Një nënë shqiptare dhuroi dje zemrën e të birit që i vdiq nga aksidenti në Itali.

[DeuS]

Me eshte rrenqethur mishi ne keto momente!

Eshte hera e pare ne kete forum, qe lexoj mbi vdekjen e nje shokut tim!

Erjonin e kam pas shok te afert dhe mund ta quaj me plot gojen edhe mik!

Mos mor Zot...
Kete teme me mire te mos e kisha lexuar...
Si humbem ne kete bote mer jahu! Lexojme mbi vdekjet e shokeve neper faqet e internetit dhe nuk kemi mundesi as ti shkojme ne varrim , as ti biem ne faqe , as ti themi lamtumiren e fundit...

Erjoni ka qene tamam qejfli motorrash e makinash...E marr me mend sesi i ka dhene! Uroj te kete qene thjesht shkaku i shpejtesise...sepse coc ka qene ngaterruar pak shejtani ne ca qorrsokake, si shumica jone!
Ndryshe nga brumi i tij familjar (te rregullt dhe te qete), ai ishte pak tip arrogant dhe pasionant mbas shume gjerave qe rinia e sotme pelqen. Ne shoqeri ishte djale xhanan! Kishe qejf te rrije me te, te kaloje kohen persmari dhe sidomos me gjinine femerore...
Hera e fundit qe e takova ishte para nja 5 vjetesh...sapo qe kthyer nga Zvicra!
Nejse...

Rafmet pac or mik (or Erion palluqja ) dhe Zoti ja lehtesofte vuajtjen familjes! (Arjanes sidomos, sepse jepte shpirtin pas tij!)

Dhurimi i zemres se Erjonit , ka domethenie te madhe!

Eh mor plak, kurbeti na hodhi neper cepat e botes si zogjt e korbit...
Sot morra vesh per fundit e jetes tende...dhe vec rri ketu si buf...duke kujtu kohen qe kalum!
Neser te tjere do marrin vesh per timen...Iku edhe ai - do thone!
Kjo eshte jeta shkaperdhele e kurbetlliut!

Jete e qelbet...

[ALBA]

varrimi


Për sjelljen e tij e ndihmuan edhe ambasadori shqiptar në Itali dhe konsulli shqiptar në Napoli

Mbërrin në Tiranë trupi i 25-vjeçarit

Erjon Liço që vdiq pas një aksidenti do të varroset sot në Sharrë


Laureta Rryçi & Vladimir Karaj

Pasaporta

Emri: Erion
Mbiemri: Liço
Mosha: 25 vjeç
Vendlindja: Krujë
Vendbanim: Tiranë
Arsimi: i lartë
Njihte 5 gjuhë të huaja
Në orët e para të ditës së djeshme në aeroportin “Nënë Terezës” është ulur avioni që mbante trupin e pajetë të 25-vjeçarit Erjon Liçaj. Pesë ditë pas vdekjes mundi të kthehej në shtëpinë e tij brenda një arkivoli.

Me të ka qenë dhe e ëma, Arjana Liço, e cila pak ditë më parë kreu dhe aktin fisnik e human duke i dhuruar një personi tjetër që kishte nevojë zemrën e të birit. Ndërkohë, plot të afërm të veshur me të zeza kanë shkuar për ta pritur në aeroport 25-vjeçarin, të cilit i kushtoi jetën një aksident fatal. Më pas trupi i pajetë i 25-vjeçarit është sjellë në shtëpinë ku jetonin prej disa vitesh. Aty kanë nisur dhe vizitat e të njohurve për të ngushëlluar të ëmën dhe të vëllain e 25-vjeçarit. Pak orë më pas janë vendosur lajmërimet nëpër shtyllat pranë pallatit ku ai banonte. Të afërmit tregojnë se varrimi i Erjonit do të bëhet sot në orën 10°° tek varrezat e Sharrës. Ka qenë dëshira e së ëmës që ta kishte më afër djalin e saj duke qenë se edhe jetonte në kryeqytet.

Ardhja
Erjoni u aksidentua teksa po kthehej nga puna për në shtëpi. Aksidenti qe shumë i rëndë dhe ai ra që në momentet e para në gjendje kome. Një makinë që dhe sot e kësaj dite vazhdon të mos identifikohet e goditi atë teksa po ngiste motorin. Një javë më pas mjekët, pasi i kishin bërë për të katërtën herë analizat, i japin së ëmës së tij lajmin e keq që i biri nuk mund të kthehej më në jetë. Pas kësaj ajo vendos t’ia dhurojë zemrën e të birit një personi që po priste prej dy vjetësh për një transplantim. Më pas familja e Erjonit nis përgatitjen e dokumentave për të risjellë trupin e tij në Shqipëri. Autoritetet e Napolit duke pasur dhe interesimin e konsullit tonë atje dhe të ambasadorit shqiptar në Itali, ndihmojnë që praktikat e këtyre dokumentave të mbarojnë shumë shpejt duke bërë të mundur në të njëjtën kohë edhe ardhjen më parë seç ishte menduar të trupit të pajetë të 25-vjeçarit që u aksidentua në një nga rrugët e Napolit. Dje ai mbërriti në aeroportin “Nënë Tereza” dhe më pas është nisur drejt kryeqytetit, drejt shtëpisë së tij.

Varrimi
Të afërmit e Erjonit kanë vendosur që 25-vjeçari të përcillet sot në orën dhjetë të paradites për në banesën e tij të fundit. Ata tregojnë se nëna e tij është shprehur se ka dëshirë ta varrosë djalin e saj këtu në kryeqytet për shak se ka më shumë mundësi ta vizitojë më shpesh. Ëndrrat e juristit të ardhshëm do të mbeten përgjithmonë në Sharrë, në vendin ku pritet të prehet sot e përgjithmonë trupi i tij. Edhe pse nëna e tij do ta ketë një pjesë të tij akoma gjallë dhe ndoshta kjo do të jetë dhe i vetmi ngushëllim për të dhe djalin tjetër të saj, i cili përveçse humbi vëllanë, humbi në të njëjtën kohë edhe një mik shumë të mirë të tijin që nuk do t’i kthehet më. Ndërsa Erjoni humbi togën e zezë që nuk do ta veshi më, edhe pse kishte që i vogël që e ëndërronte një gjë të tillë. Lamtumirë Erjon!



Një arkivol që mban ëndrrat e një magjistrati

Erjoni është rikthyer në shtëpinë e tij për herë të fundit, i futur në një arkivol me dy pishtarë te koka. Ndryshe nga herët e tjera kur sillte vetëm alegri dhe gëzim, kësaj here ai i ka sjellë familjes dhe të afërmve të tjerë vetëm lotë. Sapo hyn në banesën ku jetonte gjyqtarja me djemtë e saj kur i ktheheshin nga pushimet ve re që në dhomën kryesore ka zënë vend një arkivol, i cili të trishton edhe më shumë kur shikon lart tij foton e një djali 25-vjeçar me kostum të zi. Të afërmit na tregojnë se është Erjoni, kishte dalë para pak kohësh në shkollë. “Sikur ia ndjeu shpirti që nuk do të jetonte gjatë, se e bëri foton me kostum dhëndri që në moshë të re”, shprehet një nga tezet e tij gjithë trishtim. Më tej tutje vëmë re gjyshet, të cilat secila më vete po e qanin me fjalë nipin e tyre. Ato po risillnin copëza kujtimesh me Erin e vogël, premtimet që i kishin bërë se do të vazhdonin të jetonin derisa ai të martohej. Ndërsa sot i kujtonin premtimin dhe i drejtoheshin fotografisë se përse ai nuk e mbajti premtimin, se ato prandaj ishin akoma në jetë për shkak të tij. Në dhomë ndodheshin libra dhe disqe të shumtë, ndoshta Erjoni do t’i ketë lexuar të gjithë. Siç rrëfen e ema, ëndrra më e madhe e 25-vjeçarit ka qenë të bëhet një magjistrat i zoti si i ati, prandaj bëri të pamundurën derisa vazhdoi në një ndër fakultetet më të mira të drejtësisë në Itali. Për fat të keq të gjitha ëndërrat 25-vjeçari Erion Liço i mori me vete në arkën të drujtë ku është futur që ditën kur iu shkëput zemra dhe bashkë me trurin i vdiq edhe trupi.



Arjana, gjykatësja që dhuroi zemrën e të birit

Arjana Liço, nëna shqiptare që u bë personazhe kryesore e të përditshmeve italiane pas dhurimit të zemrës së djalit të saj një personi tjetër, është prej vitesh gjyqtare e rrethit të Krujës. Ajo ka prej 11 vitesh në drejtësi, ndërsa më parë kishte punuar si mësuese matematike. Përveç Erjonit 50-vjeçarja ka edhe një djalë tjetër, Vilorenin, i cili jeton në Kanada, ku studjon për drejtësi. Ajo vendosi të linte zanatin e mësueses që në momentin kur i vdiq bashkëshorti, Hiqmeti, i cili ishte një penalist shumë i zoti, po në Gjykatën e Krujës. Aktualisht Arjana vazhodn punën në Gjykatën e Krujës.



1 gusht
Erjon Liço sapo kishte lënë punën dhe po kthehej në shtëpi me motorrin e tij. Një makinë i vjen nga pas dhe e aksidenton.

2 gusht
Arjana Liço, e ëma e 25-vjeçarit që u aksidentua, mëson nga komshinjtë se djali i saj ndodhet rëndë në një nga spitalet e Napolit.

6 gusht
Arjana Liço, pasi mëson se një person kishte dy vjet që priste për një zemër, vendos të dhurojë zemrën e të birit të saj

11 gusht
Mbërrin në aeroportin “Nënë Tereza” trupi i pajetë i Erjon Liços. Ai dërgohet më pas për në shtëpinë e familjes Liço




Arjana Liço rrëfen arsyen që e shtyu të dhurojë zemrën e të birit

Nëna: Tani kam gjallë një pjesë të Erit

Është një nga të paktat nëna që do ta bënin një xhest të tillë human. Arjana Liço, pas dy javësh në Napoli, rikthehet në vend për t‘a varrosur djalin e saj, Erionin 25 - vjeçar që u aksidentua 12 ditë më parë.

Dhimbja është lehtësuar disi që në momentin që ka mësuar se zemra e Erit vazhdonte të jetojë në trupin e dikujt që nuk e njeh. 50-vjeçarja, që është dhe gjyqtare në Gjykatën e rrethit të Krujës, në një intervistë për gazetën “Panorama”, rrëfen arsyet pse vendosi ta falte zemrën e djalit të saj. “E mora vendimin bashkë me Erin, sepse edhe ai të njëjtin mendim do kishte pasur, se kishte zemrën e madhe”, tregon ajo ndërsa sytë i mban gjithmonë në fotografinë që është në ballë të arkivolit ku qëndron i pajetë i biri.

Si e mësuat për aksidentin e djalit tuaj?
Eri jetonte prej tre vitesh në Napoli. Atje ai studionte dhe punonte në të njëjtën kohë. Një natë, teksa po kthehej nga puna me motorr, një makinë që ishte prapa tij e aksidentoi. Goditja që mori Eri nga ky aksident ishte fatale. Menjëherë njerëzit që janë gjetur rastësisht në vendin ku ka ndodhur aksidenti kanë njoftuar policinë dhe ambulancën, pasi makina është larguar dhe Eri ka mbetur i shtrirë. Është dërguar në spital dhe aty më pas ka pasur gjithë vëmendjen e mundshme nga të gjithë mjekët. Por asnjëri prej tyre nuk e ndihmonte dot ngaqë Erit i kishte vdekur truri që në momentin e aksidentit dhe, më pas, ka qenë në koma. Aksidenti ka ndodhur më 1 gusht dhe mua më kanë njoftuar një ditë më pas komshinjtë e Erit. Që ditën që e mësova jam nisur menjëherë për Napoli dhe kam shkuar drejt e në spitalin ku ndodhej Erit.

Çfarë ju thanë mjekët për gjendjen shëndetësore të tij?
Sapo mbërrita pashë djalin tim që ndodhej shtrirë rrethuar me shumë aparatura që po e mbanin akoma në jetë dhe më pas takova mjekët që ishin kujdesur për të. Ata më thanë se Eri ishte në gjendje kome. Ishin bërë analizat për të parë nëse ndonjë celulë e trurit kishte akoma jetë, por më kot. Trupi i tij jetonte ende vetëm me anë të aparaturave. Megjithatë shpresa se mos ndoshta për shkak të moshës apo fizikut të tij mund të përmirësohej na mbajti për disa ditë me radhë.

Po kur vendosët që të mos mbahej më nën efektin e aparaturave?
Pasi kaluan disa ditë dhe gjendja shëndetësore e Erit vazhdonte të mbetej e njëjta, mjekët ripërsëritën për të katërtën herë analizat se mos ndoshta kishte mbetur ndonjë celulë e gjallë. Edhe përgjigja e analizës së katërt ishte negative. Pas kësaj mjekët më thanë se ishte një person i cili kishte më se dy vjet që ishte në pritje të një zemre. Atij i kishte mbetur vetëm një ditë afat dhe zemra e Erionit ishte shpresa e fundit për të. U mendova shumë dhe vendosa që ai person të merrte zemrën e Erit.

Këtë vendim e morët e vetme?
Para se të vendosja kam qëndruar vetëm me Erin dhe bisedova gjatë me të. M’u duk sikur më thoshte ”falja mami zemrën time”. Unë e ndjeva që ishte zëri i Erit dhe në të njëjtën kohë dëshira e tij, sepse ai ishte mësuar të falte derisa u bë 25 vjeç, ndërsa tani i ra që të falte një gjë edhe më të madhe, zemrën e tij. Në ato momente po më shpërthente kraharori nga dhimbja për tim bir, por ngushëllova veten se do të gëzoja një nënë tjetër. Edhe unë do ndihesha njeriu më i lumtur në botë po qe se dikush do më kishte rikthyer në jetë djalin tim dhe mendova se kjo lumturi i takonte asaj nëne. Të paktën tani e di që zemra e Erit do të rrahë përsëri. Ishte e vetmja mënyrë për ta mbajtur një pjesë të tim bir akoma në jetë dhe për të ngushulluar veten për rininë e tij që fatkeqësisht nuk e gëzoi kurrë.

Kur u bë operacioni për transplantimin e zemrës?
Pasi unë firmosa dokumentet e nevojshme, se nuk priste as koha për personin që do të merrte zemrën e Erjonit, u bë dhe operacioni. Në mos gaboj ka qenë e premte në darkë. Djali im bashkë me personin tjetër ka qenë në të njëjtën sallë. Zemra i është hequr Erit dhe i është vendosur personit tjetër.

Ju e dini se kush e ka tani zemrën e djalit tuaj?
Sipas ligjit italian, po qe se unë do vendosja t'ia jepja zemrën e tim biri dikujt tjetër që kishte nevojë, nuk do të kërkoja në fillim ta njihja atë. Një ditë pas operacionit mjekët më kanë thënë se personi që ka marrë zemrën, një djalë ky, është më mirë dhe se operacioni kishte dalë më sukses. Tani, para se të nisesha në Shqipëri, pyeta për të më thanë se kishte dalë nga reanimacioni. U gëzova sepse mendova se tani e di se rreh akoma zemra e Erit.

Sa ditë u deshën për sjelljen e trupit të pajetë në atdhe?
Në fakt, po qe se do t´i kishim respektuar të gjitha procedurat, na binte që të vinim më vonë, por më ka ndihmuar shumë ambasadori ynë në Itali dhe konsulli shqiptar në Napoli. Në të njëjtën kohë gjatë gjithë ditëve që kam qëndruar në spital te koka e Erit kanë ardhur të më vizitojnë fqinjët e tij, mes të cilëve kishte edhe të moshuar, të cilët Eri i kishte respektuar duke u kujdesur për ta. Të afërmit tanë që ishin në Itali dhe shoqëria ime që ndodhet këtu më kanë dhënë mbështetjen e tyre. Më kanë ardhur dhe shokët e fakultetit të Erit, të cilët ishin trishtuar shumë dhe, që të mos më linin të mërzitem, më kujtonin copëra bisedash mes tyre dhe Erit. M’u duk sikur më lehtësohej dhimbja, që të gjithë më flisnin me dashuri për Erin. Isha e bindur që i tillë ishte, se gjithmonë kemi qenë shumë të lidhur me njëri-tjetrin. Vetëm iku shumë i ri, shumë ëndrra të tijat u bënë hi menjëherë.

A mund të na flisni diçka për Erin?
Për Erin nuk ka shumë fjalë, sepse ai ishte i thjeshtë, i dashur, i ëmbël. Gjithmonë ka menduar se si t'i ndihmojë të tjerët. Madje mbaj mend një herë se kur ishte në gjimnaz, kur shkonte në shkollë, ishte edhe një fëmijë i paralizuar dhe i kërkonte të atit të tij nëse kishte mundësi që t´a merrte ai në krah fëmijën e paralizuar deri sa të mbërrinin në katin që duhet të shkonin. E shumë shumë momente si këto që tashmë janë kthyer në kujtime të bukura. Atij gjithmonë i ka pëlqyer të ndiqte fakultetin e drejtësisë, pasi kishte shumë mall për të atin, i cili e kishte lënë të vogël. Prej tre vitesh studionte në atë degë, me rezultate ishte shumë mirë; në të njëjtën kohë po mësonte gjuhën e pestë të huaj. Por ai nuk është më. Është vetëm zemrën e tij që i rreh diku larg meje. Iku bashkë me ëndrrat e tij.

A do të kërkoni ndonjëherë të njihni personin që tashmë ka zemrën e Erit?
Sipas ligjit, unë do të mësoj nëse ai vazhdon akoma të jetojë vetëm një viti pas operacionit. Nuk e di nëse do të kem mundësi ta njoh, por jam e bindur se nëse ai është mirë do të vijë të na kërkojë vetë. Kur ta shoh do më duket sikur do shoh një pjesë të Erit tim.



Aksidenti që i mori jetën

Erioni ishte 25 vjeç dhe vazhdonte studimet për juridik në Napoli. Ai dinte pesë gjuhë të huaja. Vinte nga një familje që kishte mjaft juristë në profesion. Për fatin e tij të keq pëson një aksident i cili ishte dhe fatal për të. Pak ditë pasi ai vazhdonte të ishte në gjendje kome zemra i dhurohet dikujt tjetër. Trupi i pajetë i Erionit kthehet në Tiranë për të qëndruar në banesën e tij të fundit.



Pacienti që mori zemrën

Emri dhe mbiemri i tij vazhdojnë të jenë sekret jo vetëm për mediat, por edhe për nënën që vendosi ta dhuronte zemrën e birit të saj. Dihet vetëm që ai priste prej dy vjetësh për një zemër, që të mund të rikthehej në jetë dhe se i kishte mbetur vetëm një ditë afat për të pritur. Tashmë e ka bërë operacionin dhe rezultati qe pozitiv. Madje tani ka dalë edhe nga salla e reanimacionit. Për momentin dihet vetëm që është djalë.



Ligji italian pengon nënën të njohë personin që mori zemrën

Arjana, nëna e Erionit, që në momentin që ka dhuruar zemrën ka dashur që të dijë se kush do ta marrë zemrën e djalit të saj, por është përballur me rregullin e ligjit italian që nuk e lejonte një gjë të tillë. Sipas këtij ligji, të gjithë personat që duan t’u dhurojnë organe të familjarëve të tyre personave në nevojë, nuk kanë të drejtë që të njihen menjëherë me identitetin e personit, por në fillim vetëm me gjendjen shëndetësore të tij. Ky rregull është respktuar edhe nga 50-vjeçarja, e cila, që në momentin që ka vendosur të dhurojë zemrën e djalit të saj, ka vendosur edhe t’i pranojë të gjitha rregullat që duhet të respektojë sipas ligjit. E ka bërë këtë edhe ngaqë askush më mirë se ajo, një përfaqësuese e ligjit, nuk mund ta dijë vlerën dhe rëndësinë e tij. Ajo ka mësuar në fillim se operacioni kishte dalë me sukse dhe personi që tashmë do ta mbajë zemrën e birit të saj ka shanse të jetojë edhe për disa vjet të tjerë. Madje Arjana nuk ka harruar që, para se të nisej për në Shqipëri bashkë me trupin e pajetë të të birit, të pyesë mbi shëndetin e të panjohurit. Ka mësuar se personi që mban zemrën e Erit ka dalë nga salla e reanimacionit dhe do të qëndrojë në spital derisa të bëhet pak më mirë.



panorama

[FierAkja143]

Shume gjyna per cunin qe humbi jeten, dhe bravo asaj nenes qe gjeti forcen te shpetoj nje njeri tjeter duke dhen zemren e djalit saj!

[White_Angel]

:`( :`( :`(

[malli]

Ngushellimet e mia per familjen e Erjonit, oh sa keq nje djale ne moshen met te bukur te rinise.
Kjo nene ka bere diçka shum humane te japi zemren e djalit, por te dine diçka e gjith bota , nena dhe njerzit e tij qe Erjoni jeton por tek nje trup tjeter.
Po e mbyll me kaq me lote ne sy se kam vete vella.
I perjetshem qofte kujtimi i ketij djali 25 vjeçar (Amen).

[pagan]

edhe mu me ka vdek njeri i aferm jashte, por lajmin se morri vesh gazeta. çuditem si ne kete rast shtypi u informua pernjeheresh. publicitet apo prapagande? per ke? kush fiton nga kjo?

erjoni vet, familja tij, farefisnia, shoqeria, shqiperia apo italia?

ps; personalisht mendoj se e jema e djalit e shiti zemren e tij, e vrau me doren e vet, ngaqe ai ishte akoma gjalle, ndryshe zemra e tij nuk do te hynte ne pune. e konsideroj kete nje akt makaber.

[coli i vogel]

Eri me lal tu prifte shpirti ne paqe....Erioni ka qene djali i madh i shtepise ndersa Loreni (Reni) eshte i dyti. Kemi qene ne nje klase bashke. Teta Arjana-Ngushellimet e mia te sinqerta...Eh me kujtohet xhaxhi Hiqmeti...goxha burre per nder. Familjet tona kane qene dhe jane shume te ngushta me njera tjetren. Qe te dy burre e grua shume te zote ne profesionin e drejtesise.

[Dito]

Vetem njerez me vullnet te hekurt mund te arrijne te bejne veprime te tilla. E pra kjo nene eshte nje grua e forte te ciles une i perulem me respekt.

Dito.

[Larsus]

ps; personalisht mendoj se e jema e djalit e shiti zemren e tij, e vrau me doren e vet, ngaqe ai ishte akoma gjalle, ndryshe zemra e tij nuk do te hynte ne pune. e konsideroj kete nje akt makaber.

dhe ti konsideroje veten pagan te vertete---po nga ata rrycat fare ...mos te rente per pjese, po nqse ne te ardhmen te bie rasti ty apo dike te afert te kesh nevoje per nje organ te ri, c'do besh ti?

cfare mentaliteti idiot..

nejse, ngushellime asaj familjes...dhe ajo nena ka bere shume mire, i ka dhene jete dikujt tjeter

[Undefined]

Sa e dhimbshme!! Vertete per tu ardhur keq, kaq i ri..., Ngushellimet e mija familjes se Erjonit... U prefte ne paqe..."sa e padrejte eshte jeta"..po me vjen shume keq...
Vertete gjest shume humanitar nga ana e nenes, me vjen keq per ate nene, te mendosh se zemra e ketij djali "Erjonit" akoma rreh/punon

Vetem njerez me vullnet te hekurt mund te arrijne te bejne veprime te tilla. E pra kjo nene eshte nje grua e forte te ciles une i perulem me respekt.

Dito.

mjaftojne fjalet e Ditos...