BLASFEMIA (nga Arbën Xhaferri)

[Brari]

shekulli

-----

BLASFEMIA


Arbën XHAFERI

Nga Iraku vijnë imazhe të llahtarshme që janë pasojë e akteve të ndryshme terroriste. Dikush dikë e grabit, dikush dikë e vret dhe askush nuk jep shpjegime racionale pse veprohet në këtë mënyrë. Sa më makabër është krimi aq më sofistike janë arsyet. Në një skenë, tashmë të klishetizuar, transmetuar përmes mediave elektronike shihen disa njerëz të maskuar që qëndrojnë në mënyrë patetike mbi kokën e viktimës dhe lëshojnë mesazhe kanosëse shteteve të ndryshme të botës që janë pjesmarrëse në fushatën amerikane për të vendosur rendin në Irak, në një shtet dhe shoqëri ku ka mbretëruar voluntarizmi arrogant, despotik i klanit të Sadam Huseinit. Njëri nga grabitqarët i afrohet viktimës, i cili është po ashtu musliman dhe duke u thirrur në emër të zotit ( Allahu ekber) e ekzekuton atë. Fjalia e fundit e viktimës është „Lavdi Zotit“( Subhan Allah). Në emër të zotit dikush arrin ta vrasë krijesën e zotit të cilin nuk arrin ta mbrojë as zoti vetë.

Nga ana tjetër qytetari i thjeshtë i planetit tonë, përmes mediave që globalizojnë çdo gjë, informohet për eksistencën e një ideri të ri, të njërit nga qindra fraksionet politike që u shfaqën në Irak si kërpudhat pas shiut. Sasia e fatkeqësisë që shkakton ai na detyron t’ia mbajmë emrin e tij të komplikuar. E quakan Muqtada al- Sadr. Ai në ekrane rrezaton me vetëbesim, i sigurtë në vete, kanosës dhe i bindur se është në funksion të ideve sublime. Kur ishte në pushtet despoti Sadam Husein këta liderë egocentrikë, të mbushur me vetëbesim, pa dilema religjioze, morale, intelektuale dhe politike ishin askund. Shtrohet pyetja cili ishte shkaku që këta të heshtnin dhe të strukeshin në margjinat e shoqërisë që funksiononte jashta parimeve islame, ndërkaq pas largimit të tij shfaqen në skenë aq vrullshëm dhe aq armiqësorë kundër atyre që ua sollën lirinë politike, kombëtare dhe fetare? Përgjigja është e thjeshtë: ata dinë se forcat ndërhyrëse veprojnë sipas normave qytetëruese dhe janë të parashikueshëm, ndërkaq, diktatori si çdo diktator është i paparishikueshëm, ngaqë standardi i vetëm që respektonte ai është vullneti i tij.

Amerikanët dhe aleatët e tyre sot kanë telashe pikërisht me ata që përfituan nga kjo ndërhyrje kundër pushtetit diktatorial të Sadam Hyseinit. Këta janë muslimanët e sektit Shia që ishin posaçërisht të shtypur nga regjimi i klanit të Huseinit. Është shumë vështirë të shpjegohen motivet e rezistencës së tyre ndaj çliruesëve. Ata thirren në motive religjioze , ngujohen nëpër xhami duke tentuar të lëshojnë mesazhe të fuqishme dhe mobilizuese kundër amerikanëve gjoja se ata luftuakan kundër islamizmit edhe pse është fare e qartë se amerikanët e tolerojnë islamin në shtetin e tyre, madje stimulojnë thellimin e besimit të çfarëdo ngjyrimi për t’i përforcuar principet morale në shoqëri.

Për të analizuar paradoksin e rebelimit absurd të Muqtada al- Sadr-it duhet vënë në spikamë një fenomen që e shoqëron levizjen politike që quhet fondamentalizëm islamik. Kjo lëvizje nuk është aspak fetare dhe nuk synon të marrë në mbrojtje vlerat e islamit, as të krijojë një hapësirë për proselitizëm islamik, por thjeshtë është një lëvizje parapolitike me prefiks kolektivist, ashtu sikurse dikur ishte komunizmi. Fenomeni që e tipizon këtë lëvizje politike është legjitimimi i rrejshëm. Në politikën e vërtetë gjithmonë vendoset në peshore mënyra e legjitimimit. Në shtetet e vërteta demokratike janë vendosur rregulla dhe proçedura sesi legjitimohet një politikë dhe bartësit e saj. Deri më tani zgjedhjet e lira demokratike janë treguar si forma të vetme plauzabile për legjitimim të një politike. Në lëvizjen politike që gabimisht identifikohet me nocionin e fondamentalizmit islamik mungon krejtësisht mënyra demokratike e legjitimimit. Atë e ka zëvendësuar imponimi përmes dhunës, ose përmes abuzimit me Zotin. Të thirresh në Zot për ta realizuar bindjen tënde politike është blasfemi e tipit më arrogant, fyerje e Zoti, qyfyr. Ata, përfaqësuesit e kësaj lëvizje politike nuk janë të zgjedhur nga populli dhe sipas të gjitha gjasave me politikën që e ndjekin asnjëherë nuk do të zgjidheshin, prandaj, për të fshehur këtë mangësi kruciale thirren në Zot dhe hiqen sikurse janë emëruar nga ai vetë. Kur iu mungon argumenti për çkadoqoftë ata, në mënyrë tejet vullgare thirren në Zot, duke e përdorur si xhoker. Për të kontrabanduar këtë mashtrim kolosal duhet të ekzistojë një mjedis shoqëror parapolitik ku normat politike dhe demokratike nuk ekzistojnë, apo ekzistojnë në trajtën e një farse ofenduese. Në mjediset ku ekziston një kulturë politike dhe demokratike , këto forma të legjitimimit të rrejshëm politik nuk do të mund të shfaqeshin as në situatat e krizave më të thella shoqërore.

Ç’është e vërteta, manipulimi, abuzimi me Zotin në sferën e politikës është i vjetër sa vetë historia njerëzore, duke filluar që nga faraonët që e mbanin veten si krijesa të emëruara nga vetë Zoti e deri të mbretërit evropianë të mesjetës së hershme që hiqnin veten se kanë legjitimitet hyjnor.

Për të abuzuar në mënyrë kaq arrogante me Zotin duhet të ekzistojë në një mjedis naiv politik, në një mjedis ku të drejtat njerëzore dhe liria e fjalës dhe e mendimit janë ndrydhur sistematikisht.

Thirrja në Zot për të bërë krim, për të vrarë krijesat njerëzore të vetë Zotit është blasfemi e llojit më ateist. Kjo blasfemi ka dy forma të shfaqjes: në emër të Zotit krijohet fatkeqësia , tragjedia kundër njerëzve të tjerë, ose në mënyrë sa arrogante, po aq edhe qesharake merret në mbrojtje Zoti nga të tjerët. Në shembullin e Muqtada al- Sadr-it i kemi shumë të qarta të dyja format e veprimit. Ai e mbron Zotin nga të tjerët kur dihet në parim se Ai nuk mund të rrezikohet nga askush dhe krijon tragjedi të tjerëve duke u prirë në mënyrë jolegjitime në një konfrontim të papërgjegjshëm, të rrezikshëm, të panevojshëm dhe absurd.

Krahas legjitimimit të rrejshëm si karakteristikë vijuese e këtyre lëvizjeve parapolitike është mungesa e përgjegjësisë për pasojat e politikës që e ndjekin. Me rastin e liderizmit ilegjitim të Muqtada al- Sadr-it spikatet fare lehtë mungesa e përgjegjësisë së tij për fatet e njerëzve dhe të ideve. Përgjegjësia është pjesë e pandashme e politikës. Vetëm me dimensionin e parapolitikës, ku liderët në mënyrë të rrejshme legjitimohen mund të shfaqet papërgjegjësia për proceset politike me vlerat njerëzore në to. Është e qartë se Muqtada al- Sadr do të dështojë ushtarakisht dhe politikisht , ashtu si origjinali paraprak i tij , shumë më i fuqishëm dhe më i rrezikshëm , Sadam Huseini. Këtu nuk ka dilemë, por shtrohet një tjetër dilemë: kush do të japë përgjegjësi për viktimizimin e njerëzve që u futën në një konflikt absurd dhe për dëmet që i bëhen imazhit islam dhe muslimanëve anekënd botës? Aty ku mungon legjitimimi demokratik politik, aty nuk ekziston as ndjenja elementare e fajësisë, e brengës, e përgjegjësisë për pasojat.

Karakteristikë e tretë e këtyre lëvizjeve parapolitike, në esencë anarkiste është autoritarizmi. Mungesa e procedurës demokratike të legjitimimit, mungesa e çfarëdo përgjegjësie kompesohet duke u thirrur në autoritet. Autoriteti mund të jetë Zoti, lideri politik, apo ai fetar. Ky autoritet, ky institucion në këto kontekste parapolitike ka funksionin e amnestimit nga faji, nga përgjegjësia. Duke u thirrë në të legjitimohet çdo veprim, sidomos ato që prodhojnë tragjedi. Ai i falë mëkatet, i mbulon fajet dhe parandalon çfarëdo kërkese për përgjegjësi.

Lideri i vogl muslimanëve Shia, Muqtada, të cilët u çlirua nga kthetrat e Sadam Huseinit falë ndërhyrjes amerikane, tani në prag të dështimit të tij kërkon fshehje në autoritetin e një lideri tjetër, më i madh se ai, i pakompromentuar, klerikut më të respektuar të Irakut Imam Ali al- Sistanit. Në fund të kësaj storie patetike, ai që e legjitimoi veten në mënyrë të rrejshme, në emër të vlerave sublime fetare, ai që abuzoi në emër të zotit dhe të besimtarëve të sinqertë deri në naivitet, ai që synon të fshehë përgjegjësinë e vet duke u thirrur në autoritet tjetër, ai përfundimisht abuzon edhe me objektin fetar të rëndësisë parësore për muslimanët Shia, „Xhaminë e Imam Aliut“. Ky personazh i ri parapolitik, me emër që vështirë mbahet mend, Muqtada al- Sadr, që duket plot vetëbesim, i papërkulshëm, që si Davidi e sfidon Goliatin, në thelb është një person i papërgjegjshëm që fshihet pas autoriteteve dhe simbolëve të ndryshme, Zotit, Imam Ali al-Sistanit, formacionit si ushtarak „ Armata Mehdi“, apo xhamisë me peshë kulti „Imam Aliu“. Kur forcat e sigurisë irakiane, të përkrahur nga ushtarët amerikane i afrohen xhamisë në fjalë, lideri ilegjitim parapolitik Al- Sadri në fund krijon konfuzion edhe më të madh duke u shprehur se çelsat e xhamisë do t’ia dorëzojë vetëm klerikut autoritativ al –Sistanit, sikurse preteksti i konfliktit qenka posedimi i xhamisë së“ Imam Aliut“.

Kjo bartje e vëmendjes nga sfera e parapolitikës në atë të fesë, pra te xhamia e abuzuar nga vetë luftëtarët e formacionit siushtarak, me emër kumbues, „Armata Mehdi“, njëra nga qindra të ngjajshme që nuk janë as armata, as diçka tjetër që mund të ketë funksion mbrojtës, është manipulimi kryesor që bëhet me opinionin arab, musliman dhe botëror në përgjithësi. Ndërhyrja amerikane kundër regjimit despotik të Sadam Huseinit paraqitet si luftë e krishterëve kundër muslimanëve. Sadam Huseini i cili mizorisht i vriste muslimanët kurd, apo ata të sektit Shia duke mos respektuar asnjë nga parimet kuranore që i parandalojnë veprimet e tilla, kur u ballafaqua me forcën amerikane u përpoq të fshihet prapa një paravani sublim, atij islamik, për të mobilizuar muslimanët e botës ta mbrojnë regjimin e tij që nuk respektonte as Zot as ligj. Por, kur despoti ateist që i parapëlqente maniret oksidentale, që çonte jetë glamuroze, Huseini, nuk arriti t’i mobilizojë muslimanët e botës, as të nxisë konfliktin global islamo-krishter, kërkoi strehim në një birucë që ishte fyerje për dinjitetin e të gjithë muslimanëve. Muqtada al- Sadr të paktën ka gjetur një objekt më dinjitoz për fshehje, xhaminë e „Imam Aliut“, duke përforcuar argumentin se ai do të flijonte çdo gje për të dalë nga anonimiteti dhe për ta shpëtuar veten. Shpresa e tij e fundit, ashtu si edhe e Sadam Huseinit është mobilizimi i muslimanëve kundër të krishterëve, prandaj i luten Zotit që amerikanët, a dikush tjetër ta dëmtojnë, ta blasfemojnë objektin e kultit për muslimanët Shia, Xhaminë e „Imam Aliut“. Janë fshehur aty jo për të luftuar, por për ta shpëtuar veten ose për ta nxitur katrahurën, përmasash të pakontrollueshme. Kjo është logjikë anarkiste i tipit bakunian që dështoi duke prodhuar efektin e kundërt: instalimin e sistemit totalitarist autoritar komunist sovjetik.

Askush në Irak, as në vende tjera të botës nuk i sfidon vlerat islame, por konceptet anakronike politike që nëpërkëmbin të drejtat e njeriut dhe liderët autoritar të cilët me voluntarizmin dhe papërgjegjësinë e tyre e nxisin terrorizmin që sfidon paqën në botë.

Ndërhyrja në Irak nuk do ta dëmtojë në asnjë mënyrë vlerat islame, por do ta përshpejtojë procesin e demokratizimit të shoqërive feudale të rajonit dhe do t’i shpëtojë vetë muslimanët nga konfrontimet absurde me shoqëritë më demokratike të botës. Duhet të kuptohet fare qartë se viktimë kryesore e këtyre politikave që e konfrontojnë idiotikisht islamin me krishterimin do të jenë muslimanët e periferisë, ku puqen këto besime që në vete nuk përmbajnë asnjë motiv për konfrontim.

Ndërhyrja në Irak tashmë ka hapur debatin i cili do ta shkërmoq sistemin autoritar të vlerave që pengon demokratizimin e vendeve të cilësuara si islamike.



28/08/2004
KATEGORIA: Analiza
------

[Labeati]

per mendimin tim eshte nje nga analizat me te plota dhe racionale te situatave te fundit ne Irak, pergezime z. A.Xhaferri per shkrime te tilla, te cilat mund te vlejne edhe ne vendin tone pavaresisht se tipat Myqtada tek ne nuk kane asnje shans, mbasi per fat shoqeria shqiptare eshte mjaft e demokratizuar per tu manipuluar si shia-te e slum-eve te Irakut.