Fragmente interesante librash

[shigjeta]

Po shtoj nje pjese tjeter nga Alkimisti qe nuk ka pak qe e mbarova . Ka vertet shume pjese te bukura per te cituar. Sot po zgjedh njeren prej tyre:

"Eshte nje liber qe thote te njejtat gjera, pothuajse si te gjithe librat e tjere ne bote" - vazhdoi burri i moshuar. "Pershkruan pa-aftesine e njerezve per te zgjedhur fatin e tyre. Dhe perfundon duke thene qe cdo njeri ne fund te fundit beson genjeshtren me te madhe ne bote"

"Cila eshte genjeshtra me e madhe ne bote?" pyeti djali, komplet i habitur.

"Eshte kjo: qe ne nje moment te jetes tone, ne humbasim kontrollin e asaj cfare ndodh rreth nesh, dhe mendojme se jeta jone fillon kontrollohet nga fati. Kjo eshte genjeshtra me e madhe ne bote"

[leci]

Nga Dopio Enderr e Artur Schnitzler
Dy fjale mbi autorin.
Sigmund Freud per shume kohe esitoi para se te takonte kete shkrimtar per friken e ngjashmerise .Dhe ndoshta asnje shkrimtar ka pershkruar me aq force dhe evidence fantazmat e endrrave ose realitetit.Ngel nje nga klasiket me te rendesishem te 900'

Ajo qeshi dhe mbas nje hezitimi te shkurter tha-Falenderojme fatin qe na nxorri pa asnje konseguence nga te gjitha aventurat,nga ato te vertetat dhe nga ato te enderruara.
Je e sigurte?-u pergjigj Fridolin
Kaq e sigurte sa qe ndjej qe realiteti i nje nate,dhe ai i nje jete te tere,nuk duan te thojne ne te njejten kohe edhe te verteten me te thelle.
Dhe asnje enderr nuk eshte teresisht enderr-shtoi.
Albertine mori midis duarsh koken e te dashurit dhe me perkedhelje-Po tani u zgjuam per shume kohe-
Per gjithmone donte te shtonte Fridolin por para se te thonte keto fjale ajo embelsisht i vuri gishtin perpara buzeve dhe pershperiti lehte:Nuk mund te njohim te ardhmen.
Ngelen keshtu ne qetesi,njeri afer tjetrit,pa enderruar deri kur si çdo mengjes trokiten ne dere dhe nje rreze dielli qe hynte nga tendat e e qeshura e nje femije filluan nje dite te re.

[ATMAN]

Rruga e Bardhë





Një natë në ëndrrat e mia pashë të ardmen plot shkëlqim,
Një shi i heshtur dritash rigonte pa pushim...

Punët venin mbarë si tiktaku i gëzuar i një ore,
Një nga një ishin fshirë ngatërresat shekullore...

Dhe çdokush me mirësi i fliste tjetrit, me zemrën në dorë
Nga musllukët e mermertë rridhte uji prajsor.

Dhe ja, duke kaluar engjejt me fytyrat plot mirësi,
Ikën duke na i ringjallur shpresat nji edhe nga nji.

Një botë të rè krijonin pa pra, pa të dytë...
Çdo anë i përngjante qiellit, të lbyrte sytë.

Shkarkim rrufeje djelmoshat jigitë, u befasova,
Ah, ndoshta për sihariq ish koha, e kuptova.

Me fytyrat ngjyra befasuese djem e vajza pashë,
E kuptova plotësisht: ata engjëjt janë, me vete thashë.

Pa bezdi, pa u ngopur, u vërtita nga çdo anë,
Atyre që pinin dritë nga një çezmë e madhe, u erdha pranë.

Me falenderime shëtitësit krah për krah duke ardhë,
Pastaj rrotull e rrotull u derdhën në Rrugën e Bardhë...

[leci]

Ernest Hemingway
Nga ky shkrimtar kam lexur pothuajse gjithçka.
Duke filluar nga Addio alle armi,Per chi suona la campana,Il vecchio e il mare,Il giardino dell'Eden,I quarantanove racconti..
Po citoj nje fragment nga libri "Plaku dhe deti"

Mendonte perhere detin si "la mar",ashtu si e quajne spanjollet kur e duan.
Nganjehere ata qe e duan flasin keq,po perhere sikur po flasin per ndonje grua.Plaku e mendonte perhere si nje femer detin.-
Konsiderohet si virtyt te mos flasesh,ose vetem ne raste te veçanta,ne det.
Plaku e kishte respektuar perhere kete rregull,por tani shpesh thonte me ze te larte mendimet e veta.
Po te me degjojne te tjeret duke folur me ze te larte vetem,do mendojne se jam i marre.
Por kjo nuk eshte e vertet dhe per kete pak me intereson.-
Ndoshta nuk duhet te peshkoja,mendoi plaku,por per kete kam lindur.
Pa detin dhe kuptoi sa i vetmuar qe ishte.

[EXODUS]

"Nena" nga Maksim Gorki

...

Ate mbremje nena nuk e ndezi soben, nuk beri gjelle, as piu çaj, vetem naten vone hengri nje kothere buke. Dhe kur ra te flinte; e ndjeu se kurre ndonjehere gjer ate dite jeta nuk i ishte dukur aq e zhveshur, aq e hidhur, aq e mjere. Keto vitet e fundit ajo ishte mesuar te rronte duke pritur dicka me rendesi, dicka te kendshme qe duhej te vinte. Rreth e rrotull saj sillej rinia e gjalle dhe e gezuar dhe gjithmone perpara saj kishte fytyren serioze te djalit, krijuesit dhe udheheqesit te kesaj jete te embel, ndonese plot me shqetesime.
Dhe ja, tani Pavlin e moren dhe s'mbeti asgje.

...

[macia_blu]

po lexon maksim Gorkin, ne vitin 2005? Oh c'durim e c'perzgjedhje!!!

[ATMAN]

po lexoj nje liber me poezi klasike persiane, dhe po sjell je poezi ketu poshte

zeri i lires


mik i shtrejte , zer i lires qe i ngjan nje kenge mjelme
esht m i embel sesa zeri kur zotit i ben levdate
i trishtuar e rrenqethes ,kurdohere me sjell ndermend
nje sorkadhe te plagosur qe drithmon nga nje lengate
jo, nga shtiza s eshte shpuar trup i lires , po shpesh here
te leshon ne zemer shtiza ; dhimbja ndehet gjer e gjate
here denes here bucet , duke rreshtur ze renkon
nuk e fshehim dot habine tek e ndjejme dit e nate
fjale ska ,po tingellima flet aq bukur e kaq embel
per ata qe dashurohen, ligjeron me pergjerate
mendjeftohtin nxjerr nga heshtja , zemren ja roberon
mendjekrisurin ne shpirt i hedh driten si dhurate

RUDAKI

[EXODUS]

po lexon maksim Gorkin, ne vitin 2005? Oh c'durim e c'perzgjedhje!!!

Mace, po pse ndizesh si tallashi ti?! Qetesohu, kthjellohu e mos ju dorezo paragjykimit pa qene nevoja se kur vjen puna nuk ta lypi robi mendimin tat!!!

Qe thua ti "Zonja pe Qyteti" Gorkin e kam lexuar 15 vjet me pare. Fragmentet e shkeputura me siper te cilat kane shkaktuar "pezmatim" ne gjykimin tend subjektiv jane shkeputur nga i njejti liber te cilin e ruaj edhe sot e kesaj dite, ne gjendje "kartoline." Eshte po ai liber i cili me ka prezantuar per here te pare me realitetin e dhimbshem ne te cilin jetonin njerezit e kohes per te cilen ben fjale edhe subjekti i librit dhe gjithashtu me ka mesuar se si te vleresoja dhe ta vleresoj edhe sot e kesaj dite jeten dhe boten perreth krahasimisht apo ne menyre modeste, mjaftueshmerisht te kenaqshme, aspak te mundimshme sot (S-O-T), apo ne momentin kur e kam lexuar. Vlen te permend gjithashtu se ai liber ka qene libri i cili ka ndjelle emocionet e para qofshin keto ndjenja kurajoje, guximi apo keqardhje dhe gjithashtu lotet e para gjate leximit te nje libri ne jeten time. Me nje gjysem-çerek fjale, libri eshte nje nostalgji qe nuk mund ta pershkoje fjala. Eshte pikerisht atje e vacanta e librit, mqs (apparently) nuk e paske ditur kete muhabet.

Shpresoj te ndesh ne mirekuptimin tuaj "te pazakonte."

Per hir te "mysafireve", ja edhe nje koment tjeter po nga i njejti liber:

Gjithe dita kaloi ne nje vorbull te mjegullt kujtimesh: nena e ndiente veten te lodhur e te vrare. Ai oficeri i vogel i shfaqej perpara si nje njolle e murrme; fytyra e zeshket e Pavlit dhe syte e qeshur te Andreas vetetinin ne mes te turmes se erret, si nje det me vale ne stuhi.
Nena shkonte e vinte neper dhome, ulej prane dritares, veshtronte jashte ne rruge, ngrihej perseri, ecte si e hutuar pa mend ne koke, levizte vetullat dhe hidhte syte rreth e rrotull sikur diç kerkonte...Pinte uje por etjen nuk e shuante dot; afshi pervelues i brenges dhe i zemerimit i zhuriste zemren. Dukej sikur dita ishte prere me dysh; gjysma e pare kishte qene plot ngjarje e plot kuptim, kurse tani perpara nenes shtrihej nje erresire e zbrazet, nje boshllek i hidhur dhe ne mendjen e saj tym e mjegull sillej rrotull pyetja:
"Po tani, si do t'i behet hallit?..."

[angeldust]

Gijom Apolineri

Psheretimat e numerorit nga Dakari


Ketu ne strehimin prej trungjesh mbuluar me shelgje
Prane topave bojehiri drejtuar nga veriu
Enderroj per fshatin tim ne Afrike
Ku kercenim, kendonim, benim dashuri
Dhe mbanim fjalime te gjata
Gjithe gezim e fisnikeri

Me kujtohet babai qe luftoi
Kunder akantive
Ne sherbim te anglezeve
Me kujtohet motra qe qeshte si e cmendur
Me gjinjte e forte si dy gjyle
Me kujtohet gjithashtu
Nena, magjistrica e fshatit, e vetmja
qe i bente gjellet pa kripe
Ajo e shtypte melin ne havan
Me kujtohet fetishi aq i brishte aq shqetesues
Qe kishin gdhendur ne peme
Si edhe fetishi i dyfishte i pjellshmerise
Me vone nje koke e prere
Buze nje mocalishteje
O zbehtesi e armikut tim
Ishte nje koke e argjendte
Lart qendronte hena valltare
Ishte pra nje koke e argjendte
Kurse une ne guve isha i padukshem
Ishte pra nje koke zezaku ne naten e thelle
____Ngjashmeri Zbehtesi
____Dhe motra ime
____Iku me vone me nje qites
____Qe u vra ne Arras


Sa vjec jam nuk e di
Duhet te pyes peshkopin
E embel mjalte me nenen time
Vaj fare me motren time
___Ne nje kasolle te vogel
Jo kaq te eger sa ky strehim numeroresh topi
___Une zija pusi buze mocalishtes
___Ku gjirafa pi me kembe te hapura
Atje kam pare tmerrin e armikut qe shkreton
___Fshatin
___Dhunon grate
___Rremben vajzat
Dhe djemte qe vrapojne vitheshtrenguar
Me jave te tera administratorin e kam mbajtur ne kurriz
___Nga fshati ne fshat
___Duke kenduar zelehte
Pastaj u futa si sherbetor ne Paris
___Sa vjec jam nuk e di
___Por ne qendren e rekrutimit
___Me bene njezet vjec
Me t'u bere ushtar francez, lekura m'u zbardh
___Jam ne sektorin 59 me teper s'mund t'ju them
Perse te jesh i bardhe mos eshte me mire te jesh i zi
___Pse te mos kercesh e te fjalosesh
___Te hash e pastaj te flesh
Kurse ne qellojme makinat e nozullimit te friceve
Ose ne drejtim te telave perpara bregoreve
Ne kete stuhi metalike
___Me kujtohet nje liqen i neveritshem
Me disa cifte zinxhirlidhur nga nje dashuri mizore
____Nje nate e cmendur
____Nje nate e magjishme
____Si kjo nate sonte
Ku kaq veshtrime te lemerishem
Shperthejne ne qiellin madheshtor.






Dhe meqe jemi ne vjeshte... stina e shtegtimeve...

Drejt Jugut


Zenit
____Gjithe kjo keqardhje
____________________Keto kopshte te pafund
Ku thithlopa tjerr nje britme te embel plot kaltersi
Sorkadhja e heshtjes se trallisur kalon me vrull
Nje bilbil i plagosur nga dashuria kendon permbi
Trendafilin e trupit tend ku lulet i kane mbledhur
Zemrat tona rrine varur ne te njejten shege
Dhe gonxhet e kesaj ne syte tane kane celur
Petalet u kane rene dhe skuqin neper shteg.

[Ullmar Qvick]

Disa mendime për karakterin e shqiptarit më duken jashtzakonisht interesante:

1. Eqrem Cabej: Për gjenezën e literaturës shqipe - "Hylli i Dritës" 1938-39.

"Thelbi shpirtëror i shqiptarit është rezervimi. Kjo veti e popujve të Veriut duhet të na cuditë disi te një popull i Jugut. Kjo cilësi sidoqoftë e dallon këtë popull mjaft thellë prej popujve të tjerë të Europës Jugore. Spjegimin do ta kërkojmë për këtë si në veti të trashëguara si dhe në natyrën e mbyllur e të ashpër të vendit. Kjo e detyron banorin që jo vetëm kundrejt të huajit, por edhe me të afërmin të sillet në fillimi matur e i rezervuar, edhe i mbyllur. Kështu na spjegohet rezervimi i thellë i shpirtit të popullit shqiptar, rezervim i cili na del në dukje edhe në poezinë tonë popullore. Kjo është sjellja e njeriut që është i zoti i vetvetës, i cili, për të ruajtur të drejtat e veta, është i matur në fjalë e në punë. Por ky rezervim nuk përjashton karakterin e hapur, edhe këtë cilësi e gjejmë me të vërtetë te shqiptari. Përbri saj na shfaqet tek ai edhe dhelpëria e lindur e banorit të maleve. - Është një shenjë e individualistit, sic ka qenë gjithmonë shqiptari, që rezervimi i tij në raste të vecanta të jetës të kthehet në një qëndrim të egër e kokëfortë. Kjo vecori që rron në gjithë shqiptarët është pasoja e racës, e na kallëzohet edhe për ilirët e mocëm. Edhe kolonitë shqiptare, sado të shkëputura prej shekujsh nga toka-mëmë në mes të të huajve, nuk kanë mundur të fshehin sjelljen kokëfortë të karakterit shqiptar."

2. Ibrahim Rugova në pasthënien e romanit Njëqind vjet vetmi nga Sabri Hamiti.

"Ky proces i formimit të personalitetit të personazhit të këtij romani është një individuacion individual i personalitetetit në përgjithësi, e konkretisht i personalitetit në kushtet dhe në ambientet tona të informacionit rrëfimor dhe të situatave konkrete të ekzistimit. Personaliteti i vetmisë familjare dhe i vetmisë shoqërore, i vetmisë së izolimit, cfarë është karakteristike për formimin e personalitetit te ne."