupor, as nuk i futëm në izolim, lere më të nxitnin krejt botën për të formuar një aleancë kundër tyre. Jo, ne nuk bëmë asgjë nga këto që njerëzit tuaj të qytetëruar ua bënë fëmijëve dhe vëllezërve tanë muslimanë.

Ajo që na bëri të sillemi në këtë mënyrë është feja dhe etika jonë, për të cilën falenderojmë Zotin që na e ka dhuruar. Në këtë pikë dua t’iu pyes z. President, në se bota do t’iu zgjidhte për t’i dhënë një çmim popullit me morale dhe vlera më përparimtare, si dhe trajtimin më të mirë të të tjerëve, cilit nga të dy popujt do t’ia jepnit çmimin: popullit tuaj apo atij tonit?

A mos do të thotë kjo se ne ja duam të keqen popullit amerikanë dhe se jemi racistë për shkak të mënyrës se si na trajtojnë ata? Jo, kurrë! Ne besojmë se në përgjithësi populli amerikan ka cilësi shumë të mira, duke qenë më i afërti popull perëndimor me ne dhe dëshirojmë që të arrijnë të mira në këtë botë dhe tjetrën. Ata janë një popull shumica e të cilit beson në ekzistencën e Zotit dhe dhurojnë për bamirësi më shumë se çdo popull tjetër i botës (me këtë nuk nënkuptojmë kristianizimin e muslimanëve).

Prova më e vërtetë e mirësisë së popullit amerikan është fakti se ata e kanë përqafuar Islamin më shpejt dhe në numër më të madh se popujt e tjerë të botës dhe përpiqen për ta kuptuar atë më mirë, bile edhe pasi ju i quajtët muslimanët si përgjegjës për ngjarjet e 11 shtatorit pa pasur asnjë provë fajësie.

Ne i urojmë nga zemra gjithë të mirat dhe nderimet për këtë popull. E mira dhe nderi arrihen nga popujt duke bërë njërën nga këto dy gjëra:

1. Duke përqafuar fenë e Zotit që është e vetmja fe e pranuar tek Ai, feja e të gjithë profetëve: Islami. Duke vepruar kështu, Zoti u dhuron atyre mirësinë e kësaj botë dhe të botës tjetër.

2. Duke bërë paqe me muslimanët, duke i dashur dhe duke u sjellë mirë me ta. Duke vepruar kështu, Zoti i shpërblen ata me siguri dhe të mira në këtë botë.

Ky komb islam, pasues i Ibrahimit dhe Muhammedit (paqja qoftë mbi ta), është më i dashur tek Zoti se të gjithë kombet e tjerë. Ai që na nderon ne, e nderon Zoti dhe ai që na përbuz ne, e përbuz Zoti, ndonëse Ai mund t’u japë atyre ca kohë. Historia është dëshmitare për këtë.

Ju mund të thoni ose të tjerët mund të kenë thënë në emrin tuaj: “Unë kam kërkuar të falur për përdorimin e termit “kryqëzatë”, kam vizituar Qendrën Islame dhe i kam këshilluar njerëzit që të kontrollojnë vetveten”, por ne themi: “Jemi mësuar ta shohim Amerikën të shkaktojë plagë të thella dhe pastaj të vendosë një fashë të vogël mbi to, por sulmi juaj aktual mbi Afganistanin i ka hequr dhunshëm këto fasho dhe ka hapur një plagë në zemrën e çdo muslimani”.

Ah sikur z. President, pas asaj që bëtë të kishit shmangur terminollogjinë raciste nga fjalimet tuaja në lidhje me veprimet armiqësore! Do të kishte mjaftuar që thjesht, pa ndonjë justifikim, të deklaronit të drejtën për t’u sjellë me botën si të doni dhe për të ndëshkuar cilin të doni dhe kur të doni. Por ju vazhduat dhe e latë të hapur dëshirën për hakmarrje të pafund kur thatë: “Sot do të përqëndrohemi mbi Afganistanin, por beteja jonë është më e gjërë se kaq”. A nuk ju mjafton të shkatërroni një komb të tërë për shkak të një akuze të pavërtetuar kurrë kundër një personi apo organizate të vetme që është e detyruar të jetojë në atë vend? A është kjo armiqësi, që i tejkalon të gjitha vlerat dhe moralet, dhe që trondit çdo ndërgjegje të gjallë në botë, vetëm një pikë ujë në detin e hakmarrjes suaj?

A mos u ka dhënë Krishti (a.s.) gjithë këtë pushtet? Larg është ai nga kjo gjë! Bile edhe vetë Makiaveli nuk ua jep këtë shkallë pushteti. Precedenti juaj është vetëm Samsoni. A nuk i frikësoheni Zotit, ju që shprehjen “Zoti e bekoftë Amerikën!” e keni bërë slloganin tuaj? Si mund ta bekojë dhe mbrojë Zoti atë kur Krishti, i Dërguari i Tij, na mëson krejt të kundërtën e asaj që ju bëni? “Kush ju godet në një faqe, ktheji edhe faqen tjetër. Atij që të merr këmishën, jepi edhe pallton. Nëse ndonjë të tall për një milje, shko me të për dy milje”.

A nuk e kuptoni se kur e bëtë dëshirën për hakmarrje të pafund, cilësinë e kombit të qytetëruar, e keni quajtur Krishtin (a.s.) një barbar të paqytetëruar? Larg është ai nga kjo gjë! Por ju e keni hedhur poshtë Zotin dhe Krishtin (a.s.), dhe keni ndjekur sjelljet e papëve të Mesjetës që jepnin indulgjenca dhe çkishërime sipas kapriçove. Ju i keni dhënë një falje të përjetshmë vetes suaj, shtetit sionist dhe çdo tirani, ndërkohë që keni nxjerrë një çkishërim për cilindo që heziton të bashkohet me armiqësinë tuaj të pafund, duke i damkosur ata si terroristë ose përkrahës të terrorizmit.

Ju kërkoni me mikroskop të ashtuquajturit “grupe terroriste” në Somalinë e shkatërruar nga varfëria apo në kampet e refugjatëve palestinezë në Liban, banesat e mjerueshme të të cilëve kërcënohen çdo ditë nga terrorizmi sionist, por harroni se terrorizmi i tmerrshëm banon tek ju. Ai jeni vetëm ju dhe vetëm ju. Nëse nuk e besoni këtë, atëherë më thoni, sikur miku juaj më i mirë të vinte t’iu uronte pas dhjetë vjetësh për fitoren që shpresoni të arrini mbi armikun misterioz që keni shpikur, për ç’gjë do t’iu uronte? Supozojmë se do të thotë: “Z.President! Kemi vrarë një milion afganë, një milion irakianë, një milion kësoj apo asoj”, deri në fund të listëts suaj të mallkuar, a do të ishte ajo një fitore e qytetërimit, vlerave të larta, lirisë dhe demokracisë? Pa dyshim ndërmjet viktimave tuaja do të këtë të vdekur nga uria, vejusha të rreckosura dhe fëmijë. A do ta kënaqë kjo dëshirën tuaj për hakmarrje? Me paturpësinë më të madhe, ju do ta përdorni faktin se ata janë gjallë si provë që ju u kufizuat vetëm në shkatërrimit të shtëpive të tyre me baltë dhe kasolleve prej druri si objektive strategjike të bombave të zgjuara të luftës suaj të pastër që nuk vret njerëz.

Në këtë pikë, bota, që ju e keni shtypur për aq kohë që do Zoti, do të qeshë më në fund. Po, ata do të detyrohen të qeshin nga shakaja e qytetëruar e inteligjencës së mrekullueshme të raketave tuaja. Kur goditët Irakun, Irani bërtistë. Kur vutë në shënjestër Afganistanin gjatë sulmit tuaj të parë kundër atij vendi, ju goditët Pakistanin dhe njëra nga raketat tuaja të zgjuara zemëroi Gjigandin e Verdhë kur shkatërroi ambasadën e tij në Beograd. E pranoj inteligjencën e së paku njërës nga raketat tuaja: raketës Patriot që pa njërën nga raketat Skud budallaqe, e cila kishte humbur rrugën, e goditi duke e kthyer në drejtimin e duhur dhe e ftoi të hante drekë me oficerët e spiunazhit amerikan në Huber.

Për sa i përket të qenit të pastërta, e gjithë bota është dëshmitare se ju bëtë luftën më të pastër, por me një gabim të vogël: ndonëse e pastruat Hiroshimën dhe Nagasakin, pa dashje latë pak ndotje radioaktive atje. Ndoshta do ta kuptoni gabimin tuaj në Afganistan dhe do të tregoheni më bujar, duke i lyer me pak bojë të lirë amerikane.

Megjithatë, për hir të së vërtetës, duhet të themi gjithashtu se ka pak dyshime në lidhje me pastërtinë e luftës suaj në Irak, ku dëshmitarë kundër jush janë fëmijët, ndonëse ligji nuk e pranon dëshminë e fëmijëve, edhe sikur të jenë me miliona, ndërkohë që dëshmitarë në anën tuaj janë të rriturit nga klasa e diktatorëve dhe gjeneralët e tyre.

Z.President!

A mendoni se lista juaj, në të cilën shpallni emrat e organizatave terroriste dhe vendeve që mbështesin terrorizmin, do t’i shërbejë interesave tuaja? Apo do të jetë një provë e mëtejshme e faktit që bota është kundër jush? Kush ju këshilloi ta botonit këtë listë në të njëjtën kohë kur njerëzit zbuluan se shtëpia juaj ishte prej xhami dhe bile të thyer? Përse i bëni armiq ata që ju qëllojnë me gurë nga Japonia në lindje deri në Peru në perëndim? Gjatë situatës së rrezikshme të sigurisë në të cilën ndodhet vendi juaj, a nuk do të kishte mjaftuar që të zgjidhnit vetëm një vend dhe një organizatë? Apo doni t’i nxitni të gjithë ata që, në rast se ndonjë prej tyre kryen ndonjë veprim terrorist, të mund t’i quani muslimanët përgjegjës për të, në mënyrë që kryqëzata juaj kundër tyre të vazhdojë përgjithmonë?

Z. President!

Mos mendoni se dua t’iu numëroj gabimet e juaja të pakta dhe të harroj tonat që për ne janë të shumta. Jo! Do t’iu përmend një gabim serioz që kemi bërë ne muslimanët: ne nuk i harrojmë tragjeditë tona sa do kohë që të ketë kaluar. Imagjinojeni z.President, ne akoma vajtojmë për Andaluzinë dhe e kujtojmë përherë se ç’i bënë fesë, kulturës dhe nderit tonë Ferdinandi dhe Izabela! Ne ëndërrojmë ta rimarim atë. Kurrë nuk do ta harrojmë shkatërrimin e Bagdadit nga mongolët apo rënien e Jeruzalemit në duart e gjyshërve tuaj kryqtarë. Kjo do të thotë se ne, sipas mendimit tuaj, nuk jemi në atë nivel qytetërimi që gëzojnë gjermanët dhe japonezët që mbështesin veprimet e tuaja ushtarake dhe harrojnë trajtimin që u keni bërë në të kaluarën. Edhe muslimanët afrikanë që e përqafuan Islamin pas rënies së Andaluzisë vajtojnë si arabët, ashtu siç bëjnë edhe indonezianët që vetëm kohët e fundit kanë dëgjuar për Andaluzinë. Mund të jetë një problem për ne, por kush do ta paguajë çmimin pas pak?

Z.President!

Problemi juaj me afganët dhe muslimanët në përgjithësi është se ju jeni më të fortë se ç’duhet dhe ata më të dobët se ç’duhet. Çdo herë që ju përdorni forcë të tepruar apo e teproni në përdorimin e saj, del se kjo gjë është dobësi në forcë. Është një mister i madh hyjnor që na kujton atë që i ndodhi faraonit tiran nga Bijtë e Izraelit. Dëgjojeni këtë histori nga Libri i Shenjtë i Zotit:
(28:1-6)
Mos thoni: “Kush jam unë në krahasim me faraonin?” Ju u keni kërkuar muslimanëve atë që faraoni nuk ua kërkoi kurrë Musait (a.s.) dhe popullit të tij: që ata të mos ju urrejnë në zemrat e tyre pavarësisht se ç’iu bën dhe si i shtyp ata, përndryshe ju do të hakmerreni mbi ta. Kjo është cilësi vetëm e Zotit, sepse vetëm Zoti mund ta derdhë hakmarrjen e Tij mbi të gjithë ata që nuk e duan Atë. Nuk njohim asnjë rregjim diktatorial në historinë e lashtë që ta ketë trajtuar popullin në bazë të asaj që fshihej në zemrat dhe ndërgjegjen e tyre, lere më një demokraci e shekullit XXI-të.

Ju mund të thoni: “Ne kemi ndërmend të heqim çdo gjë që nxit urrejtjen nga hutbet, programet shkollorë, artikujt e gazetave dhe massmedia”. Ne ju përgjigjemi se nëse kjo është demokracia juaj, atëherë bëni çfarë t’iu pëlqejë, por të jeni i sigurtë se nuk do të keni sukses. Ne kemi mësuar ta urrejmë shtypjen dhe ta duam të vërtetën nga feja dhe Kur’ani jonë, që janë më të fortë se të gjitha mjetet tuaja dhe më të patundura se malet tuaja. Nëse ju refuzoni gjithçka, me përjashtim të arrogancës së forcës dhe çmendurisë së madhështisë, atëherë nuk ju mbetet tjetër veç shfarosjes së të gjithë muslimanëve me armë bërthamore apo biollogjike ose më ç’të doni nga arsenali juaj infernal.

Ju mund të pyesni: “Përse të gjithë kur disa prej tyre na duan?” Jini të sigurtë se nuk ka asnjë musliman mbi dhe’ që ju do, edhe sikur të dhurojnë gjak për ju, të ngrenë qendra spiunazhi për mbledhjen e informacioneve për ju apo t’ua lënë ju në dorë përcaktimin e programeve mësimore për arsimimin e popujve të tyre. Cilido që deklaron se ju do (dhe nuk ka asnjë musliman që ta bëjë këtë), ju do ashtu siç mund ta dojë preja e frikësuar gjahtarin e saj brutal.

Ju mund të thoni: “Ne do ta rikthejmë besimin e popujve muslimanë duke i ndryshuar qeveritë e tyre në sisteme demokratike dhe tolerante”. Ne ju themi se ju duhet vetëm të hiqni dorë nga trajtimi i keq që na bëni. Ju e shkatërruat popullin irakian si dhe shumë të tjerë, me këtë premtim. Ne nuk duam asnjë liri apo demokraci që vjen nga ju dhe nuk do ta pranojmë kurrë atë. Armiku i lirisë nuk mund të japë liri.

Z. President!
Ju këshilloj dhe ju vë përpara frikën nga Zoti, që të hiqni dorë nga veprimet armiqësore. Trajtojeni problemin me paanshmëri e durim dhe do të shihni se ne do të jemi me vetëpërmbajtjen tuaj. Armiqësia juaj tani është në fillim të rrugës, ndaj është më lehtë për ju dhe më mirë për botën. Nëse nuk veproni kështu, dijeni mirë se fillimet e lehta zakonisht pasohen me përfundime jashtëzakonisht të vështira. Për këtë arsye, ju kërkoj të mendoheni z. President, se nëse shkatërroni çdo vend që përfshihet në listën tuaj të terroristëve, a thua do të jetë vallë fundi apo vetëm fillimi? Veçse nëse doni të mbaheni mend në histori për Armagedonin dhe në këtë rast, nuk do të kishte histori.

Për këtë arsye, ua përsëris: Frikësojuni Zotit dhe mendohuni mirë! Paqja qoftë mbi atë që ndjek udhëzimin e Zotit!

Shejh Sefer Ibn Abdurrahman El-Havalij