Histori Gruaje

[eris]

Sa qejf kishte që të bënte dashuri me gruan e tij kur trasmetohej edicioni i lajmeve në televizor. E niste me kronikën e zezë, kjo e bënte të egër dhe zot të krevatit, pastaj gjithçka i ngjante një udhëtimi në një autobuz njëkatësh, pa ajër të kondicionuar, në vendet e fundit me njerëz që shanin e pështynin përtokë, pastaj gjëra që nuk dinte në duhej t’i kapte prej koke a prej këmbësh, kuriozitete, gjëma, mrekulli, vendi i tij dhe bota jashtë që përcillej me fytyrat ngjyra- ngjyra.
Sot, pas katër ditësh mungesë, ishte kthyer me dëshira të mira në familje. Fëmijët ishin të katër jashtë. Gruas nuk i kishte thënë asnjë fjalë. Ishte shtrirë në krevat, me sytë drejt ekranit të mbyllur. Për pesë minuta niste edicioni qendror i lajmeve në televizionin shtetëror. I qe fiksuar prej vitesh ajo gruaja me flokë të verdhë. Dukej akoma serioze. Kur i hidhte sytë drejt kamerës, atij i bëhej sikur e shikonte atë. Kjo e shtynte akoma më shumë të bënte turpe e të fliste fjalë të pista me zë të lartë. E shoqja eksitohej si mundej, kurse atij i ngjante normale e gjithë kjo.Fjalët që thoshte i drejtoheshin asaj të ekranit, që s’e bënte syrin tërr, por i tregonte që në Irak vazhdonin të vriteshin njerëz. Diku ishte kapur një grua që kishte vrarë për hasmëri fëmijën e të pabesit. Larg, më shumë larg prej atje, ishin të shqetësuar për çmimin e naftës që po ngjitej në qiell. Shumë shpejt edhe ai do katandisej i papunë.
-Grua, bëhu gati!
Kjo nuk qeshi, u mendua, pa ditur ç’të bënte, pastaj u zhvesh, sikur mos kishte pritur për gjë tjetër, ato katër ditë të kaluara vetëm. I doli nga pas, që ai mos e shikonte pa nisur edicioni i lajmeve. Bëri t’i thoshte diçka, por krahu i tij u ul i prerë. Në këtë pritje disa minutëshe kërkonte qetësi. Të përqëndrohej, me të nisur sigla, ai të ishte në gatishmëri numër një.
Në tetë fiks, gruaja lëshoi një klithmë, lakuriq siç ishte i doli përpara të shoqit të shtrirë mbi kravat e ia bëri me shenjë të ndalonte.
Ky po jepte e po merrte me pultin e televizorit. Ajo atëhere iu afrua, e për t’ia bërë më të qartë, i kapi dorën, ia afroi në gjoks, e la ta përkëdhelte dhe i tha:
-Televizorin e kemi të prishur! Një dreq e di si ndodhi!
Pafff! Burri e goditi aq fort , sa ajo u rrokullis keqazi prej shtratit.
Gruaja rënkoi, por ai nuk e mori këtë në konsideratë dhe e goditi prapë.
Atij iu bë sikur në ato çaste, spikeri ishte duke transmetuar titujt e lajmeve.
-Sa keq,pëshpëriti,-isha mprehur gjithë kohës për sot!
E kapi pas flokësh të shoqen, e pa drejt në sy dhe i tha duke gërmëzuar fjalët:
-Këtu s’ia vlen të jetohet!
Kjo i kafshoi dorën aq fort, sa ai klithi e ndjeu t’i mpihej i gjithë krahu. Pa një pa dy i lëshoi një shkelm gruas së tij. Kjo bëri sikur qeshi, iu shmang goditjes e me sa fuqi kishte, ia nguli gishtat në sy.
Ai kishte dalë nga pozicioni fiks ku ishte, u lëkund dhe e gjeti veten përtokë.
-Eja këtu,-i ulëriu, e një shkëlqim i ndriti fytyrën. Ndoqën njeri tjetrin dhe u goditën prapë ku mundën.. Si u lodhën, ai e kapi për fyti, e hodhi si një pupël mbi shtrat, e filluan të bënin dashuri melankolike.
-Sa shkoi ora?
-Tetë e dhjetë!
-Në këto momente është duke u dhënë diçka nga kronika e vendit!
Vazhduan betejën e nisur lakuriq mbi shtrat. Gruaja për t’ia larguar mendjen, e godiste herë pas here. Ai s’bënte zë. Kur ajo s’e kishte mendjen, vetëm për një çast mblidhte gjithë fuqitë e në vend që t’i shfrytëzonte në gurin e mullirit, e gjuante aq fort sa e mjera nuk merrte as frymë deri sa mblidhte veten.
Ishte diçka e re dhe e paprovuar. Ndryshe nga herët e tjera, një luftë për të harruar televizorin. Megjithatë mbaruan shpejt, më shpejt se kurdoherë. Burri ndjehej i mërzitur. Nuk vazhduan si herët e tjera. Kishin mbaruar para kronikës sportive. Ai i lodhur u mbështet në të dy krahët e tha:
-Boll vazhduam! Nuk bëhet kështu!
-Po pse? Nisëm aq mirë në fillim!
-Më duhet ta çoj ta rregullojmë këtë televizor!
-Thirra unë një përgjegjës se e dija që do vije!
- E… ç’të tha?
-Nuk bëhet. I është djegur qarku qendror!
-Po pastaj?
-Për ta rregulluar duhet të paguajmë sa për një televizor të ri.
-Mirë, thirre teknikun! U pa puna, nuk vazhdohet dot kështu!
-Sot ai s’vjen!
-Sekretare të ka ty?—e një dyshim i errët nxiu të shoqin.
-Më tha që kishte për të rregulluar një defekt të madh në një firmë private. Më tregoi që duhej të punonte deri vonë.
-Domethënë keni biseduar së bashku?
-Bëra ç’kisha në dorë t’ia mbushja mendjen të na ndihmonte. Tek e fundit, më tha që do kalojë pas disa ditësh. I lashë edhe numrin tim të telefonit.
Burri u ngrit më këmbë, fërkoi ballin i lodhur e tha:
-Domethënë duhet të presim!
-Nuk është fundi i botës! Vetëm ti e bën të madhe! Njëmijë herë e kam mallkuar atë televizor dreqi. Siç duket, më dëgjoi perëndia.
-Ç’ke bërë këto katër ditë? Fëmijët mirë janë?
-Mirë! Vetëm që m’u desh të merresha me Elion. S’do që s’do të ushqehet si gjithë të tjerët. Më bën ca filma sa më vjen ta mbyt.
-Ç’të tha?
-Eh, sikur nuk e di ti sa i prapë është. Rrinte e përgjonte si lahej vajza në dush! E kapa dhe e nxiva të gjithin. Qante e ulërinte që të vinte të ankohej tek ty. Mbaj mend kur të të thotë njëmijë e një të zeza.
Gruaja psherëtiu. Rrotulloi sytë, dhe e urdheroi veten të mos mendonte keq në ato momente.Sikur do bënte një mallkim a diçka të tillë kundrejt bashkëshortit. U rrotullua, e puthi në buzë, u fërkua më afër tij, por ky e shtyu pa delikatesë, u ngrit më këmbë e i tha se po shkonte në banjë.
Gjatë kësaj kohe, gruaja e tradhëtoi veten e nisi të mendonte për jetën e saj si për diçka të huaj, pa kuptim. Iu duk(dhe nuk i shte hera e parë), sikur bënte pjesë në një ëndërr aq të kapshme, sa njeriu që e dinte ëndrrën kishte frikë të zgjohej. Sikur me të çelur sytë do të vdiste. Gjithçka i ngjante kotit. Çdo ditë që kalonte ishte pak a shumë një peshë që i rrëshqiste kurrizit. Pakënaqësi, e veç kësaj, gjinjtë e gruas po vareshin çuditërisht shumë poshtë. Iu kujtua kafja që kishte pirë me një miken e saj.
-Të më dëgjosh mua,-i thoshte pa pushim.Por ajo nuk ia vinte veshin. Gjë tjetër s’kishte përtej një mpirjeje sikur gjithçka ishte e pa vlerë. Ajo kishte lindur për t’i persëritur vetes makthet e poshtra, me një ndërgjegjie të mpirë kafshe që s’shkonte dot përtej asaj jete minimale që kishte kërkuar.
Asgjë, as ofshamat e saj kur bënte dashuri nuk kishin vlerë. Ishin klithmat e njërës që imitonte putanën në sytë e burrit. Sikur atë moment të mbaronte, gjithçka do mbyllej si mos më keq për atë. Asnjë shpresë, me besimin e lëkundur që mund të rronte akoma më gjatë, aq sa të mundej.
--Mua s’më do më njeri,-e sikur t’i kërkonte falje vetes, u godit me grushta. Kjo ishte një fatkeqësi, vërtet, po kujt i binte ndër mend për gjëra të tilla të vogla, që s’të mbushnin shpirtin me helm, s’të bënin të luaje vendit për të thënë një fjalë ngrohjeje. Sikur vërtet të kishte erdhur ai tekniku në shtëpinë e saj…
Por jo, duhej të çohej së këndejmi. Lakuriq, veshi pandoflat e rrëshqiti me vrap në banjë. T’i tregonte bashkëshortit që gjatë mungesës së tij nuk ishte prishur vetëm televizori. Edhe sifoni nuk punonte. Hapi derën e banjës dhe ç’të shohë!?..Bashkëshorti i ulur në vezën e wc, duke shfletuar një revistë me gojën e kënaqur sa s’bëhet!
-Djali ynë, shikoje ç’lexon,-i tha pa ia bërë syri tërr, duke i zgjatur asaj revistën që mbante në duar. Femra ku e ku më të ëmbla, me gjokse të rrumbullakët që të bënin të të vinte koka vërdallë.
-Sifoni nuk punon,-gjeti forcën të pëshpëritë.
Burri ndërkaq psherëtiu.
-Nuk vonohem,-i klithi kur ajo po largohej me derën lënë hapur për gjysmë. Ky rënkoi e vazhdoi i sigurt shfletimin e revistës.
Gruaja ndihej e mpirë. U fut me vrap në dhomë, u vesh për dy sekonda, kurse mbathjet e burrit i shtyu me ndot nën krevat. E ku mund të gjente akoma forca të luftonte? Sa e paaftë iu duk vetja, ndërsa shkoi mbështeti krahun drejt e mbi televizor. Si pa dashje i dha një të shtyrë, e ekrani i tij u coptua mbi dysheme.
-Kur të vijë djali, nuk do ta ndezë me dy të goditurat, si gjithmonë, mbi kapak,-mendonte gruaja, kurse që larg, zëri i burrit të trembur i vinte çuditërisht qetësues. Të nesërmen, lajmet do përshkruanin me detaje një tragjedi jo fort bindëse, familjare!