Orfeu shkon ne stiks

[bajko]

orfeu shkon ne stiks

një dorë plakë
rrëfen heshtjen
një xixë nga sytë
botën ndritë
një buzëqeshje
rrezet hijeshon

një fjalë
si orfeu në stiks shkon
kthen kokën kohën shikon
gjërat pa emër
natën
jetën e mallkon

një serenatë si këmbanë vjen
çast i fundit a fillimit dora nuk e din
nuk din ajo se ç‘pret e vret
por e din për kë shkruan
shumë mirë e din

në gjunjë i lodhur para Çaronit qëndron
në prag të vdekjes
orfeu përjetësinë këndon
është çast që të dashuruarit e dijnë
është fjala që ata e kuptojnë


si unë

një ti e coptuar
nga ofshama bartet
era shpirtërat tej i çon
dita e egër egërsirat zbutë
një botë e mbrapsht
mbrapshtinë mbrapsht e kthen
një zemër e vetme
zemrën në arrati lypë
një unë një ti një …

pse thua s’je si unë



nëse them

qajë dhe hesht
në heshtje emrin ma ruaj

qajë e shih buzëqeshjen time
frymëmarjen në dënesje më mbaj

qajë ti qajë
më jep shpresë nga dashuria
ajrin më jep
më jep emrin që kam

po
qaj
se sonte unë qaj me ty


kur të thinjesh

kur të thinjesh
më thirr
të ta laj shpirtin



hëna

sonte hëna është më e ndritshme
saqë më merr sytë
dhe smund të vij tek ti

sonte ajo është shumë e bukur
më don për vete
dhe as nuk jam të ikë
as nuk jam të rrij

sonte
ku ishe ti
gjer sa un flisja me hënën

[Arbanasi]

te lumte mor bajko... vetem vazhdo...
po na sjell edhe me shume... ne ke...

hajt tash ulu dhe inspirohu...e shkruaj