Verdhe

[nitROSHI]

Mendimi im shtrihet pertej kohes.
Me kohen hapesira m'paket
per trupin duhet vec nje bash dhe'
qe do te mbetet perjete
pertej kujtimit, e se shkuares se verdhe

Une do te behem tingull
se tingujt jetojne pafundesisht
mbushin torbat qe varen
mbi gozhdet e te papriturave
si bixhiklete resh ne qiellin tim te verdhe

si figurat e nje loje shahu
une ha ditet e mija
eshte loja qe humbas nga pak
e koha qe shteret
bashke me shtegtimet e lejlekeve verdhak

femra ime eshte magja ime
ne te do te gatuaj jete
me te bardhen e te zezen e syve
mbush kutijat e mallit
qe si tabele shahu
fluturon ne qiellim tim te verdhe

Do te dal nga vetja
duke perplasur fort kanatat e shpirtit
oshetima ditet e mija le te ther
ato ja flijoj perendeise se shterpesise
lus mbaresi per shtegtimin tim ne qiellin e verdhe

dhe fluturat e saj te brishta
perplasen me tingujt e hutuar
ngjiten der ne parajsen e humbur
qe gerrhet ne cepin tim te dhomes
a ne veshin e qiellit te zverdhuar

Aq shume me merr malli per te
sa behem balone e paqte
ngrihem der ne skaj te qetesise time
si deti psheretij per tingujt e shurdher
ne qiellin e zdherdhur nga dielli i shuar

[nitROSHI]

Ti vetja ime je e verdhe, si mjegulla, e ftohte dhe e paprekshme si ajo.
Une jam i uritur, si nata, i erret dhe i ftohte si ajo.
Lenkudet frymarrja ime, e kthehet po tek une, si nje femije qe ka frike te largohet nga oborri i shtepise.
Slitat e guximit, teshtijne mbi trotuare te mbushura me takime te paracaktuara vec ne mendjet plot imagjinate te deshtakeve.
Teshtin edhe sahati ne qender te qytetit, plot 12 here.
S'kam askend te takoj.
Eshte koha per tu vete takuar.
Nga te ftohtet kercas dhembet.
Me vjen te qesh me mimiken e stines, me humorin e saj.
Dhe qesh.
Ka kaq pak kalimtare ne rruget e ngrira tani, sa mund te hash nje darke intime tamam ne zemer te qytetit.
Ndizni qirinjte, dhe u thoni semaforeve te heshtin.
Dua te darkoj i qete, me veten ne anen tjeter te tryezes, tamam ne kete udhekryq plot pluhur kometash.
Ti vetja ime je e verdhe si nje vrap ne parkun e qytetit, ku gjithcka vjen era persil, sidomos lulet edhe pse lule s'ka.
Ka drita guximtare semaforesh.
Fiknin dritat, cigaret, c'te mundini.
Filmi fillon tani.
Nje film me pantallona te shkurtra, me ecejak ne koke.
Personazhi kryesor je ti.
Ti vetja ime e mbushur me paranoje.
Kerkon te shmangesh mundesine se vdekja mund te te gjeje te papergatitur.
Ben gjithcka qe te jesh gati, dhe harron se vdekja ka shkuar ne pastrim kimik.
Stina kollitet, e ti ske vene sot shallin e leshit.
Me shkel syrin, pastaj me thua se po te shohin.
"Kush"- pyes une.
Ti ngre supet sikur do te me thuash : "E ku ta di une se kush".
E ndjen veshtrimin e tyre mbas shpine, edhe pse ka kaq pak kalimtare ne qender te qytetit ne kete ore, sa mund edhe te akordosh violinen.
Po ti vetja ime s'ke kohe.
Ti duhet te pergatitesh per te vdekur, e vdekja ne anen tjeter te rruges pret te nderrohet drita e semaforit.
Ka frike mos e shtyp makina.
Ne qender te udhekryqit une qe ha darke tashme vetem, sepse ti vendose te ngriheshe e te rrije ne pritje.
Nje mjegull e verdhe mbulon gjithcka, dhe po keshtu edhe gjunet e zhveshura te filmit.
Ne salle degjohen kercitjet e karrigeve.
Ata qe smund te takonin veten erdhen ne kinema, per ti shpetuar ngerdheshjes se stines.
Sahati teshtiu vec 1 here, e une e di qe eshte koha te mbyllen semaforet, koha per te shkuar ne shtepi.
Ti je e verdhe si vdekja, qe ne anen tjeter te udhekryqit ku ne darkuam qendron serioze me smokingun qe sapo ka marre nga pastrimi kimik.
Edhe ajo pret te mbyllen semaforet, per te ardhur tek ty.
Darka me veten mbaroj, tashme ajo qendron perballe vdekjes, ndersa une me nje film me pantallona te shkurtra per dore marr rrugen per ne shtepi.
Veten dhe gjithcka le pas, tek fundosen nen mjegullen e verdhe.

[katana]

mashkulli perfekt gjithmon rrezikon te shtypet nga makina

[nitROSHI]

Une nuk i ve emer rastesive, mjaftohem vetem me nje "cudi", ngre supet dhe sakaq e harroj qe ndodhi.
Me fshihet gjithcka nga mendja ime, e cila tek ngrihet ne majen e gishtave per te pare me mire cudine instiktivisht mbulon fytyren e saj me pellemet e vogla, sikur don ti fshihet asaj duke harruar qe cudite jane ne koken tone para se te ndodhin.
Sepse ne fakt jemi ne qe u japim atyre statusin e cudive, ndersa te tjeret ( nuk di ke te klasifikoj ne kete kategori) mund ti varin ato ne telin e rrobave, a mbase ti blejne te konservuara ne kaseta videosh per t'ua dhuruar miqeve (neve), si forme te prekshme te moralit.
Njerzit zakonisht u tremben cudive, sepse ato pluskojne ne te pazakonten, e kjo i ben te frikshme si c'eshte e frikshme gjithcka e panjohur.
Kush tha qe njerzit jane qenie inteligjente????
Nuk mendoj ashtu , kur e shikoj qe gjithcka bejme eshte nje deshire per tu vete-skllaveruar nga rutina, e per te rene ne nje dembelizem ,(ne plot kuptimin e fjales),ne nje mungese te asaj qe une do ta quaja vulnet per te jetuar jeten, apo nje frike nga cudite, per tu fshehur nen hijen e paranojes qe leshon trupi i cudise.
Cudia mund te jete shume, mund te jete gjithcka, por jo thjeshte emer.
Ndoshta eshte nje mendim qe ka ekzistuar para meje.
Dhe ne fakt edhe kjo me cudit!!!