Kur hedh e shkruaj kete radhe, kane kaluar kohe nga ajo ndodhi.
Ndose jo shume larg, gjithcka me hidhet para syve si sot. Po!! Po!!
Thone qe gjerat e bukura jeta i fsheh shpejt nga kujtesa, por nuk besoj shume tek kjo, per arsyen e thjeshte se mbresat e vecanta i kam quajtur kurdohere (ekstreme). Fshesa e jetes nuk mund te fshije cdo gje..
Nje dite zbrita ne jug tek nje miku im. Ishte gusht dhe gjithcka shkonte drejt nje lodhje e merzitje te gjithanshme. Trishtimi si efekt i pashmangshem kishte amortizuar ditet. Nje pasdite kthehesha nga plazhi.
Po ngjisja shkallet duke fershellyer nje melodi qe se hiqja nga buza, dhe pa u ndier ne ate lagje qyteti province, kur....Perballe meje qendronte nje vajze jo me pak se 17-8 vjece, me nje pamje si rreze drite. Kishte nje buzqeqeshje qe s`mund ta imitonte askush. Dy sy si pike qielli, me terhoqen ne boten time.
Krejtesisht perballe te dy dhe une perfundimisht mbeta i goditur.
U ngjita lart dhe nga lodhja e plazhit nuk hengra dreke dhe si kompesim ia futa gjumit, pa harruar vajzen qe me ishte shfaqur para disa minutash.
Kur u zgjova veten e ndjeva me ndryshe, me lirshem. U kujtova per ate moment ne ate rruge dhe nxitova per te dale me qellimin ndoshta, ndoshta per tu ballafaquar perseri me te. Mu duk e pabesueshme kur ne menyre te mrekullueshme u shfaq serisht buzeqeshja tipik:
O Perendi!-thashe me vete - Mos godit!
Mendova ti flisja dhe ne cast i fola:- Goce, me fal, pse qeshni, ka ndonje arsye, pak e cuditshme por ju s`me njihni?!!
Qeshi edhe me fort!
-Te paska lene kujtesa shpejt.
O Drilon!! Foli per here te pare dhe u mbeshtet pas avllise. Per fate ne ato momente ne ate rruge s`kishte levizje. U mundova ta kujtoja ate por mbase me duhej pak kohe, te me terhiqte kujtimet.
-Me kujto pak moj goce- I kerkova
-Ja c`te kujton Roberta.
-Roberta!! Oooo! ..thashe neper buze. Po Roberta ka qene nje vajze e vogel, teper e brishte, me ca sy te bukur dhe nje fustan te verdhe. Ate-here mbi ate fustan kishte nje macok te punuar me shtiza...! Humba ne kujtime! Ktheva koken nga vajza dhe i hutuar ngula syte ne te sajat. Ajo gugaste buzet ne ciltersi.
Une isha i shtangur i teri. Syte e saj, o Zot tama si te Robertes, por jo shtati, fetyra me trrulloste. E veshtrova dhe nje here ate bukuroshe dhe per here te pare ne ate moment mjegullues e njoha.
-Ti Roberta! Ti Roberta? Hapa fort gojen me shpirt te dritheruar, dhe ajo u shkeput nga muri dhe fluturoi ne krahet e mi. Kurre s`kam per ta harruar ate moment ne jeten time. Kurre! Me puthi faqet permes lotesh dhe une njoha nje shpirt, nje njeri, njoha nje zemer.
-Shkuan kaq kohe. Berta dhe une pothuajse po i harroja disa caste ketu!- fola duke i ndezur me shume mallin. E putha ne balle - Qenke bere Miss! Sa qenke rritur vetem syte te kane mbetur nga atehere.
- Do rrish shume ketu?- Pyeti.
- Pas tri ditesh do te iki, shpirti vogel! Kesaj here ajo u trIshtua dhe buzqeshja u tret. Qe t`ja hiqja merzine u mundova serisht ti shfaqja buzeqeshjen.
-Degjo Berta, A ke mundesi te vish neser ne plazh me mua?
-Ajo tundi koken embelsisht.
Te nesermen erdhi. Ishte bashke me nje shoqen e saj me te madhe ne moshe, e quanin Valentina.
Berta ma prezantoi:
-Valentina eshte ne vite te dyte dega Histori Gjografi ne Tirane.
-Shume mire!- i thashe dhe u shtrime te tre mbi rere dhe une ndeza kasetanfonin, dhe zeri i magjishem i Madones mi coi syte nga Valentina, dhe ajo me shkeli syrin.
Kishte nje trup te bukur e te percelluar mire nga dielli. E cuditshme kjo vajze. Me shikonte ne menyre te dyshimte. Krejt ndryshe nga Berta-krejtesisht femerore ku ende fshihesh pa-djallezia dhe nje zemer teper, teper bujare.
-Berta a shkon tek Rivera dhe na bli Cola si me e vogel qe je!-i tha Valentina qe me shume e urdheroi sesa i tha shoqerisht.
Vazhdon...-!!
Shume e trishtueshme por shume kuptim plot. "Skam per ta harruar kurre"....fjale qe te prekin shume ne shpirt
Postuar mė parė nga Pyes_Lotin
Krijoni Kontakt