Centum primus singuli semel

[Diabolis]

Kënga e dimrit në ditën e fundit të tij

Oh ç’është kjo rreze e artë,
Të mjerin, që më ngroh
Kur qielli është i mbyllur
Vrenjtësirë është ngado?

Oh ç’është kjo rreze e artë,
Të shkretën, që se shoh
Kur njerzit të gjithë rendin
Në punë të tij kushdo?

Oh ç’është kjo rreze e artë,
Të varfrin, që vjen nga larg
Ndiej supet po më shkrijnë
Pikojnë stolat në park?

Oh ç’është kjo rreze e artë
Që s’vjen dhe nga aq larg
Me dritë mi përndrit sytë
Dhe unë vdes në çast?

[Diabolis]

Nesër do të jetë pranverë

Nesër do të jetë pranverë.
Por sot është nata e fundit e sezonit
E dimrit,
Melodia e sprasme - e ruajtur për askënd.
Piano-bari në hotelin buzë detit mbyllet,
Do të hiqen dritat e mugëta,
Do të stivosen tryezat e vogla, karriget,
Në këllëf do të futet pianoja e zezë,
Do të hiqen perdet e rënda,
Do të hapen kanat më kanat vetratat,
Me tryeza dhe çadra do të mbushet veranda,
Mbi pistë do të fillojnë vallëzimet e gjata,
Nesër do të jetë pranverë.

Nesër, kur të vijë orkestra,
Pianisti do të ketë shkuar,
Hipur në një nga autobusët ndërqytetas
Diku, dikur do të zbresë fshehtas,
Kush e di,
Mbase në ndonjë qytet të zhurmshëm
Mbase në ndonjë shtëpi malore
Mjafton që atje të mos jetë pranverë,
Që gishtat e tij të luajnë mbi tastierë,
Për të vetmuarit,
Dashuruarit,
Kamarieret,
Baristët,
Për të pagjumët e tjerë,
Natën, për natë, si përherë.

Nesër do të jetë pranverë,
Por sonte është ende dimër,
Dhe pianisti që ka palosur me kohë teshat e veta
Ulur mbi stolin pa partitura,
Shpalos për njerëzit në tryezat e pakta,
Melodinë e sprasme:

Guxim, guxim!
Dilni prej barkut të ërrët të natës,
Zgjatni rrezet e para, prekni majën e lartë,
Bulëzoni në çdo por,
Çani si filizat e shpresës koren e ngrirë -
Lulëzoni!
Nesër do të jetë pranverë.

Kurajë, kurajë!
Shtrihini krahët si zogjtë e shqiponjës në majë,
Rënia juaj si fluturimi i parë,
Është mëkëmbje,
Ngrihuni dhe bini, ngrihuni dhe ecni -
Fluturoni!
Nesër do të jetë pranverë.

Si bletët tek gargulli shkojnë notat
Si bletët tek gargulli shkojnë gotat;

Ai sot i ka dhënë vetes lejë të pijë,
Të dehet me trishtimin e vet
Duke rrëkëllyer helmin e të tjerëve
Dhe të improvizojë,
Të mbajë dorën e djathtë në zemër-
Si një peng,
Dhe të luajë me gishtat e të majtës
Një rrahje një notë:
Fa
La
Mi
Do
Re
Si (Ti)
Një rrahje dy nota,
Një rrahje tre nota,
Një rrahje një notë:
La
Mi
Si (Ti)
Mi
Re
Një rrahje dy nota,
Një rrahje tre nota,
Një rrahje një notë:
Fa, La, Mi, Do, Re, Si (Ti),
La, Mi, Si (Ti), Mi, Re,
Një rrahje tre nota,
Një rrahje dy nota,
Një rrahje një notë,
Të hapë më në fund dorën e djathtë
Të puthë Sol-in peng e sallës t’ia japë,
Të mbyllë kapakun ngadalë,
Dhe të shkojë duke uruar,
Nesër,
Nesër do të jetë pranverë,
Gëzojeni miqtë e mi.


p.s. ky ishte centum primus singuli semel; kush do te tjera nga Diabolis mund te klikoje ne lidhjen me poshte:

http://www.forumishqiptar.com/showth...poezi+diabolis

[whisper]

...Nga gjerat me te bukura qe kam lexuar ne kete forum....faleminderit D D!!!

[Diabolis]

Te lutem, crazy old baby.
Mire te lexofsha ne temat e tua.

[shigjeta]

Nje 'finale' mjaft e bukur per Centum primus singuli semel.

Shpresoj qe pranvera te vij me nje cikel te ri, po aq te bukur sa dy te paret.

Urimet me te mira DD

[Diabolis]

Shpresoj qe pranvera te vij me nje cikel te ri, po aq te bukur sa dy te paret.

Dhe une, por gjithashtu shpresoj qe kete te na e sjelle shigjeta.

[Diabolis]

Nga të gjitha çfarë kam prej Zotit
Ajo është e vetmja dhuratë,
E dalë – jo prej brinjës – por prej lotit,
Prandaj përulur “të falem Atë.”
Dhe një nga një pikëloj puthjet
Si në talesmanin më të rallë
Të tillë që kund s’patën thesaret
Dhe druaj në do ta kenë vallë.
Se e kam thurur për ato duar
Veç për ato buzë që ta puthin
Për sytë e saj të dëshiruar
Që drithërimë shpirtit m’i futin-
Ndiej ç’s’kam ndier asnjëherë,
Prej gjoksit t’më shpërthejë pranverë.