Midis

[Henri]

Më çel- si gonxhe lulëkuqe,
të shohësh ç'do buloj,
të kuqen e gjakut a rozën e brishtë,
Më jep - e nëse palca jote shterr
mbi buzët e mia-përpëlitet e fundit pikë
Jepmu at'her,
aty ku stomaku prehet
prej kohësh i qetë!
derdhu brenda meje i gjithi!
E ardhur për përmbytje, deri në grykë,
tokat e tua vrullshëm kapërdij!

[Henri]

Në stinë shiu u krodha ditën e parë
e shiun deri sot e kam pasur mik
luajmë të dy kukafsheh'thi
si të marrë
kur rend rrugëve e me ngulm më thërret
i fshihem pas nje dritareje a nën strehë
E nëse zemra ime nga heshtj' e tij pulson
mbi sy ia ndiej puthjen,
të lëngët, qelibar
-"Jam prapë me ty, s'më sheh,
më ndiej atëherë!"
Por sot, ah Diell që mendjen ma pushtove
pa ditur se dhe ti më do si i marrë
t'u dhashë, me ty harbova
mbi lule ylber çelur, u putha petalet
Deri sa mbi buzë vesën ua ndieva,
të lëngët, qelibar...

[Henri]

Ti je era e lehtë
që më strukesh në gji.
E në të bardhin qumshtin tim nginjesh.
Për ty krahët i hapa
sa qiellit i nxorrën syte,
e klithi i gjithi skaj më skaj.
Tulatur të mbart në skutat e mia të pritjes,
ti - erë e lehtë që brenda meje shtriqesh,
e për dhimbjesh më kap,
thithkat e tyre me qiellëz thith
e nginjesh sërish!

[Shiu]

Në stinë shiu u krodha ditën e parë
e shiun deri sot e kam pasur mik
luajmë të dy kukafsheh'thi
si të marrë
kur rend rrugëve e me ngulm më thërret...

"A je ti ajo që duhet ta vras?!"

[Henri]

Mua mund të më vrasësh edhe më vonë shi; jam e fundit që mund të kem ndikuar sadopak në dhimbjen tënde .

Ashtu siç ndodh jo rrallë kur gërmon nëpër sirtare, kësaj here ndalesa e vëmendjes sime janë fotografitë. Ato të vocklat bardhë e zi, që duhet t'i ngjeshësh deri tek hunda për të shquar ç'bëhet në to. Jam unë, as tre vjeç, duke llogaritur vitin që është shkruar pas fotos. E njëjta buzëqeshje si në të gjitha të tjerat, a thua janë nxjerrë të gjitha në një ditë. Në një ditë të gjatë, ku unë kam ndërruar gjithçka për çdo shkrepje, rrobat, peshën, gjatësinë, stinët përreth. Vetëm buzëqeshja është varur po njësoj mbi skaje buzësh.
Këtu është dhe ime më. Më shtrëngon fort në krahun e saj të djathtë e koka ime del mbi të sajën. Aq sa ç'do t'ia kaloja më vonë, vetëm dy tre gisht. Nga po të njëjtat llogaritje, ajo nuk i ka më shumë se 26 vjet e ca muaj. "E shkreta mama - më del zëri nga fyti për t'u përplasur prapë në veshët e mi, - unë i kam shkatërruar jetën!". Në krahët e mi në këto çaste, një pjellë e imja do të më kish tmerruar më shumë se ndonjë fantazëm e s'do të kish qëndruar për asnjë çast të vetëm, jo më të kisha pasur kohë e/a dëshirë të dilja dhe fotografi me të. Do të ishte plasur në tokë, duke bërë një zhurmë pllaquritëse, pasi do kish qenë patjetër ndonjë bullafiq i shpifur e tejet i mishtë. E shkreta mama, duke rendur në punë e duke u kthyer me vrap sapo bie zilja e orës së fundit të mësimit. Duke më kuar mua një herë me trupin e saj, me lëngjet e saj. Duke harruar që stomaku i vet mbase po përpëlitet më shumë nga uria se i imi, që s'kisha bërë gjë tjetër gjithë ditën, vetëm ndoshta isha zhgërryer në ndotjen time të rradhës. E mjera mama, moshën time a më e re akoma, e kish kaluar duke thurur ëndrra për mua, aq shumë sa të sajat do t'i ishin zemëruar patjetër e nuk e qasnin më.
E vetmja herë kur ajo është më e vogël se unë, e brishtë, e re, ashtu si unë nuk e kam parrë kurrë, është fotografia. Sa dua ta gush në atë moshë, e t'i jap një këshillë a dy, ta njoftoj se dy tre vjet më vonë, po vazhdoi kështu e nuk filloi të mendojë për vete, do të ketë dhe një tjetër pjellë të saj, edhe një tjetër ca më vonë. Mjaft o ma, je e re. Lëre gjellën e shko luaj basketboll me shoqet, unë mund të lind edhe më vonë, në mos nga ty, nga dikush tjetër. Përse hekuros përditë o xhan, shko puth tët ëmë se shumë shpejt do plaket e s'do ta shohësh më të rendë nëpër oborr pas pulave. Më ler mua, unë nuk e di ende se çfarë më pret jashtë, kështu që nuk kam shumë për të humbur. Madje, po ta dija, ndoshta do të isha kapur fort pas mitrës tënde e nuk do kish shtërzim në botë që do më kish nxjerre prej andej. Dëgjomë, sot jam më e madhe se ty e mund të të jap një këshillë a dy...
Ajo vazhdon të ketë po te njëjtën buzëqeshje aq sa unë dyshoj se gjithë këtë kohë kam folur me vete, e jo me fotografinë. Në krahun e djathtë shtrëngon ende mua. Fustani i rri mbi gju e në pragun e tij marrin udhë dy këmbë të forta, muskul i zgjatur e i bukur, pa asnjë rrudhë a gropë...

[D&G Feminine]

Nga ma ke mare kete shkrim nga mendja ime! Kam nje fotografi te tille me mamin (mesuese edhe mami im), nuk eshte as 25 vjece aty dhe eshte aq e rraskapitur, sado e buzeqeshur, saqe goca e dajes tim kur ishte 5-6 vjec i thote: Halla, me e re dukesh tani (rreth 45 vjec) sesa te kjo fotografia. Gjynah qe femrat martoheshin qe 22 vjec atehere!

P.s. Varet nga kendveshtrimi ne fakt, kjo puna e moshes per martese...

[Henri]

E pra, pothuaj një vit, ke shumë të drejtë. Megjithëse shumë ditë m'u dukën si vite e shumë të tjera nuk zgjatën as sa të përjetësoheshin në një çast, përsëri rrëshkiti pothuaj një vit. Vërdallisem nëpër shtëpi duke shmangur kutitë me helmin e minjve - plot 7 prej tyre, e minjtë ende gëzojnë lirinë e plotë të së jetuarit. Dje madje një vocërrak që më habiti me lirshmerinë e të shprehurit të mendimit për moshën që kishte (mbase 10 ditsh?) m'u avit mbi buzën e sipërme teksa shijoja kotësinë e drekës mbi kurvatin tim aq të rehatshëm. Drejt e në kokërr të syrit më pa, dhe pasi e kuptoi se unë përtoja aq shumë sa as nuk u habita nga prania e tij, ia filloi vetë kuvendit, pa shpresuar në ndonjë pyetje nga ana ime:
-Të kemi bezdisur zotrote këto kohët e fundit? Se që të të hapej barku për t'u kujdesur për ne nuk ma ha mendja. Si nuk përtove, shtatë kuti plot mbushe sikur të ishim me qindra e jo një e dy. Pastaj ajo ngjyrë jeshile si bark kalamau, me gjithë mend mendove se mund të na ndillte e të na hapte oreksin?! Pah, ma shpife, e mua më ishe dukur njeri interesant!
Kaq tha dhe iku, duke tundur vithet anë më anë sikur ta dinte që po e ndiqja me vështrim. S'duhej të kisha qenë mirë, pasi ajo tundje joshëse vërtet më zgjoi një etje të tmerrshme seksuale dhe u ngrita vrikthi në këmbë. "Do ngjyra ti?! Patjetër, t'i jap unë ngjyrat. Kërkon larmishmëri? Ja dhe larmishmëria. Si të duket kjo e kuqe e ndezur, e përshkruan ndopak shpirtin tënd rrebel e të paepur ndaj kurtheve të mia? Po kjo e zezë si b*ythë kazani, a të bën gjakun të lëvrijë e të ndezë mornica? Merre dhe lejlanë pra, rozën, vishnjen, të verdhën!
Në labirinthin kuqe-zezë-verdhë-gri-lejla-uar dje bëra dashuri për herë të parë pas një viti. E mbështolla miun në pëllëmbë e fillova t'i ledhatoja fundbarkun me thoin e dorës tjetër derisa pushi i tij i hirtë u shpupuris sikur t'i kish kaluar një rrymë korrenti në nerva. Ngjethej e dridhërohej ai fatlum dhe trupi iu fry e i kaloi trefish përmasat e veta normale. Unë shihja vetëm ngjyra të përziera në dallgë ylberësh dhe trupin e lashë të lirë të shkallmohej nga brofjet e fuqishme të miut. Ia lidha bishtin fort pas gishtit tregues dhe e afrova pranë buzëve të mia tashmë të shqyera tejskaj, gjuha lëpiu kurrizin e tij të kreshpëruar dhe qiellza kërkoi për më shumë. Nje dehje ndjeva të më përhapet me klithma nga majat e gishtave deri tek qimet e vetullave, dhe në atë valë aq të nxehtë epshi, gishti u shkryth dhe fryma më firoi brenda mushkërive në një kapërdirje të madhërishme...
-E pra, sot, (pothuaj një vit më vonë?!) unë luaj me kuti helmesh për minjtë, dhe ende s'e kam marrë guximin të ngre çarqe, duke iu trembur endjeve të mia të hutuara dhe ndonjë ngecjeje në ndonjë prej tyre vetë. Ndërkohë, vetëm tavani i ka shpëtuar shkallimit.

[Henri]

Si rëra e imët e lumit pa fjalë
Në sy më thërrmohet trupi yt
një puthje,
një gushje
një ëndërr e shkarë,
Në prag të çdo zgjimi
ngashëren thellë ikja.
Të kthehem sërish një shtysë lus e pres
një qeshje,
te xhveshur nga unë dhe ti,
Kjo rrugë,
praruar si rëra e lumit,
thërmuar në pritje,
si trupi yt.

[Henri]

Veshtrimin e kam te mjegullt, jo vetëm sepse me ka levizur vatra e syrit. Edhe pas syzeve, ajo që shoh perreth është nje nderthurje ngjyrash. Mbizotëron ndryshku dhe portokallia përposhtë, kurse më siper grija sunduese e qiellit prishet vetëm nga një vinç gurkali. Edhe nga nje maje peme. Kur picëroj sytë e sipërmja puthet me të poshtmen, e molepsen aq furishëm sa më bën të mendoj se deri në atë çast asnjë nga dy pjesët qe përbejne kufijte e mi nuk kish qene e vetëdijshme për tjetrën.
Po të pamët ende e kam të mjegullt. Nuk e shquaj dot nëse ai send i hirtë në zhvendosje është aeroplan apo thjesht një sorrë e ndarë nga tufa. A egziston koncepti i "tufëzimit" ndë sorra? Shpesh i shoh bashkë, gjë që mund te pohoje se sorrave u pelqen shoqeria. Megjithatë, sa herë i ushqej në Jericho Beach, sorrat i leshohen njera tjetres ne fyt per nje therrime buke.
Pastrimi i xhamave te syzeve ma permireson shikimin mbase nje te njëzetën më shumë. Mjaftueshëm për të shquar ca kapilarë të imët shiu që fillojnë të përshkojnë të teposhtmen. Ç'ka ishte kafe e ndryshkur më parë tani po kthehet thjesht në një dyzim të grisë së qiellit - pellgjet kanë filluar atë që bëjnë më mirë në harkun tim të jetës - pasqyrimin.

Brenda është ngrohtë. Për të kuptuar këtë nuk me hyn ne pune qartesia e të parit.

[Henri]

You got it! It's raining. Except for Saturday - Saturday was a sunny day, but it was cold as hell. Boring weekend, we went to a graduation house party and I found myself more interested in the family cat than the conversations that were roaming in the highly congested air of the room. Why shouldn't I, the cat was dosed on catnip - her melodious breathing shifted me to a better self-solitude place. But then the rum & coke kicked in - and I wanted to leave, go home and screw and get screwed like Sunday was a make-believe concept and would never make itself present. No hang-over, never get those! I get the munchies at 8AM though - sex cravings again.
Well, if I didn't consider sex just another man-made obstacle in delaying our departure from "...the vessels that temporarily carry our souls until they are ready to be set free..." I would say I had a good weekend...