Drita e mendjes-!?

[ORIONI]

Jeta pas vdekjes

Çfarë është jeta?

Jeta është një lëvizje, që e tregon veten e saj ne katër forma:
1. Në gurë, dhera, minerale dhe në trupa qiellorë, merr emrin energji.
2. Bimët janë qëniet më të thjeshta të gjallesave.
3. Tek kafshët ka jetë dhe gjallëri më të zhvilluar.
4. Njerëzit janë edhe të gjallë edhe të pajisur me shpirt. Me anë të shpirtit njeriu i pajisur me mendje dhe me cilësi të tjera të arta, ka fituar cilësinë e të qënurit ‘krijesë e lartësuar’.
Çdo gjë në natyrë është brenda një rregulli të caktuar. Krijuesi i çdo gjëje është Allahu i Lartësuar. Ai me anë të cilësisë së të qënurit “Hajj” (i Gjalli, Ai që i jep jetë të gjithëve), ka bërë të mundur jetën e të gjithë gjallesave në natyrë. Pjesa themelore e krijesave të gjalla dhe të pajetë është atomi. Atomi me përmasa mikroskopike është pjesë e gjallë dhe e lidhur me krijesat më të larta. Një mizë e vogël ka lidhje me atmosferën, diellin, njerëzit dhe dheun. Miza i përdor këto kushte sikur të ishin të sajat. Me anë të jetës një bërthamë e vogël mund të bëhet një pemë e madhe. Kështu një krijesë e pajisur me jetë nga një krijesë e vogël mund të kthehet në një krijesë madhështore. Në të njëjtën kohë një krijesë e madhe është në shërbim të një krijese të vogël. Ashtu siç dielli i shërben lules, duke gjetur jetë dhe gjallëri, ashtu dhe lulja në ngjyrat e saj, përmban edhe ngjyrën e diellit. Asgjë të pajetë nuk ka, por disave u themi të pashpirt. Edhe gurët dhe hekuri, që ne i cilësojmë të pajetë janë të formuar nga atomet, të cilët janë të mbushur me atë pjesë të jetës që ne e quajmë energji.

Atomet përbëhen nga bërthama dhe elektronet. Në bërthamë gjenden neutronet dhe protonet. Protonet janë të ngarkuar pozitivisht, neutronet janë pa ngarkesë. Ndërsa elektronet janë të ngarkuar negativisht. Në këtë mënyrë bërthama tërheq drejt vetes elektronet dhe bën të mundur lëvizjen e tyre rreth saj. E gjithë kjo tërheqje dhe lëvizje është energji. Gjithashtu energjia nukleare ose energjia e atomit në reaksionet radioaktive ka humbje shumë të vogla mase. Masa kthehet në energji kurse energjia në masë. Ky quhet parimi i ruajtjes së përbashkët të energjisë me masën. Në librat e fizikës gjenden formula të këtij parimi me anë të të cilave zgjidhen probleme të ndryshme. Meqenëse çdo gjë është e formuar nga atomet e pajisura me energji, sendet që ne i cilësojmë të pajetë deri diku janë të gjallë. Gurët e gjallë që ringjallen si bimë, kafshë ose njerëz do t’i shohim në pjesën “Edhe gurët ringjallen”. Atomet të cilët shihen me vështirësi në mikroskop kryejnë një punë të njëjtë me atë të sistemit diellor. Kjo do të thotë që Ai që ka krijuar një sistem kaq të rregullt si sistemi diellor ka krijuar edhe atomin. Ose ndryshe mund të themi që ai i cili nuk mund të krijojë një atom nuk mund të krijojë as sistemin diellor. Në qoftë se i hedhim një sy atomit, shohim se në orbitën e parë ndodhen dy elektrone, ndërsa në të dytën gjenden tetë. Ne nuk jemi në gjendje që ta prishim këtë formë. Allahu i Cili krijoi atomin, nuk lejon që të prishet rregulli i Tij Atomi i hekurit duke u bashkuar me ujin formon oksidin e hekurit, në të njëjtën kohë ai bashkohet me ujin. Këtë ligj nuk mund ta ndryshojmë dot. Si rrjedhim, ligjet që ekzistojnë në librin e kimisë, i vendos Allahu (xh.xh.), njerëzit e shkencës mjaftohen me gjetjen e tyre. Në ditët e sotme besimtarët duhet të merren me ligjet e vendosura nga Allahu e t’i analizojnë ato. Fatkeqësisht po ndodh e kundërta.

Hëna me jetën kryejnë katër lëvizje në të njëjtën kohë:
1. Sillet rreth vetes.
2. Sillet rreth tokës.
3. Bashkë me Tokën sillet rreth Diellit.
4. Bashkë me sistemin diellor krijojnë një rrugë spirale që të çon drejt yjësisë Vega.

Ja pra njeriu që nuk është në gjendje as me portokallin, që është i vogël, të bëjë disa lëvizje në ajër në të njëjtën kohë, duhet ta falenderojë dhe t’i përulet Allahut që ka bërë të mundur lëvizjen e hënës në katër forma në të njëjtën kohë. Me lëvizjen e galaktikave sistemi diellor tregon gjallërinë e tij. Meqë cilësia e të qënurit “i Gjallë” i Allahut pasqyrohet kudo, atëherë besimtari duhet t’i përulet dhe t’i lutet Atij. Energjia e atomeve që ndodhet në bimë tregon gjallërinë e tyre. Atomet që janë të ngarkuar me detyrën e krijimit të bimëve, në tharjen e tyre kthehen në tokë ose kalojnë në gjallesa të tjera.
Në këtë mënyrë Allahu që krijon atomet nga asgjë, me ligjet e sintezës dhe analizës, nga atomet molekulat dhe nga molekulat krijon qeliza dhe organe. Një krijesë pa dije si atomi, si një ushtar i Allahut luan rol në krijimin e gjallesave dhe është një gur i çmuar për to. Në qoftë se ekzistojnë inxhinierë që bëjnë ndërtesa të mëdha a nuk është e mundur që të ekzistojë Krijuesi që bën ndërtesa galaktikore dhe universale? Jeta edhe pse duket më e zhvilluar tek kafshët, tek njerëzit ka arritur pikën më të lartë. Njeriu përveçse të qenurit i gjallë është i pajisur me cilësi të larta siç është mendja. Po të mos ishte mendja njeriu nuk do mund të bënte avione, makina ose nuk mund të kishte këtë qytetërim të shekullit XXI. Prandaj ky qytetërim është një dhuratë e mendjes së dhënë nga Allahu. Njeriu i pajisur me mendje duhet të besojë dhe t’i bindet Allahut. Me jetën, një frymëmarrje kalon në mushkëri nëpërmjet rrugëve të caktuara, përhapet në miliona qeliza, merr nga ata karbonin dhe del përsëri jashtë. Në këtë mënyrë ne qëndrojmë të shëndetshëm dhe temperatura e trupit qëndron rreth 37 gradë. Allahu që na mban neve në temperaturën 37 gradë, frymën që nxjerrim përjashta e bën ushqim për bimët. Bimët duke marrë dioksidin e karbonit që nxjerrim ne, ato nxjerrin oksigjenin që ne e thithim dhe kështu jetojmë brenda një frymë-shkëmbimi. Në mes frymëmarrjes ose pyjeve dhe njeriut vihet re një lidhje. Kjo lidhje është pjesë e rregullit të vendosur nga Ai që e krijoi jetën në tokë.
Trupat që lëvizin si automobilë vetvetiu, janë krijuar duke shfrytëzuar energjinë e dhuruar nga Allahu. Ai që prodhon automobilin nuk bërë një gjallesë, por vetëm se ka shfrytëzuar energjinë e krijuar nga Allahu. Në qoftë se Allahu nuk do të krijonte elektricitetin, a do të ishte e mundur ekzistenca e radios apo e televizionit? Po të mos ekzistonte benzina dhe magneti, a do të ekzistonte shekulli i XXI?

[ORIONI]

Edhe vdekja është një krijesë (qënie)

Qëniet i ndajmë në dy pjesë, shpirtërore dhe materiale. P.sh. të pasurit frikë, ëndërrimet, dhimbja janë qënie shpirtërore, që nuk shihen dhe preken, por me anë të punëve që kryejnë tregojnë vetveten. Një njeriu që nuk sheh ëndërr është e vështirë t’i shpjegosh ëndrrën, po ashtu edhe dhimbjen e dhëmbit një personi që nuk e ka provuar atë. Për këtë arsye kanë thënë që, “rrethanat, gjërat psikologjike kuptohen me përjetimet e tyre”. Ja pra edhe vdekja është një qënie shpirtërore. Edhe pse nuk mund ta shohim atë, mund të shohim veprat dhe punët e saj.
Përderisa vdekja është vetë qënie, atëherë nuk është e mundur humbja e njerëzve. Vdekja është ndryshim i jetës. Ne p.sh. kemi vdekur dhe jemi ringjallur dy herë: një herë kemi vdekur në botën e shpirtrave për t’u ringjallur në trupin e nënës, kemi vdekur në trupin e nënës për t’u ringjallur në këtë botë dhe do vdesim në këtë botë, ku duke kaluar nëpër derën e varrit, do të ringjallemi në botën tjetër.
Duke qenë se vdekja është një ndryshim jete (forme), pema vdes dhe bëhet bërthamë. Bërthamën e vendosim në tokë, e ujisim dhe prej saj del një pemë madhështore. Zhdukja e bërthamës nuk është e mundur në asnjë mënyrë. Nëse e hamë është ushqim për ne, nëse e djegim është nxehtësi, madje edhe hiri merr jetë si pleh për bimët. Në qoftë se e coptojmë dhe e hedhim në dhé, gjen jetë në trupin e bimëve.
Allahu i Cili bën të mundur zvogëlimin e një peme të madhe të kajsisë në një arkivol-bërthamë, në të njëjtën kohë vendos në të qënien e vdekjes dhe të ringjalljes. Psh. një bërthamë e vendosur në tavolinë është e vdekur, por kjo bërthamë nëse vendoset në tokë zhvillohet. Në të njëjtën mënyrë njeriu që është i vendosur në arkivol është i vdekur për këtë botë, por i gjallë për botën tjetër. Njeriu ashtu si bërthama do të hyjë në dhé, do të kalojnë derën e varrit dhe do të vazhdojë jetën në ahiret. Vdekja është e kundërta e jetës. Ashtu siç gjërat e kundërta plotësojnë njëra tjetrën, ashtu edhe vdekja plotëson jetën. Substancat e vdekura në stomak neve na japin jetë. Barërat e ngrëna nga lopa vdesin për t’u ringjallur në trupin e saj në formën e qumështit dhe të mishit. Jashtëqitja e lopës bëhet ushqim për bimët.

[ORIONI]

Gurët ringjallen

Duke u ringjallur qëniet më të vdekura a është e mundur mosringjallja e njeriut të varrosur? Shkëmbinjtë coptohen në guralecë, guralecët në rërë dhe rëra në dhé. Pra shkëmbinjtë formojnë dheun.
Me ndihmën e librave të gjeologjisë le të shkojmë në vitet e para të krijimit të botës. Bota le të jetë e shkëputur nga dielli ose le të krijohet nga bashkimi i gazërave.. në të dy rastet bota në fillim ishte një copë guri i madh pa ajër, ujë dhe dhé. Allahu që krijoi detet, atmosferën dhe gjallesa të ndryshme, nga kjo copë e ngurtë a nuk mund të krijojë edhe një herë gjallesat? Në qoftë se është e vështirë, vështirësia qëndron në krijimin e parë e jo në të dytin. Prandaj edhe në qoftë se plasë kijameti dhe çdo gjë shkatërrohet, Allahu do t’i krijojë përsëri të gjitha gjallesat. Për njerëzit për të cilët me vullnetin e tyre zgjodhën të mirën apo të keqen, krijon një sistem gjyqësor; të mirët dhe të drejtët shpërblehen, të gabuarit dënohen.
Hekuri pasi ndryshket kalbet dhe kthehet në dhé, duke u ringjallur në trupin e bimëve. Në një botë ku ringjallet hekuri, a mund të mendohet mosringjallja e njeriut? Nëse dëshironi le të bëjmë një provë: merrni një gur të madh dhe coptojeni ne pjesë shumë të vogla. Në qoftë se është e mundur silleni në gjendjen e miellit. Pastaj këtë miell guri vendoseni në një vazo dhe në të mbillni një farë. Prej saj do të rritet një bimë. Kjo bimë nuk do të këtë një rritje normale sepse rërës së gurit i mungojnë substancat organike. Nëse i hedhim pak pleh kafshësh, do të shohim një rritje të papritur. Tani le të mendojmë, në qoftë se rëra e gurit ringjallet nga plehu, si është e mundur mosringjallja e njeriut të vdekur? Allahu që i ka dhënë cilësinë e ringjalljes gurit, a është e mundur mosringjallja e njeriut, krijesës më të përsosur? Po, me të vërtetë gurët ringjallen, por zemrat e zbrazura nga mëshira ndoshta nuk ringjallen. Plehërat mund të ringjallen, por njerëzit që e kanë bërë jetën e tyre si një pleh nga imoraliteti ndoshta nuk ringjallen në botën shpirtërore dhe materiale të islamit. Megjithatë dera e pendimit është gjithmonë e hapur, sepse ashtu siç ringjallja, ashtu edhe e shkuara për në xhennet, është shumë e rëndësishme.

[ORIONI]

Jeta në qelizë

Pjesa me e vogël e njeriut nuk është qeliza, por atomi. Atomet me energjinë e tyre janë pjesë themelore e qënieve të gjalla dhe të pajetë. Pastaj atomi kryen detyrën e tij në trupat e shumë qënieve, pa humbur asgjë nga vetja. Shumë punëtorë dhe nëpunës, edhe pse i kushtojnë kujdes dhe vëmendje punës së tyre, ndonjëherë nuk mund t’i kryejnë obligimet përkatëse. Kurse atomet edhe pse nuk kanë mendje e logjikë, i kryejnë detyrat e tyre, që do të thotë se ato punojnë sipas urdhërit të Krijuesit.
Atomet janë gurët e pallatit të quajtur “njeri”. Ashtu sikurse pjesët ndërtimore të pallatit nuk mund të bëhen vetvetiu themel ose mur, ashtu edhe atomet dhe molekulat nuk mund të ndërtojnë të vetme pallatin “njeri”. Çdo gjë e krijuar në atome është vepër e Krijuesit Allah. Ne shpesh shohim ndërtesa që prishen dhe bëhen përsëri. Vallë Allahu që ka ndërtuar ndërtesë “njeri”, a nuk është në gjendje që ta prishë dhe të rindërtojë përsëri? Allahu që krijoi atomet, molekulat dhe qelizat kaq të vogla, i ka pajisur ato me cilësi si të njeriut, si p.sh. riprodhimi, ushqimi dhe vdekja. Një qelizë jeton si një njeri. Prandaj mund të themi që në trupin e njeriut të përbërë prej miliona qelizash, jetojnë njerëz të vegjël. Allahu që bën të mundur jetën e miliona qelizave në trupin tonë, a nuk do t’i jepte jetë Hz. Junusit në trupin e peshkut? Nga atomet, molekulat; nga molekulat, qelizat dhe nga qelizat është bërë njeriu.
Tani le të shohim universin. Nga atomet, molekulat; nga molekulat, trupat qiellorë; nga trupat qiellorë, sistemet diellore dhe nga sistemet diellore janë krijuar galaktikat. Si rrjedhojë njeriu është një univers i zvogëluar. Ai që krijoi universin, krijoi edhe njeriun. Ai që nuk mund të krijojë njeriun, nuk mund të krijojë as universin. Natyra nuk është krijuese por e krijuar. Asgjë nuk mund të krijohet vetvetiu. Krijuesi i vetëm është Allahu. Natyra është një vepër arti, jo artiste. Është një libër e jo një shkrimtar. Një ndër emrat e njohur në shkencën e qelizave (citologji), Aleksi Konet, nëpërmjet analizave dhe studimeve të bëra mbi qelizë, ka shkruar librat “Zgjohuni njerëz” si dhe “Njeriu, ky i pazbuluari”, ku i fton njerëzit në besimin e të Vetmit Krijues, Allahut dhe në largimin e besimit në idhullin e natyrës.
Në një bisedë të bërë me një studiues citolog, i theksova rëndësinë e punës së tij. Kur më pyeti se përse, fillova t’ia shpjegoj:
Format e qelizës së çdo gjallese janë të ndryshme nga njëra tjetra. P.sh. numri i kromozomeve të qelizave të majmunit ndryshon nga numri i kromozomeve të qelizave të njeriut. Përveç kësaj genet që gjenden në kromozome janë zbuluar si trashëgues të brezit. Ngjasimi i një foshnjeje më të afërmit e tij, ndodh si rrjedhim i geneve. Ky është shpjegimi i shkencës. Atëherë le të mendojmë, si është vendosur një sy, hunda apo veshi i njeriut në një gen aq të vogël? Si është e mundur që duke filluar nga një qelizë e vetme, të krijohet më vonë dikush si majmun, dikush si njeri, dikush si mace apo lopë?

[ORIONI]

Krijimi i trupave të ndryshëm nga një qelizë e vetme, nuk mund të jetë rastësi. Në botë ka aq fytyra sa ka edhe njerëz. Kjo do të thotë që edhe njerëzit që shohim në fotografi nga vitet e kaluara ndryshonin nga njëri tjetri. Prandaj Ai që ka krijuar njeriun e parë, ka krijuar dhe njerëzit e tjerë. Allahu i ka krijuar fytyrat e njerëzve të ndryshme, në mënyrë që të ruhet rregulli njerëzor, islami. Nëse njerëzit do të ngjasonin atëherë çdo njeri do të hynte në shtëpinë e një tjetri dhe kështu do të prisheshin lidhjet martesore. Pra Allahu që ka krijuar gjënë më të vogël, ka krijuar edhe lidhjen mes kurorës martesore dhe genit. Me anë të geneve ka bërë të mundur identifikimin e njerëzve, ndërsa me anë të kurorës ka bërë të mundur krijimin e një familjeje të rregullt me bashkëshortësi. I gjithë ky rregull i përsosur a ka mundësi që të jetë kalimtar? Ai që krijoi këtë rregull a nuk mund ta vazhdojë atë dhe në ahiret (jetën tjetër)?
Pasi ai studiues shkencor m’i vërtetoi ato që thashë, duke thënë se janë të bazuara në argumente dhe në të vërteta shkencore, tha: “Flitet për diçka që është jashta fizikës, pra për metafizikën. Në të vërtetë çdo shkencë është e kufizuar. Dhe përtej kufijve të çdo shkence shihet edhe më tej. Genet për të cilët po flasim, është e mundur që t’i shohim me ndihmën e mikroskopit, por përsa i përket strukturës së brendshme, citologjia dhe anatomia nuk kanë arritur në një konkluzion përfundimtar. Le të mos flasim vetëm për genet, por p.sh. edhe mikrobet kanë organe, madje nëpërmjet reagentëve të mikroskopëve, në analizat laboratorike të bëra, është parë që edhe mikrobet kuptohen mes tyre. Lëvizja e mikrobeve aq të vogla dhe pajisja e tyre me organe, ashtu si njeriu, dhe fitimi i tyre përmbi ne në raste sëmundjesh, tregon për një Krijues që i mbron mikrobet dhe çdo gjë tjetër që ekziston. Çdo njeri që nuk mbytet në oqeanin e dijes, mund të dalë në brigjet e besimit.”
Këtu mund të shtojmë edhe këto:
Pjesa më e vogël e gjallesave është qeliza. Qelizat e gjallesave të ndryshme kryejnë funksione të ndryshme. Truri i maces dhe i njeriut është i përbërë prej qelizave. Por truri i njeriut duke bërë pajisje elektronike si kompjuteri, truri i maces shërben vetëm për të jetuar. Në qoftë se Allahu do të kishte vendosur në vend të trurit të njeriut atë të maces, atëherë nuk do flisnim për qytetërim. Prandaj njerëzit që flasin për qytetërim, duhet t’i besojnë Allahut që i ka pajisur me mendje dhe t’i binden atij. Gjallesat janë pallate të formuara nga gurët qelizorë. Qelizat e hundës nuhasin, ato të gojës shijojnë, veshi dëgjon, syri shikon. Allahu që bëri të mundur atë në këtë botë, a nuk mund ta bëjë atë të mundur edhe në të ardhmen?
Allahu i pajisur më Cilësitë “Ibda” (Ai që krijon diçka që s’ngjan me asgjë, krijohet për herë të parë) dhe “Insha” (Ai që i jep trup krijimit), ka krijuar botën dhe ahiretin, i ka dhënë jetë dhe rregull krijesave.

[ORIONI]

40 lloj gjellërash në një kazan

Kur afrohet pranvera fshatari shkon e punon në arë dhe mbjell farërat. Ai mbjell farë të ndryshme në vende të ndryshme. Çdo njëra prej tyre, ashtu si një kufomë varroset, duke u mbuluar me dhé, pastaj zhduket.
Dalëngadalë koha fillon dhe nxehet. Ara është si një kazan, dielli si një oxhak. Kazani fillon e valon në botën e rrënjëve. Kur valon kazani bëhet gati dhe gjella. Bostani, qepët, patatet, etj., janë një gjellë më vete. Në një kazan të quajtur “arë”, ziejnë 40 gjellë përnjëherë. Shija, era dhe ngjyra e tyre nuk ngjasojnë me njëra tjetrën. Allahu i Cili nga një farë si kufomë që futet në tokë, krijon kaq gjellë të shumëllojshme, a nuk mund të krijojë edhe xhennetin si shpërblim për besimtarët? Ai i Cili krijon vende si parajsë në tokë, a nuk mund të krijojë edhe parajsën e vërtetë? Krijuesi që krijon çdo gjë nga dheu, a thua vallë nuk do të bëjë të mundur vazhdimin e jetës në ahiret për njerëzit që vdesin e bëhen dhé?
Kompania më e madhe e botës
Gjallesat nuk mund të jetojnë nëse nuk ekziston një prej katër gjërave: ujë, atmosferë, tokë dhe diell. Këta katër kushte janë të ndërlidhura dhe plotësojnë njëra tjetrën. Të duket sikur janë një kompani e krijuar nga Zoti që bën të mundur krijimin e gjallesave.
Dielli që është një masë zjarri është një nga shkaqet e jetës. Allahu që krijon jetë, nga zjarri ka vënë një rregull të tillë, ku nëpërmjet tij, bën që ne as të mos digjemi e as të mos ngrijmë. Pastaj ka krijuar stinët brenda këtij rregulli. Çdo stinë është një depo ushqimi për ne. Zoti që krijoi stomakun dërgon edhe ushqimin për të. Allahu që ushqen edhe stomakun e një milingone, a do të linte pa furnizuar gjallesën më të përkryer e cila kërkon përjetësinë? Sikur të mos dëshironte të jepte, a do të na kishte dhënë dëshirën për të kërkuar?
Ashtu siç kompjuterët kanë programet e tyre, edhe truri i njeriut është një kompjuter i krijuar nga Allahu. Prandaj edhe truri është i programuar nga Allahu. Kështu që edhe njerëzit pak a shumë mendojnë ndryshe nga njëri-tjetri. Atëherë, Allahu duke programuar trurin tonë, na ka dhënë edhe dëshirën për të kërkuar atë që do të na japë. P.sh. Allahu që ka krijuar ahiretin (jetën pas vdekjes), bën që besimtarët të kërkojnë në të xhennetin, pra lumturinë e pafundme. Kështu që pra do t’ia japë atyre atë që kërkojnë.

Në qoftë se boshti i tokës nuk do të ishte i pjerrët 23 gradë e 27 minuta, por të ishte i drejtë, në paralelin 45, do të jetonim përherë stinën e pranverës. Nuk do të ekzistonin disa fruta dhe perime. Si rrjedhojë nuk do të jetonim në vendet dhe zonat që sot janë ndër më të populluarat në botë, sepse nuk do të kishim ushqime të mjaftueshme.
A është e mundur që Ai që krijoi tokën, klimën e gjallesat dhe i tregoi rrugën njerëzve, ti lë në humbje ata të cilët e kanë humbur rrugën? - Kurrë! Allahu që i ushqen krijesat e Tij me ujë, atmosferë dhe diell edhe sikur ata të vdesin dhe pjesët e tyre të shpërndahen në vende të ndryshme, Ai ashtu siç ka krijuar njerëzit e parë, ashtu do t’i krijojë për së dyti dhe do t’i le të jetojnë në ahiret.

[ORIONI]

Fabrikat pa çati

Sikur të mblidheshin të gjithë shkencëtarët dhe njerëzit më të ditur të botës, nuk mund të krijonin qoftë edhe një mollë të vetme. Ta supozojmë se do të arrinin ta bënin, kujt do t’i mjaftonte fuqia materiale ta merrte.
Le të shohim pemën e mollës në kopësht: mollë të varura në degët e një peme me lartësi një metër nga toka. O Zot, një dru i gjatë një metër dhe i gjerë 10 cm punon si një fabrikë që prodhon mollë. E çfarë molle? Me një ngjyrë dhe një shije të mrekullueshme.
Allahu që ringjall dheun e zi në këtë formë, a nuk mund të ringjallë edhe njerëzit që varrosen në po këtë dhé? Ai që krijoi fushat dhe kopshtet si një fabrikë, që na ushqen me mjaltë nga një bletë e vockël, që i ka kthyer pulat në një fabrikë vezësh, Ai i cili na furnizon me çdo lloj ushqimi, a thua vallë nuk do të na furnizojë edhe në botën tjetër? Ai i cili i vesh kafshët me pelushin më të bukur, që sjell pranverën pas dimrit është Allahu. Dhe pikërisht është Allahu, Ai i Cili na ka bërë të ditur në Kur’anin famëlartë se e ka krijuar jetën e përjetshme. Ai ka krijuar xhenetin si shpërblim për besimtarët dhe xhehennemin si dënim për mosbesimtarët. Duke parë faktin që çdo fabrikë ka rregullin e saj të caktuar, rregulli dhe ligji i të gjitha fabrikave pa çati në botë, është feja e Allahut, pra islami. Çdo ligj shpërblen ata të cilët i binden dhe dënon ata që e kundërshtojnë. Ata të cilët nuk e marrin shpërblimin ose dënimin e merituar në këtë botë, bëjnë të domosdoshme ekzistencën e xhennetit dhe të xhehennemit në botën tjetër.
Nga ajo që quhet tokë (dhé) krijohet çdo gjë
Nga një farë e vetme bari e mbjellë në tokë rriten qindra fije bari. Nga këta fije njëra i përket farës, të 99 tjerat i përkasin tokës. Në këtë mënyrë toka kthehet në bar.
Barin e krijuar nga toka e ha lopa. Barërat që lopa ha vdesin në trupin e saj dhe kthehen në qumësht dhe mish. Nga toka bar dhe nga bari viç… rrjedhimisht edhe viçat janë të krijuar nga toka.
Allahu që çdo gjë e krijoi nga toka, bën të mundur që çdo gjë ta kthejë në vendin e nisjes, pra në tokë. Plehërat e lopës bien në tokë dhe njëkohësisht bëhen ushqim për bimët. Pra këtu shohim që edhe plehu ringjallet. Në një botë ku edhe plehu ringjallet, si mund të jetë e mundur mosringjallja e njeriut? Mos vallë njeriu është më i pavlerë se plehu, që të mos ringjallet, kurse plehu të ringjallet e njeriu të hyjë në varr për të mos u ringjallur më?
Allahu që ka krijuar qumështin mes përzierjes së gjakut me plehun, si lëndën më të vlefshme, mund të krijojë edhe jetën e përtejshme. Xhenneti si vend i lumturisë dhe xhehenemi si vend i dënimit. Çdo krijesë e Tij vërteton një gjë të tillë.
Le të mendojmë se një çifti të sapomartuar, për dy muaj me rradhë i jepet vetëm bukë dhe ujë. Buka që hanë duke u tretur i jep jetë trupave të tyre. Me bukë dhe ujë do t’i rriten thonjtë, flokët do t’i zgjaten, sytë do të shohin, veshët do të dëgjojnë dhe gjithë organet do të punojnë rregullisht.
Siç shihet buka dhe uji janë ringjallur në trupin e burrit dhe të gruas dhe kanë marrë formën e fëmijës. Asnjë fabrikë duke mos bërë vetveten, fabrika e quajtur njeri krijon një vepër të mrekullueshme arti, fëmijën. Por ky fëmijë që do të lindë nuk është i njëjtë me nënën ose babain. Megjithatë aty ku i ka veshkat babai aty do t’i këtë dhe ai. Zemra dhe qarkullimi i gjakut është i njëjtë. Kjo do të thotë që Krijuesi i nënës dhe i babait është në të njëjtën kohë edhe Krijuesi i fëmijës. Meqë buka vjen nga gruri dhe gruri vjen nga toka, nëna dhe babai takohen me një fëmijë të krijuar nga toka. Njerëzit të cilët habiten dhe nuk besojnë krijimin e Ademit (a.s.) nga balta, harrojnë krijimin e tyre nga toka. Njeriu që ha frutet dhe perimet e krijuara nga toka, në çdo vend dhe kohë është njeri, por ata që nuk e jetojnë islamin, kanë humbur të qënurit njeri. Nga ata që humbin këtë, mund të pritet çdo gjë e keqe.

[ORIONI]

Atëherë kur ringjallet plehu...

Plehu i vërtetë është i dobishëm. Por ndër thesaret që njeriu nuk ka zbuluar akoma, është jashtëqitja e njeriut. Në vitet e fëmijërisë, në stinën e vjeshtës pemëve u hidhnim pleh të bollshëm. I gjithë ky pleh thithej nga toka me ndihmën e shirave të dimrit, për t’u gjallëruar në pranverë dhe për t’u dhënë gjelbërim pemëve. Nganjëherë në kohën e pjekjes së frutave, kur fryente erë, manat dhe kajsitë binin me bollëk në tokë dhe nëna mërzitej se kush do t’i mblidhte kaq shumë fruta. Tani me kanalizacionet e shumta nuk e bëjnë të mundur shfrytëzimin e tyre, madje shpesh bëhen shkak edhe për ndotjen e mjedisit.
Kur i hidhnim pleh pemëve, ata rriteshin më mirë dhe në këtë kuptoja se edhe jashtëqitja e njeriut ringjallej në rrënjët e bimëve. A është e mundur që kur jashtëqitja e njeriut të ringjallet, njeriu vetë të mos ringjallet?
Nëse shohim me kujdes tokat e plehëruara, kanë një prodhim të bollshëm. Në qoftë se nuk e plehërojmë arën, ndoshta si prodhim do të merrnim dy apo tre fishin e farës së hedhur në tokë. Por nëse e plehërojmë, do të marrim 50-60 fishin e saj. Si rrjedhojë plehu është kthyer ne grurë. Njerëzit që e nënvlerësojnë këtë mirësi të Allahut, do të dënohen me frutat e hidhura të xhehennemit. Për këtë arsye ekziston ahireti.
Në të vërtetë plehu në pamje të parë është i pistë, por në të njëjtën kohë është një thesar. Prandaj themi që asnjë krijesë e Allahut nuk është e pistë, e shëmtuar apo e dëmshme. Çdo lloj gjëje e keqe, duhet kërkuar aty ku ka prekur dora e njeriut. P.sh. në qoftë se plehun e hedhim mbi kokë bëhemi të papastër. Por plehu i hedhur në kopësht është një mirësi për të. Allahu asgjë nuk e ka krijuar pa një qëllim të caktuar. Njeriu ha fruta dhe perime dhe më pas i nxjerr jashtë me anë të jashtëqitjes. Pastaj kjo jashtëqitje do të shërbejë si ushqim për frutat dhe perimet të cilat me vonë do të jenë sërish ushqim për njeriun. Shikoni një mollë, portakall apo një pjeshkë të bukur… dhe kujtoni plehun. Allahu duke krijuar një frut kaq të bukur nga plehu që konsiderohet i pistë, për njeriun i cili nuk e jeton islamin, duke bërë të këqija nuk ka dënim tjetër përveç xhehennemit.
Bashkim i dy të vdekurve krijon një të gjallë
Çdo gjë që cilësohet si e pajetë apo e vdekur ringjallet. Nuk mund të tregohet asgjë e paringjallur. Mendoni pak; në mendje mund të na vijnë eksperimente të ndryshme. P.sh. merrni një gjysëm buke dhe në të vendosni një farë gruri. Pastaj ujiteni atë dhe me kalimin e kohës do të vini re se fara e grurit do të nxjerrë filiz, pra do të ringjallet.
Tani le ta shohim bukën si “të vdekur” dhe të shohim se si bëhet ajo. Në fillim mbillet gruri, rritet dhe bëhet gati për t’u korrur. Kokrrat e grurit ndahen nga kallinjtë. Pastaj këtë grurë e marrim dhe e çojmë në fabrikë. Atje bluhet në pjesë shumë të vogla dhe bëhet miell. Nga mielli bëmë brumin dhe më vonë atë e fusim në furrë. Pra mund të themi që morëm në dorë një bukë të vdekur disa herë.
“I vdekuri” i dytë është gruri. Të mbjellat e gjelbërta u kthyen në të verdha dhe u thanë. Pastaj e korrëm atë. Tashmë grurin mund ta quajmë të vdekur, apo jo? Pastaj në bukën e vdekur vendosëm një farë gruri dhe si ushqim i dhamë vetëm ujë.
Pamë që nga ajo farë gruri doli një filiz i gjelbërt. Po të vazhdojmë që ta ujisim, do të vëmë re që do të krijohet edhe kalliu. Le të numërojmë farat e grurit ne kallinj. Njëzet? Tani le të mendojmë, ne vendosëm në bukë vetëm një farë të vetme gruri dhe përfituam njëzet. Nga erdhën vallë këta nëntëmbëdhjetë të tjera. Ja pra buka e vdekur disa herë më parë u kthye në formën e mëparshme, në rrënjë, filizë, gjethe. Dhe më në fund erdhi në formën e grurit. Të njëjtin rezultat marrim edhe në qoftë se mbjellim grurë në miell dhe e ujisim atë.
Teknika e shekullit tonë nuk mund të kthejë në formën e parë asnjë veturë të presuar e të shkatërruar, por gruri i kthyer në miell ringjallet dhe kthehet përsëri në grurë. Njeriu edhe pse vdes dhe kalbet në varr, ai do të ringjallet ashtu si buka. Ashtu si fara edhe njeriu i vdekur hyn në tokë dhe bëhet pjesë e saj, po ashtu siç ringjallet fara edhe njeriu do të ringjallet për të dhënë llogari.

[ORIONI]

Muzeu i përjetësisë

Muzeu më i madh i Turqisë është ai i Topkapisë në Stamboll, por kjo tokë a thua vallë nuk është një muze më vete? Në muzeun Tokë, a nuk janë shpalosur vepra arti?
Allahu që krijon vepra kaq madhështore dhe u jep jetë atyre, pse të mos krijojë edhe ahiretin?
Bota është një avion i madh i mbushur me male, oqeane dhe me njerëz si pasagjerë. Kush është Ai që e mban këtë rregull? Kush e jep gjithë këtë energji dhe e udhëheq gjithë këtë vepër të madhe?
Të gjitha yjet dhe planetet, madje edhe krejt gjithësia, qëndrojnë shumë të vegjël përballë shprehjes “Allahu ekber” (Allahu është më i Madh).
Allahu që ka krijuar këtë botë si një muze para nesh, ka krijuar edhe botën që nuk e shohim. Ekzistojnë edhe botë të tilla, që janë jashtë pamjes së teleskopëve, mikroskopëve dhe imagjinatës. Shkenca që nuk mohon këto botë që nuk shihen, nuk mund të mohojë ahiretin, sepse kjo gjë do të ishte kundër saj dhe vetë dijes.
Muzeu duke ruajtur sendet e tij të vlefshme shekuj me rradhë, shohim se organet tona më të vlefshme se ato sende, si syri, veshkat, truri, etj., nuk janë krijuar vetëm për 60 apo 90 vjet që mund të jetojnë me ne. Vlera e tyre tregon se ato janë krijuar për një muze të përjetshëm dhe se do të qëndrojnë aty përjetësisht.
Prandaj njeriu i vdekur nuk shkon drejt zhdukjes por drejt muzeut të përjetshëm. Nëse njeriu do që edhe një gotë uji të mos i thyhet dhe të qëndrojë për 100 vjet, atëherë si është e mundur të pranojë faktin që trupi i tij që është shumë më i vlefshëm se gota, të jetë krijuar vetëm për 70-80 vjet dhe pastaj të zhduket?


Nuk ka asgjësim

Mund të themi që nuk ka bukë, ujë apo njeri. Këto mungesa nuk janë mungesa (humbje, zhdukje) të plota. Në qoftë se zbrazim ajrin e një sfere çeliku nuk mund të themi që në të s’ka asgjë, pasi ekziston vëllimi i sferës. Pjesa e brendshme nuk pasqyron boshllëk të plotë. Edhe në thellësitë e gjithësisë nuk ka zbrazëti. Kjo zbrazëti është e mbushur me jone.
Në fizikë valët e zërit zbresin mbi “valët mbajtëse” dhe kështu bëhet transportimi i tyre. Por në fakt nuk është zbuluar se si përhapen këto duke u mbështetur në “valët mbajtëse”. Kjo nuk do të thotë që këto valë lëvizin në boshllëk të plotë. Në matematikë numri zero nuk ka vlerë, por sipas matematicienëve ajo ka një vlerë të caktuar. Nëse vendosim numrin zero në të majtë dhe në të djathtë të numrave, si përfundim do të merrnim dy vlera të ndryshme.
Asgjëja është e kundërta e të qënurit. Bota jote është një botë e ndërlidhur. Çdo gjë ekziston ose humb sipas një tjetër gjëje. Në qoftë se do të qëndronim gjithmonë në errësirë, kurrë nuk do ta kuptonim se ç’është drita. Nëse gjithmonë do të hanim gjëra të hidhura, nuk do dinim ëmbëlsirat. Në vendin ku nuk ka dritë themi që është errësirë, një gjëje të pashijshme i themi e hidhur. Pra çdo gjë krahasohet sipas diçkaje tjetër. Kësaj i thonë bota e të kundërtave. Allahu i pajisur me Cilësinë e të qënurit “i Përjetshëm”, mund t’i japë përjetësi disa gjërave. Bota e ahiretit ka fituar cilësinë e përjetësisë. Në botën tonë ka shumë gjëra që mbartin cilësi të përjetshme, por asnjëherë dhe askund nuk gjendet ndonjë objekt që të mbart cilësitë e asgjësë. Zhdukja as nuk mund të imagjinohet. Krijimi i universit, fuqia e Allahut, vazhdimi i saj, ëndërrat dhe e kaluara shpjegojnë ahiretin. Më parë sollëm shembuj të ndryshëm që vërtetojnë qënien e ahiretit, por në të njëjtën kohë themi që nuk ekziston asnjë argument që të vërtetojë mosqënien e tij.

[ORIONI]

Çdo det është një garnizion

Peshqit e vegjël në oqeanin e madh nuk mund t’i dorëzohen rastësisë. Dallgët e mëdha nuk janë si një përbindësh për ta, por luajnë rolin e djepit. Në ushtrinë det kafshëve u jepen dhe u mbathen armët dhe më pas lihen të lirë.
Detet janë si një rrobaqepësi e madhe. Veshjet e peshqëve qepen këtu dhe secila nga këta ka veshjen e saj përkatëse. Kjo është një veshje që nuk vjetërohet asnjëherë. Edhe nëse griset në vende të ndryshme, ajo vetvetiu rregullohet. Sigurisht që këtë punë kaq të ndërlikuar nuk mund ta bëjnë peshqit pa duar e pa këmbë. Ai që ka krijuar detet ka krijuar edhe midhjet. Ai që nuk rregullon dot stomakun e midhjes nuk mund të vë rregull në oqeane. Ai që ka sistemuar oqeanet, është Ai që ka sistemuar gjithësinë. Sistemuesi i kësaj gjithësie nuk do ta ndërpresë këtë rregull deri në ditën e kijametit.
Zoti që i ka dhënë mirësinë (rriskun) stomakut, për “stomakun” e trurit ka krijuar mirësinë më të kulluar, diturinë islame. Ndërsa për “stomakun” e zemrës si ushqim ka krijuar besimin. Dijet islame në trurin tonë, besimi në zemër dhe veprimet e të gjitha organeve tona janë degët që e zgjasin pemën jetë për në jetën e përtejshme, për në ahiret. Frutat që mbillen në këtë jetë do të hahen në jetën tjetër.
Zoti që i ka bërë oqeanet si një ushtri, çdo kafshë të detit që e ka thirrë ushtar, e ka pajisur me armë të ndryshme. Të gjithë peshqit kanë armën e vet të veçantë.
Kush mund të jetë tjetër përveç Zotit (xh.xh.), Ai që u ka dhënë këtyre peshqve këto armë dhe u ka mësuar atyre që t’i përdorin ato në mënyrë kaq perfekte.
Zoti që i njerr kafshët e detit si ushtarë në ushtrinë det, i ushqen këta ushtarë, i vesh, i armatos dhe pasi i ushtron, i lë ata të lirë. Qëniet e vdekura duke ndryshuar formë, e vazhdojnë sërish jetën. Vdekja në vetvete është një krijesë.
Komandanti i Plotfuqishëm Allah, e vazhdon Sundimin e Tij dhe e ruan brezin e balenave dhe të sardeleve që pëlqehen aq shumë nga njeriu. Sepse balena vazhdon të jetojë e të shumohet vetëm me lejen e Zotit që ka vënë rregull në gjithësi. Edhe pse peshqit e mëdhenj i hanë peshqit e vegjël, ata përsëri shumohen dhe nuk e humbin llojin e tyre. Ekuilibri që Allahu ka vedosur nuk prishet (edhe pse njerëzit shpesh bëjnë gabime dhe ndodh që duket sikur prishet ky ekuilibër, kjo nuk është e vërtetë, pasi pasojën e asaj që bëjnë e pësojnë vetë. Dhe asgjë nuk ndryshon).