Centum primus singuli semel

[Diabolis]

Namik Doklja, hem,
ka shkruar nje gjysem dyzine me drama.




Një ditë me shi, me shi Tirane
Pranë xhamisë së Et’hem Beut
Shkonte një vajzë rrugës - me nallane,
Kur dëgjon zërin e Skënderbeut:
Si të quajnë e mira vashë?
Pse me të errta rend me kaq nxitim?
Në fytyrë veç sytë të pashë,
Folmë bija ime, mos kij ngurim.
I ngre vajza lart sytë e shkruar,
Me dorë heq mbulesën-ferexhe
Tok me të ndrojtjen ka larguar
Dhe i përgjigjet atit Skënderbe:
Prej lindjes më quajnë Alba,
Sot nuse vishem me të bardha.

[Diabolis]

Si pata harruar të të tregoja
Se ushtarët në gjoks nuk ngulin heshta,
Tani nuk them dot “m’u thaftë goja”
Kur tej përtej më ka çarë heshtja.
Jam si përbindëshi në përrallë,
Kam marrë goditjen vendimtare
Gjysëm i vdekur e gjysëm i gjallë,
Të buzëqesh - ty - fitimtare.
Hiqma prej gjoksit - nga ty le të vdes,
Qoftë bekuar kjo arma jote,
Në mos me këto duar do ta qes
Tmerrin ti kall gjithë kësaj bote,
Me zemrën në dorë - të gjakuar
Të qesh, të qesh, i dashuruar.

[Diabolis]

Ku verdhojnë lule krizantemat

Besoji njerzit kur të thonë
Se bota është një fshat i vogël
Dhe kujto atë folezën tonë
Vatrën e ngrohtë lart në kodër.

Hapat që hidhnim në dëborë
Dhe sa me zor e hapnim shtegun,
Sa gjurma jonë s’ish më e parë
Të tjera kishin marrë Dheun.

Aspak çudi mos të të vijë
Prej këtyre rrugëzave të hapura
Lajmësi i padukshëm të mbrijë
Si akull me këpucë të lagura.

Të sjellë të fala prej së largu
Nga tjetër jetë nga tjetër kohë
Kur qetësinë ta mbështjellë muzgu
Sikur të ishte një shall i ngrohtë.

Prite pranë kangjellave tek pema
Ku shtegu yt takon të tjerë,
Ku verdhojnë lule krizantemat
Pa pyetur për borën që do bjerë.

[MI CORAZON]

Më pëlqeu shumë kjo e fundit.

[Diabolis]

Të faleminderit. Kanë mbetur për tu shkruar dhe 13 nga 100.


Përsiatje në një stacion treni

Trenat – vijnë dhe shkojnë
Gjith’ në kohë dhe papushim,
Krah meje njerëzit parakalojnë
Kush mbushur brengë, kush gëzim.

Porsi veriu, si erë e dimërit
Pyllit pa gjethe tutje në brinjë,
Si uji që rrëshqet mes akullit
Në gurët-breshka që shndrijnë.

Duket se kanë të njëjtat nisje
Dhe aty këtu po ato ndalesa,
Të gjithë kanë diku një mbritje
Dhe një rikthim për tek fillesa...

Me sytë mbërthyer rri në pritje
Nga dera e stacionit të murmë,
Me frikën se mos ty në zbritje
Të humb përgjithmonë në turmë.

[Diabolis]

Kudo

Një kalimtar i natës së vonë
Këmbët po hedh në trotuare,
Me zhurmë të mbytur, pa jehonë
Me mendjen lart tek një dritare.

Andej pati kaluar edhe mbrëmë
Edhe nesër do të kalojë atje,
Me sytë nga dritarja grila rënë-
Qerpikë ulura që sheh përdhe.

Dhe do largohet si për çdo natë
Njëlloj i prerë e i kapitur,
Do ndjekë hijen e vet të gjatë
Sa udhkryqi ta ketë këputur.

Dhe do të ndjekë një nga ato hije,
Hije të vetes që sheh kushdo,
Pa e pyetur se ku po e shpie
Kur s’është atje - mund të jetë kudo.

[Diabolis]

Përjetë brenda

Në mur pashë varur një peizash
Dy varka të shkreta në një lumë,
As ledh nuk kish as skelë përqark
Mështeknat epeshin në shkumë.

Dhe përnjëherë, aspak s’dyzova
Me sytë e mendjes hipa në varkë,
Me veshët pipëz, pastaj dëgjova
Një fërshëllimë që afrohej nga larg.

Ndaj shpejt u fsheha mbas një vidhi
Të shihja se ç’po më sillte rrjedha
...Ishte piktori që varkat lidhi
Duke më lënë përjetë brenda.

Korniza u var në ekspozitë
Të gjithë aq afër më kalojnë,
Aty mes degëve unë i kam sytë,
I shoh të gjithë, por ... s’më shikojnë.

[Diabolis]

Ngricë dhe kallkan ndër çerdhe
Ikën zogjtë shtegëtarë,
Përplas era nëpër ledhe
Kallamishta dhe shavar...

As ma mban brenda në zemër
Zemrën time ngrohtë-ngrohtë
Sa të shkojë dhe ky dimër
Me dëborë dhe të ftohtë.

Deri sa të vishet prilli
Lule e gjeth syth mbas sythi,
Krillës ti gushohet krilli
Jam i yti..., jam i yti...

[MI CORAZON]

Ngricë dhe kallkan ndër çerdhe
Ikën zogjtë shtegëtarë,
Përplas era nëpër ledhe
Kallamishta dhe shavar...

As ma mban brenda në zemër
Zemrën time ngrohtë-ngrohtë
Sa të shkojë dhe ky dimër
Me dëborë dhe të ftohtë.

Deri sa të vishet prilli
Lule e gjeth syth mbas sythi,
Krillës ti gushohet krilli
Jam i yti..., jam i yti...

Shumë e bukur ....e shumë e ngrohtë poezia. ( jo se ndjej ftohtë unë)

[Diabolis]

Faleminderit. Vjersha dimri, s'mund te jene ndryshe.

Gjuhëz e flakës së madhe
U shkëpute nëpër natë,
Para meje hodhe valle
Një sekondë aq të gjatë...

Sa të ta kundroja belin
Që përdridhej nëpër ngjyra
Nga e kuqja në kaltrin
Kur blerim merrte fytyra,

Kur syve të shkëndijuar
Ngrite tymin porsi velin,
Kur prej flokëve lëshuar
Veç hiri i bukurisë ngeli.