Ne Kerkim Te Vdekjes

[eris]

-Dua të vdes!
Xhon Weberi u ngrit rrëmbimthi. Kishte goditur fort xhamin e tryezës, plasaritja e të cilit i ftohu akoma më shumë qënien dhe i nxiti një limonti të përzishme. U ngrit vendosmërisht, kaloi në anën tjetër të ambientit ku punonte, iu afrua dritares.
Zyra e tij ndodhej mes qiejsh, në njërën prej grataçielave të Manhatanit, pikërisht në katin e tridhjetë.
-Jam kaq i velur me jetën,-i pëshpëriti vetes me një zë të lodhur dhe pasi psherëtiu çuditshëm, u ul sërish në tryezën e punës duke mbështetur duart e kryqëzuara në gjoks. Qëndroi pa folur në atë pozicion, u harrua në vetvete, thuajse u tret në hapësirë, humbi, u zhduk.Në këtë gjendje i bënte pyetje instiktivisht vetes dhe nuk i përgjigjej dot.
Kishte lindur i pasur. Jeta e tij ishte e ngjyer në ar. Ai zotëronte një aparaturë dollarë-prodhuese, vetveten, mbi të cilën mund të realizonte gjithçka që lindtte nga imagjinata e njerëzve të zakonshëm.E prapëseprapë nuk ndihej i qetë. Përkundrazi prej kohësh po torturohej duke kaluar netë të tëra pa gjumë.
I kishte provuar të gjitha argëtimet e botës. Globi nuk i fshihte tashmë asnjë kuriozitet. E kishte eksploruar tërësisht nga njëri cep te tjetri. Njerëzit e shihnin me frikë e adhurim. Emri i tij lakohej rrallë, e vetëm në raste të veçanta, kur ishte nder, të tingëllonte ai emër përkrah njerëzve më të shquar të kohërave.
Po tani, ç’kërkonte ky njeri?! T’u hiqte vizë të gjithave: të vdiste! Mos kishte shkalluar nga mendja?!
-Mos kam probleme me trurin?!- u vetëpyet një moment.
U sigurua që nuk ishte i çmendur. Argumentoi : -Nëse do të isha i tillë, aksionet e bursës do të kishin humbur pikë të kushtueshme. Përkundrazi unë tani jam në gjendje t’i dyfishoj, trefishoj, pesëfishoj brenda pak kohësh ato. Jo, nuk jam i lojtur. E atëherë ç’kam? !
Pyetja retorike i tingëlloi si një përgjigje e zbrazët, që ai e dinte mjaft mirë se ç’ishte.
I pati shijuar të gjitha të mirat e kësaj bote dhe befas, kishte rënë në një monotoni mbytëse duke u velur prej të gjithave. Kishte hequr dorë prej orgjive, publicitetit, nuk e tërhiqnin më bamirësitë e aventurat. Më e keqja nuk ndryshonte humor as kur merrte nëpër këmbë apo shtypte ndonjë nga sekretarët e tij, duke i pushur nga puna.
Nuk e joshnin më as flirtet me vajzat e bukura e të mistershme të Nju Jorkut. I kishte dhënë shkelmin gjithçkaje. Atë çast, kur ora shënonte 10:30 e mëngjesit, pak para pushimit të paradites, i bëri pohimin vetes nën një terrorizim të plotë shpirtëror:
-O Zot, s’më bën përshtypje më asgjë!
E atëherë gjithçka iu duk më qartë, më e këndshme. Ndjeu se po shlodhej. E kuptoi se nuk kishte forcë në botë që ta largonte nga gjendja e plogështisë ku kishte rënë. Vetëm Vdekja mund ta bënte këtë!
Nuk ndjeu asgjë të veçante kur ledhatoi atë emër në gojë. Në ambientin ku jetonte, ftohtësia e përqëndruar gjatë gjithë atyre viteve të punës, i kishte siguruar imunitet nga ngjarjet më makabre e kobzeza, përderisa ai ishte gjithmonë i garantuar jashtë rrezikut.
-Vetëm vdekjen nuk e kam provuar-tha me një dyshim e nënqeshje të vagullt nën buzë.-Mirëpo të vdesësh është një fjalë goje. Duhet gjetur si. Duhet gjetur ku. Duhet gjetur para kujt?
Imagjinoi titujt e gazetave të nesërmen e vdekjes dhe u skuq. Kishte ideuar dhjetëra lloj vdekjesh, por sapo fantazia e tij shkrihej mbi mendimet e errëta, gjithçka degjeneronte në një kënaqësi të sëmurë, që e shtynte t’i quante të turpshme vdekjet plot bujë, sensacion, shtrembërime të gjithanëshme.
-Familja ime është një institucion i akullt. Askujt nuk do t’i vijë keq për mua, ndaj do jetë më e këndshme një vdekje plot mister. Pas testamentit tim, ku gjithçka do ta shkrij e dhuroj mes njerëzish të panjohur të botërave të largëta, mund të vdesin e të therren mes tyre, shumë qënie gjoja afektive ndaj meje .
Vdekja ime duhet të jetë dinjitoze. Asnjë njeri nuk duhet ta përgojojë atë duke e mbiquajtur vetëvrasje të turpshme. Duhet që tek njerëzit që nuk më njohin, ajo të ushtrojë ndikimin e një dhimbjeje, dëshpërimi, e të tjerët të flasin: Sa keq! Ishte njeri i mirë ,i shkreti!!!
Iu afrua edhe njëherë dritares, i liroi në heshtje vidhat e xhamave, por menjëherë u tërhoq kur e përfytyroi veten të larë me gjak.
Frikën që ndjeu, e përzjeu me një lloj turpi të shpëlarë. U skuq kur mendoi se mund të jepte shpirt duke u përpëlitur nën këmbët e ndonjë nënpunësi leckaman të dorës së fundit, që do ishte pushuar rastësisht nga zyrat e tij. Vuri kapelen, hodhi sytë e zbrazët, pa jetë, përreth zyrës , kujtoi se e kishin përgjuar gjatë gjithë kohës, por s’bëri gjë tjetër veçse u nis jashtë…

***

-Eh, duhet gjetur një vdekje natyrale,- i përsëriti vetes.
Ngriti sytë drejt qiellit. Dikur kishte kërkuar të blinte të gjithë hapsirën e ajërt që i qëndronte përsipër, por kishte qënë një inisiativë fëminore e thuajse e pamundur. Tani i njëjti qiell, jo vetëm që nuk i ofronte një shenjë kthjelltësie e ndihme, por e shihte me përbuzje, pa treguar minimumin e mirëkuptimit.
Rrugës, i shkoi ndër mend t’i dilte para ndonjë makine. Gjithçka do të ndodhte në një tik-tak sekonde dhe të tjerët do të mendonin se qe një aksident dhe aq. Ndaloi hapin. Thuajse me vrap u drejtua në një nga rrugët kryesore të qytetit. Karvani i makinave ishte aq i gjatë dhe ato lëviznin aq ngadalë…Mund ta merrnin për të çmendur duke e parë të hidhej nën rrotat e atyre makinave, të cilat s’do t’i shkaktonin as gërvishtjen më të vogël.
Xhon Weberi u nervozua, shtrëngoi dhëmbët e kujtoi se u çmend. Gjendja e mjegullt, shpirtin që e ndjente të varur pezull përbrenda, pastaj tentativat e dështuara për vetëvrasje, e kishin përkeqësuar akoma më tej situatën e tij. E la karvanin e makinave në punë të vet dhe u nis pothuaj në drejtim të kundërt.
-Dita është e gjatë dhe medoemos do ta gjej vdekjen time,-i dha kurajo vetes.
Kështu kërkoi e kërkoi një vdekje sa më të denjë e të padukshme, derisa u lodh. Një çast kërkoi një vrasës profesionist për të bërë një punë të tillë, por dhe kjo iu duk një ide e dyshimtë e një harxhim i kotë parash.
E ndërsa po vërdallosej në rrugët e një parku të madh, sytë i shkuan te një grumbull fëmijësh, që klithnin e luanin të qeshur. E tërhoqi e qeshura e tyre, sikur iu rigjallërua ajo relike buzëqeshjeje e dikurshme në fytyrë, nuk vonoi dhe iu afrua atij grumbulli duke hedhur hapa ziliqarë në drejtim të lumturisë së tyre.
Jo shumë larg tyre i tërhoqi vëmendjen një fëmijë i vogël, që rrinte i vetmuar e vështronte me sy ziliqarë grupin e fëmijëve. Ai mund të ishte dymbëdhjetë vjeç, me asnjë rrobë tjetër në trup përveç pizhamave të dala boje, me një hije spitali në fytyrë. Dukej i hutuar, me sytë e zgurdulluar, të kërcyer, tamam sikur sapo ishte zgjuar nga gjumi. Ia vrau sytë ajo pamje, e për të vetmin çast harroi Vdekjen.
-Pse nuk luan edhe ti me ta? Nuk të pranojnë në lojën e tyre?!
-Jo, zotëri!
-Po përse, ç’farë iu ke bërë?
-Asgjë! Jam i sëmurë…
Xhon Weberi u habit që nuk e kishte vënë re më parë një fakt të tillë. Megjithëse fëmija reagoi plot krenari , ai ishte mjaft i dobët, i zverdhët, dridhej papushim dhe buzën e sipërme e kishte të mavijosur fare. Veç kësaj, kishte edhe ca njolla të kuqe, thuajse të çuditshme, të përhapura në duart dhe në shpatullat e dala. Xhonit iu dhimbs:
-Sëmundje ngjitëse është?
-…!
-Si të quajnë djalosh?
-Tom, zotëri!
-Mirë, Tom, unë po shkoj njëherë e po bisedoj me ata zotërinjtë. Mbase binden e të futin në lojë.
Ndërkaq iu afrua grupit të fëmijëve dhe i foli:
--Pse nuk e pranoni edhe atë djaloshin në lojë? Ai ka shumë dëshirë të zerë miqësi me ju.
-Ai është i sëmurë, zotëri,-u dëgjua në korr zëri i fëmijëve.
Xhoni futi dorën në xhep, nxorri prej aty një tufë kartmonedhash e u tha:
--Nëse do të luani me të, të gjitha këto janë për ju…
-Por ai ka AID-s, zotëri!
Pas kësaj turma e fëmijëve qarkulloi gojë më gojë shprehjen : “Ai ka AID-s”, dhe fjalët e shqiptuara prej tyre erdhën tek Xhoni si një re e acartë, që i ngriu qënien, e bëri të reflektohej në të mirë të atij fëmije. Kështu ai filloi t’i afrohej djalit të sëmurë. Nisi ta shohë me vëmendje, sikur po kundronte një vepër arti. Çuditej me vdekjen e formësuar në trupin e atij fëmije. Përsëri iu ngjall së thelli neveria për veten. Vështrimin nuk ia ndante Tomit 12-vjeçar, me flokët e prerë shkurt, keq, gati të rrëzuar vende, vende. Sytë jeshilë, të zbehtë, me një ndriçim gjithnjë e më të largët, të bënin të harroje gjithçka duke vështruar atë fëmijë, pamja e të cilit ishte aq e dashur dhe e adhurueshme.
-Një vdekje e ëmbël, e bukur, fëminore,-deliroi Xhoni, duke pohuar sublimitetin e asaj vepre të sigluar nga vdekja.
-Ç’të thanë zotëri?-pyeti vetëvetiu fëmija, pa dalë nga gjendja e përhumbur ku ishte dhe më parë.
-Ata janë të gjithë të ligj, Tomi…
Dëgjo, a ta ka qejfi të shëtisje sot me mua rrugëve të qytetit? A ke dëshirë të hipësh në makinat më të shtrenjta, të filmohesh me telekamera, të bëhesh i njohur e të të duan të gjithë?!
Sytë e fëmijës shndërritën. Ai iu hodh në gjoks Xhonit.
-Dua, si s’dua klithi, duke imagjinuar shokët e vet që do ta shihnin me adhurim e habi.
Ende i pabindur në logjikimin e tij, Xhoni kujtoi se në një mënyrë apo një tjetër, në kontaktin e vet me fëmijën do ta takonte vdekjen, atë që po kërkonte me aq ngulm. Ai supozoi se kërkesat e tij mund të transmetoheshin përmes fëmijës diku, atje lart, në ajër, dhe ai nuk do të kishte më kohë e nevojë të lodhej netë të tëra duke fiksuar tavanin plot pagjumësi.
-Xhaxhi, edhe unë do t’i bie sa herë të dua burisë së makinës, e njerëzit prapë nuk do më shajnë, por do më përkëdhelin,-tha me një zjarrmi mahnitëse dhe entusiazëm çmenduritës fëmija.
Xhonit iu thye diçka përbrenda. Nga ajo frazë, iu mëshirua aq shumë fëmija, sa nuk u mendua shumë kur e përqafoi. I afroi frymën e vet në fytyrë e ndjeu ajrin e ngrohtë ta guduliste në mjekër. Ai ajër binte një erë të pastër, freskuese, vdekjeje. Xhoni u habit nga shija që ndjeu. E ndërsa po shijonte këtë ndjesi, ra pre e një situate të papritur.
Tomin e kapi befas një kollë mbytëse, torturuese. Nisi të dridhej e të belbëzojë fraza që përmbanin makina, telekamera, buri, njerëz, shumë njerëz. Xhoni e kishte shtrënguar instiktivisht, por kur kuptoi që po shtrëngonte vdekjen, apo më saktë njerën prej formave më të mistershme të saj, u pështiros nga gjithçka, instiktivisht shtyu tutje atë fëmijë. Gjaku që shpërthente nga kolla e Tomit, e spërkati kostumin e shtrenjte të Xhonit. Pastaj u përskuqën këpucët e tij. Xhoni ndjeu të ngjyrosej me gjak vdekjeprurës toka, pemët, natyra e globi në tërësi. Filloi t’i vinte rrotull qielli . I njëjti qiell që dikur e donte të gjithin për vete, zbriti poshtë, tek këmbët e tij të përgjakura, ndërkohë vetë Xhoni po ngrihej lart, shumë lart, në botën që po kërkonte prej kohësh…

***

-Alo…Po, as unë nuk e mora vesh. Më duket se më kapi gjaku…E si mund të sillesha ndryshe, kur ai fëmijë erdhi dhe u shtri pa të keq nën këmbët e mia? Eh, u tremba pak, prandaj e shtyva…Po doktor, të kuptoj…Domethënë analizat më dalin mirë…Faleminderit Zotit! Edhe ty faleminderit!

Xhoni uli receptorin. Thirri asistentin e tij dhe e urdhëroi të bënte shkurtime në punë, të ngrinte 2 përqind çmimin e naftës, e të tjera si këto..
U ul në tryezën e vet, pastaj u ngrit prapë. U drejtua nga dritarja dhe nisi të shtrëngojë vidat e liruara të xhamave. Ora shënonte 10.30, pak para pushimit të para dites. Në orën 12 kishte lënë një takim me psikoanalistin …