Centum primus singuli semel

[Diabolis]

nji kryes paemër

Në këtë cep të Illirisë
Unë – jam i zoti i shtëpisë,
Qofsha çifçi a mbret,
Dhespot a Dovlet.

Ndaj ti o mik i huaj
Ngarkoji ato kuaj.
Ty rruga këtej të kaloi
Por unë, or mik, këtu rroj.

Për këtë buke e këtë hi,
Qe! Toke dorën për miqësi,
Por dije mirë më s’pari:
Unë jam Zoti, ti kalimtari.

[Diabolis]

Kam bukë plot me gjizë e qepë
Dhe një kasolle lart në mal,
Me bredh të butë do gdhënd djepë,
A vjen me mua shtojzavallë?
Shprishi gërshetat e vajzërisë
Falma gjirin tënd të bardhë,
Natën e fundit të virgjërisë,
Ta kalojmë të dy nën dardhë.
I lehtë jam si era e gjethit
Kur çelen sythet në pranverë,
Bijtë - petale të bien djepit,
Ç’kam më të shënjtë bëj be – Për nder!
Deri në palcë shfrytëzomë,
Mes degëve m’thuaj: frutëzomë!

[Diabolis]

Të njomat
Duar që kurrë s’i poqa,
Të largtat
Rrugë që kurrë s’i ndoqa,
Të shkretat
Pragje që kurrë s’i kalova
Cungje ngulur në gjoks.

[Diabolis]

Një Bregakull në Rrjedhëgji

Bregakulli,
Me një krank të madh, të zhurmshëm,
I jep fund durimit në polin e tij,
Shkund përbindshëm pinguinët
Si pisha halat e thata,
Shpinën i kthen yllit të veriut,
Dhe lundron drejt asaj,
Drejt detit të nxehtë të dashurisë.
Ai i akullti, i tejdukshmi, i pastri,
Ai i larti, i fshehti, i ashpri,
Ai, Bregakulli,
Lundron drejt Rrjedhëgjirit të saj ngrohtë,
Pa i marrë leje Perëndisë Norse,
Pa i dërguar lajmës,
Pa i shkruar “ T ë d u a ! ” me alfabetin Morse.
Për të nuk ka kthim,
Në udhëtimin e parë dhe të fundit
Drejt përvëlueses,
Dëshirantes,
Të pamëshirëshmes
Rrjedhë të Gjirit.
Ai e di ç’e pret,
Gjiri i saj,
Ai e di ç’e tret,
Gjiri i saj,
Ai e di ç’e vret,
Gjiri i saj.

Ruajuni njerëz,
Në rrugën e tij s’ka pengesë;
Ju qani Titanikun tuaj,
Ai për stërgjyshin thotë “Pastë ndjesë,
Atje ku prehet.”
Oqeanit të pamatë,
I shton ujin e zemrës,
Dhe s’ka pendesë.
Shikoni njerëz
Dhe mos bëni çudi,
Kështu shkrihet një Bregakull në Rrjedhëgji!

Një iceberg në gulfstream!

[Leila]

Një Bregakull në Rrjedhëgji

Bregakulli,
Me një krank të madh, të zhurmshëm,
I jep fund durimit në polin e tij,
Shkund përbindshëm pinguinët
Si pisha halat e thata,
Shpinën i kthen yllit të veriut,
Dhe lundron drejt asaj,
Drejt detit të nxehtë të dashurisë.
Ai i akullti, i tejdukshmi, i pastri,
Ai i larti, i fshehti, i ashpri,
Ai, Bregakulli,
Lundron drejt Rrjedhëgjirit të saj ngrohtë,
Pa i marrë leje Perëndisë Norse,
Pa i dërguar lajmës,
Pa i shkruar “ T ë d u a ! ” me alfabetin Morse.
Për të nuk ka kthim,
Në udhëtimin e parë dhe të fundit
Drejt përvëlueses,
Dëshirantes,
Të pamëshirëshmes
Rrjedhë të Gjirit.
Ai e di ç’e pret,
Gjiri i saj,
Ai e di ç’e tret,
Gjiri i saj,
Ai e di ç’e vret,
Gjiri i saj.

Ruajuni njerëz,
Në rrugën e tij s’ka pengesë;
Ju qani Titanikun tuaj,
Ai për stërgjyshin thotë “Pastë ndjesë,
Atje ku prehet.”
Oqeanit të pamatë,
I shton ujin e zemrës,
Dhe s’ka pendesë.
Shikoni njerëz
Dhe mos bëni çudi,
Kështu shkrihet një Bregakull në Rrjedhëgji!

Një iceberg në gulfstream!

Pata imazhin e Loreleit tek lumi Rin ketu.

[Diabolis]

Të faleminderit Leila që lexon ç'lexon dhe më lexon!
Të kësaj besoj:

Die Lorelei Melodie: Friedrich Silcher, 1838 Text: Heinrich Heine, 1823

1. Ich weiß nicht, was soll es bedeuten,
Daß ich so traurig bin,
Ein Märchen aus uralten Zeiten,
Das kommt mir nicht aus dem Sinn.
Die Luft ist kühl und es dunkelt,
Und ruhig fließt der Rhein;
Der Gipfel des Berges funkelt,
Im Abendsonnenschein.

2. Die schönste Jungfrau sitzet
Dort oben wunderbar,
Ihr gold'nes Geschmeide blitzet,
Sie kämmt ihr goldenes Haar,
Sie kämmt es mit goldenem Kamme,
Und singt ein Lied dabei;
Das hat eine wundersame,
Gewalt'ge Melodei.

3. Den Schiffer im kleinen Schiffe,
Ergreift es mit wildem Weh;
Er schaut nicht die Felsenrisse,
Er schaut nur hinauf in die Höh'.
Ich glaube, die Wellen verschlingen
Am Ende Schiffer und Kahn,
Und das hat mit ihrem Singen,
Die Loreley getan.



Anglisht nga Mark Twain


An ancient legend of the Rhine

I cannot divine what it meaneth,
This haunting nameless pain:
A tale of the bygone ages
Keeps brooding through my brain:

The loveliest maiden is sitting
High-throned in yon blue air,
Her golden jewels are shining,
She combs her golden hair;.

The doomed in his drifting shallop,
Is tranced with the sad sweet tone,
He sees not the yawing breakers,
He sees but the maid alone:

The faint air cools in the gloaming,
And peaceful flows the Rhine,
The thirsty summits are drinking
The sunset's flooding wine;

She combs with comb that is golden,
And sings a weird refrain
That steeps in a deadly enchantment
The listener's ravished brain:

The pitiless billwos engulf him!-
So perish sailor and bark;
And this, with her baleful singing,
Is the Lorelei's gruesome work.

[Afer-dita]

Te lexojme ne heshtje D D. Nuk duam te te ndalojme vrullin!

[Diabolis]

Heshtja është po, heshtja flet, themi zakonisht. Heshtja flet vetëm të vërtetën, nënkuptojmë. Fjala gënjen.
Ju faleminderit Juve Afer-dita!
Vrulli poetik mu "pre" mbas një vrulli 12 orësh në ditë pune të rëndë sëfundi. Them ta ripërtërij:

Krenaria jote është si Alpet,
E lartë, e bardhë, e pastër,
Nga shket një lot që s’ka ku kapet,
Hap katarakt në alabastër.
Mbi atë majë nuk kacavirem,
Me thundra të hekurta ta pushtoj,
Flamurin të ngul, pastaj të ngjirem,
Që ja, unë, dita të të nënshtroj.
Se unë vëlla kam Karl Gegën,
Ndërtimtarinë e shpirtrave njoh,
Mes krenarisë ta çaj poemën,
Ditën e takimit nuk pres ta shoh;
Emrin tim - pllakë përkujtimore,
Vare pastaj ne ato male bore.

[Diabolis]

O bukuroshja majë shkrepit
E moj e mira shtojzavallë,
Qaja hallet e shpirtit poetit,
Si të mitrës – doktorit - gratë.
Thuaja të gjitha e mos u tremb,
Asnjë e keqe prej tij s’të gjen,
Kur zemra të sëmbon, shpirti të dhëmb,
Kur dashuria të shpërthen çdo gen.
Thuaji se digjesh si prush e zjarr
Shëmbëlltyra e tij të puth çdo hap
Se brenda re, keqas je vrarë,
Se dorën zgjat por kurrë se kap,
Se nuk është ai që fle me ty,
Se është ai që fle në ty.

[Ard]

Te lumte ajo mendje,qe e ke shkruar kaq bukur!
Vertet, nuk eshte veshtire "te biesh brenda" me nje krijues......ai/ajo di te lexoj shpirtra,
i gdhend ne varg.
Prano urimet mija te sinqerta.