Midis

[Henri]

Tek ty përplasem sërish (mamit)

Ne bisht te syrit
me piken e lotit lahesh
e paster dhimbja ime, e praruar.
Mbi buze,
psheretima e fundit te than qerpiket
t'i zbardh kripa floket
fije me fije.
Ne tru me thahet qumështi yt
Ti shpretkën ma bluan
me mallin lubi
në gjinjte e tu tash nginjet pritja.

[Henri]

(nga disa foto që pashë pardje... lufte)

Dhimbje
me shkrihesh
në palcë të shpirtit
më bluan frymën e as rënkimi s'del jashtë
Jo të vdekurit,
të gjallët ata
që kanë tmerrin mbi shpinë
e mbarten rrugës pa kthim
Ndodhi shume vite më parë
e prapë
brenda meje
as koha s'pranon të hedhë mbi të
emrin e saj.
Më le të endem të vetme
me mijëra fytyra të gdhendura mbi mua
të xhveshura
i zbehtë ajri para ndezjes së tyre
i purpurt gjaku që u mbulon dhimbjen.

[epidemia]

Ne tru me thahet qumështi yt



varg per antologji poetike...ah...nenat...malli...femijet...

[Henri]

e pra, pritja është si emri yt - epidemi. Ca presin kuajt e bardhë e princat e kaltër, ca të bukurën e dheut që shfaqet vetëm pas yllit të mëngjesit. Ca presin trenin apo autobuzin të vendosë në vend të tyre se në cilin stacion të zbresin. Ca pritje janë bullafiqe; me nga një mungesë për çdo palë dhjami, kurse ca të tjerave u kanë rënë flokët e u është kërrusur krahërori nga mungesa përkatëse. Kurse ca të tjera, krejtësisht të verbra, krejtësisht oktapode. Shtrijnë zgjatimet e tyre përreth dhe duke thithur ngulmueshëm çibukun e makthit, presin se çfarë do t'u bjerë për hise. Këto të fundit janë pritje histerike, i ndesh kudo, e kurdoherë janë të rrethuara nga një zhurmë magnetike sa të duket sikur po kalon pranë ndonjë koshereje bletësh në sezon mjalti. Mos më keqkupto, këtë nuk e bëjnë nga pavendosshmëria, por siç e thashë më lart, mungesa e të pamit nuk ua lejon luksin e përzgjedhjes, apo migrimit.

Ajo që unë kam më shumë për zemër është pritja anemike. Gjithmonë e uritur, aq sa shpesh arrin deri aty sa përtyp e ha edhe objektin mungues. E brishtë, verdhacuke, me një frymëmarrje që i ngjan tulatjes së zhurmave në zheg. Kjo pritje, gjithmonë e papunë, gjithmonë e gatshme të ndajë eksperiencat. Gjë me mend fundja, pasi aq të tejdukshme sa e ka cipën e barkut, vetëm një i verbër nuk do t'ia shikonte mungesat. Kjo pritje pret vetveten, andaj dhe për mua mbetet më e dashura.

[epidemia]

...pritje vetengrenese...pafund...pa fillim...(fillimi eshte aq larg saqe duket i harruar)...pritje me nje durim te ...padurueshem...

[Henri]

Po ti cila nga pritjet je?

[epidemia]

Po ti cila nga pritjet je?

Cila nga pritjet? Hmmm...pritja e...papritur, Henri!