Kulla

[katana]

March 12, 2003
i try to climb your worded castle
strain to hold on till i reach that ivory tower.
the rocks are slippery and you've left nothing
for me to grab onto.
i can't find my voice to scream HELP!
ready, to let it all go?
if only there was something waiting.
for the height i have climbed is too low, i fear
if it killed me it would be too quick.


now more than a year later ... still my words.

[Cupke_pe_Korce]

Castles, like trees, are made for us to climb. "Fall if you must - they say - that's being alive!"

[kulla]

na ishte sec na ishte! na ishte njehere nje njeri qe ishte edhe poet. ne hierarkine e spiritualizmit ky poeti, si gjithe ata me te njejten grade me veten, nuk ishte me shume se nje argat, qe punonte per te miren e nje zot e di te kujt fuqie. dhe kete e kishte pranuar.
mirepo si cdo kush, punonte edhe per vete. ne periferite e shpirtit te universit, kishte filluar te ndertonte nje kulle. fjala ishte tulla, besimi ishte llaci, gjuha ishte kulla, sepse i ndjeshem ndaj zhvendosjeve te kontrollit qe e shtynin te ndertonte, e dinte qe ai qe ka mediumin, ka dhe pushtetin, dhe c'medium me te mire se gjuha mund te kishte.
jo jo, prit t'a filloj edhe njehere. na ishte sec na ishte. na ishte nje here nje djale, na ishte edhe nje vajze. ata duheshin, por bota ishte e eger.
"e c'faj te ka bota se je ********** ti"?
"ata duheshin, te them".
"genjen. ai nuk dinte ke donte, dhe konfuz prej kesaj injorance ndaj vetes, bente sakrifica".
"sakrifica"?
"po, po. sakrifica. mjere ajo qe ai mendonte se dashuronte, se heret a vone, ai do e sakrifikonte".
"dmth ti dashke versionin e pare te perralles".
"as qe te kerkova perralle. hic se dua, se mos me sakrifikon per hir te saj".

poeti ishte i dashuruar, sic ndodh te jene te gjithe poetet. nderkohe qe ai ndertonte kullen e tij, ajo i sillte buke e uje e llacin ndonjehere ia punonte edhe me besimin e vet. ne fakt kjo perralle nuk eshte fare per poetin. kjo eshte nje perralle per nje vajze qe donte nje poet qe po ndertonte nje kulle. autara quhej.
autara, si te gjitha femrat e kesaj bote, kishte te mbjellur ne gji deshiren mazokiste te sakrifices. ky eshte pergjithesim. e vecanta e saj ishte se ishte kokeforte, pothuajse gjithmone e dinte se cfare donte, dhe nuk ngurronte t'i jepte ndonje mesim abstinence poetit. ishte e kendeshme ne muhabet, e cliret, gati gati naive. ishte e bukur dhe poetin e donte, dhe edhe poeti e donte.

"jo or te them. ai nuk dinte cfare donte".
"ti as te sakrifikohesh nuk di. ne nje sakrifice zgjidhet qingji me i shendetshem, me i bukur, apo me i eger, ai qe dallon nga te tjeret. ndersa ti nuk po me thua asgje ndryshe nga te tjeret, qe une nuk di cfare dua. kete ma kane thene te gjithe".
"dmth nuk dashke as te me sakrifikosh? gomar. genjen veten. e gjithe kjo perralle idiote nuk do te qendronte ne kembe pa mua ne te".
"T'a ha gjuhen, neperke".
"**********. **** off"!
"po perrallen"?
"ti s'di te tregosh perralla. e cfare do me thoshe? perrallen e rozafes? apo do me tregoje qe rozafa dhe maria magdalena jane nje? apo do me thoshe qe madheshtia e rozafes nuk qendron tek sakrifica, por tek mjergullimi i identitetit, gjysmen te mbuluar, gjysmen jo? apo do me thoshe qe madheshtia e te gjitha perrallave ne fakt qendron tek mjergullimi i identitetit? ti nuk di te tregosh perralla".
"te gjitha keto do te t'i tregoj, por pasi te kthehem nga puna".
"pune te mbare"!
"mbare pac oj autare! po ti paske le ne dite te nemur"!
"ca do te thuash, po me mallkon"?
"jo eshte pergjigja e vellait te madh, kur rozafa vjen te muroset".
"ik ne pune, ik".
"love you kid. ta tregoj vazhdimin e perralles me vone".
"ok".

[kulla]

a dance,
a glimpse,
out of endless emptiness,
and then, in that you fall.
slowly rolling,
you learn to breathe,
to live, to love, to loathe.
the sun rises with you,
it sets,
and every day,
like the last,
you deal with your place
in a world of faces,
of feelings, of words.
you destroy what you built,
for your soul you pray,
your happiness you mourn,
you dare to hope,
broke,
alone.

a feast,
a trance,
a bestial image,
celestial balance,
and then, in that we fall.
we spit,
we eat,
in the sneaky silence
that surounds us,
we crawl.
we want a bit of you,
a bit of me.
with our ignorance
the perk is bliss.
we hiss,
our kiss, a bite.
peacefully,
from the earth you drink,
in our mouths you piss.

awakening,
into consciousness,
I fall.
I break my life with smiles,
my soul has fair wings,
I lift softly from the ground,
around me there are more smiles,
I feel the warmth,
I leave the pain behind,
I live,
I fly,
I laugh,
I love.