Centum primus singuli semel

[Diabolis]

H-D,
I pranoj urimet me kenaqsi, dhe po aq sinqerisht po shtoj nje sonet.

A vjen me mua sonte vajzë,
S’na duhet makinë e Harley
Do të çoj drejt e në Parajsë,
Vij të marr me kometën Halley.
Pranë të më rrish në do, si do,
Kur krahun ta gjarpëroj mbi sup,
Të më largosh vrenjtur me jo e jo,
Kur rrëzë veshit t’guxoj të të puth.
Të ngërthejmë tok gishtat e dorës
Për lotët e nxehtë do marr shami,
Tik-takun e tyre t’ja matim orës,
Ato bulëzo dhe unë ti fshij.
Eja në Cinema Paradisso,
Kur yjet shuhen, ku zemrat ndizen.

[Ard]

me qafsh D D,c'ja ke thene bukur kenges.Ja dhe nje sonet e shkurter,fare e shkurter nga une ,po te duash shtoji strofat e tjera,miqesisht H-D(po me sakaton ky pseudonim )


Kam frike i dashur nga pasioni
se me rremben dhe nuk dal dot
kam frike nga puthja dhe dashurija
qe atehere ka kaluar nje mot
lerme te lutem mos me ngacmo
se kjo zemer e perveluar
i do puthjet,dhe rrahjet i do
por dhe yjet ne te shuar

[Diabolis]

Kometa Hallej kthehet në vitin 2061.
Kështu ajo që kam shprehur nuk është statike. Nëse për një të brezit tim shpreh pamundësi (100 e ca vjeçarë), për një brez më pas bëhet një premtim i vakët(maksimumi flamujt e verdhë të Markezit), për 20 vjeçarët e atëhershëm një sfidë e hapur.


Ju që dëgjoni vargjesh zërin tim, - Françesko Petrarka


Në përgjërimi im ty po të vret,
Siç të vrasin rërave të jetës
Sandalet e dashura të verës,
Çizmet e vjeshtës vishi shpejt.

Në goja ime (ty të) ka lënë
Plagë që kullojnë në zemër
Unë kurrë s’të qëlloj në thembër,
Se jam i pjellë e jo i shtënë.

Më hiq mënjanë atje ku s’dukem
Larg gishtave të tua të birshta
Sa të shkojnë këto stinë të trishta.

Sa për fustan të ta qep erën
Sa për altar të ta ngre pranverën,
Që prej teje një herë të shkelem.

[Diabolis]

Kur e djela ndron të shtunën,
Kur pushimi largon punën,
Kur muzgu ja zë sytë agimit,
Dal kopshtijeve të Bruklinit.

Vjeshtë e parë po troket derën
Ditë e fundit kjo për verën,
Ndaj nxitoj për atë zonjë
Që ti kap një xixëllonjë.

S’do më shfaqet ajo as sonte,
E kam humbur, mote mote...
Apo në më daltë papritur
Mu në ballë kam për tja ngjitur!

Të llaptijë valë valë,
Të më bëhet dhe më e rallë,
E magjishme për njerëzinë,
Në një fron me Perëndinë.

[Diabolis]

Praruesja Dora d’Istria: zgjohu,
Për bukurinë tënde rava dheun
Jo që të shkruaj për Skënderbeun.
Shshsht, jam unë... ka vdekur Longfellou.

Përkundma zemrën pranë agimit
Me nurin e vashës, Elena Gjika,
Të shkruaj për të hirshmen Donika,
Për gjoksin ku prehej kokë e trimit,

Krelën me lotë që rëndoi ballin,
Për buzën e kafshuar, të dridhur,
Për shpirtin e trembur, keq të ligur,

Për syrin pagjumë, veshin pipëz,
Për lajmin e mbritjes, puthjen dritëz,
Për ndarjen e hidhur, pastaj ... mallin ...

[Diabolis]

Kur mesnata jep blunë e errët,
Fantazmë ngrihem në kollonada,
Trokit dhe thuaj: I dashur erdha,
Dhe shih si qielli nis e zverdhet.

Si shkundin yjet pluhurin magjik,
Mermeret e bardha si vezullojnë
Nën këmbët e tua që vallëzojnë,
Me dritë hyjnore do të stërpik.

Ashtu harroju, fugo mbi taka,
Qesh e lodro, merr frymë thellë,
Dora ime do të të mbajë në bel,

Do të të ngre tokës rrotullimthi,
Do të të flatroj blusë fluturimthi,
Dhe porsi lot do të shkoj nën pllaka.

[Diabolis]

Ma hap gjoksin siç hapet dera
E ndonjë pori të vjetër me ndryshk
Dhe flakë do ndizet ky shpirt me mushk
Sapo thëngjinjve t’ju fryu era.

Nën vete ndejnjat po më digjen
Këtë mot të ftohtë pa lulnaja,
Stinë qyngje çarë, me tymnaja,
Pa jetë, pa dashuri, pa oksigjen.

Nëse nuk të duhet ngrohtësi sot
Të ta tretë brymën mbi qerpikë,
Shkrepsen më ver mua, pastaj ikë,

Kalimtarëve duart do t’ju ngroh
Kokëulur, paguxuar ti shoh,
Si një zjarr jetim, pa njeri, pa zot.

[Diabolis]

Ja ku kumbuan dhe katedralet,
Ajo drejt njërës ecën përhumbur
Me sy të vrarë, me shpirt të trandur
Kryqin bën, ulet, dhe nis të falet.

Çfarë po të thotë o Biri i Marisë?
Shpresë prerë, përmbys po të derdh lot,
A nuk më thua o i Madhi Zot,
Mos ndjehet viktimë e dashurisë?

Zbrit këtu, merr pergamen e pendë,
Të vij atje, të vë gjembat e rëndë,
Atë të dëgjoj në kryq gozhduar,

Sa ti një strofë t’ja kesh kënduar,
Dhe të shohim kush më shumë të vret
Të kryqëzohesh a të bësh një sonet.

[Diabolis]

Ky është postimi im i 1000-të në Forumin Shqiptar.
Lexim të këndshëm:

Në kasollen e barkave

Në kasollen e barkave
Atje mu në breg
Ja ngul syrin valëve
Mbledhur si një shterg.

Shoh si vjen stuhia,
Qielli si sterrohet,
Dridhet gjithësia
Dallga shkatërohet.

Përmbi llamarina
Çapitet një shpend
Është pulëbardha,
Dëgjoj si këlthet.

E kam derën hapur,
Shoh tutje në zall,
Muzgu më ka kapur,
Ashtu dalngadal.

Digjet rrënjë e plepit,
Zjarrit më të majtë,
Porsi tundje e djepit,
Barkat më të djathtë.

Ulur jam mbi arkat
Mbushur plot me rrjeta,
Roje më bëjnë lopatat,
Përreth toja, grepa...

Zë e ndez fenerin,
Flakë e tym vajguri,
Hijet sjellin tmerrin
Kasollja si qivuri.

Ja ku nisi shiu,
Pikat nxijnë prushin,
Sërish i ndez veriu,
Ato ja ku skuqin,

Dhe nxihen një grimë...
Prej qiellit shpërthen
Llahtarë vetëtimë
Që tokën mbërthen

Me kanxha prej zjarri.
Bëhet dhe më vjen
Toka për së mbrapi
Qielli është liqen,

Shiu në re ngjitet,
E hedhin si shigjeta
Në harqe kallamishtet.
Ndjej se vetë mbeta,

Jo kam gurët e zallit,
Një dëshirë e çmendur,
Mbush gjoksin e djalit,
Zemrën keq të djegur.

Ah, sikur të dilte,
Bukuroshe e ujit,
Mbi qepall të m’sillte,
Ëmbëlsinë e gjumit.

Sytë pulit sakaq
Mbyll qepallat pranga
Kur i hap ndërkaq
Oh jo, jo... shtanga...

Jo nuk mund të jetë,
Jo, nuk më besohet,
Nuk është e vërtetë,
... por ajo afrohet,

Dhe ndalon tek dera,
Kokë e këmbë qullur,
I pikon dhe streha;
Unë shastisem ulur.

Ngjitur ka fustanin
Si cipën lëkura,
Avuj shtjellin trupin,
I vezullon fytyra.

Dhe ajo ka stepur
Duket që ka ndroje,
Por ashtu e lagur
Fjalë nxjerr prej gojë:

Më fal që hyra
Pa trokitur kund,
Sa të pushojë furtuna
Të rri këtu, mund?

Zoti më ngre shpjet
Për maje të veshit,
Pengohem në rrjetë,
Oh, për faj të dreqit.

Je e mirëpritur ...
(ajo më thotë emrin)
Qofsh e mirsardhur
Dhe i tregoj vendin.

Një stol keq të thyer
Ngulur përmbi zall,
Që sot del i vyer
Bile dhe i rallë.

Por ajo po dridhet
Si flaka e fenerit
Goja seç më lidhet
O mua të mjerit.

E shoh ndër mornica
Në krahë e në trup,
Sytë mi mbërthen ngrica
Dhe i heq me turp.

Pastaj i kthjelluar
I them belbëzak:
A do për t’u ndruar
Tesha të të jap?

Bluzë marinari,
Edhe pantallona,
Këpucë ushtari,
Vishu ti, unë dola.

Në mes të rebeshit,
Dhëmbët i kërcas,
Me fytyrë drejt gjirit,
Zotave ju flas.

Qullur si një cung,
Thyer porsi kashtë.
Duart ngroh në trung
Ajo më la jashtë.

...Të hyj, të mos hyj,
Kthehem për nga dera,
Nuk kam se ç’të shtyj,
...Ajo fle mbi rrjeta.

Mu si ëngjëllushe
Me vija në bluzë,
Mu si një djallushe
Me qeshje në buzë.

Porsi nënkresë
Ka duart e bardha
Me një fije shpresë
Ultas i them: erdha.

E qetë ajo fle,
Mbase ëndërron,
Mbase përmbi re
Shpirti i saj fluturon.

Unë ulem si murg,
Në të vetmin stol,
Flokët kullojnë çurk
Si përrenjtë në gjol.

Feneri po shuhet
Po mbaron vajguri,
Dritëza i mpaket,
Tymi si qymyri.

Ul kokën ndër supe
Ndjej të mbyll dhe sytë,
Përpara një çupe
Vetë, vet i dytë.

Sa fjeta ashtu,
Dhe pastaj u zgjova,
Rreth e qark aty
Kur ra shi me kova?

U përmenda ditën
Klithmë më zuri veshi,
Por se isha vetëm
Me një bluzë leshi,

Mbi rrjetat e vjetra,
Kur nga lart trokisnin
Po të njëjtat kthetra...
Mua të më flisnin?

[kolombi]

Nuk dua te shtirem e as te marr penelat e komplimentave duke lyer e perluer poezite e tua.
Dua thjesht te them mes kesaj nate ME SHPLODHE SHPIRTIN.
Edhe 1000 postime te tjera,mbushur plot vargje.