Centum primus singuli semel

[Diabolis]

Ajo është aq vezulluese
Sa Rruga e Qumështit natën:
E bardhë, fijesore, praruese,
Por ja që unë humb, të shkretën.
Në udhëkryq mendimesh endacake
Them të mos shkruaj kurrë më tutje,
Më ngjan se po bëj kot ecejake,
Ku me rrëmbim e ku me ngutje.
Përpiqem ta çoj mendjen gjetiu,
Syve ju shtrëngoj fort kapakët
Por pa ditur si më dalin vetiu
Këto fjalë me zërin e pakët:
Kur perde në sy ke një peri
Të shkruash për të nuk është tepri.

[Brari]

shum bukur DD..

[Ard]

Urime DD!
Je nje kengetar i shkelqyer sonetash,pa dyshim!
Te kam lexuar me endje.
Miqesisht Mel.

[Diabolis]

Faleminderit Brari dhe Melankolia.


...njëherë më ka thënë një plak
se kënga halleve ju bën lak... - gjurmët


Dhembje e sotme nuk është e butë,
Zënkë e përditshme a kësisoj,
Sot, si ariun një gjëmb në shputë,
Një ngjarje e hidhur më plagoi.
Qani me mua, qani o njerëz,
Me të zeza e ngrysni këtë ditë
Një motër të vetme ndër vëllezër
Na e rrëmbeu mortja në pritë.
Si kutinë me shamitë e letrës,
Shpirtin ju kam sjellë palë-palë,
Ja nxirrni fletët njëra pas tjetrës,
Për një nënë që qan, për një babë...
Zotin do mbyll në atë zgavër bosh,
Për riqarkullim do ta hedh në kosh.

[Diabolis]

Vallë a shprehe ndonjë dëshirë,
Se unë nuk të urova – njëqind,
Mbi tortë janë shuar qirinjtë,
Dhe dylli krah tyre ka grirë.
Unë nuk harrova, thjesht nuk doja -
Për një vit jete kthyer në kujtim,
Për sa pak na mbetet - të bëja urim,
Nga zemra atë të ta shqiptoja.
Unë nuk jam rrufjan që kthen fletën
Tashmë ti e di krejt të vërtetën,
Më mirë të të shoh të mërzitur
Se sa të të gënjeja sa je rritur,
Por ti, e dashur, prina nga një thelë,
Prej dorës tënde çdo gjë më vel.

[Diabolis]

Mos ma jep mua shkopin magjik
Në botën nuk do të ta ndryshoj,
Gishtave të dorës t’ju bëj një trik -
Në qiell si pentagram ti harkoj.
Mbi krye të të lodrojnë nota,
Në masa ngjyrat, jo në ylberë,
Krejt e çuditëshme të jetë bota,
Vetëm ditë, dhe kjo - pranverë.
Porsi ujvarë do ti derdh flokët
Stërkala puthjesh të ketë ngado
Si ar të ndrijë qielli i kthjellët
Veç kështu të jetë, mos ketë vazhdo,
Dhe fërshëllimat të behen fjalë:
Do Re Si SolLa, Mi Fa! Mi Fa!

[Ard]

Dhe un besoja ne mrekulli
por bota nuk ndryshoka

Urime per poezine!
Mel.

Shkruaj dhe te tjera soneta tani qe eshte hena e plote,
mos u mundo neteve pa hene kur zemra nuk ta thote.

[Diabolis]

Unë doja të nxirrja vargje të zjarrtë
Zemrën vesha nga brenda në gjoks
Me tulla zjarrduruese si furrnaltë
Dashuritë ti shkrija atje me koks.
Por ja që nuk shquhem ndër heronj
Ndaj grykën e hapur që më përpinte,
Flakën që më digjte deri në thonj,
Një ditë të zymtë e lashë të ngrinte.
Pllaksoi një krizë superprodhimi
Zinxhirë kërkonin vetëm arixhinjtë
E kotë puna e i kotë mundimi-
Në fshat bërtisnin kallajxhinjtë:
Gjyma, kush ka për të kallaisur...
Ti shtohesh korit? Mos je i krisur.

[Diabolis]

Rrëfenjë

Shokë në rini ishin ata
Por jeta i ndau kah më kah,
Deri sa thellë në pleqëri
Një ditë u mblodhën përsëri.

Sipas një zakoni shokësh
Mbasi gushesh e tokesh
Nisën e tregon historira
Ç’ke bërë që nga rinia.

E nisi i pari – kam bërë para,
Para me thasë, shumë para,
Nuk di se ç’tju them më
Kam bërë para, tjetër – asgjë.

Tha i dyti – kam pasur pushtet
Zili do ma kishte cilido mbret.
Dhe i ngrysur ra në heshtje,
Ç’kish bërë s’ngjallte kureshtje.

Vazhdoi i treti – unë o shokë
Pushtet s’pata dhe jam trokë,
Por po ju tregoj për një dashuri
Që më ka mbërthyer që në rini.

I treti ende nuk ka të mbaruar,
Se vetëm për sytë e shkruar
Foli plot shtatë ditë e netë,
Për një lot aty nisi ditën e tetë...

[shigjeta]

Nuk kam ç'të shtoj